Ziezo, de eerste reeks van 15 bestralingen zit erop. En ik kan zeggen dat dit heel goed meegevallen is. Ik heb er eigenlijk geen last van gehad. Nu is het een weekje rust. Mijn huid heeft even de tijd nodig om wat te bekomen. Mijn huid op mijn borst is rood en mijn tepel is ook helemaal verkleurd. In deze week gaat dat nu allemaal wat genezen, er gaan zich korstjes vormen en eens die weg zijn is mijn huid zo goed als nieuw. Nu staat mijn borst gespannen en is ze heel gevoelig. Dat gaat wel beteren, maar die gevoeligheid gaat toch wa blijven zegt de dokter. Ook was ik heel blij dat ik die lijnen er eindelijk mag afwassen en dat ik terug eens een bad mag nemen. Nu moet ik woensdag terug naar het sint-Augustinus voor een nieuwe tekening. Want vanaf 15 december moet ik nog eens gaan voor de laatste reeks bestralingen. De eerste reeks was een bestraling voor de hele borst, nu is het een meer gerichte bestraling. Dus rechtstreeks op de plaats waar de tumor zat. Ondertussen zijn de spier- en gewrichtspijnen nog steeds niet beter, ondanks het nemen van vitamines en pijnstillers. De dokter zegt dat dit nog tot 6 maanden na de behandeling kan duren. En dat is dus echt niet leuk...
Ondertussen ben ik al gestart met de tweede week van de bestralingen. En ik moet zeggen dat dat heel goed meevalt. De eerste keer was ik wel wat zenuwachtig, maar dat is dan vooral omdat dit weer iets nieuws is. Eigenlijk duurt zo een bestraling misschien maar twee minuutjes. Je uit- en aankleden duurt langer. Eens ik dan op de tafel lig, moeten de verpleegsters me in de juiste houding leggen. De lijnen op mijn lichaam moeten overeenkomen met die op de foto's. En eens in de juiste houding kan de sessie beginnen. Tot hiertoe heb ik er nog niet te veel last van. Enkel mijn borst begint zo stilaan wel heel gevoelig te worden en dat is niet zo leuk. Ondertussen ben ik ook nog eens langs geweest bij de dokter omdat de pijn in mijn spieren echt begint door te wegen. Nu moet ik vitamines nemen en ontstekingsremmers. Ik hoop echt dat die een beetje gaan helpen, anders kan ik naar de fysiotherapeut. Om toch een beetje beweging te hebben, rijd ik elke dag een beetje op de hometrainer. Mijn haar begint ondertussen heel goed te groeien. Ik begin zelfs al een beetje krulletjes te krijgen. Hoop dat dat maar tijdelijk is. En de kleur is een beetje een mengeling van grijstinten. Of dat zo zal blijven dat weet ik nog niet...
De voorbije week is maar een zware periode geweest. Ik lig in de knoop met mezelf. Het is precies of ik nu maar men klopje krijg van alles wat ik al meegemaakt heb de laatste maanden. In het begin van de behandeling dan wordt je precies geleefd, je hebt geen tijd om ergens bij stil te staan of om over na te denken. Je bent gewoon bang voor alles wat gaat komen. Ik beleef die periode precies in een roes. De chemobehandeling ben ik heel goed gekomen en heb ik ni veel last gehad. Sinds dat de chemo nu een drietal weken gestopt is, ben ik de pijn zo stilaan een beetje beu. Ik slaap al een tijdje niet zo goed meer en ook in het huishouden functioneer ik niet zo goed meer. Sommige taken zijn stilaan te zwaar. En daar begin ik het allemaal moeilijk mee te krijgen. Precies of nu komt maar echt het besef dat ik zwaar ziek ben en dat ik meer naar mijn lichaam moet luisteren en vooral proberen rusten. Ook moet ik proberen van mijn frustraties niet af te werken op mijn gezin. Tenslotte zij kunnen er niet aan doen dat ik ziek ben...
Vandaag om 10.30 uur moest ik in het St. Augustinus zijn voor het tekenen van mijn plannetje voor de bestralingen. En we zijn goed op tijd vertrokken want met die betoging is het toch wat drukker op de weg. We zijn nog goed op tijd aangekomen. Eerst naar de inschrijvingen op de afdeling oncologie en dan doorgaan naar de afdeling radiologie. Na de aanmelding mogen we in de wachtzaal plaatsnemen en het is er nog rustig. Een heel vriendelijke verpleegster komt me ophalen. Even mijn bovenkleding uitdoen en dan mag ik plaatsnemen op de tafel. Er worden wat draadjes aangebracht op mijn lichaam en dan kunnen ze beginnen. Eerst wordt er een scan genomen van mijn borst om de juiste plaats te bepalen. Dit duurt een paar minuutjes en dan kunnen ze de tekening aanbrengen. Dit moet heel correct gebeuren, dat ze echt op de juiste plaats kunnen bestralen. Daarna mag ik me terug aankleden en naar de wachtzaal teruggaan. Als mijn papieren klaar zijn, mogen we nog even mee op gesprek. Ik krijg nog een beetje uitleg over het verloop van zo een behandeling en ook de startdatum. En ik start op 17 november en dat voor 3 weken. Dan is er een weekje rust gepland en daarna nog de vierde week doorspartelen. Tegen de feestdagen is alles achter de rug... En nu heb ik ook nog een weekje om te rusten en dat is nodig ook. Elk beetje dat ik wat kan recupereren is mooi meegenomen...
Vandaag vind ik het wat een rare dag. Normaal was ik nu al in het ziekenhuis voor men chemo. Maar vanaf nu hoeft dat niet meer. En dat geeft wat een raar en leeg gevoel. Net of ik iets mis. Zoveel weken ben ik gewend geweest aan dat ritme en die wekelijkse afspraken in het ziekenhuis, dat het net een deel van me geworden is. En nu moet ik dat deeltje loslaten. Het is wel wennen, loop precies een beetje verloren nu. Maar ik ben heel blij dat ze die rommel nu niet meer moeten toedienen. Maar nu de chemo achter de rug is, beginnen de nevenwerkingen er precies meer door te komen. De pijn in mijn benen is soms ondraaglijk en mijn nachtrust begint daar toch onder te lijden . Maar ja, dat zal ook zijn tijd nodig hebben zeker. Ik ga volgende week eens aan de kinesiste vragen of ik geen oefeningen kan doen om de pijn wat te verzachten...
De chemo is al een paar dagen achter de rug nu. De nevenwerkingen blijven me parten spelen. De last in mijn benen is ni te doen en dat maakt het slapen er ni makkelijker op. En dat is dan weer nefast voor de vermoeidheid. Maar ik heb tijd om wat te bekomen nu. De bestralingen starten pas half november. gisteren heb ik dan toch weer een lange dag in het ziekenhuis zijn. Brent, mijn oudste zoon, moest onder het mes. Hij heeft een spatader op zijn teelbal en die moest verwijderd worden. Om 8 uur moesten we in het kinderdagziekenhuis zijn. En zenuwachtig dat hij is, hij heeft ook niet zo veel geslapen deze nacht. Ik probeer hem zo goed mogelijk op zijn gemak te stellen. Eens dat hij zijn operatiekleedje aanheeft en hij in zijn bed ligt , kan het wachten beginnen. En dat is nu iets wat een kind niet zo goed kan natuurlijk. En zijn geduld wordt hard op de proef gesteld, want hij wordt pas om kwart na twaalf opgehaald. Ik mag met hem mee tot aan het operatiekwartier, daar nog een dikke kus en knuffel en dan moet ik gaan wachten in de wachtzaal. Als hij in de recovery is, zullen ze me komen halen. Na een uur en half mag ik eindelijk naar binnen. Brent is al redelijk goed wakker en na een kwartier mag hij naar de kamer. Na een half uurtje mag hij wat water drinken en al eens rechtzitten op de rand van het bed. Om half zes mogen we eindelijk naar huis. Stappen gaat heel moeizaam en hij zal nog wel een paar dagen last hebben. Vrijdag moeten we op controle en mag het verband er af. En voor de rest moet hij het rustig aan doen...
Vandaag heb ik mijn laatste chemo gekregen. En dat gaf dus een lange babbel bij de dokter. Vooral over het verdere verloop van de behandeling en over de volgende afspraken die nog komen. Vanaf half november starten de bestralingen en die duren 4 weken en dan zit de volledig behandeling erop. Vanaf de eerste dag van de bestralingen moet ik dan ook mijn pillen beginnen nemen en dit voor de komende 5 jaar. Dan heb ik in januari terug een afspraak op de afdeling voor een bloedafname en het spoelen van mijn katheter. Die moet iedere 3 maanden gespoeld worden om te zorgen dat die niet verstopt geraakt. En dan heb ik dan nog een afspraak bij dokter Lamot voor de bespreking van de bloedresultaten. En zo zal ik vanaf dan iedere 3 maanden op controle moeten gaan. En 1 keer per jaar krijg ik dan een volledige check-up. En eigenlijk had ik daarstraks zo wat een dubbel gevoel. Aan de ene kant was ik blij en aan de andere kant voelde ik me een beetje triest. Dit is ook een lange periode dat ik daar altijd moet zijn en nu valt dat ineens allemaal weg. Ik ga dat echt moeten gewoon worden. Maar ik wil toch ook men schatje en de kids bedanken voor hun steun en liefde . Ook mijn ouders en men zus en schoonbroer voor hun steun en begrip. Ook aan het verplegend personeel en dokter Lamot bedankt voor de begeleiding, de babbels en de steun in deze periode. Men nu op naar de volgende stap...
Vandaag ligt de Libelle in de winkel. Ik was razend benieuwd naar ons artikel en dat van de anderen. En ik moet zeggen, het is een heel mooie reportage... Bedankt aan de mensen van Libelle . Het was een hele leuke en aangename ervaring. Voor de rest gaat alles wat zijn gewone gangetje. Ik heb alleen heel veel last in mijn rug en mijn benen nu. En in mijn gezin is ook alles heel goed. De kids doen het heel goed op school, ze hadden allemaal een heel goed rapport. Maar ze zijn blij dat het weer al eens vakantie is, want het is wel al even genoeg nu met school. En in de vakantie gaan ze dan eens logeren bij hun meme en pepe. Die wonen in Liedekerke en dat is zo een drie kwartier rijden vanuit sint gillis waas. Daarom zien ze hen niet zo veel en gaan ze dan altijd een paar dagen op vakantie bij hun. En dan is het voor mij een hele rustige week dan...
