Woensdag 21/05 Die etter blijft er maar uitkomen, niet normaal! Ook de thuisverpleegster vindt dit echt niet goed en zegt dat ik contact moet opnemen met men oncologe. Dus even bellen maar. Ze maakt zich ook direct zorgen omdat ik zeg dat het nog steeds heel erg is en ik maar tot morgen antibiotica gekregen heb. Ze gaat contact opnemen met de vaatchirurg om zo snel mogelijk eens langs te gaan. Even later krijg ik telefoon van de dienst vaatchirurgie dat ik nog deze namiddag moet langskomen. Even snel naar het werk van men ventje bellen dat hij naar huis moet komen om naar het ziekenhuis te gaan. En daar krijg je dan te horen dat ze zoiets nog nooit gezien hebben. Ik zal dan maar de uitzondering zijn zeker... De dokter neemt nog eens een weekje van de etter om zeker te zijn dat er dan toch geen infectie opzit. En dan zegt hij dat hij de katheter er graag zou uithalen, want het is veel te erg om die te laten zitten. Dus zal ik volgende week waarschijnlijk nog eens naar de dagkliniek moeten om hem te laten verwijderen en op een andere plaats terug te plaatsen. En zo blijven we bezig he, ben het beu! Deze avond gaan we nog langs bij Veerle om wa sjaaltjes te passen en na een half uurtje stappen we buiten met 4 sjaaltjes. En wat voel ik me er goed bij... Laat de haartjes nu maar uitvallen, heb er serieus last van. Zit precies een mierennest in men hoofd en men haar doet zeer!!
Maandag 19/05 De vermoeidheid begint mee te vallen vandaag. Het is stralend weer en ik ga wat rustig genieten. Niet dus!! In de namiddag begint het wondje van de poortkatheter opeens te lekken! Serieus zeg, moet dit nu echt... Dus richting spoed dan maar... Het is er vrij rustig en is het heel snel mijn beurt. Mijn bloed wordt geprikt en er wordt een weekje genomen van de etter die uit het wondje komt om te controleren of er geen kiemen inzitten. Als men bloedwaarden goed zijn, krijg ik antibiotica pillen en mag ik naar huis. Anders moet ik een paar dagen blijven en moeten ze de antibiotica intraveneus toedienen. Even spannend afwachten. Ik heb geluk, bloedwaarden zijn gied, dus ik mag naar huis. Krijg een voorschrift voor men antibiotica en eentje voor de thuisverpleging, want die mogen ook weer eens langskomen. Kan alleen maar hopen dat het snel geneest...
Na een paar uur voel ik de werking van de chemo al. Krijg het warm, dan weer kou en begin moe te worden. Met momenten voel ik me een beetje hyper zelfs. Maar tot hiertoe geen last van misselijkheid. Fingers crossed!! Zal straks wel eens op tijd in men bed kruipen. Maar eerst me wel goed voorzien. Handdoeken in men bed en op de grond en naast men bed een emmer( voor je weet wel) en dan hopen dat ik goed zal slapen. En ja hoor, ik kom men eerste dagen door zonder maar een keer misselijk te zijn! Ben superblij en men ventje ook...
Vrijdag 16/05 De eerste keer chemo vandaag. Stress, stress en nog eens stress!! Ben al heel blij dat ik niet alleen moet gaan, men lieve echtgenoot gaat met me mee. Om 9.20 uur hebben we afspraak in het dagziekenhuis oncologie. Eerst even aanmelden en daarna naar da wachtzaal. Wat een volk dat daar zit... Na een kwartiertje mag ik mee met de verpleegster . Eerst even alle pleisters verwijderen en bloed prikken. En wat ben ik blij dat ik die poortkatheter heb, hoeven ze geen baxter meer aan te prikken. Daarna mag ik even op gesprek bij de oncologe. We praten nog even over het verloop van de dag en krijg ik ook een lijst met alle pilletjes die ik moet nemen tegen de misselijkheid. Voel me precies een wandelende apotheek. Dan word ik doorverwezen naar men kamer en moet ik nog wat wachten tot de chemo klaar is. Na een half uurtje zijn ze er mee. De stress begint stilaan weg te gaan. Eerst krijg ik een spoeling met daarin al medicatie tegen de misselijkheid. Daarna krijg ik men eerste zakje chemo. De oranje vloeistof stroomt door het buisje, nu is er geen weg meer terug... Dan volgt een tweede spoeling, gevolgd door nog een zakje chemo en dan nog een laatste spoeling. Wat gaat dat snel! Na een uurtje heb ik alles gekregen en mogen we naar huis. Wat hebben we allebei een honger, dat wordt even een tussenstop aan de mc donalds! Mmmmm! En nu afwachten hoe men lichaam reageert...
Woensdag 14/05 Vandaag afspraak in het ziekenhuis voor het plaatsen van men poortkatheter. En ik doe voor de eerste keer beroep op het ziekenvervoer. Een aardige meneer komt me oppikken om 9 uur, en wat heb ik weer een stress. Om 10 uur moet ik in het dagziekenhuis zijn. En dan maar hopen dat ik niet te lang moet wachten. Ik heb geluk, om 10.15 uur komen de verpleegsters me al halen. Normaal plaatsen ze zo een katheter onder plaatselijke verdoving, maar aangezien ik daar allemaal niet zo goed tegen kan( het idee dat je weet dat ze in je lichaam snijden, brrrrrr), heb ik volledige narcose gevraagd. Slaawel iedereen en tot straks. Eindelijk terug wakker. Om half drie ben ik terug op men kamer, wat ben ik serieus ingepakt zeg. Nu heb ik nog wat tijd om te bekomen, men schatje komt me rond half zes ophalen. Ik geraak precies ni goe wakker. Ben blij dat ik eindelijk naar huis kan en ik kruip maar eens heel vroeg onder de wol...
Dinsdag 06/05 Vandaag D- day voor men haar. Om 19 uur hebben we afspraak bij Veerle voor het passen van een pruik en sjaaltjes. Eerst beginnen we met de pruiken. En wat een modellen zijn daar toch in voorzien. Ik pas er eentje dat eigenlijk heel dicht aanleunt bij men eigen kapsel. Het is alleen een beetje korter en wa meer in laagjes geknipt. Maar het valt serieus tegen. Als ik de pruik opheb, heb ik daar totaal geen goed gevoel bij. Dit ben ik precies niet! De keuze is snel gemaakt, het zullen sjaaltjes worden. Veerle heeft een heel ruim gamma aan sjaaltjes en daar is de keuze dan heel snel in gemaakt. En ik voel me er ook veel beter mee. Volgende punt op de agenda, men haar knippen. Dit is heel even een heel moeilijk moment, afscheid nemen van men lange haar. De plukken haar vallen naar beneden, zo een hoop! Na een kwartiertje heb ik een fris, kort kopje haar. Wat doet dit raar, daar zal ik moeten aan wennen. Maar men ventje is enthousiast! Op weg naar huis begin ik wat bang te worden. Hoe gaan de reacties daar zijn?? Maar die vallen supergoe mee, iedereen vindt me mooi met men korte kopje haar en dat is een hele opluchting. Stap 1 is goed gelukt. Nu kunnen we aftellen naar de volgende, het plaatsen van men poortkatheter...
Donderdag 24/04 Vandaag mag ik bellen naar het ziekenhuis voor de resultaten van de onderzoeken op men okselklier. Hoop dat ik goed nieuws mag krijgen! Ook gaan ze me bellen van de borstkliniek om een afspraak te maken bij de oncologe, dan kunnen we het verdere verloop van men behandeling bespreken. Dus eerst even bellen naar ziekenhuis. De operatie is heel goed gegaan, er is voldoende weefsel verwijderd en de okselklier moet niet verwijderd worden. En dan volgt er een maar... Ik zal toch chemo moeten krijgen om 100% zekerheid te hebben. Eigenlijk kan het ook met bestraling en pillen, maar gezien men nog veel te jonge leeftijd en de agressiviteit van de kanker, is chemo,toch aan te raden. En dat is een heel zwaar verdict. Dit was iets waar ik niet op gehoopt had en wat ik zeker niet wil meemaken... Maar ja, moet me er bij neerleggen en het ondergaan.
Deze nacht weer veel vocht verloren! Dus nog eens naar het ziekenhuis... Meld me aan op spoed en ik heb geluk, mijn dokter is net van wacht. Eerst even langs bij de spoedarts en die zegt dat het wondje ontstoken is. Daarna mag ik doorgaan naar de afdeling van mijn arts. Daar krijg ik dan bevestiging van wat de spoedarts al eerder zei, het wondje is wel degelijk ontstoken. Moet een antibioticakuur nemen, want het wondje mag natuurlijk niet verder ontsteken. Dus de komende dagen rusten en medicatie nemen. Moet contact opnemen met de thuisverpleging om men wondje dagelijks te komen verzorgen.
Redelijk goed geslapen deze nacht! Maar er blijft wel veel vocht uit het wondje komen en het begint ook wat pijn te doen. Ben er niet gerust in... Even bellen naar het ziekenhuis en daar zeggen ze dat zo iets normaal is en dat het wel zal vanzelf overgaan. Maar tegen de avond ziet het er echt niet meer normaal uit. De vloeistof die er uit komt is heel gelig en gemengd met bloed... Dat wordt een ritje naar het ziekenhuis!
Vandaag mag de drain eruit en na het bezoek van de dokter mag ik naar huis. Zal nog een lang dagje zijn! De dokter komt langs om 17 uur en jippieeeeee ik mag naar huis. Alles is ok, het wondje van de drain moet binnen de 2 dagen dicht zijn. En voor de rest, het heel rustig aan doen... Zal zo blij zijn dat ik straks thuis ben. Deze avond komen men ouders met de kids eens op bezoek, heb ze al gemist...
Wat een nacht!!! Heb heel veel last gehad van de verdoving ( bed ondergekotst). En nu voel ik me... Weet het ni zo goe. Is precies een auto over mij gereden, alles is stijf en doet zeer. En dan is de verzorging er. Dat er een drain onder men oksel zit, is normaal zeggen ze, dat wil niet zeggen dat de klier is weggenomen. Maar straks komt de dokter... Rond de middag is hij er. De operatie is goed verlopen, de klier hebben ze niet moeten wegnemen. Morgen mag de drain eruit en als alles goed is, mag ik morgenavond naar huis... Verder een redelijk rustig dagje. Psychologe is langs geweest voor een babbel, daarna Kathy (verpleegster van de borstkliniek) om al eens kennis te maken, want daar zal ik de komende maanden heel wat tijd doorbrengen. En als laatste komt dan ook nog eens de kinesiste. Tussendoor dan ook nog wa telefoontjes van familie om te vragen hoe het gaat. Ben blij dat den dag bijna om is. Straks komen men ventje en schoonouders op bezoek... Daarna heel moe maar voldaan.. Slaapwel!!
Vandaag moet ik om 7.00 uur in het ziekenhuis zijn. Heb heel veel stress nu. Om 7.45 uur ben ik op men kamer en dan wordt het wachten... Eerst moet ik naar de nucleaire. Daar spuiten ze op 4 plaatsen een radio-actieve stof in men borst. Dan wordt het weer 2 uurtjes wachten... En dan mag ik nog eens onder de scan. Door de vloeistof kunnen ze makkelijker de eerste okselklier of setinelklier terugvinden. Die moet ook verwijderd worden om te kunnen zien dat men okselklier aangetast is of niet want anders moet die ook verwijderd worden. Na de scan terug naar men kamer, operatiekleedje aan en wachten tot ze me komen halen. En dat brengt dan weer de nodige stress met zich mee... Om 13.30 uur komen de verpleegsters me halen. Niet meer nadenken nu en alles gewoon laten gebeuren. Eerst word ik naar een wachtkamertje gebracht en daar plaatsen ze al een baxter, dan is het aan mij... Op het programma: sterilisatie, tumor en omliggend weefsel verwijderen, eerste okselklier verwijderen ( en hopen dat ze er niet helemaal uit moet). Maar dat zien we dan wel als we wakker zijn. Om 18 uur ben ik terug op men kamer. Nog serieus groggy van de verdoving, maar blij dat het achter de rug is. Morgen weet ik meer. Nu ga ik wat proberen slapen...
Maandag 28/04 Om 14 uur hebben we een afspraak bij dokter Lamot. We krijgen uitleg over het verdere verloop van men nabehandeling. En dat blijkt een serieuze boterham te zijn... Eerst starten we met de chemobehandeling. De eerste kuur bestaat uit 4 behandelingen met tussenpozen van 3 weken. Dat wordt de zwaarste kuur met heel wat nevenwerkingen: misselijkheid, vermoeidheid, haarverlies. Met de misselijkheid en vermoeidheid kan ik nog leven, maar men haar verliezen dat zal heel moeilijk worden om dat te aanvaarden. En ja hoor de dokter zegt dat na men eerste chemokuur men haar zal beginnen uitvallen. Er wordt gepraat over sjaaltjes en pruiken... Over pilletjes en andere medicatie tegen misselijkheid... En ik probeer er zo goed mogelijk men gedachten bij te houden... Na de eerste chemokuur volgt er een tweede. Deze duurt 12 weken en dan moet ik wekelijks naar de chemo. Maar deze kuur zal ik beter moeten verdragen omdat ze meer gedoseerd en lichter is dan de eerste. Afwachten he, we zullen wel zien. Tegen eind oktober zitten de chemokuren erop en dan is er even pauze, om dan te starten met de bestralingen. Hoeveel er dat gaan zijn kunnen ze nu nog niet zeggen... Zal dus even zoet zijn met men behandeling. Nu moet ik volgende maandag op controle bij de cardioloog om te zien of alles in orde is met men hart. Moet controleren of men hartritme en zo,wel goed is omdat je hart ook zwaar belast wordt door de chemo. En op 14 mei moet ik men poortkatheter laten plaatsen. Nog heel veel te doen dus... Wat er ondertussen ook nog gebeurde... Vorige vrijdag waren we in Antwerpen. We wilden er een gezellig avondje van maken en eens lekker gaan eten. We gingen eten in een tapasrestaurant. We hadden net wat gerechtjes besteld, waaronder voor mij een tomatensoepje en voor men ventje wat andere hapjes. Toen we aan het eten waren, voelde ik dat men kleedje nat aanvoelde. Ik keek naar beneden en zag dat het volledig onder vocht en bloed zat . Men schatje lachte er nog mee en vroeg of ik soms ni met men borst in men tomatensoep had gehangen... Wij allebei naar het toilet en daar zagen we dat het wondje aan men borst was opengegaan... En daar zaten we dan in Antwerpen, zonder auto want we waren met de tram vertrokken... En op dat moment gaat de tijd zo traag he... Konden niet anders dan al ons eten te laten staan en af te rekenen. En dan moesten we eerst tot aan de Groenplaats gaan, daar terug de tram nemen tot Melsele en dan van daar uit naar het ziekenhuis... Dat waren de langste minuten uit men leven... Aangekomen op spoed moeten we nog even in de wachtzaal. Als het dan eindelijk aan mij is en de dokter onderzoekt me, komt er langs geen kanten nog een drupje vocht uit... Ni te doen... Ze neemt nog even contact op met men arts en die zegt dat zoiets normaal is. Dat is dat er teveel druk op men borst zit door opgehoopt wondvocht en dat daardoor dat wondje opengaat. En het moet vanzelf genezen terug... Na middernacht dus ingepakt naar huis en afwachten tot het wondje terug dicht is...
Vandaag naar de specialist om de uitslag van men onderzoeken. En alles is ok!! Er zijn geen uitzaaiingen!! Een pak van men hart... Daarna wordt alles afgesproken voor de operatie die plaatsvindt op 16/04. We kunnen beginnen aftellen...
Vandaag heb ik om 11 uur afspraak in het ziekenhuis voor verdere onderzoeken. Een echo van de lever, een foto van de longen en een botscan. Het eerste onderzoek is een echo van de lever. En de dokter weet me te zeggen dat alles in orde is. Op naar het volgende onderzoek en dat wordt een foto van de longen. Daarna naar de wachtzaal van de nucleaire. Voor dit onderzoek krijg ik een spuit met licht radio-actieve vloeistof. Dan mag ik voor 2 uur naar huis omdat die stof even moet inwerken en moet ik om half drie terug in het ziekenhuis zijn. Dus vlug naar huis een beetje strijken en daarna terug. Een half uurtje onder de scan en dat was het laatste onderzoek. En nu wachten tot dinsdag voor de resultaten...
Dinsdag 25/03 deze ochtend was ik al heel vroeg wakker en eerlijk gezegd heb ik ook ni veel kunnen slapen. Om 17.15u moeten we bij de specialist zijn, dit wordt zo een lange dag! En dan, dan krijg ik te horen wat eigenlijk niemand wil horen... Het gezwel is kwaadaardig!! Op dat moment stopt de wereld even met draaien, dit is niet echt, dit kan niet waar zijn... Veel tijd om na te denken is er niet, het is direct back to business. Een hele uiteenzetting over de behandeling en het verloop ervan. Een hele boterham, waar je op dat moment ook de helft niet van hoort. Eerst komt er een volledig onderzoek om zeker te zijn dat er geen uitzaaiingen zijn. En de operatie wordt gepland op 16 april. Dat is stap 1 en na de operatie komt er een bespreking over de nabehandeling. Dit nieuws wou ik echt niet horen. Hoe vertellen we dit aan iedereen... Hoe vertellen we dit aan de kinderen... Maar we moeten sterk blijven, voor onszelf, maar ook voor de kinderen. Eerst vertellen we het aan de kids. Die hebben natuurlijk direct heel veel vragen en daar hoort ook bij 'mama ga jij dood'. En daarvan ik hen al wa gerust stellen, borstkanker is heel goed te behandelen. De volgende moeilijke opdracht is men ouders inlichten. Mijn moeder is zelf kankerpatiente en mijn tante is vorige maand net overleden aan kanker. Dit is echt niet gemakkelijk, maar ze houden zich sterk. Ze weten ook perfect waar ik doormoet. Het zal een zwaar gevecht worden, maar ik prijs me gelukkig dat ik zo ne schat van ne vent heb die me steunt door dik en dun en een lieve familie waar we kunnen op terugvallen. En nu op naar vrijdag voor de volgende onderzoeken...
Jullie vragen je misschien af waarom ik nu ineens zoveel berichten plaats... Wel ik ben al in behandeling sinds april dit jaar, maar heb eigenlijk nog maar net beslist om deze blog aan te maken. Dus ik heb nog heel wa berichtjes in te halen om jullie op de hoogte te houden. Ik ga proberen om deze zo snel mogelijk bij te werken, dat ik,op,schema zit met men behandeling...
Vandaag een heel stressy dag! Biopsie!! Weet echt niet waar ik me kan aan verwachten... De verpleegster legt me het verloop van het onderzoek uit en ik verwittig haar al op voorhand dat ik niet zo goed met naalden ben. En ja hoor, bij de eerste poging gaat het al verkeerd. Ik word precies mottiger met de seconde, dus even pauze en even bekomen. De tweede en derde keer gaat het beter. Na drie kwartier is het onderzoek voorbij. En nu is het 4 dagen wachten op het verdict... Dat worden hele lange dagen...
Alles begint op een zonnige voorjaarsdag. Zoals ieder jaar ging ik op controle naar de mammografie. Een beetje stress, maar alles zal wel goe zijn, zoals altijd. Deze keer dus niet! Tijdens mijn onderzoek krijg ik te horen dat er een knobbeltje te zien is in mijn linkerborst. Even staat alles stil. Gezien de familiale omstandigheden moet er snel een biopsie gedaan worden om uit te maken of het goed of kwaadaardig is. En die afspraak is voor morgen. In een roes rij ik naar huis hopend dat dit maar een nare droom is.
Graag wil ik jullie mijn verhaal doen over mijn gevecht tegen borstkanker, van het begin tot het einde. Zo kunnen jullie misschien een idee krijgen over de verschillende stappen in de behandeling van deze ziekte, over dingen die kunnen tegenvallen, maar ook over alle positieve dingen. Want het hoeft niet altijd negatief te zijn.
