Duimen jullie ondertussen mee voor minder sneeuw de komende dagen opdat het vliegtuig donderdagochtend probleemloos kan vertrekken naar Texas?

Ik laat jullie ook nog wat meegenieten van ons bezoekje aan de kerstmarkt van zaterdag en wens al mijn blogvolgertjes:

mooie feestdagen!

Stilletjes op de blog betekent meestal stilletjes in huis, dan lig ik halfstok of zo. Niet zo de voorbije week! Ik had een extra dagje Jette-les-Bains geboekt L, want had nog wat onderzoeken, maar ook de ‘forme’ was teruggekeerd en heb meteen van de boost gebruik gemaakt om te gaan kerstshoppen. Vandaar dus de blogstilte. Ondertussen worden hier ook stilaan wat voorbereidingen getroffen voor ons vertrek naar Texas.

Toen we zelf in de US woonden hadden we eigenlijk nooit behoefte aan die zogenaamde ‘typisch Belgische producten’, behalve dan misschien onze grijze Noordzee garnaaltjes J.  Maar een paar Texanen hebben duidelijk de smaak van Lotus speculoospasta te pakken gekregen. Op mijn vraag of ik iets kan meebrengen staat die smeerpasta hoog op het lijstje. Een voorraad potjes staat klaar, evenals een berg melkchocolade met hazelnoten. Voor de rest missen ze daar blijkbaar niks. Globalisering heet dat zeker?

Zelfs pralines staan niet op hun verlanglijstje, maar daar zal ik dit weekend voor alle zekerheid toch maar een voorraadje van opslaan, doet altijd plezier veronderstel ik (anders eet ik ze daar zelf wel op). Goh, ik sta echt te trappelen om te kunnen vertrekken. Ben wel wat bang van de lange vliegreis, maar dat overleven we ook wel weer. Een kermis is een geseling waard.

Dit weekend staat er niet veel gepland, maar nu ‘den Bart’ zoveel moeite doet om de kerstsfeer in de stad te brengen zullen we onze neus wel eens buitensteken, het is kerstmarkt. Deze morgen zag het er al veelbelovend uit, het leek wel een dennenbos op de Markt.

(foto B. Schelkens, kerstmarkt Mechelen 2009)

Wat ze in Jette ‘je rust week’ noemen heb ik –willens nillens-  vrij letterlijk genomen. Zondagnacht werd ik verschillende keren wakker met spierpijn en bij het opstaan voelde ik geen greintje van de euforie van zo’n vrije maandag, ik was doodziek. Die dag liep mijn potje zelfbeklag helemaal over, niet om dat venijnig griepje, maar voelde mij doodongelukkig omdat ik uitgerekend op mijn ‘vrije’ maandag de hele dag niet uit bed kon.

De rest van de week bracht ik ook meestal in bed of zetel door. Echt uitzonderlijk zal griep in de gegeven omstandigheden waarschijnlijk niet zijn, veel goeds kan uit een huwelijk van koning winter met een chemotrol niet ontspruiten. 

Maar vandaag ben ik eindelijk terug eens buiten geweest, nog wat wankel op mijn poten, maar ik hield stand en in afwachting dat er spannender dingen te beleven zijn, geef ik nog eens een update‘je van mezelf.

Mijn haren beginnen terug te groeien en nu het zo koud is voelt het behaaglijk dat korte dunne gazonnetje. ’t Is nog geen zicht, net een kuikentje dat pas uit de schelp komt, maar je hebt geen idee hoe ik geniet hier te kunnen rondlopen zonder iets op mijn hoofd en af en toe eens door mijn haartjes te  wrijven.  En ik weet dat ik er nú moet van genieten, want de prof ‘beloofde’ me dat het nog wel eens zal uitvallen tijdens deze kuur. Daar zit ik nu echt niet op te wachten in putje winter. Grrr#$%!
Mijn wimpers zijn nu helemaal weg, zelfs de 8 spinnenkoppoten die nog lang standhielden hebben er de brui aan gegeven. Ook de wenkbrauwen zijn kaal en dus trek ik een potloodstreepje om toch een beetje expressie te hebben.

Mijn vingers zijn nog steeds ingepakt, maar ik krijg de indruk dat het niet meer erger wordt. Tijdens de behandeling krijg ik nu altijd ijshandschoenen en –sokken aan, eng gevoel, maar ik merk dat ik er baat bij heb.

En voor de rest, tja, wat zal ik zeggen, ’t begint zich wat op te stapelen, ik snak naar een behandelingsvrije periode, maar heb niet te klagen en niet te stoefen…. On fait avec, quoi….

1000 dagen bestaat mijn blogje vandaag. De tijd vliegt, maar als ik bekijk wat er in die 1000 dagen allemaal gebeurd is… dat is toch heel wat:

·         Bij het starten van de blog waren er de langdurige onderhandelingen over het al dan niet vertrekken naar San Francisco (vandaar de naam Frisco voor de blog) én mijn vele twijfels daaromtrent

·         Daarna het hele gedoe rond onze verhuis naar, helaas niet Frisco, Irvine werd het tenslotte,

·         Mijn vader die stierf met Kerst tijdens ons eerste bezoekje aan België,

·         In januari, terug in Irvine dus, kreeg ik te horen dat de kankercellen in mijn lijf terug actief werden,

·         Onze huisbaas die met zijn gezin terugkeerde terug uit Alabama  en wij verhuisden dan maar naar een appartement,

·         W’s hart dat ons even –letterlijk- deed opschrikken,

·         Dan waren er de onverwachte wendingen in zijn job,

·         Een paar wondermooie reizen die we ginder maakten,

·         2 maal kregen we de gelegenheid echt Thanksgiving te vieren in Texas, samen met prachtige mensen,

·         We gingen met G&T naar Utah skiën, fantastisch…

·         Onze verhuis terug naar België,

·         De geboorte van K’tje,

·         W’s nieuwe job,

·         Ik terug aan de chemo,

·         Mijn moeder die plots ongeneeslijk ziek werd en 2 maanden later al overleed.

·         Nu alweer het vooruitzicht Kerst en Nieuwjaar te gaan vieren in Texas….

...en nog zoveel meer, dingen die me niet zo dadelijk te binnen schieten....

Saai was het geenszins, al ging het niet altijd over rozen. Of eigenlijk zou ik kunnen zeggen dat het net wél over rozen ging, heel mooi, maar met een paar venijnige pijnlijke stekels. Geen rozen zonder doornen.

Ik mijmer terug en denk vooral aan de mooie vriendschappen die we er aan overgehouden hebben…,  en dat allemaal in minder dan 1000 dagen. 

Gisteren kreeg ik het droeve nieuws dat Imelda (zie mijn postje van 6/10) overleden was. Dinsdag was ik bij haar geweest en hadden we nog een heel emotioneel gesprek. Nadien kwam ook vriendin L nog op bezoek, die trouwens dagelijks bij haar langskwam. We dronken samen een tasje koffie met een pralientje en hadden verder een gezellige luchtige babbel. Ik nam me voor –en beloofde haar- voortaan wat vaker langs te komen.

Helaas kwam mijn belofte veel te laat. Ik had helemaal geen vermoeden dat het einde zo nabij was, nochtans wist ze het zelf maar al te goed.

Dag Imelda, jij sterke, moedige dame….

Laatst had ik het erover met mijn maatje E: klagen. Klagen, niet de schlemiel uithangen, maar eerder ‘er eens wat afgooien’ als de ballast te zwaar wordt.

Ik vind dat zij dat te weinig doet, verwijt het haar eigenlijk een beetje. Zelf doe ik het regelmatig en zijn jullie er het slachtoffer van hier op mijn blog, of ik doe het tegen een lotgenootje, tegen W…, zelden doe ik het tegen vrienden. Maar zij doet het zelfs niet of nauwelijks op haar blog of tegen mij.

Is het de aard van ’t beestje of wat?

Ik vind dat het op een blog zeker kan, diegenen die je geweeklaag niet willen weten, die haken gewoon af, ik vraag niemand om te volgen. Eens goed je zegje doen aan een lotgenootje is anders, maar vind het ook kunnen, zelfs al heeft zij het erger of minder erg. Daar steek je dan niet alleen wat van op, maar je wordt ook echt begrepen. Het is dan niet mijn bedoeling alleen over mezelf te klagen, ik wil dan ook heel graag horen wat de ander ‘echt’ voelt. Hierdoor maken we mekaar ook vaak wat wijzer, wat weetjes uitwisselen, raad krijgen en/of geven….

Zit ik me nu een beetje te verantwoorden omdat ik het wel doe en zij niet? Hmm. ja en nee.

Maar van dat zitten op die roze wolk rond borstkanker heb ik schoon genoeg, bewustmaking moet, maar dat te glamoureus imago hoeft nu ook weer niet, de realiteit is anders. Het is en blijft me allemaal een beetje te sexy, te klef, die lachende jonge vrouwen die borstkanker overleefden. Campagnes zijn nodig, informatie over screening, behandeling, bijwerkingen…, maar door alle glitter gaan ze wel eens voorbij de essentie. Natuurlijk brengt dat geld in het laadje –en dat is meer dan nodig- maar de inzet van die campagnes is meestal voor meer screening, en teveel screenen, daar heb ik mijn twijfels over (maar dat is weer een ander onderwerp).

Dus wat klagen en de andere kant van de medaille laten zien…, wat mij betreft: het moet ook eens kunnen!

Think Pink: JA.

Joepie!!! ‘k heb een weekje vakantie!!

Nee, niet dat citytripje of skivakantie of reis naar Texas waar ik van droom. Ik moet deze week gewoon niet naar Jette en dat is voor mij vakantie. Doet deugd, want vorige week ‘mocht’ ik 2 keer gaan.

Vrijdag had ik afspraak op dermatologie voor huid- en nagelproblemen t.g.v. de behandeling. De huid is aan de beterhand ondertussen, maar om niet aan de antibiotica te moeten wil ze de nagels wegsnijden en daar had ze geen tijd voor. Daar zou ik dus deze week moeten voor terugkomen, dinsdag paste helemaal in haar agenda. Zo rap als tellen zei ik dat dát nu net voor mij niet zou lukken, dat ik een afspraak had die ik niet kon annuleren. Een leugentje om bestwil mag (zei mijn moeder altijd), want de echte reden is natuurlijk dat ik absoluut geen zin heb om in mijn verlofweekje naar Jette-les-Bains af te zakken.

Ik blijf deze week lekker genieten in Malines-sur-Dyle. Volgende week dus wel 2 daagjes ‘op uitstap’, maar dat kan mijn vrije maandag niet vergallen.  

En voor de rest met mij, tout va très bien Madame la Marquise. Ik verdraag de behandeling nog steeds goed. De misselijkheid, die van zeer korte duur is (2 à 3 dagen maximum), heb ik onder controle met medicatie. De maagproblemen zijn er wel altijd, maar ook daar zijn goei pillekes voor. De tintelingen van handen en voeten blijven redelijk beperkt en het nagelprobleem… tja, dat pakken we volgende week aan.

Vandaag is het dus genieten van mijn dagje, 1 keer in de maand is maandag mijn absolute favoriete dag!

Ik ben niet iemand die in het verleden is blijven hangen, die predikt dat vroeger alles beter was, die moeite heeft met ouder worden, die spijt heeft van dit of dat in het verleden, die halsstarrig dingen bewaart…. Nee, ik koester wel een aantal mooie herinneringen, maar daar blijft het bij.

Ik betrap me nu wel dat ik vaak terugdenk aan ons verblijf in de US, mijn gedachten dwalen vaak af bij het zien van hebbedingetjes die ik meebracht of als ik een of ander T-shirt uit de kast haal dat ik ginder kocht. Zo net weer bij het lezen in de krant: Verkopers in blote bast Abercrombie & Fitch komt naar Brussel. Het kledingmerk dat in België alleen nog maar online te koop was. T-shirts, hemden en kaptruien, hype onder Vlaamse tieners -Jongens in bloot bovenlijf aan de ingang (ai, ik niet gezien), harde muziek binnen….
Het duurde maar een seconde of ik kon zelfs de typische geur van de winkel ruiken. Zal ik straks stormlopen naar die winkel? Nee, maar ginder kon je er niet voorbij. Ze waren gewoon overal.

Ook klik ik regelmatig eens terug op mijn blog, 10-08, 11-8, 10-09…, kijken wat ik toen deed. Zo hadden we vorig jaar in deze periode vakantie, samen met broer en schoonzus toerden we door het mooie California, Nevada, Arizona…. Prachtig. Het jaar voordien dan weer herinnert me helemaal aan Halloween, toen we éindelijk gesetteld waren en tenslotte toch onze eigen spullen waren aangekomen, de buren hun huizen versierden, de winkels vol oranje snoepgoed lagen, de kindjes mooi verkleed aan deur kwamen voor ‘trick or treat’…. Mooi, ik bekijk dagdromend de foto’s en laat me helemaal meeslepen, ik die dacht nochtans niet zo’n ‘souvenirkes-mens’ te zijn.  

En even afwijkend, ik vind Halloween typisch Amerikaans en hier moeten ze daar beter afblijven (al moet ik heel eerlijk bekennen dat op mijn terras een aantal heksen rondvliegen op hun bezem, maar noem dat afkickverschijnselen). In Mechelen gaan ze zelfs Graf Griezelen!!! Dat hele pompoen-gedoe hier, nee, hands off!!  Laten wij het maar bij onze eigen gewoontes houden en straks zetten we traditiegetrouw ons mandje voor de Sint en straks ligt kinneke Jezus weer in zijn kribbeke met daarbij nen os en nen ezel…. Zo moet dat.

Maar ter zake terug, ik mijmer wel over de US en ben zeer blij dat we dat avontuur aangingen, maar geen spijt terug te zijn, ik ben hier graag, geniet van ons appartement, van vrienden en familie. Het zonnetje mis ik ook niet echt, mijn gehavende lijf daarentegen wel, de pijnlijke knoken nemen we er dus maar bij.
En ik beloof jullie, volgend jaar klets ik geen Halloween meer rond jullie oren, maar voor nu: Happy Halloween!

Heel veel dank aan iedereen voor de vele steun-mailtjes, reacties op de blog, bezoekjes, aanwezigheid op de afscheidsviering gisteren…, het deed deugd. 

De laatste weken werden eigenlijk bijna volledig in beslag genomen door ziekenhuisbezoekjes. Maar daar klaag ik niet over, integendeel, ik ben blij dat we op die manier afscheid konden nemen.

De meesten onder jullie denken nu dat het goed is dat het zo snel gegaan is, maar -zowel voor haar als voor ons- mocht het gerust wat langer geduurd hebben, ze heeft echt nog genoten van de laatste weken, zelfs al wist ze dat ze spoedig moest gaan. Enkel de 3 – 4 laatste dagen waren triest. 

En –zoals het hoort en zoals zij zou gewild hebben- treuren we niet verder, edoch koesteren we de vele mooie herinneringen.

Het leven gaat nu verder… zij het vandaag een klein beetje al fluisterend en strompelend. Wat ‘overdaad’ gedaan gisteren, het was een zware dag, zowel voor de geest als voor mijn body.

Vanaf morgen terug vooruit met de geit!

Vrijdagavond is mijn moeder overleden, in ons bijzijn, heel rustig en zonder pijn.
Ze was een prachtvrouw, een schat van een moeder. We zijn triest, maar zo dankbaar en trots.

 ‘Achter tranen van verdriet schuilt een glimlach van herinneringen...', dit kreeg ik vandaag toegestuurd van een vriendin. Zo waar en mooi zijn deze woorden.

Dag lieve mam….

Waarschijnlijk is het omdat ik geen heb, maar het valt me op dat in ieder gesprek ‘haar’ opduikt en altijd gaat het over het feit dat ze er om een of andere reden ontevreden over zijn, over hun kapsel, over hun haar zelf, over de kapper.... Een ironische opmerking van mij is dan nooit veraf en onmiddellijk wordt er even zeer ongemakkelijk op de stoel geschuifeld en wordt er omheen gedraaid met een bocht van 180° of (zij het zelden) wordt er dapper mee gelachen.

-         De kapper heeft mijn haar weer eens te kort geknipt

-         Mijn haar wil niet vallen

-         Ik zou dringend naar de kapper moeten

-         Ik heb weer lang moeten wachten bij de kapper

-         Ik kan die dag niet want ik moet naar de kapper

-         Ik zou dringend mijn haar moeten wassen

-         Ik zit weer met een uitgroei

-         Mijn haar is zo droog

-         Bah, met dat vochtig weer krult mijn haar altijd zo

-         Mijn man vindt mijn haar niet mooi zo

-         Mijn haarkleur is wat donker uitgevallen

-         Kijk mijn haar nu, ik had geen paraplu bij…

-         Ik begin zo grijs te worden

-         Ik had geen zin om mijn haar te brushen en nu hangt het zo plat

-         Mijn haar is slecht geknipt

-         Ik zal wat later zijn, moet eerst mijn haar nog wassen

-         Mijn haar ziet er weer niet uit

En zo verder enzovoort…. Jipieee,  ‘k heb geen haar!!!

Radio1 speelt op de achtergrond, tussen de muziekjes door praat professor Wim Distelmans (kankerspecialist) over 15 jaar netwerken voor palliatieve zorgen in Vlaanderen en Brussel…, ook in de krant werd er over geschreven.

OK, jullie hebben gelijk, op minder dan 2 weken tijd 2 postjes over palliatieve is wat veel, maar vandaag –en nu zeker met het horen van Wim Distelmans- denk ik aan I.

Een 4-tal jaar geleden leerde ik haar kennen in het Inloophuis van het VLK, dat ondertussen jammer genoeg gesloten is wegens geen budget. I had kanker, maar toonde zich strijdvaardig en uiterst optimistisch. We gingen wel eens samen een tasje koffie drinken en zag haar regelmatig op de infosessies, zo ook nog 3 weken geleden op de infonamiddag over ‘Mondzorg bij chemo’. Ze vertelde me het droeve nieuws dat haar behandelingen waren stopgezet, het baatte niet meer.

Ik schrok wel toen ik haar 2 weken zag op de gang van de palliatieve afdeling waar mijn moeder verblijft. Ze kwam eens ‘kijken’, voor later…, nee, nu was ze er nog niet aan toe, maar wou toch eens weten of dit eventueel iets voor haar zou zijn. Ik voelde me nadien zeer raar, de levenslustige I daar te zien, het had iets onwezenlijks.

We spraken af om heel binnenkort samen met L een koffietje te gaan drinken, wat bijpraten, terwijl het nog kan, we moesten het niet uitstellen…, zo zei ze er nog bij. 

Vorige donderdag toonde mijn moeder me een doosje pralines, die had ze van mijn vriendin I gekregen…. Hoezo? Was ze hier terug geweest? Ja, en morgen wordt ze hier opgenomen…. Ik kon mijn oren niet geloven, maar bij mijn thuiskomst was er een mailtje van L dat I inderdaad besloten had haar opname niet langer uit te stellen.

Vandaag zou dat afspraakje doorgaan en hier zit ik nu, voor mijn laptopje, in plaats van gezellig babbelend met I en L.

Als dit babbeltje was doorgegaan zou hier niets staan, laat het me zo stellen, als ik me wel vermaak of in leuk gezelschap ben, tja, dan heb uiteraard geen behoefte aan schrijven, het zijn natuurlijk de momenten dat ik me wat minder voel en zit te mijmeren dat ik mijn spinsels op papier zet. Dus nee, ik loop niet depri rond, mocht ik soms die indruk geven. 

                   

‘Hoe gaat het met je moeder?’..., is een veelgestelde vraag de laatste dagen….
Eigenlijk gaat het serieus bergaf. Een paar weken geleden kon ik amper het verdict geloven, edoch besef ondertussen al te goed dat het menens is. Ze houdt nog nauwelijks op haar benen, raakt alleen niet meer recht, fysieke kracht is zo goed als nihil, haar blik staat steeds vaker op ‘afwezig’…, haar moraal daarentegen staat nog altijd hoog.

Zondag hebben we een familiefeestje en ze leeft daar helemaal naartoe. Een paar dagen geleden nam iemand van de staf ons even apart en zei dat die dag niets te vroeg komt, want dat ze het niet lang meer zal volhouden. Ook kregen we wat uitleg wat we moeten doen mocht er morgen iets mislopen, o.a. hoe we zuurstof kunnen toedienen.

En met deze gebruik ik dit postje ook nog even om alle mensen van de palliatieve afdeling daar eens flink in de bloemetjes te zetten. Het is werkelijk ongelooflijk hoe goed de patiënten daar verzorgd worden. Niet zomaar verzorgd, echt met liefde en emmers vol geduld, nooit is iets teveel, altijd met de glimlach of medeleven. De sfeer is er sereen, maar nooit beladen.

Nu ken ik de cijfers wel, weet heel goed dat de meeste mensen liefst van al hun laatste levensdagen thuis willen zijn, maar ik maakte me de bedenking dat je thuis nooit dat comfort kan geven, nooit iemand zo goed kan bijstaan als hoe de mensen dat op die afdeling doen, dag in dag uit, 24 uur op 24.

Soms halen ze haar wel 8 keer per nacht uit bed omdat ze naar toilet wil, dan stoppen ze iedere keer een kersenpitkussentje in haar nek en leggen een warm kompresje op haar dij, nooit laten ze haar wachten…. Als ze bezoek krijgt wordt er altijd voor koffie en koekjes gezorgd. Gisteren hadden ze haar zowaar een bubbelbad gegeven en onderwijl zipte ze aan een glaasje champagne, later werd ze netjes gecoiffeerd, ’s middags aten ze mosselen…, teveel om op te noemen, ik vind geen woorden om te beschrijven hoe de mensen daar echt alles doen om de laatste dagen van de patiënten zo aangenaam mogelijk te maken.

En, om het te zeggen met de woorden van een kustbewoner die klaagde over de mensen in de horeca, die vond ‘dat het dat kloptje meer is dat tegenwoordig ontbreekt…’. Wel hier krijg je vele vele ‘kloptjes’ extra! Dank lieve mensen, jullie doen prachtig werk! 

                                                                    
 

Dag mevrouw, dag meneer, hier ben ik weer! Maar willens nillens sta ik al terug in de startblokken, klaar om straks weer een nieuwe dosis cytostatica door mijn aderen te laten jagen.

De voorbije week was niet echt bevorderlijk voor het lichaam, maar voor de geest daarentegen…. Het eerste deel van de week liet ik meestal verstek gaan en ging W met de Amerikanen op stap, ik had ook niet echt zin om mee te gaan naar Parijs, maar hoe dichter de datum naderde hoe heviger ik stond te trappelen. Ik zou veel rustpauzes inlassen en vroeg naar bed gaan, dan zou het wel lukken….

De imposante stad had me weer dadelijk terug in haar greep en perste me uit, veel rust liet ze me niet, want als je eenmaal buiten komt en de zon dan ook nog eens van de partij is dan word je zo opgeslorpt en gulzig naar meer en ga je tot op je tandvlees. Jeezz wat een mooie stad toch!

Ik plaats de komende dagen wel wat fotootjes en laat jullie meegenieten en nu rappekes nog een koffietje en hop en weg naar Jette!  

Volgende week is mijn chemo-vrije week en dit weekend arriveren onze goede vrienden G&T!!! Right uit the US of A!!! Jullie herinneren ze zich waarschijnlijk wel, want gedurende ons verblijf in de US hebben zoveel met hun opgetrokken, hebben we zoveel beleefd en heb ik jullie zoveel over hun verteld.

Ik ben superblij dat ze er zijn natuurlijk, maar tegelijk zie ik er toch een klein beetje tegenop, al ben ik zeker dat ze respect genoeg zullen opbrengen voor mijn beperkingen. W heeft alleszins de hele week verlof genomen zodat ik niet de hele tijd alleen voor ‘entertainment’ moet zorgen en natuurlijk wil hij ook zoveel mogelijk genieten van hun gezelschap.

Van donderdag tot zaterdag gaan we naar Parijs, voor de rest van de week hebben we niet echt vaste plannen, we bekijken het een beetje van dag tot dag, afhankelijk van hun wensen en mijn energie. Dinsdag neemt een bevriend koppel de relais even over en bezoeken ze samen Brugge en een brouwerij in het Pajottenland. Toen zij deze zomer in Los Angeles waren heeft G hun daar een dagje rond gegidst en voilà, nu wordt de gids de toerist. Die dag is het hier platte rust, zoveel is zeker (en blogdag?).

En voor de rest? Ik ben terug helemaal beter, voel me nog wat zwakjes, hoest en snuit, maar voel me helemaal niet ziek meer. Oef, toch nog soldaten genoeg die paraat staan, dat geeft me weer een veilig gevoel.

De katten zijn sinds maandag het huis uit en sindsdien loopt het hier vol schilders…. ‘Vol’ schilders… nu ja, redelijk vol toch, 4 stuks en dat in 1 appartement is behoorlijk veel. Ik vind dat v e r s c h r i k k e l i j k ! ! ! Ik mis mijn hoekje! Ik kan hier letterlijk niks doen, kan nergens meer aan, deuren en lades zijn dichtgeplakt, alles is afgedekt met dekens en plastiek, de muziek staat loeihard. Vandaag zouden ze ‘moeten’ buiten zijn en en heb ik al een heel klein beetje ruimte gevonden, mijn laptop staat weer binnen handbereik want snel een mailtje doen of een belletje… het zat er voordien niet in.

Maandag kreeg ik mijn behandeling, de oncoloog stelde vast dat mijn bloeddruk heel laag stond en de soldaatjes het wat lieten afweten. Ik kreeg de raad meer rust in te lassen. Thuisgekomen wou ik direct mijn bed in, zoals altijd trouwens. Ik had vooraf aan de schilders gezegd dat ze die dag de slaapkamer nog onaangeroerd moesten laten, dat waren ze dus vergeten maar hebben ze toch dadelijk weer ontruimd toen ik thuiskwam. Ik dook mijn bed in, waar een afgrijselijke verflucht hing, maar slaagde er toch in te slapen.

’s Nachts voelde ik me ziek worden, keelpijn, hoofdpijn, koorts… een opkomende verkoudheid. Maar dinsdag werd ik verbannen, ik moest het huis uit want hier was geen metertje vrij. Rusten zou voor een andere keer zijn. Ik deed mijn boodschappen op mijn dooie gemakje, ging ergens heel lang koffiedrinken en las ondertussen 4 kranten, bracht een bezoek aan mijn moeder… ’s avonds was ik een vod, ik zat er helemaal onderdoor, ik voelde me doodziek.

Woensdagmorgen stond ik op, nóg zieker, ik hield echt niet meer op mijn benen. Gelukkig kreeg ik ergens ‘onderdak’ waar ik letterlijk de godganse dag geslapen heb.

Vandaag gaat het stukken beter, ik loop nog te hoesten en te snotteren, maar het hoofd is een stuk lichter en als straks –cross fingers- de schilders het huis uit zijn zal ik een dikke zucht van opluchting slaken, ook al moet er dan nog serieus gepoetst worden.  

Vanaf nu is mijn blogje dus terug ‘in the air’!

‘k Zit een beetje verveeld met al die bloemekes die ik toegegooid krijg! Zo’n goeie dochter ben ik nu ook weer niet. Diezelfde fameuze 'zogezegde' goeie dochter is ’t zelfs afgetrapt naar de US voor anderhalf jaar en heeft broer en schoonzus met de hele reutemeteut alleen laten zitten. In die tijd was het dan vooral de zorg voor mijn vader, maar mijn moeder hebben ze ondertussen ook goed verwend.

Heel eerlijk, al die bloemen komen hun toe, om haar kleindochter en haar hubbie dan nog niet te vergeten, die ook een deel van de koek voor zich nemen.

Gooi nog even, maar dan naar onze F, C, I en A!!!

Ondertussen loopt de kat van de schilder hier nog vrolijk rond

Gisteren kwamen de schilders, enfin, ze kwamen, maar gingen ook… zeer snel zelfs. Stielmannen!!! Godgeklaagd!
Om 7:30 stonden ze al aan de deur, na wat gepalaver over de kleuren ging ik een koffietje drinken bij de buurvrouw en een uurtje later waren de vogels alweer gaan vliegen. Om 12u daagde er eentje terug op, begon wat af te plakken en opzij te schuiven, ik vertrok naar mijn moeder in het ziekenhuis. Om 15u spoedde ik me naar huis mochten ze een vraag hebben en daardoor niet verder kunnen werken… maar het huis was alweer leeg.
Nu is het al voorbij 9u, zag hier net een kat lopen… waarschijnlijk die van de schilder…, de schilders zelf? Niet te horen of te zien . Stielmannen… zucht….

Met mijn moeder gaat het ondertussen heel goed. Ze aanvaardt haar lot. En wat klinkt dit zwaar als ik het zo neerschrijf ‘ze aanvaardt haar lot’. Echter, ze is heel opgewekt, geniet van de vele bezoekjes en kleine verwennerijtjes. Vandaag wordt ze naar de palliatieve afdeling gebracht van het andere ziekenhuis en daar ziet ze wel wat tegenop want ze is al helemaal gehecht aan haar plekje daar, aan de lieve verpleegkundigen, aan de mensen die de kamer poetsen…, het lijkt echt of ze er van geniet. Ze kijkt uit naar mijn dagelijks bezoekje, ik ga altijd een uurtje voor het bezoekuur, even onder ons tweetjes zijn, samen een koffietje drinken met een chocolaatje….

Ook ik geniet er van, we halen mooie herinneringen op, we lachen veel, laten ook plaats voor een serieus gesprek, maar het is nooit zwaar beladen, helemaal niet triest.

De dokter was gisteren een ietsepietsie ruimer wat betreft de tijd die haar nog rest, maar zei uitdrukeklijk dat het koffiedik kijken blijft. Ze ziet er zo goed uit en daardoor blijft het zo verdomd moeilijk te vatten, te beseffen wat er echt gaande is in dat lijf.  

Gedeelde vreugd is dubbele vreugd…, dat gevoel had ik deze week dinsdag. Daarom aan iedereen een dikke merci!

Mijn blijdschap was van zeer zeer korte duur. Amper een paar minuten na het plaatsen van vorig postje kreeg ik het bericht dat mijn moeder in het ziekenhuis was opgenomen. Het eerste onderzoek had al uitgewezen dat het zeer ernstig was. Woensdag hadden we een gesprek met de dokter die er geen doekjes omdeed, palliatief behandelen.

Uiteraard was het een mokerslag, maar ze is 88 en tot voor een paar weken in goede gezondheid, nog heel energiek en bij de pinken, dus wij kunnen dit verdict echt wel aanvaarden. Toch doet het veel meer pijn dan ik had durven denken.
Al was de dokter heel duidelijk en liet hij geen plaats voor enige twijfel..., voor een beetje hoop..., dit is zo onwezenlijk, niet te vatten. Ze zit daar in haar kamer, ziet er goed uit, praat honderduit, is tevreden, heeft geen pijn, werkt smakelijk haar eten naar binnen, geniet van de vele bezoekjes en het lekkere fruit dat ze van iedereen krijgt, een roosje… echt niet te vatten.

Zelf ‘schijnt’ ze het goed te aanvaarden, al twijfelen we of het al wel hélemaal doordringt hoe ernstig het is…, dat de tijd die haar rest heel kort zal zijn, dat ze nooit meer naar huis zal komen….

Ik wou de dansende koe al direct het zwijgen opleggen, maar wilde dit nog niet zo dadelijk posten, twijfelde of het hier wel kan en mag, tenslotte gaat het niet om mezelf. Ik acht de kans echter nihil dat ze er ooit weet van kan hebben, dus zal het haar zeker niet schaden. Want anderzijds dacht ik zo, na de gedeelde vreugde deel ik ook maar mijn verdriet, want is het niet zo dat ‘gedeelde smart ook halve smart is’?

Veel tijd heb ik deze week nog niet gehad voor wat verstrooiing thuis, ik was meestal bij haar in het ziekenhuis en stoom aflaten als ik weer thuis ben is niet aan de orde, net nu ik het zo nodig heb. Hier staat alles overhoop en afgedekt, wij zijn bezig met wat verfraaiingwerken –zoals dat zo mooi heet- en in de loop van volgende week komen de schilders die hier ook 10 dagen zullen kamperen.

Pfffwww…, ik zie er als een berg tegenop, ik die zo kan genieten van mijn eigen hoekje, met mijn koffietje of tasje thee, mijn laptop… (waar ik nu net even een klein plaatsje voor gevonden had, niet voor lang).

Het wordt echt een beetje veel voor Corneel….

Mag ik hier nog even een ei(tje) kwijt?

Trouwe blogvolgers weten nog dat ik in de periode voor de behandeling een paar keer op consultatie moest en de afspraken daar tot 3 uur uitliepen. Moe van verveling en frustratie, assertiviteit op nul en dan kom je bij een opgejaagd konijn (lees dokter) terecht wiens alertheid ondertussen zelfs ónder nul staat. Gevolg is dat ze vergaten mijn bloed te controleren voor de aanvang van de eerste sessie eind juni.  

2 weken geleden zouden ze eens checken of het goedje zijn werk deed, bloed werd geprikt en bleek dat de tumormerkers een stuk gestegen waren. Hun eerste reactie: chemo slaat niet aan, ik was eraan voor de moeite… tot hun frank viel dat ze eigenlijk geen goed vergelijkpunt hadden want de laatste meting dateerde van eind mei. De conclusie klopte dus niet want meer dan waarschijnlijk hebben de cellen in die maand voor de aanvang van de behandeling nog flink gewoekerd, vandaar de stijging, maar niets is zeker.

Ik probeer het te verdringen, had er nog niets over gezegd, maar maandag nadert met rasse schreden en wordt er terug bloed geprikt en dan kunnen de waarden wél vergeleken worden. Als er geen verhoging is gaan we nog een tijdje door, zo niet… daar wil ik nog even niet aan denken… ondertussen grijpt de angst me regelmatig eens goed bij mijn nekvel, want ‘wat als…?’.

Bij de aanvang van de chemo was ik helemaal niet bezig met de mogelijkheid dat de behandeling ook wel eens niét kon aanslaan, ik ging er gewoon van uit dat ik nadien weer een tijdje ‘onbezorgd’ verder kon als de chemo eenmaal teneinde was.  

 ♪♪Maar eindelijk daar was ie toch: de zon…♪♪ zong ik vanochtend (en Gerard Cox in 1973).

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij als geborenen in de 50-er jaren nog leven? Volgens de theorieën anno 2010 zouden we toch al lang dood moeten zijn ?

Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag. Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium.

Bovenaan een trap was geen hekje; wie te ver ging kukelde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er écht iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten.

Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekpotjes konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen.

Poorten en deuren gingen gewoon dicht, en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg.

Op de fiets zat je achterop met je gat op de bagagedrager en probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je.

Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets.

Water dronken we uit de kraan, niet uit een fles.

Kleur en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie je ze nu écht niet meer.

Een kauwgom legde je 's avonds op het nachtkastje en stak je ‘s morgens weer in je mond.

Op school hadden ze maar één maat bank en met zo'n heerlijk gevaarlijke klep der aan.

Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was óf te groot óf te klein. Een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken.

We gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist waar we waren in de tussentijd en we hadden geen GSM mee!

Als we naar een vriend(in) gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee.

Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en werden toch niet dik.

We dronken uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van.

Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 100 televisiezenders, DVD, eigen tv, computer of internet. Wij hadden veel vrienden!

We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en er werd niemand voor naar de rechter gesleept. Dat waren gewoon 'ongelukken'.

Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, en er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan een lieveheersbeestje op je jas spelde.

Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren.

We speelden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen.

Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden soms een klas een jaar over en daarover waren ook geen discussies op ouderavonden. De meester/juf had altijd gelijk.

Als je je boterhammen vergeten was kon je op school niets kopen!

Wij gingen met de fiets naar school, helemaal alleen, ook in de winter! Als je moeder aan de huisdeur nog naar je zwaaide was je al een watje!

WIJ WAREN HELDEN !!!!!!

Niet zelf gevonden, ik kreeg het ooit toegestuurd van een vriendin, ondertussen heb ik wel een paar aanpassingen gemaakt.

Ik krijg wel eens de vraag of ik naast al dat ziekenhuisgedoe nog de energie heb voor wat anders, of ik ook nog iets aangenaams op het programma zet. Natuurlijk doe ik dat, maar ik beken schuld,  de voorbije postjes vertellen niet over een wild uitgangsleven J.

Reden daarvoor is ook dat ik hier graag een beetje de privacy bescherm van mijn familie en vrienden, het was veel makkelijker verslagjes te schrijven in de US, ik moest niemands privacy beschermen.

En zeer zeker is er plaats voor leuke dingen, al bruis ik niet altijd van energie. Het is eigenlijk raar, de ene keer sta ik versteld hoe goed ik me voel en de andere keer sta ik nog meer versteld hoe het mogelijk is dat ik zo bitter weinig uithoudingsvermogen heb.

Donderdag deed ik boodschappen, een vriendin bracht me een bezoekje, we hadden meer dan een uur gekletst, daarna ging ik nog naar de tandarts en ’s avonds voelde ik me nog prima.

Vrijdag stond ik bijna een ganse dag in de keuken, laste regelmatig wel een kleine pauze in en  ’s avonds was ik nog in volle vorm toen vrienden langskwamen. Ik voelde me top. Rustig wat praten, eten en drinken, geen stress, als plots om 22u ineens het licht uit gaat. Bang, gedaan. W ziet het meestal een kwartiertje eerder vooraleer ik het voel J.

Ik kan hele dagen bezig zijn, in mijn eigen biotoop dan, mijn gewoontes volgend en dan lukt het me allemaal zeer goed, boodschappen, kuisen, koken, strijken…. En dan op zo’n rustig aangenaam moment wordt plots de stekker uitgetrokken en ik kan jullie verzekeren, als de jus op is, is ’t echt gedaan. Jammer dat ik dan zo abrupt moet afsluiten en de mensen letterlijk aan de deur moet zetten.

Zo ook zondag, we gingen naar Brussel, rustig onder ons tweetjes. We arriveren daar om 11u, gaan een koffietje drinken en kuieren een uurtje tussen de stalletjes op de Zavel, snuisterend tussen antiek en brol.

Daarna wandelen we naar d' Huugstroet, waar we iets zouden eten als plots ineens de bobijn af is. Op dat moment waren we amper 2u het huis uit, had ik die nacht goed geslapen, de dag voordien veel gerust… en toch, compleet de pijp uit.

Maar ik heb wel voor 2 genoten en heb zelfs een mooi zilveren doosje gekocht om mijn collectie aan te vullen, dus nagenieten is er ook nog bij.

Ik kan eigenlijk nog alles wat ik vroeger kon, maar in een lager tempo, eten en drinken is ook geen probleem, zij het wat minder gulzig. Aan goesting om eens weg te gaan is geen gebrek, maar ik word zo vaak teruggefloten en soms voel ik me schuldig als ik te vroeg moet forfait geven, of in het andere geval, voel ik me ellendig als ik over de schreef ga.

Doseren is en blijft de boodschap, wat niet betekent dat mijn leven al kommer en kwel is, integendeel, het gaat wonderwel goed en ik Geniet.

In ’99 stond het vooraf vast, ik zou een pruikje dragen en wou dat hebben nog voor ik kaal werd.

Op de terugweg dus al, na mijn eerste behandeling,  vrijdag 10 september (’t staat gegrift in mijn geheugen), stapten we een pruikenwinkel binnen, vlakbij waar we woonden. Groot was mijn teleurstelling toen ze me de ene kasserol na de andere op het hoofd plofte. W stond er wezenloos bij en keek ernaar als een geslagen hond. Met een krop in de keel en zonder pruik stapten we de winkel uit.

Ik had in het ziekenhuis 2 adressen meegekregen, eentje in Boom (Smedts) en een ander in Sint-Niklaas (Jeangout).

Zaterdagochtend trokken we naar Boom, ik voelde me een zombie, had de hele nacht over de pot gehangen en voelde me nog steeds kotsmisselijk.

Een van de kapsters leidde ons naar een veel te klein hokje waar een TV veel te luid een filmpje speelde met een veel te hoog VTM-gehalte. Een beetje later kwam een man (nou ja) in een Aloha-hemd zijn waar aan de man (vrouw) brengen en deed dat met veel te veel animo. Met een nog dikkere krop in mijn keel en weer zonder pruik stapten we de auto in waar de tranen de vrije loop kregen.

Thuisgekomen belde ik naar Sint-Niklaas en kreeg een afspraak voor maandag. Een vriendelijk, discreet meisje, zelf geteisterd door alopecia, paste me een aantal pruikjes aan en ik was direct verkocht. Ze zouden het nog wat bijknippen en föhnen, maar ik vond het zo al de max. Mooi, licht, heel natuurlijk, ook al was het kunsthaar. Maar dat laatste was alleen een voordeel want heel makkelijk in onderhoud. Op wolkjes stapte ik buiten.

Nu, 11 jaar later, het pruikje heb ik nog steeds, is nog steeds mooi, maar dit keer heb ik gekozen het (voorlopig zeker) niet te dragen. Ik weet niet waarom, ik draag sjaaltjes, bandana’s, mutsjes…, en –zelfs al ziet iedereen nu duidelijk dat er wat mis is- ik voel me er beter mee. Ik merk wel dat mensen in mijn omgeving het er even moeilijk mee hebben, terwijl dat niet het geval was met het pruikje dat zo natuurlijk was dat je eigenlijk niet besefte dat ik een pruik droeg.

Echt handig is het geen van beide, het is warm en jeukt altijd iets op je hoofd. Vooral in de zomer, vorige keer had ik het voordeel dat het winter was. Nochtans vloog die pruik toen ook een paar keer per dag de kamer in, idem dito nu met de sjaaltjes.   

Soms denk ik of ik toch niet beter een pruik zou dragen als ik die blikken zie of commentaar hoor via via, om het makkelijker te maken voor mijn omgeving. Ik hoor dat ook van vrouwen met kinderen die het moeilijk hebben als mama zonder pruik loopt.

En de waarheid? Die komt uit kindermond.  
 

Morgen cocktail nummer 5 of klinkt nr. 2 van de 2^e sessie beter?

In ieder geval:



PS heb net nog een paragraaf toegevoegd aan mijn vorig postje, de moeite om te lezen!

Deze week waren we op bezoek bij een vriendin, ik ben niet altijd even alert voor de eerste signalen van de onvermijdelijke aanval van vermoeidheid, maar deze keer was ik dat manneke met zijn hamer voor. Ik ben dan zo blij en fier op mezelf, want het spaart ellende. In het andere geval ben ik zeer boos op mezelf en op iedereen in mijn omgeving, want het is het me dan duidelijk aan te zien en waarom zeggen ze dan niks?! Of indien ze hier zijn, waarom bollen ze het dan niet af? Enfin, ik weet wel, de enige schuldige ben ik maar ik deel die schuld maar al te graag.

In de auto begon hij goed te kloppen met zijn hamerke, dat vond ik niet erg, een halfuurtje later lag ik op één oor. Ik had genoten van de avond en had ‘goede indruk’ gemaakt, té goede indruk zo blijkt. Vandaag krijg ik een lief mailtje van die vriendin, ze heeft ook genoten van de avond, vonden me er ‘en pleine forme’ uitzien en zodoende, waarom zouden we niet een keertje samen de Breugelroute fietsen, easy peasy, amper 45 km….

Ik weet zeker dat het heel goed bedoeld is, hoe graag ik het zou willen, MAAAARRRR, zó goed gaat het nu ook weer niet, tenzij er misschien voor een tandem kan gezorgd worden… en dan nog….

Ik voel me ondertussen wel zwakker geworden, het gaat stilletjes aan moeizamer, vermoeidheid en hoofdpijn zijn serieuze spelbrekers en de dosis pilletjes tegen misselijkheid is ondertussen opgedreven. Volgens dr. F is dat het cumulatief effect van de chemo dat al begint te wegen en de komende maanden zal dat volgens haar niet echt beter gaan.

Toch zeg ik het nog maar eens- het gaat goed. Voortaan zal ik er veiligheidshalve bij zeggen: gezien de omstandigheden.

En, ook al gaat het nu minder, ik ben van plan sterker terug te komen, net als in 1999, toen en nu mijn grote voorbeeld Lance Armstrong in mijn achterhoofd.  Ook al is volgens de media The Boss zijn 2^e comeback niet geslaagd en was dit ‘zijn Tour teveel’ en nog veel meer afbreek-blablabla, ík blijf het knap vinden wat hij doet en gedaan heeft. Dankzij deze ‘Tourteveel’ heeft hij weer miljoenen vergaard voor zijn foundation, chapeau Lance! Je bent een grote meneer!
 
Las net een tweet van Johan Bruyneel, waarin hij verwijst naar een column van Mart Smeets over Lance en kan me niet nalaten er een stukje uit te kopiëren:  Bij zijn afscheidsetappe wilde L.A. nog een maal duidelijk maken dat hij, verleden jaar, weer opgestapt was om mede aandacht voor de ziekte kanker onder aandacht van de wereldbevolking te brengen. Zoals wij alleen weten en voelen: een nobel doel. Alleen cynisch ingestelde mensen willen ons doen geloven dat L.A. misbruik maakt van dat idee en dat het allemaal een grote marketingtruc is voor de man uit Texas.
Wie ooit met hem op ziekenhuisbezoek is geweest en hem daar aan het werk heeft gezien met kankerpatiënten weet beter en krijgt plaatsvervangende schaamte als buitenstaanders L.A. beschuldigen van misbruik van welke kanker gerelateerde situatie dan ook.

Vorige week in de supermarkt, een lange rij aan de kassa, net op het moment dat ik mijn kar parkeer aan het eind van de rij glipt iemand me voor. De dame in kwestie heeft geen kar maar draagt alles in haar armen en handen, 2 kleine koters volgen haar en hebben elk ook wat in de handen.

De kassierster richt zich een beetje tot de achtersten van de rij: ‘de kassa hiernaast gaat zo dadelijk open’. De man achter mij en ikzelf draaien onze kar richting kassa 3, de dame voor mij had het blijkbaar niet gehoord (of verstaan) en haar frank valt als ze ons aan de andere kassa ziet. Ze schiet weer in actie en schuift weer aan voor mij. Ik denk ‘ach’, maar zeg niets, de man achter mij zegt: ‘dat wist ik, ze hebben geen manieren, het is iedere keer hetzelfde…’. De dame mompelt iets tussen haar tanden, ik versta zoiets als ‘…itch itch’, was het ‘rich bitch’? Nee, ik zal wel fout begrepen hebben.

Tegen haar zoontje zegt ze dat hij de chips terug moet leggen, hij protesteert en mag ze toch op de band leggen. De kassa gaat open, de kassierster scant de artikelen, de dame houdt nauwlettend het totaal in ’t oog, op een bepaald moment roept ze STOP! Er liggen dan nog een aantal artikelen op de band. Ze neemt de spekreepjes er tussenuit en vraagt (nee, zegt) die te scannen… nee, terug naar achter… de chips dan maar… ja, dat past nog in het budget. Melk, spekjes, 2 bananen, 2 courgettes… blijven liggen.

Ze betaalt, kijkt nog eens achterom en sist weer iets tussen haar tanden, duidelijk dit keer ‘rich bitch!’. Ik kan mijn oren niet geloven…. Rich bitch!!?? Ik heb geen gebenedijd woord gezegd, sta daar in een versleten jeans wat te staren, het is niet eens designersleet die inderdaad geld kost, nee, sleet die ik godbetert zelf verdiend heb! Ik denk weer ‘ach’ en laat het over mij gaan. Ben ik met mijn haar ook mijn kracht verloren, net als Samson? Nee, ik vind het de moeite niet om hier een greintje energie aan te verspillen.
Dat ik het hier neerschrijf betekent toch dat het me dwarszit, hopelijk is het nu uit mijn hoofd en blijft het alleen nog achter op mijn blogje.

Vandaag rustdagje, gisteren 1^e behandeling van mijn 2^e sessie.

Een aantal mensen zijn duidelijk geïnteresseerd in mijn nieuwe aanwinst, mijn frietketel. Ik moet zeggen, dat was ik ook toen ik er de eerste keer over hoorde spreken. Ik was erdoor aangetrokken en was tegelijk wantrouwig, frieten bakken met 1 lepeltje olie!!?? Dat kan toch nooit lekker zijn? Edoch, ondertussen heb ik al 3 keer frieten gebakken, en –alhoewel ik me gisteren niet echt 100% voelde- serveerde ik gisteren zowaar onze nationale trots, mosselen-(nep)friet / moules-frites(toc).

Ik had jullie graag eens laten proeven en zelf laten oordelen, maar jullie reageerden met teveel J, daarom zullen jullie het met mijn bevindingen moeten doen, neem het voor wat het is.

Voordelen:

·         Je bakt een goeie kilo frietjes met 1 lepeltje olie

·         Zodra ze de pot ingaan heb je er gedurende een 35 al 40-tal minuten geen omzien naar, dus rustig de tijd om de rest van de maaltijd voor te bereiden -> no stress

·         Frietjes zijn zeer lekker en krokant, geen gedoe met keukenpapier

·         Weinig of geen geur in huis en een propere keuken nadien, nergens vetdruppels of -spatten

·         Je krijgt er een handig kookboekje bij, heb echter enkel frieten uitgeprobeerd tot nu toe

·         Altijd verse olie en variatie van oliën mogelijk bij iedere bakbeurt

·         Je kan ze kruiden, ik leg er naar het einde toe een takje rozemarijn bij, maar je kan er ook gewoon kruiden opstrooien tijdens het bakken

·         Alle onderdelen die in aanraking komen met etenswaren kunnen in de vaatwasser

Nadelen:

·         Maakt heel wat lawaai

·         Frieten zijn ietsje minder lekker, maar stukken lekkerder dan diepvriesfrieten of frieten van de frituur

·         Duurder dan een gewone frietketel

·         Duurt langer dan in een gewone frietketel, maar dat vind ik geen bezwaar omdat je er niet moet bij blijven. In de gebruiksaanwijzing stond 40 à 45 minuten, wij vonden ze perfect na 35 minuten

·         Wil je een extra portie? Dan heb je pech, want moet je nog eens 35 minuten wachten. Ik heb nog niet uitgetest of je eventueel een paar porties kan voorbakken en ze nadien nog een vijftal minuutjes kan afbakken.

Bottom line? Goed alternatief om je vetgebruik te beperken, ‘echte’ frieten blijven lekkerder, maar dit is veel handiger en zou het nu al niet meer willen missen.
Ziezo, ik hoop dat jullie er wat aan hebben.

Willen jullie er nog een anekdote bij? En –letterlijk dan- eens goed met mijn kop lachen?
Wel, hier gaat het: ik fietste vanochtend naar de winkel, ik doe dat ondertussen een beetje kalmer en minder roekeloos, maar blijkbaar nog niet voorzichtig genoeg. Een klein takje hing over het fietspad, ik manuoevreerde nog even om het te mijden, voelde geritsel in mijn gezicht en een zuchtje frisse wind op mijn hoofd... keek achterom en daar hing mijn haarsjaaltje vrolijk te wapperen aan dat onooglijk ding… hoe gênant was dat….

Niet zo drastisch als verwacht, maar sinds zaterdag wordt mijn haardos dunner en dunner.  Als het venster van de badkamer openstaat zie ik de plukken letterlijk van mijn hoofd vliegen. Eigenlijk tijd om me volledig kaal te scheren, want het is een vieze affaire, maar die stap is deze keer precies net iets moeilijker dan vorige keer.

Toen schoor ik het helemaal af vanaf het moment dat het begon uit te vallen, ik had me in de badkamer geïnstalleerd, op mijn knieën boven een krant, en moedig alles kaal geschoren. Uppekee, weg ermee!

Vanaf gisteren draag ik een bandana of sjaaltje, want anders ligt het hele huis vol haar. Iedere keer dat ik dat ding afdoe zit het vol haar, ik wist niet dat er zoveel haren staan op een mensenhoofd, want nu nog staat er behoorlijk wat stro vast met de wortels in de ‘grond’.

Verder? Over alle kleine (en sommige niet zo kleine) bobokes ga ik het niet hebben, want het gaat veel beter dan ik durven hopen had. Wat ik vooral veel doe is slapen! Ik denk in totaal gemiddeld toch minstens 13 uur per dag.

Verder doe ik gewoon wat ik voordien ook deed, ik doe mijn boodschappen (te voet of met de fiets), kook, strijk, lees, kijk naar de Tour, ga eens een keertje op stap… en dat gaat allemaal zeer goed.

Zo goed zelfs dat ik daarnet met de fiets om een Actifry* gereden ben en moest daarvoor van de ene Carrefour -in Mechelen, waar ik botving- naar de andere in Zemst, toch niet echt naast de deur. Moet je nog weten dat zo’n ding in een doos zit van 45cm X 35cm, niet echt handig, dus dat was kunst- en vliegwerk.  

Maar voilà, ik heb het overleefd en straks maak ik gezonde (denk ik toch) frietjes in mijn Actifry met 1 lepeltje verse olie, daar een tomaatgarnaal bij en lekker veel sla. Ik weet ook wel dat ‘echte frieten’ lekkerder zijn, maar deze frietjes kan je een keertje vaker eten zonder je schuldig te voelen.

Vandaag haarpijn… ik weet wat dat betekent… mijn gazonneke zal weldra een biljartbal worden. Hopelijk kom ik het weekend nog door, dat het dan maar valt… bah. Alhoewel, ne schone kaalkop is ook niet mis.

Voor de rest gaat het wel, keurig op tijd mijn pilletjes genomen, dus niet misselijk en geen brandend maagzuur dit keer. Stilaan duiken wel andere verschijnselen op waarvan ik weet dat ze t.g.v. de chemo zijn. Het zijn van die ongemakken die je op termijn behoorlijk parten gaan spelen, maar waarvan de meeste na de behandeling weer verdwijnen.

Sinds gisteren ontstoken tandvlees en de slijmvliezen die beginnen ‘dor’ staan, mijn huid smeer ik 2 keer per dag in met een vette crème en mijn nagels krijgen alle dagen een laagje nagelversterker, dat blijft tot nu netjes onder controle.

En zondag? We hebben genoten! Veel te ongeduldig om me met eten maken bezig te houden, trokken we –dat waren W, mijn neefje T en ikzelf- al snel op pad. Eerste halte was de kermis waar we ons een dik pak frieten kochten dat we op een terras opaten, nadien gingen we op zoek naar een strategisch plekje.

De autist in mij kwam weer boven, daardoor stonden we daar veel te vroeg en was ik compleet uitgeteld tegen de tijd dat de karavaan voorbijreed. Eerst alle publiciteitswagens, wat voor T het spannendste was, al had hij gehoopt op een grotere graaibeurt, de oogst was maar pover.

Nadien raasden de renners voorbij… zo spannend… en zoef!!!! 20 seconden later waren ze allemaal gepasseerd. Maar het is letterlijk en figuurlijk adembenemend, ik stond toch even serieus te trillen op mijn benen.

Ik weet ineens niet meer zo heel zeker of ik daarvoor wel echt een keertje naar de Pyreneeën wil trekken, tenzij je ergens kan staan waar de renners heel moeizaam omhoog klimmen, of dat je vooraf wat sfeer kan gaan opsnuiven aan de start, of achteraf aan de aankomst. Maar dit, die 20 seconden? Nee…, nee, zeker niet (W heeft er binnenpretjes over, dat kan ik zo zien…).

En gisteren kreeg ik in mijn mailbox een paar foto’s van een aandachtige buur die ons gespot én meteen ook gekiekt had.
 

Al heel lang staat in mijn agenda op datum van vandaag ‘TOUR DE FRANCE’. Ik weet ook wel  dat de start gisteren was, maar vandaag komt de maillot jaune hier zowaar voorbij de deur! Naast het soldenshoppen is dit ook een niet te versmaden afleiding, ik ben namelijk stapel van de Tour! Verborgen kantje van mij dat jullie nog niet kenden?

Al jaren droom ik ervan ooit eens te gaan kijken, maar dan in de Alpen of de Pyreneeën. Dat het hele circus nu hier voorbij komt is natuurlijk ook super! Als W nu maar niet denkt dat hij er hiermee vanaf is.

Hier heb je natuurlijk niet de sfeer die je in de bergen in Frankrijk hebt natuurlijk, nee, ik wil die renners ook nog eens zien zwoegen en zweten in de bergen onder de schroeiende zon.

Wat niet laat staan dat ik nu helemaal opgewonden zit te popelen voor straks.

Cancellara in ’t geel, dat kleurtje staat hem, maar mijn grote idool is Lance (I know, you love him or you hate him). Ik heb iets speciaals met hem. Hij won de eerste keer de Tour na zijn strijd tegen kanker in 1999, net toen bij mij voor de 2^e keer kanker werd vastgesteld en ik aan het begin van mijn behandeling stond. Ik herinner het mij of het gisteren was, in het bureau van mijn baas, overleggend hoe we het tijdens mijn afwezigheid zouden oplossen. Van geen kleintje vervaard stelde ik voor een aantal van mijn taken te verdelen en toch zoveel mogelijk naar kantoor te komen tijdens de behandeling. Ik redeneerde dat het dan nadien makkelijker zou zijn om terug te komen, want terugkomen zou ik, sterker dan ooit: ‘kijk maar naar Lance Armstrong!’, zo zei ik hem.

Mijn baas vond het super, zelf heb ik nadien wel vaak spijt gehad van die al te optimistische uitspraak en zwaar onderschatte behandeling. Edoch, ik hield vol. Maar sterker? Nee, sterker ben ik nooit meer geworden. Integendeel, helaas.

Maar vandaag geen zwarte gedachten, ik ga de Lance toejuichen en ook mijn idool(tje) Robbie McEwen, die ik graag tenminste een dagje in ’t groen zou zien rijden.  Mijn verwachtingen voor de Texaan? Een keertje in het geel (of vaker) en hopelijk op een van de drie trapjes op de Champs Elysées?

De komende weken passeer ik dus veel tijd voor het scherm, ideale verstrooiing als het fysiek een beetje tegenzit de komende weken.

Vive le Tour! Vive le vélo!

Ik zit op mijn terras met mijn 2e kopje koffie van de dag. Omdat het zo lekker smaakt? Nee, omdat ik een gewoontebeest ben en altijd 2 koffies drink in de voormiddag. De vorige dagen was het even anders, nu lukt het terug.

Maar hoe ik me voel? Goed. Woensdag heb ik zelf wat doktorreke gespeeld en vond dat ik best de medicatie tegen misselijkheid kon stoppen, dus dat was een offday! Niet meer doen!

Voel ik me super? Nee, dat ook niet, het blijft wel chemo. Deze behandeling is totaal anders dan de vorige, niet te vergelijken. Toen werd een grote dosis om de 3 weken toegediend en was ik echt kotsmisselijk (en nog wat van alles dat jullie liever niet willen weten) de eerste dagen, echt compleet OUT.

Nu krijg ik iedere maandag een kleine portie, wat maakt dat ik me niet rot voel, maar ook niet tiptop. Heb wat pijn in de spieren, ben sneller moe, heb wat last van neuropathie (tintelen van handen en voeten), maar het is vooral mijn rug die me parten speelt en me belemmert te doen wat ik zou willen doen. Die misselijkheid, tja, daar zijn pillen voor (die ik woensdagochtend niet nam). Eigen schuld dikke bult.

Een supergoed middel ook tegen chemo-nevenwerkingen is op soldenjacht gaan. Ben natuurlijk bevoordeeld omdat ik in de stad woon, ik haal een winkel of 2 ondersteboven, een uurtje later lig ik thuis uit te puffen en in de namiddag nog een klein uurtje en dan heb ik het gehad en vooral: ‘heb ik het gekocht’!

En wat chemo al niet doet met de smaak van een mens, en dan bedoel ik niet in de mond maar… kijk eens naar de foto… inderdaad, die 2 kleurige bloesjes tussen al dat effen donker spul in mijn kast... dat zijn mijn soldenkoopjes!

Aha, geen kleur meer in ’t gezicht? Kleur aan je lijf!!! Dat ik hier geen uitzondering in ben vernam ik gisteren van mijn vriendin Elly, die identiek hetzelfde ervoer en de laatste jaren pronkt in o.a. prachtig turkoois!

En ik merk net dat ik terug zing… ♪♪ I am sailing, I am sailing…♪♪ J

Sorry buren (want ik zing echt wel vals) L.

Het is hier wel echt een ‘good news blog’, want gisteren weer alles prima verlopen.

Nog maar net geïnstalleerd in de wachtzaal hoorde ik mijn naam al afroepen. Het was snel duidelijk dat vroeg aan de beurt komen een voordeel is. De prof was echt goed gezind, gaf veel uitleg en liep daarna nog even met me mee naar de balie om zodoende sneller een afspraak te versieren op dermatologie…. Hmmm, wat zei ik een paar weken geleden ook weer over UZ Jette? Zand erover!!! Vergeten (toch bijna) en vergeven is het!

Ook op daghospitaal kon ik direct het bedje in, mijn cocktail stond klaar, het aanprikken van de pac lukte perfect en om 2u in de namiddag vlijde ik me al in mijn eigen sofa thuis waar ik 4 uur later verdwaasd uit een diepe coma ontwaakte, druipend in ’t zweet. Ik voelde me prima en dat bleef zo de rest van de avond, ik genoot zelfs van een lichte maaltijd en keek TV tot 23u.   

Deze nacht niet al te best geslapen, komt ook door de warmte natuurlijk, op een bepaald moment voelde ik me wat misselijk, maar sliep daarna nog lekker verder.

Mogelijk een beetje te optimistisch begon ik de dag, alsof er niets aan de hand was. Ondertussen gaat het een stuk minder, mijn koffietje dat nog redelijk smaakte is niet zo gelukkig in mijn maag, ik denk dat het liefst zo snel mogelijk terug wil… bah!

Alleszins is het geen vergelijk met de vorige behandeling toen ik echt 4 dagen kotsmisselijk was. Misschien moet ik me er toch maar –letterlijk dan- even bij neerleggen en niet al te stoer doen, gewoon een klein beetje rusten..., van de nood een deugd maken en me in een hangmat wanen of ergens in een bootje op het water, want het lijkt wel of de meubelen hier wat staan te deinen….  

Zijn we er klaar voor?

Tja, ’t zal wel moeten, zeker?

Mijn rugzakje staat klaar, flesje water, een paar bananen en leesvoer. En of het nu is om te feesten of om naar ’t schavot te gaan, ik ben natuurlijk weer veel te vroeg gereed om te vertrekken.

Ondertussen geniet ik van mogelijk mijn laatste tasje koffie in maanden dat zo lekker smaakt.
Nu nog even heel heel hard de tanden schrobben en... off we go!

De duimen, kaarsjes en theelichtjes, de gekruiste vingers… het heeft geholpen!!!

Gisteren om 8:30 kreeg ik mijn kamer aangewezen door een lieve verpleegster en om 9u rolden ze me naar het operatiekwartier. Op de achtergrond was een plezante bende bezig, het ‘gesprek’, ging over ‘oren en poten’. Toen een Afrikaanse dame me wat later naar de operatiekamer bracht wou ik er meer van weten. In een krakkemikkig Vlaams vertelde ze dat ze 17kg vermagerd was, dat ze volgens haar collega’s vroeger goed voorzien was van oren en poten, nu niet meer. Dus hadden ze haar met z’n allen  een taalles gegeven, ze bleef het moeilijk vinden dat taaltje van ons, het verband tussen die oren en poten en kilo’s verliezen… het was een mysterie voor haar.

Enfin, de tijd was snel voorbij gegaan.

De chirurg begroette me heel hartelijk en zei dat het belangrijk was dat we tijdens de ingreep contact hielden en bleven doorpraten.  Eerst kreeg ik wat (echt) venijnige spuiten, daarna voelde ik trekken en sleuren (wat waarschijnlijk niet zo was, alleen zo aanvoelde) en na een tijdje zei hij dat het niet lukte met die ader, verdoving moest bijgeven en het met de ader van de hals moest proberen.

Ik begon me zeer moe te voelen… de dokter bleef praten en het antwoorden ging steeds moeizamer.

‘Gaat het wel mevrouw?’

‘Ja… doktel… maal… mijn… stem… wil… niet… meel… mee… ik… plaat… zo… tlaag… ik… kan… mijn… ‘l’ niet… meel… uitspleken’.

Ondertussen hoorde ik het biepje van de monitor steeds trager gaan en voelde me helemaal wegzinken. De assistente streelde zachtjes  mijn gezicht, vroeg of alles OK was:

‘ja, … maal… ik… ben… zo… moe…’.

Ik hoorde de dokter ‘mevrouw??? mevrouw!!! Niet slapen, blijven praten!’.

Een beetje later had hij de goede ader gevonden, ik voelde daarna nog veel brutaal geduw en gedraai met het apparaatje, maar ik kan niet zeggen dat het echt veel pijn deed, heel onaangenaam, dat wel. Ik heb op geen enkel moment gepanikeerd, maar was toch opgelukt toen hij zei dat hij alles nu kon dichtmaken.

Nadien werd ik met mijn bedje tussen de lange rij bedden en rolstoelen geparkeerd op radiologie, waar nog een foto genomen moest genomen worden. Aan een verpleger, die ik me van vroeger herinnerde als zeer sympathiek en behulpzaam, vroeg ik een glaasje water. Hij herkende mij ook (aan mijn mooie ogen, aldus de charmeur), gaf me water en zei dat hij me liever champagne zou aanbieden, maar in plaats daarvan manoeuvreerde hij mijn bedje als eerste tussen de andere uit, nam de foto, deed nog een klein babbeltje en wenste me veel moed en geluk toe.

Zodoende was ik om 12u weer in mijn kamer.

Heel goede ervaring in UZ Jette deze keer, wat anders dan de vorige keren op oncologie, waar ze –aldus de lieve verpleger- zelf slachtoffer geworden zijn van hun succes.

De eerste dagen moet ik het rustig aan doen, zodat het apparaatje zich op de juiste plaats kan vastzetten. Ik vrees dat rusten niet moeilijk zal zijn, want het doet toch meer pijn dan verwacht. Vandaag dus ganse dag in de luie zetel met af en toe een pijnstillertje.

Al jaren ga ik bij dezelfde apotheker, hier vlakbij. Met z’n drieën staan ze in de (te) kleine winkel en alle drie hebben ze veel vakkennis, zijn ze vriendelijk en bijzonder behulpzaam. Het was voor ’t eerst dat ze me zagen sinds onze terugkeer. Natuurlijk kennen ze mijn (ziekte)verleden en vroegen hoe het was. Nadat ik mijn verhaal deed zeiden ze me bijzonder positief te vinden. En voilà, hier knelt het schoentje.

Ik krijg dat zo vaak te horen en –eerlijk- ik vind dat niet van mezelf. Ik beschouw me eerder als een zeer rationeel iemand, met inderdaad het nodige optimisme, maar ook met serieuze dipjes.

Tijdens mijn vorige chemobehandeling zei mijn collega –die haar bureau net naast het mijne had en me soms hoorde neuriën of zelfs zingen- dat ze dat niet kon begrijpen dat ik zo vrolijk kon zijn in de gegeven omstandigheden.

Dat ik ‘positief omga met mijn ziekte’ is ook al zoiets dat me bekend in de oren klinkt, maar ook dat is maar schijn, ik vind het dik kl#$! en vind niks positiefs aan kanker.

Ik maak me zelfs heel boos als ik teveel positieve dingen hoor over kanker, die vrolijk zwaaiende vrouwen die borstkanker overleefden, wiens leven een nieuwe (positieve) wending kreeg, ze genieten nu meer, ze worden van de slag artistiek of…, dikke zever allemaal  als je ’t mij vraagt. Het is een kut-ziekte! En als dat sommige mensen aanzet om iets totaal anders te gaan doen of meer te genieten of wat dan ook, dan vind ik dat alleen spijtig voor hun dat ze voordien die kans niet grepen.

Nee, niks goed is er aan kanker! Zeg dat ik het gezegd heb. Wat uiteraard niet wil zeggen dat ik besloten heb om in mijn zetel te gaan zitten kniezen. Integendeel, als ik het geluk heb dat ik niet al te ziek ben van de behandeling zal ik zeker met volle teugen genieten van de goeie dagen.

Oh ja, het apothekerverhaal, daar was ik mee bezig, ik ga dus even verder. Toen ik wegging zeiden ze nog dat ze voor me zouden duimen en dat ik maar verder zo positief moest blijven, dat het dan wel allemaal goed zou komen…. Menen ze dat nu echt, vraag ik me dan af. Dat duimen, OK, dat zal me niet genezen, maar doet enorm goed te horen. Maar… de kracht van positief denken, dat optimisten langer leven en dat alles wel goed komt als je iets maar hard genoeg wil, enz. enz., het zal je uiteraard wel helpen om het allemaal wat beter te verwerken. Maar je ziekte overwinnen? Nee, maak dat de ganzen wijs, ik ken al teveel positieve sterke mensen die daar niet in slaagden.

Ben ik nu ineens een pessimist? Krijg ik nu slechte punten omdat ik dit neerschrijf? Gaan jullie me nu allemaal veroordelen? Ik hoop van niet en dat jullie begrijpen wat ik wil zeggen. Is dat niet zo, well, so be it. I’ll do it my way!

De apothekers? Het blijven schatten in mijn ogen. Foute reacties zijn er niet. Dus, blijf me toch maar aanmoedigen, om het even op welke manier, ik kan het gebruiken. Do it your way!

Het was vrijdag weer druk in UZ Jette, weer een wachttijd van meer dan 3 uur! Kindle weer in aanslag, veel gelezen, alhoewel, het leek eerder op ‘ogen over de tekst laten glijden’ en dit vaak bladzijden lang tot ik tot het besef kwam dat er niets van het verhaal was doorgedrongen. Zo zenuwachtig? Bah, ja en nee…, ik wist eigenlijk wat me te wachten stond, edoch, het wachten maakte me dit keer enorm onrustig. Gelukkig had ik een lieve ‘mede-wachtende’ naast me die voor wat afwisseling zorgde met een leuke babbel.

Wat ik te horen kreeg was niet wat ik stilletjes gehoopt had, wel wat ik verwachtte. Mijn rationele ingesteldheid en informatiedrang hadden me daarop voorbereid, alleen moest de ‘grote manitou', de prof dus, het nog in zoveel woorden zeggen: het wordt weer een kale zomer, terug chemo dus.

Over 2 weken wordt de behandeling opgestart, maar eerst moet ik nog een port à cath (poortkatheter) (klik) laten inplanten om het toedienen te vergemakkelijken. Misschien herinneren jullie zich nog dat ik dat ding er liet uithalen op aanraden van dokter Alleschaatchoet in de US (zie mijn postje van 8-10-2008) (klik). Ik had indertijd beter naar die pipo met zijn oranje bril geluisterd, dan bleef ik nu tenminste van die operatie gespaard. Maar, heb ik niet gedaan, eigen schuld dikke bult dus.

Toen ik deze blog opstartte wou ik zoveel mogelijk het onderwerp kanker bannen, ik wou niet het zoveelste 'kankerblogje', doch maak me net de bedenking dat ik het uiteindelijk toch gebruik als therapie om het allemaal wat draaglijker te maken. Maar hopelijk kan ik nog heel veel ‘wel’ tussen het ‘wee’ vertellen, ik maak zeker de nodige ruimte om over wat anders te bloggen.
OK, ik heb weer eens een gevecht verloren, maar de oorlog gaat nog even door en ‘cross fingers’ dat de munitie sterk genoeg zal zijn om de indringers weer een tijdje buiten strijd te zetten.

De voorbije dagen waren heel verwarrend, er werd gewikt en gewogen, zou ik gaan voor de behandeling of toch niet? Hoe meer ik erover nadacht hoe meer vragen er opkwamen, hoe meer twijfels…. Ondertussen werd er nog wat over en weer gemaild met de dokter, werden mijn afspraken voor onderzoeken vastgelegd en… werd ‘gezocht’ naar voldoende tumormateriaal, ook een vereiste van het farmaceutisch bedrijf om te kunnen deelnemen aan de studie. En dat materiaal is zoek of niet meer voorradig.

Een biopt van de nieuwe haarden kan blijkbaar niet en voilà, terug naar af!  Keuzeprobleem opgelost, nu weer afwachten wat de prof te vertellen heeft eind volgende week. Nog langer afwachten of een andere behandeling….

Veel mensen begrijpen niet waarom er niet snel wordt ingegrepen als duidelijk is dat de kanker weer actief is, altijd als men iets hoort of leest in verband met kanker wordt er op gehamerd dat rap ingrijpen cruciaal is.

Wel, dat is zo, maar blijkbaar is dat niet meer zo belangrijk als het gaat over uitzaaiingen. Begrijpe wie begrijpen kan, voor mij blijft het angstaanjagend om dat ‘onkruid’ laten verder te woekeren. Dus zit ik met een serieus dubbel gevoel en ben ik bang, de dokter in de US wou al een chemo-behandeling starten in januari, hier wordt rustig de kat uit de boom gekeken.

Maar nu even alle sombere gedachten in een doosje en gaan genieten van het sterretjes-eten en nog veel meer op Culinaria!
Euhhh, ’t is toch de 5^e vandaag?

Nee, het vlotte verloop van de afspraken van vorige week zette zich gisteren niet verder. Keurig op tijd (as always) trakteerde ik mezelf eerst op een koffietje, nadien installeerde ik me in de wachtplaats met mijn Kindle. Na bijna 3 uur wachten was ik eindelijk aan de beurt.

‘En mevrouw, vertel eens…’.

‘Hmm, dokter, vertelt u het eens…’.

‘De MR… klik klik klik…’. De MR van de hersenen, dat was mijn grootste angst. Nog voor ze iets kon zeggen wist ik al dat het snor zat, ik spiekte mee op het scherm en het verslagje was heel kort, oef. Inderdaad, niks noemenswaardig te zien tenzij die chronische sinusitis. Chronische sinusitis…??? Dit was nieuw voor mij, maar pollenallergie zou de oorzaak kunnen zijn.

Weer een paar muisklikken verder… een bedenkelijk gezicht van dokter F: ‘progressie van de kanker, uitzaaiingen op de pleura (longvlies) en aangetaste klieren achter het sternum (borstbeen) zijn toegenomen, zowel in aantal als in omvang’. Hier was ik op voorbereid, zonder pessimistisch te zijn wist ik ook wel dat die kankercelletjes domein zouden winnen tijdens die 2 maanden zonder tegenaanval.  

Dan stelde ze me een behandeling voor in studieverband, maar zonder het fiat van de prof kon ze hierover niet beslissen. Ze probeerde hem te bereiken, maar zonder succes. In grote lijnen gaf ze uitleg en printte het 16 bladzijden lang patiënten-informatieformulier uit zodat ik alle details eens rustig kon doornemen. Vermits de prof in de namiddag consultatie had stelde ik voor op hem te wachten, wat ze een goed idee vond.
'Vat gewoon post voor zijn box en pak hem bij zijn schabbernak als hij er aan komt' (maar dan met iets andere woorden).

Ondertussen was het al bijna 13u, rap naar W gebeld met een korte uitleg, diagonaal het formulier doorgenomen en dat bracht me helemaal van de kaart. Om niet in een huilbui uit te barsten nam ik terug mijn Kindle op mijn schoot die me meenam naar ‘The Island beneath the Sea’.

Een uurtje later zie ik daar een knapperd door de gang komen… nee, niet de prof, maar mijn grootste steun en toeverlaat die me een hart onder de riem kwam steken en op kantoor alles gelaten had voor wat het was.

Nog een uurtje verder zei de verpleegster dat het geen zin had te wachten op de prof want dat hij de rest van de namiddag in vergadering zou zijn. De wachttijden waren daar ondertussen nog verder opgelopen, de wachtzaal zat en stond proppenvol, je zou denken dat er iets gratis te krijgen was mocht je die massa mensen op een markt of beurs zou zien...

Op het secretariaat, waar ik afspraak ging vastleggen met de prof kreeg ik te horen dat hij vanaf morgen tot 11 juni met verlof was. Teleurgesteld en moe van het lange wachten trokken we huiswaarts. Na rustig overleg besloot ik dokter F te mailen met de vraag of ze toch nog voor zijn verlof kon overleggen met de prof over de te kiezen behandeling en ja, om 20u kreeg ik antwoord dat ook hij dit de meest aangewezen behandeling vond en ik alvast de nodige bijkomende onderzoeken kon plannen om zodoende direct te kunnen starten bij zijn terugkeer.

Maar hoe meer we nadenken over de behandeling, hoe meer twijfels we hebben, zoveel bijwerkingen en daarenboven risicovol…, nee, daar worden we niet vrolijk van, vooral daar ik meestal nogal goed in de prijzen val qua nevenwerkingen.

Wordt vervolgd, ik weet het even niet meer.

Wat zaterdag een leuk intermezzo moest worden om de gespannen zenuwen wat te relaxen, is een beetje in mineur afgelopen.

Iedereen hier weet dat ik kik op alles wat met eten te maken heeft. Ik kook heel graag, snuister graag tussen kookpotten en keukenspulletjes, zit met kruiden bezig, lees over ingrediënten, groenten… noem maar op. Toen ik las over Culinaria sloeg mijn hart een slagje over van opwinding en wilde zo snel mogelijk reserveren. Ineens dan maar een Viparrangement geboekt, de (voor)pret kon niet op.

Gisterochtend bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen, nam een relaxerend bad, trok mijn meest comfortabele sneakers aan, makkelijk zittende en lichte kledij, klein vederlicht schoudertasje en (veel te vroeg) vertrokken we, op weg naar Tour & Taxis. Ik wou het daar zolang mogelijk uithouden, wou zoveel mogelijk meepikken, ik was voorzien om met mijn energie serieus in ’t rood te gaan.

Een kwartier voor de opening reden we de lege parking op, ik zag geen banners of affiches van Culinaria en was heel verwonderd dat er zo weinig belangstelling was 10 minuten voor opening. De ingang van de beurs stond ook niet zo direct duidelijk aangegeven, dus maar even nagevraagd aan mensen die daar aan ’t werk waren… ‘mais madame, c’est la semaine prochaine…’ .

OK zeggen jullie nu, een week extra om je te verkneukelen, en ja, daar is iets van aan, maar we zitten wel met een dubbele boeking voor volgende zaterdag, die uitnodiging bij heel goeie vrienden zeg ik ook niet graag af. Heb nu een mail gestuurd naar Sherpa met de vraag om de tickets in te ruilen voor een andere dag, maar op hun site lees ik duidelijk ‘Dit ticket kan niet terugbetaald, noch omgewisseld worden’.

En nu?

Vakantie al weer even achter de rug, het doormijmeren over de vakantie ook…, ik heb dat zo lang mogelijk proberen vast te houden maar ondertussen lukt het niet echt meer en doet het weer raar in mijn buik, om van de muizenissen in ’t kopke nog te zwijgen. Heel de tijd heb ik geprobeerd zo weinig mogelijk na te denken en hield mijn hamerke in de aanslag om de angst een klop te geven zodra die toesloeg. Tijdelijk is dat gelukt, maar sinds een paar dagen doet het hamerke serieus werk, kloppekloppeklop….

Mijn 2 maanden respijt zijn dus voorbij en de jacht op de schobbejakken is weer open.

Vandaag heb ik er mijn eerste bezoekje van de week aan UZ Jette er al opzitten, een ontspannend onderzoek trouwens. Het aanprikken (in de voet) lukte van de eerste keer en om 9:15 werd ik al naar een ruimte gebracht waar ik verzocht werd me zoveel mogelijk te ontspannen. Van de nood een deugd makend viel ik in slaap als een blok, een tijd later waggelde ik (letterlijk) naar de scan, zo slaapdronken was ik. De mensen daar excuseerden zich voor het wachten, ik had geen flauw idee hoelang ik daar gelegen had, dus wist even niet waar ze het over hadden.  

Ik kreeg weer de raad heel veel te drinken en zeker niet in de buurt van kinderen of zwangere vrouwen te komen. Niettegenstaande blijven ze beweren dat die onderzoeken niet zo schadelijk zijn. Dat krijg ik dus niet aan elkaar geknoopt: ze jagen een hoge dosis van dat spul door je aderen... voor jezelf is er niks aan de hand, maar voor personen die nog maar in je buurt komen wel... Enfin, niet teveel over nadenken...

Donderdag nog een paar onderzoeken en volgende week op gesprek om te zien hoe we de indringers te lijf zullen gaan.

Spannend dus weer de komende dagen.

Van Monterosso reden we ’s zondags dus naar Castellinaldo, deden een tussenstop in Asti en genoten op een terras van een glaasje met heel veel antipasti. Het was zondag en dat was te zien, terrassen zaten vol met mooi uitgedoste Italianen. Wat een stijl hebben die mensen toch!

Ons hotelletje was een echt pareltje, uitgebaat door màmma en papà Viberti, hun 2 dochters en een schoonzoon. Het telt 8 kamers, rustiek gemeubileerd, maar voorzien van de modernste voorzieningen.

Maandag kwam de Vespa-man, een Vlaming nog wel, Jean De Vos. Hij gaf ons de nodige instructies, wat uitleg over de routes, over de streek, waar we best konden eten, waar we zeker koffie moesten drinken, waar de beste Prosecco te koop was en de fel begeerde Barbaresco en Barollo, de koning der wijnen…. We konden hem tijdig het zwijgen opleggen want zaten te schuiven op onze stoel, gretig om te kunnen vertrekken.

Zalig laverend tussen de velden met wijnranken en Nutella-bomen (hazelnoten), stoppen voor een koffietje en ’s avonds genietend op terras van ons hotel met een heerlijk glaasje bubbels, nadien van de lekkere maaltijd…, en zo dachten we onze volgende dagen door te brengen.

Helaas, pindakaas! De volgende dag heeft het maar 1 keer geregend, het duurde wel de hele dag en de dag nadien was het nog steeds van dat. In de namiddag klaarde het even op, haastten ons naar het hotel waar we terug de Vespa’s van stal haalden, maar na de tankbeurt maakten we wijselijk rechtomkeer.

Onze koffer zat ondertussen al goed vol met wijn, olijfolie, rijst, pasta…. Overal zie je ook van die enorme 5-liter-potten Nutella, die konden me niet verleiden. Maar dat het veel zuiniger is met de Vespa toeren dan met de auto, zoveel is zeker.

We hebben uiteindelijk toch nog een dagje bijgeboekt in ons hotel en aan de Jean gevraagd de Vespa’s een dagje langer te houden. De laatste dag bleef het droog, hebben we nog enorm genoten van onze rit, maar we zaten gewoon te klappertanden op de Vespa, zo koud hebben we het nooit gehad op geen enkele wintersportvakantie!

Veel foto’s hebben we niet genomen deze keer, in de regen zegt het al niet veel en als het dan wat beter was genoten we liever van ons ritje. Hierbij een klein samenraapsel van grauwe beelden van het prachtige landschap, zo te zien was het dus niet alleen de jeans die de vakantie overschaduwde....

Eerst nog even een waar gebeurd verhaal voor ik verder ga met het vervolg van de reis.

Zondagochtend in Monterosso leek het even op de vlucht naar Egypte, in de lobby viel je letterlijk over de koffers en toen de taxi (lees boedelbak) aankwam was het ineens hop en weg, anders werd het uren wachten. Eens terug in onze eigen auto, die stond in een parkeergarage even buiten de stad, kwamen we snel terug tot rust en zetten onze reis verder.

Aangekomen in ons nieuw hotel, waar we 5 keer zouden overnachten, werden de valiezen uitgepakt en kwam W tot de bevinding dat hij zijn lievelingsjeans vergeten was in het vorige hotel, hij wist precies aan welke kapstop en welk haakje hij ze gehangen had.  

Giulio, de vriendelijke schoonzoon van het familiepension, bood dadelijk zijn hulp aan, hij zou ervoor zorgen dat de jeans zo snel mogelijk naar daar verstuurd zou worden. Zoals alleen Italianen dat kunnen hoorden en zagen we hem gesticuleren, maar toen de hoorn terug op de haak lag vertelde hij ons dat ze de jeans niet gevonden hadden. Hij zei het niet bij dit te laten en zou ’s avonds nog eens  terugbellen.

’s Avonds nog steeds geen jeans, de ochtend nadien idem dito. W was zeer teleurgesteld, Giulio raadde ons aan een mail sturen. Maar een 6-tal mails later stonden we geen stap verder en was de hotelmanager er zich zelf gaan mee bemoeien dat we maar eens moesten ophouden zijn personeel vals te beschuldigen, dit was nog nooit gebeurd in hun hotel, het waren allemaal eerlijke mensen, er werd zelfs eens 5.000€ gevonden in een kamer… etc... etc….

OK, die jeans konden we dus vergeten, zoveel was duidelijk. Ik had al een paar pogingen bij W gedaan of hij wel zeker was dat hij die jeans wel mee had, maar dat was hij, voor de volle 100%, een beetje bits vroeg hij of ik dan niet gezien had dat hij ze zelfs 2 dagen gedragen had?…. 'Eigenlijk niet, nee...', maar goed, na meer dan 30 jaar samen let je daar misschien minder op, hoewel ik zijn kontje in die jeans toch nog wel de moeite waard vind.

Terug thuis, de 2^e dag, zie ik hem stokstijf voor zijn kast staan, mondje half open, wijzend met zijn vingertje naar zijn broeken… ‘Wat is er aan de hand schat?’... ‘Mijn jeans… ze hangt daar!’.

Ikzelf kan er goed om lachen, hij minder en is heilig overtuigd dat hij zijn jeans ginder gedragen heeft.

Ik heb ooit al veel verhalen gehoord over honden die door hun baasje honderden kilometer van huis worden achtergelaten en hun weg helemaal terugvinden, maar verhalen over jeans die zoiets kunnen…, mij niet echt bekend, enfin, tot een week geleden toch niet.

En van het rustige Camogli reden we naar Monterosso, het eerste plaatsje van de ‘Cinque Terre’, waar we ons in het massa-toerisme stortten. Het is er zeer mooi, maar oh zo druk, terwijl ik eerder liefhebber ben van een zekere schaarste aan mensen.

Zaterdagochtend namen we een treinticket waarmee we van het ene plaatsje naar het andere konden reizen. De bedoeling was met de boot terug te komen om die prachtige plekjes vanuit een ander perspectief te bewonderen, maar tegen die tijd stond er zo’n lange rij te wachten dat we wijselijk maar de trein terug genomen hebben.

Hierbij dan het fotoboekje van Camogli, wat me ginder niet lukte. Het was heel toevallig dat we daar aanbelandden, we namen gewoon afslag Recco, volgden een wegwijzer naar een bepaald hotel en dat leidde ons naar dit pittoresk plekje. Toen ik de naam van het plekje zag dacht ik aan een restaurant in Mechelen met die naam en meteen ook aan wat ik ooit op hun website las:  

In 1994 bezocht ik een vriendin in Italië die aan de Ligurische kust woont. Iedere dag werd ik aan tafel verwend met een heerlijk maal. Nooit had ik me zo’n variatie in pastagerechten kunnen voorstellen om dan maar te zwijgen over de verscheidenheid in sausen. Plots kreeg ik een reuze idee: “Waarom geen pastahuis openen in Mechelen?” Mijn vriendin vond het geweldig. Zo kwam het dat ik met haar van alle huisvrouwen die zij kent, de geheimen van de kookkunst leerde ontdekken. Op een dag maakten we een uitstap naar Camogli, een vissershaven in de buurt. Het was er zo mooi en de typische Italiaanse huizen en kleuren spraken zo tot mijn verbeelding dat ik de naam voor mijn pastahuis had gevonden had gevonden: ‘Camogli’.

Ook wij waren helemaal weg van het lekkere eten, de huizen, de kleuren, de promenade..., maar vooral van de sfeer in het haventje waar de vissers ’s ochtends hun waar aan de man brachten...

Hier nu weer een postje zien verschijnen... jullie raden het al, het deugt niet. Voor diegenen die een beetje Italiaans verstaan dus, het is rot weer hier. Gisteren regende het de ganse dag, vespa’s bleven op stal. De weersvoorspellingen echter zagen er goed uit voor de komende dagen, dus geen probleem en de auto in.
We besloten hier een dagje langer te blijven om dat verloren vespa-dagje in te halen, tot vrijdag dus, maar zoals het er nu uitziet zou eerder vertrekken meer voor de hand liggen.

Gisteren was onze dag nog goed gevuld, we bezochten een aantal wijnboeren en vulden onze koffer met flessen van dat heerlijke vocht. In de late namiddag, eindelijk hadden ze hierboven de sluizen dichtgezet, flaneerden we wat door de winkelstraten van Alba en was het mijn beurt om de koffer te vullen, dit keer met flessen olijfolie, hazelnoten, pasta....

Vandaag... waarschijnlijk zullen we Barollo bezoeken en een paar kastelen. Het weer ziet er ietsje beter uit, maar op een vespa ben je al snel zeiknat zelfs als het maar wat druppelt, dus dan maar weer de auto in.  

Ik wou nog rap een fotoboekje laden van Camogli, helaas is de verbinding niet sterk en duurt het een eeuwigheid, dus dat hebben jullie nog tegoed! Dan maar dit grappige fotootje...

Rap een kort verslagje, want eindelijk een beetje tijd én internet toegang.

Vandaag de eerste dag op de Vespa, we hebben er meer dan 100 km opzitten en bezochten de Roero streek. Het is echt fun en bovendien ideaal om door de streek hier uit te kammen. Het weer is niet schitterend, maar het bleef droog. Voor morgen wordt er regen voorspeld, bah, dan is de fun er af natuurlijk, maar cross fingers dat we tussen de buien door toch de motor op kunnen.
Uitgebreider verslag en fotootjes van dit alles later.

De eerste dagen hield het zonnetje ons wel heel de tijd gezelschap en onze eerste stop donderdag was meteen een echte toevalstreffer, Camogli. Ronduit prachtig! Een plaatsje om van weg te dromen.
Vrijdagmiddag vertrokken we van daar naar Cinque Terre, zo mooi ook, maar heel toeristisch, molta gente! Het was natuurlijk het 1 mei weekend. We verbleven 2 nachten in een hotel in Monterosso, het eerste plaatsje van de 5 ‘terre’. Zaterdag bezochten we de 4 andere per trein, allemaal aan de Ligurische kust dus, op amper een aantal kilometer van mekaar. Sprookjesachtig allemaal, maar dan moet je de massa toeristen wel kunnen wegdenken.

Zondagochtend vertrokken we daar in de kletsende regen naar Castellinaldo, gelukkig trok de donkere lucht op tijdens de rit. We genoten nog van een aperootje en een lichte lunch in Asti, een 30-tal km hiervandaan vooraleer in te checken in ons hotelletje tussen de wijngaarden.

Maar genoeg, ik houd het hier maar bij, want de proscecco staat beneden al koud....

PS foto is Camogli 's avonds

Nee, we zijn nog niet vertrokken, dat is donderdag pas.

Ondertussen vond ik dit nog een klein postje waard. We wonen in een kleine stad, uiteraard heeft dat enorm veel voordelen en wat nadelen. Maar wat o.a. zo mooi is hier aan onze steden, is het beeld van  al die kerktorens die overal uittorenen. Vanuit ons appartement zie ik aan elk raam torens staan, de ene al wat verderaf dan de andere, de ene al wat mooier dan de andere... ik kon zo maar even negen verschillende torens ontwaren.

Voilà, kijk ook eens, ik plakte ze samen:

Mocht  ik niets meer posten voor donderdag, ik neem alleszins mijn laptopje mee, misschien blog ik wel wat tijdens mijn vakantie.

 
Een paar jaar geleden viel mijn oog op een reportage in het maandblad Milo over vakantie in Italië per vespa. Ik scheurde de 4 pagina’s uit en bewaarde ze... ergens, het blad Milo zelf is ondertussen een stille dood gestorven. Vorige week doken die pagina's ineens op en de beslissing was meteen gevallen, met de vespa wandelen door mooie landschappen in Italië, dat was het wat ik wou en het kostte geen moeite om ook W hiervoor warm te krijgen.

We kozen voor de Piemonte, letterlijk land aan de voet van de berg. Het is  een streek die nog niet is platgelopen door het massatoerisme. Ter plekke hebben we elk een vespa ter beschikking, krijgen een informatiepakket waarin o.a. een aantal routes staan uitgestippeld, lunchsuggesties, bezienswaardigheden..., maar je doet alles op je eigen tempo.

Het kleine hotelletje (9 kamers) is rustig gelegen tussen de wijngaarden op een heuvel, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt van de hele omgeving. De voorgestelde vespa tochten volgen de routes van de 3 grote wijnen van de regio: Barolo, Barbaresco en Roero, ze leiden je over kronkelende wegen tussen cipressen, over glooiende landschappen, langs kastelen, torens, forten..., ik droom al helemaal weg. Ik verwacht een vakantie met een beetje cultuur (ma non troppo), veel natuur en nog meer gastronomie. De verfijnde Piemontse gastronomie die internationaal bekend is geworden door zijn Slow Food, de internationale beweging ter verdediging van het recht op genieten van goed eten en drinken, eens wat anders dan de snelle hap (die ook lekker was) in de US.

Vespa, Italiaans voor wesp, zo genoemd naar haar slanke taille en zachte gezoem. Begin mei zijn we ribbes!!!!

Et voilà, ze houdt zich niet alleen bezig met terrastuinieren….
Dit zal washoktuinieren zijn zeker?



Mjam mjam, heel lekker! En zo is het raadsel dan meteen ook opgelost!

Weet iemand wat dit zou kunnen zijn? Wat zit onder het zwarte doek in mijn washok?

Ofwel ben ik te dramatisch geweest in mijn vorige mail ofwel ben ik het vorige jaar niet dramatisch genoeg geweest. Beetje uitleg.

Het verloop van mijn ziekte is eigenlijk niet zo abnormaal en als het dat toch zou zijn, dan is dat abnormaal gunstig. Ik weet sinds 2003 dat de kwaadaardige celletjes zich hadden verspreid, dat genezing niet meer mogelijk was en dat er nog behandelingen waren die de venijnige cellen nog een tijd in bedwang konden houden.

De eerste familie pillen (tamoxifen en AI’s voor de insiders) werkten bijna 6 jaar! Daarmee heb ik de statistieken duidelijk in de war gebracht. Dat die gluiperd terug zou opduiken was een zekerheid, wanneer was de vraag. Ondertussen staat de medische wetenschap alweer een stuk verder en zijn er weer meer mogelijkheden. Die kleine break zal ook wel één van die nieuwe experimenten zijn veronderstel ik. Dat die bloedwaarden nu ineens zo fel stijgen is ook weer normaal, het hele vorige jaar stegen ze gestaag maar traag, maar het is zo dat die waarden exponentieel gaan stijgen in de meeste gevallen. Ik had geluk dat het zo langzaam ging, waarschijnlijk omdat de medicatie nog deels werkte. Het was nu wel even serieus slikken, zoveel is zeker, maar wel te verwachten.   

Voel ik nu al iets van die verhoopte boost? Gaat het nu beter zonder de medicatie? Wel, de voorbije week sliep ik een paar nachten als een roos, buikje wat geslonken, betere concentratie…, maar ondertussen 'geniet' ik weer van hmmm, vele ‘heldere momenten’ gedurende de nacht.

Mijn stressbestendigheid laat nog steeds te wensen over en multi-tasking, waar wij vrouwen zo goed in zijn, is op mij al een tijdlang niet meer van toepassing. Eerst wijt je het aan de chemo, dan aan de medicatie, maar ’t zal ook wel aan ‘den ouderdom’ liggen zeker?

Gisteren liep ik de ganse dag mezelf voorbij, ik ging naar de winkel, moest nadien nog naar een andere winkel omdat er een artikel niet voorradig was, kwam thuis en besefte dat ik nog wat vergeten was, reed weer terug, kwam weer thuis en herinnerde mij dat ik nog wat moest gaan ophalen… terug mijn fietske op…. ’s Avonds voelde ik me compleet uitgeteld en ik had niks gedaan. Vandaag zou ik het heel rustig aan doen en besefte deze ochtend al dat ik gisteren toch nog wat vergeten was voor vanavond. Terug thuis zet ik een pot bouillon op het vuur, ondertussen even een telefoontje en tegen de tijd dat het gesprekje gedaan was liep de bouillon van het aanrecht in de eerste lade, zo verder in de tweede lade tot op de grond. Multi-tasking!!!

Straks krijg ik visite… als dat maar goed komt!?

Vrijdag had ik dus afspraak om de resultaten van mijn onderzoeken te bespreken. Eigenlijk had ik een beetje ‘getriched’, want had de afspraak MR brain vorige week geannuleerd en enkel MR rug gedaan en bloed laten prikken.

W vergezelde me, hij voelt zich altijd schuldig als ik slecht nieuws krijg en hij er niet bij is. Ik kan het wel alleen aan, maar ben toch altijd blij met zijn steun. Weer gewapend met Kindle en Nintendo geduldig plaats genomen op een van de kleurige stoeltjes in de grote wachtruimte. Het was er een ware overrompeling, maar gelukkig zag ik dat alle dokters aanwezig waren, inclusief de prof himself. Al na een half uurtje werd ik geroepen en door dr. F nog wel, door mijn hoofd flitste direct dat dit wel eens goed nieuws kon betekenen, goede resultaten dus geen nieuwe behandeling?

Maar nee, niets was minder waar, de bloedwaarden waren zo drastisch gestegen, bijna net zoveel in deze ene maand als het hele vorige jaar. Op de beelden was bovendien een klein gezwelletje gezien op een van de wervels. Het blijft allemaal wel miniem, maar ondertussen hebben de snoodaards toch al 3 verschillende plekken bezet.

Na een lang gesprek met dr. F en overleg met de prof werd besloten alle medicatie voor 2 maand compleet stop te zetten. Het boezemt me uiteraard angst in en tegelijk ben ik blij eens van alle medicatie verlost te zijn en me mogelijk nog eens echt goed te voelen. Wishfull thinking waarschijnlijk  want die rotzooi werkt nog een tijdje verder en de aangerichte schade is niet in 1, 2, 3 hersteld. Maar goed, wie weet krijg ik eindelijk die energieboost waar ik al zo lang naar verlang.

Over resultaat en ervaring van deze aanpak (niet behandelen dus) krijg ik weinig duidelijkheid, antwoord op mijn vraag kwam er niet, een schouderophalen, wat fronsjes en daarmee moesten we het stellen. Ik vraag me een beetje af of het nu echt de bedoeling is om nadien terug van vooraf te beginnen met de eerste behandeling (zoals de prof vorige keer zei en dr. F nu een zeer bedenkelijk gezicht trok) of is het om de bandietjes even vrij spel te geven en dan zo de grote boosdoener te kunnen vinden.
Dus over 2 maand weer de hele resem onderzoeken en dan...?

Ik gooi alleszins de handdoek nog lang niet in de ring en boks nog even verder!

 
Wat denken kenners hiervan? Zal mijn olijfboompje overleven? Komen de blaadjes terug of is hij hopeloos verloren?

Hij was op ‘logement’ geweest bij een vriendin tijdens ons verblijf in de US. Hij was daar nochtans heel erg verwend, vorige zomer stond hij prachtig, bij mij was hij nooit zo mooi geweest, vol frisse blaadjes en met veel olijven. Blijkbaar heeft de lange koude winter hard toegeslagen, hij stond afgedekt buiten, maar in januari weer blootgesteld. Toen kwam er nog die venijnige koudegolf en dit is het resultaat.

Iemand een idee wat ik kan doen? Ik houd heel erg aan dit boompje want kreeg het van mijn collega’s als afscheidscadeau.

Zaterdag was ik naar het tuincentrum geweest om nog wat kruiden te kopen, zaad en zakken potgrond. Gisteren dus meteen van het aangenaam zonnetje geprofiteerd en mijn bakken gevuld met mijn zaaisels van vorige maand die al aardig geschoten waren en de kruiden. Tegen de middag stonden ze allemaal vrolijk in de zon met hun voetjes in de grond. Hopen nu maar dat hun neusjes er niet meer afvriezen. Eén bak heb ik vannacht voor alle zekerheid binnen gezet en de nieuwe zaaisels blijven ook nog even binnen.

  

Vandaag was het andere koek, had afspraak in UZ voor een paar onderzoeken. Nu moet het voor mij allemaal niet zo fancy zijn in een ziekenhuis, als het maar keurig en netjes is en je een beetje vriendelijk behandeld wordt. Maar de MR afdeling gelegen op de -2, dat is toch echt niet de meest aantrekkelijke afdeling van het ziekenhuis. Op de ‘mintwee’, eigenlijk zegt dat al genoeg, als je daar uit de lift stapt, door de brede vieze betonnen gangen… bah! En als je tot overmaat aan de receptie komt en daar 2 pruimen voor een scherm zitten die te lomp zijn om even op te kijken… wel, ik had goesting om rechtomkeer te maken.

Ik ben er nog niet goed van bekomen, dus spuug ik mijn ongenoegen nog eens uit. Die 2 pruimen dus zaten voor een scherm te tateren. ‘Goede morgen dames!’ … ‘tatertatertater, kwakkwakkwak, kakelkakelkakel’…, maar vooral niet opkijken.
Nadat ik daar een paar minuten stond ging ik maar zitten zonder iets te zeggen, papiertje in de hand. Ik zei goede morgen tegen de enige patiënt die in de wachtkamer zat.  Ze zei: ‘jij hebt wel geluk dat je niet vroeg of ze je konden helpen, ik werd daarnet afgebeten, ben er nog niet goed van. Ondertussen zit ik hier al een uur…, diepe zucht…’. Ze zei dat luid genoeg dat de pruimen het konden horen, maar er kwam geen reactie. Ondertussen hadden ze het zelfs over een patiënt die de dag voordien hún huid had vol gescholden!!! Moet er nog zand zijn?

Een half uurtje later mocht ik binnen en tot overmaat was de verpleegkundige niet gewoon om voeten aan te prikken en moest hij er na een eerste pijnlijke poging een collega bijhalen, bij wie het dan gelukkig bij de 2^e poging wel lukte. Maar die 2 gasten waren heel vriendelijk en begripvol en dat maakt alles dan weer goed.

Bij mijn vorig postje stond er nog een vraagteken achter lente, vandaag een fors uitroepteken!

  Heb net de linkerkolom hier wat bijgewerkt, want toevallige passanten zouden het noorden kwijtraken bij het lezen van mijn recente postjes over o.a. Cambio autodelen in Mechelen, mijn petekindje ophalen aan school, enz., terwijl er in de intro staat dat de blog gaat over ‘verhuis van Mechelen naar California, onze avonturen aan de andere kant van de oceaan…’. Beetje verwarrend toch dacht ik, dus heb er net wat aan gedaan. Voilà zie!

Wat verkondigde ik een aantal maanden geleden ook alweer toen ik nog in de US woonde? Dat mensen hier niet zo vriendelijk zijn? Dat ze je ginder zo spontaan aanspreken, bij de dokter, in de supermarkt…?

Wel, ik moet ondertussen mijn mening over de mensen hier toch wat bijschaven, heb recentelijk al een paar keer ervaren dat het hier ook best wel kan en dat gaf me een goed gevoel.

Bij de slager, ik kocht konijn:

-Ah madammeke, konijn. Lekker hé, mmmm, klaargemaakt met pruimen…

-Ja meneer, maar ik maak het met Duvel, ben niet zo voor zoet….

-Ja, lekker met bier, maar doe het eens met Stout, dan heb je zo’n lekkere donkere saus….

En ik kreeg daar spontaan zijn recept van konijn met Stout en pruimen! Alstublieft!

Aan de fruit afdeling in de supermarkt, ik nam peren:

-Madame, nee, Doyenné moet je nu niet kopen, die trekken op niks meer, ze zijn helemaal bruin vanbinnen!

-Mijn man lust geen andere peren dan Doyenné…

-Hier zie, Conference, die bewaren beter, ‘k zal er een paar voor u uitzoeken, dattem die eens proeft, hier deze zijn net goed, beetje geel met nog wat groen…, nooit Doyenné kopen in dit seizoen…

-Merci meneer!

Ook in de supermarkt, een jongen van het personeel die de rekken aanvult:

Ha mevrouw, ik zag u net, u zocht eerder deze week naar kefir (had ik inderdaad, want het rek was leeg en er stond een afgeladen volle kar met zuivel klaar om aan te vullen). Het spijt me, maar de kefir was er weer niet bij deze keer, heb nog aan u gedacht toen ik de rekken aanvulde, maar ik zal achter eens gaan vragen aan de verantwoordelijke….

Even later kwam hij terug met een uitleg die eigenlijk geen steek hield (mogelijk veranderen ze momenteel de verpakking, of het is even uit productie, of…). Maar ik vond het super dat hij me herkende en meteen ook actie nam.

Schitterend toch!? Toeval? Het was in de 3 gevallen een man.

Ben ondertussen ook al een aantal keer serieus afgeblaft, maar vandaag ben ik positief, dat andere vertel ik wel een keertje als ik slecht gezind ben. En vanochtend, een ietsje voor zessen, hoorde ik voorwaar de eerste keer de vogeltjes fluiten. Als dat geen voorbode van de lente is!? Moet dringend om potgrond dus!

En vermits ik niet direct een fotootje heb van een fluitend vogeltje zet ik er hier sneeuwklokjes bij, die een vriendin me deze morgen stuurde. Thanks A!

  Als iets een beetje te dramatisch wordt, een film, of verhaal, of… dan switcht W van zender of luistert niet meer mee… twee wezen in de sneeuwstorm is net een wees teveel zegt hij dan, een beetje melodrama kan, maar trop is teveel.

Dit kaarsje brandt vandaag voor jou, lieve N!

Waarom toch, waarom toch…?

Gisteravond kreeg ik een telefoontje van mijn vriendin N, dat had ze me beloofd, omdat ze eerder deze week een aantal onderzoeken had en gisteren de uitslag kreeg. Haar stemmetje klonk heel klein, ze belde vanuit het ziekenhuis, waar ze meteen opgenomen werd en er vandaag een pijnlijke ingreep ondergaat.
Ook al zit er ondertussen al heel wat eelt op mijn ziel, het went nooit, de waarom-vraag blijft prangen, het aanvaarden wordt niet makkelijker, het doet nog steeds evenveel pijn, het is zo oneerlijk...

Dikke steun maatje!

Ik heb een vriendje, een nieuw vriendje. Niet dat we hele dagen samen rondhangen, maar als mijn lijf en ogen weer eens niet meewillen terwijl ik toch wel uitgeslapen ben, nestelen we ons samen in de zetel, hij vergezelt me naar het ziekenhuis en maakt het lange wachten een stuk draaglijker. Is W nu jaloers? Nee, hij is er blij mee, hij heeft hem eigenlijk aan me voorgesteld, het was zeker geen liefde op ’t eerste zicht, wel integendeel, ik moest hem eigenlijk helemaal niet. Ondertussen ben ik wel van hem gaan houden en blij dat W hem ondanks mijn twijfels en tegenargumenten toch in huis haalde.

Hij is slank, licht en bijna zo groot als een A4-tje. Hij vertelt de mooiste verhalen, die ik nota bene zelf mag kiezen en in geen tijd, 60 seconden, haalt hij ze uit een meer dan 400.000 boeken tellende bibliotheek, zelf kan hij er zo’n 1.500 dragen.

Het is mijn Kindle DX, een eBook dus, je kan zowel lezen (tekst 6 verschillende groottes) als luisteren. Vooraleer te beslissen of je het boek echt wil kan je gratis een paar hoofdstukken lezen, boeken zijn stukken goedkoper, je kan je abonneren op kranten of magazines, hij weegt amper 290gr, je kan er aantekeningen in maken, Wikipedia raadplegen, zoeken in het woordenboek….

Hij kan nog veel meer dan dat, maar omdat hij zo spannend kan vertellen stel ik het steeds maar uit om al zijn andere kwaliteiten te leren kennen.

Reclamespotje voor Kindle? Bof, voor mij is dit een schitterende oplossing nadat ik al zolang worstel met een oogprobleem. Niets gaat boven het snuisteren in een boekenwinkel, boeken voelen…. Mocht ik dat probleem niet hebben, waar trouwens nog steeds geen echt aanwijsbare reden (zou zou zou van de medicatie kunnen zijn…) en nog minder een oplossing voor gevonden is, dan las ik nu nog gewoon boeken, maar ben echt wel superblij met deze prachtige technologie.

Vandaag op stap geweest en heb me nu ook eens aangenaam en deugddoend moe kunnen maken.

Eindelijk kon mijn afspraakje met Elly doorgaan. Als je haar verhaal leest en mijn wedervaren van vorige week, dan kunnen jullie wel begrijpen dat het niet echt evident was om af te spreken.

Toen we in juni 2008 afscheid namen –net voor ons vertrek naar de US- dachten we allebei dat we mekaar nooit meer zouden terugzien. Toén spraken we dat niet uit, nu geven we allebei toe dat dit die hele namiddag voortdurend door ons hoofd speelde en het afscheid daarom ook zo emotioneel was. Haar k-celletjes zijn een stuk hardnekkerig dan de mijne, ze is dan ook al aan haar XXX-ste echt zware behandeling toe. Een paar hebben goed gewerkt, andere hebben meer kwaad dan goed gedaan, maar ze staat er! Nu! En hoe! Onzeker uiteraard hoe het morgen zal zijn, maar de ‘warrior’ is nog steeds even strijdvaardig. Ik heb ontzettend veel bewondering voor haar, ondanks dat de behandelingen haar al een paar keer bijna genekt hebben raapt ze steeds weer al haar moed bijeen om aan de volgende ‘marteling’ te beginnen. Chapeau maatje!

Eerste keer uit ook met een Cambio autootje. Ik wil het namelijk proberen zonder eigen auto te doen. Nadat ik stopte met werken stond mijn auto hier vaak weken zonder dat ik er gebruik van maakte. Een auto is natuurlijk wel handig, zoals vorige week toen ik 3 keer naar het ziekenhuis moest, toen heb ik W iedere keer naar zijn werk gebracht en ’s avonds weer opgehaald. Gelukkig was het krokusverlof, maar als je op normale werk- en schooldagen in het spitsuur een paar keer de Brusselse Ring moet trotseren, is dat geen lachertje.

Alles is vandaag zeer vlot verlopen, ’s ochtends duurde het wel even voor ik kon/durfde vertrekken. Echt niet zo omslachtig en moeilijk allemaal, maar ik ben zo’n onzekere klojo geworden, dat ik alles liever 3 keer nacheck dan 1 keer.

Voor herhaling vatbaar dat Cambio autodelen en dat bezoekje… tja, het weerzien was super, ik hoop dat we nog jàààren theekransjes kunnen houden! 

De badkamer en bergruimte staan nog steeds overhoop, de kaboutertjes zijn niet geweest en mijn spullen zijn niet gaan lopen. Morgen is er weer een dag...

Gisteren dus….

Goed begin, want in geen tijd was ik ter bestemming en vond direct een uitstekend parkeerplaatsje. Gunstig voorteken, zo dacht ik. Gewapend om lang te wachten installeerde ik me al om 9:45 in de wachtzaal, mijn afspraak was om 10:15.

Aan één van de drie gratiën* had ik al gevraagd of dr. F  aanwezig was en ze ‘dacht’ van wel. 10 minuten later hoorde ik dr. F iemand binnenroepen, dus oef, ze was op het appel dit keer. Nog 5 minuten later hoor ik een zware mannenstem: ‘mevrouw VdV!!’ Ai, dat was ik, str… aan de knikker! Ik was sowieso op het ergste voorbereid, dus ja, dat het de professor himself was die me wou zien deed me eigenlijk maar een paar seconden uit het lood slaan. Ik had dit kunnen vermoeden.

Hij luistert geduldig naar mijn uitleg, bekijkt goed mijn tabelletjes en de paperassen die ik bijheb. Dan vraag ik wat hij te vertellen heeft. Mijn bloedwaarden zijn weer enorm gestegen, dan bekijkt hij de beelden en zegt heel kleine verdachte vlekken te zien en wat vocht op de longen.

Is dit nu goed of slecht wil ik weten. De grote manitou fronst zijn wenkbrauwen, zegt dat die bloedwaarden duiden op duidelijke progressie, dus wil nog bijkomende onderzoeken. Blijkbaar is het soms beter een duidelijke tumor te vinden, wat makkelijker is om een meer gerichter therapie te vinden. Want, als bij verder onderzoek niets anders gevonden wordt en de merkers blijven stijgen wordt het moeilijker.

Het goede nieuws echter is dat hij me (niet voor de volle 100%, maar toch…) kon verzekeren dat het hier waarschijnlijk geen vaart zal lopen. Dat is dan ook de reden waarom hij nog een maandje doorgaat met de huidige behandeling, in de hoop dat ze toch aanslaat. Hij zei eerlijk dat hij vreesde van niet, maar dat hij het zelfs zou riskeren gewoon even alle behandelingen stop te zetten. Ik zei dat ik dit een beetje ‘scary’ vond maar hij kon me toch overtuigen dit eventueel in overweging te nemen.

We hebben nog heel lang en uitgebreid gepraat, hij zei nog dat het zwaar geschut inderdaad wel klaar staat, edoch ben ik met een goed gevoel buiten gestapt, met de ‘bijna-zekerheid’ dus dat ze nog heel wat in hun mandje hebben zitten dat nog lang soelaas kan bieden. En... ik heb minstens nog een ganse maand respijt.

Bij mijn thuiskomst stond de camion van de verhuizers voor de deur! Ik haastte me naar boven, vertelde W in een paar woorden mijn relaas en vloog er meteen in. Na een tijdje voelde ik me ineens draaierig, dacht dat het van de honger was, dus snel wat gegeten en dook terug de kartonnen dozen in. Even later zakte ik zowat letterlijk door mijn benen, compleet uitgeteld kroop ik de zetel in, want het bed lag helemaal volgestouwd. Ik schaamde me wel een beetje ten opzichte van de verhuizers, weet wel dat ik geen verantwoording moet afleggen aan die mannen, maar was toch wat gegeneerd toen die ene zei: hmm, madame se repose…. Ik voelde me beroerd ook omdat ik W (weer eens) met de boel opzadelde en het feit dat een aantal zaken overhoop bleven liggen, zoals de keuken en mijn eigen kleren en badkamerspullen, want dat wou ik liefst zelf doen.

De behandeling heeft er duidelijk serieus ingehakt, ik was compleet knock-out. Het is de eerste keer dat ik er zo ziek van ben, meer dan waarschijnlijk is een beetje rust nadien toch geboden. Vandaag zie ik er nog steeds wat pips uit, maar het gaat wat beter toch, de keuken is in orde, de rest moet wachten tot ik me weer beter voel.

*Zo noem ik de dames van het onthaal, die daar al jaaaaaaren zitten. Steeds met dezelfde trieste blik, nooit eens wat uitbundig. Een heel verschil met Julie aan het onthaal in de US die altijd vrolijk was . De 3 gratiën leveren vast wel prachtig werk en zijn behulpzaam en mogelijk zijn ze best wel te genieten onder vrienden en familie, maar achter die hoge balie lijkt het net of ze het lot van al de patiënten die dagelijks passeren op hun schouders dragen.

Rappekes laten weten dat ik gisteren toch wat hoopvol nieuws kreeg, geen euforie, maar ben toch een beetje gerustgesteld buitengekomen. Ik vertel later het verhaal, want de behandeling heeft er dan weer wat zwaarder ingehakt dan verwacht en in een huis dat helemaal ondersteboven staat (ja, onze spullen zijn geleverd) ben ik willes nillens in mijn bed moeten kruipen. Beetje te hevig ingevlogen waarschijnlijk toen ik terug kwam van het ziekenhuis. 

Vandaag gaat het beter, maar probeer het rustig te houden.

Tot gauw met meer uitleg.

Dank voor al het duimen, kaarsjes... het heeft geholpen en vooral, het heeft heel veel plezier gedaan!

Ik mis:

-mijn fiets (heel erg)

-mijn boodschappencaddie (erg)

-mijn kruiden en specerijen (toch erg genoeg om te vermelden)

-mijn badkamerkarpetten (een beetje, maar ‘k zeg het toch ook maar)

Ik weet (echt) niet:
-of ik Mechelen nu mooi of lelijk vind

Ik weet:

-dat voetpaden er onbegaanbaar zijn

-dat de straten er in erbarmelijke staat zijn met overal putten

-…dat ik er toch wel graag woon

Ik hoop:

-dat onze container snel hier zal zijn

-dat ze ons belastingsgeld gebruiken om het hier allemaal wat beter te onderhouden en noodzakelijke herstellingen uit te voeren vooraleer met nieuwe grootse projecten op de proppen te komen

Laatste bericht van Brita i.v.m. onze container: Hopefully no more delays are in order! It did sail last week and is still on target to arrive into port on February 8th. I will confirm arrival with you by February 9th. Jipieeeee!!!! Of Murphy nog meereist of niet, daar wordt geen melding van gemaakt!

Gisteren voor ’t eerst terug ‘koffie in Mechelen’ uitgetest. Door de kletsende regen, op een veel te smal en helemaal weggezakt voetpad had ik eindelijk heelhuids de Match bereikt. Aan de kassa kwam ik een buurvrouw tegen die me een ritje huiswaarts in haar auto aanbood. Ik bedankte want wou de koffietest doen, dus ik de Puro binnen met pak en zak. Heel gezellig, edoch totaal anders natuurlijk dan in de US.

Ik nam een krant en installeerde me aan een tafeltje van vier, aan het tafeltje (van 4) naast mij een dame lezend in ‘Flair’, verder zaten er nog een paar heren alleen, 3 jonge dames vrolijk kletsend, iemand aan de toog met de krant, 2 dames met koffie, fruitsap en een mandje croissants…, dit alles had ik in mijn vizier. Iedereen zat er netjes uitgedost bij, niemand in pajamas. Had ik natuurlijk ook niet verwacht. Kan hier gewoon niet (hmm, op zondagochtend bij de bakker daarentegen, in sweatpants en op sandalen... ).

De koffie werd geserveerd op een mooi ovalen schoteltje, met 3 suikertjes in papiertjes (wit, rietsuiker en Canderel), een chocolaatje, een blikje melk en een glaasje advocaat met een torentje slagroom. Bij het bestellen van de tweede koffie vroeg ik de ober al die zoetigheden maar liever weg te laten, behalve het chocolaatje natuurlijk (ik kreeg er drie!).

Heel wat anders dus dan de koffie-met-niks-erbij van ginder en -al miste ik ‘mijn klapkes’ wel- genoot met volle teugen. Buiten stormde het, iedereen leek een gevecht te leveren met zijn paraplu, een van die ondingen vloog zelfs de straat op en werd prompt door een auto platgereden. Leuke tafereeltjes, zij het dan alleen aan de andere kant van het raam.

Ondertussen krijg ik lieve mailtjes en telefoontjes, en dan jullie reacties hier op de blog, hartverwarmend. Ik wil met deze mijn bloglezertjes extra bedanken en benadrukken dat jullie reacties me altijd zoveel plezier gaven.  Dat jullie altijd weer opnieuw mijn schrijfsels lazen, met mij ‘lief en leed’ deelden, want zo voelde het toch een beetje. Ik zeg makkelijk dat ik het vooral voor mezelf deed, dat bloggen, een soort dagboek, waar ik zelf nog kan in terugneuzen, maar het feit dat het door een aantal mensen zo gewaardeerd werd, hmm, het applaus zeg maar, het luisterend oor, verdomme, dat voelde goed!

http://en.wikipedia.org/wiki/Pajamas

Er zijn nog zekerheden in het leven, zoals daar zijn, De Kampioenen zaterdag op Eén en Murphy, maar dan in onze container. We hebben nog steeds geen bevestiging gekregen dat de container op de boot staat. Grrrrrrrrrr.

We mochten 2 grote dozen vullen voor luchtvracht, hebben dat ook gedaan, maar hebben er niet zoveel aandacht aan besteed. Ik wist al niet meer wat er in zat, tot ze maandag geleverd werden en bleek dat –naast wat hemden, 2 kostuums, een overjas voor W, mijn wok en een paar cadeautjes- ze voornamelijk gevuld waren met… papier. Hoe dom kan een mens toch zijn, een ezel heeft het niet voor, ik wel.  Waarom was ik zo overtuigd dat onze container deze keer heel snel hier zou zijn?

Zelfs mijn kookpotten moesten niet in de luchtvracht, want ik zou immers die van mijn moeder zolang gebruiken, tot… ik de eerste pot op ’t vuur zette. Paniek toen ik constateerde dat de kookplaat het niet meer deed. Het duurde even voor het doordrong dat die potten natuurlijk geen ferromagnetisch ijzer in de bodem hebben en laat dat nu noodzakelijk zijn om met inductie te koken. Ik heb dan maar ‘tomates crevettes’ gekookt en de potten terug richting Londerzeel gebracht.

Gelukkig zijn er hier nog vaste waarden, want ’s anderendaags zat er een foldertje van Aldi in de bus met op de eerste pagina, jawel, 3 inductiekookpotten voor maar 30€ alstublieft! Als dat geen perfecte timing was, het kan blijkbaar ook best meezitten dus.

W is vandaag de eerste dag gaan werken en ineens lijkt het wel of we nooit zijn weggeweest. Echt gezellig is het hier nog niet zo zonder stoelen, tapijten, …, maar voor de rest is alles weer precies zoals voorheen. We kijken terug naar de Pappenheimers, ik doe een praatje met de buurman, koop prei en selder voor soep, bak een broodje, krijg een telefoontje van een vriendin, nog eentje, mailtjes om af te spreken, drink gloeiend hete thee, buiten is het is koud, binnen lekker warm…, ik geniet terug van mijn appartementje zij het dan niet op flipflops maar op dikke ‘sloefen’ en met een warme fleece.

Ben heel benieuwd of W er straks ook zo over denkt na zijn eerste werkdagje.

Oh ja, en dan is er nog dé vraag die ik me de laatste dagen stel: to blog or not to blog? Stoppen of doorgaan?

Ziezo, eindelijk! We hebben telefoon, TV en… internettttttttt!!!!!!! Tja, ‘this is not America’ waar alles in een uurtje na de aanvraag operationeel was.

Even een (zeer) kort en zakelijke update. Reis is perfect verlopen en donderdag hebben we meteen ook onze ouders, broers… gezien. Vrijdag ganse dag van hot naar her (met dank aan mijn schoonzus voor het uitlenen van haar auto), zaterdag kuisdag, zondag platte rust, maandag en dinsdag weer heel wat over en weer geloop….

Vandaag zit ik er totaal door want ben ondertussen al geveld door een stevige verkoudheid en heb de laatste 5 nachten telkens maar 2 uurtjes geslapen (jetlaag + verstopte neus + hoest). Alleen de eerste nacht heb ik ‘redelijk’ goed geslapen. Ik ben helemaal flagada, zie nog amper uit mijn ogen en hoest me de pleuris.

Morgen zijn we (hopelijk) mobiel, want vandaag stond W voor een gesloten deur bij het DIV, wegens???? Geen reden vermeld. Moet kunnen zeker, beetje uitrusten want het zal daar wel razend druk zijn wegens het autosalon . Tja, ook 'thisis America', waar je een uurtje na de aankoop van je auto de garage uit rijdt in je nieuwe aanwinst.

Maar…, het internet werkt eindelijk, ik zit met een overvolle mailbox, maar het antwoorden zal voor later zijn. Nu duik ik terug mijn zetel in!

Tot gauw!

Voilà, onderweg naar Brussel. Momenteel in Los Angeles wachtend op de vlucht naar London, het is 13:30, morgen rond 15u landen we op Zaventem, als het weer daar geen stokje voorsteekt tenminste.

Sinds we terug zijn uit Utah is het hier echt hondenweer, regen en rukwinden. De gevolgen voor ons zijn -op zijn zachtst gezegd- voelbaar.

Om te beginnen werd onze favoriete koffieshop gisteren geveld door een orkaan.
Onze container heeft ondertussen de haven van Norfolk wel bereikt, maar was te laat om nog op de boot te zetten. Nog een weekje uitstel dus….

Maandag liet ik bloed prikken en gisteren had ik mijn laatste afspraak bij dr. Allesgaatgoed. Gelukkig vroeg genoeg vertrokken, want een groot stuk van PCH (Pacific Coastal Highway) was afgesloten wegens overstroming. Een ommetje dus en nog keurig op tijd. Direct bij mijn aankomst vroeg ik het labo te bellen voor mijn bloedresultaat aangezien er maar 1 dagje tussen zat (meestal ga ik 2 à 3 dagen na de prik op consultatie). In geen tijd liep de fax binnen met het resultaat. Even later bleek dat het de uitslag was van de vorige maand. Geen nood, ze zouden terugbellen. Ik maar wachten en wachten. Ik voelde al aan mijn ellebogen dat het niet helemaal snor zat, had ondertussen de deur al op een kier gezet en hoorde enkele keren mijn naam spellen. Van mijn ellebogen was het ondertussen naar de knieën gezakt, die serieus aan ’t bibberen waren. Een tijdje later kwam de dokter binnen, zonder mijn resultaten… bleek dat het dak van het labo was ingestort ten gevolge van hevige regenval, kort nadat ik het gebouw verlaten had. Geen nieuws goed nieuws?

Enfin ik kreeg toch een shot in elke bil en het zat erop.

Gisteravond, laatste avond in het huis van onze vriend G, begon het plots te druppelen aan de terrasdeur. Gelukkig niet te erg, maar we voelden ons toch niet echt relax.

Ik houd mijn hart al vast voor straks, als dat maar goed afloopt.

Het %$#-te weer heeft ons vertrek –op gevoelsgebied dan toch- een stukje makkelijker gemaakt. Het El  Niňo-jaar zet zich blijkbaar in, vorige keer was dat in 1995. De Californians kijken alleszins uit naar een mooie groene lente!

Laatste postje?

Beetje raar misschien dat de eerste foto’s in het rijtje van vorig postje (weer) van Starbucks waren. Ik wou nog eens onderlijnen dat ik het een fenomeen blijf vinden, dat de Californiens  hier zo massaal buitenshuis koffie drinken. Veelal drinken ze hem in de shop, bij de krant of laptop, meestal echter wordt de koffie gewoon afgehaald. De Starbucks hier heeft, naast de verbruikersruimte, ook een drukke drive-through, zoals te zien is op de foto. Alle dagen, vanaf 5u in de ochtend is het hier een drukte van belang in de koffiehuizen en ik kan verzekeren dat het er heel wat zijn. Ik blijf er versteld van staan.

Oh ja, iets anders, er zijn hier de laatste dagen een paar keer aliens gespot in Huntington Beach. De eerste keer we die blik kregen als waren we extra terrestrians was in de videotheek, want, 1. we waren nog nooit in een Blockbusters geweest en 2. hadden ook nog nooit een film gehuurd (in de US) en 3. kenden niet eens ons eigen telefoonnummer.

De volgende keer was in de ‘Longboard’ bar, zo’n echte kroeg met 17 tv-schermen aan de muur (maar 17, want is een klein cafeetje). Je kan er het menu van de dag krijgen, dat goedkoop en superlekker is. Zo is er basketball night with steak on the menu, hockey night with meatballs and pasta en ga zo maar door.

Donderdag was er een belangrijke football match, Alabama - Texas.  We stappen de kroeg binnen en Thursday on the menu: Texan Style BBQ Pork ribs with hand cut fries and coleslaw for 9$ and margarita’s 4$. Hmm, sounds good. Onze bestelling wordt doorgegeven.

2 minuten later komt de cute waitress terug en ik hoor haar iets vragen, het enige wat ik versta is ‘Texas’. De ambiance zat er ondertussen al helemaal in, de decibels dus ook. Ik zie W ook even een frons trekken en hoor hem dan ‘Texas’ zeggen, ze wijst naar mij en zegt ‘Texas?’, ik knik wel maar met zo’n blik van ‘ikbegrijperniksvan’, ik krijg een ‘diekomtvaneenandereplaneet’ blik terug.

Even later worden er drankjes uitgedeeld, rode voor de Alabama fans, witte voor de Texas fans. Bleek dat ze gevraagd had voor wie supporterden, W had het wel begrepen, ik dacht dat het over de ribbekes Texan style ging.

De uitslag: Alabama 37, Texas 21

‘We’ hebben dan nog verloren ook

Vanochtend, na het gebruikelijke koffietje met krant, een lange wandeling gemaakt in een natuurgebied, Bolsa Chica Wetlands , op anderhalve kilometer van hier. Beetje vergelijkbaar met 'ons' Zwin, maar dan…, juist, groter. Na de middagsiësta nog wat gaan kuieren op het strand bij 22°C, met aan de ene kant de zee en aan de andere kant in de verte de besneeuwde bergtoppen…, het was genieten met een grote G, van de omgeving, van de vriendelijke mensen, van het prachtige weer…, gewoon van alles.

En net maakte ik me de bedenking dat die G de laatste dagen eigenlijk alsmaar groter geworden is en dat een mens –speak for yourself Rikkert- eigenlijk snel iets als vanzelfsprekend aanneemt. Nu het einde van ons verblijf in zicht is besef ik maar pas goed wat een geluksvogel ik wel ben.

Meestal begint dat mijmeren aan het eind van het jaar, bij mij is het in uitgesteld relais, als iedereen al volop bezig is goede voornemens te maken voor het nieuwe jaar. Eigenlijk is het meer terugdenken aan het voorbije anderhalf jaar, onze tijd hier in California, een droomvakantie om zo te zeggen (voor mij dan toch, alhoewel W de voorbije maanden flink wat mee genoten heeft). Het was gewoon te mooi om waar te zijn, edoch nooit écht ten volle beseft wat een cadeau dit wel was. OK, er zijn ondertussen een aantal serieuze obstakels geweest, een paar harde noten om te kraken, enkele moeilijk te nemen hindernissen, verlies van dierbaren…, maar toch zal ik de herinnering aan deze periode blijven koesteren.  

Ik denk dat ik mijn laptopje de komende tijd wat rust zal gunnen en dat het wel eens kalm zou kunnen zijn op mijn blogje, wegens te druk bezig met… Genieten!

En als ik morgen mijn fototoestel niet vergeet plaats ik hier nog een paar fotootjes bij!

http://bolsachica.org/

http://www.bolsachicalandtrust.org/

Yesterday, we closed the door for the very last time at 4435 Spectrum, Irvine. Het deed heel raar, niet het lege appartement – ben dat de laatste tijd al gewoon- maar dit voelde echt als afsluiten van ons verblijf hier.

Sinds maandag logeren we in het huis van G en vandaag hebben we al onze spullen hier een plaatsje gegeven. Nu ja, ‘al’ is veel gezegd, want veel is het niet, we konden maar zeer weinig meenemen want er zijn al 2 volle koffers met die zware (skibottines) en volumineuze (vesten, truien…) winterspullen die we straks nodig hebben voor de ski.

We hebben het hier echt wel naar onze zin, in een mooi huis en zo vlakbij de zee, waar we deze ochtend al een mooie wandeling maakten. Lekker met de blote voeten in het zand, want het weer is prachtig.

Oef, eindelijk valt alles terug een beetje in de plooi en wordt het vanbinnen bij mij ook wat rustiger.

Vanavond inviteren we G met zijn madame in hun eigen huis, is dat niet straf? Enfin, inviteren, hij mag  tot overmaat zelf voor de hoofdschotel zorgen. Hij sprak ooit eens over beer can chicken, nl. een hele kip op een geopend blikje bier zetten en dan de bbq in. Heel verwonderd was hij dat we dat niet kenden en sindsdien heeft hij al tientallen keren beloofd het eens klaar te maken. Ik vond dat het er nu eindelijk tijd voor werd, dus vanavond eten we kip. Misschien niet direct een typisch gerechtje voor de feestdagen, maar soit. Ben ondertussen eens op het internet gaan neuzen en blijkbaar wordt het in Europa ook gedaan http://www.bbq-nl.com/2007/05/beer-can-chicken.html

Ik maak me net de bedenking dat –terwijl ik dit zit te tikken- jullie ofwel nog volop aan ’t feesten zijn of al op één oor liggen.

En toen… viel het internet hier uit en moet ik dit een dag later posten. Niet minder gemeend toch, mijn allerbeste wensen voor 2010! 

  
PS de kip was heerlijk!