Ziezo, de eerste reeks van 15 bestralingen zit erop. En ik kan zeggen dat dit heel goed meegevallen is. Ik heb er eigenlijk geen last van gehad. Nu is het een weekje rust. Mijn huid heeft even de tijd nodig om wat te bekomen. Mijn huid op mijn borst is rood en mijn tepel is ook helemaal verkleurd. In deze week gaat dat nu allemaal wat genezen, er gaan zich korstjes vormen en eens die weg zijn is mijn huid zo goed als nieuw. Nu staat mijn borst gespannen en is ze heel gevoelig. Dat gaat wel beteren, maar die gevoeligheid gaat toch wa blijven zegt de dokter. Ook was ik heel blij dat ik die lijnen er eindelijk mag afwassen en dat ik terug eens een bad mag nemen. Nu moet ik woensdag terug naar het sint-Augustinus voor een nieuwe tekening. Want vanaf 15 december moet ik nog eens gaan voor de laatste reeks bestralingen. De eerste reeks was een bestraling voor de hele borst, nu is het een meer gerichte bestraling. Dus rechtstreeks op de plaats waar de tumor zat. Ondertussen zijn de spier- en gewrichtspijnen nog steeds niet beter, ondanks het nemen van vitamines en pijnstillers. De dokter zegt dat dit nog tot 6 maanden na de behandeling kan duren. En dat is dus echt niet leuk...
Ondertussen ben ik al gestart met de tweede week van de bestralingen. En ik moet zeggen dat dat heel goed meevalt. De eerste keer was ik wel wat zenuwachtig, maar dat is dan vooral omdat dit weer iets nieuws is. Eigenlijk duurt zo een bestraling misschien maar twee minuutjes. Je uit- en aankleden duurt langer. Eens ik dan op de tafel lig, moeten de verpleegsters me in de juiste houding leggen. De lijnen op mijn lichaam moeten overeenkomen met die op de foto's. En eens in de juiste houding kan de sessie beginnen. Tot hiertoe heb ik er nog niet te veel last van. Enkel mijn borst begint zo stilaan wel heel gevoelig te worden en dat is niet zo leuk. Ondertussen ben ik ook nog eens langs geweest bij de dokter omdat de pijn in mijn spieren echt begint door te wegen. Nu moet ik vitamines nemen en ontstekingsremmers. Ik hoop echt dat die een beetje gaan helpen, anders kan ik naar de fysiotherapeut. Om toch een beetje beweging te hebben, rijd ik elke dag een beetje op de hometrainer. Mijn haar begint ondertussen heel goed te groeien. Ik begin zelfs al een beetje krulletjes te krijgen. Hoop dat dat maar tijdelijk is. En de kleur is een beetje een mengeling van grijstinten. Of dat zo zal blijven dat weet ik nog niet...
De voorbije week is maar een zware periode geweest. Ik lig in de knoop met mezelf. Het is precies of ik nu maar men klopje krijg van alles wat ik al meegemaakt heb de laatste maanden. In het begin van de behandeling dan wordt je precies geleefd, je hebt geen tijd om ergens bij stil te staan of om over na te denken. Je bent gewoon bang voor alles wat gaat komen. Ik beleef die periode precies in een roes. De chemobehandeling ben ik heel goed gekomen en heb ik ni veel last gehad. Sinds dat de chemo nu een drietal weken gestopt is, ben ik de pijn zo stilaan een beetje beu. Ik slaap al een tijdje niet zo goed meer en ook in het huishouden functioneer ik niet zo goed meer. Sommige taken zijn stilaan te zwaar. En daar begin ik het allemaal moeilijk mee te krijgen. Precies of nu komt maar echt het besef dat ik zwaar ziek ben en dat ik meer naar mijn lichaam moet luisteren en vooral proberen rusten. Ook moet ik proberen van mijn frustraties niet af te werken op mijn gezin. Tenslotte zij kunnen er niet aan doen dat ik ziek ben...
Vandaag om 10.30 uur moest ik in het St. Augustinus zijn voor het tekenen van mijn plannetje voor de bestralingen. En we zijn goed op tijd vertrokken want met die betoging is het toch wat drukker op de weg. We zijn nog goed op tijd aangekomen. Eerst naar de inschrijvingen op de afdeling oncologie en dan doorgaan naar de afdeling radiologie. Na de aanmelding mogen we in de wachtzaal plaatsnemen en het is er nog rustig. Een heel vriendelijke verpleegster komt me ophalen. Even mijn bovenkleding uitdoen en dan mag ik plaatsnemen op de tafel. Er worden wat draadjes aangebracht op mijn lichaam en dan kunnen ze beginnen. Eerst wordt er een scan genomen van mijn borst om de juiste plaats te bepalen. Dit duurt een paar minuutjes en dan kunnen ze de tekening aanbrengen. Dit moet heel correct gebeuren, dat ze echt op de juiste plaats kunnen bestralen. Daarna mag ik me terug aankleden en naar de wachtzaal teruggaan. Als mijn papieren klaar zijn, mogen we nog even mee op gesprek. Ik krijg nog een beetje uitleg over het verloop van zo een behandeling en ook de startdatum. En ik start op 17 november en dat voor 3 weken. Dan is er een weekje rust gepland en daarna nog de vierde week doorspartelen. Tegen de feestdagen is alles achter de rug... En nu heb ik ook nog een weekje om te rusten en dat is nodig ook. Elk beetje dat ik wat kan recupereren is mooi meegenomen...
Vandaag vind ik het wat een rare dag. Normaal was ik nu al in het ziekenhuis voor men chemo. Maar vanaf nu hoeft dat niet meer. En dat geeft wat een raar en leeg gevoel. Net of ik iets mis. Zoveel weken ben ik gewend geweest aan dat ritme en die wekelijkse afspraken in het ziekenhuis, dat het net een deel van me geworden is. En nu moet ik dat deeltje loslaten. Het is wel wennen, loop precies een beetje verloren nu. Maar ik ben heel blij dat ze die rommel nu niet meer moeten toedienen. Maar nu de chemo achter de rug is, beginnen de nevenwerkingen er precies meer door te komen. De pijn in mijn benen is soms ondraaglijk en mijn nachtrust begint daar toch onder te lijden . Maar ja, dat zal ook zijn tijd nodig hebben zeker. Ik ga volgende week eens aan de kinesiste vragen of ik geen oefeningen kan doen om de pijn wat te verzachten...
De chemo is al een paar dagen achter de rug nu. De nevenwerkingen blijven me parten spelen. De last in mijn benen is ni te doen en dat maakt het slapen er ni makkelijker op. En dat is dan weer nefast voor de vermoeidheid. Maar ik heb tijd om wat te bekomen nu. De bestralingen starten pas half november. gisteren heb ik dan toch weer een lange dag in het ziekenhuis zijn. Brent, mijn oudste zoon, moest onder het mes. Hij heeft een spatader op zijn teelbal en die moest verwijderd worden. Om 8 uur moesten we in het kinderdagziekenhuis zijn. En zenuwachtig dat hij is, hij heeft ook niet zo veel geslapen deze nacht. Ik probeer hem zo goed mogelijk op zijn gemak te stellen. Eens dat hij zijn operatiekleedje aanheeft en hij in zijn bed ligt , kan het wachten beginnen. En dat is nu iets wat een kind niet zo goed kan natuurlijk. En zijn geduld wordt hard op de proef gesteld, want hij wordt pas om kwart na twaalf opgehaald. Ik mag met hem mee tot aan het operatiekwartier, daar nog een dikke kus en knuffel en dan moet ik gaan wachten in de wachtzaal. Als hij in de recovery is, zullen ze me komen halen. Na een uur en half mag ik eindelijk naar binnen. Brent is al redelijk goed wakker en na een kwartier mag hij naar de kamer. Na een half uurtje mag hij wat water drinken en al eens rechtzitten op de rand van het bed. Om half zes mogen we eindelijk naar huis. Stappen gaat heel moeizaam en hij zal nog wel een paar dagen last hebben. Vrijdag moeten we op controle en mag het verband er af. En voor de rest moet hij het rustig aan doen...
Vandaag heb ik mijn laatste chemo gekregen. En dat gaf dus een lange babbel bij de dokter. Vooral over het verdere verloop van de behandeling en over de volgende afspraken die nog komen. Vanaf half november starten de bestralingen en die duren 4 weken en dan zit de volledig behandeling erop. Vanaf de eerste dag van de bestralingen moet ik dan ook mijn pillen beginnen nemen en dit voor de komende 5 jaar. Dan heb ik in januari terug een afspraak op de afdeling voor een bloedafname en het spoelen van mijn katheter. Die moet iedere 3 maanden gespoeld worden om te zorgen dat die niet verstopt geraakt. En dan heb ik dan nog een afspraak bij dokter Lamot voor de bespreking van de bloedresultaten. En zo zal ik vanaf dan iedere 3 maanden op controle moeten gaan. En 1 keer per jaar krijg ik dan een volledige check-up. En eigenlijk had ik daarstraks zo wat een dubbel gevoel. Aan de ene kant was ik blij en aan de andere kant voelde ik me een beetje triest. Dit is ook een lange periode dat ik daar altijd moet zijn en nu valt dat ineens allemaal weg. Ik ga dat echt moeten gewoon worden. Maar ik wil toch ook men schatje en de kids bedanken voor hun steun en liefde . Ook mijn ouders en men zus en schoonbroer voor hun steun en begrip. Ook aan het verplegend personeel en dokter Lamot bedankt voor de begeleiding, de babbels en de steun in deze periode. Men nu op naar de volgende stap...
Vandaag ligt de Libelle in de winkel. Ik was razend benieuwd naar ons artikel en dat van de anderen. En ik moet zeggen, het is een heel mooie reportage... Bedankt aan de mensen van Libelle . Het was een hele leuke en aangename ervaring. Voor de rest gaat alles wat zijn gewone gangetje. Ik heb alleen heel veel last in mijn rug en mijn benen nu. En in mijn gezin is ook alles heel goed. De kids doen het heel goed op school, ze hadden allemaal een heel goed rapport. Maar ze zijn blij dat het weer al eens vakantie is, want het is wel al even genoeg nu met school. En in de vakantie gaan ze dan eens logeren bij hun meme en pepe. Die wonen in Liedekerke en dat is zo een drie kwartier rijden vanuit sint gillis waas. Daarom zien ze hen niet zo veel en gaan ze dan altijd een paar dagen op vakantie bij hun. En dan is het voor mij een hele rustige week dan...
Sinds deze week heb ik last in mijn benen en buik en... Eigenlijk doet de volledige rechtse kant van mijn lichaam pijn. Vorige vrijdag heb ik dat dan aan de dokter verteld. Om zeker te zijn dat er niks aan de hand is, moest ik even langs gaan op de afdeling radiologie. Daar hebben ze een duplex van mijn been genomen. Dat is een soort echo om te zien dat er geen bloedklontertjes in de aders zitten. Maar alles was ok, volgens de dokter zou het dan om vochtophoping gaan, gepaard met gewrichtspijn. En dat zou na een aantal weken vanzelf moeten verdwijnen. Voor de rest was alles weer in orde. De spuitjes van vorige week hebben heel goed gewerkt, dus kan de elfde chemo doorgaan. Volgende vrijdag is het mijn laatste chemo. En dat geeft nu zo een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik blij dat dit deel dan al voorbij is, maar aan de andere kant is er angst en onzekerheid. Het gevoel van controle en zekerheid valt nu weg omdat ik niet meer iedere week in het ziekenhuis moet zijn. Het is precies of ik dan in een zwart gat ga vallen en ik weet eigenlijk niet hoe ik er mee om moet gaan. Op 06/11 heb ik een afspraak in het sint-Augustinus ziekenhuis om de voorbereidingen te doen voor de bestralingen. En die starten dan vanaf half november. En na 20 beurten ben ik daar ook vanaf. En dan kan het gevoel van leegte me helemaal overvallen. Denk dat het voor mezelf dan heel raadzaam zal zijn om eens met Noortje, de psychologe, te praten... Want hoe krijg je je leven weer op rails na dit alles...
Vrijdag naar het ziekenhuis geweest voor men tiende chemo. En alles was in orde, dus kon alles door gaan he. Om de laatste 2 chemo's te kunnen doorgaan, moet ik weer spuitjes krijgen dus dat wordt even afzien terug. Maar iets anders nu. Ik ben ook moeten langsgaan bij de radioloog. Nu dat ik aan de laatste chemo's zit, moet er al eens iets besproken worden voor de volgende behandelingen. En dat zijn dan de bestralingen. Ik moet er 20 krijgen, waarvan 15 gewone en nog 5 boosts. Op donderdag 6/11 moet ik naar het St. Augustinus in Antwerpen. Daar moeten ze dan een plan tekenen op men borst om de bestralingen zo precies mogelijk te kunnen geven. Dit zal,toch een uurtje in beslag nemen. En dan mag ik een weekje later starten met de bestralingen. De dokter zegt dat ik hier niet zo veel last zal van hebben. Alleen kan na een aantal bestralingen de tepel een beetje donkerder kleuren en kan mijn huid beginnen rood zien. Maar daar krijg ik dan wel de gepaste zalfjes voor om dit te verzorgen. En ook mag ik dan gedurende die periode niet baden, douchen mag wel. Maar de plek waar de tekening staat mag niet met zeep gewassen worden want die mag er zeker niet af. Afwachten dus... Op dit moment heb ik last van de spuitjes, alles doet zeer... Maar het is voor de goei zaak he, dus nog een beetje doorbijten en dan ben ik van het eerste deel verlost...
En ja, de negende chemo is ook al weer voorbij. Nog drie te gaan en deel 1 van de behandeling zit er op. En ik kan wel zeggen dat die periode voorbij gevlogen is. En ik ben blij dat ik er bijna vanaf ben. Maar toch geeft het een beetje een dubbel gevoel. Nu ben ik gewoon van iedere week in het ziekenhuis te zijn en dat geeft een zekerder gevoel en dat valt binnenkort weg want dan moet ik maar om de 3 maanden op controle. En dat geeft dan meer een gevoel van angst en onzekerheid. Maar de dokter zegt dat dit een normale reactie is. Maar kom, ik moet eerst nog bestralingen krijgen ook he. En die afspraak staat gepland voor volgende week. Dan mag ik langs gaan bij de radioloog om alles eens te bespreken over het verloop van die behandeling. En al eventuele afspraken te maken vanaf wanneer er kan gestart worden. Dan moet ik ook beginnen met mijn pillen te nemen en dit voor de komende vijf jaar... Benieuwd wat dat allemaal gaat geven...
Morgen zit ik al aan chemo 9. Nu mag het echt wel wat beginnen vooruit gaan. De vermoeidheid is ni meer te doen nu, ik voel dat elke dag meer en meer. Huishoudelijke taken doen, staat echt op een laag pitje. En soms kan ik de drukte van de kinderen ook helemaal niet verdragen. Dus rusten is de boodschap, niet dat het echt iets opbrengt. Ik ga moe slapen en ik sta moe op. Das zo echt het gevoel dat men lichaam me tegenwerkt. Maar ja, ik zal nog even moeten doorbijten. De laatste loodjes wegen het zwaarst zegt men dan en dat is ook wel zo. Ik zal zo blij zijn dat de chemo voorbij is en ik dan een 3 weken rustpauze heb voor de bestralingen beginnen. Vanaf volgende week start ik met kine, dat zal me deugd doen en hopelijk de last in men gewrichten wat verzachten.
Gisteren chemo 8 gekregen. Eerst had ik gedacht dat het deze keer niet zou lukken. Men witte bloedcellen stonden vorige week al ni zo goed en de vermoeidheid is er niet op verbetert. Maar het was super nu. Door die spuitjes zijn men witte bloedcellen in aantal verdubbeld en staan ze nu op 5700. Kan niet beter zijn he. Dus de chemo gaat door en die van volgende week staat ook al gepland. Deze week had ik echt een baaldagje. Ik liep zo ambetant en slechtgezind, niet te doen. Denk dat ik even een dipje had. Kon om het minste beginnen huilen en ik kon van niemand iets verdragen. Gelukkig was het de volgende dag al weer wat beter. En zo gaan de weekjes voorbij. De kinderen doen het heel goed op school en dat is voor mij ook al een opkikker. En ik probeer me wat bezig te houden met de kleine dingen in huis en hen te begeleiden bij hun huiswerk waar ik kan.
En mijn zevende chemo is ook weer eens achter de rug. Mijn witte bloedcellen stonden niet zo goed en nu moet ik daar 3 spuitjes voor krijgen. Als ze daardoor weer wat op peil geraken, zal ik dat zeker voelen aan men vermoeidheid. Maar nu heb ik weer last van iets anders. Alles begint pijn te doen, zelfs men huid doet pijn. En dat is niet zo leuk natuurlijk. Niet alleen voor mezelf, want dit beperkt me nog veel meer in alles. Maar ook voor mijn man en de kids. Ze vinden het niet leuk dat ze me geen dikke knuffels meer kunnen geven, en ze vinden het vooral niet leuk dat ik pijn heb en dat ik er eigenlijk niks kan tegen doen. Deze soort chemo zet hem echt op spieren en gewrichten en dat mag ik nu ondervinden. Er zit dus niks anders op dan het heel rustig aan te doen... En nu even over iets heel anders terug. Zoals ik al verteld had maakt Libelle een reportage over moeders en dochters met kanker, waar ikzelf en mijn moeder aan deelnemen. Vandaag zijn de visagiste en de fotografe bij mij thuis langs geweest voor de fotoshoot. Om 9 uur was de visagiste er. En wat zij allemaal bijhad. Dan denk je van ze zullen me hier wat opmaken en gedaan, maar zo is dat dus niet. Yung is een hele lieve, aangename dame en ze heeft ons heel mooi gemaquilleerd. Ondertussen was fotografe An ook aangekomen en kon zij al starten met het opzetten van haar materiaal. En na een half uurtje was men living omgetoverd tot een fotostudio. En dan was het de beurt aan mij en mijn moeder om te stralen voor de lens... Eerst wat twijfelachtig maar geleidelijk aan ging het er veel ontspannender aan toe. Het was een hele leuke ervaring en nu is het benieuwd afwachten op het resultaat... De reportage verschijnt in de Libelle van 23 oktober...
De fotosessie voor Libelle is niet kunnen doorgaan en wordt uitgesteld naar volgende week dinsdag. Maar deze keer komen ze naar mij thuis. Dat is veel beter voor mijn moeder want ze heeft heel veel schrik in de wagen, en naar Kontich rijden zag ze echt niet zitten. Om negen uur komt de visagiste om ons al klaar te maken en om tien uur zal de fotografe er zijn. Ben benieuwd hoe het allemaal gaat zijn... Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje. De kinderen zijn het weer al goed gewoon op school en ze gaan er ook met veel plezier naartoe. En met mij gaat het wel. Ik probeer me aan te passen aan de vermoeidheid en het feit dat ik niet veel meer kan doen in huis. Maar men schoonouders komen heel graag bijspringen. Ik ben zeer blij dat zij willen komen poetsen, dat neemt al een groot deel van het werk uit de handen van mijn man. En ook de kinderen hebben door dat mama niet veel meer kan doen en ze proberen ook te helpen waar ze kunnen... Een lichtpuntje in mijn behandeling: sinds een tweetal weken begint mijn haar terug te groeien. Het is echt zo heel zacht en donzig... En dat geeft me ook weer al wat moed om verder te gaan. Morgen moet ik naar het ziekenhuis voor de zevende chemo...
Yes, yes we zitten eindelijk in de helft... Gisteren heb ik men zesde chemo gekregen. Ik was er eigenlijk een beetje bang voor dat ik er deze keer geen zou kunnen krijgen. Vorige week stonden men bloedwaarden niet goed en ik begin heel veel last te krijgen van de vermoeidheid. Maar ik had geluk, men witte bloedcellen stonden heel goed ondanks de vermoeidheid. Ik krijg er wel nog een zakje ijzer bij, nog een poging om de vermoeidheid wat proberen tegen te gaan. Ik zal wel zien wat dat geeft he... En volgende week mag ik terug om chemo komen. Nu had ik gedacht dat het deze keer wat beter zou vooruit gaan want het was nu wel heel rustig in de wachtzaal. Na een kwartier mocht ik al naar het priklokaal. Dus ik dacht dat het wel goe zou opschieten, maar nee hoor... Heb dan nog meer dan een uur in de wachtzaal gezeten voor ik naar de dokter kon. Dus alles zat weer op zijn gewone schema en was ik om twee uur met alles klaar. En nu maar hopen dat dat ijzersuplement iets oplevert he...
Gisteren hadden ik en mijn moeder dus een intervieuw met Els De Ridder van het weekblad Libelle. Ze maken een reportage over moeders en dochters met borstkanker. Om 16 uur hadden we afspraak bij mij thuis. Ik was eigenlijk een beetje zenuwachtig omdat ik niet wist wat het allemaal inhield. Maar die stress was heel snel verdwenen en het werd een leuke en ontspannen babbel over onze ziekte, onze emoties en over de dagelijkse dingen. Volgende week worden we verwacht in de studio in Kontich voor een fotosessie. Kijk er echt naar uit...
Gisteren had ik weer afspraak in het ziekenhuis voor men vijfde chemo. De laatste dagen heb ik heel veel last van de vermoeidheid. En dat begint toch door te wegen. Kan echt niet veel meer doen, moet alle huishoudelijke taken wat verdelen en heel wat rustpauzes inlassen. En wat meer overlaten aan mijn man en de kids. Als ik bij de dokter zit, vertel ik haar erover en dit is dus het gevolg van de bloedarmoede waar ik last van heb. Ze gaat me vandaag een zakje bloed bijgeven en dan volgende week eens zien wat het effect is. Normaal zal ik dan volgende week nog eens chemo kunnen krijgen, maar daarna zal er eens een weekje tussen moeten gelaten worden. Dan heb ik wat extra tijd om te recupereren . Vandaag zal een lang dagje in het ziekenhuis worden. Eerst de chemo die al een uur en dertig minuten duurt en daarna nog het zakje bloed. Dat moet doorlopen over een tijd van twee uur, zal nog even zoet zijn dus. Om half drie ben ik met alles klaar. Nu afwachten wat het effect is van het krijgen van een zakje bloed... Maar ik heb deze nacht niet zo goed geslapen, ik was precies een beetje hyper(denk dat dat van het bloed zal zijn). En vandaag is het precies mijn dagje niet. Had het deze morgen moeilijk, met een huilbui als gevolg. En ik geraak er precies niet door, het down gevoel blijft wat hangen. Weet dat alle dagen niet hetzelfde kunnen zijn, maar dit is niet leuk. Ik hoop dat ik me morgen wat beter voel...
En het nieuwe schooljaar is weer al gestart. De jongens waren blij dat ze eindelijk terug naar school kunnen gaan. Lennert was wat zenuwachtig vooral omdat hij dit jaar Frans krijgt. Maar toen die maandag uit school kwam, was hij zo enthousiast en blij dat hij al een paar woordjes Frans kon praten. Hij wou direct volop oefenen. Bij Brent was het maar een half dagje school. Daar was het kennismaking en verdelen van hun boeken. En dat zal de eerste week zo wel zijn. Ze hebben een paar nieuwe leerkrachten, dus de eerste lessen zijn dan ook meer een kennismaking en uitleg over hun vak. Maar zijn enthousiasme is groot, hij ziet het helemaal zitten. Ondertussen gaat het met mij nogal redelijk. Ik begin toch wat last te krijgen van de vermoeidheid die stilletjesaan begint door te wegen. Ik voel me net een oude vrouw, bij alles wat ik doe ben ik heel snel moe en krijg ik last in men spieren en gewrichten. En dat is dus echt niks voor mij, raak een beetje gefrustreerd want stilzitten is niet echt mijn ding, maar ja... Morgen mag ik om men vijfde chemo. Ik ga toch aan de dokter vragen of ik wat bloed kan bij krijgen. Dat helpt heel goed tegen de vermoeidheid en dan voel ik me toch al een beetje beter. O ja nog iets, heb net telefoon gekregen van het weekblad Libelle. Ik en men moeder zijn geselecteerd voor een intervieuw over moeders en dochters met borstkanker. Volgende week maandag komt er iemand langs voor het intervieuw en daarna moeten wij nog eens langs naar de studio voor een fotoreportage. En het artikel zal in oktober verschijnen. Ben heel benieuwd wat dat gaat geven, het is de eerste keer in men leven dat ik zoiets doe...
Wat een rotweer!!! En dat moet dan de laatste dag vakantie zijn. De jongens hun boekentas staat al klaar, en ze zien het helemaal zitten hoor. Lennert gaat naar het vijfde leerjaar en vind het vooral spannend dat hij nu de Franse taal mag leren. Ik ben echt benieuwd wat dat gaat geven. Brent gaat naar het tweede middelbaar land en tuinbouw. Hij heeft dit jaar ook 2 nieuwe vakken zijnde plant en groei en dier en milieu. En dat zijn nu echt de vakken die hem interesseren. Ook het vak techniek zal meer toegespitst zijn op deze onderdelen. Dus ook hier benieuwd... En dan hebben we nog ons Maaike he. Die begint dit jaar op een nieuwe school. Ze gaat naar Piva in Antwerpen en gaat de richting restaurant, keuken volgen. Het is haar droom om later een eigen restaurant te hebben. En ondertussen hebben wij dan een chefkok in spe die voor ons mag koken. Wij zullen met veel plezier proefkonijn zijn... Ondertussen ik dit aan het typen ben, is men ventje druk bezig aan het kuisen. Wat doet ne mens anders met zo een weer... Dank u schatje xxx love you
