Ik ben niet iemand die in het verleden is blijven hangen, die predikt dat vroeger alles beter was, die moeite heeft met ouder worden, die spijt heeft van dit of dat in het verleden, die halsstarrig dingen bewaart…. Nee, ik koester wel een aantal mooie herinneringen, maar daar blijft het bij.

Ik betrap me nu wel dat ik vaak terugdenk aan ons verblijf in de US, mijn gedachten dwalen vaak af bij het zien van hebbedingetjes die ik meebracht of als ik een of ander T-shirt uit de kast haal dat ik ginder kocht. Zo net weer bij het lezen in de krant: Verkopers in blote bast Abercrombie & Fitch komt naar Brussel. Het kledingmerk dat in België alleen nog maar online te koop was. T-shirts, hemden en kaptruien, hype onder Vlaamse tieners -Jongens in bloot bovenlijf aan de ingang (ai, ik niet gezien), harde muziek binnen….
Het duurde maar een seconde of ik kon zelfs de typische geur van de winkel ruiken. Zal ik straks stormlopen naar die winkel? Nee, maar ginder kon je er niet voorbij. Ze waren gewoon overal.

Ook klik ik regelmatig eens terug op mijn blog, 10-08, 11-8, 10-09…, kijken wat ik toen deed. Zo hadden we vorig jaar in deze periode vakantie, samen met broer en schoonzus toerden we door het mooie California, Nevada, Arizona…. Prachtig. Het jaar voordien dan weer herinnert me helemaal aan Halloween, toen we éindelijk gesetteld waren en tenslotte toch onze eigen spullen waren aangekomen, de buren hun huizen versierden, de winkels vol oranje snoepgoed lagen, de kindjes mooi verkleed aan deur kwamen voor ‘trick or treat’…. Mooi, ik bekijk dagdromend de foto’s en laat me helemaal meeslepen, ik die dacht nochtans niet zo’n ‘souvenirkes-mens’ te zijn.  

En even afwijkend, ik vind Halloween typisch Amerikaans en hier moeten ze daar beter afblijven (al moet ik heel eerlijk bekennen dat op mijn terras een aantal heksen rondvliegen op hun bezem, maar noem dat afkickverschijnselen). In Mechelen gaan ze zelfs Graf Griezelen!!! Dat hele pompoen-gedoe hier, nee, hands off!!  Laten wij het maar bij onze eigen gewoontes houden en straks zetten we traditiegetrouw ons mandje voor de Sint en straks ligt kinneke Jezus weer in zijn kribbeke met daarbij nen os en nen ezel…. Zo moet dat.

Maar ter zake terug, ik mijmer wel over de US en ben zeer blij dat we dat avontuur aangingen, maar geen spijt terug te zijn, ik ben hier graag, geniet van ons appartement, van vrienden en familie. Het zonnetje mis ik ook niet echt, mijn gehavende lijf daarentegen wel, de pijnlijke knoken nemen we er dus maar bij.
En ik beloof jullie, volgend jaar klets ik geen Halloween meer rond jullie oren, maar voor nu: Happy Halloween!

Heel veel dank aan iedereen voor de vele steun-mailtjes, reacties op de blog, bezoekjes, aanwezigheid op de afscheidsviering gisteren…, het deed deugd. 

De laatste weken werden eigenlijk bijna volledig in beslag genomen door ziekenhuisbezoekjes. Maar daar klaag ik niet over, integendeel, ik ben blij dat we op die manier afscheid konden nemen.

De meesten onder jullie denken nu dat het goed is dat het zo snel gegaan is, maar -zowel voor haar als voor ons- mocht het gerust wat langer geduurd hebben, ze heeft echt nog genoten van de laatste weken, zelfs al wist ze dat ze spoedig moest gaan. Enkel de 3 – 4 laatste dagen waren triest. 

En –zoals het hoort en zoals zij zou gewild hebben- treuren we niet verder, edoch koesteren we de vele mooie herinneringen.

Het leven gaat nu verder… zij het vandaag een klein beetje al fluisterend en strompelend. Wat ‘overdaad’ gedaan gisteren, het was een zware dag, zowel voor de geest als voor mijn body.

Vanaf morgen terug vooruit met de geit!

Vrijdagavond is mijn moeder overleden, in ons bijzijn, heel rustig en zonder pijn.
Ze was een prachtvrouw, een schat van een moeder. We zijn triest, maar zo dankbaar en trots.

 ‘Achter tranen van verdriet schuilt een glimlach van herinneringen...', dit kreeg ik vandaag toegestuurd van een vriendin. Zo waar en mooi zijn deze woorden.

Dag lieve mam….

Waarschijnlijk is het omdat ik geen heb, maar het valt me op dat in ieder gesprek ‘haar’ opduikt en altijd gaat het over het feit dat ze er om een of andere reden ontevreden over zijn, over hun kapsel, over hun haar zelf, over de kapper.... Een ironische opmerking van mij is dan nooit veraf en onmiddellijk wordt er even zeer ongemakkelijk op de stoel geschuifeld en wordt er omheen gedraaid met een bocht van 180° of (zij het zelden) wordt er dapper mee gelachen.

-         De kapper heeft mijn haar weer eens te kort geknipt

-         Mijn haar wil niet vallen

-         Ik zou dringend naar de kapper moeten

-         Ik heb weer lang moeten wachten bij de kapper

-         Ik kan die dag niet want ik moet naar de kapper

-         Ik zou dringend mijn haar moeten wassen

-         Ik zit weer met een uitgroei

-         Mijn haar is zo droog

-         Bah, met dat vochtig weer krult mijn haar altijd zo

-         Mijn man vindt mijn haar niet mooi zo

-         Mijn haarkleur is wat donker uitgevallen

-         Kijk mijn haar nu, ik had geen paraplu bij…

-         Ik begin zo grijs te worden

-         Ik had geen zin om mijn haar te brushen en nu hangt het zo plat

-         Mijn haar is slecht geknipt

-         Ik zal wat later zijn, moet eerst mijn haar nog wassen

-         Mijn haar ziet er weer niet uit

En zo verder enzovoort…. Jipieee,  ‘k heb geen haar!!!

Radio1 speelt op de achtergrond, tussen de muziekjes door praat professor Wim Distelmans (kankerspecialist) over 15 jaar netwerken voor palliatieve zorgen in Vlaanderen en Brussel…, ook in de krant werd er over geschreven.

OK, jullie hebben gelijk, op minder dan 2 weken tijd 2 postjes over palliatieve is wat veel, maar vandaag –en nu zeker met het horen van Wim Distelmans- denk ik aan I.

Een 4-tal jaar geleden leerde ik haar kennen in het Inloophuis van het VLK, dat ondertussen jammer genoeg gesloten is wegens geen budget. I had kanker, maar toonde zich strijdvaardig en uiterst optimistisch. We gingen wel eens samen een tasje koffie drinken en zag haar regelmatig op de infosessies, zo ook nog 3 weken geleden op de infonamiddag over ‘Mondzorg bij chemo’. Ze vertelde me het droeve nieuws dat haar behandelingen waren stopgezet, het baatte niet meer.

Ik schrok wel toen ik haar 2 weken zag op de gang van de palliatieve afdeling waar mijn moeder verblijft. Ze kwam eens ‘kijken’, voor later…, nee, nu was ze er nog niet aan toe, maar wou toch eens weten of dit eventueel iets voor haar zou zijn. Ik voelde me nadien zeer raar, de levenslustige I daar te zien, het had iets onwezenlijks.

We spraken af om heel binnenkort samen met L een koffietje te gaan drinken, wat bijpraten, terwijl het nog kan, we moesten het niet uitstellen…, zo zei ze er nog bij. 

Vorige donderdag toonde mijn moeder me een doosje pralines, die had ze van mijn vriendin I gekregen…. Hoezo? Was ze hier terug geweest? Ja, en morgen wordt ze hier opgenomen…. Ik kon mijn oren niet geloven, maar bij mijn thuiskomst was er een mailtje van L dat I inderdaad besloten had haar opname niet langer uit te stellen.

Vandaag zou dat afspraakje doorgaan en hier zit ik nu, voor mijn laptopje, in plaats van gezellig babbelend met I en L.

Als dit babbeltje was doorgegaan zou hier niets staan, laat het me zo stellen, als ik me wel vermaak of in leuk gezelschap ben, tja, dan heb uiteraard geen behoefte aan schrijven, het zijn natuurlijk de momenten dat ik me wat minder voel en zit te mijmeren dat ik mijn spinsels op papier zet. Dus nee, ik loop niet depri rond, mocht ik soms die indruk geven. 

                   

‘Hoe gaat het met je moeder?’..., is een veelgestelde vraag de laatste dagen….
Eigenlijk gaat het serieus bergaf. Een paar weken geleden kon ik amper het verdict geloven, edoch besef ondertussen al te goed dat het menens is. Ze houdt nog nauwelijks op haar benen, raakt alleen niet meer recht, fysieke kracht is zo goed als nihil, haar blik staat steeds vaker op ‘afwezig’…, haar moraal daarentegen staat nog altijd hoog.

Zondag hebben we een familiefeestje en ze leeft daar helemaal naartoe. Een paar dagen geleden nam iemand van de staf ons even apart en zei dat die dag niets te vroeg komt, want dat ze het niet lang meer zal volhouden. Ook kregen we wat uitleg wat we moeten doen mocht er morgen iets mislopen, o.a. hoe we zuurstof kunnen toedienen.

En met deze gebruik ik dit postje ook nog even om alle mensen van de palliatieve afdeling daar eens flink in de bloemetjes te zetten. Het is werkelijk ongelooflijk hoe goed de patiënten daar verzorgd worden. Niet zomaar verzorgd, echt met liefde en emmers vol geduld, nooit is iets teveel, altijd met de glimlach of medeleven. De sfeer is er sereen, maar nooit beladen.

Nu ken ik de cijfers wel, weet heel goed dat de meeste mensen liefst van al hun laatste levensdagen thuis willen zijn, maar ik maakte me de bedenking dat je thuis nooit dat comfort kan geven, nooit iemand zo goed kan bijstaan als hoe de mensen dat op die afdeling doen, dag in dag uit, 24 uur op 24.

Soms halen ze haar wel 8 keer per nacht uit bed omdat ze naar toilet wil, dan stoppen ze iedere keer een kersenpitkussentje in haar nek en leggen een warm kompresje op haar dij, nooit laten ze haar wachten…. Als ze bezoek krijgt wordt er altijd voor koffie en koekjes gezorgd. Gisteren hadden ze haar zowaar een bubbelbad gegeven en onderwijl zipte ze aan een glaasje champagne, later werd ze netjes gecoiffeerd, ’s middags aten ze mosselen…, teveel om op te noemen, ik vind geen woorden om te beschrijven hoe de mensen daar echt alles doen om de laatste dagen van de patiënten zo aangenaam mogelijk te maken.

En, om het te zeggen met de woorden van een kustbewoner die klaagde over de mensen in de horeca, die vond ‘dat het dat kloptje meer is dat tegenwoordig ontbreekt…’. Wel hier krijg je vele vele ‘kloptjes’ extra! Dank lieve mensen, jullie doen prachtig werk! 

                                                                    
 

Dag mevrouw, dag meneer, hier ben ik weer! Maar willens nillens sta ik al terug in de startblokken, klaar om straks weer een nieuwe dosis cytostatica door mijn aderen te laten jagen.

De voorbije week was niet echt bevorderlijk voor het lichaam, maar voor de geest daarentegen…. Het eerste deel van de week liet ik meestal verstek gaan en ging W met de Amerikanen op stap, ik had ook niet echt zin om mee te gaan naar Parijs, maar hoe dichter de datum naderde hoe heviger ik stond te trappelen. Ik zou veel rustpauzes inlassen en vroeg naar bed gaan, dan zou het wel lukken….

De imposante stad had me weer dadelijk terug in haar greep en perste me uit, veel rust liet ze me niet, want als je eenmaal buiten komt en de zon dan ook nog eens van de partij is dan word je zo opgeslorpt en gulzig naar meer en ga je tot op je tandvlees. Jeezz wat een mooie stad toch!

Ik plaats de komende dagen wel wat fotootjes en laat jullie meegenieten en nu rappekes nog een koffietje en hop en weg naar Jette!  

Volgende week is mijn chemo-vrije week en dit weekend arriveren onze goede vrienden G&T!!! Right uit the US of A!!! Jullie herinneren ze zich waarschijnlijk wel, want gedurende ons verblijf in de US hebben zoveel met hun opgetrokken, hebben we zoveel beleefd en heb ik jullie zoveel over hun verteld.

Ik ben superblij dat ze er zijn natuurlijk, maar tegelijk zie ik er toch een klein beetje tegenop, al ben ik zeker dat ze respect genoeg zullen opbrengen voor mijn beperkingen. W heeft alleszins de hele week verlof genomen zodat ik niet de hele tijd alleen voor ‘entertainment’ moet zorgen en natuurlijk wil hij ook zoveel mogelijk genieten van hun gezelschap.

Van donderdag tot zaterdag gaan we naar Parijs, voor de rest van de week hebben we niet echt vaste plannen, we bekijken het een beetje van dag tot dag, afhankelijk van hun wensen en mijn energie. Dinsdag neemt een bevriend koppel de relais even over en bezoeken ze samen Brugge en een brouwerij in het Pajottenland. Toen zij deze zomer in Los Angeles waren heeft G hun daar een dagje rond gegidst en voilà, nu wordt de gids de toerist. Die dag is het hier platte rust, zoveel is zeker (en blogdag?).

En voor de rest? Ik ben terug helemaal beter, voel me nog wat zwakjes, hoest en snuit, maar voel me helemaal niet ziek meer. Oef, toch nog soldaten genoeg die paraat staan, dat geeft me weer een veilig gevoel.

De katten zijn sinds maandag het huis uit en sindsdien loopt het hier vol schilders…. ‘Vol’ schilders… nu ja, redelijk vol toch, 4 stuks en dat in 1 appartement is behoorlijk veel. Ik vind dat v e r s c h r i k k e l i j k ! ! ! Ik mis mijn hoekje! Ik kan hier letterlijk niks doen, kan nergens meer aan, deuren en lades zijn dichtgeplakt, alles is afgedekt met dekens en plastiek, de muziek staat loeihard. Vandaag zouden ze ‘moeten’ buiten zijn en en heb ik al een heel klein beetje ruimte gevonden, mijn laptop staat weer binnen handbereik want snel een mailtje doen of een belletje… het zat er voordien niet in.

Maandag kreeg ik mijn behandeling, de oncoloog stelde vast dat mijn bloeddruk heel laag stond en de soldaatjes het wat lieten afweten. Ik kreeg de raad meer rust in te lassen. Thuisgekomen wou ik direct mijn bed in, zoals altijd trouwens. Ik had vooraf aan de schilders gezegd dat ze die dag de slaapkamer nog onaangeroerd moesten laten, dat waren ze dus vergeten maar hebben ze toch dadelijk weer ontruimd toen ik thuiskwam. Ik dook mijn bed in, waar een afgrijselijke verflucht hing, maar slaagde er toch in te slapen.

’s Nachts voelde ik me ziek worden, keelpijn, hoofdpijn, koorts… een opkomende verkoudheid. Maar dinsdag werd ik verbannen, ik moest het huis uit want hier was geen metertje vrij. Rusten zou voor een andere keer zijn. Ik deed mijn boodschappen op mijn dooie gemakje, ging ergens heel lang koffiedrinken en las ondertussen 4 kranten, bracht een bezoek aan mijn moeder… ’s avonds was ik een vod, ik zat er helemaal onderdoor, ik voelde me doodziek.

Woensdagmorgen stond ik op, nóg zieker, ik hield echt niet meer op mijn benen. Gelukkig kreeg ik ergens ‘onderdak’ waar ik letterlijk de godganse dag geslapen heb.

Vandaag gaat het stukken beter, ik loop nog te hoesten en te snotteren, maar het hoofd is een stuk lichter en als straks –cross fingers- de schilders het huis uit zijn zal ik een dikke zucht van opluchting slaken, ook al moet er dan nog serieus gepoetst worden.  

Vanaf nu is mijn blogje dus terug ‘in the air’!

‘k Zit een beetje verveeld met al die bloemekes die ik toegegooid krijg! Zo’n goeie dochter ben ik nu ook weer niet. Diezelfde fameuze 'zogezegde' goeie dochter is ’t zelfs afgetrapt naar de US voor anderhalf jaar en heeft broer en schoonzus met de hele reutemeteut alleen laten zitten. In die tijd was het dan vooral de zorg voor mijn vader, maar mijn moeder hebben ze ondertussen ook goed verwend.

Heel eerlijk, al die bloemen komen hun toe, om haar kleindochter en haar hubbie dan nog niet te vergeten, die ook een deel van de koek voor zich nemen.

Gooi nog even, maar dan naar onze F, C, I en A!!!

Ondertussen loopt de kat van de schilder hier nog vrolijk rond

Gisteren kwamen de schilders, enfin, ze kwamen, maar gingen ook… zeer snel zelfs. Stielmannen!!! Godgeklaagd!
Om 7:30 stonden ze al aan de deur, na wat gepalaver over de kleuren ging ik een koffietje drinken bij de buurvrouw en een uurtje later waren de vogels alweer gaan vliegen. Om 12u daagde er eentje terug op, begon wat af te plakken en opzij te schuiven, ik vertrok naar mijn moeder in het ziekenhuis. Om 15u spoedde ik me naar huis mochten ze een vraag hebben en daardoor niet verder kunnen werken… maar het huis was alweer leeg.
Nu is het al voorbij 9u, zag hier net een kat lopen… waarschijnlijk die van de schilder…, de schilders zelf? Niet te horen of te zien . Stielmannen… zucht….

Met mijn moeder gaat het ondertussen heel goed. Ze aanvaardt haar lot. En wat klinkt dit zwaar als ik het zo neerschrijf ‘ze aanvaardt haar lot’. Echter, ze is heel opgewekt, geniet van de vele bezoekjes en kleine verwennerijtjes. Vandaag wordt ze naar de palliatieve afdeling gebracht van het andere ziekenhuis en daar ziet ze wel wat tegenop want ze is al helemaal gehecht aan haar plekje daar, aan de lieve verpleegkundigen, aan de mensen die de kamer poetsen…, het lijkt echt of ze er van geniet. Ze kijkt uit naar mijn dagelijks bezoekje, ik ga altijd een uurtje voor het bezoekuur, even onder ons tweetjes zijn, samen een koffietje drinken met een chocolaatje….

Ook ik geniet er van, we halen mooie herinneringen op, we lachen veel, laten ook plaats voor een serieus gesprek, maar het is nooit zwaar beladen, helemaal niet triest.

De dokter was gisteren een ietsepietsie ruimer wat betreft de tijd die haar nog rest, maar zei uitdrukeklijk dat het koffiedik kijken blijft. Ze ziet er zo goed uit en daardoor blijft het zo verdomd moeilijk te vatten, te beseffen wat er echt gaande is in dat lijf.  

Gedeelde vreugd is dubbele vreugd…, dat gevoel had ik deze week dinsdag. Daarom aan iedereen een dikke merci!

Mijn blijdschap was van zeer zeer korte duur. Amper een paar minuten na het plaatsen van vorig postje kreeg ik het bericht dat mijn moeder in het ziekenhuis was opgenomen. Het eerste onderzoek had al uitgewezen dat het zeer ernstig was. Woensdag hadden we een gesprek met de dokter die er geen doekjes omdeed, palliatief behandelen.

Uiteraard was het een mokerslag, maar ze is 88 en tot voor een paar weken in goede gezondheid, nog heel energiek en bij de pinken, dus wij kunnen dit verdict echt wel aanvaarden. Toch doet het veel meer pijn dan ik had durven denken.
Al was de dokter heel duidelijk en liet hij geen plaats voor enige twijfel..., voor een beetje hoop..., dit is zo onwezenlijk, niet te vatten. Ze zit daar in haar kamer, ziet er goed uit, praat honderduit, is tevreden, heeft geen pijn, werkt smakelijk haar eten naar binnen, geniet van de vele bezoekjes en het lekkere fruit dat ze van iedereen krijgt, een roosje… echt niet te vatten.

Zelf ‘schijnt’ ze het goed te aanvaarden, al twijfelen we of het al wel hélemaal doordringt hoe ernstig het is…, dat de tijd die haar rest heel kort zal zijn, dat ze nooit meer naar huis zal komen….

Ik wou de dansende koe al direct het zwijgen opleggen, maar wilde dit nog niet zo dadelijk posten, twijfelde of het hier wel kan en mag, tenslotte gaat het niet om mezelf. Ik acht de kans echter nihil dat ze er ooit weet van kan hebben, dus zal het haar zeker niet schaden. Want anderzijds dacht ik zo, na de gedeelde vreugde deel ik ook maar mijn verdriet, want is het niet zo dat ‘gedeelde smart ook halve smart is’?

Veel tijd heb ik deze week nog niet gehad voor wat verstrooiing thuis, ik was meestal bij haar in het ziekenhuis en stoom aflaten als ik weer thuis ben is niet aan de orde, net nu ik het zo nodig heb. Hier staat alles overhoop en afgedekt, wij zijn bezig met wat verfraaiingwerken –zoals dat zo mooi heet- en in de loop van volgende week komen de schilders die hier ook 10 dagen zullen kamperen.

Pfffwww…, ik zie er als een berg tegenop, ik die zo kan genieten van mijn eigen hoekje, met mijn koffietje of tasje thee, mijn laptop… (waar ik nu net even een klein plaatsje voor gevonden had, niet voor lang).

Het wordt echt een beetje veel voor Corneel….

Mag ik hier nog even een ei(tje) kwijt?

Trouwe blogvolgers weten nog dat ik in de periode voor de behandeling een paar keer op consultatie moest en de afspraken daar tot 3 uur uitliepen. Moe van verveling en frustratie, assertiviteit op nul en dan kom je bij een opgejaagd konijn (lees dokter) terecht wiens alertheid ondertussen zelfs ónder nul staat. Gevolg is dat ze vergaten mijn bloed te controleren voor de aanvang van de eerste sessie eind juni.  

2 weken geleden zouden ze eens checken of het goedje zijn werk deed, bloed werd geprikt en bleek dat de tumormerkers een stuk gestegen waren. Hun eerste reactie: chemo slaat niet aan, ik was eraan voor de moeite… tot hun frank viel dat ze eigenlijk geen goed vergelijkpunt hadden want de laatste meting dateerde van eind mei. De conclusie klopte dus niet want meer dan waarschijnlijk hebben de cellen in die maand voor de aanvang van de behandeling nog flink gewoekerd, vandaar de stijging, maar niets is zeker.

Ik probeer het te verdringen, had er nog niets over gezegd, maar maandag nadert met rasse schreden en wordt er terug bloed geprikt en dan kunnen de waarden wél vergeleken worden. Als er geen verhoging is gaan we nog een tijdje door, zo niet… daar wil ik nog even niet aan denken… ondertussen grijpt de angst me regelmatig eens goed bij mijn nekvel, want ‘wat als…?’.

Bij de aanvang van de chemo was ik helemaal niet bezig met de mogelijkheid dat de behandeling ook wel eens niét kon aanslaan, ik ging er gewoon van uit dat ik nadien weer een tijdje ‘onbezorgd’ verder kon als de chemo eenmaal teneinde was.  

 ♪♪Maar eindelijk daar was ie toch: de zon…♪♪ zong ik vanochtend (en Gerard Cox in 1973).

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij als geborenen in de 50-er jaren nog leven? Volgens de theorieën anno 2010 zouden we toch al lang dood moeten zijn ?

Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag. Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium.

Bovenaan een trap was geen hekje; wie te ver ging kukelde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er écht iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten.

Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekpotjes konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen.

Poorten en deuren gingen gewoon dicht, en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg.

Op de fiets zat je achterop met je gat op de bagagedrager en probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je.

Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets.

Water dronken we uit de kraan, niet uit een fles.

Kleur en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie je ze nu écht niet meer.

Een kauwgom legde je 's avonds op het nachtkastje en stak je ‘s morgens weer in je mond.

Op school hadden ze maar één maat bank en met zo'n heerlijk gevaarlijke klep der aan.

Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was óf te groot óf te klein. Een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken.

We gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist waar we waren in de tussentijd en we hadden geen GSM mee!

Als we naar een vriend(in) gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee.

Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en werden toch niet dik.

We dronken uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van.

Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 100 televisiezenders, DVD, eigen tv, computer of internet. Wij hadden veel vrienden!

We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en er werd niemand voor naar de rechter gesleept. Dat waren gewoon 'ongelukken'.

Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, en er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan een lieveheersbeestje op je jas spelde.

Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren.

We speelden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen.

Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden soms een klas een jaar over en daarover waren ook geen discussies op ouderavonden. De meester/juf had altijd gelijk.

Als je je boterhammen vergeten was kon je op school niets kopen!

Wij gingen met de fiets naar school, helemaal alleen, ook in de winter! Als je moeder aan de huisdeur nog naar je zwaaide was je al een watje!

WIJ WAREN HELDEN !!!!!!

Niet zelf gevonden, ik kreeg het ooit toegestuurd van een vriendin, ondertussen heb ik wel een paar aanpassingen gemaakt.

Ik krijg wel eens de vraag of ik naast al dat ziekenhuisgedoe nog de energie heb voor wat anders, of ik ook nog iets aangenaams op het programma zet. Natuurlijk doe ik dat, maar ik beken schuld,  de voorbije postjes vertellen niet over een wild uitgangsleven J.

Reden daarvoor is ook dat ik hier graag een beetje de privacy bescherm van mijn familie en vrienden, het was veel makkelijker verslagjes te schrijven in de US, ik moest niemands privacy beschermen.

En zeer zeker is er plaats voor leuke dingen, al bruis ik niet altijd van energie. Het is eigenlijk raar, de ene keer sta ik versteld hoe goed ik me voel en de andere keer sta ik nog meer versteld hoe het mogelijk is dat ik zo bitter weinig uithoudingsvermogen heb.

Donderdag deed ik boodschappen, een vriendin bracht me een bezoekje, we hadden meer dan een uur gekletst, daarna ging ik nog naar de tandarts en ’s avonds voelde ik me nog prima.

Vrijdag stond ik bijna een ganse dag in de keuken, laste regelmatig wel een kleine pauze in en  ’s avonds was ik nog in volle vorm toen vrienden langskwamen. Ik voelde me top. Rustig wat praten, eten en drinken, geen stress, als plots om 22u ineens het licht uit gaat. Bang, gedaan. W ziet het meestal een kwartiertje eerder vooraleer ik het voel J.

Ik kan hele dagen bezig zijn, in mijn eigen biotoop dan, mijn gewoontes volgend en dan lukt het me allemaal zeer goed, boodschappen, kuisen, koken, strijken…. En dan op zo’n rustig aangenaam moment wordt plots de stekker uitgetrokken en ik kan jullie verzekeren, als de jus op is, is ’t echt gedaan. Jammer dat ik dan zo abrupt moet afsluiten en de mensen letterlijk aan de deur moet zetten.

Zo ook zondag, we gingen naar Brussel, rustig onder ons tweetjes. We arriveren daar om 11u, gaan een koffietje drinken en kuieren een uurtje tussen de stalletjes op de Zavel, snuisterend tussen antiek en brol.

Daarna wandelen we naar d' Huugstroet, waar we iets zouden eten als plots ineens de bobijn af is. Op dat moment waren we amper 2u het huis uit, had ik die nacht goed geslapen, de dag voordien veel gerust… en toch, compleet de pijp uit.

Maar ik heb wel voor 2 genoten en heb zelfs een mooi zilveren doosje gekocht om mijn collectie aan te vullen, dus nagenieten is er ook nog bij.

Ik kan eigenlijk nog alles wat ik vroeger kon, maar in een lager tempo, eten en drinken is ook geen probleem, zij het wat minder gulzig. Aan goesting om eens weg te gaan is geen gebrek, maar ik word zo vaak teruggefloten en soms voel ik me schuldig als ik te vroeg moet forfait geven, of in het andere geval, voel ik me ellendig als ik over de schreef ga.

Doseren is en blijft de boodschap, wat niet betekent dat mijn leven al kommer en kwel is, integendeel, het gaat wonderwel goed en ik Geniet.