De duimen, kaarsjes en theelichtjes, de gekruiste vingers… het heeft geholpen!!!

Gisteren om 8:30 kreeg ik mijn kamer aangewezen door een lieve verpleegster en om 9u rolden ze me naar het operatiekwartier. Op de achtergrond was een plezante bende bezig, het ‘gesprek’, ging over ‘oren en poten’. Toen een Afrikaanse dame me wat later naar de operatiekamer bracht wou ik er meer van weten. In een krakkemikkig Vlaams vertelde ze dat ze 17kg vermagerd was, dat ze volgens haar collega’s vroeger goed voorzien was van oren en poten, nu niet meer. Dus hadden ze haar met z’n allen  een taalles gegeven, ze bleef het moeilijk vinden dat taaltje van ons, het verband tussen die oren en poten en kilo’s verliezen… het was een mysterie voor haar.

Enfin, de tijd was snel voorbij gegaan.

De chirurg begroette me heel hartelijk en zei dat het belangrijk was dat we tijdens de ingreep contact hielden en bleven doorpraten.  Eerst kreeg ik wat (echt) venijnige spuiten, daarna voelde ik trekken en sleuren (wat waarschijnlijk niet zo was, alleen zo aanvoelde) en na een tijdje zei hij dat het niet lukte met die ader, verdoving moest bijgeven en het met de ader van de hals moest proberen.

Ik begon me zeer moe te voelen… de dokter bleef praten en het antwoorden ging steeds moeizamer.

‘Gaat het wel mevrouw?’

‘Ja… doktel… maal… mijn… stem… wil… niet… meel… mee… ik… plaat… zo… tlaag… ik… kan… mijn… ‘l’ niet… meel… uitspleken’.

Ondertussen hoorde ik het biepje van de monitor steeds trager gaan en voelde me helemaal wegzinken. De assistente streelde zachtjes  mijn gezicht, vroeg of alles OK was:

‘ja, … maal… ik… ben… zo… moe…’.

Ik hoorde de dokter ‘mevrouw??? mevrouw!!! Niet slapen, blijven praten!’.

Een beetje later had hij de goede ader gevonden, ik voelde daarna nog veel brutaal geduw en gedraai met het apparaatje, maar ik kan niet zeggen dat het echt veel pijn deed, heel onaangenaam, dat wel. Ik heb op geen enkel moment gepanikeerd, maar was toch opgelukt toen hij zei dat hij alles nu kon dichtmaken.

Nadien werd ik met mijn bedje tussen de lange rij bedden en rolstoelen geparkeerd op radiologie, waar nog een foto genomen moest genomen worden. Aan een verpleger, die ik me van vroeger herinnerde als zeer sympathiek en behulpzaam, vroeg ik een glaasje water. Hij herkende mij ook (aan mijn mooie ogen, aldus de charmeur), gaf me water en zei dat hij me liever champagne zou aanbieden, maar in plaats daarvan manoeuvreerde hij mijn bedje als eerste tussen de andere uit, nam de foto, deed nog een klein babbeltje en wenste me veel moed en geluk toe.

Zodoende was ik om 12u weer in mijn kamer.

Heel goede ervaring in UZ Jette deze keer, wat anders dan de vorige keren op oncologie, waar ze –aldus de lieve verpleger- zelf slachtoffer geworden zijn van hun succes.

De eerste dagen moet ik het rustig aan doen, zodat het apparaatje zich op de juiste plaats kan vastzetten. Ik vrees dat rusten niet moeilijk zal zijn, want het doet toch meer pijn dan verwacht. Vandaag dus ganse dag in de luie zetel met af en toe een pijnstillertje.

Al jaren ga ik bij dezelfde apotheker, hier vlakbij. Met z’n drieën staan ze in de (te) kleine winkel en alle drie hebben ze veel vakkennis, zijn ze vriendelijk en bijzonder behulpzaam. Het was voor ’t eerst dat ze me zagen sinds onze terugkeer. Natuurlijk kennen ze mijn (ziekte)verleden en vroegen hoe het was. Nadat ik mijn verhaal deed zeiden ze me bijzonder positief te vinden. En voilà, hier knelt het schoentje.

Ik krijg dat zo vaak te horen en –eerlijk- ik vind dat niet van mezelf. Ik beschouw me eerder als een zeer rationeel iemand, met inderdaad het nodige optimisme, maar ook met serieuze dipjes.

Tijdens mijn vorige chemobehandeling zei mijn collega –die haar bureau net naast het mijne had en me soms hoorde neuriën of zelfs zingen- dat ze dat niet kon begrijpen dat ik zo vrolijk kon zijn in de gegeven omstandigheden.

Dat ik ‘positief omga met mijn ziekte’ is ook al zoiets dat me bekend in de oren klinkt, maar ook dat is maar schijn, ik vind het dik kl#$! en vind niks positiefs aan kanker.

Ik maak me zelfs heel boos als ik teveel positieve dingen hoor over kanker, die vrolijk zwaaiende vrouwen die borstkanker overleefden, wiens leven een nieuwe (positieve) wending kreeg, ze genieten nu meer, ze worden van de slag artistiek of…, dikke zever allemaal  als je ’t mij vraagt. Het is een kut-ziekte! En als dat sommige mensen aanzet om iets totaal anders te gaan doen of meer te genieten of wat dan ook, dan vind ik dat alleen spijtig voor hun dat ze voordien die kans niet grepen.

Nee, niks goed is er aan kanker! Zeg dat ik het gezegd heb. Wat uiteraard niet wil zeggen dat ik besloten heb om in mijn zetel te gaan zitten kniezen. Integendeel, als ik het geluk heb dat ik niet al te ziek ben van de behandeling zal ik zeker met volle teugen genieten van de goeie dagen.

Oh ja, het apothekerverhaal, daar was ik mee bezig, ik ga dus even verder. Toen ik wegging zeiden ze nog dat ze voor me zouden duimen en dat ik maar verder zo positief moest blijven, dat het dan wel allemaal goed zou komen…. Menen ze dat nu echt, vraag ik me dan af. Dat duimen, OK, dat zal me niet genezen, maar doet enorm goed te horen. Maar… de kracht van positief denken, dat optimisten langer leven en dat alles wel goed komt als je iets maar hard genoeg wil, enz. enz., het zal je uiteraard wel helpen om het allemaal wat beter te verwerken. Maar je ziekte overwinnen? Nee, maak dat de ganzen wijs, ik ken al teveel positieve sterke mensen die daar niet in slaagden.

Ben ik nu ineens een pessimist? Krijg ik nu slechte punten omdat ik dit neerschrijf? Gaan jullie me nu allemaal veroordelen? Ik hoop van niet en dat jullie begrijpen wat ik wil zeggen. Is dat niet zo, well, so be it. I’ll do it my way!

De apothekers? Het blijven schatten in mijn ogen. Foute reacties zijn er niet. Dus, blijf me toch maar aanmoedigen, om het even op welke manier, ik kan het gebruiken. Do it your way!

Het was vrijdag weer druk in UZ Jette, weer een wachttijd van meer dan 3 uur! Kindle weer in aanslag, veel gelezen, alhoewel, het leek eerder op ‘ogen over de tekst laten glijden’ en dit vaak bladzijden lang tot ik tot het besef kwam dat er niets van het verhaal was doorgedrongen. Zo zenuwachtig? Bah, ja en nee…, ik wist eigenlijk wat me te wachten stond, edoch, het wachten maakte me dit keer enorm onrustig. Gelukkig had ik een lieve ‘mede-wachtende’ naast me die voor wat afwisseling zorgde met een leuke babbel.

Wat ik te horen kreeg was niet wat ik stilletjes gehoopt had, wel wat ik verwachtte. Mijn rationele ingesteldheid en informatiedrang hadden me daarop voorbereid, alleen moest de ‘grote manitou', de prof dus, het nog in zoveel woorden zeggen: het wordt weer een kale zomer, terug chemo dus.

Over 2 weken wordt de behandeling opgestart, maar eerst moet ik nog een port à cath (poortkatheter) (klik) laten inplanten om het toedienen te vergemakkelijken. Misschien herinneren jullie zich nog dat ik dat ding er liet uithalen op aanraden van dokter Alleschaatchoet in de US (zie mijn postje van 8-10-2008) (klik). Ik had indertijd beter naar die pipo met zijn oranje bril geluisterd, dan bleef ik nu tenminste van die operatie gespaard. Maar, heb ik niet gedaan, eigen schuld dikke bult dus.

Toen ik deze blog opstartte wou ik zoveel mogelijk het onderwerp kanker bannen, ik wou niet het zoveelste 'kankerblogje', doch maak me net de bedenking dat ik het uiteindelijk toch gebruik als therapie om het allemaal wat draaglijker te maken. Maar hopelijk kan ik nog heel veel ‘wel’ tussen het ‘wee’ vertellen, ik maak zeker de nodige ruimte om over wat anders te bloggen.
OK, ik heb weer eens een gevecht verloren, maar de oorlog gaat nog even door en ‘cross fingers’ dat de munitie sterk genoeg zal zijn om de indringers weer een tijdje buiten strijd te zetten.

De voorbije dagen waren heel verwarrend, er werd gewikt en gewogen, zou ik gaan voor de behandeling of toch niet? Hoe meer ik erover nadacht hoe meer vragen er opkwamen, hoe meer twijfels…. Ondertussen werd er nog wat over en weer gemaild met de dokter, werden mijn afspraken voor onderzoeken vastgelegd en… werd ‘gezocht’ naar voldoende tumormateriaal, ook een vereiste van het farmaceutisch bedrijf om te kunnen deelnemen aan de studie. En dat materiaal is zoek of niet meer voorradig.

Een biopt van de nieuwe haarden kan blijkbaar niet en voilà, terug naar af!  Keuzeprobleem opgelost, nu weer afwachten wat de prof te vertellen heeft eind volgende week. Nog langer afwachten of een andere behandeling….

Veel mensen begrijpen niet waarom er niet snel wordt ingegrepen als duidelijk is dat de kanker weer actief is, altijd als men iets hoort of leest in verband met kanker wordt er op gehamerd dat rap ingrijpen cruciaal is.

Wel, dat is zo, maar blijkbaar is dat niet meer zo belangrijk als het gaat over uitzaaiingen. Begrijpe wie begrijpen kan, voor mij blijft het angstaanjagend om dat ‘onkruid’ laten verder te woekeren. Dus zit ik met een serieus dubbel gevoel en ben ik bang, de dokter in de US wou al een chemo-behandeling starten in januari, hier wordt rustig de kat uit de boom gekeken.

Maar nu even alle sombere gedachten in een doosje en gaan genieten van het sterretjes-eten en nog veel meer op Culinaria!
Euhhh, ’t is toch de 5^e vandaag?

Nee, het vlotte verloop van de afspraken van vorige week zette zich gisteren niet verder. Keurig op tijd (as always) trakteerde ik mezelf eerst op een koffietje, nadien installeerde ik me in de wachtplaats met mijn Kindle. Na bijna 3 uur wachten was ik eindelijk aan de beurt.

‘En mevrouw, vertel eens…’.

‘Hmm, dokter, vertelt u het eens…’.

‘De MR… klik klik klik…’. De MR van de hersenen, dat was mijn grootste angst. Nog voor ze iets kon zeggen wist ik al dat het snor zat, ik spiekte mee op het scherm en het verslagje was heel kort, oef. Inderdaad, niks noemenswaardig te zien tenzij die chronische sinusitis. Chronische sinusitis…??? Dit was nieuw voor mij, maar pollenallergie zou de oorzaak kunnen zijn.

Weer een paar muisklikken verder… een bedenkelijk gezicht van dokter F: ‘progressie van de kanker, uitzaaiingen op de pleura (longvlies) en aangetaste klieren achter het sternum (borstbeen) zijn toegenomen, zowel in aantal als in omvang’. Hier was ik op voorbereid, zonder pessimistisch te zijn wist ik ook wel dat die kankercelletjes domein zouden winnen tijdens die 2 maanden zonder tegenaanval.  

Dan stelde ze me een behandeling voor in studieverband, maar zonder het fiat van de prof kon ze hierover niet beslissen. Ze probeerde hem te bereiken, maar zonder succes. In grote lijnen gaf ze uitleg en printte het 16 bladzijden lang patiënten-informatieformulier uit zodat ik alle details eens rustig kon doornemen. Vermits de prof in de namiddag consultatie had stelde ik voor op hem te wachten, wat ze een goed idee vond.
'Vat gewoon post voor zijn box en pak hem bij zijn schabbernak als hij er aan komt' (maar dan met iets andere woorden).

Ondertussen was het al bijna 13u, rap naar W gebeld met een korte uitleg, diagonaal het formulier doorgenomen en dat bracht me helemaal van de kaart. Om niet in een huilbui uit te barsten nam ik terug mijn Kindle op mijn schoot die me meenam naar ‘The Island beneath the Sea’.

Een uurtje later zie ik daar een knapperd door de gang komen… nee, niet de prof, maar mijn grootste steun en toeverlaat die me een hart onder de riem kwam steken en op kantoor alles gelaten had voor wat het was.

Nog een uurtje verder zei de verpleegster dat het geen zin had te wachten op de prof want dat hij de rest van de namiddag in vergadering zou zijn. De wachttijden waren daar ondertussen nog verder opgelopen, de wachtzaal zat en stond proppenvol, je zou denken dat er iets gratis te krijgen was mocht je die massa mensen op een markt of beurs zou zien...

Op het secretariaat, waar ik afspraak ging vastleggen met de prof kreeg ik te horen dat hij vanaf morgen tot 11 juni met verlof was. Teleurgesteld en moe van het lange wachten trokken we huiswaarts. Na rustig overleg besloot ik dokter F te mailen met de vraag of ze toch nog voor zijn verlof kon overleggen met de prof over de te kiezen behandeling en ja, om 20u kreeg ik antwoord dat ook hij dit de meest aangewezen behandeling vond en ik alvast de nodige bijkomende onderzoeken kon plannen om zodoende direct te kunnen starten bij zijn terugkeer.

Maar hoe meer we nadenken over de behandeling, hoe meer twijfels we hebben, zoveel bijwerkingen en daarenboven risicovol…, nee, daar worden we niet vrolijk van, vooral daar ik meestal nogal goed in de prijzen val qua nevenwerkingen.

Wordt vervolgd, ik weet het even niet meer.

Wat zaterdag een leuk intermezzo moest worden om de gespannen zenuwen wat te relaxen, is een beetje in mineur afgelopen.

Iedereen hier weet dat ik kik op alles wat met eten te maken heeft. Ik kook heel graag, snuister graag tussen kookpotten en keukenspulletjes, zit met kruiden bezig, lees over ingrediënten, groenten… noem maar op. Toen ik las over Culinaria sloeg mijn hart een slagje over van opwinding en wilde zo snel mogelijk reserveren. Ineens dan maar een Viparrangement geboekt, de (voor)pret kon niet op.

Gisterochtend bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen, nam een relaxerend bad, trok mijn meest comfortabele sneakers aan, makkelijk zittende en lichte kledij, klein vederlicht schoudertasje en (veel te vroeg) vertrokken we, op weg naar Tour & Taxis. Ik wou het daar zolang mogelijk uithouden, wou zoveel mogelijk meepikken, ik was voorzien om met mijn energie serieus in ’t rood te gaan.

Een kwartier voor de opening reden we de lege parking op, ik zag geen banners of affiches van Culinaria en was heel verwonderd dat er zo weinig belangstelling was 10 minuten voor opening. De ingang van de beurs stond ook niet zo direct duidelijk aangegeven, dus maar even nagevraagd aan mensen die daar aan ’t werk waren… ‘mais madame, c’est la semaine prochaine…’ .

OK zeggen jullie nu, een week extra om je te verkneukelen, en ja, daar is iets van aan, maar we zitten wel met een dubbele boeking voor volgende zaterdag, die uitnodiging bij heel goeie vrienden zeg ik ook niet graag af. Heb nu een mail gestuurd naar Sherpa met de vraag om de tickets in te ruilen voor een andere dag, maar op hun site lees ik duidelijk ‘Dit ticket kan niet terugbetaald, noch omgewisseld worden’.

En nu?

Vakantie al weer even achter de rug, het doormijmeren over de vakantie ook…, ik heb dat zo lang mogelijk proberen vast te houden maar ondertussen lukt het niet echt meer en doet het weer raar in mijn buik, om van de muizenissen in ’t kopke nog te zwijgen. Heel de tijd heb ik geprobeerd zo weinig mogelijk na te denken en hield mijn hamerke in de aanslag om de angst een klop te geven zodra die toesloeg. Tijdelijk is dat gelukt, maar sinds een paar dagen doet het hamerke serieus werk, kloppekloppeklop….

Mijn 2 maanden respijt zijn dus voorbij en de jacht op de schobbejakken is weer open.

Vandaag heb ik er mijn eerste bezoekje van de week aan UZ Jette er al opzitten, een ontspannend onderzoek trouwens. Het aanprikken (in de voet) lukte van de eerste keer en om 9:15 werd ik al naar een ruimte gebracht waar ik verzocht werd me zoveel mogelijk te ontspannen. Van de nood een deugd makend viel ik in slaap als een blok, een tijd later waggelde ik (letterlijk) naar de scan, zo slaapdronken was ik. De mensen daar excuseerden zich voor het wachten, ik had geen flauw idee hoelang ik daar gelegen had, dus wist even niet waar ze het over hadden.  

Ik kreeg weer de raad heel veel te drinken en zeker niet in de buurt van kinderen of zwangere vrouwen te komen. Niettegenstaande blijven ze beweren dat die onderzoeken niet zo schadelijk zijn. Dat krijg ik dus niet aan elkaar geknoopt: ze jagen een hoge dosis van dat spul door je aderen... voor jezelf is er niks aan de hand, maar voor personen die nog maar in je buurt komen wel... Enfin, niet teveel over nadenken...

Donderdag nog een paar onderzoeken en volgende week op gesprek om te zien hoe we de indringers te lijf zullen gaan.

Spannend dus weer de komende dagen.

Van Monterosso reden we ’s zondags dus naar Castellinaldo, deden een tussenstop in Asti en genoten op een terras van een glaasje met heel veel antipasti. Het was zondag en dat was te zien, terrassen zaten vol met mooi uitgedoste Italianen. Wat een stijl hebben die mensen toch!

Ons hotelletje was een echt pareltje, uitgebaat door màmma en papà Viberti, hun 2 dochters en een schoonzoon. Het telt 8 kamers, rustiek gemeubileerd, maar voorzien van de modernste voorzieningen.

Maandag kwam de Vespa-man, een Vlaming nog wel, Jean De Vos. Hij gaf ons de nodige instructies, wat uitleg over de routes, over de streek, waar we best konden eten, waar we zeker koffie moesten drinken, waar de beste Prosecco te koop was en de fel begeerde Barbaresco en Barollo, de koning der wijnen…. We konden hem tijdig het zwijgen opleggen want zaten te schuiven op onze stoel, gretig om te kunnen vertrekken.

Zalig laverend tussen de velden met wijnranken en Nutella-bomen (hazelnoten), stoppen voor een koffietje en ’s avonds genietend op terras van ons hotel met een heerlijk glaasje bubbels, nadien van de lekkere maaltijd…, en zo dachten we onze volgende dagen door te brengen.

Helaas, pindakaas! De volgende dag heeft het maar 1 keer geregend, het duurde wel de hele dag en de dag nadien was het nog steeds van dat. In de namiddag klaarde het even op, haastten ons naar het hotel waar we terug de Vespa’s van stal haalden, maar na de tankbeurt maakten we wijselijk rechtomkeer.

Onze koffer zat ondertussen al goed vol met wijn, olijfolie, rijst, pasta…. Overal zie je ook van die enorme 5-liter-potten Nutella, die konden me niet verleiden. Maar dat het veel zuiniger is met de Vespa toeren dan met de auto, zoveel is zeker.

We hebben uiteindelijk toch nog een dagje bijgeboekt in ons hotel en aan de Jean gevraagd de Vespa’s een dagje langer te houden. De laatste dag bleef het droog, hebben we nog enorm genoten van onze rit, maar we zaten gewoon te klappertanden op de Vespa, zo koud hebben we het nooit gehad op geen enkele wintersportvakantie!

Veel foto’s hebben we niet genomen deze keer, in de regen zegt het al niet veel en als het dan wat beter was genoten we liever van ons ritje. Hierbij een klein samenraapsel van grauwe beelden van het prachtige landschap, zo te zien was het dus niet alleen de jeans die de vakantie overschaduwde....

Eerst nog even een waar gebeurd verhaal voor ik verder ga met het vervolg van de reis.

Zondagochtend in Monterosso leek het even op de vlucht naar Egypte, in de lobby viel je letterlijk over de koffers en toen de taxi (lees boedelbak) aankwam was het ineens hop en weg, anders werd het uren wachten. Eens terug in onze eigen auto, die stond in een parkeergarage even buiten de stad, kwamen we snel terug tot rust en zetten onze reis verder.

Aangekomen in ons nieuw hotel, waar we 5 keer zouden overnachten, werden de valiezen uitgepakt en kwam W tot de bevinding dat hij zijn lievelingsjeans vergeten was in het vorige hotel, hij wist precies aan welke kapstop en welk haakje hij ze gehangen had.  

Giulio, de vriendelijke schoonzoon van het familiepension, bood dadelijk zijn hulp aan, hij zou ervoor zorgen dat de jeans zo snel mogelijk naar daar verstuurd zou worden. Zoals alleen Italianen dat kunnen hoorden en zagen we hem gesticuleren, maar toen de hoorn terug op de haak lag vertelde hij ons dat ze de jeans niet gevonden hadden. Hij zei het niet bij dit te laten en zou ’s avonds nog eens  terugbellen.

’s Avonds nog steeds geen jeans, de ochtend nadien idem dito. W was zeer teleurgesteld, Giulio raadde ons aan een mail sturen. Maar een 6-tal mails later stonden we geen stap verder en was de hotelmanager er zich zelf gaan mee bemoeien dat we maar eens moesten ophouden zijn personeel vals te beschuldigen, dit was nog nooit gebeurd in hun hotel, het waren allemaal eerlijke mensen, er werd zelfs eens 5.000€ gevonden in een kamer… etc... etc….

OK, die jeans konden we dus vergeten, zoveel was duidelijk. Ik had al een paar pogingen bij W gedaan of hij wel zeker was dat hij die jeans wel mee had, maar dat was hij, voor de volle 100%, een beetje bits vroeg hij of ik dan niet gezien had dat hij ze zelfs 2 dagen gedragen had?…. 'Eigenlijk niet, nee...', maar goed, na meer dan 30 jaar samen let je daar misschien minder op, hoewel ik zijn kontje in die jeans toch nog wel de moeite waard vind.

Terug thuis, de 2^e dag, zie ik hem stokstijf voor zijn kast staan, mondje half open, wijzend met zijn vingertje naar zijn broeken… ‘Wat is er aan de hand schat?’... ‘Mijn jeans… ze hangt daar!’.

Ikzelf kan er goed om lachen, hij minder en is heilig overtuigd dat hij zijn jeans ginder gedragen heeft.

Ik heb ooit al veel verhalen gehoord over honden die door hun baasje honderden kilometer van huis worden achtergelaten en hun weg helemaal terugvinden, maar verhalen over jeans die zoiets kunnen…, mij niet echt bekend, enfin, tot een week geleden toch niet.

En van het rustige Camogli reden we naar Monterosso, het eerste plaatsje van de ‘Cinque Terre’, waar we ons in het massa-toerisme stortten. Het is er zeer mooi, maar oh zo druk, terwijl ik eerder liefhebber ben van een zekere schaarste aan mensen.

Zaterdagochtend namen we een treinticket waarmee we van het ene plaatsje naar het andere konden reizen. De bedoeling was met de boot terug te komen om die prachtige plekjes vanuit een ander perspectief te bewonderen, maar tegen die tijd stond er zo’n lange rij te wachten dat we wijselijk maar de trein terug genomen hebben.

Hierbij dan het fotoboekje van Camogli, wat me ginder niet lukte. Het was heel toevallig dat we daar aanbelandden, we namen gewoon afslag Recco, volgden een wegwijzer naar een bepaald hotel en dat leidde ons naar dit pittoresk plekje. Toen ik de naam van het plekje zag dacht ik aan een restaurant in Mechelen met die naam en meteen ook aan wat ik ooit op hun website las:  

In 1994 bezocht ik een vriendin in Italië die aan de Ligurische kust woont. Iedere dag werd ik aan tafel verwend met een heerlijk maal. Nooit had ik me zo’n variatie in pastagerechten kunnen voorstellen om dan maar te zwijgen over de verscheidenheid in sausen. Plots kreeg ik een reuze idee: “Waarom geen pastahuis openen in Mechelen?” Mijn vriendin vond het geweldig. Zo kwam het dat ik met haar van alle huisvrouwen die zij kent, de geheimen van de kookkunst leerde ontdekken. Op een dag maakten we een uitstap naar Camogli, een vissershaven in de buurt. Het was er zo mooi en de typische Italiaanse huizen en kleuren spraken zo tot mijn verbeelding dat ik de naam voor mijn pastahuis had gevonden had gevonden: ‘Camogli’.

Ook wij waren helemaal weg van het lekkere eten, de huizen, de kleuren, de promenade..., maar vooral van de sfeer in het haventje waar de vissers ’s ochtends hun waar aan de man brachten...

Hier nu weer een postje zien verschijnen... jullie raden het al, het deugt niet. Voor diegenen die een beetje Italiaans verstaan dus, het is rot weer hier. Gisteren regende het de ganse dag, vespa’s bleven op stal. De weersvoorspellingen echter zagen er goed uit voor de komende dagen, dus geen probleem en de auto in.
We besloten hier een dagje langer te blijven om dat verloren vespa-dagje in te halen, tot vrijdag dus, maar zoals het er nu uitziet zou eerder vertrekken meer voor de hand liggen.

Gisteren was onze dag nog goed gevuld, we bezochten een aantal wijnboeren en vulden onze koffer met flessen van dat heerlijke vocht. In de late namiddag, eindelijk hadden ze hierboven de sluizen dichtgezet, flaneerden we wat door de winkelstraten van Alba en was het mijn beurt om de koffer te vullen, dit keer met flessen olijfolie, hazelnoten, pasta....

Vandaag... waarschijnlijk zullen we Barollo bezoeken en een paar kastelen. Het weer ziet er ietsje beter uit, maar op een vespa ben je al snel zeiknat zelfs als het maar wat druppelt, dus dan maar weer de auto in.  

Ik wou nog rap een fotoboekje laden van Camogli, helaas is de verbinding niet sterk en duurt het een eeuwigheid, dus dat hebben jullie nog tegoed! Dan maar dit grappige fotootje...

Rap een kort verslagje, want eindelijk een beetje tijd én internet toegang.

Vandaag de eerste dag op de Vespa, we hebben er meer dan 100 km opzitten en bezochten de Roero streek. Het is echt fun en bovendien ideaal om door de streek hier uit te kammen. Het weer is niet schitterend, maar het bleef droog. Voor morgen wordt er regen voorspeld, bah, dan is de fun er af natuurlijk, maar cross fingers dat we tussen de buien door toch de motor op kunnen.
Uitgebreider verslag en fotootjes van dit alles later.

De eerste dagen hield het zonnetje ons wel heel de tijd gezelschap en onze eerste stop donderdag was meteen een echte toevalstreffer, Camogli. Ronduit prachtig! Een plaatsje om van weg te dromen.
Vrijdagmiddag vertrokken we van daar naar Cinque Terre, zo mooi ook, maar heel toeristisch, molta gente! Het was natuurlijk het 1 mei weekend. We verbleven 2 nachten in een hotel in Monterosso, het eerste plaatsje van de 5 ‘terre’. Zaterdag bezochten we de 4 andere per trein, allemaal aan de Ligurische kust dus, op amper een aantal kilometer van mekaar. Sprookjesachtig allemaal, maar dan moet je de massa toeristen wel kunnen wegdenken.

Zondagochtend vertrokken we daar in de kletsende regen naar Castellinaldo, gelukkig trok de donkere lucht op tijdens de rit. We genoten nog van een aperootje en een lichte lunch in Asti, een 30-tal km hiervandaan vooraleer in te checken in ons hotelletje tussen de wijngaarden.

Maar genoeg, ik houd het hier maar bij, want de proscecco staat beneden al koud....

PS foto is Camogli 's avonds

Nee, we zijn nog niet vertrokken, dat is donderdag pas.

Ondertussen vond ik dit nog een klein postje waard. We wonen in een kleine stad, uiteraard heeft dat enorm veel voordelen en wat nadelen. Maar wat o.a. zo mooi is hier aan onze steden, is het beeld van  al die kerktorens die overal uittorenen. Vanuit ons appartement zie ik aan elk raam torens staan, de ene al wat verderaf dan de andere, de ene al wat mooier dan de andere... ik kon zo maar even negen verschillende torens ontwaren.

Voilà, kijk ook eens, ik plakte ze samen:

Mocht  ik niets meer posten voor donderdag, ik neem alleszins mijn laptopje mee, misschien blog ik wel wat tijdens mijn vakantie.

 
Een paar jaar geleden viel mijn oog op een reportage in het maandblad Milo over vakantie in Italië per vespa. Ik scheurde de 4 pagina’s uit en bewaarde ze... ergens, het blad Milo zelf is ondertussen een stille dood gestorven. Vorige week doken die pagina's ineens op en de beslissing was meteen gevallen, met de vespa wandelen door mooie landschappen in Italië, dat was het wat ik wou en het kostte geen moeite om ook W hiervoor warm te krijgen.

We kozen voor de Piemonte, letterlijk land aan de voet van de berg. Het is  een streek die nog niet is platgelopen door het massatoerisme. Ter plekke hebben we elk een vespa ter beschikking, krijgen een informatiepakket waarin o.a. een aantal routes staan uitgestippeld, lunchsuggesties, bezienswaardigheden..., maar je doet alles op je eigen tempo.

Het kleine hotelletje (9 kamers) is rustig gelegen tussen de wijngaarden op een heuvel, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt van de hele omgeving. De voorgestelde vespa tochten volgen de routes van de 3 grote wijnen van de regio: Barolo, Barbaresco en Roero, ze leiden je over kronkelende wegen tussen cipressen, over glooiende landschappen, langs kastelen, torens, forten..., ik droom al helemaal weg. Ik verwacht een vakantie met een beetje cultuur (ma non troppo), veel natuur en nog meer gastronomie. De verfijnde Piemontse gastronomie die internationaal bekend is geworden door zijn Slow Food, de internationale beweging ter verdediging van het recht op genieten van goed eten en drinken, eens wat anders dan de snelle hap (die ook lekker was) in de US.

Vespa, Italiaans voor wesp, zo genoemd naar haar slanke taille en zachte gezoem. Begin mei zijn we ribbes!!!!

Et voilà, ze houdt zich niet alleen bezig met terrastuinieren….
Dit zal washoktuinieren zijn zeker?



Mjam mjam, heel lekker! En zo is het raadsel dan meteen ook opgelost!