Nee, het vlotte verloop van de afspraken van vorige week zette zich gisteren niet verder. Keurig op tijd (as always) trakteerde ik mezelf eerst op een koffietje, nadien installeerde ik me in de wachtplaats met mijn Kindle. Na bijna 3 uur wachten was ik eindelijk aan de beurt.

‘En mevrouw, vertel eens…’.

‘Hmm, dokter, vertelt u het eens…’.

‘De MR… klik klik klik…’. De MR van de hersenen, dat was mijn grootste angst. Nog voor ze iets kon zeggen wist ik al dat het snor zat, ik spiekte mee op het scherm en het verslagje was heel kort, oef. Inderdaad, niks noemenswaardig te zien tenzij die chronische sinusitis. Chronische sinusitis…??? Dit was nieuw voor mij, maar pollenallergie zou de oorzaak kunnen zijn.

Weer een paar muisklikken verder… een bedenkelijk gezicht van dokter F: ‘progressie van de kanker, uitzaaiingen op de pleura (longvlies) en aangetaste klieren achter het sternum (borstbeen) zijn toegenomen, zowel in aantal als in omvang’. Hier was ik op voorbereid, zonder pessimistisch te zijn wist ik ook wel dat die kankercelletjes domein zouden winnen tijdens die 2 maanden zonder tegenaanval.  

Dan stelde ze me een behandeling voor in studieverband, maar zonder het fiat van de prof kon ze hierover niet beslissen. Ze probeerde hem te bereiken, maar zonder succes. In grote lijnen gaf ze uitleg en printte het 16 bladzijden lang patiënten-informatieformulier uit zodat ik alle details eens rustig kon doornemen. Vermits de prof in de namiddag consultatie had stelde ik voor op hem te wachten, wat ze een goed idee vond.
'Vat gewoon post voor zijn box en pak hem bij zijn schabbernak als hij er aan komt' (maar dan met iets andere woorden).

Ondertussen was het al bijna 13u, rap naar W gebeld met een korte uitleg, diagonaal het formulier doorgenomen en dat bracht me helemaal van de kaart. Om niet in een huilbui uit te barsten nam ik terug mijn Kindle op mijn schoot die me meenam naar ‘The Island beneath the Sea’.

Een uurtje later zie ik daar een knapperd door de gang komen… nee, niet de prof, maar mijn grootste steun en toeverlaat die me een hart onder de riem kwam steken en op kantoor alles gelaten had voor wat het was.

Nog een uurtje verder zei de verpleegster dat het geen zin had te wachten op de prof want dat hij de rest van de namiddag in vergadering zou zijn. De wachttijden waren daar ondertussen nog verder opgelopen, de wachtzaal zat en stond proppenvol, je zou denken dat er iets gratis te krijgen was mocht je die massa mensen op een markt of beurs zou zien...

Op het secretariaat, waar ik afspraak ging vastleggen met de prof kreeg ik te horen dat hij vanaf morgen tot 11 juni met verlof was. Teleurgesteld en moe van het lange wachten trokken we huiswaarts. Na rustig overleg besloot ik dokter F te mailen met de vraag of ze toch nog voor zijn verlof kon overleggen met de prof over de te kiezen behandeling en ja, om 20u kreeg ik antwoord dat ook hij dit de meest aangewezen behandeling vond en ik alvast de nodige bijkomende onderzoeken kon plannen om zodoende direct te kunnen starten bij zijn terugkeer.

Maar hoe meer we nadenken over de behandeling, hoe meer twijfels we hebben, zoveel bijwerkingen en daarenboven risicovol…, nee, daar worden we niet vrolijk van, vooral daar ik meestal nogal goed in de prijzen val qua nevenwerkingen.

Wordt vervolgd, ik weet het even niet meer.

Wat zaterdag een leuk intermezzo moest worden om de gespannen zenuwen wat te relaxen, is een beetje in mineur afgelopen.

Iedereen hier weet dat ik kik op alles wat met eten te maken heeft. Ik kook heel graag, snuister graag tussen kookpotten en keukenspulletjes, zit met kruiden bezig, lees over ingrediënten, groenten… noem maar op. Toen ik las over Culinaria sloeg mijn hart een slagje over van opwinding en wilde zo snel mogelijk reserveren. Ineens dan maar een Viparrangement geboekt, de (voor)pret kon niet op.

Gisterochtend bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen, nam een relaxerend bad, trok mijn meest comfortabele sneakers aan, makkelijk zittende en lichte kledij, klein vederlicht schoudertasje en (veel te vroeg) vertrokken we, op weg naar Tour & Taxis. Ik wou het daar zolang mogelijk uithouden, wou zoveel mogelijk meepikken, ik was voorzien om met mijn energie serieus in ’t rood te gaan.

Een kwartier voor de opening reden we de lege parking op, ik zag geen banners of affiches van Culinaria en was heel verwonderd dat er zo weinig belangstelling was 10 minuten voor opening. De ingang van de beurs stond ook niet zo direct duidelijk aangegeven, dus maar even nagevraagd aan mensen die daar aan ’t werk waren… ‘mais madame, c’est la semaine prochaine…’ .

OK zeggen jullie nu, een week extra om je te verkneukelen, en ja, daar is iets van aan, maar we zitten wel met een dubbele boeking voor volgende zaterdag, die uitnodiging bij heel goeie vrienden zeg ik ook niet graag af. Heb nu een mail gestuurd naar Sherpa met de vraag om de tickets in te ruilen voor een andere dag, maar op hun site lees ik duidelijk ‘Dit ticket kan niet terugbetaald, noch omgewisseld worden’.

En nu?

Vakantie al weer even achter de rug, het doormijmeren over de vakantie ook…, ik heb dat zo lang mogelijk proberen vast te houden maar ondertussen lukt het niet echt meer en doet het weer raar in mijn buik, om van de muizenissen in ’t kopke nog te zwijgen. Heel de tijd heb ik geprobeerd zo weinig mogelijk na te denken en hield mijn hamerke in de aanslag om de angst een klop te geven zodra die toesloeg. Tijdelijk is dat gelukt, maar sinds een paar dagen doet het hamerke serieus werk, kloppekloppeklop….

Mijn 2 maanden respijt zijn dus voorbij en de jacht op de schobbejakken is weer open.

Vandaag heb ik er mijn eerste bezoekje van de week aan UZ Jette er al opzitten, een ontspannend onderzoek trouwens. Het aanprikken (in de voet) lukte van de eerste keer en om 9:15 werd ik al naar een ruimte gebracht waar ik verzocht werd me zoveel mogelijk te ontspannen. Van de nood een deugd makend viel ik in slaap als een blok, een tijd later waggelde ik (letterlijk) naar de scan, zo slaapdronken was ik. De mensen daar excuseerden zich voor het wachten, ik had geen flauw idee hoelang ik daar gelegen had, dus wist even niet waar ze het over hadden.  

Ik kreeg weer de raad heel veel te drinken en zeker niet in de buurt van kinderen of zwangere vrouwen te komen. Niettegenstaande blijven ze beweren dat die onderzoeken niet zo schadelijk zijn. Dat krijg ik dus niet aan elkaar geknoopt: ze jagen een hoge dosis van dat spul door je aderen... voor jezelf is er niks aan de hand, maar voor personen die nog maar in je buurt komen wel... Enfin, niet teveel over nadenken...

Donderdag nog een paar onderzoeken en volgende week op gesprek om te zien hoe we de indringers te lijf zullen gaan.

Spannend dus weer de komende dagen.

Van Monterosso reden we ’s zondags dus naar Castellinaldo, deden een tussenstop in Asti en genoten op een terras van een glaasje met heel veel antipasti. Het was zondag en dat was te zien, terrassen zaten vol met mooi uitgedoste Italianen. Wat een stijl hebben die mensen toch!

Ons hotelletje was een echt pareltje, uitgebaat door màmma en papà Viberti, hun 2 dochters en een schoonzoon. Het telt 8 kamers, rustiek gemeubileerd, maar voorzien van de modernste voorzieningen.

Maandag kwam de Vespa-man, een Vlaming nog wel, Jean De Vos. Hij gaf ons de nodige instructies, wat uitleg over de routes, over de streek, waar we best konden eten, waar we zeker koffie moesten drinken, waar de beste Prosecco te koop was en de fel begeerde Barbaresco en Barollo, de koning der wijnen…. We konden hem tijdig het zwijgen opleggen want zaten te schuiven op onze stoel, gretig om te kunnen vertrekken.

Zalig laverend tussen de velden met wijnranken en Nutella-bomen (hazelnoten), stoppen voor een koffietje en ’s avonds genietend op terras van ons hotel met een heerlijk glaasje bubbels, nadien van de lekkere maaltijd…, en zo dachten we onze volgende dagen door te brengen.

Helaas, pindakaas! De volgende dag heeft het maar 1 keer geregend, het duurde wel de hele dag en de dag nadien was het nog steeds van dat. In de namiddag klaarde het even op, haastten ons naar het hotel waar we terug de Vespa’s van stal haalden, maar na de tankbeurt maakten we wijselijk rechtomkeer.

Onze koffer zat ondertussen al goed vol met wijn, olijfolie, rijst, pasta…. Overal zie je ook van die enorme 5-liter-potten Nutella, die konden me niet verleiden. Maar dat het veel zuiniger is met de Vespa toeren dan met de auto, zoveel is zeker.

We hebben uiteindelijk toch nog een dagje bijgeboekt in ons hotel en aan de Jean gevraagd de Vespa’s een dagje langer te houden. De laatste dag bleef het droog, hebben we nog enorm genoten van onze rit, maar we zaten gewoon te klappertanden op de Vespa, zo koud hebben we het nooit gehad op geen enkele wintersportvakantie!

Veel foto’s hebben we niet genomen deze keer, in de regen zegt het al niet veel en als het dan wat beter was genoten we liever van ons ritje. Hierbij een klein samenraapsel van grauwe beelden van het prachtige landschap, zo te zien was het dus niet alleen de jeans die de vakantie overschaduwde....

Eerst nog even een waar gebeurd verhaal voor ik verder ga met het vervolg van de reis.

Zondagochtend in Monterosso leek het even op de vlucht naar Egypte, in de lobby viel je letterlijk over de koffers en toen de taxi (lees boedelbak) aankwam was het ineens hop en weg, anders werd het uren wachten. Eens terug in onze eigen auto, die stond in een parkeergarage even buiten de stad, kwamen we snel terug tot rust en zetten onze reis verder.

Aangekomen in ons nieuw hotel, waar we 5 keer zouden overnachten, werden de valiezen uitgepakt en kwam W tot de bevinding dat hij zijn lievelingsjeans vergeten was in het vorige hotel, hij wist precies aan welke kapstop en welk haakje hij ze gehangen had.  

Giulio, de vriendelijke schoonzoon van het familiepension, bood dadelijk zijn hulp aan, hij zou ervoor zorgen dat de jeans zo snel mogelijk naar daar verstuurd zou worden. Zoals alleen Italianen dat kunnen hoorden en zagen we hem gesticuleren, maar toen de hoorn terug op de haak lag vertelde hij ons dat ze de jeans niet gevonden hadden. Hij zei het niet bij dit te laten en zou ’s avonds nog eens  terugbellen.

’s Avonds nog steeds geen jeans, de ochtend nadien idem dito. W was zeer teleurgesteld, Giulio raadde ons aan een mail sturen. Maar een 6-tal mails later stonden we geen stap verder en was de hotelmanager er zich zelf gaan mee bemoeien dat we maar eens moesten ophouden zijn personeel vals te beschuldigen, dit was nog nooit gebeurd in hun hotel, het waren allemaal eerlijke mensen, er werd zelfs eens 5.000€ gevonden in een kamer… etc... etc….

OK, die jeans konden we dus vergeten, zoveel was duidelijk. Ik had al een paar pogingen bij W gedaan of hij wel zeker was dat hij die jeans wel mee had, maar dat was hij, voor de volle 100%, een beetje bits vroeg hij of ik dan niet gezien had dat hij ze zelfs 2 dagen gedragen had?…. 'Eigenlijk niet, nee...', maar goed, na meer dan 30 jaar samen let je daar misschien minder op, hoewel ik zijn kontje in die jeans toch nog wel de moeite waard vind.

Terug thuis, de 2^e dag, zie ik hem stokstijf voor zijn kast staan, mondje half open, wijzend met zijn vingertje naar zijn broeken… ‘Wat is er aan de hand schat?’... ‘Mijn jeans… ze hangt daar!’.

Ikzelf kan er goed om lachen, hij minder en is heilig overtuigd dat hij zijn jeans ginder gedragen heeft.

Ik heb ooit al veel verhalen gehoord over honden die door hun baasje honderden kilometer van huis worden achtergelaten en hun weg helemaal terugvinden, maar verhalen over jeans die zoiets kunnen…, mij niet echt bekend, enfin, tot een week geleden toch niet.

En van het rustige Camogli reden we naar Monterosso, het eerste plaatsje van de ‘Cinque Terre’, waar we ons in het massa-toerisme stortten. Het is er zeer mooi, maar oh zo druk, terwijl ik eerder liefhebber ben van een zekere schaarste aan mensen.

Zaterdagochtend namen we een treinticket waarmee we van het ene plaatsje naar het andere konden reizen. De bedoeling was met de boot terug te komen om die prachtige plekjes vanuit een ander perspectief te bewonderen, maar tegen die tijd stond er zo’n lange rij te wachten dat we wijselijk maar de trein terug genomen hebben.

Hierbij dan het fotoboekje van Camogli, wat me ginder niet lukte. Het was heel toevallig dat we daar aanbelandden, we namen gewoon afslag Recco, volgden een wegwijzer naar een bepaald hotel en dat leidde ons naar dit pittoresk plekje. Toen ik de naam van het plekje zag dacht ik aan een restaurant in Mechelen met die naam en meteen ook aan wat ik ooit op hun website las:  

In 1994 bezocht ik een vriendin in Italië die aan de Ligurische kust woont. Iedere dag werd ik aan tafel verwend met een heerlijk maal. Nooit had ik me zo’n variatie in pastagerechten kunnen voorstellen om dan maar te zwijgen over de verscheidenheid in sausen. Plots kreeg ik een reuze idee: “Waarom geen pastahuis openen in Mechelen?” Mijn vriendin vond het geweldig. Zo kwam het dat ik met haar van alle huisvrouwen die zij kent, de geheimen van de kookkunst leerde ontdekken. Op een dag maakten we een uitstap naar Camogli, een vissershaven in de buurt. Het was er zo mooi en de typische Italiaanse huizen en kleuren spraken zo tot mijn verbeelding dat ik de naam voor mijn pastahuis had gevonden had gevonden: ‘Camogli’.

Ook wij waren helemaal weg van het lekkere eten, de huizen, de kleuren, de promenade..., maar vooral van de sfeer in het haventje waar de vissers ’s ochtends hun waar aan de man brachten...

Hier nu weer een postje zien verschijnen... jullie raden het al, het deugt niet. Voor diegenen die een beetje Italiaans verstaan dus, het is rot weer hier. Gisteren regende het de ganse dag, vespa’s bleven op stal. De weersvoorspellingen echter zagen er goed uit voor de komende dagen, dus geen probleem en de auto in.
We besloten hier een dagje langer te blijven om dat verloren vespa-dagje in te halen, tot vrijdag dus, maar zoals het er nu uitziet zou eerder vertrekken meer voor de hand liggen.

Gisteren was onze dag nog goed gevuld, we bezochten een aantal wijnboeren en vulden onze koffer met flessen van dat heerlijke vocht. In de late namiddag, eindelijk hadden ze hierboven de sluizen dichtgezet, flaneerden we wat door de winkelstraten van Alba en was het mijn beurt om de koffer te vullen, dit keer met flessen olijfolie, hazelnoten, pasta....

Vandaag... waarschijnlijk zullen we Barollo bezoeken en een paar kastelen. Het weer ziet er ietsje beter uit, maar op een vespa ben je al snel zeiknat zelfs als het maar wat druppelt, dus dan maar weer de auto in.  

Ik wou nog rap een fotoboekje laden van Camogli, helaas is de verbinding niet sterk en duurt het een eeuwigheid, dus dat hebben jullie nog tegoed! Dan maar dit grappige fotootje...

Rap een kort verslagje, want eindelijk een beetje tijd én internet toegang.

Vandaag de eerste dag op de Vespa, we hebben er meer dan 100 km opzitten en bezochten de Roero streek. Het is echt fun en bovendien ideaal om door de streek hier uit te kammen. Het weer is niet schitterend, maar het bleef droog. Voor morgen wordt er regen voorspeld, bah, dan is de fun er af natuurlijk, maar cross fingers dat we tussen de buien door toch de motor op kunnen.
Uitgebreider verslag en fotootjes van dit alles later.

De eerste dagen hield het zonnetje ons wel heel de tijd gezelschap en onze eerste stop donderdag was meteen een echte toevalstreffer, Camogli. Ronduit prachtig! Een plaatsje om van weg te dromen.
Vrijdagmiddag vertrokken we van daar naar Cinque Terre, zo mooi ook, maar heel toeristisch, molta gente! Het was natuurlijk het 1 mei weekend. We verbleven 2 nachten in een hotel in Monterosso, het eerste plaatsje van de 5 ‘terre’. Zaterdag bezochten we de 4 andere per trein, allemaal aan de Ligurische kust dus, op amper een aantal kilometer van mekaar. Sprookjesachtig allemaal, maar dan moet je de massa toeristen wel kunnen wegdenken.

Zondagochtend vertrokken we daar in de kletsende regen naar Castellinaldo, gelukkig trok de donkere lucht op tijdens de rit. We genoten nog van een aperootje en een lichte lunch in Asti, een 30-tal km hiervandaan vooraleer in te checken in ons hotelletje tussen de wijngaarden.

Maar genoeg, ik houd het hier maar bij, want de proscecco staat beneden al koud....

PS foto is Camogli 's avonds

Nee, we zijn nog niet vertrokken, dat is donderdag pas.

Ondertussen vond ik dit nog een klein postje waard. We wonen in een kleine stad, uiteraard heeft dat enorm veel voordelen en wat nadelen. Maar wat o.a. zo mooi is hier aan onze steden, is het beeld van  al die kerktorens die overal uittorenen. Vanuit ons appartement zie ik aan elk raam torens staan, de ene al wat verderaf dan de andere, de ene al wat mooier dan de andere... ik kon zo maar even negen verschillende torens ontwaren.

Voilà, kijk ook eens, ik plakte ze samen:

Mocht  ik niets meer posten voor donderdag, ik neem alleszins mijn laptopje mee, misschien blog ik wel wat tijdens mijn vakantie.

 
Een paar jaar geleden viel mijn oog op een reportage in het maandblad Milo over vakantie in Italië per vespa. Ik scheurde de 4 pagina’s uit en bewaarde ze... ergens, het blad Milo zelf is ondertussen een stille dood gestorven. Vorige week doken die pagina's ineens op en de beslissing was meteen gevallen, met de vespa wandelen door mooie landschappen in Italië, dat was het wat ik wou en het kostte geen moeite om ook W hiervoor warm te krijgen.

We kozen voor de Piemonte, letterlijk land aan de voet van de berg. Het is  een streek die nog niet is platgelopen door het massatoerisme. Ter plekke hebben we elk een vespa ter beschikking, krijgen een informatiepakket waarin o.a. een aantal routes staan uitgestippeld, lunchsuggesties, bezienswaardigheden..., maar je doet alles op je eigen tempo.

Het kleine hotelletje (9 kamers) is rustig gelegen tussen de wijngaarden op een heuvel, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt van de hele omgeving. De voorgestelde vespa tochten volgen de routes van de 3 grote wijnen van de regio: Barolo, Barbaresco en Roero, ze leiden je over kronkelende wegen tussen cipressen, over glooiende landschappen, langs kastelen, torens, forten..., ik droom al helemaal weg. Ik verwacht een vakantie met een beetje cultuur (ma non troppo), veel natuur en nog meer gastronomie. De verfijnde Piemontse gastronomie die internationaal bekend is geworden door zijn Slow Food, de internationale beweging ter verdediging van het recht op genieten van goed eten en drinken, eens wat anders dan de snelle hap (die ook lekker was) in de US.

Vespa, Italiaans voor wesp, zo genoemd naar haar slanke taille en zachte gezoem. Begin mei zijn we ribbes!!!!

Et voilà, ze houdt zich niet alleen bezig met terrastuinieren….
Dit zal washoktuinieren zijn zeker?



Mjam mjam, heel lekker! En zo is het raadsel dan meteen ook opgelost!

Weet iemand wat dit zou kunnen zijn? Wat zit onder het zwarte doek in mijn washok?

Ofwel ben ik te dramatisch geweest in mijn vorige mail ofwel ben ik het vorige jaar niet dramatisch genoeg geweest. Beetje uitleg.

Het verloop van mijn ziekte is eigenlijk niet zo abnormaal en als het dat toch zou zijn, dan is dat abnormaal gunstig. Ik weet sinds 2003 dat de kwaadaardige celletjes zich hadden verspreid, dat genezing niet meer mogelijk was en dat er nog behandelingen waren die de venijnige cellen nog een tijd in bedwang konden houden.

De eerste familie pillen (tamoxifen en AI’s voor de insiders) werkten bijna 6 jaar! Daarmee heb ik de statistieken duidelijk in de war gebracht. Dat die gluiperd terug zou opduiken was een zekerheid, wanneer was de vraag. Ondertussen staat de medische wetenschap alweer een stuk verder en zijn er weer meer mogelijkheden. Die kleine break zal ook wel één van die nieuwe experimenten zijn veronderstel ik. Dat die bloedwaarden nu ineens zo fel stijgen is ook weer normaal, het hele vorige jaar stegen ze gestaag maar traag, maar het is zo dat die waarden exponentieel gaan stijgen in de meeste gevallen. Ik had geluk dat het zo langzaam ging, waarschijnlijk omdat de medicatie nog deels werkte. Het was nu wel even serieus slikken, zoveel is zeker, maar wel te verwachten.   

Voel ik nu al iets van die verhoopte boost? Gaat het nu beter zonder de medicatie? Wel, de voorbije week sliep ik een paar nachten als een roos, buikje wat geslonken, betere concentratie…, maar ondertussen 'geniet' ik weer van hmmm, vele ‘heldere momenten’ gedurende de nacht.

Mijn stressbestendigheid laat nog steeds te wensen over en multi-tasking, waar wij vrouwen zo goed in zijn, is op mij al een tijdlang niet meer van toepassing. Eerst wijt je het aan de chemo, dan aan de medicatie, maar ’t zal ook wel aan ‘den ouderdom’ liggen zeker?

Gisteren liep ik de ganse dag mezelf voorbij, ik ging naar de winkel, moest nadien nog naar een andere winkel omdat er een artikel niet voorradig was, kwam thuis en besefte dat ik nog wat vergeten was, reed weer terug, kwam weer thuis en herinnerde mij dat ik nog wat moest gaan ophalen… terug mijn fietske op…. ’s Avonds voelde ik me compleet uitgeteld en ik had niks gedaan. Vandaag zou ik het heel rustig aan doen en besefte deze ochtend al dat ik gisteren toch nog wat vergeten was voor vanavond. Terug thuis zet ik een pot bouillon op het vuur, ondertussen even een telefoontje en tegen de tijd dat het gesprekje gedaan was liep de bouillon van het aanrecht in de eerste lade, zo verder in de tweede lade tot op de grond. Multi-tasking!!!

Straks krijg ik visite… als dat maar goed komt!?

Vrijdag had ik dus afspraak om de resultaten van mijn onderzoeken te bespreken. Eigenlijk had ik een beetje ‘getriched’, want had de afspraak MR brain vorige week geannuleerd en enkel MR rug gedaan en bloed laten prikken.

W vergezelde me, hij voelt zich altijd schuldig als ik slecht nieuws krijg en hij er niet bij is. Ik kan het wel alleen aan, maar ben toch altijd blij met zijn steun. Weer gewapend met Kindle en Nintendo geduldig plaats genomen op een van de kleurige stoeltjes in de grote wachtruimte. Het was er een ware overrompeling, maar gelukkig zag ik dat alle dokters aanwezig waren, inclusief de prof himself. Al na een half uurtje werd ik geroepen en door dr. F nog wel, door mijn hoofd flitste direct dat dit wel eens goed nieuws kon betekenen, goede resultaten dus geen nieuwe behandeling?

Maar nee, niets was minder waar, de bloedwaarden waren zo drastisch gestegen, bijna net zoveel in deze ene maand als het hele vorige jaar. Op de beelden was bovendien een klein gezwelletje gezien op een van de wervels. Het blijft allemaal wel miniem, maar ondertussen hebben de snoodaards toch al 3 verschillende plekken bezet.

Na een lang gesprek met dr. F en overleg met de prof werd besloten alle medicatie voor 2 maand compleet stop te zetten. Het boezemt me uiteraard angst in en tegelijk ben ik blij eens van alle medicatie verlost te zijn en me mogelijk nog eens echt goed te voelen. Wishfull thinking waarschijnlijk  want die rotzooi werkt nog een tijdje verder en de aangerichte schade is niet in 1, 2, 3 hersteld. Maar goed, wie weet krijg ik eindelijk die energieboost waar ik al zo lang naar verlang.

Over resultaat en ervaring van deze aanpak (niet behandelen dus) krijg ik weinig duidelijkheid, antwoord op mijn vraag kwam er niet, een schouderophalen, wat fronsjes en daarmee moesten we het stellen. Ik vraag me een beetje af of het nu echt de bedoeling is om nadien terug van vooraf te beginnen met de eerste behandeling (zoals de prof vorige keer zei en dr. F nu een zeer bedenkelijk gezicht trok) of is het om de bandietjes even vrij spel te geven en dan zo de grote boosdoener te kunnen vinden.
Dus over 2 maand weer de hele resem onderzoeken en dan...?

Ik gooi alleszins de handdoek nog lang niet in de ring en boks nog even verder!

 
Wat denken kenners hiervan? Zal mijn olijfboompje overleven? Komen de blaadjes terug of is hij hopeloos verloren?

Hij was op ‘logement’ geweest bij een vriendin tijdens ons verblijf in de US. Hij was daar nochtans heel erg verwend, vorige zomer stond hij prachtig, bij mij was hij nooit zo mooi geweest, vol frisse blaadjes en met veel olijven. Blijkbaar heeft de lange koude winter hard toegeslagen, hij stond afgedekt buiten, maar in januari weer blootgesteld. Toen kwam er nog die venijnige koudegolf en dit is het resultaat.

Iemand een idee wat ik kan doen? Ik houd heel erg aan dit boompje want kreeg het van mijn collega’s als afscheidscadeau.

Zaterdag was ik naar het tuincentrum geweest om nog wat kruiden te kopen, zaad en zakken potgrond. Gisteren dus meteen van het aangenaam zonnetje geprofiteerd en mijn bakken gevuld met mijn zaaisels van vorige maand die al aardig geschoten waren en de kruiden. Tegen de middag stonden ze allemaal vrolijk in de zon met hun voetjes in de grond. Hopen nu maar dat hun neusjes er niet meer afvriezen. Eén bak heb ik vannacht voor alle zekerheid binnen gezet en de nieuwe zaaisels blijven ook nog even binnen.

  

Vandaag was het andere koek, had afspraak in UZ voor een paar onderzoeken. Nu moet het voor mij allemaal niet zo fancy zijn in een ziekenhuis, als het maar keurig en netjes is en je een beetje vriendelijk behandeld wordt. Maar de MR afdeling gelegen op de -2, dat is toch echt niet de meest aantrekkelijke afdeling van het ziekenhuis. Op de ‘mintwee’, eigenlijk zegt dat al genoeg, als je daar uit de lift stapt, door de brede vieze betonnen gangen… bah! En als je tot overmaat aan de receptie komt en daar 2 pruimen voor een scherm zitten die te lomp zijn om even op te kijken… wel, ik had goesting om rechtomkeer te maken.

Ik ben er nog niet goed van bekomen, dus spuug ik mijn ongenoegen nog eens uit. Die 2 pruimen dus zaten voor een scherm te tateren. ‘Goede morgen dames!’ … ‘tatertatertater, kwakkwakkwak, kakelkakelkakel’…, maar vooral niet opkijken.
Nadat ik daar een paar minuten stond ging ik maar zitten zonder iets te zeggen, papiertje in de hand. Ik zei goede morgen tegen de enige patiënt die in de wachtkamer zat.  Ze zei: ‘jij hebt wel geluk dat je niet vroeg of ze je konden helpen, ik werd daarnet afgebeten, ben er nog niet goed van. Ondertussen zit ik hier al een uur…, diepe zucht…’. Ze zei dat luid genoeg dat de pruimen het konden horen, maar er kwam geen reactie. Ondertussen hadden ze het zelfs over een patiënt die de dag voordien hún huid had vol gescholden!!! Moet er nog zand zijn?

Een half uurtje later mocht ik binnen en tot overmaat was de verpleegkundige niet gewoon om voeten aan te prikken en moest hij er na een eerste pijnlijke poging een collega bijhalen, bij wie het dan gelukkig bij de 2^e poging wel lukte. Maar die 2 gasten waren heel vriendelijk en begripvol en dat maakt alles dan weer goed.

Bij mijn vorig postje stond er nog een vraagteken achter lente, vandaag een fors uitroepteken!