Een aantal mensen zijn duidelijk geïnteresseerd in mijn nieuwe aanwinst, mijn frietketel. Ik moet zeggen, dat was ik ook toen ik er de eerste keer over hoorde spreken. Ik was erdoor aangetrokken en was tegelijk wantrouwig, frieten bakken met 1 lepeltje olie!!?? Dat kan toch nooit lekker zijn? Edoch, ondertussen heb ik al 3 keer frieten gebakken, en –alhoewel ik me gisteren niet echt 100% voelde- serveerde ik gisteren zowaar onze nationale trots, mosselen-(nep)friet / moules-frites(toc).

Ik had jullie graag eens laten proeven en zelf laten oordelen, maar jullie reageerden met teveel J, daarom zullen jullie het met mijn bevindingen moeten doen, neem het voor wat het is.

Voordelen:

·         Je bakt een goeie kilo frietjes met 1 lepeltje olie

·         Zodra ze de pot ingaan heb je er gedurende een 35 al 40-tal minuten geen omzien naar, dus rustig de tijd om de rest van de maaltijd voor te bereiden -> no stress

·         Frietjes zijn zeer lekker en krokant, geen gedoe met keukenpapier

·         Weinig of geen geur in huis en een propere keuken nadien, nergens vetdruppels of -spatten

·         Je krijgt er een handig kookboekje bij, heb echter enkel frieten uitgeprobeerd tot nu toe

·         Altijd verse olie en variatie van oliën mogelijk bij iedere bakbeurt

·         Je kan ze kruiden, ik leg er naar het einde toe een takje rozemarijn bij, maar je kan er ook gewoon kruiden opstrooien tijdens het bakken

·         Alle onderdelen die in aanraking komen met etenswaren kunnen in de vaatwasser

Nadelen:

·         Maakt heel wat lawaai

·         Frieten zijn ietsje minder lekker, maar stukken lekkerder dan diepvriesfrieten of frieten van de frituur

·         Duurder dan een gewone frietketel

·         Duurt langer dan in een gewone frietketel, maar dat vind ik geen bezwaar omdat je er niet moet bij blijven. In de gebruiksaanwijzing stond 40 à 45 minuten, wij vonden ze perfect na 35 minuten

·         Wil je een extra portie? Dan heb je pech, want moet je nog eens 35 minuten wachten. Ik heb nog niet uitgetest of je eventueel een paar porties kan voorbakken en ze nadien nog een vijftal minuutjes kan afbakken.

Bottom line? Goed alternatief om je vetgebruik te beperken, ‘echte’ frieten blijven lekkerder, maar dit is veel handiger en zou het nu al niet meer willen missen.
Ziezo, ik hoop dat jullie er wat aan hebben.

Willen jullie er nog een anekdote bij? En –letterlijk dan- eens goed met mijn kop lachen?
Wel, hier gaat het: ik fietste vanochtend naar de winkel, ik doe dat ondertussen een beetje kalmer en minder roekeloos, maar blijkbaar nog niet voorzichtig genoeg. Een klein takje hing over het fietspad, ik manuoevreerde nog even om het te mijden, voelde geritsel in mijn gezicht en een zuchtje frisse wind op mijn hoofd... keek achterom en daar hing mijn haarsjaaltje vrolijk te wapperen aan dat onooglijk ding… hoe gênant was dat….

Niet zo drastisch als verwacht, maar sinds zaterdag wordt mijn haardos dunner en dunner.  Als het venster van de badkamer openstaat zie ik de plukken letterlijk van mijn hoofd vliegen. Eigenlijk tijd om me volledig kaal te scheren, want het is een vieze affaire, maar die stap is deze keer precies net iets moeilijker dan vorige keer.

Toen schoor ik het helemaal af vanaf het moment dat het begon uit te vallen, ik had me in de badkamer geïnstalleerd, op mijn knieën boven een krant, en moedig alles kaal geschoren. Uppekee, weg ermee!

Vanaf gisteren draag ik een bandana of sjaaltje, want anders ligt het hele huis vol haar. Iedere keer dat ik dat ding afdoe zit het vol haar, ik wist niet dat er zoveel haren staan op een mensenhoofd, want nu nog staat er behoorlijk wat stro vast met de wortels in de ‘grond’.

Verder? Over alle kleine (en sommige niet zo kleine) bobokes ga ik het niet hebben, want het gaat veel beter dan ik durven hopen had. Wat ik vooral veel doe is slapen! Ik denk in totaal gemiddeld toch minstens 13 uur per dag.

Verder doe ik gewoon wat ik voordien ook deed, ik doe mijn boodschappen (te voet of met de fiets), kook, strijk, lees, kijk naar de Tour, ga eens een keertje op stap… en dat gaat allemaal zeer goed.

Zo goed zelfs dat ik daarnet met de fiets om een Actifry* gereden ben en moest daarvoor van de ene Carrefour -in Mechelen, waar ik botving- naar de andere in Zemst, toch niet echt naast de deur. Moet je nog weten dat zo’n ding in een doos zit van 45cm X 35cm, niet echt handig, dus dat was kunst- en vliegwerk.  

Maar voilà, ik heb het overleefd en straks maak ik gezonde (denk ik toch) frietjes in mijn Actifry met 1 lepeltje verse olie, daar een tomaatgarnaal bij en lekker veel sla. Ik weet ook wel dat ‘echte frieten’ lekkerder zijn, maar deze frietjes kan je een keertje vaker eten zonder je schuldig te voelen.

Vandaag haarpijn… ik weet wat dat betekent… mijn gazonneke zal weldra een biljartbal worden. Hopelijk kom ik het weekend nog door, dat het dan maar valt… bah. Alhoewel, ne schone kaalkop is ook niet mis.

Voor de rest gaat het wel, keurig op tijd mijn pilletjes genomen, dus niet misselijk en geen brandend maagzuur dit keer. Stilaan duiken wel andere verschijnselen op waarvan ik weet dat ze t.g.v. de chemo zijn. Het zijn van die ongemakken die je op termijn behoorlijk parten gaan spelen, maar waarvan de meeste na de behandeling weer verdwijnen.

Sinds gisteren ontstoken tandvlees en de slijmvliezen die beginnen ‘dor’ staan, mijn huid smeer ik 2 keer per dag in met een vette crème en mijn nagels krijgen alle dagen een laagje nagelversterker, dat blijft tot nu netjes onder controle.

En zondag? We hebben genoten! Veel te ongeduldig om me met eten maken bezig te houden, trokken we –dat waren W, mijn neefje T en ikzelf- al snel op pad. Eerste halte was de kermis waar we ons een dik pak frieten kochten dat we op een terras opaten, nadien gingen we op zoek naar een strategisch plekje.

De autist in mij kwam weer boven, daardoor stonden we daar veel te vroeg en was ik compleet uitgeteld tegen de tijd dat de karavaan voorbijreed. Eerst alle publiciteitswagens, wat voor T het spannendste was, al had hij gehoopt op een grotere graaibeurt, de oogst was maar pover.

Nadien raasden de renners voorbij… zo spannend… en zoef!!!! 20 seconden later waren ze allemaal gepasseerd. Maar het is letterlijk en figuurlijk adembenemend, ik stond toch even serieus te trillen op mijn benen.

Ik weet ineens niet meer zo heel zeker of ik daarvoor wel echt een keertje naar de Pyreneeën wil trekken, tenzij je ergens kan staan waar de renners heel moeizaam omhoog klimmen, of dat je vooraf wat sfeer kan gaan opsnuiven aan de start, of achteraf aan de aankomst. Maar dit, die 20 seconden? Nee…, nee, zeker niet (W heeft er binnenpretjes over, dat kan ik zo zien…).

En gisteren kreeg ik in mijn mailbox een paar foto’s van een aandachtige buur die ons gespot én meteen ook gekiekt had.
 

Al heel lang staat in mijn agenda op datum van vandaag ‘TOUR DE FRANCE’. Ik weet ook wel  dat de start gisteren was, maar vandaag komt de maillot jaune hier zowaar voorbij de deur! Naast het soldenshoppen is dit ook een niet te versmaden afleiding, ik ben namelijk stapel van de Tour! Verborgen kantje van mij dat jullie nog niet kenden?

Al jaren droom ik ervan ooit eens te gaan kijken, maar dan in de Alpen of de Pyreneeën. Dat het hele circus nu hier voorbij komt is natuurlijk ook super! Als W nu maar niet denkt dat hij er hiermee vanaf is.

Hier heb je natuurlijk niet de sfeer die je in de bergen in Frankrijk hebt natuurlijk, nee, ik wil die renners ook nog eens zien zwoegen en zweten in de bergen onder de schroeiende zon.

Wat niet laat staan dat ik nu helemaal opgewonden zit te popelen voor straks.

Cancellara in ’t geel, dat kleurtje staat hem, maar mijn grote idool is Lance (I know, you love him or you hate him). Ik heb iets speciaals met hem. Hij won de eerste keer de Tour na zijn strijd tegen kanker in 1999, net toen bij mij voor de 2^e keer kanker werd vastgesteld en ik aan het begin van mijn behandeling stond. Ik herinner het mij of het gisteren was, in het bureau van mijn baas, overleggend hoe we het tijdens mijn afwezigheid zouden oplossen. Van geen kleintje vervaard stelde ik voor een aantal van mijn taken te verdelen en toch zoveel mogelijk naar kantoor te komen tijdens de behandeling. Ik redeneerde dat het dan nadien makkelijker zou zijn om terug te komen, want terugkomen zou ik, sterker dan ooit: ‘kijk maar naar Lance Armstrong!’, zo zei ik hem.

Mijn baas vond het super, zelf heb ik nadien wel vaak spijt gehad van die al te optimistische uitspraak en zwaar onderschatte behandeling. Edoch, ik hield vol. Maar sterker? Nee, sterker ben ik nooit meer geworden. Integendeel, helaas.

Maar vandaag geen zwarte gedachten, ik ga de Lance toejuichen en ook mijn idool(tje) Robbie McEwen, die ik graag tenminste een dagje in ’t groen zou zien rijden.  Mijn verwachtingen voor de Texaan? Een keertje in het geel (of vaker) en hopelijk op een van de drie trapjes op de Champs Elysées?

De komende weken passeer ik dus veel tijd voor het scherm, ideale verstrooiing als het fysiek een beetje tegenzit de komende weken.

Vive le Tour! Vive le vélo!

Ik zit op mijn terras met mijn 2e kopje koffie van de dag. Omdat het zo lekker smaakt? Nee, omdat ik een gewoontebeest ben en altijd 2 koffies drink in de voormiddag. De vorige dagen was het even anders, nu lukt het terug.

Maar hoe ik me voel? Goed. Woensdag heb ik zelf wat doktorreke gespeeld en vond dat ik best de medicatie tegen misselijkheid kon stoppen, dus dat was een offday! Niet meer doen!

Voel ik me super? Nee, dat ook niet, het blijft wel chemo. Deze behandeling is totaal anders dan de vorige, niet te vergelijken. Toen werd een grote dosis om de 3 weken toegediend en was ik echt kotsmisselijk (en nog wat van alles dat jullie liever niet willen weten) de eerste dagen, echt compleet OUT.

Nu krijg ik iedere maandag een kleine portie, wat maakt dat ik me niet rot voel, maar ook niet tiptop. Heb wat pijn in de spieren, ben sneller moe, heb wat last van neuropathie (tintelen van handen en voeten), maar het is vooral mijn rug die me parten speelt en me belemmert te doen wat ik zou willen doen. Die misselijkheid, tja, daar zijn pillen voor (die ik woensdagochtend niet nam). Eigen schuld dikke bult.

Een supergoed middel ook tegen chemo-nevenwerkingen is op soldenjacht gaan. Ben natuurlijk bevoordeeld omdat ik in de stad woon, ik haal een winkel of 2 ondersteboven, een uurtje later lig ik thuis uit te puffen en in de namiddag nog een klein uurtje en dan heb ik het gehad en vooral: ‘heb ik het gekocht’!

En wat chemo al niet doet met de smaak van een mens, en dan bedoel ik niet in de mond maar… kijk eens naar de foto… inderdaad, die 2 kleurige bloesjes tussen al dat effen donker spul in mijn kast... dat zijn mijn soldenkoopjes!

Aha, geen kleur meer in ’t gezicht? Kleur aan je lijf!!! Dat ik hier geen uitzondering in ben vernam ik gisteren van mijn vriendin Elly, die identiek hetzelfde ervoer en de laatste jaren pronkt in o.a. prachtig turkoois!

En ik merk net dat ik terug zing… ♪♪ I am sailing, I am sailing…♪♪ J

Sorry buren (want ik zing echt wel vals) L.

Het is hier wel echt een ‘good news blog’, want gisteren weer alles prima verlopen.

Nog maar net geïnstalleerd in de wachtzaal hoorde ik mijn naam al afroepen. Het was snel duidelijk dat vroeg aan de beurt komen een voordeel is. De prof was echt goed gezind, gaf veel uitleg en liep daarna nog even met me mee naar de balie om zodoende sneller een afspraak te versieren op dermatologie…. Hmmm, wat zei ik een paar weken geleden ook weer over UZ Jette? Zand erover!!! Vergeten (toch bijna) en vergeven is het!

Ook op daghospitaal kon ik direct het bedje in, mijn cocktail stond klaar, het aanprikken van de pac lukte perfect en om 2u in de namiddag vlijde ik me al in mijn eigen sofa thuis waar ik 4 uur later verdwaasd uit een diepe coma ontwaakte, druipend in ’t zweet. Ik voelde me prima en dat bleef zo de rest van de avond, ik genoot zelfs van een lichte maaltijd en keek TV tot 23u.   

Deze nacht niet al te best geslapen, komt ook door de warmte natuurlijk, op een bepaald moment voelde ik me wat misselijk, maar sliep daarna nog lekker verder.

Mogelijk een beetje te optimistisch begon ik de dag, alsof er niets aan de hand was. Ondertussen gaat het een stuk minder, mijn koffietje dat nog redelijk smaakte is niet zo gelukkig in mijn maag, ik denk dat het liefst zo snel mogelijk terug wil… bah!

Alleszins is het geen vergelijk met de vorige behandeling toen ik echt 4 dagen kotsmisselijk was. Misschien moet ik me er toch maar –letterlijk dan- even bij neerleggen en niet al te stoer doen, gewoon een klein beetje rusten..., van de nood een deugd maken en me in een hangmat wanen of ergens in een bootje op het water, want het lijkt wel of de meubelen hier wat staan te deinen….  

Zijn we er klaar voor?

Tja, ’t zal wel moeten, zeker?

Mijn rugzakje staat klaar, flesje water, een paar bananen en leesvoer. En of het nu is om te feesten of om naar ’t schavot te gaan, ik ben natuurlijk weer veel te vroeg gereed om te vertrekken.

Ondertussen geniet ik van mogelijk mijn laatste tasje koffie in maanden dat zo lekker smaakt.
Nu nog even heel heel hard de tanden schrobben en... off we go!

De duimen, kaarsjes en theelichtjes, de gekruiste vingers… het heeft geholpen!!!

Gisteren om 8:30 kreeg ik mijn kamer aangewezen door een lieve verpleegster en om 9u rolden ze me naar het operatiekwartier. Op de achtergrond was een plezante bende bezig, het ‘gesprek’, ging over ‘oren en poten’. Toen een Afrikaanse dame me wat later naar de operatiekamer bracht wou ik er meer van weten. In een krakkemikkig Vlaams vertelde ze dat ze 17kg vermagerd was, dat ze volgens haar collega’s vroeger goed voorzien was van oren en poten, nu niet meer. Dus hadden ze haar met z’n allen  een taalles gegeven, ze bleef het moeilijk vinden dat taaltje van ons, het verband tussen die oren en poten en kilo’s verliezen… het was een mysterie voor haar.

Enfin, de tijd was snel voorbij gegaan.

De chirurg begroette me heel hartelijk en zei dat het belangrijk was dat we tijdens de ingreep contact hielden en bleven doorpraten.  Eerst kreeg ik wat (echt) venijnige spuiten, daarna voelde ik trekken en sleuren (wat waarschijnlijk niet zo was, alleen zo aanvoelde) en na een tijdje zei hij dat het niet lukte met die ader, verdoving moest bijgeven en het met de ader van de hals moest proberen.

Ik begon me zeer moe te voelen… de dokter bleef praten en het antwoorden ging steeds moeizamer.

‘Gaat het wel mevrouw?’

‘Ja… doktel… maal… mijn… stem… wil… niet… meel… mee… ik… plaat… zo… tlaag… ik… kan… mijn… ‘l’ niet… meel… uitspleken’.

Ondertussen hoorde ik het biepje van de monitor steeds trager gaan en voelde me helemaal wegzinken. De assistente streelde zachtjes  mijn gezicht, vroeg of alles OK was:

‘ja, … maal… ik… ben… zo… moe…’.

Ik hoorde de dokter ‘mevrouw??? mevrouw!!! Niet slapen, blijven praten!’.

Een beetje later had hij de goede ader gevonden, ik voelde daarna nog veel brutaal geduw en gedraai met het apparaatje, maar ik kan niet zeggen dat het echt veel pijn deed, heel onaangenaam, dat wel. Ik heb op geen enkel moment gepanikeerd, maar was toch opgelukt toen hij zei dat hij alles nu kon dichtmaken.

Nadien werd ik met mijn bedje tussen de lange rij bedden en rolstoelen geparkeerd op radiologie, waar nog een foto genomen moest genomen worden. Aan een verpleger, die ik me van vroeger herinnerde als zeer sympathiek en behulpzaam, vroeg ik een glaasje water. Hij herkende mij ook (aan mijn mooie ogen, aldus de charmeur), gaf me water en zei dat hij me liever champagne zou aanbieden, maar in plaats daarvan manoeuvreerde hij mijn bedje als eerste tussen de andere uit, nam de foto, deed nog een klein babbeltje en wenste me veel moed en geluk toe.

Zodoende was ik om 12u weer in mijn kamer.

Heel goede ervaring in UZ Jette deze keer, wat anders dan de vorige keren op oncologie, waar ze –aldus de lieve verpleger- zelf slachtoffer geworden zijn van hun succes.

De eerste dagen moet ik het rustig aan doen, zodat het apparaatje zich op de juiste plaats kan vastzetten. Ik vrees dat rusten niet moeilijk zal zijn, want het doet toch meer pijn dan verwacht. Vandaag dus ganse dag in de luie zetel met af en toe een pijnstillertje.

Al jaren ga ik bij dezelfde apotheker, hier vlakbij. Met z’n drieën staan ze in de (te) kleine winkel en alle drie hebben ze veel vakkennis, zijn ze vriendelijk en bijzonder behulpzaam. Het was voor ’t eerst dat ze me zagen sinds onze terugkeer. Natuurlijk kennen ze mijn (ziekte)verleden en vroegen hoe het was. Nadat ik mijn verhaal deed zeiden ze me bijzonder positief te vinden. En voilà, hier knelt het schoentje.

Ik krijg dat zo vaak te horen en –eerlijk- ik vind dat niet van mezelf. Ik beschouw me eerder als een zeer rationeel iemand, met inderdaad het nodige optimisme, maar ook met serieuze dipjes.

Tijdens mijn vorige chemobehandeling zei mijn collega –die haar bureau net naast het mijne had en me soms hoorde neuriën of zelfs zingen- dat ze dat niet kon begrijpen dat ik zo vrolijk kon zijn in de gegeven omstandigheden.

Dat ik ‘positief omga met mijn ziekte’ is ook al zoiets dat me bekend in de oren klinkt, maar ook dat is maar schijn, ik vind het dik kl#$! en vind niks positiefs aan kanker.

Ik maak me zelfs heel boos als ik teveel positieve dingen hoor over kanker, die vrolijk zwaaiende vrouwen die borstkanker overleefden, wiens leven een nieuwe (positieve) wending kreeg, ze genieten nu meer, ze worden van de slag artistiek of…, dikke zever allemaal  als je ’t mij vraagt. Het is een kut-ziekte! En als dat sommige mensen aanzet om iets totaal anders te gaan doen of meer te genieten of wat dan ook, dan vind ik dat alleen spijtig voor hun dat ze voordien die kans niet grepen.

Nee, niks goed is er aan kanker! Zeg dat ik het gezegd heb. Wat uiteraard niet wil zeggen dat ik besloten heb om in mijn zetel te gaan zitten kniezen. Integendeel, als ik het geluk heb dat ik niet al te ziek ben van de behandeling zal ik zeker met volle teugen genieten van de goeie dagen.

Oh ja, het apothekerverhaal, daar was ik mee bezig, ik ga dus even verder. Toen ik wegging zeiden ze nog dat ze voor me zouden duimen en dat ik maar verder zo positief moest blijven, dat het dan wel allemaal goed zou komen…. Menen ze dat nu echt, vraag ik me dan af. Dat duimen, OK, dat zal me niet genezen, maar doet enorm goed te horen. Maar… de kracht van positief denken, dat optimisten langer leven en dat alles wel goed komt als je iets maar hard genoeg wil, enz. enz., het zal je uiteraard wel helpen om het allemaal wat beter te verwerken. Maar je ziekte overwinnen? Nee, maak dat de ganzen wijs, ik ken al teveel positieve sterke mensen die daar niet in slaagden.

Ben ik nu ineens een pessimist? Krijg ik nu slechte punten omdat ik dit neerschrijf? Gaan jullie me nu allemaal veroordelen? Ik hoop van niet en dat jullie begrijpen wat ik wil zeggen. Is dat niet zo, well, so be it. I’ll do it my way!

De apothekers? Het blijven schatten in mijn ogen. Foute reacties zijn er niet. Dus, blijf me toch maar aanmoedigen, om het even op welke manier, ik kan het gebruiken. Do it your way!

Het was vrijdag weer druk in UZ Jette, weer een wachttijd van meer dan 3 uur! Kindle weer in aanslag, veel gelezen, alhoewel, het leek eerder op ‘ogen over de tekst laten glijden’ en dit vaak bladzijden lang tot ik tot het besef kwam dat er niets van het verhaal was doorgedrongen. Zo zenuwachtig? Bah, ja en nee…, ik wist eigenlijk wat me te wachten stond, edoch, het wachten maakte me dit keer enorm onrustig. Gelukkig had ik een lieve ‘mede-wachtende’ naast me die voor wat afwisseling zorgde met een leuke babbel.

Wat ik te horen kreeg was niet wat ik stilletjes gehoopt had, wel wat ik verwachtte. Mijn rationele ingesteldheid en informatiedrang hadden me daarop voorbereid, alleen moest de ‘grote manitou', de prof dus, het nog in zoveel woorden zeggen: het wordt weer een kale zomer, terug chemo dus.

Over 2 weken wordt de behandeling opgestart, maar eerst moet ik nog een port à cath (poortkatheter) (klik) laten inplanten om het toedienen te vergemakkelijken. Misschien herinneren jullie zich nog dat ik dat ding er liet uithalen op aanraden van dokter Alleschaatchoet in de US (zie mijn postje van 8-10-2008) (klik). Ik had indertijd beter naar die pipo met zijn oranje bril geluisterd, dan bleef ik nu tenminste van die operatie gespaard. Maar, heb ik niet gedaan, eigen schuld dikke bult dus.

Toen ik deze blog opstartte wou ik zoveel mogelijk het onderwerp kanker bannen, ik wou niet het zoveelste 'kankerblogje', doch maak me net de bedenking dat ik het uiteindelijk toch gebruik als therapie om het allemaal wat draaglijker te maken. Maar hopelijk kan ik nog heel veel ‘wel’ tussen het ‘wee’ vertellen, ik maak zeker de nodige ruimte om over wat anders te bloggen.
OK, ik heb weer eens een gevecht verloren, maar de oorlog gaat nog even door en ‘cross fingers’ dat de munitie sterk genoeg zal zijn om de indringers weer een tijdje buiten strijd te zetten.

De voorbije dagen waren heel verwarrend, er werd gewikt en gewogen, zou ik gaan voor de behandeling of toch niet? Hoe meer ik erover nadacht hoe meer vragen er opkwamen, hoe meer twijfels…. Ondertussen werd er nog wat over en weer gemaild met de dokter, werden mijn afspraken voor onderzoeken vastgelegd en… werd ‘gezocht’ naar voldoende tumormateriaal, ook een vereiste van het farmaceutisch bedrijf om te kunnen deelnemen aan de studie. En dat materiaal is zoek of niet meer voorradig.

Een biopt van de nieuwe haarden kan blijkbaar niet en voilà, terug naar af!  Keuzeprobleem opgelost, nu weer afwachten wat de prof te vertellen heeft eind volgende week. Nog langer afwachten of een andere behandeling….

Veel mensen begrijpen niet waarom er niet snel wordt ingegrepen als duidelijk is dat de kanker weer actief is, altijd als men iets hoort of leest in verband met kanker wordt er op gehamerd dat rap ingrijpen cruciaal is.

Wel, dat is zo, maar blijkbaar is dat niet meer zo belangrijk als het gaat over uitzaaiingen. Begrijpe wie begrijpen kan, voor mij blijft het angstaanjagend om dat ‘onkruid’ laten verder te woekeren. Dus zit ik met een serieus dubbel gevoel en ben ik bang, de dokter in de US wou al een chemo-behandeling starten in januari, hier wordt rustig de kat uit de boom gekeken.

Maar nu even alle sombere gedachten in een doosje en gaan genieten van het sterretjes-eten en nog veel meer op Culinaria!
Euhhh, ’t is toch de 5^e vandaag?

Nee, het vlotte verloop van de afspraken van vorige week zette zich gisteren niet verder. Keurig op tijd (as always) trakteerde ik mezelf eerst op een koffietje, nadien installeerde ik me in de wachtplaats met mijn Kindle. Na bijna 3 uur wachten was ik eindelijk aan de beurt.

‘En mevrouw, vertel eens…’.

‘Hmm, dokter, vertelt u het eens…’.

‘De MR… klik klik klik…’. De MR van de hersenen, dat was mijn grootste angst. Nog voor ze iets kon zeggen wist ik al dat het snor zat, ik spiekte mee op het scherm en het verslagje was heel kort, oef. Inderdaad, niks noemenswaardig te zien tenzij die chronische sinusitis. Chronische sinusitis…??? Dit was nieuw voor mij, maar pollenallergie zou de oorzaak kunnen zijn.

Weer een paar muisklikken verder… een bedenkelijk gezicht van dokter F: ‘progressie van de kanker, uitzaaiingen op de pleura (longvlies) en aangetaste klieren achter het sternum (borstbeen) zijn toegenomen, zowel in aantal als in omvang’. Hier was ik op voorbereid, zonder pessimistisch te zijn wist ik ook wel dat die kankercelletjes domein zouden winnen tijdens die 2 maanden zonder tegenaanval.  

Dan stelde ze me een behandeling voor in studieverband, maar zonder het fiat van de prof kon ze hierover niet beslissen. Ze probeerde hem te bereiken, maar zonder succes. In grote lijnen gaf ze uitleg en printte het 16 bladzijden lang patiënten-informatieformulier uit zodat ik alle details eens rustig kon doornemen. Vermits de prof in de namiddag consultatie had stelde ik voor op hem te wachten, wat ze een goed idee vond.
'Vat gewoon post voor zijn box en pak hem bij zijn schabbernak als hij er aan komt' (maar dan met iets andere woorden).

Ondertussen was het al bijna 13u, rap naar W gebeld met een korte uitleg, diagonaal het formulier doorgenomen en dat bracht me helemaal van de kaart. Om niet in een huilbui uit te barsten nam ik terug mijn Kindle op mijn schoot die me meenam naar ‘The Island beneath the Sea’.

Een uurtje later zie ik daar een knapperd door de gang komen… nee, niet de prof, maar mijn grootste steun en toeverlaat die me een hart onder de riem kwam steken en op kantoor alles gelaten had voor wat het was.

Nog een uurtje verder zei de verpleegster dat het geen zin had te wachten op de prof want dat hij de rest van de namiddag in vergadering zou zijn. De wachttijden waren daar ondertussen nog verder opgelopen, de wachtzaal zat en stond proppenvol, je zou denken dat er iets gratis te krijgen was mocht je die massa mensen op een markt of beurs zou zien...

Op het secretariaat, waar ik afspraak ging vastleggen met de prof kreeg ik te horen dat hij vanaf morgen tot 11 juni met verlof was. Teleurgesteld en moe van het lange wachten trokken we huiswaarts. Na rustig overleg besloot ik dokter F te mailen met de vraag of ze toch nog voor zijn verlof kon overleggen met de prof over de te kiezen behandeling en ja, om 20u kreeg ik antwoord dat ook hij dit de meest aangewezen behandeling vond en ik alvast de nodige bijkomende onderzoeken kon plannen om zodoende direct te kunnen starten bij zijn terugkeer.

Maar hoe meer we nadenken over de behandeling, hoe meer twijfels we hebben, zoveel bijwerkingen en daarenboven risicovol…, nee, daar worden we niet vrolijk van, vooral daar ik meestal nogal goed in de prijzen val qua nevenwerkingen.

Wordt vervolgd, ik weet het even niet meer.

Wat zaterdag een leuk intermezzo moest worden om de gespannen zenuwen wat te relaxen, is een beetje in mineur afgelopen.

Iedereen hier weet dat ik kik op alles wat met eten te maken heeft. Ik kook heel graag, snuister graag tussen kookpotten en keukenspulletjes, zit met kruiden bezig, lees over ingrediënten, groenten… noem maar op. Toen ik las over Culinaria sloeg mijn hart een slagje over van opwinding en wilde zo snel mogelijk reserveren. Ineens dan maar een Viparrangement geboekt, de (voor)pret kon niet op.

Gisterochtend bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen, nam een relaxerend bad, trok mijn meest comfortabele sneakers aan, makkelijk zittende en lichte kledij, klein vederlicht schoudertasje en (veel te vroeg) vertrokken we, op weg naar Tour & Taxis. Ik wou het daar zolang mogelijk uithouden, wou zoveel mogelijk meepikken, ik was voorzien om met mijn energie serieus in ’t rood te gaan.

Een kwartier voor de opening reden we de lege parking op, ik zag geen banners of affiches van Culinaria en was heel verwonderd dat er zo weinig belangstelling was 10 minuten voor opening. De ingang van de beurs stond ook niet zo direct duidelijk aangegeven, dus maar even nagevraagd aan mensen die daar aan ’t werk waren… ‘mais madame, c’est la semaine prochaine…’ .

OK zeggen jullie nu, een week extra om je te verkneukelen, en ja, daar is iets van aan, maar we zitten wel met een dubbele boeking voor volgende zaterdag, die uitnodiging bij heel goeie vrienden zeg ik ook niet graag af. Heb nu een mail gestuurd naar Sherpa met de vraag om de tickets in te ruilen voor een andere dag, maar op hun site lees ik duidelijk ‘Dit ticket kan niet terugbetaald, noch omgewisseld worden’.

En nu?

Vakantie al weer even achter de rug, het doormijmeren over de vakantie ook…, ik heb dat zo lang mogelijk proberen vast te houden maar ondertussen lukt het niet echt meer en doet het weer raar in mijn buik, om van de muizenissen in ’t kopke nog te zwijgen. Heel de tijd heb ik geprobeerd zo weinig mogelijk na te denken en hield mijn hamerke in de aanslag om de angst een klop te geven zodra die toesloeg. Tijdelijk is dat gelukt, maar sinds een paar dagen doet het hamerke serieus werk, kloppekloppeklop….

Mijn 2 maanden respijt zijn dus voorbij en de jacht op de schobbejakken is weer open.

Vandaag heb ik er mijn eerste bezoekje van de week aan UZ Jette er al opzitten, een ontspannend onderzoek trouwens. Het aanprikken (in de voet) lukte van de eerste keer en om 9:15 werd ik al naar een ruimte gebracht waar ik verzocht werd me zoveel mogelijk te ontspannen. Van de nood een deugd makend viel ik in slaap als een blok, een tijd later waggelde ik (letterlijk) naar de scan, zo slaapdronken was ik. De mensen daar excuseerden zich voor het wachten, ik had geen flauw idee hoelang ik daar gelegen had, dus wist even niet waar ze het over hadden.  

Ik kreeg weer de raad heel veel te drinken en zeker niet in de buurt van kinderen of zwangere vrouwen te komen. Niettegenstaande blijven ze beweren dat die onderzoeken niet zo schadelijk zijn. Dat krijg ik dus niet aan elkaar geknoopt: ze jagen een hoge dosis van dat spul door je aderen... voor jezelf is er niks aan de hand, maar voor personen die nog maar in je buurt komen wel... Enfin, niet teveel over nadenken...

Donderdag nog een paar onderzoeken en volgende week op gesprek om te zien hoe we de indringers te lijf zullen gaan.

Spannend dus weer de komende dagen.

Van Monterosso reden we ’s zondags dus naar Castellinaldo, deden een tussenstop in Asti en genoten op een terras van een glaasje met heel veel antipasti. Het was zondag en dat was te zien, terrassen zaten vol met mooi uitgedoste Italianen. Wat een stijl hebben die mensen toch!

Ons hotelletje was een echt pareltje, uitgebaat door màmma en papà Viberti, hun 2 dochters en een schoonzoon. Het telt 8 kamers, rustiek gemeubileerd, maar voorzien van de modernste voorzieningen.

Maandag kwam de Vespa-man, een Vlaming nog wel, Jean De Vos. Hij gaf ons de nodige instructies, wat uitleg over de routes, over de streek, waar we best konden eten, waar we zeker koffie moesten drinken, waar de beste Prosecco te koop was en de fel begeerde Barbaresco en Barollo, de koning der wijnen…. We konden hem tijdig het zwijgen opleggen want zaten te schuiven op onze stoel, gretig om te kunnen vertrekken.

Zalig laverend tussen de velden met wijnranken en Nutella-bomen (hazelnoten), stoppen voor een koffietje en ’s avonds genietend op terras van ons hotel met een heerlijk glaasje bubbels, nadien van de lekkere maaltijd…, en zo dachten we onze volgende dagen door te brengen.

Helaas, pindakaas! De volgende dag heeft het maar 1 keer geregend, het duurde wel de hele dag en de dag nadien was het nog steeds van dat. In de namiddag klaarde het even op, haastten ons naar het hotel waar we terug de Vespa’s van stal haalden, maar na de tankbeurt maakten we wijselijk rechtomkeer.

Onze koffer zat ondertussen al goed vol met wijn, olijfolie, rijst, pasta…. Overal zie je ook van die enorme 5-liter-potten Nutella, die konden me niet verleiden. Maar dat het veel zuiniger is met de Vespa toeren dan met de auto, zoveel is zeker.

We hebben uiteindelijk toch nog een dagje bijgeboekt in ons hotel en aan de Jean gevraagd de Vespa’s een dagje langer te houden. De laatste dag bleef het droog, hebben we nog enorm genoten van onze rit, maar we zaten gewoon te klappertanden op de Vespa, zo koud hebben we het nooit gehad op geen enkele wintersportvakantie!

Veel foto’s hebben we niet genomen deze keer, in de regen zegt het al niet veel en als het dan wat beter was genoten we liever van ons ritje. Hierbij een klein samenraapsel van grauwe beelden van het prachtige landschap, zo te zien was het dus niet alleen de jeans die de vakantie overschaduwde....

Eerst nog even een waar gebeurd verhaal voor ik verder ga met het vervolg van de reis.

Zondagochtend in Monterosso leek het even op de vlucht naar Egypte, in de lobby viel je letterlijk over de koffers en toen de taxi (lees boedelbak) aankwam was het ineens hop en weg, anders werd het uren wachten. Eens terug in onze eigen auto, die stond in een parkeergarage even buiten de stad, kwamen we snel terug tot rust en zetten onze reis verder.

Aangekomen in ons nieuw hotel, waar we 5 keer zouden overnachten, werden de valiezen uitgepakt en kwam W tot de bevinding dat hij zijn lievelingsjeans vergeten was in het vorige hotel, hij wist precies aan welke kapstop en welk haakje hij ze gehangen had.  

Giulio, de vriendelijke schoonzoon van het familiepension, bood dadelijk zijn hulp aan, hij zou ervoor zorgen dat de jeans zo snel mogelijk naar daar verstuurd zou worden. Zoals alleen Italianen dat kunnen hoorden en zagen we hem gesticuleren, maar toen de hoorn terug op de haak lag vertelde hij ons dat ze de jeans niet gevonden hadden. Hij zei het niet bij dit te laten en zou ’s avonds nog eens  terugbellen.

’s Avonds nog steeds geen jeans, de ochtend nadien idem dito. W was zeer teleurgesteld, Giulio raadde ons aan een mail sturen. Maar een 6-tal mails later stonden we geen stap verder en was de hotelmanager er zich zelf gaan mee bemoeien dat we maar eens moesten ophouden zijn personeel vals te beschuldigen, dit was nog nooit gebeurd in hun hotel, het waren allemaal eerlijke mensen, er werd zelfs eens 5.000€ gevonden in een kamer… etc... etc….

OK, die jeans konden we dus vergeten, zoveel was duidelijk. Ik had al een paar pogingen bij W gedaan of hij wel zeker was dat hij die jeans wel mee had, maar dat was hij, voor de volle 100%, een beetje bits vroeg hij of ik dan niet gezien had dat hij ze zelfs 2 dagen gedragen had?…. 'Eigenlijk niet, nee...', maar goed, na meer dan 30 jaar samen let je daar misschien minder op, hoewel ik zijn kontje in die jeans toch nog wel de moeite waard vind.

Terug thuis, de 2^e dag, zie ik hem stokstijf voor zijn kast staan, mondje half open, wijzend met zijn vingertje naar zijn broeken… ‘Wat is er aan de hand schat?’... ‘Mijn jeans… ze hangt daar!’.

Ikzelf kan er goed om lachen, hij minder en is heilig overtuigd dat hij zijn jeans ginder gedragen heeft.

Ik heb ooit al veel verhalen gehoord over honden die door hun baasje honderden kilometer van huis worden achtergelaten en hun weg helemaal terugvinden, maar verhalen over jeans die zoiets kunnen…, mij niet echt bekend, enfin, tot een week geleden toch niet.

En van het rustige Camogli reden we naar Monterosso, het eerste plaatsje van de ‘Cinque Terre’, waar we ons in het massa-toerisme stortten. Het is er zeer mooi, maar oh zo druk, terwijl ik eerder liefhebber ben van een zekere schaarste aan mensen.

Zaterdagochtend namen we een treinticket waarmee we van het ene plaatsje naar het andere konden reizen. De bedoeling was met de boot terug te komen om die prachtige plekjes vanuit een ander perspectief te bewonderen, maar tegen die tijd stond er zo’n lange rij te wachten dat we wijselijk maar de trein terug genomen hebben.

Hierbij dan het fotoboekje van Camogli, wat me ginder niet lukte. Het was heel toevallig dat we daar aanbelandden, we namen gewoon afslag Recco, volgden een wegwijzer naar een bepaald hotel en dat leidde ons naar dit pittoresk plekje. Toen ik de naam van het plekje zag dacht ik aan een restaurant in Mechelen met die naam en meteen ook aan wat ik ooit op hun website las:  

In 1994 bezocht ik een vriendin in Italië die aan de Ligurische kust woont. Iedere dag werd ik aan tafel verwend met een heerlijk maal. Nooit had ik me zo’n variatie in pastagerechten kunnen voorstellen om dan maar te zwijgen over de verscheidenheid in sausen. Plots kreeg ik een reuze idee: “Waarom geen pastahuis openen in Mechelen?” Mijn vriendin vond het geweldig. Zo kwam het dat ik met haar van alle huisvrouwen die zij kent, de geheimen van de kookkunst leerde ontdekken. Op een dag maakten we een uitstap naar Camogli, een vissershaven in de buurt. Het was er zo mooi en de typische Italiaanse huizen en kleuren spraken zo tot mijn verbeelding dat ik de naam voor mijn pastahuis had gevonden had gevonden: ‘Camogli’.

Ook wij waren helemaal weg van het lekkere eten, de huizen, de kleuren, de promenade..., maar vooral van de sfeer in het haventje waar de vissers ’s ochtends hun waar aan de man brachten...