Een beetje onpersoonlijk, maar langs deze weg wil ik iedereen bedanken voor de vele steun die ik kreeg, via mijn blog, mail, telefoon, kaartjes of door aanwezigheid.

Eigenlijk was het overlijden van mijn vader niet helemaal onverwacht, want de week voordien al had de dokter gevraagd me te verwittigen, omdat hij toen vreesde dat hij de ochtend niet zou halen. Na een goed werkende antibioticaspuit zakte zijn koorts en was hij er weer even bovenop. Ik ben zondag 2 keer bij hem geweest, maar vrees dat hij zich daar niet bewust meer van was. De naam die hij tot op de laatste minuut op zijn lippen had was die van mijn moeder.

Het spijt me dat ik nog niet persoonlijk reageerde op mails, maar ik vrees dat de opeenstapeling van een aantal zaken ervoor gezorgd heeft dat ik helemaal onderuit gehaald werd en gisteren de ganse dag in bed gebleven ben met koorts en spierpijnen. Het eten dat ik probeerde binnen te krijgen maakte snel rechtsomkeer en kwam er langs dezelfde weg weer uit.

De tol van 8 nachten 2 à 3 uur slapen, de lange vliegtuigreizen, alle emoties (mooie en trieste), een druk agenda, het uitwisselen van virusjes bij het schudden van een paar honderdtal handen en zoenen… enfin, gisteren lag ik helemaal strike en heb mijn laptopje niet eens een blik gegund.

Ik kreeg vele mails ook van vrienden die ervan uitgingen dat ik die daar zou lezen, maar ik heb ginder helaas maar een keer de mogelijkheid gehad op het internet te raken. Op de luchthaven in Londen ben ik beginnen lezen en antwoorden, in de veronderstelling dat ik daar een 2-tal uur tijd zou hebben, maar even later kregen we te horen dat we van terminal moesten veranderen en toen was het niet meer de moeite om verder te doen. Maar ik beloof dat ik daar over een paar dagen werk zal van maken en wat mailtjes sturen.

Aan degenen die vroegen om nog een gaatje te vinden en mekaar te ontmoeten… helaas, tenzij die zelf even overvliegen.

Nu is het 5:30 in de ochtend, kon niet meer slapen, maar ik voel me stukken beter dan gisteren.

Voor morgenavond heb ik een paar collega’s van W uitgenodigd, ik bekijk later wel of ik dit laat doorgaan, afhankelijk hoe belabberd of fris ik me straks voel.  Ik zal beginnen met wat boodschappen doen, want de muizen liggen dood in de koelkast. Als ik nadien nog fit genoeg ben kan ik aan de voorbereiding beginnen voor oudejaarsavond. Want ik zou het enorm vervelend vinden op zo’n avond mijn gasten in de kou te laten staan. We zien wel.

Nu kruip ik nog even terug onder de wol….

Mijn vader is deze nacht in zijn slaap overleden, hij was 86.
Natuurlijk doet het veel pijn, maar voor hem is het een verlossing, na een jaar van lijden.
De crematie is voorzien voor zaterdag, wij vertrekken hier dus pas zondag.

Net gelezen in De Morgen:

Volgende week wordt baby zonder borstkankergen geboren

Ik dacht niets meer te posten voor mijn vertrek, maar zit hier nu bij de dokter te wachten tot ik weer dichtgenaaid word, heb net de film BenX bekeken.

Om 9u, goed op tijd als altijd, zat ik in de wachtkamer met een tas, geladen als moest ik hier de nacht doorbrengen. Laptop, boek, tijdschrift, Nintendo, boterhammetjes en flesje water… vervelen of omkomen van honger of dorst… ik was op alles voorzien, worst-case scenario, maar dat ben ik ten top, ik heb liever nadien dat ‘t-was-allemaal-nog-niet-zo-erg gevoel dan het-viel-dik-tegen of had-ik-dat-geweten gevoel....

De deur ging open en een grote machine werd binnengerold. Daarin zouden ze straks gehakt maken van mijn huid en speuren naar venijnige celletjes.

Dokter Kim was ook keurig op tijd. Toeval of niet, maar heb hier eigenlijk nog nooit moeten wachten. Wel krijg je altijd de dag voordien een seintje om je aan je afspraak te herinneren. Daar kunnen ze in België iets van leren. Geen overboekte afsprakenlijst of meerdere patiënten op hetzelfde uur, in de veronderstelling dat er wel een paar hun afspraak vergeten zullen zijn en de dokters zodoende zéker niet moeten wachten, dat past niet bij hun status. Dat de patiënten uren moeten wachten, het zij zo.

Bon, om 9:05 word ik binnengeroepen, krijg een spuitje en 10 minuutjes later komt de dokter weer binnen om de huid weg te snijden. Dan kan de filmvoorstelling beginnen.

Om 10:30 komt dr. Kim mijn kamertje binnen… pech, er komt een 2^e ronde!

BenX speelt op dat moment al the endgame. Is voor mij the endgame ook begonnen of heb ik nog recht op een 3^e ronde?
Om 11u, Benny boy ondertussen r.i.p. en ik bezig met brain training op de Nintendo, word ik de wachtkamer ingestuurd omdat ze mijn kamertje nodig heeft voor een behandeling en om 12u krijg ik te horen dat er geen 3^e ronde komt, maar er volgt nog een heel lange aftiteling, het duurt nog zo'n 2u vooraleer alles weer keurig is dichtgenaaid en afgeplakt. Precisiewerk, zeker niet met een hamerke en een zaagske, ik verwacht straks een haute couture decolleté!

Ben ik nu verslaafd geworden aan mijn blog of wat? Ik zou niets meer posten en voilà, weer een hele litanie, gewoon om te zeggen dat alles schitterend verlopen is.  

Als weergoden bestaan dan zijn ze ons wel echt gunstig gezind en nu bezig ons voor te bereiden om straks het Belgisch klimaat te kunnen trotseren.

Sinds onze aankomst is het de eerste keer dat we zo’n barkoud slecht weer hebben. We hebben een tijdje terug eens een uurtje regen gehad, nadien nog eens een keertje wat gedruppel ’s nachts, maar deze keer is het serieus. Het heeft bijna de ganse nacht geregend tot een heel stuk in de voormiddag. Nog steeds is het hier grijs en binnen is het echt kil.

Gelukkig hebben we hier zo’n gashaardvuur, want radiatoren zijn er niet. We kunnen verwarmen met warme lucht, die door heel het huis blaast, zelfs in de slaapkamer en dat is nu niet echt de bedoeling en het voelt niet aangenaam en is droog. Dus dat fake haardvuurtje dan maar.

Donderdag staat nog een bezoekje aan de dermatoloog gepland, want the bad-skin-story goes on…. Ook bij de tweede biopsie bleek dat er nog een aantal positieve cellen te vinden waren, dus wordt er nu een vriescoupe gedaan. Moet dan ’s ochtends binnen, huid wordt weggesneden en ter plekke onderzocht, zitten er nog snoodaards in wordt er verder gesneden tot het helemaal schoon is. Als ik een beetje pech heb kan het een ganse dag in beslag nemen (pffww... zei ‘ze’ met een zucht). Ik kreeg gelukkig nog steeds de verzekering dat het om een niet agressieve vorm gaat, wat nog eens bevestigd werd door een ander lab, dus wacht ik nog even vooraleer te beginnen panikeren.

Vrijdagnamiddag vertrekken we hier, één koffer staat al klaar en ’t is er eentje om U tegen te zeggen, loodzwaar weegt hij met onze PC er in. Of ik tijd zal hebben en/of mogelijkheid om mijn blogje te updaten als ik in België ben weet ik niet, dus mogelijk zien jullie me pas weer verschijnen na Kerstmis.

In dat geval wens ik iedereen alvast mooie kerstdagen!

En dit wou ik gisteren posten, maar, ofwel is er iets fout gegaan met het doorsturen, ofwel in mijn hoofd… enfin, ik stuur het vandaag en ondertussen schijnt het zonnetje hier weer, maar is het nog steeds niet echt warm.

Gisteren de laatste inkopen gedaan voor ons vertrek. Deze keer –gelukkig maar- veel drukker in de winkels, er hing een aangename sfeer en mensen sjouwden met tassen in beide handen. Jammer dat ik maar weer eens mijn fototoestel vergeten was, want de Kerstman met kindjes op de schoot in shortjes en T-shirtjes, is toch eens wat anders.

Bekaf,  ik nog steeds snotterend en kuchend,  kropen we ’s avonds in onze luie zetel met een kommetje lekker hete soep en een boterhammetje. Even de programma’s overlopen en wat zappen, maar ‘op televisioneel gebied valt er hier niet veel te beleven’. Willens nillens ben ik hier wat soaps beginnen bekijken, waar ik vroeger nooit naar keek (Grey’s Anatomy, Bones, Brothers and sisters…), want wat moet een mens ’s avonds zoal doen als het al van 17u donker is en 't bobijntje toch af is?

We nemen altijd de film of programma op, om dan halverwege in te pikken of later bekijken, zodat je de reclameflashes kan doorspoelen. Ik vraag me eigenlijk af of er nog een kat voor TV blijft zitten en braafkes de reclameboodschappen bekijkt?

Maar goed, we zaten dus met ons kommetje soep in de zetel en wie verschijnt er plots op het scherm, hier in het verre California? Onze eigenste Helmut Lotti, bij Toutatis!!! Hij staat daar in zijn zelfzekere zelve rustig reclame te maken voor zijn Crooners’ CD. Als je dacht dat het even een korte flits was, nee jong, die gast heeft zeker een half uur zitten vertellen over zijn CD, over zijn carrière, over België… in zijn allerbeste Engels, maar met een flair, als was hij een echte Amerikaan, want die kunnen dat ook (enfin, wat betreft zijn flair dan, niet zijn taaltje) en nadien werd een van zijn optredens integraal uitgezonden.

Ik had misschien wel durven hopen dat de Belgische pralientjes hier zouden gepromoot worden voor de feestdagen, maar onze eigenste Helmut Lotti… straf.

Ik denk dat hier de komende weken niet veel opwindends te lezen zal zijn, er valt momenteel weinig te beleven, W die is er alweer vollen bak ingevlogen en ikzelf ben snipverkouden. Ook dát kan in California ondanks het mooie weer. Die minuscule snoodaards vinden duidelijk overal hun weg. En griepvirusjes zitten er hier waarschijnlijk ook aan te komen, want een tijdje geleden stonden de griepprikken hier overal in aanbieding, zelfs in de grootwarenhuizen.

Ze kletsen de coupons  ook weer rond onze oren en worden bestookt met ads  voor free shipping, discounts, Black Friday prices… en noem maar op. Je kan echt koopjes doen momenteel, als je tenminste niet te kieskeurig bent en genoegen neemt met een tintje lichter of donkerder. Ik heb net nog een grote koffer gekocht in aanbieding en uiteraard niet in de juiste kleur. Geeft niet. Belangrijk was dat hij groot genoeg is om er straks onze PC in te krijgen, want die doet het hier niet, te weinig jus!

En een broodmachine ga ik me aanschaffen van zodra ik terug ben, want ben het brood hier spuugzat. Dat is zowat het enige wat ik hier mis, een smakelijk boterhammeke. Je vindt wel lekker brood… soms, soms niet, meer niet dan wel eigenlijk. Echt waar. Wit brood is er altijd, alle soorten in voorverpakking ook, maar vers gebakken volkorenbrood is een ander paar mouwen. Ik heb net op het internet een interessant apparaat gezien, levering gratis maar dan wel in een tijdspanne van 5 à 9 dagen, dat riskeer ik beter niet meer voor ons vertrek, dus bestel ik het apparaat zodra we terug zijn en bak ik binnenkort mijn brood weer zelf! Ook al mag je niets van voeding meebrengen, tenzij in glas of blik, ik sla straks in België alvast een flink voorraadje bloem op!

Ondertussen proberen we een beetje de ‘detoxen’ na onze uitspattingen met Thanksgiving, om straks met de feestdagen weer heerlijk te kunnen ‘retoxen’!

…♪♪ let it snow ♪♪ let it snow ♪♪… en …♪♪ I’m dreaming of a white Christmas ♪♪… kerstmuziek klinkt in de winkels… buiten is het 26º, ’t zal dus bij dromen van een witte kerst blijven, Christmas-shopping op flipflops en in t-shirt. Raar. Heel raar.

Ik kocht zo’n gezellige Santa, die hier nu in mijn huisje staat te puffen en te zweten. Een klein beetje kerststemming in huis mocht wel, maar omdat we met de Kerst in België zijn, heb ik geen kerstboom gezet en buiten geen lichtjes aan het huis. In Mechelen zal het straks ook niks worden natuurlijk, dus buurvrouw, je zal dit jaar op een donker terras moeten kijken!

Ik trok vorige week om 5u in de namiddag (want dan wordt het hier al donker) op pad met mijn camera omdat ik jullie wat fotootjes beloofd had van de mooi versierde huizen. Ze laten daar zelfs iemand met een ladderlift voor komen. Poepchique buurt? Allemaal rijke mensen? Niks van, heel gewoon is dat hier. Edoch, ik vrees dat ik de foto’s netjes in mijn mapje laat zitten of zelfs definitief uit de map zal verwijderen,  want  kreeg absoluut niet het boogde resultaat, mijn klein toestelletje heeft niet genoeg toeters en bellen vrees ik. Heb geprobeerd zowel mét als zonder flash, maar ze zijn echt waardeloos.

En nu weet ik niet of het daar ook zo is, maar hier is het opvallend minder druk in de winkels dan het de voorbije maanden was. De rekken puilen uit met verleidelijke artikelen en geschenken, maar er zijn geen kopers. Zaterdagmiddag gingen we een hapje eten in een leuk tentje waar je anders áltijd ‘in line’ staat, nu konden we zomaar gaan zitten waar we wilden.

Of hebben de Amerikanen misschien al hun geld gespendeerd met ‘Black Friday’? Dat is de vrijdag na Thanksgiving, veel winkels zijn dan dag en nacht open en de ‘savings’ en ‘huge sales’ swingen de pan uit. Bij Ikea stond het bed, dat we voor de logeerkamer wilden kopen, aan -50%. Vermits we die dag nog in Texas waren is de buurjongen het voor ons gaan halen, want hij zou die nacht sowieso op pad gaan om te shoppen. Lief hé?

En dit heb ik ‘van horen zeggen’ (dat bestaat hier dus ook), maar er zou die vrijdag een man dood getrapt zijn toen hij helemaal overhoop gelopen werd bij het opengaan van de winkeldeuren… en ergens anders in een speelgoedwinkel zou een man die met zijn kids aan ’t shoppen was een andere man hebben beschoten toen die net voor zijn neus dát speeltje weg graaide dat hij wou. Ik weet echt niet of het waar is, ik hoop van niet, dit lijkt zo onwaarschijnlijk, zo té gruwelijk om waar te zijn….

Happy Christmas and Peace on earth….

Een klein dutje na de rondleiding en daarna doken we de keuken in.
Thanksgiving in de States is nog belangrijker dan Kerstmis bij ons. Omdat op dit feest dank wordt gezegd voor de oogst komen er lots and lots and lots of food on the table. Samen met A en A2 (vriendin van A die daar ook logeerde) begonnen we aan het eten. In een tot in de puntjes uitgeruste keuken en groter dan onze hele benedenverdieping, voelde ik me echt als een kind in Disneyland. De namen van de gerechten ben ik vergeten, we maakten aardappelpuree, sweet patato-puree, veenbessen, squash, boontjes, oestervulling voor de kalkoen en nog iets met ‘corn’ dat altijd bij een Amerikaanse maaltijd hoort…. Dit namen wij, de 3 vrouwen, voor onze rekening. J zorgde voor de kalkoen, die op dit feest nooit mag ontbreken.

Na het eten trokken we met rond gevreten buiken naar buiten, waar J ondertussen een groot vuur had aangemaakt. Voor de Irish coffee heb ik gepast, maar het was genieten van een sterrenhemel zoals ik die in jaren niet meer gezien had.

De volgende dagen zijn we heel veel buiten geweest en de rest van de tijd stonden we steevast in de potten te roeren. Wat je samen doet is dubbel zo plezierig, voor mij kon de pret echt niet op. Iedere dag kwamen er andere gasten over de vloer, iedere keer weer een gezellige bedoening met veel lekker eten en drinken, daarna met z’n allen nagenieten rond het vuur.

Oeps, zou het mooiste nog vergeten…. De 2 eerste dagen liet het zonnetje zich niet zien, niet erg, want warm genoeg, alles lijkt dan wel een beetje somber, maar we wilden vooral eens een mooie zonsondergang zien. Op het dak van de ranch is zo’n soort torentje gebouwd met een balkon, vandaar zie je mijlenver. Toch even die fameuze weergoden opgeroepen en met succes, want vanaf de derde dag konden we van op ‘the top of the world’ genieten van een prachtige sunset.

En als kers op de taart hebben we nog een klein uitstapje gemaakt naar San Antonio. Want je kan in California niet zeggen dat je in San Antonio geweest bent als je hun world famous Riverwalk (nu ja, in de US toch) niet gezien hebt. Inderdaad heel imposant en prachtig, Bartje Somers had beter hier eerst een kijkje komen nemen vooraleer hij het Dijlepad liet aanleggen.

Sinds ik mijn laptop heb is dit de eerste keer dat ik gedurende 5 dagen mijn mails niet gecheckt heb, zelfs niet eens de reacties op mijn blogje, waar ik altijd zo naar uitkijk. Ik heb 1 uitzondering gemaakt, ben op A’s PC een paar keer gaan kijken naar de blog van mijn heel dierbare vriendin, die het momenteel zo moeilijk heeft, maar me dit allemaal zo van harte gunt en ik denk dat ze zelfs een klein beetje meegeniet.

Ik kan blijven vertellen, maar de superlatieven rijzen hier de pan uit en echt, ik overdrijf niet, integendeel.
Met deze wil ik J & A nog eens heel hartelijk danken, want dit was zo onwaarschijnlijk mooi.

Hier ben ik terug na 5 dagen vakantie in Texas.

En nu… weet niet hoe beginnen, echt niet, want twijfel nog steeds of dit niet een mooie droom was waar ik in beland was, verschillende keren per dag eens ferm in mijn arm gepitst, dat leek reëel, toch ben ik nog niet helemaal zeker.

Woensdagavond werden we aan de luchthaven opgehaald door A, onze gastvrouw. Na een halfuurtje rijden, waren er plotseling geen lichtjes meer en hotsten we op ruwe bultige landwegen, onderweg moesten we een paar keer stoppen om poorten te openen en weer te sluiten, tot we eindelijk een verlichte weg inreden en een prachtige ranch in ons vizier kregen.  

J, onze gastheer, en uiteraard ook zijn alom tegenwoordige doggies, zaten ons op te wachten in de prachtige livingroom. Het aardvuur brandde gezellig en we werden warm onthaald met een glaasje bubbels, ondertussen gaven we onze ogen de kost aan al dat moois. Onze slaapkamer moest niet onderdoen (heb ze 6 sterren gegeven) en toen we eenmaal in ons bedje lagen hebben we mekaar eens bekeken, zonder woorden, want die hadden we er niet voor.

Lekker lang geslapen en toen we de gordijnen opentrokken zagen we in wat een prachtig ruw natuurgebied we beland waren. Na een kattenwasje snel naar beneden, waar het al lekker rook naar J’s ‘famous’ versgebakken brood. Heerlijk ontbeten, maar niet te lang getafeld, want wilden zo snel mogelijk naar buiten.

Over het Thanksgiving-feest, het kokkerellen, mensen die we ontmoetten… zal ik het in een volgend postje hebben en een nieuw fotoboek maken, dit is een ‘outdoor’ fotoboek.
J is een mens met een enorme liefde voor de natuur, samen met A gidste hij ons de eerste dag rond op het domein. Duidelijk dat ik absoluut niet de gepaste kledij droeg, mijn jeans zat al gauw vol stekels die ik er met een mes moest afschrapen. Nadien doken de vrouwen de keuken in, terwijl J & W er nog even op uit trokken.
De volgende dagen, met de nodige attributen (beenbeschermers tegen slangen en chaps over mijn broek), hebben we nog mooie tochtjes gemaakt, gingen wild spotten, dieren voederen.... De natuur ziet er in dit seizoen niet uit op z’n mooist, maar dat kon ons niet deren, we vonden het absoluut top. We zagen herten, wilde varkens, waterschildpadden, catfish... en ’s avonds zijn we er een keertje met de Jeep op uit getrokken om wilde katten in de bomen te gaan spotten, gewapend met enorme pillampen, beetje griezelig, maar het was echt fun. 

Genieten en ontspannen, nergens aan denken, alles los... van de eerste tot de laatste minuut.... Dit wordt dus zeker vervolgd want zoals jullie weten is mijn grote hobby koken en daar wil ik natuurlijk nog wat over vertellen, de avonturen van Rikkert in keuken-Disneyland….

Weet niet goed hoe beginnen, wil alles tegelijk vertellen… maar de foto’s verraadden waarschijnlijk al heel veel?

Nochtans begon het een beetje in mineur, want op onze heenreis in de auto kreeg W een onaangenaam berichtje. Resultaat was dat hij die nacht om 3u is beginnen werken en om 6u al in een vergadering zat. Als je zo vroeg gemobiliseerd wordt is dat gewoonlijk niet om iets te vieren…. Maar vanaf dan was het allemaal genieten geblazen!

Zaterdagochtend na het ontbijt ‘en route’ highway 101 op. Eerste stop was Carmel, prachtig plaatsje aan de kust met een groot zandstrand, een paar gezellige winkelstraatjes, geen hoogbouw, maar kleinere huizen in steile smalle straatjes, kriskras verspreid tussen de bomen. Klein wandelingetje op het strand, een koffietje en terug de auto in de kustweg op naar Big Sur. Als er weergoden bestaan dan waren die ons wel héél gunstig gezind. Staalblauw was de hemel en de temperatuur niet hoger dan 25º. In één woord: schitterend! Het zandstrand verandert vaak in ruwe rotskust, soms dicht begroeid, vaak naakte zwarte rotsen, maar je kan geen 5 minuten rijden zonder de absolute drang te voelen te stoppen en te genieten van al dat moois.

Om 4u in de namiddag hadden we amper 175 miles gereden, maar vermits het hier vroeg donker is stopten we en vonden bij toeval een ‘Inn’ op Moonstone Beach in Cambria, geen grote luxe, maar zeer netjes én met prachtig zicht op de ondergaande zon in de zee. Geen tijd verloren en met de verrekijker en fototoestel in de aanslag de promenade op, een lang wandelpad in houten vlonders, vanwaar ‘whale watching’ gedaan wordt. Walvissen hebben we niet gezien, wel kolossen van zeehonden, die in de ondergaande zon op de rotsen lagen te genieten en dat deden wij ook, genieten bedoel ik dan, niet in ons nakie op de rotsen...

’s Anderendaags met een kopje thee en klein cakeje in onze maag weer op pad. Dit deel van de kustweg is minder mooi maar nog steeds de moeite waard. Eerste stop in San Luis Obispo, een koffie in de Starbucks en dan tot Pismo Beach waar we een laat ontbijt zouden nemen om nadien zonder nog te stoppen huiswaarts te rijden. Daar stapten we een restootje binnen, enfin, zo’n echte Amerikaanse diner met een toile ciré, dikke mugs en de hele reutemeteut aan ketchup, mosterd, maple sirop, worchestersaus, tabasco… op de tafel, waar de koffiepot op de hete plaat staat, ijsthee in een grote kan en je niet te zuipen refills krijgt zoveel je maar wil. Dit moet je eens gedaan hebben in Amerika. Calorietjes tellen was totaal niet aan de orde, we lieten ons ongegeneerd gaan en deden ons tegoed aan een overdadig gevuld bord met eieren, bacon, gebakken patatjes en 2 vette toasten.

Nog even op het strand om de hele boel wat te laten zakken en dan de laatste 300 miles naar Irvine, heel druk onderweg, maar gelukkig geen files.

Van een perfect weekend gesproken….

En morgen vertrekken we voor 5 dagen naar San Antonio, Texas, waar we uitgenodigd zijn voor een heus authentiek Thanksgiving feest.

Waren de eerste maanden hier wat eentonig en durfden of konden we ons huis niet uit... wel, dat halen we nu dik en dubbel in.
Tot volgende week met het relaas over onze trip en aan iedereen een happy Thanksgiving gewenst!!!

Even een kort berichtje uit San Jose. Het is hier een stuk minder warm dan in Irvine, zo'n 20º is het en geloof me of niet, maar vind het wat frisjes, vooral ’s avonds, dan heb je hier echt een warme sweater nodig. Het zal bibberen worden in België.  

W heeft beloofd het straks niet te laat te maken en vanavond gaan we op stap met Louise en Matt. Ik ben momenteel wat aan ’t chillen op de kamer, beetje energie sparen voor de rit morgen.

Gisteren leuk plaatsje bezocht met Louise, Los Gatos. Gatos betekent kat en refereert naar de wilde katten in de Santa Cruz Mountains (meer weten? Klik op foto). Het is er heel mooi en gezellig, maar blijkbaar heel duur om wonen, een gemiddeld (klein) huis kost er al snel meer dan een miljoen dollar, ongelooflijk, want de huizen zijn niet meer dan wat houten platen, geen isolatie, goedkope verwarming en staan op een klein lapje grond.
Het was wel een heel gedoe om er te geraken. We hadden mekaar weer zoveel te vertellen en vermits ze geen GPS heeft en wij maar tetterden en tetterden, deden we er meer dan een uur over om eventjes 15 miles af te leggen. Het was een fijn weerzien, heb super genoten van haar gezelschap.
Ik deed 's avonds zo enthousiast over Los Gatos dat W er ook absoluut nog naartoe wou, het was uiteraard al donker, maar zeker niet minder gezellig met al de lichtjes en kerstversiering.

Morgenvroeg vertrekken we hier en, mag ik even heel Amerikaans doen? Thanks God, nog niets gehoord van wildfires op onze terugweg.

Ben mijn blogje hier wat aan ’t verwaarlozen, beetje druk gehad de voorbije dagen. Of eerder, om het in een mooi Engels zinnetje te zeggen, being busy doing nothing… want dat was het eigenlijk.  

Goedkoop excuusje, ik weet het wel, maar toch. Had nl. twee weken geleden een paar huidbiopsietjes laten doen en kreeg vorige week te horen dat er eentje positief was, ik toch weer 'wat' nerveus. Maandag is er dan verder ingegrepen, meer van de omliggende huid is weggesneden. Alles wordt nu opnieuw onderzocht, maar volgens de dokter ziet het er niet slecht uit en zal nabehandeling meer dan waarschijnlijk (90%) niet nodig zijn. Oef. Het is het gevolg van 2 keer zware radiotherapie, want net op het sternum, in het midden van de borstkas dus. Maar, no worries, dit zit wel snor.

Straks vertrekken we naar San Jose, toch ongeveer 5 à 6 uur rijden. Voor mij een plezierreisje, W moet morgen en overmorgen werken. Hij gaat er praktisch wekelijks naartoe, maar neemt dan uiteraard het vliegtuig. En natuurlijk heb ik afgesproken met mijn vriendin Louise (zie mijn postje van 11-04), wat kijk ik ernaar uit haar terug te zien!

Het is de bedoeling terug te komen langs de kustweg. We hadden dat ritje, nu ja rit, want zo'n 530 miles en ongeveer 10 uur rijden, al eens gepland toen we hier in juni op huizenjacht waren (postje 28-06), maar wildfires hebben er ook dan roet in gegooid, letterlijk. Het is een prachtige route, met o.a. de 17 Mile Drive in Monterey, Carmel, Pebble Beach, Malibu….
In 1992, hebben we die hele trip gedaan van Los Angeles naar San Francisco, in de andere richting, verkeerde richting, want de zee ligt dan aan de linkerkant en je ziet minder van in de auto.

Cross fingers dat het deze keer lukt.

Onze mooie plannen voor het weekend zijn door de Santa Ana winds helemaal weggeblazen, niks Joshua Tree, maar bang luisteren naar de berichtgeving over de wildfires.

Vrijdagavond nam de wind in hevigheid toe, het was heel warm. We hadden ramen en deuren opengelaten en goed geblokkeerd. Echter niet goed genoeg voor ‘Santana’, want schrokken toch een paar keer wakker van een deur die heel luid dicht smakte en moesten noodgedwongen alles sluiten. Zaterdagochtend vroeg uit bed, heel slecht geslapen door het gegier van de wind, zelfs een keertje uit mijn bed gedonderd (dat is me nog nooit overkomen, ik kreeg er zowaar de slappe lach van). Onze spullen stonden gepakt, we twijfelden of onze uitstap wel een goed idee was en besloten tenslotte toch maar thuis te blijven. Eigenlijk alleen om de hevige wind, we wisten wel dat er vuur was uitgebroken ten noorden van Los Angeles, o.a. in Montecito maar hadden geen idee wat er zich hier een paar kilometer verderop afspeelde.

Vermits we toch geen andere plannen hadden, namen we de auto en reden richting kust, kuierden daar wat rond en aten iets. Op de terugweg zagen we een zwaar donker grijs wolkendek hangen, noord van Irvine, maar akelig kortbij. Een paar seconden dachten we aan een nakend onweer, maar het drong al snel door dat het een dik donker rookgordijn was.

Thuisgekomen keken we naar het Breaking news op KCAL en hoorden dat er vuur in Yorba Linda, 15 miles hiervandaan, was uitgebroken en heftig laaide. Heel scary, steeds opnieuw die beelden en dan die opgewonden stem van de journalist, brrr. je voelde bijna de hitte uit het scherm komen. Hoopvol nieuws toch ook, nl. dat de wind snel in sterkte zou afnemen, dus minder gevaar van uitbreiding.

En een paar uurtjes later was er hier in de straat nog nauwelijks een boom die bewoog, kropen vroeg ons bed in want hadden besloten om ’s anderendaags ons geplande uitstapje te wagen, zij het dan voor 1 dagje.

Al voor zessen vertrokken we, reden de Tollroad 261 op hier in Irvine, maar een halve mijl verder bleek ze afgesloten. Geen probleem, de GPS loodste ons zo naar Freeway 91… oeps, oprit ook afgesloten…. Rechtsomkeer gemaakt en er zat blijkbaar niets anders op dan terug huiswaarts te keren. Onderweg zagen we hele colonnes brandweerwagens af en aan rijden. We hielden halt op de parking van een shoppingcenter en wandelden een eindje verder. Daar stonden lange rijen brandweerwagens uit de hele omgeving te wachten om te tanken, brandweermannen maakten hun ochtendtoilet, enfin, stonden hun tanden te poetsen aan de stoeprand, ze hadden de nacht doorgebracht under the stars, zeiden ze, maar hoopten die nacht in hun eigen bedje te slapen.

Zelfs als de wind niet meer oplaait duurt het zeker nog een aantal dagen om het vuur onder controle te krijgen, dat zijn momenteel de meest hoopvolle berichten. Iedereen hier is terneergeslagen, de mensen zijn bang, vooral ook omdat vorig jaar het vuur hier tot aan de overkant van de straat kwam. Voor de altijd zo optimistische Californiërs is dit een zeer zware klap.

PS de foto's met cactussen en het rookgordijn zijn aan de rechterkant van de straat genomen, aan de linkerkant is de wijk waar we wonen.

Niks noemenswaardig te vertellen eigenlijk voor ik het weekend inga. Maar vermits ik nu al weet dat ik de komende 2 dagen zeker niets zal posten, toch even vertellen wat de plannen zijn.

We maken een uitstapje naar Joshua Tree Park, mogelijk blijven we een keertje overnachten, afhankelijk van wat er allemaal te beleven valt. We doen alvast onze spulletjes mee voor een overnachting, maar hebben geen reservatie gemaakt. Het is niet zo ver, 2 uurtjes rijden, maar vermits het zo vroeg donker is kunnen we mogelijk een extra dagje gebruiken om alles te zien.  

Oh ja… gisteren in de buurt gemerkt dat Kerstmis in aantocht is!!! En het is weer de moeite! Heb nog geen foto’s genomen, die volgen nog, want zag het pas bij het slapengaan. Uiteraard kan ik die alleen nemen als het donker is, want kerstlichtjes en een Kerstman bij 28º is toch echt geen zicht. Voor ons heel bizar zo’n temperaturen in deze periode, het zal moeilijk zijn om in de eindejaarssfeer te raken. Maar we maken een sprongetje naar ons belgenlandje in de kerstweek en kunnen daar uitgebreid ‘genieten van de kou’ en de kerstsfeer opsnuiven.

Mogelijk hebben jullie de berichtgeving al gehoord, weer wildfires in California, deze keer wat verderaf, ten noorden van Los Angeles. Hier is er terug Red Flag Alarm. De Santa Ana Winds gaan gelukkig wat minder hard tekeer, maar de temperaturen zijn ineens wel fel de hoogte ingegaan vergeleken met begin deze week. En nee, ik veeg geen bladeren deze keer, laat ze maar vliegen!

En straks haal ik mijn lief op aan de luchthaven, yehaaa!!!!!

Fijn weekend gewenst!!!

Kennen jullie deze vruchten? Het zijn guaves, ze groeien hier gewoon in ons tuintje. Het zijn eivormige groene vruchten, verspreiden een frisse bloemengeur en proeven heerlijk! De smaak is moeilijk te beschrijven, iets tussen peer, aardbei en perzik. Eerst wisten we niet wat het was en gooiden ze in de vuilbak, tot we ze op de markt zagen liggen en proefden… zo lekker!!!

Heb trouwens ook nog volop citroenen, maar de bladeren beginnen wel geel te worden, ik weet niet eens of een citroenboom zijn bladeren verliest. Iemand?

Leuk weekendje achter de rug, hier helaas niet verlengd.

Vrijdagavond met collega’s van W gaan eten in The Crow Bar, waar het wel verschrikkelijk druk en lawaaierig was, té naar mijn mening. Zelf hadden we ook 2 echte giegelkonten in ons gezelschap, dus dan gaan de anderen ook in crescendo natuurlijk, met als logisch gevolg dat het aantal decibels pijlsnel de hoogte ingaat.

Zaterdag waren we uitgenodigd op een verjaardagfeestje, we zagen er wat tegenop, maar durfden niet weigeren. Tot onze grote vreugd was het echt een gezellige bedoening, met heel lekker eten en drinken in overvloed, hebben fijne mensen leren kennen, interessante gesprekken gehad… kortom, het was af!

Foto’s heb ik (nog) niet, had mijn toestel niet bij, maar mocht ik er toegestuurd krijgen dan zet ik ze later op mijn blogje.

Gisteren was het chillen, klein fietstochtje, nadien lekker op ons terrasje gegeten, boekje lezen, dikke dodo… manman, wat kan dat deugd doen! Het is hier nog steeds mooi weer, niet echt heet momenteel, zo’n 22º, de rest van de week wordt het wel langzaamaan terug warmer, vrijdag zo’n 28º. Het is wel raar, het zomert hier nog volop, om 6:30 schijnt het zonnetje al de kamer binnen  en toch is het om 17u donker. Jammer dat het uur hier ook veranderd is.

Nog vergeten te vermelden, vorige week opnieuw mijn Behind the wheel test gaan doen. Veel minder volk deze keer, dat stelde me al een ietsje meer op mijn gemak en bovendien had ik niet zo lang tijd om me op te pieren. Toen ik het nummer 13 kreeg was het toch weer eventjes paniek, maar de dame aan het loket zei dat het me geluk zou brengen. En inderdaad, deze keer raakte ik geen stoeprand en passeerde ik met vlag en wimpel. Oef.

Ik kom nog een terug op Prop 8. Ik denk dat het gewoon te maken heeft met godsdienst, want iedere keer komen ze aandragen met het heilig sacrament van het huwelijk dat moet beschermd blijven en daarom kan een wettelijk huwelijk ook niet, want een huwelijk zonder kerk is blijkbaar uitgesloten. Punt.

Iedereen hier gelooft in een god, welke god dat is maakt niet uit, als je maar bidt en naar de kerk gaat. Zeggen dat je niet gelooft kan hier gewoon niet, is not done. Het viel me nog op in Obama’s (prachtige trouwens) overwinningsspeech, die hij afsloot met God bless you all, God bless the United States of America! Hoor je Leterme al bezig?

Zo verkondigde iemand hier vorige week doodleuk dat je altijd zelf verantwoordelijk bent voor ziekte of tegenslag. Haar familie was al 3 generaties lang kerngezond, hoe dat werkt is beschreven in een boek. Ik kon een scheef (grim)lachje niet onderdrukken en zei dat haar familie dan ook wel heel goede genen moet hebben.

Goede genen? Niets mee te maken, genen, erfelijkheid… praatjes van de dokters zijn dat. Alles werd van tafel geveegd. Nee, het boek, daar staat het in en als je leeft volgens de richtlijnen van het boek kan zelfs de ergste ziekte overwonnen worden. Kanker? Peanuts! Haar grootmoeder had ook kanker, dokters hadden haar opgegeven en toen ontdekte ze het fameuze boek. Natuurlijk dacht ik er het mijne over, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt en vroeg haar om welk boek het ging. ’s Anderendaags stond ze ermee aan mijn deur, ik mocht het houden, ze had het voor mij gekocht.

Ik heb boeken van de Dalai Lama gelezen, Deepak Chopra... ben gaan neuzen in boeken over alternatieve geneeswijzen, gezonde voeding, Houtsmuller, spiritualiteit, reiki, yoga… ik neem het allemaal met een korrel zout, maar altijd en overal heb ik wat uitgehaald, dus begon ik gretig in het boek te lezen. 

De inleiding begon veelbelovend, this is a book for thinkers…, maar dan…, hoofdstuk 1, Prayer, hoofdstuk 2, Atonement and Eucharist, hoofdstuk 3, Marriage… het hele boek door gaat het over bidden en nog eens bidden, bijbelteksten…. Nu, het dateert zo maar eventjes van 1875… moet ik nog een tekening maken? 'k Zal mijn pilletjes maar blijven nemen zeker?

Ik heb alle respect voor iemand zijn geloof, ga geen oordeel vellen, maar ik kan me niet indenken dat dit in België anno 2008 mogelijk is, zelfs niet bij diepgelovigen. Of heb ik het mis?

Prop 8 is een referendumvoorstel dat de openstelling van het burgerlijk huwelijk voor paren van gelijk geslacht in Californa weer ongedaan wil maken.

Borden van Obama of McCain hebben we hier amper gezien, er was meer te doen om de 'propositions', en dan vooral om prop 8. Op elk kruispunt stonden vrijwilligers hele dagen met bordjes te zwieren, voorstanders stonden aan de ene kant van de straat, de tegenstanders aan de andere kant. Op deze foto zowel de NO als de YES voters.
Also this is America! Wij vinden het fantastisch dat de Amerikanen klaar zijn voor een gekleurde president en ondertussen maken ze zo’n heisa over het homo-huwelijk. Om in herhaling te vallen: can you believe this!!!???

In California heeft Obama 61,1% van de stemmen gehaald (McCain 37,1%), in Orange County, waar wij wonen, heeft McCain het gehaald met 50,8% (Obama 47,4%)

Calif. voters approve gay-marriage ban

Reuters – San Francisco Mayor Gavin Newsom reacts to the election day passage of California ballot measure Proposition …

LOS ANGELES – California voters have approved a constitutional amendment outlawing same-sex marriage, overturning the state Supreme Court decision that gave gay couples the right to wed just months ago.

The passage of Proposition 8 represents a crushing political defeat for gay rights activists, who had hoped public opinion on the contentious issue had shifted enough to help them defeat the measure.

It also represents a personal loss for the thousands of couples from California and others states who got married in the brief window when they could. Legal experts have said it will have to be resolved in court whether their unions still are valid.

...ga ik het nu niet hebben, waarschijnlijk komt het al jullie strot uit ondertussen. Ik had vanochtend een afspraak bij de dokter, die heel blij was met de overwinning van Obama, maar verder heb ik nog met niemand gesproken.

Maar een beetje uitleg bij de foto’s ben ik jullie nog verschuldigd.

De bel ging de eerste keer om 18:30, een roos konijntje en een bruin aapje stonden aan de deur, een tweeling van 14 maanden die iets brabbelden 'tliketree' of zoiets, ik legde een snoepje in de tas van bunny, dan van monkey en toen een getingel van glas… bunny had haar voorpootje in een waxinelichtje gestopt en begon luidkeels te huilen. De familie Bunny - Monkey spurtte naar binnen om hun kroost de eerste zorgen toe te dienen, maar behalve dan dat het konijntje zich een aap geschrokken was omdat vader zo luid riep, was er gelukkig niets aan de hand. Wel werd gretig van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens goed rond te kijken en een praatje te maken. Ze keken het eten bijna uit onze borden.

Leuk was ook het cheerleadertje, nadat ze het snoepje kreeg stapte ze gezwind binnen en installeerde zich in de gang, begon wat te vertellen en haalde één voor één alle snoepjes uit haar mandje, schudde er eens mee en legde ze op de grond, nadien hetzelfde ritueel om de snoep terug in het mandje te leggen.

De moeder van de robot zou liever zelf binnengekomen zijn, ocharme, het enige wat ze kon zien was het schilderij in de gang… ‘nice picture’… en ze struikelde bijna binnen.

Aan Luke Skywalker had ik blijkbaar de juiste snoepjes gegeven, hij liep enthousiast naar zijn vader, roepend: look, look what I have, these are my favored!!!

Ik heb niet van iedereen foto’s genomen, jammer dat ik Pocahontas niet heb, die was echt heel mooi. Enfin, al die kleintjes waren heel schattig en leuk. Verder waren er een aantal grotere Halloween-ers met dito snoepzak, enfin, eerder een kussensloop of zo, bij wie het duidelijk te doen was om die zak zo snel mogelijk vol te krijgen.

Om 9 uur was er geen aap meer te bespeuren in de hele straat en gingen één voor één alle lichtjes uit….

Hier is het genieten, genieten van ons huisje met onze eigen spulletjes, met een vergiet om pasta en groenten af te gieten, met een slacentrifuge, met kookpotten in alle formaten, stoelen rond de tafel, een zachte deken op bed…. Om nog te zwijgen van al die kleine snuisterijtjes die er al jaren gewoon zijn, mijn zilveren doosjes, mijn poppetjes (herkennen jullie vast op de foto), boeken, schilderijen….

Al goed dat we onze elektrische huishoudapparaten niet meebrachten, die hebben we hier gekocht, eigenlijk om het gedoe met Amerikaanse stekkers te vermijden. Onze vloerlampen, radiowekkers, PC… hebben we –helaas- wél mee verhuisd. Het werkt allemaal, maar hoe? Alles in slow motion! Geen goed idee dus. Gelukkig was het nog weekend toen we merkten dat de tijd in de slaapkamer wel héél traag vooruit ging, enfin, toch aan 1 kant van het bed, waar de wekker stond die in de verhuis zat.

Mijn energie is ondertussen wel volledig opgebruikt, dat is niet erg, kan nu zalig uitrusten. Dat is nodig, want ben serieus in het rood gegaan. Nadat alles netjes een plaats had gekregen in huis, moe maar voldaan, moest ik zo nodig maandag nog een plastiek koffer die in de tuin staat, ontruimen. De huiseigenaar had die gebruikt om resten van vloer- en terrastegels in te zetten. Om die leeg te maken was er eigenlijk mankracht (of een stevig vrouwmens) nodig, maar ik krijg die leuke invallen altijd als W er niet is en dan moet het sito presto gebeuren. Om die dan ook nog eens zo proper te krijgen dat je er witte tuinkussens kan in stoppen, dat is schrobben geblazen! Eens ik in overdrive sta ga ik door en dan duurt het een aantal dagen voor ik weer normaal functioneer.

Ik weet dat ik snel moe ben, heb mijn leven daar aan aangepast, ik zeur daar niet (meer) over, maar de keren dat ik het vergeet, wel, dan ben je liefst niet in mijn omgeving!

Dat is mede de reden ook waarom ik indertijd één van de moeilijkste beslissingen nam in mijn leven, nl. stoppen met werken. De weekends waren een hel. Ik had dan nog het geluk altijd op volle begrip te kunnen rekenen van baas en collega’s, maar bah, ik wou niet zo’n ‘prutsjobke’ van 4-5 uur per dag, maar een heuse volwaardige job…. Bizar? Bof ja, weer zo’n rare kronkel van mij zeker, ik ging altijd zo graag werken….

Nu weet ik dat ik écht zaag, maar, blame it on the fatigue, zo is het er nóg eens uit….

Hondsmoe en overal pijn, maar superdesuperdeblij!

Vrijdagnamiddag om 15:30 belde W dat ik hem snel moest komen ophalen, want Vadin zou een halfuurtje later aankomen met de levering. Helemaal opgewonden was ik toen om 16:30 een XXXL-truck Middlebury lane inreed. Je zag onze spullen nauwelijks staan in dat groot gevaarte. De angst pakte me even bij mijn nekvel, het leek zo weinig! Ik wist wel zeker dat er een aantal zaken zouden ontbreken.

En, dit is echt niet te geloven… alle dozen waren onaangeroerd, net zo verpakt als ze in juli in de Lange Schipstraat de deur uitgingen!!! Fantastisch natuurlijk, maar die hele heisa en alle smoesjes gewoon om hun vertraging te camoufleren en  extra te kunnen aanrekenen. Want wat we uiteindelijk bijbetaalden was storage, voor de periode dat de goederen wachtten op transport, de tijd die zij nodig hadden om hun planning te maken.

Een hele opluchting, dat wel, maar je voelt je wel serieus bij je pietje genomen.

Vadim en zijn maat hebben samen met W alles gebracht waar het moest, ik vinkte aan op de inventaris: item 17, 33, 87… ha, daar item 57, mijn black beauty… item 45, 18, 23, 66… tot er tenslotte voor elke lijntje een mooi blauw vinkje stond… oef!

De schade is zeer beperkt, een wieltje van de bureaustoel en mijn fietscomputer ontbreken, één glas is gebroken en dat is het zowat.

Zaterdag de hele dag druk bezig geweest met beneden alles uit te pakken en op de plaats te zetten, gisteren boven de kleerkasten gevuld, de hele boel opgekuist en we hebben zowaar nog een klein ritje op de fiets gemaakt en nadien in onze eigen tuinstoelen een heerlijk lange dut gedaan.

We zijn thuis! Eindelijk!

Het blijft wachten op Godot….

Chauffeur heeft nog niet gebeld, het is ongeveer 13u. Hij zou ons een uurtje of twee voor levering een seintje geven… ik ben nu bezig mijn laatste beetje geduld op te gebruiken. Duim duim duim voor vandaag, zucht, blaas, pfwwww, nee, niet nog een dag langer….

Zie, mijn garage staat wagenwijd open en ik wacht….

Zien jullie geen nieuw postje meer verschijnen dit weekend, dan betekent dat goed nieuws, want volop bezig uit te pakken, onze kasten vullen, fietsen opblinken…. Komt er wel eentje, pfwww… lees het dan maar beter niet!

Mooi weekend aan iedereen daar!

...en dan nu... wat gratis reclame voor Gosselin!
Net geteld 16 mails zijn er gisteren in en uit gegaan i.v.m. onze container: z e s t i e n alstublieft! En weet-niet-hoeveel telefoontjes, van ’t kastje naar de muur dus. Ik hoef er zeker niet bij te zeggen dat de toon alsmaar grimmiger en grimmiger werd naarmate de dag vorderde? Ik plak de laatste mail van gisteren er even bij, geadresseerd aan Gosselin en met de hele reutemeteut subcontractors in kopie, zo kunnen jullie 'n beetje meeproeven van de sfeer….

Heb eindelijk wel begrepen waarom het zo lang duurt, in 't kort: wij hebben een contract afgesloten in België met Gosselin, zij werken hier in de US met een onderaannemer, Global Freight (de eerste keer dat ze met die firma werken??!!! sic.). Global Freight op zijn beurt heeft een onderaannemer met opslagruimte, Supermovers. YAIR doet hun transport, juist, ook in onderaanneming! Onze zending hebben ze toevertrouwd aan Vadin, chauffeur die eveneens in onderaanneming werkt, m.a.w. subcontractor number 5!

Gentlemen,

The wonders of moving with Gosselin….

We had hoped the end of this story was in sight, however… a new subcontractor has popped-up, we have lost count but we believe this to be number 5.
The driver, an independent company, picking jobs up from whoever, is loading our stuff today (?) hopefully, because when we got in contact with "SUPERMOVERS" they didn't have a clue. The messages on delivery were ranging from this weekend to probably within 7 to 10 days.

But only the driver was sure to tell me because he makes up his own planning, because he is an independent, and as soon as the stuff is out of their warehouse... who knows what happens,  right? Someone else's problem!
Then the next step, we talked to the driver. Yes, he did remember there was some international move for delivery in Denver, Colorado... !!!crrrggghhh!!!! 
After some careful explanation and some research from his side: well yes, there was also something he could load for Irvine, but he did not know before tomorrow, when he picks-up his truck from… right! the SUPERMOVERS!
The guy was kind enough to propose to give us a call tomorrow, if he has our goods on his truck, he will deliver Friday or Saturday, but maybe not….
So we are back to a catch22,  Supermovers can't tell because the driver is in charge, the driver can't tell because Supermovers are loading his truck….

Gentlemen, if we do not get a positive call from the driver tomorrow, we will take a flight to San Francisco, organize our own transport, delivery, just let us know by return who to charge!!!

Raakte daarnet niet ingelogd, is ondertussen al 12u en volgens de Supermovers ‘zou’ de truck geladen staan, chauffeur was niet te bereiken, want had nog een opdracht in San Francisco.

Wordt vervolgd….
Yours faithfully,

Hoewel het pas eind volgende week Halloween is, hebben de pompoenen en heksen al plaats geruimd voor de Kerstman. Je vindt alleen nog wat beschadigde rommel in een of andere grabbeltrom, zoals een gedeukte pompoen, een heks met gebroken bezem, een kapotte deurkrans, een trol zonder neus….

Heb ondertussen wat research gedaan omtrent het fameuze ‘trick or treat’-gedoe, want heb geen idee hoe het er hier aan toegaat en aan hoeveel bezoekjes we ons kunnen verwachten. Dit is het resultaat van mijn enquête:

·         doe gewoon al je lichten uit, ga naar de bioscoop en kom niet terug voor middernacht;

·         koop minstens 150 à 200 snoepen, want je krijgt zeker een 50-tal groepjes aan de deur en geeft telkens een minimum van 3 snoepjes;

·         zet een grote mand snoep aan je deur en maak je huis heel spooky;

·         geef geen snoepjes, maar appeltjes, dat is beter voor de kindjes….

Ik denk maar dat ik voor de snoepjes ga, want het afbollen en lichten doven… bof, dat is niet echt mijn stijl. Trouwens, ben benieuwd en wil het wel eens meemaken. Dat van die appeltjes heb ik even overwogen, daar zit iets in, maar is dat niet de taak van de ouders? Van zich eens per jaar vol te proppen met snoep zullen ze geen 100 kg gaan wegen, zeker?

En de overschot van de troep? Blijkbaar kan je dat nadien gewoon terugbrengen naar de winkel. Nauwelijks te snappen, weet ik, heb hier al vaker een frons getrokken, this is America!

Om aan te geven dat de kinderen welkom zijn, moet je je huis versieren. Aan mijn voordeur ligt ondertussen al een stapel pompoenen en word je verwelkomd door een lelijke heks. Enneuh… misschien komen zelfs mijn eigen huisheksen nog op tijd aan voor Halloween… de heksen* in onze container, bedoel ik dan. Want heb gisteren bericht gekregen dat er mogelijk nog deze week geleverd wordt, zou ik nog maar eens mijn hoop durven stellen op levering voor vrijdag??? Of toch maar niet???

*Een van die heksen kreeg ik trouwens ooit eens als nieuwjaarsgeschenk van een Zwitserse leverancier, van de firma waar ik toen werkte. Het pakket werd thuis bezorgd, met een kaartje bij waarop stond: “A witch for a witch, happy new year! H.T.”.

Dit kaarsje brandt vandaag voor jou, lieve vriendin.

Eindelijk vrijdag, straks ga ik W ophalen op LAX, de luchthaven van LA. Hopelijk is er niet teveel verkeer. Gelukkig zijn de weercondities weer optimaal, alle wegen zijn terug open en er is geen vertraging aangekondigd, dat moet dus wel snor zitten. Trouwens, op de terugweg kunnen we carpolen, op de snelwegen is er een apart rijvak voor als je met 2 of meer in de auto zit. Heel goed systeem.

Bah, het was een lange week, niet dat ik me verveeld heb of zo, integendeel, er was best wel wat afwisseling, zwemmen mocht nog niet, maar heb weer wat leuke mensen ontmoet. Zo ook een man die me aan wat fietsfanaten wil voorstellen, dus als straks mijn fietske aankomt… yehaaa!!! Heb zelfs voor ’t eerst een praatje gehad met een democraat en die lopen hier zeer dun gezaaid. Was ook eens interessant na de mening van X-tal republikeinen aanhoord te hebben.

Maar eerlijk, ik was toch wel een beetje eenzaam. Eigenlijk is het vooral het feit dat die zondag ertussen zat. Als dat indertijd in België gebeurde konden we daar ook altijd een jeremiade over afsteken en die ene dag van het weekend die we wel hadden, daardoor óók nog eens vergallen. Maar het gebeurt gelukkig zelden en ja, dat is part of the game natuurlijk.

Dus de komende dagen, als jullie geen nieuwe postjes zien verschijnen op mijn blog, ga er dan maar van uit dat ‘geen nieuws goed nieuws’ betekent.

Iedereen daar aan de andere kant van de oceaan een prachtig weekend gewenst!

Dit heb ik jullie nog niet verteld…. Pffww, een beetje tegen mijn zin, maar, als ik hier zo graag uitpak met succesverhalen, moet ik mijn blunders ook maar vertellen… dus voilà, hier het uitgestelde relaas:

Vorige vrijdag moest ik mijn ‘behind the wheel’ test gaan afleggen, afspraak 9:00. Stresskonijn als ik ben was ik dus behoorlijk opgewonden. Doordat de DMV* zaterdag en maandag gesloten zou zijn, stonden er ellenlange files. Bonus-tijd dus om me op te winden!
Om 10:30 pas kreeg ik mijn nummer, dat zet je achter je voorruit en wacht weer je beurt af. Tegenover mij zag ik iemand die de motorkap moest openmaken… oei, waar zit die knop of hendel in mijn auto??? Dat ding was niet te vinden, instructieboekje boven gehaald, oh, daar…. Toen begon ik nog meer te panikeren en begon angstvallig te memoriseren waar en wat er allemaal onder die kap zat. Ondertussen was het al 11:00 en ik had beloofd W op te halen aan de luchthaven om 12:00, geen GSM, dus me nóg maar wat meer aan 't oppieren.

Natuurlijk allemaal een mooie uitleg om simpelweg te zeggen dat ik niet geslaagd ben. Ik heb zelfs de test niet moeten afleggen! Ik reed de parking af (heel bergaf), stopte braafkes aan de eerste stop, dan aan de 2e stop, draaide rechtsaf en raakte met mijn achterwiel even de stoeprand…. Naast mij geen reactie, maar kreeg de instructie: 'volgende straat rechts en dan weer rechts' en… ik stond weer op de parking. Hij krabbelde wat op zijn blad, gaf het mij en zei: you hit the curb! En kraste op. Op het blad stond: driving on sidewalk, in het kadertje ‘critical driving errors’…. K!%$!!!
 
Is dit nu allemaal zo erg? Gosh, nee, helemaal niet natuurlijk, maar ik was toch behoorlijk teleurgesteld, stom toch, voor zo’n onbenullig iets.

Ondertussen is hier de storm letterlijk en figuurlijk gaan liggen, en huppel ik weer vrolijk rond, hoewel de berichten uit België en Europa - die ik uiteraard op de voet blijf volgen- toch niet echt opbeurend zijn, het zijn daar ook stormachtige tijden, zij het dan financieel stormachtig, brrrr….

*Department of Motor Vehicles

Vanmorgen een koffietje gaan drinken, zoals gewoonlijk met mijn vriendje laptop. Het eerste wat ik doe is de krant lezen. Ik klikte De Morgen open, vond de titel‘Who’s nailin Paylin’ goed gevonden, klikte en daar verscheen de brave Sara Palin, moeder van 5 koters… ik kreeg daar ter plekke de slappe lach, ik raakte er niet meer uit. Direct een paar mensen rond mij die reageerden op mijn lachbui, heb snel afgeklikt en gezegd dat het om een ‘Belgian joke’ ging.

Ik weet niet of ze er hier ook zo zouden om kunnen lachen, mogelijk wel, maar stuurde het gesprek voor alle veiligheid toch maar in een andere richting... de Santa Ana Winds en de wildfires en of het vuur eventueel tot hier zou kunnen komen? Maar werd rap gerustgesteld: you have nothing to worry about dear, you’re safe here in Irvine. Oef! Het blijft natuurlijk traumatsich voor de getroffen mensen.

Ondertussen is de wind gaan liggen en is het zeer warm, 29º. De wind koelde niet, maar het voelde wel koeler aan en ook in huis werd het niet zo warm.

Vervolg van de ‘neverendingcontainerstory’ nu. Heb er al even niets over gezegd omdat ik er mij alleen maar heel druk om maak, of boos, dan voel ik me weer machteloos, of triest, dan razend…. Vorige week –na weetikhoeveel mails- kwam de aap uit de mouw, door de douanecontrole moest er extra worden betaald. Ergens stond dat vermeld in de kleine lettertjes van het contract. Vermits er geen andere optie was, hebben we gevraagd ons asap de factuur te sturen en gezegd dat we onmiddellijk zouden betalen. Vandaag (9 dagen verder) factuur gekregen, direct overschrijving gedaan, zo maar eventjes $1.230 extra rekenen ze ons aan!!! En nu nog een 4-tal werkdagen vooraleer zij het bedrag op hun rekening krijgen… dan pas kan de planning gemaakt worden. De beloofde 5 à 6 weken levertijd worden er dus minstens 14!!!
Kan er nu nog iets fout gaan? Verkeerd rekeningnummer ingevuld? Vrachtwagen kantelt? Firma bankroet…. !$%&!! Qrwwauw…! (zo klinkt het opvreten van mijn schoenzolen...).


PS 1 Heb al een paar keer reacties gekregen i.v.m. het onmogelijke uur dat ik de postjes op mijn blog zet. Dit komt doordat ik mijn blog op GMT+1 heb laten staan, tijd in België dus. De klok van mijn laptop staat op Pacific time, met daarnaast toch nog een klein klokje op GMT+1.

PS 2 Het is geenszins mijn bedoeling om iemand met deze foto te chockeren, ik vind het gewoon grappig, net zoals het verhaal van Gladys op 22-08, waar het ook niet mijn bedoeling was de spot te drijven of iemand hiermee pijn te doen.

Santana heeft zijn intrede gedaan, jammer genoeg niet Carlos Santana, maar de Santana Winds of eigenlijk de Santa Ana Winds*, koud in de bergen, hier extreem warm.

Zaterdagavond was het al behoorlijk gaan waaien. We waren uitgenodigd bij buren en zij waarschuwden ons dat het in hevigheid zou toenemen die nacht –wat het geval was- maar ik had niet door dat dit het begin was van een lange winderige periode. Het was Gladys die me vanmorgen in haar beste ‘Spaengels’ vertelde dat het de Santana Winds zijn die ieder jaar rond deze tijd over Orange County waaien en dat gedurende een tweetal maanden.

Ben dan even gaan googelen en lees dat de herfst hier langsheen de kust de warmste periode van het jaar kan zijn, warmer zelfs dan in de woestijn. Het gevaar op brand is dus altijd zeer reëel aanwezig. Vuurhaarden zijn nu al uitgebroken ten oosten van Los Angeles. Op TV worden oproepen gedaan om je meest waardevolle spullen in de auto te laden, gaan slapen met je telefoon in de aanslag en klaar om te vertrekken. Hier is niets aan de hand (momenteel toch niet), alhoewel, de grootste vuurhaard is op minder dan 50 miles hiervandaan, brrrr, toch niet zo heel ver.

Niet alleen vernieling brengt Santana, maar er is gelukkig ook iets positiefs aan. De koude lagen van onder in de oceaan worden naar boven geduwd, het water wordt hierdoor veel rijker aan mineralen en hoe beter de kwaliteit van het water hoe meer vis uiteraard.

De voorbije nacht blaasde het nog erger dan de vorige. Vanmorgen lagen al mijn bloempotten omver, de parasol lag tussen de struiken, het tafelkleed is waarschijnlijk in een of andere tuin beland… bladeren, takken en boomschors all over the place… een ware ravage was het.

Nu denk ik dat mijn buren de voorbije 2 dagen achter hun raam echt gelachen hebben met hun nieuwe buurvrouw die maar veegt en veegt, en alle dode bladeren en takken uit de struiken plukt, en de goot ruimt… eergisteren deed ik dat, gisteren, vanmorgen… En toen kwam gelukkig Gladys me vertellen over Santana en zal ik niet meer als een idioot iedere dag beginnen vegen.

Nu de wind iets minder is, ga ik toch nog heel even een klein beetje ruimen en alles wat kan om- of wegwaaien meer beschut zetten. Uiteraard alleen in mijn achtertuintje, waar ik gelukkig geen inkijk heb. Nog meer fun gun ik ze niet, zou met mijn kop niet graag terecht komen in ‘America’s funniest home videos’.

*Santa Ana grenst aan Irvine

Vannacht heeft het hevig gewaaid, nu is alles weer rustig maar er is nog steeds Red Flag Warning ALERT 1 . Het is momenteel zo’n 25º, alles is kurkdroog, vandaar groot gevaar voor branden. De straten ruiken helemaal naar eucalyptus, heerlijk is dat, de eerste keer dat me dat opvalt. Mogelijk de eerste keer ook dat de geur zo sterk is. Vanmorgen, toen ik vertrok naar LA, lagen overal stukken schors van de bomen op de straat, toen ik terugkwam waren ze al grotendeels platgereden. Zou kunnen dat daardoor die geur zo helemaal vrij komt en verspreid wordt, ik ruik het hier zelfs binnen in huis.

In Irvine staan heel veel grote oude eucalyptusbomen, zelfs aan onze voordeur staat er een, zij het maar een heel kleintje (foto). De schors van die oude bomen krult helemaal om en komt los van de stam, deze voelt zacht aan als een spons. Vorige week praatte ik met een oude man, hij vertelde dat het hier vroeger vol stond met eucalyptus- en sinaasappelbomen. Vandaar trouwens de naam van de streek: Orange County. Toen kon het hier zo lekker ruiken naar oranjebloesems, zei hij. Helaas zijn alle sinaasappelbomen hier verdwenen.
Irvine, zo'n 144km² groot en 209,806 inwoners, is ‘a planned city’, dus gebouwd op een voordien onontwikkeld gebied. Die opbouw begon pas in de zestiger jaren, maar ondertussen staat het hier zo goed als vol. Gelukkig is er veel groen, parken, sportterreinen, fiets- en voetpaden, een grote universiteit, hospitaal, bibliotheken… alle faciliteiten zijn voorradig.

Hier is het is zondagnamiddag 15:30, in België (24:30) ligt iedereen nu op één oor. Voor mij uitzonderlijk dat ik op een zondag aan 't tokkelen ben. W is tijdens de week vaak op reis –dat was in België niet anders- en dus profiteren we in de weekends dubbel zoveel en schuif ik mijn dikke vriend de laptop graag even opzij. Vandaag is W vertrokken naar Hong Kong en blijft daar de hele week, niet fijn voor mij, nog minder voor hem. Ik ben wel gewoon veel alleen te zijn, maar nu we zelfs onze zondag niet samen kunnen doorbrengen laat mijn oren wat hangen. Het weekend was veel te kort, vooral voor W die al een moeilijke week achter de rug had en er nog een aantal zware voor de boeg heeft, batterijtjes raken op die manier niet helemaal opgeladen.

Ik ga nog even in mijn tuintje zitten en lees verder in mijn boek, een heel mooi boek trouwens. Hopelijk kan ik me er even in vergeten...
Oh ja, op de foto van vorig postje zie je inderdaad de pac zitten, maar de foto is te klein om het echt goed te kunnen zien. Mij viel het op toen ik bij het vorig postje wou zetten. Toch heel wat goede antwoorden kreeg ik binnen, helaas, pindakaas, er worden geen prijzen uitgereikt!

Gisteren ben ik in het ziekenhuis geweest om mijn pac eruit te halen. Het was een moeilijke beslissing, want ik maakte mezelf altijd wijs dat ik hem niet nodig zou hebben zolang die er zat.

Ik had de laatste tijd weer veel last in mijn linkerarm, ’s nachts wakker worden omdat ik me op mijn linkerzij gedraaid had…  kwam daarbij dat de dokter me serieus aan het schrikken gebracht had over wat er ‘zou kunnen’ gebeuren, over verstopping van een belangrijke ader in de hals, infectie, trombose in de katheter, ….

Gisteren dus naar Hoag Hospital, geen leuk uitstapje, maar toch weer een hele belevenis. De sfeer was vrij aangenaam tijdens de voorbereiding in de pre-operating room. Nu is het wel zo dat in de meeste gevallen het weghalen van zo’n poortje een blijde gebeurtenis is, het betekent veelal dat de hele behandeling achter de rug is en de patiënt genezen verklaard is. De hele staff hier kent natuurlijk mijn verhaal niet en al van bij de inschrijving kreeg ik aan de receptie te horen op heel vrolijke toon ‘Good for you! What a great day!’. ‘Heu, ja zeker…, slik’.

De ‘nurse’ vertelde me dat haar moeder Belgische was, ondertussen overleden, maar ze herinnerde zich nog een paar woordjes, ‘das alles’. De naam van die lekkere Belgische pralines in zo’n gouden doos was ze vergeten… ‘Leonidas?’ Juist, ja, dat was het…. Ondertussen huppelde ze vrolijk rond en vertelde aan iedereen die het horen wou dat ik Belgische was en zo’n mooi accent had en….

Er was ook George, de anesthesist, zo’n ‘hondervijfentwintigkilogramwegende gezelligerd’ die uiteraard direct de associatie maakte met Belgian Waffels en me een adresje noteerde waar je de lekkerste ‘pumpkin pancakes’ van de streek kan eten. Hijzelf was er duidelijk vaste klant aan huis! Gelukkig kon hij ook goed prikken.

En er was Jim, de chirurg, met zijn Halloween-bril, zo’n knaloranje echt plastieken afschuwelijk brilmontuur, net een Clini Clown. Hij bracht me eerst wat in verwarring over de consequenties van de ingreep, over het feit dat ik niet genezen was en misschien… ik wou het al op een lopen zetten, maar de nurse kon het nadien gelukkig wat minimaliseren, dus ben ik maar blijven liggen.

Je wordt hier echt gepamperd, om de haverklap warme dekens over je, voortdurend de vraag of alles OK is, ook na de ingreep, ik werd naar een kamer gebracht waar ik nog een paar uurtjes moest blijven, werd daar verder opgevolgd, W werd opgebeld dat alles goed verlopen was, waar en wanneer hij me kon ophalen…. Ik kon pas mijn kamer uit nadat hij zich had aangemeld en voor de ingang op me wachtte, waar ze me in een rolstoel heen brachten.

Ik moet zeggen dat het bij het plaatsen van de pac in Jette wel even anders was, ik heb er zelfs een heel slechte herinnering aan. Ik was amper ingelicht over wat de ingreep inhield, was er in mijn eentje met de auto naartoe gereden en dadelijk na de operatie dapper de auto in en huiswaarts. Dat ritje vergeet ik niet licht.

Nu weet ik ook wel dat ze hier geen enkel risico durven nemen omdat ze bij het minste slordigheidje een lawsuit aan hun broek krijgen. Het is onvoorstelbaar hoeveel paperassen je telkens moet invullen en hoe zorgvuldig je wordt ingelicht, uiteraard allemaal om  zichzelf in te dekken. Ik kreeg ook nog een aantal aanwijzingen op papier mee voor de verzorging thuis en dat er gedurende 24 uur iemand me gezelschap moest houden, 48u geen auto rijden…. Nu was dat laatste wel nodig vrees ik, want ik heb al 2 dagen meer geslapen dan wakker geweest, niet normaal! Ik denk dat ze me genoeg gegeven hebben om een olifant te laten inslapen!

Maar voilà, ’t is achter de rug en zonder problemen verlopen. En nu hopen dat ze nooit meer zo’n onding moeten plaatsen.

PS Rara… wie weet waarom deze foto, zondag genomen in Ocean Side, bij dit postje staat? Goed kijken!!!
En rap nog een 2e PS-je, om te zeggen dat ik een minuut na het plaatsen van dit postje een telefoontje kreeg van Hoag met de vraag of alles goed verloopt.

Hier ben ik weer, na een paar dagen ‘rust’ (over die rust vertel ik meer in een volgend postje).

Nee, we zijn geen weekendje weg geweest, want daar was het te laat voor omdat we geen nieuws hadden over de levering en het toch een beetje idioot is voor W nog eens zo’n lange reis te maken naar San Francisco als hij daar sowieso al iedere week naartoe moet. Logisch dat hij dan in het weekend geen zin heeft in een vliegreis of een 5-tal uur in de auto. We zijn zeker niet op onze stok blijven zitten, zaterdag naar de Parkfeesten hier in Irvine, met allemaal kraampjes waar veel te proeven viel, zondag gingen we een dagje naar Ocean Side, hier zo’n 60km vandaan.

Ocean Side was helemaal niet wat we ervan verwachtten, maar wel heel leuk, zo totaal anders dan de kustplaatsen hier vlakbij. Het liep daar vol jonge gasten, allemaal met gemillimeterd haar, duidelijk allemaal soldaten en inderdaad, er is een grote militaire basis vlakbij. Je zag daar ook de ene barbershop naast de andere en die zaten allemaal opgepropt vol, want nieuwsgierig als ik ben ging ik even binnenpiepen, ik wou wel eens weten of ze ook klanten hadden op een mooie zondagmiddag. En nu overdrijf ik echt niet als ik zeg dat ze overal met een tiental kappers druk bezig waren en er ook nog eens een rij wachtenden braafjes op een bankje zat hun beurt af te wachten. Zeker een 20-tal barbershops zijn we zo voorbij gewandeld. Big business is dat daar een kapperszaak!

Om het daar nog eens over te hebben… de douane heeft eind vorige week alles vrijgegeven en gisteren is de hele handel opgehaald in de haven. Alles staat in het magazijn van Global Ocean Freight, maar nu moeten we weer wachten tot het in hun planning past om te komen leveren. Tussen de lijnen heb ik allang gelezen dat het niet voor deze week is. Er zou dan toch fysieke controle gebeurd zijn, daarover ‘probeer’ ik me nog niet te veel op te winden, maar ik vraag me af hoe de spullen -die in Mechelen zo professioneel ingepakt werden- hier zullen aankomen…. Cross fingers.

Klasseer dit postje ook maar onder de noemer ‘klagen en zagen’.

Wat nu weer zul je denken? Wel, onze container is nog steeds niet aangekomen en we hebben ook geen nieuws over hoe lang het nog kan duren. Niets, nothing, rien, nada…!!!

Ondertussen richt ik mijn mails niet meer tot Keren, onze contactpersoon hier, want my dearest hubby is zijn alom gekende kalmte een keertje verloren en heeft dat kind de volle lading gegeven. Maar ook van de Belgische firma –met wie we tenslotte de overeenkomst afsloten- raken we niet wijzer. Alleen dat het allemaal veranderd is sinds 9-11, dat er soms scanning is, eventueel ook nog physical control… en meer van die blablabla… . Maar of onze spullen nu effectief vastgehouden en/of gecontroleerd worden, dat weten we dus niet. 'Schip in Oakland aangekomen op 14 september' en 'dat onze container niet de enige is die de douane moet passeren' is de informatie waar we het voorlopig mee moeten doen… .

W moest deze week een paar dagen naar San Jose, ik wil wel eens meegegaan want heb een vriendin die daar woont en die al weken vraagt wanneer ik nu eindelijk eens meekom. Maar ik zou er dan graag een weekendje San Francisco aanbreien, dat is vlakbij, maar ik durf niets plannen, het moest ondertussen maar eens lukken...

Als de Amerikanen nu echt denken springstof of een bom te vinden in de huisraad van een ‘onbesproken echtpaar van over de 50’… tja, dan begrijp ik waarom ze die man met zijn kazuifel en lange baard nog steeds niet gevonden hebben. Als ze op die manier hun ‘war against terror’ aanpakken kunnen die zelfmoordpipo's ondertussen nog even verder prutsen!

Heet is het hier, bloedheet! (94ºF ofte zo’n 33ºC). Al een aantal dagen. Het asfalt plakt.

Een paar weken geleden zei iemand dat september en oktober wel eens de heetste maanden van het seizoen konden zijn. Het was toen al een paar dagen een ietsje frisser, ’s nachts koud… ik trok een ongelovige frons. Maar hier is ie dan, de Californische zomer!

Overdag staan de airco’s hier vollen bak te draaien, maar… dit geloof je niet, ik dacht echt dat het voor de grap was dat mijn buurvrouw me vorige week kwam uitleggen hoe het haardvuur werkt, want alle huizen hier hebben zo’n zelfde ding, op gas. Heus, ’s avonds gaat het haardvuur aan! Want de Amerikanen vinden het al wat chilly… ja, je leest het goed: chilly, frisjes!!???

Can you believe this?

In de winkels hangt de wintercollectie, truien, mantels, laarzen… vooral dan in de chiquere zaken. Vorig weekend waren we in South Coast Plaza, een prachtig winkelcentrum hier in de buurt, gingen een winkel binnen, keken naar de mantels en mompelden wat, er is toch niemand die ons verstaat, komt de verkoopster en zegt:

-Oh sweetie, you must try this coat on, you're gone love it!

W en ik bekijken mekaar en vragen wat je hier met een jas doet? Of het hier dan toch koud wordt? En ja, zo zei ze, je kan hier best een jas verdragen, binnen korte tijd wordt het frisser….

2 minuten later, bocht van 180º, nadat ze vroeg waar we vandaan komen is ze helemaal vergeten wat ze net zei:

-You guys gone love California! Only one season! Always summertime!

Enfin, eigenlijk kan alles hier, je ziet hier zowel flipflops als van die dikke warme Huggs… moet kunnen….

Wij hebben ons ondertussen alvast een fan aangeschaft voor de slaapkamer, je weet wel, zo’n reuzenventilator aan ’t plafond. Zalig is dat. Bijna alle huizen die we bezochten hadden minstens een paar exemplaren, dit huis had er geen. Nu een. Ik blij.

...krijgen jullie weer een korte beschrijving van wat ik lees.
De laatste maanden echter kwam ik er nauwelijks toe een boek vast te nemen. Eerst de hele rompslomp rond ons vertrek, dan de uiteindelijke verhuis. Dus lezen was niet aan de orde.
Dit boek kocht ik op de luchthaven London Heathrow toen we vertrokken, ik was erin begonnen tijdens onze vlucht naar LA. De eerste weken hier had ik het zo druk, met van alles en niets, het boek bleef liggen, kwam daar nog bij dat ik niet echt geboeid raakte, maar eindelijk is het uit:

The sum of our days van Isabel Allende

Isabel Allende richt zich in dit boek tot Paula, haar tragisch overleden dochter, hoe ze het leven weer heeft opgepakt. Hoe ze, ondanks alle tegenslagen, erin slaagt het leven met een glimlach tegemoet te zien. Een zelfportret eigenlijk.
Ontroerend tekent Allende een portret van haar familie, en spaart zichzelf daarbij niet. Een familie die veel heeft meegemaakt, verlies, liefde, verslaving, scheiding en hereniging, maar die nooit haar gevoel voor humor heeft verloren.
Allende beschrijft haar open huis in Californië, waar het een komen en gaan is van vrienden, familieleden en gasten. Op kleurrijke manier brengt ze haar jeugd, de liefde voor haar gezin en de bonte verzameling mensen die ze om zich heen heeft verzameld, tot leven.
           
Ondertussen ben ik een nieuw boek begonnen, dit op aanraden van een goede vriend. Ben benieuwd, de eerste bladzijden slepen me al helemaal mee….  Korte beschrijving is te vinden in de rechterkolom

Eerst bezochten we Balboa Park, waar galerijen, workshops, musea (15), speeltuinen, een arboretum, restaurants, podia, attracties… en ga zo nog maar even verder, verzameld staan op een oppervlakte van zo maar even 5km².

 


Na een kort dutje in de auto, reden we naar Old Town San Diego waar er net dit weekend een art festival plaatshad. Omdat we problemen hadden om onze auto kwijt te raken vonden we dat een tegenvaller, maar net toen we dachten rechtsomkeer te maken vonden we een goede parkeerplaats vlakbij.

  
 
 
‘Art’ op zo’n festivals is een beetje als bij ons, maar het was wel leuk kuieren tussen de kraampjes met vooral juwelen, foto’s, handwerk, schilderijen, houtsnijwerk…. De vele echt oude winkeltjes en restaurantjes (vooral dan Mexicaanse) konden ons meer bekoren, het leek wel alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Beetje Bokrijk? Ja, misschien wel..., alhoewel, de winkels hier zijn wel echt en dagelijks open. En nogmaals, this is Amerika, dus zoals alles hier, ‘much bigger’! 

En daarna was het bobijntje af, nog ergens rustig iets gaan eten en zeer voldaan (maag én hoofd) richting Irvine.

Update container, deze morgen in onze mailbox: Your cargo is still in customs, they will do x-ray exam on the container and until it will be released I  cannot advice delivery date. I will keep you posted.
Daar moeten we het dus voorlopig mee doen, voorlopig blijft het dus wachten. Maar dat hebben we hier al eerder gedaan….

Toen we pas hier waren en naar de Cox-winkel gingen, provider TV, internet en telefoon, raadde Debra ons een wijnbar aan, daar vlakbij.

Zondagmiddag zouden we die eindelijk eens uitproberen. Inderdaad een leuke bar, de eetkaart viel wat tegen, heel beperkt ook. Maar ik meende bij het binnengaan het bord gelezen te hebben: bring your own food. Nu ken ik in België wel de BYO restaurants maar dit had ik toch nog niet meegemaakt. En inderdaad, je gaat gewoon naar een van de restaurants daar, je kiest je eten uit, betaalt en een half uurtje later krijg je het in de wijnbar geserveerd. Onvoorstelbaar vonden we dat.

De Cox-winkel is open op zondag, 7 op 7 dus. We liepen dus meteen ook even binnen om te vragen of we eventueel onze decoder konden omruilen voor een ander type. ‘Geen probleem’, zei de man, verdween en stond even later met een nieuwe decoder voor ons klaar. ‘Ja maar, we hebben de andere niet bij’. ‘Geen probleem, breng die maar eens binnen’. Ook dit kan ik me niet indenken bij Telenet of Belgacom waar het al bijna onmogelijk is om iemand aan de lijn te krijgen op een doordeweekse dag.

Oh ja, wat anders nu, onze spullen zijn aangekomen… op Amerikaanse bodem dan, niet in Irvine! Begrijp me niet verkeerd! Aan uitpakken durf ik dus zelfs nog niet te denken! Ach nee, niet omdat ik ertegen opzie, maar omdat ik nachtmerries heb van douaniers die net onze container eruit halen. Het gedoe met mijn UPS-doos zit nog vers in mijn hoofd.

Beetje pessimistisch? Dat zal wel, maar ik probeer mezelf wel te sussen met de gedachte dat je geen twee keer de pech kan hebben dat je spullen helemaal uitgepakt worden en gecontroleerd, maar toch…. Enfin, nog even afwachten dus.

En ik die dacht dat ook hier de herfst zijn intrede gedaan had! Gewoon omdat donderdag Laura pas was komen opdagen om 11u en zich vrijdag totaal niet liet zien. Maar ik was wat snel om al de conclusie te trekken dat de Californische zomer voorbij was. ’s Nachts echter wordt het hier stilaan wel veel frisser en we zitten nog steeds zonder dekens*. Gelukkig hebben we een paar dikke badlakens mee, want zo rond een uur of 4 ’s ochtends krijg ik hier verdomd koude tenen!

Maar het is dus helemaal niet zo dat het ook overdag al kouder wordt, een dagje zonder zon was blijkbaar uitzonderlijk. Vanochtend hoorde ik in het weerbericht op de radio: ‘it is gone be a cooker today!’'. We krijgen hier vandaag zo’n 90ºF (32ºC) en '82º aloooooong the coaaaaaast!', van een cooker gesproken! De dagen worden wel snel korter, om 7u is het echt donker.

Zaterdag hebben we een mooie wandeling gemaakt op het strand, in Laguna Beach, 11 miles (zo’n 17km) hiervandaan. Wat opvalt is dat bijna iedereen t-shirts en lange shorts draagt. Blijkbaar zijn er hier heel veel mensen van onze generatie die huidkanker hebben, omdat ze als kind bijna voortdurend onbeschermd buiten waren. Echt zonnebaden zie je nauwelijks, iedereen is in beweging, stappen, lopen, volley, surfen… en iedereen met Tee en cap!

Momenteel heeft iedereen het hier over hurricane Ike , verschrikkelijk is het, het leeft erg bij de mensen, want vermits de Amerikanen niet onder hun kerktoren blijven hangen, heeft iedereen wel familie of vrienden in die buurt wonen. W is vanochtend vertrokken naar Austin, nadien zou hij naar Houston gaan waar hij dus uiteraard helemaal niet zat op te wachten, gezien de situatie daar. Gelukkig kreeg hij gisteravond bericht dat alle meetings daar uitgesteld zijn. Oef!


*Als er geen verandering in het schema is, zou onze container gisteren hier in de haven zijn aangekomen. Cross fingers dat er geen 'physical control' komt.

Wat nu?
Zit ze daar bij jullie?
De eerste keer sinds we hier wonen dat ze niet te zien is... het is 73º Fahrenheit, dus dat zal zo'n 23º Celsius zijn, maar de lucht is (licht)grijs…

Vandaag mijn schriftelijk rijexamen afgelegd, zenuwpees als ik ben was ik dus vanochtend heel erg gespannen. Al mijn nerveus gedoe voor niets, ik slaagde en was in een recordtijd klaar. Meteen dus ook maar afspraak gemaakt voor de ‘behind the wheel’ test en die staat gepland voor oktober. Heb dus nog even tijd om me daarover druk te maken, want blijkbaar zijn het geen lieve mannetjes die hier de rijtest afnemen.

Wat niet kan gezegd worden van het ziekenhuispersoneel. Echt super! Gisteren had ik mijn afspraak met ‘the Dutch speaking doctor’. Verder dan ‘hoe gaat het’ en ‘alles komt goed’, uitgesproken met een harde g, kwam hij niet. Ik kreeg wel het hele verhaal te horen, van zijn ouders die uit Friesland kwamen en hier melkkoeien beginnen kweken zijn en zijn zus die… en zijn broer… en de hele familiegeschiedenis om na een halfuurtje een nieuw lijdend voorwerp te kiezen, ik.

 En ja, zoveel dokters, zoveel meningen zeker? Hoewel ik enkel ging om de pac te spoelen stond hij erop een bloedanalyse te doen en kreeg ik meteen ook zijn advies over een aantal zaken die zouden moeten gebeuren, een beetje een andere aanpak, grondiger misschien, niets uitsluiten… en dus stapte ik buiten met een hoofd als een ‘tomate farcie’,  maar dan gevuld met twijfels i.p.v. gehakt.

Ondertussen heeft Denise, the nurse, net gebeld met de melding dat ik me alvast geen zorgen hoef te maken over mijn bloed, dat alles prima in orde is op een klein detail na, rode bloedcellen aan de lage kant, maar nothing to worry about. Oef! ’t Zijn hier rappe analisten in het labo, dat duurde in Brussel wel wat langer.

Heb voor mezelf alle puntjes eens op een rijtje gezet, heb wat gesurft, een vriendin/lotgenootje om raad gevraagd en ik ben er helemaal uit op een klein detail na, waar ik nog wat meer tijd en info voor nodig heb. De rust in mijn hoofd is dus min of meer weergekeerd, zeker na mijn gesprekje net met Denise, die me wat extra raad kon geven. Geen overhaaste beslissingen nemen en niets (laten) doen als ik er zelf niet helemaal van overtuigd ben dat het beter voor me is.  

De puzzel past weer.

Ik zou ’t nog vergeten, een fotootje te sturen van de kolibrietjes die ik hier dagelijks op bezoek krijg. Het heeft even geduurd vooraleer het lukte om ze te kieken, dacht dat het aan mijn fototoestel lag, maar eigenlijk was het gewoon omdat in volle zon die kleine snoodaards nauwelijks te onderscheiden zijn van het groen van de bomen.
     

Wat anders nu, een aantal onder jullie vindt dat ik wel bof omdat ik alle dagen kan gaan zwemmen. Dat is natuurlijk zo, ware het niet dat ik eigenlijk helemaal niet graag zwem! Komt daar ook nog bij dat je op mijn leeftijd en zonder verbouwingswerken -maar integendeel, na wat afbraakwerken- niet zo graag meer paradeert met niet veel om je lijf. Ik heb er dan ook zomaar eventjes 7 jaar over gedaan om me -na die sloopwerken- terug een badpak aan te schaffen.

Maar het is goed voor mijn armgewrichten en ik voel dat het me echt goed doet. Dus hier heeft deze Truus dan ook helemaal geen excuus om niet te zwemmen. Gelukkig zijn er hier nooit veel toeschouwers en bovendien al helemaal niemand die me kent. Gisteren was ik zelfs helemaal alleen. Tijd om mijn sierlijke slag wat bij te werken zo zonder publiek. Want ik kan wel zwemmen en trek dapper mijn baantjes, maar mijn bevallige stijl en mijn ademhaling… daar moet nog wat aan gewerkt, al goed dat ik mezelf niet bezig zie!

Vandaag een heel goede reden om niet te gaan, mijn hele buizensysteem doet raar en het laat zich makkelijk raden hoe dat komt, heb nl. met al dat oefenen op mijn ademhaling een paar keer een flinke hap water binnengekregen i.p.v. lucht.

Oef, binnenkort kan ik wat afwisselen met fietsen. En al is dat minder goed voor de armen, het is so much more fun en je wordt er zelfs niet nat van!

Zo, het was al even geleden dat ik nog eens aan de Klaagmuur stond, dus met deze, nu zet ik mijn knopje weer uit en ga lekker in mijn tuintje zitten genieten.

Ik verneem trouwens dat het daar bij jullie eindelijk ook mooi weer is. Deze morgen was het hier wat frisser en stonden er wat stapelwolken. Karin, mijn overbuur, kwam buiten toen ik de oprit veegde en riep spontaan: ‘Gorgeous morning! Nice and cool!’. Net omgekeerd gaat het hier dus. Een uurtje later was er geen wolkje meer te bespeuren en stond Laura hier weer in al haar pracht aan een staalblauwe hemel….

Van het bos en de bomen gesproken (lees reactie van Wenneke op vorig postje), denk ik eraan, milieuvriendelijker dan al die reclamefolders in je bus,  maar ook weer echt Amerikaans:

Dringdring! Dringdring! Dringdring! 

-Hellôooo?

-This is Verizon Wireless. If you are Pamela Prince, press 1...
-I think...
Ondertussen ratelt de stem door...
-...if not, press 2…

I press OFF!!!!

Een uurtje later:

Dringdring! Dringdring! Dringdring!

-Hellôooo?

-Your Insurance is about to expire…

Ooofffff!!!!

Tja, wat betreft de bomen, die blijven hierdoor rustig verder groeien, milieuvriendelijker dus wel, maar mensvriendelijker…? Dit herhaalt zich zo een aantal keer per dag... zucht...

Toch een postje waard, vond ik zo, hoe je hier altijd en overal moet uitkijken als je wat koopt en je zodoende vele dollars kan uitsparen. Nu had ik in België ook wel zo’n Delhaize kaart waar je dan punten mee spaart tot je een aankoopbon van €5 krijgt… maar hier is dat werkelijk ongelooflijk.

Ook hier teken je in de supermarkt in voor zo’n kaart. Het heeft even geduurd voor ik het doorhad, maar op zowat de helft van de producten krijg je daarmee korting, die echt wel oploopt als je je rekening even nakijkt, vaak ook is het 1 kopen en hetzelfde product gratis. De eerste keer bekeek de kassier me heel verwonderd omdat ik het gratis product niet bij had. Daar bovenop is er dan ook dat puntenspaarsysteem zoals bij ons.

En voilà, zo zien jullie wat er in mijn karretje lag!  

Ook in de Pharmacy* is er dat systeem en staat er vaak onder je rekening dat je met dat kasticket iets gratis krijgt (tandenborstel, zeep, deo…), of $5 discount… wel binnen een bepaalde termijn. Heeft ook even geduurd voor ik dat doorhad, heb de eerste weken waarschijnlijk heel wat tandenborstels en 5$-biljetten aan mijn neus laten voorij gaan.

Vorige week kocht ik een broek en die moest worden ingekort. 'No problem, can I have your card sweetie?' Hoezo kaart? Ok, moest even mijn gegevens noteren en de kaart was zo gemaakt, retouche gratis en 40% korting.

Zalig genoten van een prachtig lang weekend, maandag was het nl. Labor Day, voor W dus een dagje verlof.

We hadden een goed gevuld programma, vandaag is het dus uitblazen… alhoewel… daarnet gaan zwemmen en ik was helemaal knock-out. Het vervelende is dat ik soms de stop-knop niet vind en maar doorga. Thuisgekomen en languit op de zetel in slaap gevallen en eigenlijk ben ik nog niet helemaal bij bewustzijn….

Gisteren naar Los Angeles geweest. In 1992 hadden we daar ook een dagje vertoefd tijdens onze trip door California, maar net als toen kon de City of Angels ons ook deze keer niet bekoren.

En dan die fameuze ‘Walk of Fame’… bof, van die glitter zoals we dat op TV zien was echt niet echt veel te merken. We liepen wel een paar bekende gezichten tegen ’t lijf, o.a. Jack Sparrow, Darth Vader en nog een paar van dat allooi, de ene al gekker dan de andere.

  
   
  
Ook hebben we Old Pasadena bezocht en dat is echt wel charmant. Jammer dat de timing niet helemaal goed zat, je waande je bij onze noorderburen, de straten kleurden helemaal oranje. Tenessee speelde die avond nl. een match tegen UCLA en het krioelde van de Tenessee-supporters, allemaal in oranje outfit, je kon geen café noch restaurant binnen of het was er een lawaai van jewelste. De oranje-gekte zoals we die kennen moest er hier niet voor onderdoen. Zou dat met de kleur te maken hebben…?

Uitgeweken familie daar in Pasadena?


Zondag waren we uitgenodigd op een heuse Amerikaanse BBQ. Het was een heel gezellige bedoening, heb leuke mensen leren kennen, maar toch totaal anders dan bij ons. Uiteraard alles in plastics en niet zo’n ruim assortiment vlees als op onze Belgische BBQ’s, maar wel bieren, wijnen en eten zoveel je maar wou. Ik heb er super van genoten en kreeg vandaag al een mailtje van een van de dames om eens samen op stap te gaan.

Verveling is voorlopig dus zeker niet aan de orde.

Een dagje vertraging voor dit postje, kreeg het gisteren niet gepost wegens onderhoudswerken aan de site.

Keek vanmorgen naar het weerbericht voor Irvine en zag daar zowaar het woordje ‘drizzle’ staan.

Ik was al vroeg op, had W naar de luchthaven gebracht en stond om 6:45 buiten te strijken… geen zon te bespeuren in een dik wolkendek. Het heeft nog even geduurd vooraleer ik Laura zag, maar nu staat ze daar weer aan de hemel in al haar glorie. Drizzle? Niks drizzle, ik vrees voor de natuur hier dat het nog even wachten is op een beetje regen.

Heb eindelijk ook kennis gemaakt met het zwembad, na een paar weken van steeds maar uitstellen ben ik zaterdag voor het eerst geweest, maar sindsdien trek ik elke dag mijn baantjes. Het is echt fantastisch, nooit veel volk, soms ben ik helemaal alleen zelfs.

En nog iets dat ik steeds maar uitstelde heb ik ook gedaan, nl. een afspraak gemaakt in een ziekenhuis. Om de gasleidingen in het huis na te kijken had ik al iemand laten komen, maar het wordt hoog tijd dat mijn leidingen ook eens gespoeld worden. Insiders hebben al begrepen dat het om mijn PAC gaat. Voor diegenen die het niet weten en het willen weten, klik even op PAC .

Ik heb een dokter gevonden in een oncologisch centrum op een 20-tal km hier vandaan, dr. Van der Molen, in zijn cv staat dat hij naast English ook Spanish en Dutch spreekt. Dus was mijn keuze snel gemaakt. Hopelijk klikt het een beetje. Raar toch, hobby’s (hij houdt van skiën, golfen en vliegen), vrouw, kinderen… alles is op het internet te vinden.

Erin O’Neill stond me te woord, haar job is nieuwe patiënten informeren en dat deed ze met verve. Ben ondertussen ook al gaan neuzen in haar cv. Altijd en overal word je dadelijk aangesproken met je voornaam. Ik moet er nog steeds aan wennen, als je ineens aan de andere kant van de lijn ‘Well R, what I can do for you is…’ hoort.

Zo kreeg ik na mijn bezoek aan de oogarts dit kaartje. Betere aanpak of niet, ik zou het niet weten, anders alleszins!
 

Straks krijg ik mijn eerste ‘visite’ en kijk er erg naar uit. ’t Zal hier dus een paar dagen kalm zijn op mijn blogje.

J is de zus van mijn vriendin T, ik ken haar al van in mijn kindertijd, we woonden in dezelfde straat, gingen naar dezelfde school, waren bij de scouts….

Ze woont nu al jaren in de US, is getrouwd met een Amerikaan en is ondertussen ook al helemaal ‘veramerikaanst’. Aha, misschien weet ze dat zelf niet, dus J, met deze!

Ze blijft hier 2 dagen, reist dan door naar las Vegas. Jammer dat ik haar hier niet kan laten slapen, want de logeerkamer is niet klaar en dat zal nog even zo blijven, vrees ik.

Maar ik vind het superspannend en ben zeker dat ze me hier wat wegwijs zal kunnen maken en tips geven om hier goed te functioneren, alhoewel het toch een wezenlijk verschil is het leven hier in California vergeleken met waar zij woont, nl. in Kentucky.

Waarschijnlijk is het verschil minder groot tussen België en California dan tussen California en Kentucky.

Alleszins weet ik zeker dat ik zal genieten van haar gezelschap en zit nu al te popelen van ongeduld! Jipieeeeee!!!!!

Maala en David, the landlords, lieten ons een aantal tips na, zo ook raadden ze ons hun poetsvrouw aan. Ik vond het telefoonnummer in de map en belde Gladis. Ik had de dochter aan de lijn, die bevestigde dat haar ma zeker wou blijven komen maar of ze eerst eens kon langskomen voor een gesprek. En ja, ’s anderendaags stond ze aan de deur, samen met haar man, Misael. Hij was er bij ‘to do the talking’, want ze zijn Mexicaans en hij spreekt beter Engels dan zij.

Eerst wat over hun 5 kinderen. Of het nu een vloek of een zegen is die 5, heb ik niet echt kunnen uitmaken, wel weet ik dat het Gods wil is. Dat heerschap dook trouwens vaak op in het gesprek. Toen we eindelijk tot de reden van hun bezoek kwamen had ik niet de indruk dat zij begrepen wat ik zei, over wat, waar en hoe ik wil dat ze zou poetsen en vroeg wat de prijs was per uur. Maar ‘no way Jose’, niet per uur, een forfait en daarmee uit. Ja maar… niks ja maar, 90$ was haar prijs. Ik vond het veel, maar spreken toch af dat ze maandagvoormiddag kan komen.

En ’s maandags staat ze daar, Gladis, ongeveer even breed als hoog, met een (+/-) wit T-shirt waarop in grote letters: I love Jesus, Jesus loves you!

Hoewel ik met handen en vingers had uitgelegd dat ze enkel de vloer, trap en tapijt moest doen, trok ze geladen met sponsen, doeken en producten naar boven, zonder stofzuiger. Nog maar eens mijn Spangels (Spaans + Engels) bovengehaald en ik zag aan haar hangende lip dat ze het dit keer begrepen had. Nadien beneden zelfde scenario, ze begint weer met de hele janboedel, dus ik grijp weer in en weer die pruillip.

Ik had zo’n beetje met haar te doen en zei haar dat ik eigenlijk wel tijd genoeg had om het zelf te doen, maar dat ik wat gezondheidsproblemen heb en daardoor het ‘zware werk’ niet zo goed aankan en dat ik haar zeker de hele boel laat proper maken als het eens wat minder met me gaat… en oeps! lip terug naar boven! En toen pakte ze me vast en zei dat ze voor mij zou bidden in ’t Spaans, opdat ik helemaal zou genezen en aan Misael zou ze vragen om dat in ’t Engels voor mij te doen. Ik wou grappig doen en vroeg of God dan niet meertalig was en ja, dat wel verzekerde ze me. Oef.

Na een paar uurtjes was Gladis weg (om voor mij te bidden?) en haar prijs was met 30% gezakt! Jesus loves me!

Even serieus zijn nu. De foto van de ‘car’  bij mijn postje is uiteraard niet de auto die we kochten. We zitten hier niet in Cuba… en dan nog… Ik vond het gewoon grappig om die daar bij te zetten. Dit is er echt wel over, toch?

Voor we vertrokken deed ik aan iedereen een oproep om chocola de sturen. Eigenlijk was dat ook maar voor de grap, maar ergens hoopte ik toch dat iemand het zou doen. Wel, er is hier overal chocolade te koop, zelfs Belgische. Dus, doe geen moeite, portkosten lopen snel op en ik heb een zwarte metalen brievenbus….

Stuur gewoon maar een mailtje met wat nieuws en roddels.

Weer een ervaring rijker. Zaterdag hebben we een auto gekocht, heel raar hoe dat hier gaat.

Eerste stap is beginnen zoeken op het internet: prijzen, gebruikersrapporten, dealers…. Als je keuze gemaakt is en alle informatie bijeen gesprokkeld, begin je mails uit te sturen om prijzen aan te vragen, want er zijn hier geen vaste prijzen zoals bij ons.

Met die info ga je naar een dealer om te onderhandelen.

Bon, je stapt de parking op en krijgt dadelijk een verkoper op je dak. We maken een proefritje met 2 auto’s, want W en ik zijn het niet helemaal eens over de grootte van de auto. Iedereen hier raadt aan geen kleintje te nemen, maar ik kan me niet helemaal vinden om ons ook zo’n groot milieuonvriendelijk Amerikaans gevaarte aan te schaffen. Maar na de rit is ook hij helemaal in voor het kleinere model, yehaaa!!!! Ik blij, hij ook!

Na wat over en weer gepalaver over de prijs komen we tot een goede deal met Omar, de verkoper, hij is een Afghaanse vluchteling, zeer fijne man trouwens. Enfin, we denken dat het een goede deal was, want je weet dat uiteindelijk nooit.

Dan naar de bank, je haalt een gecertificeerde cheque op, belt een verzekeraar, papieren worden naar de garage gefaxt en een uur later rijd je de garage uit met je nieuwe auto, helemaal opgepoetst vanbinnen en -buiten. Dat allemaal op een zaterdag in een paar uur tijd. De garage is hier trouwens zelfs open voor service van 7u ‘s tot 22u, 6 dagen op 7, verkoop 7 op 7. Gewoon ondenkbaar bij ons. 

Zondag stond er een boodschap op ons antwoordapparaat van Omar: of we tevreden waren met onze auto... nog vragen hadden... hij de set-up nog kon doen voor de GSM… we konden tot middernacht nog terecht en maandag ook en... wanneer en zo vaak we het nodig vinden.
Buttom line van dit postje: service-minded zijn ze wel, die Amerikanen, niets van verkocht en ttp (tires ton plan).

En nóg wat meer thuisgevoel, zowel in de goede zin van “thuis voelen” als in de minder aangename betekenis.

Niet dramatisch hoor, gewoon, W is maar weer eens op “vadrouille”. Maandagochtend is hij vertrokken naar Austin en zal pas donderdagavond (laat) terug zijn. De eerste keer dat ik hier zo lang alleen ben. Voelt toch ’n beetje raar (en zo E, dat weet je dan ook weer, ik las net je mail).

En vandaag, EUREKA!, heb ik vlakbij een nieuwe coffeeshop gevonden, met leuk terrasje en… echt waar, espresso in een heus kopje! Bij Peet’s Coffee & Tea! Blijkbaar onlangs overgenomen door Starbucks, hopelijk worden de kopjes binnenkort niet vervangen door kartonnen bekers.
En denk nu niet dat ik alleen op zoek ga naar koffie... heb ondertussen een prachtige bibliotheek ontdekt, een boerenmarkt op dinsdagochtend... en zelfs een heuse schoenmaker! En dat in California, waar iedereen op flipflopjes of sportschoenen loopt!

Machinewassen heb ik ondertussen ook onder de knie, de eerste keer wist ik niet wat er gebeurde toen de was al na 15 minuten klaar was. Ondertussen weet ik dat er warm water in de machine gepompt wordt en de minuten manueel ingesteld moeten worden. Duidelijk?
Wel, er zijn 4 knopjes voor de temperatuur: cold cold, warm cold, hot cold, hot warm. 4 knopjes voor het volume: small, medium, large en extra large. Verder een draaiknop met “regular fabrics”, cijfertjes van 2 tot 12, “permanent press” en cijfertjes van 2 tot 10 en “knits delicates” zonder cijfertjes. Simpel, maar raar en de trommel draait links en rechts, dus eigenlijk gewoon maar wat schudden. Gelukkig heb ik geen voetbalspelende jongens!

Hier zit ik dan, in de Starbucks, met een lekkere espresso in een … juist, kartonnen beker! Wat mis ik mijn Illy-koffietje in een zo’n mooi espresso-tasje.

Anderzijds vind ik het wel super om in een koffiebar te zitten internetten, je neemt een koffie, of gewoon niets en je blijft net zolang je wil. Niemand die je naar buiten kijkt omdat je de hele tijd niets consumeert. Overal is er draadloze verbinding.

Je ziet hier echt alles, de moeite om een paar uurtjes gewoon te blijven zitten en kijken. Heel veel mensen komen gewoon iets halen om mee te nemen, je kent dat, iedereen loopt hier met een beker, altijd en overal.
Rechts tegenover mij zit een (knap) jong meisje met een stapel cursussen op een Apple te werken, naast mij leest een meneer met grijs haar een boek,  een oude man zit de krant te lezen (hem heb ik hier al vaak gezien), daarnaast in een zetel zit een dame in kleermakerszit, haar koffie in haar eigen thermos (die ze wel hier laat vullen), rechtover mij een jongeman in short, met een iced coffee en laptop, aan mijn linkerkant 2 heren keurig gekleed, hemd en das ( héééél uitzonderlijk hier), die duidelijk ‘about business’ spreken….
Bijna iedere keer word je hier aangesproken, zitten mensen –die mekaar niet kennen- een babbeltje te maken, soms ook komen er heuse gesprekken op gang, die kunnen gaan over politiek, actualiteit, cultuur….
Meestal zit ik buiten op het terrasje, maar vandaag met de laptop is het handiger binnen en lekker koel, want het is warm vandaag.

De ganse dag is het hier een drukke bedoening. Nochtans, op iedere hoek is hier wel een Starbucks te vinden, ieder shopping center heeft er eentje. In Irvine alleen al zijn er tien!

Nu ga ik naar de bank en boodschappen doen. In Mechelen lukte het me altijd perfect om slechts 1 X per week naar de supermarkt te gaan, hier heb ik nog niet die routine. Daarbij neemt het ook nog eens veel meer tijd in beslag om alles te vinden, iedere verpakking moet ik lezen. Ze zijn hier wel echt hulpvaardig, als je even rondkijkt staat er iemand naast je die vraagt of hij kan helpen, aan de kassa worden je boodschappen netjes in je eigen tas gestopt,  of in een plastieken of papieren exemplaar, je krijgt de keuze. Iedere keer ook vragen ze of ze moeten meegaan om het in de auto te zetten… kortom, een luxe die ze bij Delhaize niet geven

En straks ben ik uitgenodigd bij de buren voor ‘afternoon thea’, benieuwd….

 

Het leven van alledag begint hier langzaamaan in de plooi te vallen.

Wim begon deze week te werken, dus nu begint het pas echt, ik moet terug wennen aan het alleen zijn. De voorbije week was nog heel chaotisch, zoveel zaken te doen en te regelen, zoveel spullen die we ons moesten aanschaffen en dan een plaatsje geven in huis…. Blij dat het nu wat rustiger wordt, zo’n tempo was niet vol te houden.

Samen met de doos is ook het bestelde strijkijzer aangekomen. Ik wou er absoluut eentje met zo’n apart reservoir, want veel lichter en efficiënter in gebruik. Met die slechte armpjes van mij is dat geen overbodige luxe. In België zijn ze overal te vinden in alle merken en kleuren, hier blijkt dat nog zeldzaam te zijn. Had het dan maar bij Amazon op het internet besteld en ondertussen heb ik -na wat gegoogel- ook een winkel hier in de buurt gevonden. Dus daar ben ik gisteren een strijkplank gaan kopen.

Deze morgen was Bibi dus al heel vroeg aan ’t strijken, geen excuus meer om een 3-weken hoge stapel wasgoed in de berging te laten staan .

Mijn buurvrouw had me vorige week gevraagd of ik interesse had haar oude tuinmeubelen over te nemen, maar vermits de onze in de kisten zitten, ergens op de grote oceaan, had ik bedankt. Gisteren echter stelde ze voor dat ik ze wel voor een aantal weken kon lenen en dat is natuurlijk super, want we hebben in de living nog niet eens een stoel om op te zitten.

’s Avonds hebben we lekker gegeten op ons terrasje, wilde groene asperges met pasta. Je ziet, elke dag een stapje vooruit. Nu  nog een parasol, want in de namiddag geven de bomen niet genoeg schaduw en is het bloedheet .
 

Dus momenteel zit ik binnen, voor de open terrasdeur weliswaar en genietend van de bloemen en planten buiten. Hopelijk kan ik ze op de goede manier verzorgen, want van bloemen weet ik geen jota, ik ben namelijk een kruidenmadame. Oh ja, gisteren heb ik wat tuinkruiden gekocht, maar vermits het op mijn tuinspulletjes ook nog wachten is, blijven ze voorlopig in de potjes staan. Toch weer een beetje meer thuis  .

Ik laat jullie alvast even meegenieten van mijn terrasje, gezien van waar ik zit te tikken, de citroenen die ik deze morgen plukte en een van de vlinders die hier dagelijks rondfladderen. Zo krijg ik ook elke dag bezoek van een kolibrietje, heb er al verschillende foto’s van genomen, maar die rakker is nauwelijks te zien op de foto, want hij is zo klein en heeft exact de kleur van de boom waar hij altijd in zit. Mocht het me lukken een goede foto te nemen, stuur ik die ook nog.
 

Hier wordt het nu echt menens!

Dinsdag komt de verhuisfirma en worden al onze spullen netjes ingepakt, om dan 6 à 7 weken later afgeleverd te worden in Middlebury lane.

Wat een rommel hier! Een hele organisatie is het, vermits we maar een gedeelte meenemen, zowel wat betreft kledij, als huisraad, als meubelen. Stapeltjes kleren in de badkamer, schoendozen op de grond, stapels boeken en paperassen in de woonruimte, … Post-itjes in de kasten… op de kasten met:

0 deze kast is al leeg of niets uit deze kast moet mee

X uit deze kast moet alles mee

DHL dit wordt met DHL verstuurd en zal maandag al ter plekke zijn. Rara, wat zal er in dat pakket gestopt worden?*

Een druk weekend is het trouwens ook qua uitwuiven. Gisteren hebben we dat uitgebreid gedaan met mijn familie, vandaag met W’s familie. Gosh, echt heavy hoor! Er is heel wat vocht gevloeid, zowel door het keelgat als in de ogen. Blij dat het achter de rug is eigenlijk, want het vreet toch wel aan je en maakt je heel onrustig. Het schuldgevoel hakt er serieus in.

Een afscheid, maar dan van een totaal ander kaliber zal het ook dinsdag zijn, als mijn pc de doos in gaat. Zoals ik verwachtte en vreesde, heeft W niet de tijd gehad om een laptop mee te brengen. Helaas, pindakaas, want ik had graag een aantal gegevens overgebracht.

Maar 1 ding is zeker, zaterdag stap ik met grote passen een Best Buy of een Circuit City binnen en het eerste wat ik me daar aanschaf wordt een laptop. En deze keer laat ik me niet meer verleiden door de ‘looks’ van die kleinoden!

Tot hier mijn laatste postje vanuit een druilerig Mechelen.

*Wok, 2 kookpotten, spatel, lepel, garde, een paar tassen, borden en couverts…

Deze morgen de verlossende mail van Debra: The landlord of Middlebury has received your money and is now happy.

Landlord happy, maar wij nog veel happier! Eindelijk zekerheid dat we het huis in Irvine kunnen hebben. Schitterend woord trouwens, ‘landlord’, zo voornaam….

Ondertussen ook beslist wat we meenemen en wat niet. Gisteren de lijst doorgestuurd naar de verhuisfirma, nu wachten op een afspraak. Hopelijk kan dat vrij vlug, want liefst zou ik daar uiteraard zo snel mogelijk mijn spullen hebben. Hier lukt het wel om hier en daar nog een pot of pan te lenen, of dat ginder ook het geval zal zijn is af te wachten.

Misschien moet ik maar stilaan beginnen de cursus door te nemen voor mijn rijexamen. Want ja, we moeten ginder opnieuw examen doen, schriftelijk en praktisch, om ons rijbewijs te halen. En vermits deze pc straks voor 6 weken op reis gaat en ik mijn spiksplinternieuw Mac-je al meteen verkocht heb, zit ik straks voor een tijdje zonder. Ik mag er niet aan denken, sluit mijn telefoon af, de TV… kan me niet schelen (of toch niet veel), maar mijn pc… oh ramp!!! Grote catastrofe!

Met die Mac kon ik niet goed overweg, ben ik te oud geworden voor zo’n vernuftige speeltjes of wat? Of momenteel wat te gestrest of heb ik niet genoeg geduld…?

Ik bedenk ineens dat ik dus ook snel onze adresverandering moet doorgeven aan een aantal instanties (Belgacom, Electrabel, verzekeringen, syndicus, Pidpa…) nu ik mijn pc nog hier heb… en oeioei, wat nog allemaal…?

Ik denk dat ik eerst nog maar eens een lijstje maak, het zoveelste….

Middlebury Lane, here we come!

Nog steeds aan ’t bekomen van de reis… flauwe kul? Ja, mogelijk wel, maar ik vrees dat ik het toch lichtjes had onderschat. Het was een strak schema met de nodige hindernissen en emotioneel veel zwaarder dan ik had gedacht. Ik was dan ook heel blij met jullie reacties op mijn blog, het deed me echt goed, ondanks het feit dat ik nog maar even weg was... Dus, blijven reageren als ik ginder zit, alle nieuws van het thuisfront zal meer dan welkom zijn!

We kwamen dus zaterdagavond aan, zondag uiteraard de familiebezoekjes afgelegd en nadien gewoon te moe om nog een hap door de keel te krijgen, dus op tijd naar bed want ’s anderendaags moesten we al vroeg op de Amerikaanse Ambassade zijn. Direct in slaap, maar om 1 uur alweer klaarwakker, tot 3 uur rondgelopen, terug een poging gedaan, maar helaas.

Maandag eigenlijk de ganse dag op de ambassade gezeten en nadien weer hetzelfde scenario: moe, vroeg in bed, na een paar uurtjes weer wakker en om 5 uur al aan de strijk, als een zombie. En weet je hoe die strijken? De ogen halfdicht met als resultaat allemaal valse plooitjes!

Gisteren is de witte tornado hier gepasseerd, eindelijk mijn kot ‘uitgemest’, was dat even hard nodig! En voor de 3^e dag op rij, zelfde slaappatroon. Nu begint het serieus te wegen. Je moet me hier zien lopen (euh, voortslepen)….

Vanochtend weer naar de ambassade om de visa op te halen, niet goed op het bonnetje gekeken (ophalen tussen 12 en 13u) en dus weer een halve dag kwijt.

En nu… probeer ik even of ik eindelijk dat uiltje kan knappen…

Gisteren echt een huis gezien dat ons helemaal aanstaat!

Mijn hartje bonkt nu heel hevig, want we hebben pas afspraak om 16u. Eigenlijk hebben we het zelf gevonden, want ons Debra haar werk zat er al op.

Toen we de straat inreden hadden we al direct een heel fijn gevoel, ook het huis beviel ons direct. Uiteraard konden we niet binnen, want dat moet hier via een ‘realtor’. Ik stapte toch even uit de auto… een buurvrouw kwam naar me toe en vroeg of we voor het huis kwamen…? Ja, maar we hebben geen afspraak… Geen probleem, ‘we looked really cool’ en ze zou de buren eens bellen, zien of ze thuis waren en of we eens konden binnenkijken… En dat mocht en ondertussen wist ik dat ze net een nieuwe auto gekocht had en daar zo blij mee was en dat ze en tweeling had en de buren ook 2 kindjes en… enfin, de hele reutemeteut.

Het huis staat in een rustige omgeving, in Irvine, vlakbij W’s werk en helemaal met bomen omgeven, heeft 3 kamers en er is een ‘community pool’. Iedereen die ons aanspreekt (en dat zijn er heelwat) zegt ons dat Irvine ‘the safest city in the US’ is.

Dit weekend verhuizen we naar San Jose, zo’n 600km hier vandaan.  W moet onverwacht volgende week een aantal dagen werken. Mocht het vandaag in orde komen voor het huis, dan is de volgende week voor mij relax en hoef ik me niet meer op te pieren. Toch nog even heeeeel spannend dus.

Wordt vervolgd…

Wat lees ik? Ik zou dat rubriekje hiernaast maar beter verwijderen en op die plaats schrijven: ik lees niet! Op 5 mei las ik de laatste pagina’s uit een boek voor het PHK, in april begon ik in dit dunne boekje ‘Un aller simple’ en ben er nog steeds niet door, lees een pagina, gedachten dwalen af naar de verhuis, ik veer recht en schrijf iets op mijn 'to do' lijstje, of zoek iets op het internet, of doe een telefoontje, of… maar van lezen komt er niets terecht.

Wat doe ik nog? Kasten uitkuisen, sorteren, wat nerveus rommelen, daarbij smakt af en toe iets tegen de grond... Gisteren een aantal glazen kruidenpotjes laten vallen (moet ik alvast niet meer verhuizen).
Wat nog? Eten, veel eten!!! Alles moet op! Ik kreeg het ooit met de paplepel: nooit eten weggooien!!! Nooit!!! Wat doe je dan met al die voorraad? Opeten, zeker?

Aha, wat kilootjes bijkomen om straks beter in het Amerikaanse straatbeeld te passen….   

A l h o e w e l … ben naar de heruitzendingen beginnen kijken van ‘Desperate housewives’, nou moe!? Ik heb al voor minder omgekeken naar een madame, hoewel ik helemaal geen lesbische trekjes heb….

En wat zit ik hier nu te schrijven, terwijl er nog zoveel te doen is? Wel, noem het therapie, ontspanning, even de druk van de ketel… even de rommel niet zien… de stapeltjes kleren in de badkamer… de paperassen….

Genietend van het getik van de regen en een koffietje, surfend naar de ‘weather forecast’ voor de komende dagen in Californië zie ik vooral veel

Morgenochtend om 7:30 staat mijn schoonvader voor de deur, taxi J (ík breng jullie naar de luchthaven en ík kom jullie ophalen) en vertrekken we op huizenjacht….

Tot over een paar weken!

Ben vandaag volop beginnen pakken, of eerder, sorteren. Wat nemen we mee en wat niet? En wat nemen we nú al mee dat we meteen ginder kunnen achterlaten? Als we onze volledige verhuis door een firma laten doen, moeten we er rekening mee houden dat al onze spullen minstens 6 weken onderweg zijn. Liefst zouden we dus al zoveel mogelijk nu meenemen. Ik zie dat wel zitten voor kledij, maar niet echt voor potten en pannen, stel je voor dat je op de luchthaven je koffers moet openmaken… daar wil je echt niet bij zijn!

Vrijdag vertrekken we voor 2 weken op huizenjacht. Sinds vorige week mail ik druk over en weer met Debra, die ons daar helpt bij het zoeken van een woning. Dit weekend samen met W een lijstje gemaakt van dingen die ons wel aanstaan, maar nog beetje lang vrees ik, we zullen nog moeten snoeien. Maar het is zo moeilijk, want meer dan waarschijnlijk ziet het er in werkelijkheid toch ‘een beetje’ anders uit dan wat we op de foto’s te zien krijgen. Ben heel benieuwd, weet echt niet wat ons te wachten staat. Ik ben niet vergeten wat we indertijd in Frankrijk te zien kregen, de ‘relocatie-madame’  bracht ons naar huizen waar de kakkerlakken in dichte drommen wegvluchtten toen we de keuken binnenkwamen….  

Een bijkomende moeilijkheid: moeten we een optrekje zoeken voor ons twee, of moeten we er rekening mee houden dat we gedurende 2 jaar al die vrienden en familie over de vloer zullen krijgen die dat de afgelopen weken beloofden? Moeten we extra slaap- en badkamers voorzien (en bijgevolg ook bemeubelen) of niet?

Uiteraard is iedereen welkom en liefst willen we zoveel mogelijk bezoek krijgen, maar dan is er echt wel ruimte nodig, wil iedereen een beetje privacy hebben.

Ik denk dat er 3 opties zijn:

·         We houden tijdens onze zoektocht gewoon geen rekening met het feit dat er veel mensen op bezoek zullen komen. Is de woning dan te krap voor logees, dan zoek ik in de buurt iets waar onze bezoekers terecht kunnen.

·         Of, telkens als er iemand komt reorganiseren we ons hele kot, sjouwen we met matrassen en beddengoed en kamperen we zo’n beetje.

·         Of, we gaan echt op zoek naar een pand dat zich ertoe leent om regelmatig mensen te ontvangen en organiseer een soort ‘privé bed & breakfast’, zodat zowel bezoekers als wijzelf de nodige privacy en comfort hebben.

Dat laatste zou natuurlijk het leukst zijn, dan heeft ieder de vrijheid zijn tijd in te vullen hoe hij dat zelf wil en blijft de mogelijkheid om veel tijd met mekaar door te brengen.

En ik weet dat P nu bij het lezen van dit postje de wenkbrauwen fronst, want zij gaf me de -volgens haar toch- gouden raad, nl. dat alleen puntje 1 een optie is.

Weer een dilemma dus, maar wel een leuk deze keer.

Het was me gisteren ’t dagje wel… pwffff…

Net toen ik dacht dat alles nu rustiger zou worden… 

...want:

 -vorige week een goed gesprek gehad met mijn moeder, dat ze het wel begreep, dat ze mij dat gunde, dat ze het samen met mijn broer (en zijn gezin) wel zou redden…

-het uitwuivingsfeestje, toch ook emotioneel, achter de rug…

-mijn vader die eindelijk wat vrede schijnt te hebben in zijn situatie…

-het vooruitzicht om volgende week eindelijk op huizenjacht te kunnen gaan…

-auto verkocht… enz. enz.

…tot dat telefoontje, van mijn broer, i.v.m. mijn vader… en dan pakt de twijfel je ineens weer bij je nekvel…

Ineens stonden we voor een zware, moeilijke beslissing, waar we niet zomaar op 1, 2, 3 uitkwamen. Miss Paniek heeft deze keer haar hoofd koel gehouden en gisterochtend direct een gesprek gehad met zijn arts, later met de hoofdverpleegkundige van het tehuis, nadien met de coördinatiearts. Daarna ben ik naar mijn vader gegaan die -als bij toeval- een zeer helder moment had, waardoor ook hij mee kon beslissen over een eventuele nieuwe behandeling. Bijna een wonder eigenlijk, want die momenten zijn zo sporadisch en bovendien ook zeer kort geworden.

Nadien terug naar mijn moeder en broer om de hele uitleg te doen en we samen tot een beslissing kwamen waar we ons allemaal goed bij voelen.

Dan hop naar Brussel, want had afspraak met een vriendin die ik anderhalf jaar niet meer gezien had. Wij hebben een heftig, zeer emotioneel gesprek gehad waarin een aantal zaken snel duidelijk werden. Ik ben blij dat de plooien tussen ons zijn gladgestreken, want de oorzaak was een misverstand van mijnentwege, maar voel nu ook onmacht en pijn door haar verdriet en wanhoop.

…stappen we nadien samen naar de auto en –dit is geen onsmakelijke grap- valt daar op 3m van ons een man van zijn fiets dood op de grond…

…toen ik thuiskwam was ik helemaal leeg, ’s t i k k a p o t’ van al die emoties.

En vanmorgen komt mijn buurvrouw binnengewandeld, joepijé, en na 2 koffietjes en een heel lange babbel viel ineens een zware last van me af. Wat voelt het goed om zo iemand te hebben. We trokken nadien de stad in, want moesten allebei in het stadhuis zijn. Gezellig samen onder de paraplu in de regen, ik kreeg er zowaar kippenvel van. Nee, niet van de kou, maar van ontroering… wat zal ik haar missen mijn maatje!

Zondagnamiddag, alles is hier stilletjes en het huis is netjes opgeruimd… ik geniet van een kopje thee met een lekker pralientje erbij, na een welverdiend dutje. Waarschijnlijk ligt (of zit) W nu ook te slapen ergens in de lucht tussen Europa en de US.

‘Dur dur ce matin’ toen om 5:15 de wekker afging.

Maar liefst 43 mensen kwamen ons gisteren uitwuiven. Het heeft ons enorm veel deugd gedaan dat jullie de moeite deden om enkel voor een drankje tot hier te komen.
Jammer dat mijn fotograaf van dienst het op het laatste nippertje liet afweten. Niet zo heel erg, ik zou het zelf wel doen. Edoch, in de drukte was ik het helemaal vergeten. Toen ik er wel aan dacht heb ik 1 schamel fotootje genomen, fototoestel weer neergelegd om nadien terug helemaal op te gaan in de gesprekken.

Zo spijtig, want het zou zo’n mooie herinnering geweest zijn om mee te nemen. Ik heb jullie foto dan maar in mijn geheugen opgeslagen, zodoende kan ik er naar kijken met mijn ogen dicht.
 

Deze morgen heb ik wel een foto genomen van een vergeten kleinood op de terrastafel… de eigenaar mag het komen ophalen! 

En ‘on special request’ van 2 vrienden heb ik de mogelijkheid geactiveerd om commentaar te geven op mijn postjes. Het zal nu van jullie afhangen of ik deze instelling actief laat. De personen in kwestie weten waarom!!!

Voor iedereen dus die wil reageren op een postje, gewoon onderaan het bericht klikken op ‘reageer’.

Dank aan iedereen die er gisteren bij was en meteen ook onze excuses omdat we niet met iedereen een babbeltje konden slaan. Dat gaf ons toch wel een klein beetje een onvoldaan gevoel.

Op vraag van C en R, die niet gegoogled hebben, hier een beetje uitleg over Californië en aanduiding van de plaats waar we (ongeveer) zullen terecht komen.

Even http://maps.google.com/ aanklikken, in de balk ‘search maps’ Irvine intikken en voilà, dan met + en – in- of uitzoomen… of gewoon deze link gebruiken, is nog makkelijker:  http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=irvine&ie=UTF8&ll=33.57115,-117.748718&spn=1.44628,1.862183&z=9

En hier wat info, de mosterd haalde ik in dm-magazine van 10/05/2008.

In Californië werden er altijd al dromen verkocht: tijdens de goudkoorts, in Hollywood of later toen de internethype op kwam zetten. Nu heeft een nieuwe koorts de grootste Amerikaanse staat te pakken. Groen zijn en je daar goed bij voelen (en dat zint me wel), luidt de nieuwste trend. En het is er één die de wereld zou kunnen veranderen.

Californië is de Amerikaanse staat met de meeste inwoners. Hier ligt het laagste punt van Amerika, Death Valley, en de hoogste berg buiten Alaska, de 4.418m hoge Mount Whitney. De kust langs de Stille Oceaan is 1.352km lang.

Een paar Facts & Figures

Silicon Valley

·         Het aantal hybridenauto’s is hier dubbel zo hoog als het landsgemiddelde

·         Het aantal werknemers dat te voet naar het werk gaat, is sinds 2002 mat 36% toegenomen

·         Sinds 2004 groeit de bevolking, het laatste jaar met 1,28%

·         Het aantal immigranten is verdubbeld, 36% van de inwoners is in het buitenland geboren

·         Verdeling van de bevolkingsgroepen: blank 42%, Aziaten 29%, latino’s 24%, zwarten 3%

Milieu

·         Schwarzeneggers ‘Climate Action Plan’ (CAP) voorziet een emissieafname van 25% tegen 2020 en 80% tegen 2050. CAP zal tegen 2010 1,6 miljard dollar besparen om nieuwe jobs te creeëren

·         In Californië komt 500 miljoen ton CO² per jaar vrij. Kostenplaatje voor de economie: 60 miljard dollar

·         Als grootste landbouwproducent van alle VS-staten verdien Californië daar jaarlijks 68 miljoen dollar mee. Meer dan 50% van alle fruit en groenten en 90% van de wijn worden hier verbouwd.

Voor dit konijn dat ook nog graag een lekker glaasje wijn drinkt, klinkt dat laatste puntje wel als muziek in de oren, maar dat hoefde ik er niet bij te zeggen, zeker?

= een kooktrend gebaseerd op de grote verzoening tussen alle keukens van de wereld, een huwelijk tussen kooktechnieken en –tradities uit oost en west, op versmelting van ingrediënten uit noord en zuid.

Als we afspreken met vrienden, verdelen we vaak de kooktaken en nemen gerechten mee van hier, omdat het gewoon handiger dat wij bij hun gaan als er nog kinderen thuis zijn. Dat noem ik dan fusion cooking. Vaak ontstaat er in andermans keuken een lichte vorm van chaos, maar is altijd fun. Dit weekend waren we te gast bij J&K en zoontje S’ke. Op het menu: asperges op Vlaamse wijze uit de lokale keuken, nadien gekonfijte eend en linzen van catering Rikkert, met patatjes uit de plaatselijke keuken dan weer! Alles even lekker!

S'ke echter begrijpt niet wat we in ‘s hemelsnaam gaan zoeken in dat verre vreemde land en daarbij ook nog eens voor zo’n lange tijd, 2 jààààr!!! Slim ventje, maar daar is zijn verstand blijkbaar nog iets te klein voor. Haha.
En voor S’ke speciaal dit postje, want hij is nu al een fan van de blog. Toen ik hem zei dat ik een fotootje van hem op mijn blogje zou zetten is hij als gek beginnen foto's nemen, vooral van zichzelf dan . Je ziet S’ke, hier is het resultaat, ik heb woord gehouden!

Druk weekend achter de rug trouwens. Vrijdagavond zijn we hier naar een vernissage geweest van een paar kunstenaars, waaronder onze buurman. Heel mooie werken tentoongesteld op een prachtige locatie. Proficiat D! http://www.mechelenblogt.be:80/2008/05/vijf-gouden-vissen .

Zaterdagnamiddag bij onze ouders en mijn broer nog langsgeweest en gisteren kwamen I&A op bezoek met mijn kleinste petekindje B. Wat zal ik dat ventje missen, maar I heeft alvast beloofd een webcam te kopen. Hopelijk krijg ik hem heel vaak te zien, al vrees ik dat hij met die snelle anarchistische vingertjes de verbinding regelmatig wel eens zal verbreken. 

Vervolg… ondertussen ben ik weer helemaal de kalmte zelve (of toch bijna).

Deze morgen belde ik ‘meneer De Pool’ met mijn voorstel. Ondertussen had hij zelf ook een voorstel te doen: hij zou vandaag komen, met cheque en eigen nummerplaten.

Alles was netjes voorbereid: factuur opgemaakt, reservesleutels klaargelegd en alle paperassen netjes opgeborgen in een mapje.

Nadien ben ik bij H, mijn buurvrouw een koffietje gaan drinken. Ook zij werd ‘verwend’ met het hele verhaal en ze zou van bij haar een oogje in ’t zeil houden.

Een beetje later kreeg ik weer een nieuw voorstel, nl. dat ze tijdens de middag met cash geld zouden komen. Middag? Cash? Ik vroeg om niet tijdens de middag te komen want dat ik samen met hem naar de bank wou om de echtheid van de biljetten te controleren. Nu begreep de arme man er waarschijnlijk niets meer van, hoe stelde ik me nu aan, wat een wantrouwig mens ben ik toch…? Ik hield voet bij stuk en hij zou trachten voor de middag hier te zijn, toch maar met cheque.

Nog een uurtje wachten dus. Gauw de nummerplaten losgeschroefd en toen ik paperassen en sleutels wou nemen vond ik plots de reservesleutels niet. Het hele huis heb ik 3 keer omgedraaid, op de meest onmogelijke plaatsen gezocht… tevergeefs. Als ik voordien al liep te stressen, wel, dat uurtje wou je echt niet in mijn gezelschap zijn!

Toen ze aankwamen had ik de sleutels nog steeds niet gevonden, maar durfde het niet te zeggen. Wij naar de bank, alles bleek perfect in orde te zijn. Op de terugweg zei de man me dat hij een slecht gevoel overhield aan de verkoop, dat hij al lang zou hebben afgehaakt, maar dat de jongen de auto absoluut wou, maar dat hij stilaan genoeg had van mijn achterdochtig gedoe.

Ik vond dat hij gelijk had.

Terug bij de auto, ik geef mijn sleutel (enkelvoud), waarop direct de vraag volgt: en de reservesleutels? Heu… ik begin te zoeken in mijn handtas, in het handschoenbakje, in de koffer… enfin, ik doe alsof, want ik heb daar al 3 keer gekeken. Om even tot mezelf te komen zeg ik dan maar dat ik ze vermoedelijk boven ergens gelaten heb… en net als ik in de lift sta, gaat er bij mij ineens een lichtje op … boven storm ik dadelijk het toilet in en ja, in het wasbakje liggen de sleutels. Van een ontlading gesproken….

Twee minuten later rijden 2 Polen de straat uit, eentje met een wrang gevoel in een oude Ford en eentje gelukkig en fier in een klein zwart autootje….  

Weer een stapje dichter bij de verhuis, net mijn auto verkocht.

Dit stresskonijn heeft weer het nodige gas gegeven, de adrenaline stroomt nog door mijn lijf.

Het zoekertje op Ebay leverde wel goede reacties op, maar iedereen wou er ietsje afpitsen. Nog even afwachten dus, had toch tijd tot midden juli.

Maar waarom ook geen advertentie in Vlan? Maandag al kreeg ik een telefoontje via Vlan in ’t Frans-met-haar-op, een Poolse dame die me zei dat haar broer heel erg veel interesse had, of hij dinsdagavond mocht komen kijken. Afgesproken!

Gisterochtend moest ik in Woluwe zijn, iets ophalen. Net voor ik de parking van het shopping center indraai telefoon, die Poolse meneer: madame, je viens voir la voiture maintenant…

Na een kleine schrikreactie, spreek ik een halfuurtje later af in de ondergrondse parking. Een man van ongeveer 60 en een jonge man die nauwelijks Frans spreekt keuren de auto… of ze er ook eens mochten inzitten en eens starten…?

Ik dik (heel dik eigenlijk) in paniek, maar sta het toe. De oudere man vraagt of ze ook eens mogen proefrijden…? Gelukkig gebaart de andere dadelijk dat het niet nodig is, dat hij de auto super vindt en akkoord gaat met de prijs.

Ze stellen voor om ’s anderendaags met een gecertificeerde cheque van 8.000€ de auto te komen ophalen en ik geef hun dan 500€ terug!!!??? Menen ze dit nu?! Ik vond dit zeer verdacht, zei dat ik cash wou, maar daar gingen ze niet mee akkoord, wel met het uitschrijven van een cheque voor het juiste bedrag. Thuisgekomen direct naar de bank gebeld die me verzekerde dat ik geen risico liep met zo’n cheque. Oef, beetje gerustgesteld toch.

Ik naar de autokeuring, eventjes 2 en een half uur heb ik daar gestaan. Maar goed, ik had geen keuze.

Terug thuis, zie ik een email van mijn vriend J om te zeggen dat hij een koper heeft voor mijn autootje, tegelijkertijd ging de telefoon, het was J’s vriendin die me telefonisch haar woord gaf dat ze de auto zeker zou kopen.

Ondertussen belde ook die Poolse man om diezelfde avond nog een aantal paperassen te komen ophalen om de platen aan te vragen. Ik was zo zenuwachtig, want had helemaal geen vertrouwen in die mannen, maakte mezelf daar verwijten over… was het omdat het Polen waren of gewoon omdat ik hun niet kende…?

Alleszins heb ik hem enkel de kopieën gegeven en daar was hij niet gelukkig mee, heeft daar een halfuur staan argumenteren, dat hij zo de platen niet kon aanvragen en dat ik dan maar zelf de wagen moest komen leveren a.s. maandag. Zo werd afgesproken, maar ik bleef heel wantrouwig en voelde me er heel slecht bij.

Gelukkig kwam die avond onze buurman op bezoek, die uiteraard mijn hele nerveuze verhaal moest aanhoren en simpelweg zei: je hebt geen enkele verplichting aan die mensen, als jij je beter voelt om die auto aan J’s vriendin te verkopen, moet je dat maar doen. Niet echt voor de volle 100%, maar was toch heel snel voor zijn idee te vinden.

Natuurlijk begon ’s nachts het molentje weer te draaien en kwam ik op het idee die Poolse meneer te bellen en om een voorschot te vragen nog vóór het weekend. Ik wist wel zeker dat hij daar niet akkoord mee zou gaan en zodoende kon ik de auto toch verkopen aan J’s vriendin. Was blij met deze ingeving.

Toen kon ik eindelijk de slaap vinden…

En dit berichtje wordt wat lang… wordt later vervolgd dus.

Vanmorgen boodschappen gaan doen en dat doe ik (bijna) altijd met de fiets. Deze keer toch heel even getwijfeld, want heb weer vreselijk veel last van mijn arm en dan is een auto echt wel handiger én verstandiger.

Een mens heeft dan al het voordeel van midden in de stad te wonen, met 2 supermarkten op minder dan 5 minuutjes loopafstand, maar gewoontebeest als ik ben, ga ik nog steeds naar de supermarkt aan de rand van de stad. Vraag me niet waarom. Uit gewoonte van toen ik nog werkte en die winkel op mijn terugweg lag, zeker?

Stap ik geladen en wel buiten, hang een zware tas achterop de fiets, zwier mijn –ook zwaar geladen- rugzak over mijn schouders en bang! Riem scheurt en rugzak de grond op! Aardbeien en eieren konden al direct de vuilbak in, de rest viel op ’t eerste gezicht nog wel mee.

Tja, en nu? Met één riem over de schouder dan maar proberen… moeilijk… paar 100m verder moet ik stoppen en zie dat er nog een stukje riem overblijft dat net lang genoeg is om weer door de gesp krijgen... oef zeg! Hop! Weer op weg! Ik banjer de ring over, borduur* op borduur af en… bang! Riem scheurt terug en rebelote! Alles vliegt weer de grond op! Spectaculairder deze keer moet ik zeggen, want nu terwijl ik rijd. Alles wat er in de rugzak zit is zwaar gehavend en duidelijk niet meer bruikbaar.

De rest van het verhaal, hoe ik dan toch thuis geraakt ben, nee, ik ga dat niet vertellen, té grote klucht!

Pijnstillers doen ondertussen een beetje hun werk en ik ben opnieuw gaan boodschappen doen… inderdaad, met de auto!

En eigenlijk zou ik op dit postje best een paswoord zetten, zodat W het niet kan lezen, want daar wordt hij pas écht kwaad om! Dat ik niet de auto neem als mijn arm weer eens in de prak ligt...


*eigenlijk moet ik stoeprand zeggen, maar klinkt hier toch zo Hollands.

Naar familie en vrienden (die van dit blogje nog geen weet hadden), stuurden we vorig weekend een mailtje met de melding dat onze oversteek nu toch wel zeker doorgaat. Een lawine aan reacties kregen we!

Heel enthousiaste, supporterende, gelaten en emotionele ook, steunende, lieve, veel deugddoende, interessante, voorzichtige, vertederende, hulpbiedende, grappige … en-ga-zo-nog-maar-even-door mails en telefoontjes stroomden binnen.

De voorbereidingen zijn nu volop aan de gang, de laatste 2 dagen zit ik dan ook constant te mailen of te bellen. Komt nóg veel meer bij kijken dan verwacht.

Ondertussen hebben we besloten ons appartement niet te verhuren. Veel geld dat we aan onze neus laten voorbij gaan, maar het geeft een beter (lees zekerder) gevoel. We hebben hier gelukkig fantastische buren aan wie we onze huissleutel kunnen toevertrouwen en die zeker een oogje in ’t zeil zullen houden.

Mijn autootje meenemen schijnt niet te lukken omdat er voor de Amerikaanse markt een aantal aanpassingen dienen te gebeuren. Dat is een tegenvaller, het is als nieuw en ginder moet ik dan weer afwachten wat ik zal krijgen.
Ondertussen staat mijn bieke op Ebay te pronken. Snik.

Onze look-and-see trip is gepland voor de laatste 2 weken van juni. Dat wordt heel spannend, ik kan amper wachten. Diegenen die me goed kennen weten dat geduld niet mijn beste deugd is en begrijpen vast dat dit stresskonijn nu op volle toeren draait, zelfs zonder Duracell.

…en mijn bloglezers maar vragen of ik al met een writer’s block zit of in een rustperiode beland ben….

Gisteren kreeg ik dit SMS-je van W : “Heb net mijn OK gegeven aan D”.

Oeps!!! Ik voel mijn tikker ineens harder beginnen slaan, moet naar adem happen en ik voel de adrenaline vrij komen. Ik moet zeggen, ik ben behoorlijk van mijn melk. De kogel is dus door de kerk, de verhuis naar California gaat door, net nu ik de US-plannen een beetje uit mijn hoofd begon te zetten. 
Nadien onze ouders en broers gebeld, die reageerden heel emotioneel, ik spaar de details... ik vrees dat zij ondertussen ook al voor henzelf hadden uitgemaakt dat het niet zou doorgaan. En dan ineens BAF!!!

W wordt daar verwacht op 1 augustus, dus dat wordt verhuizen in juli. Nu eerst onze “look-and-see” trip plannen en de voorbereiding van onze verhuis kan starten.

1001 dingen waar ik aan moet denken en navragen:

ü  Auto verkopen of meenemen?

ü  Meubelen huren of mee verhuizen?

ü  Idem dito voor wasmachine, droogkast, TV en andere apparatuur

ü  Abonnementen opzeggen

ü  Kan ik mijn medicatie meenemen voor een aantal maanden?

ü  Wat kan mee?

ü  Wat mag mee?

ü  Wat moét mee?

ü  …

ü  …

ü  …

Oeioeioei… beter nu eerst even terug tot mezelf komen en pas dan aan de slag.
En, geloof het of niet, op dit eigenste ogenblik klinkt 'Living in America' van James Brown op Radio 1, echt waar! Brrr...!!! Ik voel het bloed heel snel door mijn aderen stromen... I'm so excited...

Kan je dit nu geloven???
“Zeg goeiedag en win 25.000€” !!!

Zoiets kan alleen hier, vrees ik! Je moet beloond worden om iemand dag te zeggen. Bah… dat gaat er bij mij niet in! Of ben ik nu te serieus en is dit een ludieke actie?
Blijft jammer dat we zo'n actie nodig hebben in zo'n fijn land.

Omdat ik in mijn leven toch al heel wat gereisd heb kan ik een beetje vergelijken en weet dat hier zelden gegroet wordt. Je moet het zelfs niet eens ver gaan zoeken, ga maar eens naar Frankrijk, Nederland… een wereld van verschil. 
 

Een Nederlands correspondent schreef onlangs een boek* over zijn ervaring in ons land, hij woont hier al 5 jaar. Hij slaat daarin een aantal nagels met koppen, moet ik zeggen. Maar in deze nu, citeer ik hem: onlangs gingen we wandelen in Tervuren, groetten iedereen, maar er werd maar zelden teruggroet en zelfs vreemd aangestaard. Dat doorbreekt het cliché over de arrogante en onpersoonlijke Hollanders en de zo hartelijke en gemoedelijke Belgen.  

Ik ervaar jammer genoeg vaak hetzelfde.

We woonden een paar jaar in Frankrijk, iedereen groet je daar, zelfs kinderen zeggen je beleefd dag.

Een paar vakanties in de US leerden me hetzelfde, mensen groeten je overal.

Ik reisde vroeger regelmatig naar het Oosten, China, Maleisië… steeds lachende gezichten….

Maar, er is hoop hier in ons landje, want je glimlach is nu geld waard! Hoe vaker je iemand groet, hoe groter je kans is om te winnen! Van 5 tot 9 mei dus!  Het initiatief is natuurlijk wel toe te juichen… zou er niet over geld gesproken worden.

Of, misschien heb ik een beter idee, 1 eurootje voor een goed doel voor wie niet groet?

Ik doe hier alvast een oproep om ook na 9 mei verder te gaan! Al is het maar een "joh!!" of "hé!!" of... gewoon een klein glimlachje...


*België bestaat - Cultuurwijzer van een gespleten land van Bart Dirks

En wat denk je nu? Ze schrijft niet meer over een eventuele verhuis? Het gaat niet door of is uitgesteld? Alles kabbelt daar rustig verder?...

Niets is minder waar, rustig is het hier helemaal niet en kabbelen is verre van het juiste woord, want het stormt hier vanbinnen! 9 beaufort! Nog steeds is er niets beslist, worden er een concreet voorstel beloofd voor dan of dan, om toch weer uitgesteld te worden naar een latere datum, om eerst die of die persoon of bureau nog te consulteren… het gepalaver blijft duren en ik vreet mijn schoenzolen op!

Gelukkig heb ik een goede uitlaatklep gevonden, iemand die altijd openstaat, alles opneemt in zijn geheugen… nee, geen hartsvriend(in), maar dit eigenste blogje. Niet dat ik hier wat sarcastisch wil doen of het zielenpootje uithangen, want ik weet heus wel dat ik minstens een handvol vrienden hebben met 2 oren naar mijn gezever. Maar ik vind het zelf zo ongelofelijk vinden, zo absurd, zo’n getalm, gezeik en geleuter, dat ik er gewoon niet meer dùrf over praten.

Ondertussen is de (eventuele) locatie veranderd. ÁLS het doorgaat wordt het niet San Francisco, maar ergens in de buurt van Irvine, tegen Los Angelos, meer zuidelijk dus en dus warmer. Dat laatste zint me natuurlijk niet zo, want eigenlijk hou ik meer van de koelte.
Dit is dan ook het enige wat al concreet is. Knap werk van die Duitsers in (bijna toch) 3 maand tijd! Deutsche gründlichkeit… mijn voeten! Of moet ik het anders uitleggen, duurt het daarom zo lang, moet alles zo perfect... had ik nog niet aan gedacht…

In ieder geval, ik loop de muren op! Want deze regelteef (prachtig woord, gekregen van een vriendin) kan geen stap verder…. Al mijn postjes, zo compleet naast de kwestie, over alles en niets… gewoon therapie is het!

Ik draai vandaag alvast de matras van ons bed en ga er van uit dat we deze zomer weer genieten van ons stadsterras. Bye bye lemon trees and palm trees…?

Winter of zomer, ’s zondags wat gaan snollen in de Marollen… ik doe dat zo graag! Ik weet best, het is allemaal niet meer authentiek, de buurt is helemaal veranderd, maar het blijft voor mij nog steeds een favoriete zondagochtendbezigheid.

Eerst ergens een koffietje gaan drinken, dan naar het Vossenplein wat snuisteren in –voornamelijk- rommel en daarna een ‘geuske’ gaan drinken bij Ploegmans. Dit was –tot voor kort- nog een van de laatste echte buurtcafés. De originele inrichting is wel gebleven, maar de echte sfeer van een paar jaar terug is ver te zoeken. Je kwam dan ’s ochtends binnen en het was er een bont allegaartje van bizarre figuren, les gens du quartier. Nu opent het ‘café’, nee, brasserie, pas om 12u zijn deuren en worden de tafeltjes netjes gedekt voor toeristen, hippe vogels, kunstenaars….

Maar gisteren, onder een staalblauwe hemel, was het zalig toeven op het Vossenplein (of is het nu Kaatsspelplaats, of Place du jeu de balle, of Loeizemet, of Marché aux puces, of…?).

26 maart 2008
Dit zag ik toen ik 's morgens door mijn raam keek, alles was bedekt onder een dun laagje verse sneeuw, alles zo rustig en stil...



25 april 2008 
...vandaag zie ik dit, hoor vogeltjes fluiten, kinderen spelen... ik denk dat de lente nu wel echt in het land is!

Wat een metamorfose... wat een wonder!

Deze morgen gelezen in... De Morgen!

Mogelijke doorbraak in de behandeling van uitgezaaide kanker.

Aan de Universiteit Antwerpen is een mogelijke doorbraak gerealiseerd in de behandeling van uitgezaaide kankertumoren. Onderzoekers ontwikkelden er een nieuwe molecule die inwerkt op uitzaaiingen, die vaak verantwoordelijk zijn voor een slechte afloop van een kanker.

Veel van de huidige kankertherapieën bestrijden de primaire tumor, maar weinig geneesmiddelen werken in op de uitzaaiingen van die tumor. Nochtans zijn die uitzaaiingen vaak de oorzaak van een kwaadaardige evolutie van de kanker, veelal met de dood tot gevolg. Uitzaaiingen kunnen immers vaak ongemerkt voortgroeien, waardoor er na een operatie nog chemo of nabestraling moet worden gegeven. Maar ook dat biedt geen garanties dat de kanker nooit meer terugkeert.

De wetenschappers van de onderzoeksgroep Medicinale Chemie van de Universiteit Antwerpen hebben nu een molecule ontwikkeld die inwerkt op de uitzaaiingen. Het gaat om een molecule die de werking van de uPA (urokinase plasminogeen-activator), een eiwit dat de verspreiding van tumorcellen bevordert, afremt. Testen bij ratten hebben aangetoond dat de uPA-remmers de uitzaaiing van een borstkanker naar de longen met meer dan 70 procent belemmert. Bovendien bleek dat de stoffen na achttien dagen van behandeling nog steeds geen toxische effecten vertoonden.

Volgens de onderzoekers zouden de nieuwe stoffen gebruikt kunnen worden in combinatie met klassieke antitumormiddelen, zodat zowel de hoofdtumor als het uitzaaiingsproces tegelijk stilgelegd zouden kunnen worden. Daarvoor is het evenwel nog een tijd wachten. Gemiddeld duurt het immers twaalf jaar voor een geneesmiddel op de markt kan worden gebracht. De Antwerpse wetenschappers zijn nog volop op zoek naar partners die deze potentiële geneesmiddelen verder kunnen ontwikkelen. (belga/odbs)

Trein 49 ->

Een paar weken geleden kreeg ik deze uitnodiging in de bus. 3 meisjesnamen stonden erop, ik wist dadelijk van een van de drie wie ze was… de andere 2 waren me niet dadelijk bekend. Hoelang was het geleden dat ik haar nog zag of hoorde… zeker meer dan 20 jaar.

We zijn nooit echte vriendinnen geweest, maar in ‘onze jonge jaren’ hebben we samen heel vaak heel veel plezier gemaakt, gelachen, gedanst, gezongen, gesport, gepintelierd, geleuterd, gefuifd, ge…  Altijd fun om samen mee op stap te gaan!

Zouden we er naartoe gaan? We twijfelden. Wat heb je mekaar nog te vertellen na zoveel jaren…? Wat heb je nog gemeen...? Maar algauw concludeerden we dat het meer dan waarschijnlijk geen saai feest zou zijn, integendeel eerder een heuse fuif met heel veel mensen, dit gezien de aard van de (feest)beestjes van toen.

We besloten dus te gaan, de party was al volop aan de gang toen we aankwamen. Inderdaad, een massa volk, een mix van alle leeftijden en natuurlijk al ‘vollen bak ambiance’, zoals we dat altijd met hen gewend waren.

Dan zie je al snel heel wat bekende gezichten, jong en oud(er)… ‘ha, dat is’… ’nee, kan niet, die moet ouder zijn’…. Nadien blijkt dan dat het de ‘dochter van’ of ‘zoon van’ is. Sommigen zijn nauwelijks veranderd, anderen hebben een serieuze ‘coup de vieux’ gekregen. Gelukkig speelde de belichting een beetje in ons voordeel .

Het was een superleuke avond, een spetterende fuif, lang geleden dat we nog eens tot in de vroege uurtjes doorgegaan zijn. Vandaag speelt de belichting duidelijk niét in ons voordeel, de doos paracetamol is al geplunderd . Gelukkig hebben we de hele dag om te recupereren. Oef.

Maar het was fun en die houten kop meer dan waard!

De ontwikkeling van het langverwachte medicijn Lapatinib, een orale behandeling voor vrouwen die aan een agressieve vorm van borstkanker lijden, lijkt op punt te staan. De spectaculaire resultaten van twee jaar onderzoek werden deze week gepresenteerd op de Europese Borstkanker Conferentie in Berlijn.

‘Maar liefst 45 Amerikaanse vrouwen zagen hun tumor met meer dan 60% krimpen, zodat een operatie en amputatie meestal vermeden konden worden’, zegt dr. Angel Rodriguez van het Baylor Collega of Medicine in Houston in de Britse krant The Times.

Het nieuwe medicijn Lapatinib verkleint de tumor in de borst met meer dan 60%. De grote vooruitgang is dat het ook de hersenen kan binnendringen (in tegenstelling tot de antilichamen, die daarvoor te groot zijn) en dat het via de mond kan worden ingenomen.

Dit wou ik een aantal lotgenootjes toch graag meegeven...

Ik ben er eindelijk door. En ja, nu weet ik de héle waarheid over ‘food’. Tenminste, als ik het boek mag geloven.

Ik probeer zelf gezond te eten, maar tegelijk ook lekker. Hiervoor moet ik soms wel eens de regeltjes wat bijschaven…. Volgens mezelf doe ik dit wel eens te vaak, volgens de meesten ben ik eerder een freak….

Ik haal hier een paar zaken aan die ik –in dit boek- toch wel merkwaardig en/of interessant vond:

• Een eetpatroon met veel noten, verse vruchten en groenten (zoals onze voorouders aten) kan helpen om je cholesterolgehalte en bloeddruk te verlagen, zonder medicatie.
• De manier waarop voedsel in wisselwerking staat met je lichaam is deels genetisch bepaald. Zo lijkt een stof (sulforafaan) in broccoli bvb. heel effectief te zijn bij het voorkomen van kanker, maar dan alleen bij mensen die een bepaalde variant van een gen (GSTM1) hebben. Mensen die dit gen missen plassen die sulforafaan sneller uit, dus minder opname. Je kan sulforafaan echter 13X zo effectief maken door te combineren met voedingsmiddelen die selenium bevatten (noten, kop, garnalen, eieren).
• Een vezelrijk eetpatroon zorgt voor regelmatige stoelgang en talrijke andere voordelen. Zo is er bewijs dat ze damkanker kunnen helpen voorkomen.
• Er is geen bewijs dat ontgiftingsdiëten positieve effecten hebben, het lichaam heeft efficiënte manieren om zich van gifstoffen te ontdoen.
• Dikke mensen hebben meestal een snellere stofwisseling dan dunne, niet andersom! Het aantal calorieën dat je verbrandt hangt samen met leeftijd, beweging, geslacht, gewicht. Het is dus niet zo dat je dunne vriending alles kan eten zonder aan te komen.
• Een calciumrijk dieet van magere zuivel kan helpen bij afvallen. 
• Hoe meer we afgeleid worden tijdens het eten, hoe meer we eten als we grote porties krijgen en keuze hebben uit veel voedsel.
• Bepaalde producten vullen meer dan andere, bij een gelijk aantal calorieën, dus heel belangrijk dat je je eetlust begrijpt als je wil afvallen zonder hongergevoel.
• Spinazie is een goede bron van kleurstoffen die je netvlies beschermen, ze behoeden je ogen voor schade, maar vooral voor leeftijdgebonden macula degeneratie LMD (ziekte die mijn moeder heeft).
• Tomaten bevatten lycopeen, die vrije radicalen  opruimt. En is tevens een ingebouwde zonnefilter die je beschermt tegen UV-straling. De test die hier beschreven werd heeft me echt aangezet om dagelijks tomaten te eten omdat ik van vader mijn slechte huid geërfd heb en hoop de schade hierdoor een klein beetje te kunnen beperken.
  En deze laatste 2 zijn dus zeer belangrijk voor mij.

Dit boek onthult niets dan de waarheid over het effect van voedsel op ons lichaam en hoe het aanpassen van je eetjgewoonten je leven kan veranderen.
-Is rode wijn goed of slecht voor je?
-Heeft het zin om 8 glazen water per dag te drinken?
-ga je van bepaald voedsel beter zien
-welk voedsel is lustopwekkend en waarvan verlies je alle lust?
-...

Was het omdat ik gisteren bloed moest laten prikken?
En nu (bang/ niet bang) het resultaat afwacht?
Of komt het door de onderliggende onrust om ons eventueel vertrek?...

Weet niet, maar heb vannacht akelig gedroomd…

Het ene moment werd ik wakker uit droom 1:
Ik was een tijdje afwezig geweest op het werk en kwam die dag terug. Mijn bureau was prachtig vernieuwd, helemaal opnieuw ingericht, zelfs met prachtige uitzicht over een rij bomen…. Maar, L* zat daar op mijn stoel… Oh ja, tijdens je afwezigheid heb ik de opdracht gekregen hier alles te reorganiseren, jij zit nu in mijn bureau…. Ze toonde het mij, zo’n klein kotje en heel onpraktisch ingericht, oud meubilair en….

...sliep na een tijdje terug in en werd weer wakker uit droom 2:
Ik was in het ziekenhuis, wachtte op mijn resultaten, dokter was er nog niet, het verplegend personeel liep verveeld en zenuwachtig rond, fluisterend, naar mij wijzend… dokter nergens te vinden… wachten… het werd avond… nacht… nog geen resultaat… helemaal alleen in de grote lange kale gangen....

Al deze muizenissen die door mijn hoofd flitsen doen me eigenlijk beseffen dat het toch niet makkelijk is alles zomaar opzij te zetten, ondanks het feit dat ik steeds heel stoer verkondig dat ik alles wél een plaatsje gegeven heb en ik ook wel écht denk dat ik me niet nerveus maak naarmate onderzoeken/resultaten naderen….

*L is een ex-collega

Een aantal jaren geleden werkte ik in Frankrijk voor een internationaal bedrijf. Leuk! Dagelijkse contacten met collega’s in heel Europa, veel expats in de firma met wie ik een fantastische band had... een leuke tijd om op terug te blikken. Ook met mijn franse collega’s kon ik het goed vinden. Iedere dag ook had ik Louise aan de lijn, een collega die in Milpitas, California werkte. Voor haar het begin van de werkdag, voor mij het laatste telefoontje van die dag.
Lang geleden is dat ondertussen, toen we het internet nog niet gebruikten. We hadden mekaar nooit ontmoet, maar het ging er altijd heel leuk aan toe, ook al ging het soms over dikke problemen….

In 1992 zouden we een reis maken naar de US en lieten ons door mijn collega Steve, een expat uit San Diego, leiden bij het maken van onze plannen. Een paar dagen voor ons vertrek zei ik aan Louise dat ze het een 3-tal weken zonder mij moest doen, want dat ik vakantie nam.

-En ik ook, zei ze, we gaan naar ons vakantiehuis in Tahoe!

-Tiens, Tahoe staat ook op onze trip…

-Komen jullie naar California?

-Ja!

En dus spraken we een bepaalde dag af op hun adres in Tahoe.

We hadden geen reservaties gemaakt, reisden gewoon overdag en vonden iedere avond makkelijk een motelletje om te slapen. In Tahoe echter waren we tijdens het weekend en het was niet eenvoudig iets te vinden, ook moesten we al vooraf betalen, wat nergens anders het geval geweest was. Maar geen probleem, we zouden daar toch 3 dagen blijven, betaalden, namen een douche en gingen op zoek naar het huis van Louise.

De straat vonden we al snel, nu het huisnummer… toen we ineens aan de weg een grote spandoek zagen met Welcome R & W!!!

Wauw, dat was verrassend en hartverwarmend! Haar man Matt wou ons al dadelijk helpen met het uitladen van onze bagage…

-Nee, die hebben we niet bij, die is in het hotel…

-Hoezo? Hotel? Jullie logeren bij ons!

Hij is naar het hotel gegaan, heeft onze bagage opgehaald, het geld teruggevraagd en we hebben de 4 plezantste vakantiedagen van ons leven gehad, samen onvoorstelbaar veel plezier gehad!  We hebben samen gegeten, vrienden en familie van hun ontmoet, volley gespeeld op het strand, gepicknickt met grote Amerikaanse frigoboxen, ’s avonds gemijmerd bij het haardvuur… heerlijk! (Geniet maar even mee! Het zijn wel foto's van foto's, maar je proeft direct de ambiance!).

 

We zijn daarna verder gereisd, prachtige natuur gezien: Yosimite, Gran Canyon, Death Valley... zo intens mooi! Ik zal die dagen nooit vergeten, onze meest geslaagde vakantie ooit.
Aan het einde van onze trip, in San Francisco, hebben we hun nogmaals ontmoet, toen om afscheid te nemen.

Nu zeggen wij hier wel van de Amerikanen dat het allemaal maar oppervlakkig is, hun vriendelijkheid gemaakt en wat ze vertellen is stom gelul, iedereen lacht en 'lijkt' gelukkig… maar, gelul of niet, oppervlakkig of niet… ik vind het toch ferm plezant dat mensen een vriendelijk woordje voor je over hebben.

Ik vergeet nooit, onze eerste dag daar, we kwamen een winkel binnen, zei iemand:

‘Hi guys! How’re you doing today?’

‘Heu… mmm… fine…’

Wij dachten dat die dame ons voor iemand anders hield, maar al snel merkten we dat we overal zo vriendelijk begroet werden. Wel, jij denkt ervan wat je wil, maar ik vind het toch wel een goed gevoel geven!

Om met mijn ‘Louise-verhaal’ nog even verder te gaan…. Het jaar nadien verhuisden we terug naar België en na een tijd verminderde het contact met mijn franse collega’s en ook met Louise… de firma kwam in nieuwe handen, mensen vertrokken… kortom, na een tijdje waren al die contacten compleet uitgedoofd.

2 jaar geleden moest W voor zijn job naar San Francisco, ik kon mee en we zouden er een paar dagen vakantie aanbreien. Heb ik ergens toch een adres gevonden van Louise, haar meteen gecontacteerd, weer afgesproken en opnieuw werden we warm en met open armen onthaald.

Ik ben wel zeker dat ik ook nu weer op haar zal kunnen rekenen. En daar dacht ik gisteren aan, toen ik opgebeld werd door mijn Nederlandse vriendin S, die mijn blog had gelezen en zei dat zij hélemaal niet zou staan popelen (zie postje van 07/04) om die verhuis te maken ‘je kent daar geen hond’ zo zei ze en idd., ik ken daar geen hond, of eerder geen kat (zoals we in 't Vlaams zeggen, maar soit), ik ken super-Louise!

2 weken geleden leek het of de verhuis toch niet zou doorgaan, vorige week kwam er dan ineens weer beweging in de “affaire”!

Het is zo spannend… ik zit echt in een rollercoaster! En daar hou ik niet van !!! Ik wil duidelijkheid, ik ben een planningsfreak en ik zit hier maar mijn kas op te vreten…. Straks is het ineens alle hens aan dek en dat vind ik ook niet leuk!!! Ik wil alles goed vooraf plannen: wat met ons appartement? Met mijn auto? Meubelen mee of toch niet?...

Komt daar ook nog bij dat ik er voor mezelf echt niet helemaal uit ben. Ik probeer me zelf te overtuigen dat het best fun zal zijn, een verrijking, een welkome afwisseling…. Terwijl –als het dan weer overhelt naar niet- ik weer helemaal een bocht van 180° neem en mezelf overtuig dat ik misschien toch wel veel liever hier zou blijven, dat het maar goed is zo, dat het me veel meer gemoedsrust zal geven….

“Nie gemakkelijk!”. Ben ik niet normaal? Wie zou er nu niet staan popelen om een paar jaar naar Californië te gaan wonen?

18 jaar geleden kregen we zo de kans om tijdelijk naar Frankrijk te verhuizen. Toen kwam het als een geschenk zomaar uit de hemel gevallen. Ik was ‘genezen’ van kanker, had mijn zaak overgelaten en ik had weer een toffe job, het leven was mooi! Maar… alles en iedereen in mijn omgeving deed me aan mijn ziekte denken, terwijl ik die nare periode zo snel mogelijk wou afsluiten.

Was het toen al een vlucht? Ik weet niet, maar nu is het dat zeker… of is het eerder dat ik gewoon de kracht niet heb om te blijven…? De hele situatie met mijn vader is zo pijnlijk…. Ik voel me schuldig en tegelijk maak ik mezelf wijs dat ik niet verantwoordelijk ben voor deze situatie die een beetje voorkomen had kunnen worden… als ze maar een beetje hadden kunnen loslaten en voor rede vatbaar waren geweest…. Het is zo verdomd moeilijk, ik word van de ene gedachte in de andere gekatapulteerd!

Daarnaast worstel ik nog met de angst, bang dat het kankerspook straks weer zijn kop opsteekt, ver van familie en vrienden, maar ook ver weg van de dokters die mijn situatie kennen, die ik kan aanspreken in mijn eigen taal…. Dikke zucht!

Snuisterend in tweedehandboeken bij De Slegte, viel ik op Schaduwkind, P.F. Thomése

Het was in perfecte staat, leek zelfs nog niet gelezen, ik bladerde er even in en wist direct dat ik dit boek moest kopen… niet voor mij, maar voor ons T. 
 

Op de achterflap stond: “Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder vrouw achterblijft, weduwnaar. Een kind zonder ouders is wees. Maar noemt men de vader en moeder van een gestorven kind?”

En toen dacht ik dadelijk: en de oma en opa van dat kindje…? Ik vertelde het hier nog niet eerder, maar vorig jaar verloor haar dochter haar 7 maandenoud  kindje.

Vragen zonder antwoord, verdriet waar geen woorden voor zijn… Hoe pak je nadien weer de draad op van je leven van vóór dat verlies?

Dit boek is zo mooi geschreven, ik heb geen woorden om haar leed te verzachten. Ik denk en hoop dat ze een beetje troost en herkenning zal vinden in dit boek.

Vervolg tekst op achterflap:
Na de dood van zijn dochtertje vond Thomése zichzelf terug in doodstille kamers, tussen onervaren woorden die hij nog moest leren schrijven. Dit is een adembenemend relaas van zoeken naar woorden. Een heel leven wordt overhoop gehaald, elke betekenis moet opnieuw worden uitgevonden. 'Als ze ergens nog is, dan in de taal.'

Stupeurs et tremblements van Amélie Nothomb:

Ppfffww… ik ben het beu, kotsbeu!!! Ras le bol!!! Dat wachten, die onzekerheid… wanneer gaan we nu eindelijk weten of die relocatie doorgaat??!!

Ondertussen laten we heel wat aan onze neus voorbij gaan:

·         Skivakantie

·         Citytrip naar Venetië

·         Weekendje hier of daar…

en pakken we straks nog naast onze zomervakantie op de koop toe!

Hoewel het deze week nog flink gesneeuwd heeft wil mijn warme, dikke kleren en jassen opbergen en de zomerspulletjes tevoorschijn halen, die zitten nu al lang genoeg in die rode dozen…

Plus… dat ik de kriebels krijg om mijn terras klaar te maken voor de lente. Ik ben nl. een verwoede terrastuinierster! Alles wat eetbaar is en te kweken in potten en bakken is ’s zomers op mijn terras te vinden… rozemarijn, basilicum, salie, bloedzuring, verschillende soorten sla, tomaatjes, rucolla, tijm, bieslook, postelein…

Vorige week heb ik toch al wat basilicum en kerstomaatjes gezaaid, die ondertussen hun kopjes boven steken… maar watmottikermee? Een mailvriendin wil ze al adopteren J en voor mijn olijf- en laurierboompje heb ik al een logeeradres, die mogen naar ons T. De rest zal voor het containerpark zijn zeker? Of niet… blijven we gewoon hier?

Maar dan wil ik beginnen en mijn potten met kruiden terug opfrissen, bijknippen… naar een tuincentrum gaan en van alles kopen: zaad, kruiden, grond…

!ù£§! Ik krijg er wat van… geduldig zijn is al niet mijn sterkste kant, van zo’n gelamenteer zakt mijn broek af…

Gisteren hebben we de knoop doorgehakt en zijn naar onze familie getrokken met het nieuws over onze plannen…

Eerst mijn moeder, dat was heel emotioneel, ik begrijp het natuurlijk, nog heel gezond van geest en lichaam, maar is 86, dus rekent meer en meer op de steun van haar kinderen. Mijn broer F en schoonzus C wonen wel vlakbij, daar kan ze altijd op rekenen, ook op haar kleindochter I, die zoveel van “moeke” houdt.

Dat geeft me een goed gevoel en zo sus ik mijn geweten.

Nadien gingen we bij F & C langs. F vertrok net voor een ritje met zijn paard, C was heel erg aangedaan. (Op de foto F&C, oh we lijken helemaal niet op elkaar... en dan moet je me zuster broer zien...)

Ook W’s ouders, een stukje jonger dan mijn ouders, reageerden toch ook nogal ontdaan. W is de oudste van 3 jongens. C woont met zijn gezin (vrouw en 3 kinderen) in de US, daar hebben ze dus niet veel aan, maar gelukkig is er nog de jongste, D, die met zijn vrouw N en kinderen M&T vlakbij mijn schoonouders woont.

’s Avonds kwam mijn broer nog langs, dat deed me enorm veel plezier en het voelde goed dat ik al dadelijk het gevoel kreeg dat hij het wel begreep. Nu praten we zelden over gevoelens, hebben nooit echt diepgaande gesprekken, we zijn zo verschillend, ik denk dat we mekaar nooit ontmoet zouden hebben mochten we niet broer en zus zijn, maar toch is er een speciale verbondenheid en een wederzijds gevoel van vertrouwen.

En nu hoop ik dat er heel snel een duidelijke overeenkomst uit de bus komt betreffende het ‘relocation project’.

Rustig paasweekend… zaterdag kregen we vrienden op bezoek, T & W.

Zij zijn –zoals ik het noem- oude vrienden. T ken ik al van in de papschool! Al is ze tijdens onze kindertijd nooit een dikke vriendin geweest, ze is dat nu des te meer. We waren wel samen bij de scouts, gingen naar dezelfde lagere school, speelden wel eens samen, maar verder niets.

Het is pas jaren later dat we echt bevriend raakten, ondertussen al zo’n 30 jaar.

Nu moet een mens niet morsen met het woord "vriend", maar hier is het toch zeker op zijn plaats.
 

T is een ‘tussenin-kind’, zo noemt ze zichzelf toch, komt uit een gezin van 7 en zij is de 4^e. Het is een heel hecht gezin, grote bende, broer en zussen hebben allemaal kinderen, kleinkinderen… hun moeder is nog steeds in goede gezondheid… mooi allemaal… om jaloers op te zijn, vooral als je zelf uit een klein gezinnetje komt. Zij is in dat gezin ook de spil waar alles om draait en haar huis staat altijd open.

Doordat iedereen dus ‘ons T’ zegt, hebben we dat zelf ook overgenomen.

Zij is een heel speciale dierbare vriendin, met een groot hart en dat zit ook nog op de juiste plaats! Ze is iemand op wie ik altijd kan steunen en ik weet heel zeker dat ik dat altijd zal kunnen blijven doen. En dat niet alleen, ook als de handen uit de mouwen moeten gestoken worden staat ze klaar, ondanks het feit dat ze thuis ook meer dan genoeg te doen heeft, groot huis, eigen zaak… Ze is echt ‘someone very precious’, om te koesteren.

Misschien net omdat we zo close zijn, had ik haar nog niets verteld over onze plannen, terwijl een aantal vrienden toch al even op de hoogte zijn. Het was dus wel emotioneel, maar ons T zou ons T niet zijn, want ze bood natuurlijk ook direct aan te komen helpen met onze verhuis… typisch, niemand heeft daar al aan gedacht, laat staan dat voorstel gedaan.

Lieve lieve T, je bent zo’n schat!

Vandaag in de opnamestudio mijn boek ‘Als Cassablanca’ helemaal tot het einde gelezen. Niet zonder moeite eigenlijk, want ik word geplaagd door een zware verkoudheid. Gelukkig klonk mijn stem niet nasaal en kon ik verdergaan, want uiteraard is het niet de bedoeling dat de luisteraar van het boek merkt dat er een onderbreking in zat.

Meteen ook een nieuw boek begonnen:

Vlinders in je buik, brok in je keel geschreven door Annika Thor.

Zoals ik al zei, is het willens nillens een boekje geworden dat niet veel leesuren vraagt, een kinderboek, grote tekst, slechts 135 blz. Hopelijk kan het me een klein beetje boeien.

Ondertussen weten we nog steeds niet of de verhuis naar Californië doorgaat, de spanning stijgt hier ten top. Een paar vrienden zijn op de hoogte van de plannen, onze ouders weten nog nergens van...

Gisteren waren we ‘te gast’ bij vrienden J&K, echte vrienden, die we al jààààààren kennen.

J, een rasechte Antwerpenaar, K ook, maar een van die zeldzame exemplaren die naast het Antwerps, ook Nederlands spreekt. Nu moet ik er wel bij vermelden dat K ondertussen ook al een behoorlijk mondje Antwerps spreekt . Zoontje S, die in het Brusselse school loopt, heeft dan weer zo’n sappig Brussels accentje, met die mooie huig-r.

Het gebeurt wel vaker dat we met gevulde potten en schotels op pad trekken naar vrienden, meestal omdat er anders vaak een logistiek probleem is voor de kinderen. En ik kook heel graag, dus, schitterende oplossing: de gastvrouw moet niet koken, de kinderen hebben hun eigen spulletjes en als ze moe worden kunnen ze naar bed.

Bij J&K gebeurt het niet zo vaak dat we ons potjes meebrengen, want J is een echte keukenprins! Hij verbleef een paar jaar in Italië en heeft sindsdien een passie voor Italiaanse gerechten, die hij schitterend, op een zeer eenvoudige manier bereidt. Niet teveel ingrediënten, maar lekkere producten, die hij in een mum van tijd op tafel tovert.

Sinds een paar maanden verblijft mijn dementerende vader in een bejaardentehuis. Voorlopig kan ik daar nog niet veel over kwijt, misschien zou ik het beter doen, want het is een pijnlijke situatie, heb het zeer moeilijk om daarmee om te gaan. Ik dacht dat dementie enkel voor de omgeving erg is en dat de patiënt zelf altijd vrolijk is… niets is minder waar, althans niet in het geval van mijn vader. Maar, genoeg, even niet.

Over het rusthuis zelf, het personeel, netheid, eten… niets dan lof!

Dus wou ik eerst niets over vandaag wil schrijven, maar een grappig misverstand wil ik hier toch even vertellen.

Ik ga gewoonlijk tegen 11:00, even later krijgen de mensen soep, rond 12:15 hun eten (oh wee, als het 12:20 wordt, dat wil je niet meemaken…). Meestal help ik een beetje bij het ronddragen, want iedereen krijgt aan tafel zijn dampend bord vers eten voorgeschoteld.

Een van de meisjes, D, zegt me dan: dat is voor L, dat is voor M… Op een bepaald moment kreeg ik ineens een bord dat echt wel 'te zwaar geladen' was… dat is voor G zei D… Nu vond mevrouw G ook wel dat het veel te veel was, dus zei ik haar dat ze gewoon kon eten tot ze genoeg had en de rest liet ze maar staan… weer aan de eetkar gekomen zei D: dat is voor Kiekens, waarop ik me omdraaide en tegen mevrouw G zei: de overschotjes geven ze aan de kiekens! Want zo had ik het begrepen van D.

Heel kwade blik van de dame aan de andere kant van de tafel, die dame is nl. mevrouw Kiekens…

Hilarisch, ja, maar ik heb me wel in alle bochten moeten wringen om aan een 85-jarige dame uit te leggen hoe de steel precies in de vork zat .

Ik weet niet of ik vandaag wat moet neerpennen, eigenlijk niet.

Zet hem maar voor de computer, of geef hem een voetbal… daar gaat hij helemaal in op. Ieder diertje zijn pleziertje zeker?

Een woordje over mijn favoriete hobby, koken, kon natuurlijk ook niet uitblijven.
Koken, niet bakken! Van bakken... daar bak ik niks van! Geen patisserie of dessertjes of koekjes... het enige wat ik bak is brood, in alle maten en varianten.

Ik kook graag, ik kook veel, maar hou het vaak ook heel simpel. Vooral de Italiaanse keuken heeft mijn hart gestolen, vaak eten we pasta met groenten, pesto... al kunnen we een lekker patatje ook wel smaken. Vlees heb ik lange tijd uit onze dagelijkse keuken verbannen, maar sinds enige tijd eten we het weer heel af en toe, zij het dan niet in grote hoeveelheden. Heel veel kruiden gebruik ik, allemaal vers en zelf gekweekt op mijn terras.

Even verklappen wat we deze middag aten: lekkere eendenconfit, met linzen, witloof en gekookte aardappeltjes en daarbij een overheerlijk flesje Barollo. Jongens, heeft dat gesmaakt, mijn mond komt weer vol...