En het was weer een leuke week op de revalidatie. Woensdag was er eerst ons uurtje sport en daarna was er een praatsessie over de draaglast, draagkracht en de stress die voortvloeit uit de ziekte kanker. En ja, dat brengt heel wat teweeg in je leven. Er verandert zoveel op 1 minuut tijd en dat brengt natuurlijk stress met zich mee. Alleen al de vele vragen waar je een antwoord op wilt, de angst voor wat je te wachten staat, de veranderingen in je gezinsleven want plots is er iemand zwaar ziek.. Je behandelingsperiode, die onderga je heel gelaten. Op dat moment wordt je geleefd, er worden voor jou beslissingen genomen en je gaat er gewoon door zonder er al te veel bij stil te staan. En eens de behandeling gedaan is dan komt er de angst.. Gaat de kanker weg zijn en wegblijven, gaat ons leven terug enigszins normaal worden.. Ik vond wel dat er wat meer interactie mocht zijn tussen ons en de stagiaire psychologe, want we hadden een beetje het gevoel dat als wij niks vertelden, het gesprek gewoon zou stilvallen. Ook het krijgen van een beetje tips over het omgaan met stress en de draaglast van onze ziekte waren zeker welkom geweest..
Vrijdag was er dan eerst anderhalf uurtje sport, dit keer met Jo als begeleider want ons Eva had verlof. En dan was er praatsessie over voeding. Deze keer ging het over de fabels en de feiten in de stellingen over voeding. Ik vond het een heel interessant uurtje. Er zijn wel een aantal dingen waar je dan toch van denkt van da wist ik niet. Een paar voorbeelden:
-bouillon sterkt niet aan bij ziekte, er zitten heel veel zout in en weinig calorieën .
-beter zeezout gebruiken ipv keukenzout
-aardappel en brood zijn geen dikmakers, pasta en rijst bevatten meer calorieën. Beter volkoren pasta en rijst gebruiken, daar ben je vlugger mee verzadigd.
-superfoods voorkomen geen kanker!!!
-rood vlees verhoogt risico op kanker, Max. 500g per week van eten.
Dit zijn slechts een paar voorbeelden en ik moet zeggen ik heb er wel wat van geleerd.
En zo zit het weekje krokusverlof er ook bijna weer op. Het was een leuk weekje, de kids zijn gaan logeren bij de meme en pepe en dat vinden ze zalig. Ze zijn gaan wandelen in het bos, hebben gezelschapsspelletjes gespeeld en ze hebben lekkere mosselen gegeten.. Hele dikke merci aan hotel meme!!!
Ook onzen Daan is komen logeren en de dag daarna is Lennert dan bij hem gaan slapen, dat is echt het onderste uit de kan halen.. En nu zijn de kids van men zus hier om te slapen, is dus een druk weekje geweest..
Heb er van genoten en ga nog genieten want het is hier een gezellig boeltje nu.. En men schatje is lekker aan het koken, wat moet men nog meer hebben...
En het was weer een leuke week op de revalidatie. Woensdag was er eerst ons uurtje sport en daarna was er een praatsessie over de draaglast, draagkracht en de stress die voortvloeit uit de ziekte kanker. En ja, dat brengt heel wat teweeg in je leven. Er verandert zoveel op 1 minuut tijd en dat brengt natuurlijk stress met zich mee. Alleen al de vele vragen waar je een antwoord op wilt, de angst voor wat je te wachten staat, de veranderingen in je gezinsleven want plots is er iemand zwaar ziek.. Je behandelingsperiode, die onderga je heel gelaten. Op dat moment wordt je geleefd, er worden voor jou beslissingen genomen en je gaat er gewoon door zonder er al te veel bij stil te staan. En eens de behandeling gedaan is dan komt er de angst.. Gaat de kanker weg zijn en wegblijven, gaat ons leven terug enigszins normaal worden.. Ik vond wel dat er wat meer interactie mocht zijn tussen ons en de stagiaire psychologe, want we hadden een beetje het gevoel dat als wij niks vertelden, het gesprek gewoon zou stilvallen. Ook het krijgen van een beetje tips over het omgaan met stress en de draaglast van onze ziekte waren zeker welkom geweest..
Vrijdag was er dan eerst anderhalf uurtje sport, dit keer met Jo als begeleider want ons Eva had verlof. En dan was er praatsessie over voeding. Deze keer ging het over de fabels en de feiten in de stellingen over voeding. Ik vond het een heel interessant uurtje. Er zijn wel een aantal dingen waar je dan toch van denkt van da wist ik niet. Een paar voorbeelden:
-bouillon sterkt niet aan bij ziekte, er zitten heel veel zout in en weinig calorieën .
-beter zeezout gebruiken ipv keukenzout
-aardappel en brood zijn geen dikmakers, pasta en rijst bevatten meer calorieën. Beter volkoren pasta en rijst gebruiken, daar ben je vlugger mee verzadigd.
-superfoods voorkomen geen kanker!!!
-rood vlees verhoogt risico op kanker, Max. 500g per week van eten.
Dit zijn slechts een paar voorbeelden en ik moet zeggen ik heb er wel wat van geleerd.
En zo zit het weekje krokusverlof er ook bijna weer op. Het was een leuk weekje, de kids zijn gaan logeren bij de meme en pepe en dat vinden ze zalig. Ze zijn gaan wandelen in het bos, hebben gezelschapsspelletjes gespeeld en ze hebben lekkere mosselen gegeten.. Hele dikke merci aan hotel meme!!!
Ook onzen Daan is komen logeren en de dag daarna is Lennert dan bij hem gaan slapen, dat is echt het onderste uit de kan halen.. En nu zijn de kids van men zus hier om te slapen, is dus een druk weekje geweest..
Heb er van genoten en ga nog genieten want het is hier een gezellig boeltje nu.. En men schatje is lekker aan het koken, wat moet men nog meer hebben...
Het is al even geleden nu, dus het wordt tijd dat ik een beetje aanvul. Door mijn weekje ziek zijn is er de routine een beetje uit. Ondertussen is er weeral heel wat gebeurt. In mijn weekje ziek zijn kreeg ik een bericht van Veerle of ik model wou zijn voor haar nieuwe flyer. Veerle is dus diegene bij wie ik mijn sjaaltjes heb aangekocht. Een hele lieve dame die weet waar ze mee bezig is. Dus vorige week maandag was het fotoshoot😊😊 en ik moet zeggen, het was een leuke maar ook een beetje een moeilijke ervaring. Mezelf zo terug zien met een sjaaltje of een pruik, het deed wel een beetje raar. Maar het was een gezellige, leuke avond. Ik,ben zeer benieuwd voor het resultaat. Ook de revalidatie was weer al eens heel leuk. Ik probeer nu echt wel een tandje bij te steken en mijn uithouding een beetje meer testen. En dat valt redelijk goed mee, ik voel het wel dat het stilaan zwaarder wordt, maar dat is ook de bedoeling natuurlijk.. Ik begin het ook steeds leuker te vinden en het is echt iets waar ik altijd naar uitkijk. Vorige week woensdag ging het in de praatsessie over cognitieve dysfuncties. En ik moet zeggen vele dingen waren wel echt herkenbaar. Het is echt wel zo dat men last heeft van het zogenaamde 'chemobrein'. En de tips die we kregen , waren wel echt interessant . Echt iets om aan te werken. Vrijdag ging het dan weer over relaxatie.. Heel interessant.. We hebben ook even actief geoefend met een eenvoudige relaxatie oefening en ik moet zeggen, dat werkt dus wel echt. Ik denk dat iedereen er ver in slaap was😊😊 het is echt verwonderlijk dat men zoiets kan en het is zeker iets wat ik thuis ook verder ga proberen.
Het weekend was ook weer al heel druk. Zaterdag Valentijn en dan zijn we eens lekker gaan eten en zondag was het feestje voor mijn moeder haar verjaardag. En dat is altijd een gezellige bende dan samen..de kids zijn dan ook daar gebleven, even logeren bij meme en pepe, vinden ze altijd heel leuk. En ondertussen zijn we weer gestart met een nieuwe week revalidatie. Ik moet bekennen dat ik deze morgen echt geen zin had om op te staan en te vertrekken, maar eens ik er was had ik er weer veel zin in. Het was weer een heel gezellig anderhalf uur sporten, waarvoor dank Eva en de rest van de groep.. Op naar woensdag😜😜
Vol enthousiasme gestart aan een nieuwe week. Maar dat heeft dus niet lang geduurd. Ik voelde me maandagochtend al een beetje ziekjes. Ik had wat last van men keel en mijn sinussen, maar met iets in te nemen voelde ik me vlug weer wat beter. Dus was ik heel blij dat ik naar de revalidatie kon gaan. Maar in de namiddag werd het alleen maar erger. En tegen de avond had ik koorts en voelde ik me heel slecht. Mijn man had even naar het ziekenhuis gebeld om te vragen wat we best konden doen. Daar zeiden ze dat het beste was om direct naar spoed te komen, maar daar had ik geen zin in, dus mochten we eerst de dokter van wacht opbellen en dan zien wat zij zegt. Omdat ze niet direct een aanleiding kon vinden voor mijn koorts, mocht ik thuis blijven. Maar zo ziek zijn brengt nog wat andere problemen mee. De zorg voor de kids en het huishouden.. Maar mijn redders in nood waren de volgende dag vroeg aanwezig, mijn lieve ouders..dan kon ik uitzieken terwijl zij voor mijn gezin zorgden en voor mij natuurlijk. Ze zijn hier dan ook blijven logeren en dat vonden de kinderen dan weer heel leuk..
Wat ik ook gemist heb, is de workshop 'look good, feel better'. Ik ben echt benieuwd naar de verhalen van de anderen over het verloop van de namiddag. Ik heb echt wel spijt dat ik dit moest missen, maar ik schrijf me zeker in voor de volgende sessie.
Vandaag voel ik me al veel beter, ga het wel nog een beetje rustig houden, maar dan kan ik er volgende week weer met goede moed aan beginnen..
Alweer een weekje van de reva voorbij. Het gaat wel snel vind ik. Ma ja, wa wil je, het is een leuke bende samen. Zo 3 keer per week sporten en dan de praatsessies, het verzet men zinnen wel wat. Ik vind het echt iets waar ik met plezier naar uitkijk en naartoe ga. Vorige dinsdag moest ik ook voor de eerste keer op controle. En dat heeft me wel een paar dagen stress bezorgd. Maar alles was ok. Het sporten is wel een hele uitdaging, maar eentje waar ik voor de volle 100% voor ga. Die conditie en uithouding moeten echt wel wa beter worden. Maar dat zal nog even duren denk ik. En ook het gezonder eten gaat de goeie richting uit en iedereen doet gezellig mee. De kids waren eerst niet zo enthousiast maar nu zien ze het ook wel zitten. Donderdag moest ik dan langsgaan bij de cardioloog voor mijn fietsproef. Krijg ik daar een masker op en een knijper op men neus, dat is om de zuurstofopname te meten. En dan kon ik beginnen fietsen. Ik start op 50 watt en per minuut komt daar 10 watt bij. Zo moet ik blijven fietsen tot ik niet meer verder kan. In het begin ging dat vrij goed, maar toen ik op 90 watt zat, kreeg ik wat last in men knie en daar bovenop nog een vapeur. Dus einde fietsproef.. Binnen 3 maand moet ik dat nu nog eens doen om te zien welke de effecten zijn van de revalidatie..
Eindelijk, er zijn net twee heel stressvolle dagen voorbij. Ik moest vandaag langs bij dr. Lamot voor mijn eerste controle. Jongens, wat was ik bang.. Maar alles is ok. Alle bloedwaarden zitten goed.. Wat een opluchting zeg. Alleen de waarden van de rode bloedlichaampjes zit nog niet goed, maar dat is heel normaal in deze fase. Dat moet zich zachtjes aan herstellen. Heb haar ook verteld dat ik heel veel last heb in mijn knie en daar moet ik nu voor langsgaan bij de fysiotherapeut. Dan kan die toch eens heel goed nakijken of er misschien iets is met mijn knie. Of dat het gewoon de last is in mijn gewricht door de medicatie. Afwachten dus..
Alweer een weekje sport voorbij en dat hangt er zeker in. Maandag hadden we ons anderhalf uurtje sport en ik wil toch al een beetje meer proberen. Mijn schema: 10 min fietsen, 10 min op de loop( wandel)band, 10 min op de cross, een beetje buikspieroefeningen en nog een paar oefeningen voor de armen. Resultaat: doodop!! Nog heel veel werk aan de conditie dus. In de namiddag had ik wel wat last in mijn knie, deed pijn en was opgezwollen. Op woensdag wou ik hetzelfde schema aanhouden, maar daar stak mijn bloeddruk een stokje voor. Opeens stond mijn bloeddruk maar 8/6, een beetje te laag dus. En daarmee was mijn sportuurtje al voorbij nog voor het begonnen was. Heb eerst een half uurtje op een bed gelegen. Nadien was mijn bloeddruk beter en heb ik nog een half uurtje kunnen fietsen. Na ons uurtje sport was er een sessie over de laattijdige nevenwerkingen bij kanker. Heel interessant, vooral omdat ik heel veel last heb van die nevenwerkingen. De tips die erbij waren kunnen wel eens van pas komen. En vandaag, de laatste keer deze week, een uurtje sport, schema zoals gewoonlijk. Ik heb ook op de loopband eens een minuutje proberen lopen. Een geluk dat ik me wat kon vasthouden of het zou niet zo goed gelukt zijn. En nadien was er weer een sessie over de fysieke activiteit. En een leuke traktatie van Katrien voor haar verjaardag!! Tiramissu, njammie!! (Nog eens een gelukkige verjaardag he!) en dan een hele uitleg van Eva over de behandeling van onze ziekte en de nevenwerkingen en dus over het nut van deze revalidatie. Het was een heel interessante uitleg waarin me toch weer al een paar dingen meer duidelijk zijn geworden. En nu ga ik wat genieten van het weekend met mijn gezinnetje en een beetje uitrusten dat ik er maandag weer tegenaan kan...
De eerste week van de revalidatie zit er al op. We zijn met 7 dames en het is een heel leuke groep. Nu heb ik echt iets om naar uit te kijken. Nu hoor ik ook eens de anderen hun verhaal met zoveel herkenbare dingen. En dan ben je op een manier gerust da je weet da je ni alleen bent met je problemen. We begrijpen elkaar maar al te goed. Nu ik bezig ben met de revalidatie besef ik maar eerst wat voor een wrak ik ben. Uithouding, conditie, kracht...helemaal noppes dus. Maandag hebben we eerst een conditietest moeten doen. Zo kan Eva bepalen met welke gewichten je kan oefenen en wat je hartslag mag zijn. En vanaf woensdag konden we dus van start. Aan een laag tempo probeer ik eens 10 min. te fietsen en dat ging vrij goed. Tien minuutjes wandelen op de loopband en nog eens tien minuutjes op de cross. Dan is mijn energie helemaal op. Ik probeer ook nog eens een paar buikspieroefeningen maar dat gaat nog moeizaam. Vrijdag hadden we ook eerst anderhalf uur sport en daarna was er een praatsessie over voeding. Heel leuk en interessant en het geeft je de mogelijkheid om een antwoord te krijgen op je vragen... ik kijk al uit naar volgende week...
Zo de feestdagen zijn alweer eens achter de rug en nu kijk ik met volle moed uit naar een nieuwe periode in mijn ziekteproces, namelijk de revalidatie. Deze houdt in: 3 keer per week naar het ziekenhuis om een uurtje te sporten ( krachttraining en conditietraining), en dan nog een uurtje psychosociale begeleiding. Daar krijgen we dan meer info over alle kwaaltjes en bijwerkingen ten gevolge van de behandeling, zoals bvb. Over de voeding, wat doen bij slaapproblemen, enz. Het zal alleszins een serieuze inspanning vergen om de conditie terug wat op peil te krijgen. En voor de reva moest ik vorige maandag al eens in het ziekenhuis zijn. Je had nu de mogelijkheid om deel te nemen aan een studie om te zien of deze revalidatie een positief effect heeft op kankerpatiënten. En als je hier aan deelneemt, moest je op voorhand eens langskomen in het ziekenhuis om bepaalde tests te doen. Dit ging over een wandeloefening, je kracht meten, een lenigheidstest en het meten van je huidplooien. Daarna werd je ook nog eens gewogen en werd je vetgehalte bepaald. Deze gegevens worden dan bewaard en na de reva wordt dit opnieuw gedaan om dan te kunnen vergelijken. Dus hieruit kan ik al afleiden dat ik compleet geen conditie en kracht meer heb en dat de lenigheid ook ver zoek is. Maar het kan alleen maar beter worden. Vanaf volgende week maandag start het programma, ik kijk er echt naar uit...
Ondertussen zit mijn behandeling er volledig op. Na de eerste 15 bestralingen had ik een weekje rust. In die week moest ik opnieuw naar het Sint- Augustinus voor een nieuwe tekening. De laatste 5 is een boost kuur, er wordt dan enkel bestraalt op de plek waar de tumor zat. En ook hier had ik geen last van. Op maandag 15/12 was er een info moment over de revalidatie. Want daar ga ik vanaf 12/01 aan deelnemen. Dan krijgen we 3 keer per week een uurtje sport. Dat omvat dan cardio en krachttraining. Dit wordt heel laag opgestart, want conditie is wel heel ver zoek, en wordt dan stelselmatig zachtjes opgebouwd volgens eigen kunnen. Daarnaast is er ook 3 keer psychosocio begeleiding ook. Daar worden verschillende items aangekaart waar je als kankerpatiënt last kan van ondervinden, zoals welke voeding je best eet, wat doen bij slapeloosheid enz. Ons groepje bestaat uit 5 personen dus ik denk dat het wel heel leuk gaat worden... Ondertussen zat er ook een brief in de bus van het UZ Gent om te laten weten dat de resultaten van mijn genetisch onderzoek gekend zijn. Nu moet ik een afspraak maken in het ziekenhuis om die te bespreken. Ben benieuwd en ik hoop echt dat het allemaal nog meevalt. Want stel dat het genetisch is, dan sta ik weer voor ingrijpende beslissingen natuurlijk. Laat ik het dan zo en leef ik met de angst dat ik het nog kan krijgen of laat ik mijn borsten dan amputeren... Maar daar ga ik nog even niet aan denken nu en samen met mijn ventje en de kids en mijn familie genieten van de feestdagen...
Ziezo, de eerste reeks van 15 bestralingen zit erop. En ik kan zeggen dat dit heel goed meegevallen is. Ik heb er eigenlijk geen last van gehad. Nu is het een weekje rust. Mijn huid heeft even de tijd nodig om wat te bekomen. Mijn huid op mijn borst is rood en mijn tepel is ook helemaal verkleurd. In deze week gaat dat nu allemaal wat genezen, er gaan zich korstjes vormen en eens die weg zijn is mijn huid zo goed als nieuw. Nu staat mijn borst gespannen en is ze heel gevoelig. Dat gaat wel beteren, maar die gevoeligheid gaat toch wa blijven zegt de dokter. Ook was ik heel blij dat ik die lijnen er eindelijk mag afwassen en dat ik terug eens een bad mag nemen. Nu moet ik woensdag terug naar het sint-Augustinus voor een nieuwe tekening. Want vanaf 15 december moet ik nog eens gaan voor de laatste reeks bestralingen. De eerste reeks was een bestraling voor de hele borst, nu is het een meer gerichte bestraling. Dus rechtstreeks op de plaats waar de tumor zat. Ondertussen zijn de spier- en gewrichtspijnen nog steeds niet beter, ondanks het nemen van vitamines en pijnstillers. De dokter zegt dat dit nog tot 6 maanden na de behandeling kan duren. En dat is dus echt niet leuk...
Ondertussen ben ik al gestart met de tweede week van de bestralingen. En ik moet zeggen dat dat heel goed meevalt. De eerste keer was ik wel wat zenuwachtig, maar dat is dan vooral omdat dit weer iets nieuws is. Eigenlijk duurt zo een bestraling misschien maar twee minuutjes. Je uit- en aankleden duurt langer. Eens ik dan op de tafel lig, moeten de verpleegsters me in de juiste houding leggen. De lijnen op mijn lichaam moeten overeenkomen met die op de foto's. En eens in de juiste houding kan de sessie beginnen. Tot hiertoe heb ik er nog niet te veel last van. Enkel mijn borst begint zo stilaan wel heel gevoelig te worden en dat is niet zo leuk. Ondertussen ben ik ook nog eens langs geweest bij de dokter omdat de pijn in mijn spieren echt begint door te wegen. Nu moet ik vitamines nemen en ontstekingsremmers. Ik hoop echt dat die een beetje gaan helpen, anders kan ik naar de fysiotherapeut. Om toch een beetje beweging te hebben, rijd ik elke dag een beetje op de hometrainer. Mijn haar begint ondertussen heel goed te groeien. Ik begin zelfs al een beetje krulletjes te krijgen. Hoop dat dat maar tijdelijk is. En de kleur is een beetje een mengeling van grijstinten. Of dat zo zal blijven dat weet ik nog niet...
De voorbije week is maar een zware periode geweest. Ik lig in de knoop met mezelf. Het is precies of ik nu maar men klopje krijg van alles wat ik al meegemaakt heb de laatste maanden. In het begin van de behandeling dan wordt je precies geleefd, je hebt geen tijd om ergens bij stil te staan of om over na te denken. Je bent gewoon bang voor alles wat gaat komen. Ik beleef die periode precies in een roes. De chemobehandeling ben ik heel goed gekomen en heb ik ni veel last gehad. Sinds dat de chemo nu een drietal weken gestopt is, ben ik de pijn zo stilaan een beetje beu. Ik slaap al een tijdje niet zo goed meer en ook in het huishouden functioneer ik niet zo goed meer. Sommige taken zijn stilaan te zwaar. En daar begin ik het allemaal moeilijk mee te krijgen. Precies of nu komt maar echt het besef dat ik zwaar ziek ben en dat ik meer naar mijn lichaam moet luisteren en vooral proberen rusten. Ook moet ik proberen van mijn frustraties niet af te werken op mijn gezin. Tenslotte zij kunnen er niet aan doen dat ik ziek ben...
Vandaag om 10.30 uur moest ik in het St. Augustinus zijn voor het tekenen van mijn plannetje voor de bestralingen. En we zijn goed op tijd vertrokken want met die betoging is het toch wat drukker op de weg. We zijn nog goed op tijd aangekomen. Eerst naar de inschrijvingen op de afdeling oncologie en dan doorgaan naar de afdeling radiologie. Na de aanmelding mogen we in de wachtzaal plaatsnemen en het is er nog rustig. Een heel vriendelijke verpleegster komt me ophalen. Even mijn bovenkleding uitdoen en dan mag ik plaatsnemen op de tafel. Er worden wat draadjes aangebracht op mijn lichaam en dan kunnen ze beginnen. Eerst wordt er een scan genomen van mijn borst om de juiste plaats te bepalen. Dit duurt een paar minuutjes en dan kunnen ze de tekening aanbrengen. Dit moet heel correct gebeuren, dat ze echt op de juiste plaats kunnen bestralen. Daarna mag ik me terug aankleden en naar de wachtzaal teruggaan. Als mijn papieren klaar zijn, mogen we nog even mee op gesprek. Ik krijg nog een beetje uitleg over het verloop van zo een behandeling en ook de startdatum. En ik start op 17 november en dat voor 3 weken. Dan is er een weekje rust gepland en daarna nog de vierde week doorspartelen. Tegen de feestdagen is alles achter de rug... En nu heb ik ook nog een weekje om te rusten en dat is nodig ook. Elk beetje dat ik wat kan recupereren is mooi meegenomen...
Vandaag vind ik het wat een rare dag. Normaal was ik nu al in het ziekenhuis voor men chemo. Maar vanaf nu hoeft dat niet meer. En dat geeft wat een raar en leeg gevoel. Net of ik iets mis. Zoveel weken ben ik gewend geweest aan dat ritme en die wekelijkse afspraken in het ziekenhuis, dat het net een deel van me geworden is. En nu moet ik dat deeltje loslaten. Het is wel wennen, loop precies een beetje verloren nu. Maar ik ben heel blij dat ze die rommel nu niet meer moeten toedienen. Maar nu de chemo achter de rug is, beginnen de nevenwerkingen er precies meer door te komen. De pijn in mijn benen is soms ondraaglijk en mijn nachtrust begint daar toch onder te lijden . Maar ja, dat zal ook zijn tijd nodig hebben zeker. Ik ga volgende week eens aan de kinesiste vragen of ik geen oefeningen kan doen om de pijn wat te verzachten...
De chemo is al een paar dagen achter de rug nu. De nevenwerkingen blijven me parten spelen. De last in mijn benen is ni te doen en dat maakt het slapen er ni makkelijker op. En dat is dan weer nefast voor de vermoeidheid. Maar ik heb tijd om wat te bekomen nu. De bestralingen starten pas half november. gisteren heb ik dan toch weer een lange dag in het ziekenhuis zijn. Brent, mijn oudste zoon, moest onder het mes. Hij heeft een spatader op zijn teelbal en die moest verwijderd worden. Om 8 uur moesten we in het kinderdagziekenhuis zijn. En zenuwachtig dat hij is, hij heeft ook niet zo veel geslapen deze nacht. Ik probeer hem zo goed mogelijk op zijn gemak te stellen. Eens dat hij zijn operatiekleedje aanheeft en hij in zijn bed ligt , kan het wachten beginnen. En dat is nu iets wat een kind niet zo goed kan natuurlijk. En zijn geduld wordt hard op de proef gesteld, want hij wordt pas om kwart na twaalf opgehaald. Ik mag met hem mee tot aan het operatiekwartier, daar nog een dikke kus en knuffel en dan moet ik gaan wachten in de wachtzaal. Als hij in de recovery is, zullen ze me komen halen. Na een uur en half mag ik eindelijk naar binnen. Brent is al redelijk goed wakker en na een kwartier mag hij naar de kamer. Na een half uurtje mag hij wat water drinken en al eens rechtzitten op de rand van het bed. Om half zes mogen we eindelijk naar huis. Stappen gaat heel moeizaam en hij zal nog wel een paar dagen last hebben. Vrijdag moeten we op controle en mag het verband er af. En voor de rest moet hij het rustig aan doen...
Vandaag heb ik mijn laatste chemo gekregen. En dat gaf dus een lange babbel bij de dokter. Vooral over het verdere verloop van de behandeling en over de volgende afspraken die nog komen. Vanaf half november starten de bestralingen en die duren 4 weken en dan zit de volledig behandeling erop. Vanaf de eerste dag van de bestralingen moet ik dan ook mijn pillen beginnen nemen en dit voor de komende 5 jaar. Dan heb ik in januari terug een afspraak op de afdeling voor een bloedafname en het spoelen van mijn katheter. Die moet iedere 3 maanden gespoeld worden om te zorgen dat die niet verstopt geraakt. En dan heb ik dan nog een afspraak bij dokter Lamot voor de bespreking van de bloedresultaten. En zo zal ik vanaf dan iedere 3 maanden op controle moeten gaan. En 1 keer per jaar krijg ik dan een volledige check-up. En eigenlijk had ik daarstraks zo wat een dubbel gevoel. Aan de ene kant was ik blij en aan de andere kant voelde ik me een beetje triest. Dit is ook een lange periode dat ik daar altijd moet zijn en nu valt dat ineens allemaal weg. Ik ga dat echt moeten gewoon worden. Maar ik wil toch ook men schatje en de kids bedanken voor hun steun en liefde . Ook mijn ouders en men zus en schoonbroer voor hun steun en begrip. Ook aan het verplegend personeel en dokter Lamot bedankt voor de begeleiding, de babbels en de steun in deze periode. Men nu op naar de volgende stap...
Vandaag ligt de Libelle in de winkel. Ik was razend benieuwd naar ons artikel en dat van de anderen. En ik moet zeggen, het is een heel mooie reportage... Bedankt aan de mensen van Libelle . Het was een hele leuke en aangename ervaring. Voor de rest gaat alles wat zijn gewone gangetje. Ik heb alleen heel veel last in mijn rug en mijn benen nu. En in mijn gezin is ook alles heel goed. De kids doen het heel goed op school, ze hadden allemaal een heel goed rapport. Maar ze zijn blij dat het weer al eens vakantie is, want het is wel al even genoeg nu met school. En in de vakantie gaan ze dan eens logeren bij hun meme en pepe. Die wonen in Liedekerke en dat is zo een drie kwartier rijden vanuit sint gillis waas. Daarom zien ze hen niet zo veel en gaan ze dan altijd een paar dagen op vakantie bij hun. En dan is het voor mij een hele rustige week dan...
Sinds deze week heb ik last in mijn benen en buik en... Eigenlijk doet de volledige rechtse kant van mijn lichaam pijn. Vorige vrijdag heb ik dat dan aan de dokter verteld. Om zeker te zijn dat er niks aan de hand is, moest ik even langs gaan op de afdeling radiologie. Daar hebben ze een duplex van mijn been genomen. Dat is een soort echo om te zien dat er geen bloedklontertjes in de aders zitten. Maar alles was ok, volgens de dokter zou het dan om vochtophoping gaan, gepaard met gewrichtspijn. En dat zou na een aantal weken vanzelf moeten verdwijnen. Voor de rest was alles weer in orde. De spuitjes van vorige week hebben heel goed gewerkt, dus kan de elfde chemo doorgaan. Volgende vrijdag is het mijn laatste chemo. En dat geeft nu zo een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik blij dat dit deel dan al voorbij is, maar aan de andere kant is er angst en onzekerheid. Het gevoel van controle en zekerheid valt nu weg omdat ik niet meer iedere week in het ziekenhuis moet zijn. Het is precies of ik dan in een zwart gat ga vallen en ik weet eigenlijk niet hoe ik er mee om moet gaan. Op 06/11 heb ik een afspraak in het sint-Augustinus ziekenhuis om de voorbereidingen te doen voor de bestralingen. En die starten dan vanaf half november. En na 20 beurten ben ik daar ook vanaf. En dan kan het gevoel van leegte me helemaal overvallen. Denk dat het voor mezelf dan heel raadzaam zal zijn om eens met Noortje, de psychologe, te praten... Want hoe krijg je je leven weer op rails na dit alles...
Vrijdag naar het ziekenhuis geweest voor men tiende chemo. En alles was in orde, dus kon alles door gaan he. Om de laatste 2 chemo's te kunnen doorgaan, moet ik weer spuitjes krijgen dus dat wordt even afzien terug. Maar iets anders nu. Ik ben ook moeten langsgaan bij de radioloog. Nu dat ik aan de laatste chemo's zit, moet er al eens iets besproken worden voor de volgende behandelingen. En dat zijn dan de bestralingen. Ik moet er 20 krijgen, waarvan 15 gewone en nog 5 boosts. Op donderdag 6/11 moet ik naar het St. Augustinus in Antwerpen. Daar moeten ze dan een plan tekenen op men borst om de bestralingen zo precies mogelijk te kunnen geven. Dit zal,toch een uurtje in beslag nemen. En dan mag ik een weekje later starten met de bestralingen. De dokter zegt dat ik hier niet zo veel last zal van hebben. Alleen kan na een aantal bestralingen de tepel een beetje donkerder kleuren en kan mijn huid beginnen rood zien. Maar daar krijg ik dan wel de gepaste zalfjes voor om dit te verzorgen. En ook mag ik dan gedurende die periode niet baden, douchen mag wel. Maar de plek waar de tekening staat mag niet met zeep gewassen worden want die mag er zeker niet af. Afwachten dus... Op dit moment heb ik last van de spuitjes, alles doet zeer... Maar het is voor de goei zaak he, dus nog een beetje doorbijten en dan ben ik van het eerste deel verlost...
