Vandaag ligt de Libelle in de winkel. Ik was razend benieuwd naar ons artikel en dat van de anderen. En ik moet zeggen, het is een heel mooie reportage... Bedankt aan de mensen van Libelle . Het was een hele leuke en aangename ervaring. Voor de rest gaat alles wat zijn gewone gangetje. Ik heb alleen heel veel last in mijn rug en mijn benen nu. En in mijn gezin is ook alles heel goed. De kids doen het heel goed op school, ze hadden allemaal een heel goed rapport. Maar ze zijn blij dat het weer al eens vakantie is, want het is wel al even genoeg nu met school. En in de vakantie gaan ze dan eens logeren bij hun meme en pepe. Die wonen in Liedekerke en dat is zo een drie kwartier rijden vanuit sint gillis waas. Daarom zien ze hen niet zo veel en gaan ze dan altijd een paar dagen op vakantie bij hun. En dan is het voor mij een hele rustige week dan...
Sinds deze week heb ik last in mijn benen en buik en... Eigenlijk doet de volledige rechtse kant van mijn lichaam pijn. Vorige vrijdag heb ik dat dan aan de dokter verteld. Om zeker te zijn dat er niks aan de hand is, moest ik even langs gaan op de afdeling radiologie. Daar hebben ze een duplex van mijn been genomen. Dat is een soort echo om te zien dat er geen bloedklontertjes in de aders zitten. Maar alles was ok, volgens de dokter zou het dan om vochtophoping gaan, gepaard met gewrichtspijn. En dat zou na een aantal weken vanzelf moeten verdwijnen. Voor de rest was alles weer in orde. De spuitjes van vorige week hebben heel goed gewerkt, dus kan de elfde chemo doorgaan. Volgende vrijdag is het mijn laatste chemo. En dat geeft nu zo een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik blij dat dit deel dan al voorbij is, maar aan de andere kant is er angst en onzekerheid. Het gevoel van controle en zekerheid valt nu weg omdat ik niet meer iedere week in het ziekenhuis moet zijn. Het is precies of ik dan in een zwart gat ga vallen en ik weet eigenlijk niet hoe ik er mee om moet gaan. Op 06/11 heb ik een afspraak in het sint-Augustinus ziekenhuis om de voorbereidingen te doen voor de bestralingen. En die starten dan vanaf half november. En na 20 beurten ben ik daar ook vanaf. En dan kan het gevoel van leegte me helemaal overvallen. Denk dat het voor mezelf dan heel raadzaam zal zijn om eens met Noortje, de psychologe, te praten... Want hoe krijg je je leven weer op rails na dit alles...
Vrijdag naar het ziekenhuis geweest voor men tiende chemo. En alles was in orde, dus kon alles door gaan he. Om de laatste 2 chemo's te kunnen doorgaan, moet ik weer spuitjes krijgen dus dat wordt even afzien terug. Maar iets anders nu. Ik ben ook moeten langsgaan bij de radioloog. Nu dat ik aan de laatste chemo's zit, moet er al eens iets besproken worden voor de volgende behandelingen. En dat zijn dan de bestralingen. Ik moet er 20 krijgen, waarvan 15 gewone en nog 5 boosts. Op donderdag 6/11 moet ik naar het St. Augustinus in Antwerpen. Daar moeten ze dan een plan tekenen op men borst om de bestralingen zo precies mogelijk te kunnen geven. Dit zal,toch een uurtje in beslag nemen. En dan mag ik een weekje later starten met de bestralingen. De dokter zegt dat ik hier niet zo veel last zal van hebben. Alleen kan na een aantal bestralingen de tepel een beetje donkerder kleuren en kan mijn huid beginnen rood zien. Maar daar krijg ik dan wel de gepaste zalfjes voor om dit te verzorgen. En ook mag ik dan gedurende die periode niet baden, douchen mag wel. Maar de plek waar de tekening staat mag niet met zeep gewassen worden want die mag er zeker niet af. Afwachten dus... Op dit moment heb ik last van de spuitjes, alles doet zeer... Maar het is voor de goei zaak he, dus nog een beetje doorbijten en dan ben ik van het eerste deel verlost...
En ja, de negende chemo is ook al weer voorbij. Nog drie te gaan en deel 1 van de behandeling zit er op. En ik kan wel zeggen dat die periode voorbij gevlogen is. En ik ben blij dat ik er bijna vanaf ben. Maar toch geeft het een beetje een dubbel gevoel. Nu ben ik gewoon van iedere week in het ziekenhuis te zijn en dat geeft een zekerder gevoel en dat valt binnenkort weg want dan moet ik maar om de 3 maanden op controle. En dat geeft dan meer een gevoel van angst en onzekerheid. Maar de dokter zegt dat dit een normale reactie is. Maar kom, ik moet eerst nog bestralingen krijgen ook he. En die afspraak staat gepland voor volgende week. Dan mag ik langs gaan bij de radioloog om alles eens te bespreken over het verloop van die behandeling. En al eventuele afspraken te maken vanaf wanneer er kan gestart worden. Dan moet ik ook beginnen met mijn pillen te nemen en dit voor de komende vijf jaar... Benieuwd wat dat allemaal gaat geven...
Morgen zit ik al aan chemo 9. Nu mag het echt wel wat beginnen vooruit gaan. De vermoeidheid is ni meer te doen nu, ik voel dat elke dag meer en meer. Huishoudelijke taken doen, staat echt op een laag pitje. En soms kan ik de drukte van de kinderen ook helemaal niet verdragen. Dus rusten is de boodschap, niet dat het echt iets opbrengt. Ik ga moe slapen en ik sta moe op. Das zo echt het gevoel dat men lichaam me tegenwerkt. Maar ja, ik zal nog even moeten doorbijten. De laatste loodjes wegen het zwaarst zegt men dan en dat is ook wel zo. Ik zal zo blij zijn dat de chemo voorbij is en ik dan een 3 weken rustpauze heb voor de bestralingen beginnen. Vanaf volgende week start ik met kine, dat zal me deugd doen en hopelijk de last in men gewrichten wat verzachten.
Gisteren chemo 8 gekregen. Eerst had ik gedacht dat het deze keer niet zou lukken. Men witte bloedcellen stonden vorige week al ni zo goed en de vermoeidheid is er niet op verbetert. Maar het was super nu. Door die spuitjes zijn men witte bloedcellen in aantal verdubbeld en staan ze nu op 5700. Kan niet beter zijn he. Dus de chemo gaat door en die van volgende week staat ook al gepland. Deze week had ik echt een baaldagje. Ik liep zo ambetant en slechtgezind, niet te doen. Denk dat ik even een dipje had. Kon om het minste beginnen huilen en ik kon van niemand iets verdragen. Gelukkig was het de volgende dag al weer wat beter. En zo gaan de weekjes voorbij. De kinderen doen het heel goed op school en dat is voor mij ook al een opkikker. En ik probeer me wat bezig te houden met de kleine dingen in huis en hen te begeleiden bij hun huiswerk waar ik kan.
En mijn zevende chemo is ook weer eens achter de rug. Mijn witte bloedcellen stonden niet zo goed en nu moet ik daar 3 spuitjes voor krijgen. Als ze daardoor weer wat op peil geraken, zal ik dat zeker voelen aan men vermoeidheid. Maar nu heb ik weer last van iets anders. Alles begint pijn te doen, zelfs men huid doet pijn. En dat is niet zo leuk natuurlijk. Niet alleen voor mezelf, want dit beperkt me nog veel meer in alles. Maar ook voor mijn man en de kids. Ze vinden het niet leuk dat ze me geen dikke knuffels meer kunnen geven, en ze vinden het vooral niet leuk dat ik pijn heb en dat ik er eigenlijk niks kan tegen doen. Deze soort chemo zet hem echt op spieren en gewrichten en dat mag ik nu ondervinden. Er zit dus niks anders op dan het heel rustig aan te doen... En nu even over iets heel anders terug. Zoals ik al verteld had maakt Libelle een reportage over moeders en dochters met kanker, waar ikzelf en mijn moeder aan deelnemen. Vandaag zijn de visagiste en de fotografe bij mij thuis langs geweest voor de fotoshoot. Om 9 uur was de visagiste er. En wat zij allemaal bijhad. Dan denk je van ze zullen me hier wat opmaken en gedaan, maar zo is dat dus niet. Yung is een hele lieve, aangename dame en ze heeft ons heel mooi gemaquilleerd. Ondertussen was fotografe An ook aangekomen en kon zij al starten met het opzetten van haar materiaal. En na een half uurtje was men living omgetoverd tot een fotostudio. En dan was het de beurt aan mij en mijn moeder om te stralen voor de lens... Eerst wat twijfelachtig maar geleidelijk aan ging het er veel ontspannender aan toe. Het was een hele leuke ervaring en nu is het benieuwd afwachten op het resultaat... De reportage verschijnt in de Libelle van 23 oktober...
De fotosessie voor Libelle is niet kunnen doorgaan en wordt uitgesteld naar volgende week dinsdag. Maar deze keer komen ze naar mij thuis. Dat is veel beter voor mijn moeder want ze heeft heel veel schrik in de wagen, en naar Kontich rijden zag ze echt niet zitten. Om negen uur komt de visagiste om ons al klaar te maken en om tien uur zal de fotografe er zijn. Ben benieuwd hoe het allemaal gaat zijn... Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje. De kinderen zijn het weer al goed gewoon op school en ze gaan er ook met veel plezier naartoe. En met mij gaat het wel. Ik probeer me aan te passen aan de vermoeidheid en het feit dat ik niet veel meer kan doen in huis. Maar men schoonouders komen heel graag bijspringen. Ik ben zeer blij dat zij willen komen poetsen, dat neemt al een groot deel van het werk uit de handen van mijn man. En ook de kinderen hebben door dat mama niet veel meer kan doen en ze proberen ook te helpen waar ze kunnen... Een lichtpuntje in mijn behandeling: sinds een tweetal weken begint mijn haar terug te groeien. Het is echt zo heel zacht en donzig... En dat geeft me ook weer al wat moed om verder te gaan. Morgen moet ik naar het ziekenhuis voor de zevende chemo...
Yes, yes we zitten eindelijk in de helft... Gisteren heb ik men zesde chemo gekregen. Ik was er eigenlijk een beetje bang voor dat ik er deze keer geen zou kunnen krijgen. Vorige week stonden men bloedwaarden niet goed en ik begin heel veel last te krijgen van de vermoeidheid. Maar ik had geluk, men witte bloedcellen stonden heel goed ondanks de vermoeidheid. Ik krijg er wel nog een zakje ijzer bij, nog een poging om de vermoeidheid wat proberen tegen te gaan. Ik zal wel zien wat dat geeft he... En volgende week mag ik terug om chemo komen. Nu had ik gedacht dat het deze keer wat beter zou vooruit gaan want het was nu wel heel rustig in de wachtzaal. Na een kwartier mocht ik al naar het priklokaal. Dus ik dacht dat het wel goe zou opschieten, maar nee hoor... Heb dan nog meer dan een uur in de wachtzaal gezeten voor ik naar de dokter kon. Dus alles zat weer op zijn gewone schema en was ik om twee uur met alles klaar. En nu maar hopen dat dat ijzersuplement iets oplevert he...
Gisteren hadden ik en mijn moeder dus een intervieuw met Els De Ridder van het weekblad Libelle. Ze maken een reportage over moeders en dochters met borstkanker. Om 16 uur hadden we afspraak bij mij thuis. Ik was eigenlijk een beetje zenuwachtig omdat ik niet wist wat het allemaal inhield. Maar die stress was heel snel verdwenen en het werd een leuke en ontspannen babbel over onze ziekte, onze emoties en over de dagelijkse dingen. Volgende week worden we verwacht in de studio in Kontich voor een fotosessie. Kijk er echt naar uit...
Gisteren had ik weer afspraak in het ziekenhuis voor men vijfde chemo. De laatste dagen heb ik heel veel last van de vermoeidheid. En dat begint toch door te wegen. Kan echt niet veel meer doen, moet alle huishoudelijke taken wat verdelen en heel wat rustpauzes inlassen. En wat meer overlaten aan mijn man en de kids. Als ik bij de dokter zit, vertel ik haar erover en dit is dus het gevolg van de bloedarmoede waar ik last van heb. Ze gaat me vandaag een zakje bloed bijgeven en dan volgende week eens zien wat het effect is. Normaal zal ik dan volgende week nog eens chemo kunnen krijgen, maar daarna zal er eens een weekje tussen moeten gelaten worden. Dan heb ik wat extra tijd om te recupereren . Vandaag zal een lang dagje in het ziekenhuis worden. Eerst de chemo die al een uur en dertig minuten duurt en daarna nog het zakje bloed. Dat moet doorlopen over een tijd van twee uur, zal nog even zoet zijn dus. Om half drie ben ik met alles klaar. Nu afwachten wat het effect is van het krijgen van een zakje bloed... Maar ik heb deze nacht niet zo goed geslapen, ik was precies een beetje hyper(denk dat dat van het bloed zal zijn). En vandaag is het precies mijn dagje niet. Had het deze morgen moeilijk, met een huilbui als gevolg. En ik geraak er precies niet door, het down gevoel blijft wat hangen. Weet dat alle dagen niet hetzelfde kunnen zijn, maar dit is niet leuk. Ik hoop dat ik me morgen wat beter voel...
En het nieuwe schooljaar is weer al gestart. De jongens waren blij dat ze eindelijk terug naar school kunnen gaan. Lennert was wat zenuwachtig vooral omdat hij dit jaar Frans krijgt. Maar toen die maandag uit school kwam, was hij zo enthousiast en blij dat hij al een paar woordjes Frans kon praten. Hij wou direct volop oefenen. Bij Brent was het maar een half dagje school. Daar was het kennismaking en verdelen van hun boeken. En dat zal de eerste week zo wel zijn. Ze hebben een paar nieuwe leerkrachten, dus de eerste lessen zijn dan ook meer een kennismaking en uitleg over hun vak. Maar zijn enthousiasme is groot, hij ziet het helemaal zitten. Ondertussen gaat het met mij nogal redelijk. Ik begin toch wat last te krijgen van de vermoeidheid die stilletjesaan begint door te wegen. Ik voel me net een oude vrouw, bij alles wat ik doe ben ik heel snel moe en krijg ik last in men spieren en gewrichten. En dat is dus echt niks voor mij, raak een beetje gefrustreerd want stilzitten is niet echt mijn ding, maar ja... Morgen mag ik om men vijfde chemo. Ik ga toch aan de dokter vragen of ik wat bloed kan bij krijgen. Dat helpt heel goed tegen de vermoeidheid en dan voel ik me toch al een beetje beter. O ja nog iets, heb net telefoon gekregen van het weekblad Libelle. Ik en men moeder zijn geselecteerd voor een intervieuw over moeders en dochters met borstkanker. Volgende week maandag komt er iemand langs voor het intervieuw en daarna moeten wij nog eens langs naar de studio voor een fotoreportage. En het artikel zal in oktober verschijnen. Ben heel benieuwd wat dat gaat geven, het is de eerste keer in men leven dat ik zoiets doe...
Wat een rotweer!!! En dat moet dan de laatste dag vakantie zijn. De jongens hun boekentas staat al klaar, en ze zien het helemaal zitten hoor. Lennert gaat naar het vijfde leerjaar en vind het vooral spannend dat hij nu de Franse taal mag leren. Ik ben echt benieuwd wat dat gaat geven. Brent gaat naar het tweede middelbaar land en tuinbouw. Hij heeft dit jaar ook 2 nieuwe vakken zijnde plant en groei en dier en milieu. En dat zijn nu echt de vakken die hem interesseren. Ook het vak techniek zal meer toegespitst zijn op deze onderdelen. Dus ook hier benieuwd... En dan hebben we nog ons Maaike he. Die begint dit jaar op een nieuwe school. Ze gaat naar Piva in Antwerpen en gaat de richting restaurant, keuken volgen. Het is haar droom om later een eigen restaurant te hebben. En ondertussen hebben wij dan een chefkok in spe die voor ons mag koken. Wij zullen met veel plezier proefkonijn zijn... Ondertussen ik dit aan het typen ben, is men ventje druk bezig aan het kuisen. Wat doet ne mens anders met zo een weer... Dank u schatje xxx love you
Gisteren weer naar het ziekenhuis geweest en het is al de vierde chemo nu. En het verloop ken ik al helemaal van buiten. Eerst naar het priklokaal, ik word gewogen en ja hoor weer wat bijgekomen. Dan wordt er bloed geprikt en daarna kan ik terug naar de wachtzaal. Straks toch eens aan de dokter vragen van wat ik zo bijkom. Na een kwartiertje wachten is het mijn beurt. Vertel haar dat ik last heb van pijn in men rug die soms wel redelijk ondraaglijk kan zijn. Ze denkt dat dit van de chemo kan zijn, maar dat het ook misschien een ontsteking kan zijn. Ik moet een weekje brufen nemen en als het volgende week niet beter is, zal ik eens een foto moeten laten nemen. En de reden waarom ik iedere week wat bijkom, is door de premedicatie die ik moet nemen. Die bevatten cortisonen en daardoor verdik ik dus. Maar daar moeten we dan nog even mee leven he... Ik zal ook wat ijzer moeten bijkrijgen, want ik heb weer wat last van bloedarmoede. Dan mag ik naar men kamer voor men wekelijkse ritueel. En rond 13 uur ben ik er weer al eens vanaf... Iets waar ik ook last van krijg, is de vermoeidheid die begint door te wegen. En door de pijn in men rug wordt dat gevoel nog versterkt. En dat werkt een beetje deprimerend. Ik ben een actief persoon en nu moeten vaststellen dat men lichaam niet zo goed meer mee wil werken... Maar ook dat zal ik weer eens moeten aanvaarden. Positief blijven is de boodschap en dat probeer ik zo goed mogelijk vol te houden. En daar wil ik aan toevoegen dat ik zo een fantastisch ventje heb, die me door dik en dun steunt, me wat oppept als het nodig is en me op tijd eraan herinnert dat ik toch positief moet blijven. Ik zie je graag men schatje xxx
Vandaag ben ik met men moeder en zus naar het ziekenhuis geweest. We hadden een afspraak bij dokter Malfait voor uitleg over een genetisch onderzoek. Dit hebben we samen beslist omdat er in de familie langs beide zijden heel wat mensen kanker hebben of gehad hebben. We hebben dan samen met de dokter een stamboom opgemaakt met een zo goed mogelijke weergave van iedereen die al met de ziekte kanker heeft te maken gehad. En dan schrikken we er eigenlijk van hoeveel mensen in onze familie dit al gehad hebben. Dus conclusie van de dokter, het is wel aan te raden om dit onderzoek te doen omdat de familie langs beide zijden wel degelijk belast is. Voor dit onderzoek wordt er bij mij bloed geprikt en dat wordt in het labo onderzocht op dat specifieke foutje in je genen dat kanker erfelijk maakt. Als dat bij mij het geval is, dan worden men ouders en men zus ook gevraagd of ze dit verder willen laten onderzoeken. Als het bij mij niet vastgesteld wordt, stopt voor mij het onderzoek maar dan beginnen ze terug bij een van men ouders om te zien of een van hun beide drager is van dit gen en dan kan men zus zich daar op laten onderzoeken. Dat is zo een beetje in een notendop wat er nu gaat gebeuren. Dus hebben ze bij mij en men moeder direct al bloed geprikt zodat het onderzoek al kan beginnen. Want het is 6 maanden wachten op de resultaten van dit onderzoek.
Gisteren stond er ook wel een leuk uitstapje op het programma. Ik had met men moeder en men zus afgesproken om eens naar het koopcentrum te gaan. En dat is natuurlijk altijd leuk he... Samen de winkels induiken en heel veel goesting opdoen voor de wintercollectie. Daar hoort dan ook wel wat paswerk bij natuurlijk. En dat was voor mij dan het minder leuke deel. Want wat je ook aantrekt, het is niet wat het moet zijn natuurlijk. Het is net of niks me nog staat en dat geeft me geen goed gevoel. Als men zus of men moeder dan iets past, denk ik van waarom kan da bij mij ook niet zo... Maar ja het is wat het is, en ik zal me daar voorlopig nog even moeten bij neerleggen he... En vandaag ben ik weer naar het ziekenhuis geweest voor men derde Taxol. Het was er opmerkelijk rustiger dan de andere keren en het wachten in de wachtzaal was ook leuk door de babbel met medepatienten. Dan vliegt de tijd eigenlijk vooruit. Alleen spijtig dat ik op een kamer alleen zat, want dan gaat het ineens veel minder snel. Maar kom, om half een was ik al klaar. Ik zou zeggen met veel goede moed op naar volgende week...
Je zal je wel afvragen, met wat komt ze er nu aan... Maar ja ik wil het even hebben over wat we in het verlof gedaan hebben. Ja vakantie zat er dit jaar natuurlijk niet in, maar dat neemt niet weg dat we eens niet op daguitstap kunnen gaan he. En aangezien het in het verlof mooi weer was, stond een dagje naar zee boven aan men verlanglijstje. Dus wij richting zee. Ik had me wel goed ingesmeerd, want de zon is zeker een grote boosdoener tijdens de chemo, en ook beschermende kledij. Maar dat alles nam zeker men zin niet weg om naar zee te gaan. En het was een prachtig dagje. We hadden onze picknick meegenomen en daar na hebben we op ons gemakje rondgewandeld op de dijk in Blankenberge, met natuurlijk de nodige tussenstopjes erbij he...en eens we op een terrasje geraken, blijven we wel heel makkelijk wa zitten. Maar dat was nu ook wel wat nodig, want door de vermoeidheid van de chemo kan ik niet meer zo lang rondwandelen. Na een zalig namiddagje zijn we dan nog eens lekker gaan eten als afsluiter. En ik kan zeggen dat het een heel geslaagd dagje was!! Moe maar zo voldaan kroop ik in men bedje, al denkend aan een volgend uitstapje. En dat liet niet lang op zich wachten. De volgende dag zijn we samen met men schoonouders eens naar Sluis gereden. We zijn wel maar na de middag vertrokken, dan kon ik me nog wat uitrusten van de dag ervoor. En het was ook weer al een zalig weertje. Wat rondslenteren in de straatjes en af en toe een terrasje was het programma voor onze namiddag. En als afsluiter een etentje... Weer een geslaagd dagje!! En met de kids zijn we dan ook nog eens op uitstap geweest. Toen hebben we een dagje center parcs gedaan. En dat vonden ze natuurlijk keicool he! En ik moet zeggen dat ik me ook goed gehad heb. Eerst dacht ik van het toch wat rustig te houden, want ja zo met men sjaaltje kan ik niet zomaar het water in. Maar dat heeft niet lang geduurd hoor, het werkte heel rap op men systeem. Dus sjaaltje uit en mama mee het water in. Ik had natuurlijk heel veel bekijks, maar de glimlach op de kinderen en men man hun gezicht deed me daar niet aan denken en we hebben samen zo genoten van ons dagje!!
Wat is het vandaag weer een triestig weertje. Het begint echt tegen te steken... En ja, ook de kinderen vinden het niet meer leuk. Ze beginnen al uit te kijken naar school want de verveling slaat toe. Die laatste 2 weken zijn er teveel aan... En ze missen hun vriendjes natuurlijk... Hier tellen ze dus af naar 1 september... Maar vandaag komt er nog een vriendje van Lennert logeren en donderdag gaan ze nog eens voor een paar dagen naar men ouders. Kwestie van de verveling wat tegen te gaan...
Vorig zaterdag was een rustig dagje, ja het was ook ni echt schitterend weer natuurlijk. Dus zijn we in de namiddag eens gaan rondwandelen in het koopcentrum . 'S avonds waren we uitgenodigd voor een etentje door men schoonouders. En het was een heel gezellige avond en het eten was super...
Vrijdag terug naar het ziekenhuis geweest voor men chemo. En deze keer waren de kinderen erbij. Ze hadden al lang gezegd dat ze dat ook eens wilden zien. En ik moet zeggen het is heel goed meegevallen. Eerst zijn ze mee geweest naar het priklokaal, Maaike kreeg al schrik toen ze de naald zag en Lennert die vond dat heel cool. Daarna even mee bij de dokter en dan naar de kamer. En gelukkig is er daar tv en hadden ze ook hun Nintendo bij om de tijd wat te verdrijven. En wat ze ook heel leuk vonden, was het bed dat er stond. A ja dat was zo een elektrisch en dat vonden ze zalig om in te liggen. Lennert vroeg al of we nog lang gingen blijven want het is toch zo leuk in het ziekenhuis (als je niet ziek bent mss). Rond de middag hebben we onze boterhammetjes opgegeten, ja ik had onze picknick klaargemaakt. En om 13 uur was de behandeling alweer voorbij. En toen we weggingen, zeiden ze allebei dat ze nog eens wilden meekomen. Dan zullen we dat nog eens doen he... In de namiddag zijn we dan naar men ouders gereden. Die waren sinds donderdag terug van vakantie en Brent was met hen meegeweest. Ik was zo blij hem terug te zien want ik had hem wel gemist. En wat was hij zo enthousiast over zijn vakantie. Ja een reisje naar Duitsland is echt wel zijn ding. Fietsen, wandelen en lekker eten, meer hoeft dat niet te zijn. En ja hij was ook wat verdikt (dat worden een paar nieuwe broeken). Dus een hele namiddag leuke verhaaltjes over hun reisje en ook heel veel mooie foto's gezien. En hij had ook een souveniertje meegebracht voor iedereen. 'S avonds hebben we de jongens dan naar hun papa gebracht en daar blijven ze tot zondag. En daarna hebben we Maaike nog naar haar mama gebracht. Het wordt weer een rustig weekend...
