Gisteren chemo 8 gekregen. Eerst had ik gedacht dat het deze keer niet zou lukken. Men witte bloedcellen stonden vorige week al ni zo goed en de vermoeidheid is er niet op verbetert. Maar het was super nu. Door die spuitjes zijn men witte bloedcellen in aantal verdubbeld en staan ze nu op 5700. Kan niet beter zijn he. Dus de chemo gaat door en die van volgende week staat ook al gepland. Deze week had ik echt een baaldagje. Ik liep zo ambetant en slechtgezind, niet te doen. Denk dat ik even een dipje had. Kon om het minste beginnen huilen en ik kon van niemand iets verdragen. Gelukkig was het de volgende dag al weer wat beter. En zo gaan de weekjes voorbij. De kinderen doen het heel goed op school en dat is voor mij ook al een opkikker. En ik probeer me wat bezig te houden met de kleine dingen in huis en hen te begeleiden bij hun huiswerk waar ik kan.
En mijn zevende chemo is ook weer eens achter de rug. Mijn witte bloedcellen stonden niet zo goed en nu moet ik daar 3 spuitjes voor krijgen. Als ze daardoor weer wat op peil geraken, zal ik dat zeker voelen aan men vermoeidheid. Maar nu heb ik weer last van iets anders. Alles begint pijn te doen, zelfs men huid doet pijn. En dat is niet zo leuk natuurlijk. Niet alleen voor mezelf, want dit beperkt me nog veel meer in alles. Maar ook voor mijn man en de kids. Ze vinden het niet leuk dat ze me geen dikke knuffels meer kunnen geven, en ze vinden het vooral niet leuk dat ik pijn heb en dat ik er eigenlijk niks kan tegen doen. Deze soort chemo zet hem echt op spieren en gewrichten en dat mag ik nu ondervinden. Er zit dus niks anders op dan het heel rustig aan te doen... En nu even over iets heel anders terug. Zoals ik al verteld had maakt Libelle een reportage over moeders en dochters met kanker, waar ikzelf en mijn moeder aan deelnemen. Vandaag zijn de visagiste en de fotografe bij mij thuis langs geweest voor de fotoshoot. Om 9 uur was de visagiste er. En wat zij allemaal bijhad. Dan denk je van ze zullen me hier wat opmaken en gedaan, maar zo is dat dus niet. Yung is een hele lieve, aangename dame en ze heeft ons heel mooi gemaquilleerd. Ondertussen was fotografe An ook aangekomen en kon zij al starten met het opzetten van haar materiaal. En na een half uurtje was men living omgetoverd tot een fotostudio. En dan was het de beurt aan mij en mijn moeder om te stralen voor de lens... Eerst wat twijfelachtig maar geleidelijk aan ging het er veel ontspannender aan toe. Het was een hele leuke ervaring en nu is het benieuwd afwachten op het resultaat... De reportage verschijnt in de Libelle van 23 oktober...
