Ik mis:

-mijn fiets (heel erg)

-mijn boodschappencaddie (erg)

-mijn kruiden en specerijen (toch erg genoeg om te vermelden)

-mijn badkamerkarpetten (een beetje, maar ‘k zeg het toch ook maar)

Ik weet (echt) niet:
-of ik Mechelen nu mooi of lelijk vind

Ik weet:

-dat voetpaden er onbegaanbaar zijn

-dat de straten er in erbarmelijke staat zijn met overal putten

-…dat ik er toch wel graag woon

Ik hoop:

-dat onze container snel hier zal zijn

-dat ze ons belastingsgeld gebruiken om het hier allemaal wat beter te onderhouden en noodzakelijke herstellingen uit te voeren vooraleer met nieuwe grootse projecten op de proppen te komen

Laatste bericht van Brita i.v.m. onze container: Hopefully no more delays are in order! It did sail last week and is still on target to arrive into port on February 8th. I will confirm arrival with you by February 9th. Jipieeeee!!!! Of Murphy nog meereist of niet, daar wordt geen melding van gemaakt!

Gisteren voor ’t eerst terug ‘koffie in Mechelen’ uitgetest. Door de kletsende regen, op een veel te smal en helemaal weggezakt voetpad had ik eindelijk heelhuids de Match bereikt. Aan de kassa kwam ik een buurvrouw tegen die me een ritje huiswaarts in haar auto aanbood. Ik bedankte want wou de koffietest doen, dus ik de Puro binnen met pak en zak. Heel gezellig, edoch totaal anders natuurlijk dan in de US.

Ik nam een krant en installeerde me aan een tafeltje van vier, aan het tafeltje (van 4) naast mij een dame lezend in ‘Flair’, verder zaten er nog een paar heren alleen, 3 jonge dames vrolijk kletsend, iemand aan de toog met de krant, 2 dames met koffie, fruitsap en een mandje croissants…, dit alles had ik in mijn vizier. Iedereen zat er netjes uitgedost bij, niemand in pajamas. Had ik natuurlijk ook niet verwacht. Kan hier gewoon niet (hmm, op zondagochtend bij de bakker daarentegen, in sweatpants en op sandalen... ).

De koffie werd geserveerd op een mooi ovalen schoteltje, met 3 suikertjes in papiertjes (wit, rietsuiker en Canderel), een chocolaatje, een blikje melk en een glaasje advocaat met een torentje slagroom. Bij het bestellen van de tweede koffie vroeg ik de ober al die zoetigheden maar liever weg te laten, behalve het chocolaatje natuurlijk (ik kreeg er drie!).

Heel wat anders dus dan de koffie-met-niks-erbij van ginder en -al miste ik ‘mijn klapkes’ wel- genoot met volle teugen. Buiten stormde het, iedereen leek een gevecht te leveren met zijn paraplu, een van die ondingen vloog zelfs de straat op en werd prompt door een auto platgereden. Leuke tafereeltjes, zij het dan alleen aan de andere kant van het raam.

Ondertussen krijg ik lieve mailtjes en telefoontjes, en dan jullie reacties hier op de blog, hartverwarmend. Ik wil met deze mijn bloglezertjes extra bedanken en benadrukken dat jullie reacties me altijd zoveel plezier gaven.  Dat jullie altijd weer opnieuw mijn schrijfsels lazen, met mij ‘lief en leed’ deelden, want zo voelde het toch een beetje. Ik zeg makkelijk dat ik het vooral voor mezelf deed, dat bloggen, een soort dagboek, waar ik zelf nog kan in terugneuzen, maar het feit dat het door een aantal mensen zo gewaardeerd werd, hmm, het applaus zeg maar, het luisterend oor, verdomme, dat voelde goed!

http://en.wikipedia.org/wiki/Pajamas

Er zijn nog zekerheden in het leven, zoals daar zijn, De Kampioenen zaterdag op Eén en Murphy, maar dan in onze container. We hebben nog steeds geen bevestiging gekregen dat de container op de boot staat. Grrrrrrrrrr.

We mochten 2 grote dozen vullen voor luchtvracht, hebben dat ook gedaan, maar hebben er niet zoveel aandacht aan besteed. Ik wist al niet meer wat er in zat, tot ze maandag geleverd werden en bleek dat –naast wat hemden, 2 kostuums, een overjas voor W, mijn wok en een paar cadeautjes- ze voornamelijk gevuld waren met… papier. Hoe dom kan een mens toch zijn, een ezel heeft het niet voor, ik wel.  Waarom was ik zo overtuigd dat onze container deze keer heel snel hier zou zijn?

Zelfs mijn kookpotten moesten niet in de luchtvracht, want ik zou immers die van mijn moeder zolang gebruiken, tot… ik de eerste pot op ’t vuur zette. Paniek toen ik constateerde dat de kookplaat het niet meer deed. Het duurde even voor het doordrong dat die potten natuurlijk geen ferromagnetisch ijzer in de bodem hebben en laat dat nu noodzakelijk zijn om met inductie te koken. Ik heb dan maar ‘tomates crevettes’ gekookt en de potten terug richting Londerzeel gebracht.

Gelukkig zijn er hier nog vaste waarden, want ’s anderendaags zat er een foldertje van Aldi in de bus met op de eerste pagina, jawel, 3 inductiekookpotten voor maar 30€ alstublieft! Als dat geen perfecte timing was, het kan blijkbaar ook best meezitten dus.

W is vandaag de eerste dag gaan werken en ineens lijkt het wel of we nooit zijn weggeweest. Echt gezellig is het hier nog niet zo zonder stoelen, tapijten, …, maar voor de rest is alles weer precies zoals voorheen. We kijken terug naar de Pappenheimers, ik doe een praatje met de buurman, koop prei en selder voor soep, bak een broodje, krijg een telefoontje van een vriendin, nog eentje, mailtjes om af te spreken, drink gloeiend hete thee, buiten is het is koud, binnen lekker warm…, ik geniet terug van mijn appartementje zij het dan niet op flipflops maar op dikke ‘sloefen’ en met een warme fleece.

Ben heel benieuwd of W er straks ook zo over denkt na zijn eerste werkdagje.

Oh ja, en dan is er nog dé vraag die ik me de laatste dagen stel: to blog or not to blog? Stoppen of doorgaan?

Ziezo, eindelijk! We hebben telefoon, TV en… internettttttttt!!!!!!! Tja, ‘this is not America’ waar alles in een uurtje na de aanvraag operationeel was.

Even een (zeer) kort en zakelijke update. Reis is perfect verlopen en donderdag hebben we meteen ook onze ouders, broers… gezien. Vrijdag ganse dag van hot naar her (met dank aan mijn schoonzus voor het uitlenen van haar auto), zaterdag kuisdag, zondag platte rust, maandag en dinsdag weer heel wat over en weer geloop….

Vandaag zit ik er totaal door want ben ondertussen al geveld door een stevige verkoudheid en heb de laatste 5 nachten telkens maar 2 uurtjes geslapen (jetlaag + verstopte neus + hoest). Alleen de eerste nacht heb ik ‘redelijk’ goed geslapen. Ik ben helemaal flagada, zie nog amper uit mijn ogen en hoest me de pleuris.

Morgen zijn we (hopelijk) mobiel, want vandaag stond W voor een gesloten deur bij het DIV, wegens???? Geen reden vermeld. Moet kunnen zeker, beetje uitrusten want het zal daar wel razend druk zijn wegens het autosalon . Tja, ook 'thisis America', waar je een uurtje na de aankoop van je auto de garage uit rijdt in je nieuwe aanwinst.

Maar…, het internet werkt eindelijk, ik zit met een overvolle mailbox, maar het antwoorden zal voor later zijn. Nu duik ik terug mijn zetel in!

Tot gauw!

Voilà, onderweg naar Brussel. Momenteel in Los Angeles wachtend op de vlucht naar London, het is 13:30, morgen rond 15u landen we op Zaventem, als het weer daar geen stokje voorsteekt tenminste.

Sinds we terug zijn uit Utah is het hier echt hondenweer, regen en rukwinden. De gevolgen voor ons zijn -op zijn zachtst gezegd- voelbaar.

Om te beginnen werd onze favoriete koffieshop gisteren geveld door een orkaan.
Onze container heeft ondertussen de haven van Norfolk wel bereikt, maar was te laat om nog op de boot te zetten. Nog een weekje uitstel dus….

Maandag liet ik bloed prikken en gisteren had ik mijn laatste afspraak bij dr. Allesgaatgoed. Gelukkig vroeg genoeg vertrokken, want een groot stuk van PCH (Pacific Coastal Highway) was afgesloten wegens overstroming. Een ommetje dus en nog keurig op tijd. Direct bij mijn aankomst vroeg ik het labo te bellen voor mijn bloedresultaat aangezien er maar 1 dagje tussen zat (meestal ga ik 2 à 3 dagen na de prik op consultatie). In geen tijd liep de fax binnen met het resultaat. Even later bleek dat het de uitslag was van de vorige maand. Geen nood, ze zouden terugbellen. Ik maar wachten en wachten. Ik voelde al aan mijn ellebogen dat het niet helemaal snor zat, had ondertussen de deur al op een kier gezet en hoorde enkele keren mijn naam spellen. Van mijn ellebogen was het ondertussen naar de knieën gezakt, die serieus aan ’t bibberen waren. Een tijdje later kwam de dokter binnen, zonder mijn resultaten… bleek dat het dak van het labo was ingestort ten gevolge van hevige regenval, kort nadat ik het gebouw verlaten had. Geen nieuws goed nieuws?

Enfin ik kreeg toch een shot in elke bil en het zat erop.

Gisteravond, laatste avond in het huis van onze vriend G, begon het plots te druppelen aan de terrasdeur. Gelukkig niet te erg, maar we voelden ons toch niet echt relax.

Ik houd mijn hart al vast voor straks, als dat maar goed afloopt.

Het %$#-te weer heeft ons vertrek –op gevoelsgebied dan toch- een stukje makkelijker gemaakt. Het El  Niňo-jaar zet zich blijkbaar in, vorige keer was dat in 1995. De Californians kijken alleszins uit naar een mooie groene lente!

Laatste postje?

Beetje raar misschien dat de eerste foto’s in het rijtje van vorig postje (weer) van Starbucks waren. Ik wou nog eens onderlijnen dat ik het een fenomeen blijf vinden, dat de Californiens  hier zo massaal buitenshuis koffie drinken. Veelal drinken ze hem in de shop, bij de krant of laptop, meestal echter wordt de koffie gewoon afgehaald. De Starbucks hier heeft, naast de verbruikersruimte, ook een drukke drive-through, zoals te zien is op de foto. Alle dagen, vanaf 5u in de ochtend is het hier een drukte van belang in de koffiehuizen en ik kan verzekeren dat het er heel wat zijn. Ik blijf er versteld van staan.

Oh ja, iets anders, er zijn hier de laatste dagen een paar keer aliens gespot in Huntington Beach. De eerste keer we die blik kregen als waren we extra terrestrians was in de videotheek, want, 1. we waren nog nooit in een Blockbusters geweest en 2. hadden ook nog nooit een film gehuurd (in de US) en 3. kenden niet eens ons eigen telefoonnummer.

De volgende keer was in de ‘Longboard’ bar, zo’n echte kroeg met 17 tv-schermen aan de muur (maar 17, want is een klein cafeetje). Je kan er het menu van de dag krijgen, dat goedkoop en superlekker is. Zo is er basketball night with steak on the menu, hockey night with meatballs and pasta en ga zo maar door.

Donderdag was er een belangrijke football match, Alabama - Texas.  We stappen de kroeg binnen en Thursday on the menu: Texan Style BBQ Pork ribs with hand cut fries and coleslaw for 9$ and margarita’s 4$. Hmm, sounds good. Onze bestelling wordt doorgegeven.

2 minuten later komt de cute waitress terug en ik hoor haar iets vragen, het enige wat ik versta is ‘Texas’. De ambiance zat er ondertussen al helemaal in, de decibels dus ook. Ik zie W ook even een frons trekken en hoor hem dan ‘Texas’ zeggen, ze wijst naar mij en zegt ‘Texas?’, ik knik wel maar met zo’n blik van ‘ikbegrijperniksvan’, ik krijg een ‘diekomtvaneenandereplaneet’ blik terug.

Even later worden er drankjes uitgedeeld, rode voor de Alabama fans, witte voor de Texas fans. Bleek dat ze gevraagd had voor wie supporterden, W had het wel begrepen, ik dacht dat het over de ribbekes Texan style ging.

De uitslag: Alabama 37, Texas 21

‘We’ hebben dan nog verloren ook

Vanochtend, na het gebruikelijke koffietje met krant, een lange wandeling gemaakt in een natuurgebied, Bolsa Chica Wetlands , op anderhalve kilometer van hier. Beetje vergelijkbaar met 'ons' Zwin, maar dan…, juist, groter. Na de middagsiësta nog wat gaan kuieren op het strand bij 22°C, met aan de ene kant de zee en aan de andere kant in de verte de besneeuwde bergtoppen…, het was genieten met een grote G, van de omgeving, van de vriendelijke mensen, van het prachtige weer…, gewoon van alles.

En net maakte ik me de bedenking dat die G de laatste dagen eigenlijk alsmaar groter geworden is en dat een mens –speak for yourself Rikkert- eigenlijk snel iets als vanzelfsprekend aanneemt. Nu het einde van ons verblijf in zicht is besef ik maar pas goed wat een geluksvogel ik wel ben.

Meestal begint dat mijmeren aan het eind van het jaar, bij mij is het in uitgesteld relais, als iedereen al volop bezig is goede voornemens te maken voor het nieuwe jaar. Eigenlijk is het meer terugdenken aan het voorbije anderhalf jaar, onze tijd hier in California, een droomvakantie om zo te zeggen (voor mij dan toch, alhoewel W de voorbije maanden flink wat mee genoten heeft). Het was gewoon te mooi om waar te zijn, edoch nooit écht ten volle beseft wat een cadeau dit wel was. OK, er zijn ondertussen een aantal serieuze obstakels geweest, een paar harde noten om te kraken, enkele moeilijk te nemen hindernissen, verlies van dierbaren…, maar toch zal ik de herinnering aan deze periode blijven koesteren.  

Ik denk dat ik mijn laptopje de komende tijd wat rust zal gunnen en dat het wel eens kalm zou kunnen zijn op mijn blogje, wegens te druk bezig met… Genieten!

En als ik morgen mijn fototoestel niet vergeet plaats ik hier nog een paar fotootjes bij!

http://bolsachica.org/

http://www.bolsachicalandtrust.org/

Yesterday, we closed the door for the very last time at 4435 Spectrum, Irvine. Het deed heel raar, niet het lege appartement – ben dat de laatste tijd al gewoon- maar dit voelde echt als afsluiten van ons verblijf hier.

Sinds maandag logeren we in het huis van G en vandaag hebben we al onze spullen hier een plaatsje gegeven. Nu ja, ‘al’ is veel gezegd, want veel is het niet, we konden maar zeer weinig meenemen want er zijn al 2 volle koffers met die zware (skibottines) en volumineuze (vesten, truien…) winterspullen die we straks nodig hebben voor de ski.

We hebben het hier echt wel naar onze zin, in een mooi huis en zo vlakbij de zee, waar we deze ochtend al een mooie wandeling maakten. Lekker met de blote voeten in het zand, want het weer is prachtig.

Oef, eindelijk valt alles terug een beetje in de plooi en wordt het vanbinnen bij mij ook wat rustiger.

Vanavond inviteren we G met zijn madame in hun eigen huis, is dat niet straf? Enfin, inviteren, hij mag  tot overmaat zelf voor de hoofdschotel zorgen. Hij sprak ooit eens over beer can chicken, nl. een hele kip op een geopend blikje bier zetten en dan de bbq in. Heel verwonderd was hij dat we dat niet kenden en sindsdien heeft hij al tientallen keren beloofd het eens klaar te maken. Ik vond dat het er nu eindelijk tijd voor werd, dus vanavond eten we kip. Misschien niet direct een typisch gerechtje voor de feestdagen, maar soit. Ben ondertussen eens op het internet gaan neuzen en blijkbaar wordt het in Europa ook gedaan http://www.bbq-nl.com/2007/05/beer-can-chicken.html

Ik maak me net de bedenking dat –terwijl ik dit zit te tikken- jullie ofwel nog volop aan ’t feesten zijn of al op één oor liggen.

En toen… viel het internet hier uit en moet ik dit een dag later posten. Niet minder gemeend toch, mijn allerbeste wensen voor 2010! 

  
PS de kip was heerlijk!

Even verpozen, thuis loop ik overal in de weg want de movers zijn daar. Zo maar eventjes met z’n vijven zijn ze, dus in die ruimte loop je mekaar voortdurend voor de voeten. Bibi weg dus en waar kan ik beter naartoe dan naar mijn vertrouwde koffiehuis, de Starbucks.

De verkoop van onze spullen nu.

Donderdag (kerstavond), we stonden klaar om te vertrekken, werd ik opgebeld door een meisje met een accentje. Ze had mijn advertentie gezien en begon volop details te vragen. Ik stelde voor dat ze eerst zou langskomen en alles eens bekijken. Jaja, als dat kon…, nu? Dat zag ik niet zitten en ze bleef vragen, of we ook een bed te koop hadden? En een matras? En een tafel? En…, en..., en...? En of ze ‘s anderendaags, op kerstdag, al mocht komen…? En of ze het dan meteen kon meenemen?

Een paar minuten later belde ze al terug, dat ze geen auto had, of we haar konden helpen om het naar huis te brengen…? Op de achtergrond hoorde ik een baby kirren. Ik dacht dadelijk aan een alleenstaande moeder, die misschien net weggelopen was en alles had moeten achterlaten. Je weet het natuurlijk nooit echt, maar ik had er wel een goed gevoel bij, of beter, ik voelde empathie voor dat meisje, keek even naar W en zei dat we haar wel konden helpen.

Op kerstdag stonden ze aan de deur, een jong Indisch gezinnetje. Ze waren naar Amerika gekomen voor de man zijn job, eerst in Detroit gewoond, firma verhuisd naar San Francisco, nu naar Irvine, ook al de 3^e keer verhuisd dus op korte tijd.  Ze kozen een aantal zaken en vroegen of ze het dadelijk konden hebben. W bracht alles naar hun appartementje, waar letterlijk niets stond. De hoogdringendheid werd ons rap duidelijk.

Toen we ’s avonds in ons bed lagen, voelde ik me goed te weten dat er een eindje verder 2 jonge mensen wat eigen spulletjes hadden en in een bed lagen, alles voor een zacht prijsje. Ik maakte me de bedenking dat W die dag toch een beetje Santa gespeeld had.

De laatste dagen was het voor ons dus weer kamperen, want heel veel bleef er niet over. Vanavond trekken we naar Huntington Beach, morgen wordt de rest opgehaald door Salvation Army en dan… een paar dagen platte rust want de voorbije dagen was het hectisch en... het bobijntje is volledig af.

Het doet raar, de gedachte dat het onze laatste week is hier in ons appartementje en dat we over minder dan een maand terug in Mechelen zullen zijn. Ik krijg er kriebels van. Dinsdag trekken we de deur hier voorgoed toe en gaan we dus nog voor een paar weken in Huntington Beach wonen. We doen al straffer dan de Amerikanen, in anderhalf jaar tijd verhuizen we zo maar eventjes 4 keer (Mechelen -> Middlebury lane -> The Village -> Huntington Beach -> Mechelen).

Deze week zijn we eindelijk echt begonnen met de verhuis, ik bedoel dan fysiek, alles sorteren, kleren plooien, brol weggooien…. Voordien was het vooral heel veel administratief gedoe, mailen, bellen….

Nu worden er zichtbare stapeltjes gemaakt: eentje met dikke truien, skivesten en skibotten…  om mee te nemen op skivakantie, eentje met zomerspullen voor de komende paar weken hier, een ander met winterkledij en laarzen voor de koffers die we zelf meenemen naar België.

2 grote dozen met ‘oude’ kleren staan ook al klaar voor Salvation Army. 2 andere dozen ook met (droge) etenswaren, keukenrollen, toiletgerief…, waar dinsdag nog de frigo-restjes in moeten om mee te nemen naar Huntington Beach.

Zondag hebben we open house, The Village heeft nl. zo’n rubriekje waarin je advertenties kan plaatsen, daar hebben we onze verhuis aangekondigd en de hele huisraad te koop aangeboden. Weet echt niet of er een kat zal komen, wel zijn er al een aantal reacties geweest met specifieke vragen over de inboedel. Ondertussen zijn er nog een paar zaken verkocht via Craigslist.

Morgen beginnen we prijzen te plakken op de meubelen en huisraad die we zondag te koop aanbieden.  Als dat voorbij is plakken we post-itjes op de spullen die richting Mechelen moeten en maandag opgeladen worden door de verhuisfirma. Wat dan nog rest gaat dinsdag naar Salvation Army.

Een heel gedoe dus. En nu moet ik nog snel op zoek naar een portier voor zondag, een kassier en een sterke vent met een camion die alles kan gaan leveren .  

http://www.ci.huntington-beach.ca.us/

Writer’s block? Inpakkoorts?

Nee, volop bezig een deel van de inboedel op Craigslist te zetten. Het is zo’n beetje te vergelijken met eBay, maar volledig gratis.

Een tijdje geleden zette ik mijn 2 deckchairs er te koop, in geen tijd liep mijn mailbox over. Ik kon het amper bijhouden om beleefd te antwoorden. Zijn tuinmeubelen nu zo gegeerd of is het toeval? Want nu reageert er nauwelijks een kat. Mijn winkeltje marcheert niet! Ik kijg reacties, ze vragen prijzen, proberen af te bieden, ze maken afspraken en... sturen hun kat.

Het enige dat ik kon verkopen tot nu toe was een elektrisch vuurtje voor een schamele 25$, dat ding was brand new, zat nog in de doos. Vorig jaar in januari kocht ik het voor de badkamer, het werd wat frisser maar niet koud genoeg om heel het huis te verwarmen. We hebben het ding nooit gebruikt, want tegen de tijd dat ik het in huis haalde waren de frisse dagen alweer voorbij.

Ik denk dat ik rond de rest van onze spullen grote rode strikken zal doen, want Californians zijn volop bezig met kerstshopping, maar niet in mijn boetiekje.

Enfin, dan geven we het aan een liefdadigheidsinstelling en hopelijk komt het dan op de goede plaats terecht en kan er straks een arm gezinnetje aan onze Ikea tafel kerstfeest vieren.

Niet dat ik vind dat ik verantwoording moet afleggen of zo, maar ik wil dit toch graag posten naar aanleiding van negatieve kritiek die ik privé kreeg over het feit dat W een beest geschoten had. Mogelijk zijn er wel meer bloglezers die hier niet op reageren, maar wel kritiek hebben of een oordeel gevormd hebben.

De vriendin in kwestie vroeg of ik het hypocriet vond dat een echte vleeseter zo reageerde. Hier mijn antwoord:

... Om over dat jagen iets te zeggen, inderdaad is het nogal hypocriet negatieve commentaar te geven als je een vleeseter bent. Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel graag commentaar, zowel positieve als negatieve, enfin, eerlijke commentaar.

Eigenlijk goed dat je het even aanhaalde, want W is zeker geen jager of iemand die zomaar dieren doodt voor de lol. We hadden het er ook wat moeilijk mee, dankzij jou ben ik nu in het reine.

Als je nu weet dat de dieren die W doodde vrij in de natuur geboren en opgegroeid zijn, nooit opgefokt, in kleine hokken gezeten, slecht gevoed, hormoonspuiten kregen, nooit levend getransporteerd en opgestapeld in een beestenwagen…. Er werd ook niet op gejaagd, de jager zit gewoon ergens verdoken opgesteld, wacht tot het dier verschijnt en met 1 schot is het geveld, voor het wist wat hem overkwam was het morsdood, geen pijn gehad, niks.

Als je je bedenkt wat er allemaal met de dieren is gebeurd voor je biefstukje of koteletje op je bord kwam….  Wij eten max. 1 keertje per week vis of vlees, dus daar zitten we al goed.

Etenstijd nu, heb lekkere soep gemaakt, zonder vlees :)  ...

Ben ik nu hypocriet?