Vandaag vind ik het wat een rare dag. Normaal was ik nu al in het ziekenhuis voor men chemo. Maar vanaf nu hoeft dat niet meer. En dat geeft wat een raar en leeg gevoel. Net of ik iets mis. Zoveel weken ben ik gewend geweest aan dat ritme en die wekelijkse afspraken in het ziekenhuis, dat het net een deel van me geworden is. En nu moet ik dat deeltje loslaten. Het is wel wennen, loop precies een beetje verloren nu. Maar ik ben heel blij dat ze die rommel nu niet meer moeten toedienen. Maar nu de chemo achter de rug is, beginnen de nevenwerkingen er precies meer door te komen. De pijn in mijn benen is soms ondraaglijk en mijn nachtrust begint daar toch onder te lijden . Maar ja, dat zal ook zijn tijd nodig hebben zeker. Ik ga volgende week eens aan de kinesiste vragen of ik geen oefeningen kan doen om de pijn wat te verzachten...
De chemo is al een paar dagen achter de rug nu. De nevenwerkingen blijven me parten spelen. De last in mijn benen is ni te doen en dat maakt het slapen er ni makkelijker op. En dat is dan weer nefast voor de vermoeidheid. Maar ik heb tijd om wat te bekomen nu. De bestralingen starten pas half november. gisteren heb ik dan toch weer een lange dag in het ziekenhuis zijn. Brent, mijn oudste zoon, moest onder het mes. Hij heeft een spatader op zijn teelbal en die moest verwijderd worden. Om 8 uur moesten we in het kinderdagziekenhuis zijn. En zenuwachtig dat hij is, hij heeft ook niet zo veel geslapen deze nacht. Ik probeer hem zo goed mogelijk op zijn gemak te stellen. Eens dat hij zijn operatiekleedje aanheeft en hij in zijn bed ligt , kan het wachten beginnen. En dat is nu iets wat een kind niet zo goed kan natuurlijk. En zijn geduld wordt hard op de proef gesteld, want hij wordt pas om kwart na twaalf opgehaald. Ik mag met hem mee tot aan het operatiekwartier, daar nog een dikke kus en knuffel en dan moet ik gaan wachten in de wachtzaal. Als hij in de recovery is, zullen ze me komen halen. Na een uur en half mag ik eindelijk naar binnen. Brent is al redelijk goed wakker en na een kwartier mag hij naar de kamer. Na een half uurtje mag hij wat water drinken en al eens rechtzitten op de rand van het bed. Om half zes mogen we eindelijk naar huis. Stappen gaat heel moeizaam en hij zal nog wel een paar dagen last hebben. Vrijdag moeten we op controle en mag het verband er af. En voor de rest moet hij het rustig aan doen...
