1000 dagen bestaat mijn blogje vandaag. De tijd vliegt, maar als ik bekijk wat er in die 1000 dagen allemaal gebeurd is… dat is toch heel wat:

·         Bij het starten van de blog waren er de langdurige onderhandelingen over het al dan niet vertrekken naar San Francisco (vandaar de naam Frisco voor de blog) én mijn vele twijfels daaromtrent

·         Daarna het hele gedoe rond onze verhuis naar, helaas niet Frisco, Irvine werd het tenslotte,

·         Mijn vader die stierf met Kerst tijdens ons eerste bezoekje aan België,

·         In januari, terug in Irvine dus, kreeg ik te horen dat de kankercellen in mijn lijf terug actief werden,

·         Onze huisbaas die met zijn gezin terugkeerde terug uit Alabama  en wij verhuisden dan maar naar een appartement,

·         W’s hart dat ons even –letterlijk- deed opschrikken,

·         Dan waren er de onverwachte wendingen in zijn job,

·         Een paar wondermooie reizen die we ginder maakten,

·         2 maal kregen we de gelegenheid echt Thanksgiving te vieren in Texas, samen met prachtige mensen,

·         We gingen met G&T naar Utah skiën, fantastisch…

·         Onze verhuis terug naar België,

·         De geboorte van K’tje,

·         W’s nieuwe job,

·         Ik terug aan de chemo,

·         Mijn moeder die plots ongeneeslijk ziek werd en 2 maanden later al overleed.

·         Nu alweer het vooruitzicht Kerst en Nieuwjaar te gaan vieren in Texas….

...en nog zoveel meer, dingen die me niet zo dadelijk te binnen schieten....

Saai was het geenszins, al ging het niet altijd over rozen. Of eigenlijk zou ik kunnen zeggen dat het net wél over rozen ging, heel mooi, maar met een paar venijnige pijnlijke stekels. Geen rozen zonder doornen.

Ik mijmer terug en denk vooral aan de mooie vriendschappen die we er aan overgehouden hebben…,  en dat allemaal in minder dan 1000 dagen. 

Gisteren kreeg ik het droeve nieuws dat Imelda (zie mijn postje van 6/10) overleden was. Dinsdag was ik bij haar geweest en hadden we nog een heel emotioneel gesprek. Nadien kwam ook vriendin L nog op bezoek, die trouwens dagelijks bij haar langskwam. We dronken samen een tasje koffie met een pralientje en hadden verder een gezellige luchtige babbel. Ik nam me voor –en beloofde haar- voortaan wat vaker langs te komen.

Helaas kwam mijn belofte veel te laat. Ik had helemaal geen vermoeden dat het einde zo nabij was, nochtans wist ze het zelf maar al te goed.

Dag Imelda, jij sterke, moedige dame….

Laatst had ik het erover met mijn maatje E: klagen. Klagen, niet de schlemiel uithangen, maar eerder ‘er eens wat afgooien’ als de ballast te zwaar wordt.

Ik vind dat zij dat te weinig doet, verwijt het haar eigenlijk een beetje. Zelf doe ik het regelmatig en zijn jullie er het slachtoffer van hier op mijn blog, of ik doe het tegen een lotgenootje, tegen W…, zelden doe ik het tegen vrienden. Maar zij doet het zelfs niet of nauwelijks op haar blog of tegen mij.

Is het de aard van ’t beestje of wat?

Ik vind dat het op een blog zeker kan, diegenen die je geweeklaag niet willen weten, die haken gewoon af, ik vraag niemand om te volgen. Eens goed je zegje doen aan een lotgenootje is anders, maar vind het ook kunnen, zelfs al heeft zij het erger of minder erg. Daar steek je dan niet alleen wat van op, maar je wordt ook echt begrepen. Het is dan niet mijn bedoeling alleen over mezelf te klagen, ik wil dan ook heel graag horen wat de ander ‘echt’ voelt. Hierdoor maken we mekaar ook vaak wat wijzer, wat weetjes uitwisselen, raad krijgen en/of geven….

Zit ik me nu een beetje te verantwoorden omdat ik het wel doe en zij niet? Hmm. ja en nee.

Maar van dat zitten op die roze wolk rond borstkanker heb ik schoon genoeg, bewustmaking moet, maar dat te glamoureus imago hoeft nu ook weer niet, de realiteit is anders. Het is en blijft me allemaal een beetje te sexy, te klef, die lachende jonge vrouwen die borstkanker overleefden. Campagnes zijn nodig, informatie over screening, behandeling, bijwerkingen…, maar door alle glitter gaan ze wel eens voorbij de essentie. Natuurlijk brengt dat geld in het laadje –en dat is meer dan nodig- maar de inzet van die campagnes is meestal voor meer screening, en teveel screenen, daar heb ik mijn twijfels over (maar dat is weer een ander onderwerp).

Dus wat klagen en de andere kant van de medaille laten zien…, wat mij betreft: het moet ook eens kunnen!

Think Pink: JA.

Joepie!!! ‘k heb een weekje vakantie!!

Nee, niet dat citytripje of skivakantie of reis naar Texas waar ik van droom. Ik moet deze week gewoon niet naar Jette en dat is voor mij vakantie. Doet deugd, want vorige week ‘mocht’ ik 2 keer gaan.

Vrijdag had ik afspraak op dermatologie voor huid- en nagelproblemen t.g.v. de behandeling. De huid is aan de beterhand ondertussen, maar om niet aan de antibiotica te moeten wil ze de nagels wegsnijden en daar had ze geen tijd voor. Daar zou ik dus deze week moeten voor terugkomen, dinsdag paste helemaal in haar agenda. Zo rap als tellen zei ik dat dát nu net voor mij niet zou lukken, dat ik een afspraak had die ik niet kon annuleren. Een leugentje om bestwil mag (zei mijn moeder altijd), want de echte reden is natuurlijk dat ik absoluut geen zin heb om in mijn verlofweekje naar Jette-les-Bains af te zakken.

Ik blijf deze week lekker genieten in Malines-sur-Dyle. Volgende week dus wel 2 daagjes ‘op uitstap’, maar dat kan mijn vrije maandag niet vergallen.  

En voor de rest met mij, tout va très bien Madame la Marquise. Ik verdraag de behandeling nog steeds goed. De misselijkheid, die van zeer korte duur is (2 à 3 dagen maximum), heb ik onder controle met medicatie. De maagproblemen zijn er wel altijd, maar ook daar zijn goei pillekes voor. De tintelingen van handen en voeten blijven redelijk beperkt en het nagelprobleem… tja, dat pakken we volgende week aan.

Vandaag is het dus genieten van mijn dagje, 1 keer in de maand is maandag mijn absolute favoriete dag!

Ik ben niet iemand die in het verleden is blijven hangen, die predikt dat vroeger alles beter was, die moeite heeft met ouder worden, die spijt heeft van dit of dat in het verleden, die halsstarrig dingen bewaart…. Nee, ik koester wel een aantal mooie herinneringen, maar daar blijft het bij.

Ik betrap me nu wel dat ik vaak terugdenk aan ons verblijf in de US, mijn gedachten dwalen vaak af bij het zien van hebbedingetjes die ik meebracht of als ik een of ander T-shirt uit de kast haal dat ik ginder kocht. Zo net weer bij het lezen in de krant: Verkopers in blote bast Abercrombie & Fitch komt naar Brussel. Het kledingmerk dat in België alleen nog maar online te koop was. T-shirts, hemden en kaptruien, hype onder Vlaamse tieners -Jongens in bloot bovenlijf aan de ingang (ai, ik niet gezien), harde muziek binnen….
Het duurde maar een seconde of ik kon zelfs de typische geur van de winkel ruiken. Zal ik straks stormlopen naar die winkel? Nee, maar ginder kon je er niet voorbij. Ze waren gewoon overal.

Ook klik ik regelmatig eens terug op mijn blog, 10-08, 11-8, 10-09…, kijken wat ik toen deed. Zo hadden we vorig jaar in deze periode vakantie, samen met broer en schoonzus toerden we door het mooie California, Nevada, Arizona…. Prachtig. Het jaar voordien dan weer herinnert me helemaal aan Halloween, toen we éindelijk gesetteld waren en tenslotte toch onze eigen spullen waren aangekomen, de buren hun huizen versierden, de winkels vol oranje snoepgoed lagen, de kindjes mooi verkleed aan deur kwamen voor ‘trick or treat’…. Mooi, ik bekijk dagdromend de foto’s en laat me helemaal meeslepen, ik die dacht nochtans niet zo’n ‘souvenirkes-mens’ te zijn.  

En even afwijkend, ik vind Halloween typisch Amerikaans en hier moeten ze daar beter afblijven (al moet ik heel eerlijk bekennen dat op mijn terras een aantal heksen rondvliegen op hun bezem, maar noem dat afkickverschijnselen). In Mechelen gaan ze zelfs Graf Griezelen!!! Dat hele pompoen-gedoe hier, nee, hands off!!  Laten wij het maar bij onze eigen gewoontes houden en straks zetten we traditiegetrouw ons mandje voor de Sint en straks ligt kinneke Jezus weer in zijn kribbeke met daarbij nen os en nen ezel…. Zo moet dat.

Maar ter zake terug, ik mijmer wel over de US en ben zeer blij dat we dat avontuur aangingen, maar geen spijt terug te zijn, ik ben hier graag, geniet van ons appartement, van vrienden en familie. Het zonnetje mis ik ook niet echt, mijn gehavende lijf daarentegen wel, de pijnlijke knoken nemen we er dus maar bij.
En ik beloof jullie, volgend jaar klets ik geen Halloween meer rond jullie oren, maar voor nu: Happy Halloween!

Heel veel dank aan iedereen voor de vele steun-mailtjes, reacties op de blog, bezoekjes, aanwezigheid op de afscheidsviering gisteren…, het deed deugd. 

De laatste weken werden eigenlijk bijna volledig in beslag genomen door ziekenhuisbezoekjes. Maar daar klaag ik niet over, integendeel, ik ben blij dat we op die manier afscheid konden nemen.

De meesten onder jullie denken nu dat het goed is dat het zo snel gegaan is, maar -zowel voor haar als voor ons- mocht het gerust wat langer geduurd hebben, ze heeft echt nog genoten van de laatste weken, zelfs al wist ze dat ze spoedig moest gaan. Enkel de 3 – 4 laatste dagen waren triest. 

En –zoals het hoort en zoals zij zou gewild hebben- treuren we niet verder, edoch koesteren we de vele mooie herinneringen.

Het leven gaat nu verder… zij het vandaag een klein beetje al fluisterend en strompelend. Wat ‘overdaad’ gedaan gisteren, het was een zware dag, zowel voor de geest als voor mijn body.

Vanaf morgen terug vooruit met de geit!

Vrijdagavond is mijn moeder overleden, in ons bijzijn, heel rustig en zonder pijn.
Ze was een prachtvrouw, een schat van een moeder. We zijn triest, maar zo dankbaar en trots.

 ‘Achter tranen van verdriet schuilt een glimlach van herinneringen...', dit kreeg ik vandaag toegestuurd van een vriendin. Zo waar en mooi zijn deze woorden.

Dag lieve mam….

Waarschijnlijk is het omdat ik geen heb, maar het valt me op dat in ieder gesprek ‘haar’ opduikt en altijd gaat het over het feit dat ze er om een of andere reden ontevreden over zijn, over hun kapsel, over hun haar zelf, over de kapper.... Een ironische opmerking van mij is dan nooit veraf en onmiddellijk wordt er even zeer ongemakkelijk op de stoel geschuifeld en wordt er omheen gedraaid met een bocht van 180° of (zij het zelden) wordt er dapper mee gelachen.

-         De kapper heeft mijn haar weer eens te kort geknipt

-         Mijn haar wil niet vallen

-         Ik zou dringend naar de kapper moeten

-         Ik heb weer lang moeten wachten bij de kapper

-         Ik kan die dag niet want ik moet naar de kapper

-         Ik zou dringend mijn haar moeten wassen

-         Ik zit weer met een uitgroei

-         Mijn haar is zo droog

-         Bah, met dat vochtig weer krult mijn haar altijd zo

-         Mijn man vindt mijn haar niet mooi zo

-         Mijn haarkleur is wat donker uitgevallen

-         Kijk mijn haar nu, ik had geen paraplu bij…

-         Ik begin zo grijs te worden

-         Ik had geen zin om mijn haar te brushen en nu hangt het zo plat

-         Mijn haar is slecht geknipt

-         Ik zal wat later zijn, moet eerst mijn haar nog wassen

-         Mijn haar ziet er weer niet uit

En zo verder enzovoort…. Jipieee,  ‘k heb geen haar!!!

Radio1 speelt op de achtergrond, tussen de muziekjes door praat professor Wim Distelmans (kankerspecialist) over 15 jaar netwerken voor palliatieve zorgen in Vlaanderen en Brussel…, ook in de krant werd er over geschreven.

OK, jullie hebben gelijk, op minder dan 2 weken tijd 2 postjes over palliatieve is wat veel, maar vandaag –en nu zeker met het horen van Wim Distelmans- denk ik aan I.

Een 4-tal jaar geleden leerde ik haar kennen in het Inloophuis van het VLK, dat ondertussen jammer genoeg gesloten is wegens geen budget. I had kanker, maar toonde zich strijdvaardig en uiterst optimistisch. We gingen wel eens samen een tasje koffie drinken en zag haar regelmatig op de infosessies, zo ook nog 3 weken geleden op de infonamiddag over ‘Mondzorg bij chemo’. Ze vertelde me het droeve nieuws dat haar behandelingen waren stopgezet, het baatte niet meer.

Ik schrok wel toen ik haar 2 weken zag op de gang van de palliatieve afdeling waar mijn moeder verblijft. Ze kwam eens ‘kijken’, voor later…, nee, nu was ze er nog niet aan toe, maar wou toch eens weten of dit eventueel iets voor haar zou zijn. Ik voelde me nadien zeer raar, de levenslustige I daar te zien, het had iets onwezenlijks.

We spraken af om heel binnenkort samen met L een koffietje te gaan drinken, wat bijpraten, terwijl het nog kan, we moesten het niet uitstellen…, zo zei ze er nog bij. 

Vorige donderdag toonde mijn moeder me een doosje pralines, die had ze van mijn vriendin I gekregen…. Hoezo? Was ze hier terug geweest? Ja, en morgen wordt ze hier opgenomen…. Ik kon mijn oren niet geloven, maar bij mijn thuiskomst was er een mailtje van L dat I inderdaad besloten had haar opname niet langer uit te stellen.

Vandaag zou dat afspraakje doorgaan en hier zit ik nu, voor mijn laptopje, in plaats van gezellig babbelend met I en L.

Als dit babbeltje was doorgegaan zou hier niets staan, laat het me zo stellen, als ik me wel vermaak of in leuk gezelschap ben, tja, dan heb uiteraard geen behoefte aan schrijven, het zijn natuurlijk de momenten dat ik me wat minder voel en zit te mijmeren dat ik mijn spinsels op papier zet. Dus nee, ik loop niet depri rond, mocht ik soms die indruk geven. 

                   

‘Hoe gaat het met je moeder?’..., is een veelgestelde vraag de laatste dagen….
Eigenlijk gaat het serieus bergaf. Een paar weken geleden kon ik amper het verdict geloven, edoch besef ondertussen al te goed dat het menens is. Ze houdt nog nauwelijks op haar benen, raakt alleen niet meer recht, fysieke kracht is zo goed als nihil, haar blik staat steeds vaker op ‘afwezig’…, haar moraal daarentegen staat nog altijd hoog.

Zondag hebben we een familiefeestje en ze leeft daar helemaal naartoe. Een paar dagen geleden nam iemand van de staf ons even apart en zei dat die dag niets te vroeg komt, want dat ze het niet lang meer zal volhouden. Ook kregen we wat uitleg wat we moeten doen mocht er morgen iets mislopen, o.a. hoe we zuurstof kunnen toedienen.

En met deze gebruik ik dit postje ook nog even om alle mensen van de palliatieve afdeling daar eens flink in de bloemetjes te zetten. Het is werkelijk ongelooflijk hoe goed de patiënten daar verzorgd worden. Niet zomaar verzorgd, echt met liefde en emmers vol geduld, nooit is iets teveel, altijd met de glimlach of medeleven. De sfeer is er sereen, maar nooit beladen.

Nu ken ik de cijfers wel, weet heel goed dat de meeste mensen liefst van al hun laatste levensdagen thuis willen zijn, maar ik maakte me de bedenking dat je thuis nooit dat comfort kan geven, nooit iemand zo goed kan bijstaan als hoe de mensen dat op die afdeling doen, dag in dag uit, 24 uur op 24.

Soms halen ze haar wel 8 keer per nacht uit bed omdat ze naar toilet wil, dan stoppen ze iedere keer een kersenpitkussentje in haar nek en leggen een warm kompresje op haar dij, nooit laten ze haar wachten…. Als ze bezoek krijgt wordt er altijd voor koffie en koekjes gezorgd. Gisteren hadden ze haar zowaar een bubbelbad gegeven en onderwijl zipte ze aan een glaasje champagne, later werd ze netjes gecoiffeerd, ’s middags aten ze mosselen…, teveel om op te noemen, ik vind geen woorden om te beschrijven hoe de mensen daar echt alles doen om de laatste dagen van de patiënten zo aangenaam mogelijk te maken.

En, om het te zeggen met de woorden van een kustbewoner die klaagde over de mensen in de horeca, die vond ‘dat het dat kloptje meer is dat tegenwoordig ontbreekt…’. Wel hier krijg je vele vele ‘kloptjes’ extra! Dank lieve mensen, jullie doen prachtig werk! 

                                                                    
 

Dag mevrouw, dag meneer, hier ben ik weer! Maar willens nillens sta ik al terug in de startblokken, klaar om straks weer een nieuwe dosis cytostatica door mijn aderen te laten jagen.

De voorbije week was niet echt bevorderlijk voor het lichaam, maar voor de geest daarentegen…. Het eerste deel van de week liet ik meestal verstek gaan en ging W met de Amerikanen op stap, ik had ook niet echt zin om mee te gaan naar Parijs, maar hoe dichter de datum naderde hoe heviger ik stond te trappelen. Ik zou veel rustpauzes inlassen en vroeg naar bed gaan, dan zou het wel lukken….

De imposante stad had me weer dadelijk terug in haar greep en perste me uit, veel rust liet ze me niet, want als je eenmaal buiten komt en de zon dan ook nog eens van de partij is dan word je zo opgeslorpt en gulzig naar meer en ga je tot op je tandvlees. Jeezz wat een mooie stad toch!

Ik plaats de komende dagen wel wat fotootjes en laat jullie meegenieten en nu rappekes nog een koffietje en hop en weg naar Jette!  

Volgende week is mijn chemo-vrije week en dit weekend arriveren onze goede vrienden G&T!!! Right uit the US of A!!! Jullie herinneren ze zich waarschijnlijk wel, want gedurende ons verblijf in de US hebben zoveel met hun opgetrokken, hebben we zoveel beleefd en heb ik jullie zoveel over hun verteld.

Ik ben superblij dat ze er zijn natuurlijk, maar tegelijk zie ik er toch een klein beetje tegenop, al ben ik zeker dat ze respect genoeg zullen opbrengen voor mijn beperkingen. W heeft alleszins de hele week verlof genomen zodat ik niet de hele tijd alleen voor ‘entertainment’ moet zorgen en natuurlijk wil hij ook zoveel mogelijk genieten van hun gezelschap.

Van donderdag tot zaterdag gaan we naar Parijs, voor de rest van de week hebben we niet echt vaste plannen, we bekijken het een beetje van dag tot dag, afhankelijk van hun wensen en mijn energie. Dinsdag neemt een bevriend koppel de relais even over en bezoeken ze samen Brugge en een brouwerij in het Pajottenland. Toen zij deze zomer in Los Angeles waren heeft G hun daar een dagje rond gegidst en voilà, nu wordt de gids de toerist. Die dag is het hier platte rust, zoveel is zeker (en blogdag?).

En voor de rest? Ik ben terug helemaal beter, voel me nog wat zwakjes, hoest en snuit, maar voel me helemaal niet ziek meer. Oef, toch nog soldaten genoeg die paraat staan, dat geeft me weer een veilig gevoel.

De katten zijn sinds maandag het huis uit en sindsdien loopt het hier vol schilders…. ‘Vol’ schilders… nu ja, redelijk vol toch, 4 stuks en dat in 1 appartement is behoorlijk veel. Ik vind dat v e r s c h r i k k e l i j k ! ! ! Ik mis mijn hoekje! Ik kan hier letterlijk niks doen, kan nergens meer aan, deuren en lades zijn dichtgeplakt, alles is afgedekt met dekens en plastiek, de muziek staat loeihard. Vandaag zouden ze ‘moeten’ buiten zijn en en heb ik al een heel klein beetje ruimte gevonden, mijn laptop staat weer binnen handbereik want snel een mailtje doen of een belletje… het zat er voordien niet in.

Maandag kreeg ik mijn behandeling, de oncoloog stelde vast dat mijn bloeddruk heel laag stond en de soldaatjes het wat lieten afweten. Ik kreeg de raad meer rust in te lassen. Thuisgekomen wou ik direct mijn bed in, zoals altijd trouwens. Ik had vooraf aan de schilders gezegd dat ze die dag de slaapkamer nog onaangeroerd moesten laten, dat waren ze dus vergeten maar hebben ze toch dadelijk weer ontruimd toen ik thuiskwam. Ik dook mijn bed in, waar een afgrijselijke verflucht hing, maar slaagde er toch in te slapen.

’s Nachts voelde ik me ziek worden, keelpijn, hoofdpijn, koorts… een opkomende verkoudheid. Maar dinsdag werd ik verbannen, ik moest het huis uit want hier was geen metertje vrij. Rusten zou voor een andere keer zijn. Ik deed mijn boodschappen op mijn dooie gemakje, ging ergens heel lang koffiedrinken en las ondertussen 4 kranten, bracht een bezoek aan mijn moeder… ’s avonds was ik een vod, ik zat er helemaal onderdoor, ik voelde me doodziek.

Woensdagmorgen stond ik op, nóg zieker, ik hield echt niet meer op mijn benen. Gelukkig kreeg ik ergens ‘onderdak’ waar ik letterlijk de godganse dag geslapen heb.

Vandaag gaat het stukken beter, ik loop nog te hoesten en te snotteren, maar het hoofd is een stuk lichter en als straks –cross fingers- de schilders het huis uit zijn zal ik een dikke zucht van opluchting slaken, ook al moet er dan nog serieus gepoetst worden.  

Vanaf nu is mijn blogje dus terug ‘in the air’!

‘k Zit een beetje verveeld met al die bloemekes die ik toegegooid krijg! Zo’n goeie dochter ben ik nu ook weer niet. Diezelfde fameuze 'zogezegde' goeie dochter is ’t zelfs afgetrapt naar de US voor anderhalf jaar en heeft broer en schoonzus met de hele reutemeteut alleen laten zitten. In die tijd was het dan vooral de zorg voor mijn vader, maar mijn moeder hebben ze ondertussen ook goed verwend.

Heel eerlijk, al die bloemen komen hun toe, om haar kleindochter en haar hubbie dan nog niet te vergeten, die ook een deel van de koek voor zich nemen.

Gooi nog even, maar dan naar onze F, C, I en A!!!

Ondertussen loopt de kat van de schilder hier nog vrolijk rond

Gisteren kwamen de schilders, enfin, ze kwamen, maar gingen ook… zeer snel zelfs. Stielmannen!!! Godgeklaagd!
Om 7:30 stonden ze al aan de deur, na wat gepalaver over de kleuren ging ik een koffietje drinken bij de buurvrouw en een uurtje later waren de vogels alweer gaan vliegen. Om 12u daagde er eentje terug op, begon wat af te plakken en opzij te schuiven, ik vertrok naar mijn moeder in het ziekenhuis. Om 15u spoedde ik me naar huis mochten ze een vraag hebben en daardoor niet verder kunnen werken… maar het huis was alweer leeg.
Nu is het al voorbij 9u, zag hier net een kat lopen… waarschijnlijk die van de schilder…, de schilders zelf? Niet te horen of te zien . Stielmannen… zucht….

Met mijn moeder gaat het ondertussen heel goed. Ze aanvaardt haar lot. En wat klinkt dit zwaar als ik het zo neerschrijf ‘ze aanvaardt haar lot’. Echter, ze is heel opgewekt, geniet van de vele bezoekjes en kleine verwennerijtjes. Vandaag wordt ze naar de palliatieve afdeling gebracht van het andere ziekenhuis en daar ziet ze wel wat tegenop want ze is al helemaal gehecht aan haar plekje daar, aan de lieve verpleegkundigen, aan de mensen die de kamer poetsen…, het lijkt echt of ze er van geniet. Ze kijkt uit naar mijn dagelijks bezoekje, ik ga altijd een uurtje voor het bezoekuur, even onder ons tweetjes zijn, samen een koffietje drinken met een chocolaatje….

Ook ik geniet er van, we halen mooie herinneringen op, we lachen veel, laten ook plaats voor een serieus gesprek, maar het is nooit zwaar beladen, helemaal niet triest.

De dokter was gisteren een ietsepietsie ruimer wat betreft de tijd die haar nog rest, maar zei uitdrukeklijk dat het koffiedik kijken blijft. Ze ziet er zo goed uit en daardoor blijft het zo verdomd moeilijk te vatten, te beseffen wat er echt gaande is in dat lijf.