Hier is het genieten, genieten van ons huisje met onze eigen spulletjes, met een vergiet om pasta en groenten af te gieten, met een slacentrifuge, met kookpotten in alle formaten, stoelen rond de tafel, een zachte deken op bed…. Om nog te zwijgen van al die kleine snuisterijtjes die er al jaren gewoon zijn, mijn zilveren doosjes, mijn poppetjes (herkennen jullie vast op de foto), boeken, schilderijen….

Al goed dat we onze elektrische huishoudapparaten niet meebrachten, die hebben we hier gekocht, eigenlijk om het gedoe met Amerikaanse stekkers te vermijden. Onze vloerlampen, radiowekkers, PC… hebben we –helaas- wél mee verhuisd. Het werkt allemaal, maar hoe? Alles in slow motion! Geen goed idee dus. Gelukkig was het nog weekend toen we merkten dat de tijd in de slaapkamer wel héél traag vooruit ging, enfin, toch aan 1 kant van het bed, waar de wekker stond die in de verhuis zat.

Mijn energie is ondertussen wel volledig opgebruikt, dat is niet erg, kan nu zalig uitrusten. Dat is nodig, want ben serieus in het rood gegaan. Nadat alles netjes een plaats had gekregen in huis, moe maar voldaan, moest ik zo nodig maandag nog een plastiek koffer die in de tuin staat, ontruimen. De huiseigenaar had die gebruikt om resten van vloer- en terrastegels in te zetten. Om die leeg te maken was er eigenlijk mankracht (of een stevig vrouwmens) nodig, maar ik krijg die leuke invallen altijd als W er niet is en dan moet het sito presto gebeuren. Om die dan ook nog eens zo proper te krijgen dat je er witte tuinkussens kan in stoppen, dat is schrobben geblazen! Eens ik in overdrive sta ga ik door en dan duurt het een aantal dagen voor ik weer normaal functioneer.

Ik weet dat ik snel moe ben, heb mijn leven daar aan aangepast, ik zeur daar niet (meer) over, maar de keren dat ik het vergeet, wel, dan ben je liefst niet in mijn omgeving!

Dat is mede de reden ook waarom ik indertijd één van de moeilijkste beslissingen nam in mijn leven, nl. stoppen met werken. De weekends waren een hel. Ik had dan nog het geluk altijd op volle begrip te kunnen rekenen van baas en collega’s, maar bah, ik wou niet zo’n ‘prutsjobke’ van 4-5 uur per dag, maar een heuse volwaardige job…. Bizar? Bof ja, weer zo’n rare kronkel van mij zeker, ik ging altijd zo graag werken….

Nu weet ik dat ik écht zaag, maar, blame it on the fatigue, zo is het er nóg eens uit….

Hondsmoe en overal pijn, maar superdesuperdeblij!

Vrijdagnamiddag om 15:30 belde W dat ik hem snel moest komen ophalen, want Vadin zou een halfuurtje later aankomen met de levering. Helemaal opgewonden was ik toen om 16:30 een XXXL-truck Middlebury lane inreed. Je zag onze spullen nauwelijks staan in dat groot gevaarte. De angst pakte me even bij mijn nekvel, het leek zo weinig! Ik wist wel zeker dat er een aantal zaken zouden ontbreken.

En, dit is echt niet te geloven… alle dozen waren onaangeroerd, net zo verpakt als ze in juli in de Lange Schipstraat de deur uitgingen!!! Fantastisch natuurlijk, maar die hele heisa en alle smoesjes gewoon om hun vertraging te camoufleren en  extra te kunnen aanrekenen. Want wat we uiteindelijk bijbetaalden was storage, voor de periode dat de goederen wachtten op transport, de tijd die zij nodig hadden om hun planning te maken.

Een hele opluchting, dat wel, maar je voelt je wel serieus bij je pietje genomen.

Vadim en zijn maat hebben samen met W alles gebracht waar het moest, ik vinkte aan op de inventaris: item 17, 33, 87… ha, daar item 57, mijn black beauty… item 45, 18, 23, 66… tot er tenslotte voor elke lijntje een mooi blauw vinkje stond… oef!

De schade is zeer beperkt, een wieltje van de bureaustoel en mijn fietscomputer ontbreken, één glas is gebroken en dat is het zowat.

Zaterdag de hele dag druk bezig geweest met beneden alles uit te pakken en op de plaats te zetten, gisteren boven de kleerkasten gevuld, de hele boel opgekuist en we hebben zowaar nog een klein ritje op de fiets gemaakt en nadien in onze eigen tuinstoelen een heerlijk lange dut gedaan.

We zijn thuis! Eindelijk!

Het blijft wachten op Godot….

Chauffeur heeft nog niet gebeld, het is ongeveer 13u. Hij zou ons een uurtje of twee voor levering een seintje geven… ik ben nu bezig mijn laatste beetje geduld op te gebruiken. Duim duim duim voor vandaag, zucht, blaas, pfwwww, nee, niet nog een dag langer….

Zie, mijn garage staat wagenwijd open en ik wacht….

Zien jullie geen nieuw postje meer verschijnen dit weekend, dan betekent dat goed nieuws, want volop bezig uit te pakken, onze kasten vullen, fietsen opblinken…. Komt er wel eentje, pfwww… lees het dan maar beter niet!

Mooi weekend aan iedereen daar!

...en dan nu... wat gratis reclame voor Gosselin!
Net geteld 16 mails zijn er gisteren in en uit gegaan i.v.m. onze container: z e s t i e n alstublieft! En weet-niet-hoeveel telefoontjes, van ’t kastje naar de muur dus. Ik hoef er zeker niet bij te zeggen dat de toon alsmaar grimmiger en grimmiger werd naarmate de dag vorderde? Ik plak de laatste mail van gisteren er even bij, geadresseerd aan Gosselin en met de hele reutemeteut subcontractors in kopie, zo kunnen jullie 'n beetje meeproeven van de sfeer….

Heb eindelijk wel begrepen waarom het zo lang duurt, in 't kort: wij hebben een contract afgesloten in België met Gosselin, zij werken hier in de US met een onderaannemer, Global Freight (de eerste keer dat ze met die firma werken??!!! sic.). Global Freight op zijn beurt heeft een onderaannemer met opslagruimte, Supermovers. YAIR doet hun transport, juist, ook in onderaanneming! Onze zending hebben ze toevertrouwd aan Vadin, chauffeur die eveneens in onderaanneming werkt, m.a.w. subcontractor number 5!

Gentlemen,

The wonders of moving with Gosselin….

We had hoped the end of this story was in sight, however… a new subcontractor has popped-up, we have lost count but we believe this to be number 5.
The driver, an independent company, picking jobs up from whoever, is loading our stuff today (?) hopefully, because when we got in contact with "SUPERMOVERS" they didn't have a clue. The messages on delivery were ranging from this weekend to probably within 7 to 10 days.

But only the driver was sure to tell me because he makes up his own planning, because he is an independent, and as soon as the stuff is out of their warehouse... who knows what happens,  right? Someone else's problem!
Then the next step, we talked to the driver. Yes, he did remember there was some international move for delivery in Denver, Colorado... !!!crrrggghhh!!!! 
After some careful explanation and some research from his side: well yes, there was also something he could load for Irvine, but he did not know before tomorrow, when he picks-up his truck from… right! the SUPERMOVERS!
The guy was kind enough to propose to give us a call tomorrow, if he has our goods on his truck, he will deliver Friday or Saturday, but maybe not….
So we are back to a catch22,  Supermovers can't tell because the driver is in charge, the driver can't tell because Supermovers are loading his truck….

Gentlemen, if we do not get a positive call from the driver tomorrow, we will take a flight to San Francisco, organize our own transport, delivery, just let us know by return who to charge!!!

Raakte daarnet niet ingelogd, is ondertussen al 12u en volgens de Supermovers ‘zou’ de truck geladen staan, chauffeur was niet te bereiken, want had nog een opdracht in San Francisco.

Wordt vervolgd….
Yours faithfully,

Hoewel het pas eind volgende week Halloween is, hebben de pompoenen en heksen al plaats geruimd voor de Kerstman. Je vindt alleen nog wat beschadigde rommel in een of andere grabbeltrom, zoals een gedeukte pompoen, een heks met gebroken bezem, een kapotte deurkrans, een trol zonder neus….

Heb ondertussen wat research gedaan omtrent het fameuze ‘trick or treat’-gedoe, want heb geen idee hoe het er hier aan toegaat en aan hoeveel bezoekjes we ons kunnen verwachten. Dit is het resultaat van mijn enquête:

·         doe gewoon al je lichten uit, ga naar de bioscoop en kom niet terug voor middernacht;

·         koop minstens 150 à 200 snoepen, want je krijgt zeker een 50-tal groepjes aan de deur en geeft telkens een minimum van 3 snoepjes;

·         zet een grote mand snoep aan je deur en maak je huis heel spooky;

·         geef geen snoepjes, maar appeltjes, dat is beter voor de kindjes….

Ik denk maar dat ik voor de snoepjes ga, want het afbollen en lichten doven… bof, dat is niet echt mijn stijl. Trouwens, ben benieuwd en wil het wel eens meemaken. Dat van die appeltjes heb ik even overwogen, daar zit iets in, maar is dat niet de taak van de ouders? Van zich eens per jaar vol te proppen met snoep zullen ze geen 100 kg gaan wegen, zeker?

En de overschot van de troep? Blijkbaar kan je dat nadien gewoon terugbrengen naar de winkel. Nauwelijks te snappen, weet ik, heb hier al vaker een frons getrokken, this is America!

Om aan te geven dat de kinderen welkom zijn, moet je je huis versieren. Aan mijn voordeur ligt ondertussen al een stapel pompoenen en word je verwelkomd door een lelijke heks. Enneuh… misschien komen zelfs mijn eigen huisheksen nog op tijd aan voor Halloween… de heksen* in onze container, bedoel ik dan. Want heb gisteren bericht gekregen dat er mogelijk nog deze week geleverd wordt, zou ik nog maar eens mijn hoop durven stellen op levering voor vrijdag??? Of toch maar niet???

*Een van die heksen kreeg ik trouwens ooit eens als nieuwjaarsgeschenk van een Zwitserse leverancier, van de firma waar ik toen werkte. Het pakket werd thuis bezorgd, met een kaartje bij waarop stond: “A witch for a witch, happy new year! H.T.”.

Dit kaarsje brandt vandaag voor jou, lieve vriendin.

Eindelijk vrijdag, straks ga ik W ophalen op LAX, de luchthaven van LA. Hopelijk is er niet teveel verkeer. Gelukkig zijn de weercondities weer optimaal, alle wegen zijn terug open en er is geen vertraging aangekondigd, dat moet dus wel snor zitten. Trouwens, op de terugweg kunnen we carpolen, op de snelwegen is er een apart rijvak voor als je met 2 of meer in de auto zit. Heel goed systeem.

Bah, het was een lange week, niet dat ik me verveeld heb of zo, integendeel, er was best wel wat afwisseling, zwemmen mocht nog niet, maar heb weer wat leuke mensen ontmoet. Zo ook een man die me aan wat fietsfanaten wil voorstellen, dus als straks mijn fietske aankomt… yehaaa!!! Heb zelfs voor ’t eerst een praatje gehad met een democraat en die lopen hier zeer dun gezaaid. Was ook eens interessant na de mening van X-tal republikeinen aanhoord te hebben.

Maar eerlijk, ik was toch wel een beetje eenzaam. Eigenlijk is het vooral het feit dat die zondag ertussen zat. Als dat indertijd in België gebeurde konden we daar ook altijd een jeremiade over afsteken en die ene dag van het weekend die we wel hadden, daardoor óók nog eens vergallen. Maar het gebeurt gelukkig zelden en ja, dat is part of the game natuurlijk.

Dus de komende dagen, als jullie geen nieuwe postjes zien verschijnen op mijn blog, ga er dan maar van uit dat ‘geen nieuws goed nieuws’ betekent.

Iedereen daar aan de andere kant van de oceaan een prachtig weekend gewenst!

Dit heb ik jullie nog niet verteld…. Pffww, een beetje tegen mijn zin, maar, als ik hier zo graag uitpak met succesverhalen, moet ik mijn blunders ook maar vertellen… dus voilà, hier het uitgestelde relaas:

Vorige vrijdag moest ik mijn ‘behind the wheel’ test gaan afleggen, afspraak 9:00. Stresskonijn als ik ben was ik dus behoorlijk opgewonden. Doordat de DMV* zaterdag en maandag gesloten zou zijn, stonden er ellenlange files. Bonus-tijd dus om me op te winden!
Om 10:30 pas kreeg ik mijn nummer, dat zet je achter je voorruit en wacht weer je beurt af. Tegenover mij zag ik iemand die de motorkap moest openmaken… oei, waar zit die knop of hendel in mijn auto??? Dat ding was niet te vinden, instructieboekje boven gehaald, oh, daar…. Toen begon ik nog meer te panikeren en begon angstvallig te memoriseren waar en wat er allemaal onder die kap zat. Ondertussen was het al 11:00 en ik had beloofd W op te halen aan de luchthaven om 12:00, geen GSM, dus me nóg maar wat meer aan 't oppieren.

Natuurlijk allemaal een mooie uitleg om simpelweg te zeggen dat ik niet geslaagd ben. Ik heb zelfs de test niet moeten afleggen! Ik reed de parking af (heel bergaf), stopte braafkes aan de eerste stop, dan aan de 2e stop, draaide rechtsaf en raakte met mijn achterwiel even de stoeprand…. Naast mij geen reactie, maar kreeg de instructie: 'volgende straat rechts en dan weer rechts' en… ik stond weer op de parking. Hij krabbelde wat op zijn blad, gaf het mij en zei: you hit the curb! En kraste op. Op het blad stond: driving on sidewalk, in het kadertje ‘critical driving errors’…. K!%$!!!
 
Is dit nu allemaal zo erg? Gosh, nee, helemaal niet natuurlijk, maar ik was toch behoorlijk teleurgesteld, stom toch, voor zo’n onbenullig iets.

Ondertussen is hier de storm letterlijk en figuurlijk gaan liggen, en huppel ik weer vrolijk rond, hoewel de berichten uit België en Europa - die ik uiteraard op de voet blijf volgen- toch niet echt opbeurend zijn, het zijn daar ook stormachtige tijden, zij het dan financieel stormachtig, brrrr….

*Department of Motor Vehicles

Vanmorgen een koffietje gaan drinken, zoals gewoonlijk met mijn vriendje laptop. Het eerste wat ik doe is de krant lezen. Ik klikte De Morgen open, vond de titel‘Who’s nailin Paylin’ goed gevonden, klikte en daar verscheen de brave Sara Palin, moeder van 5 koters… ik kreeg daar ter plekke de slappe lach, ik raakte er niet meer uit. Direct een paar mensen rond mij die reageerden op mijn lachbui, heb snel afgeklikt en gezegd dat het om een ‘Belgian joke’ ging.

Ik weet niet of ze er hier ook zo zouden om kunnen lachen, mogelijk wel, maar stuurde het gesprek voor alle veiligheid toch maar in een andere richting... de Santa Ana Winds en de wildfires en of het vuur eventueel tot hier zou kunnen komen? Maar werd rap gerustgesteld: you have nothing to worry about dear, you’re safe here in Irvine. Oef! Het blijft natuurlijk traumatsich voor de getroffen mensen.

Ondertussen is de wind gaan liggen en is het zeer warm, 29º. De wind koelde niet, maar het voelde wel koeler aan en ook in huis werd het niet zo warm.

Vervolg van de ‘neverendingcontainerstory’ nu. Heb er al even niets over gezegd omdat ik er mij alleen maar heel druk om maak, of boos, dan voel ik me weer machteloos, of triest, dan razend…. Vorige week –na weetikhoeveel mails- kwam de aap uit de mouw, door de douanecontrole moest er extra worden betaald. Ergens stond dat vermeld in de kleine lettertjes van het contract. Vermits er geen andere optie was, hebben we gevraagd ons asap de factuur te sturen en gezegd dat we onmiddellijk zouden betalen. Vandaag (9 dagen verder) factuur gekregen, direct overschrijving gedaan, zo maar eventjes $1.230 extra rekenen ze ons aan!!! En nu nog een 4-tal werkdagen vooraleer zij het bedrag op hun rekening krijgen… dan pas kan de planning gemaakt worden. De beloofde 5 à 6 weken levertijd worden er dus minstens 14!!!
Kan er nu nog iets fout gaan? Verkeerd rekeningnummer ingevuld? Vrachtwagen kantelt? Firma bankroet…. !$%&!! Qrwwauw…! (zo klinkt het opvreten van mijn schoenzolen...).


PS 1 Heb al een paar keer reacties gekregen i.v.m. het onmogelijke uur dat ik de postjes op mijn blog zet. Dit komt doordat ik mijn blog op GMT+1 heb laten staan, tijd in België dus. De klok van mijn laptop staat op Pacific time, met daarnaast toch nog een klein klokje op GMT+1.

PS 2 Het is geenszins mijn bedoeling om iemand met deze foto te chockeren, ik vind het gewoon grappig, net zoals het verhaal van Gladys op 22-08, waar het ook niet mijn bedoeling was de spot te drijven of iemand hiermee pijn te doen.

Santana heeft zijn intrede gedaan, jammer genoeg niet Carlos Santana, maar de Santana Winds of eigenlijk de Santa Ana Winds*, koud in de bergen, hier extreem warm.

Zaterdagavond was het al behoorlijk gaan waaien. We waren uitgenodigd bij buren en zij waarschuwden ons dat het in hevigheid zou toenemen die nacht –wat het geval was- maar ik had niet door dat dit het begin was van een lange winderige periode. Het was Gladys die me vanmorgen in haar beste ‘Spaengels’ vertelde dat het de Santana Winds zijn die ieder jaar rond deze tijd over Orange County waaien en dat gedurende een tweetal maanden.

Ben dan even gaan googelen en lees dat de herfst hier langsheen de kust de warmste periode van het jaar kan zijn, warmer zelfs dan in de woestijn. Het gevaar op brand is dus altijd zeer reëel aanwezig. Vuurhaarden zijn nu al uitgebroken ten oosten van Los Angeles. Op TV worden oproepen gedaan om je meest waardevolle spullen in de auto te laden, gaan slapen met je telefoon in de aanslag en klaar om te vertrekken. Hier is niets aan de hand (momenteel toch niet), alhoewel, de grootste vuurhaard is op minder dan 50 miles hiervandaan, brrrr, toch niet zo heel ver.

Niet alleen vernieling brengt Santana, maar er is gelukkig ook iets positiefs aan. De koude lagen van onder in de oceaan worden naar boven geduwd, het water wordt hierdoor veel rijker aan mineralen en hoe beter de kwaliteit van het water hoe meer vis uiteraard.

De voorbije nacht blaasde het nog erger dan de vorige. Vanmorgen lagen al mijn bloempotten omver, de parasol lag tussen de struiken, het tafelkleed is waarschijnlijk in een of andere tuin beland… bladeren, takken en boomschors all over the place… een ware ravage was het.

Nu denk ik dat mijn buren de voorbije 2 dagen achter hun raam echt gelachen hebben met hun nieuwe buurvrouw die maar veegt en veegt, en alle dode bladeren en takken uit de struiken plukt, en de goot ruimt… eergisteren deed ik dat, gisteren, vanmorgen… En toen kwam gelukkig Gladys me vertellen over Santana en zal ik niet meer als een idioot iedere dag beginnen vegen.

Nu de wind iets minder is, ga ik toch nog heel even een klein beetje ruimen en alles wat kan om- of wegwaaien meer beschut zetten. Uiteraard alleen in mijn achtertuintje, waar ik gelukkig geen inkijk heb. Nog meer fun gun ik ze niet, zou met mijn kop niet graag terecht komen in ‘America’s funniest home videos’.

*Santa Ana grenst aan Irvine

Vannacht heeft het hevig gewaaid, nu is alles weer rustig maar er is nog steeds Red Flag Warning ALERT 1 . Het is momenteel zo’n 25º, alles is kurkdroog, vandaar groot gevaar voor branden. De straten ruiken helemaal naar eucalyptus, heerlijk is dat, de eerste keer dat me dat opvalt. Mogelijk de eerste keer ook dat de geur zo sterk is. Vanmorgen, toen ik vertrok naar LA, lagen overal stukken schors van de bomen op de straat, toen ik terugkwam waren ze al grotendeels platgereden. Zou kunnen dat daardoor die geur zo helemaal vrij komt en verspreid wordt, ik ruik het hier zelfs binnen in huis.

In Irvine staan heel veel grote oude eucalyptusbomen, zelfs aan onze voordeur staat er een, zij het maar een heel kleintje (foto). De schors van die oude bomen krult helemaal om en komt los van de stam, deze voelt zacht aan als een spons. Vorige week praatte ik met een oude man, hij vertelde dat het hier vroeger vol stond met eucalyptus- en sinaasappelbomen. Vandaar trouwens de naam van de streek: Orange County. Toen kon het hier zo lekker ruiken naar oranjebloesems, zei hij. Helaas zijn alle sinaasappelbomen hier verdwenen.
Irvine, zo'n 144km² groot en 209,806 inwoners, is ‘a planned city’, dus gebouwd op een voordien onontwikkeld gebied. Die opbouw begon pas in de zestiger jaren, maar ondertussen staat het hier zo goed als vol. Gelukkig is er veel groen, parken, sportterreinen, fiets- en voetpaden, een grote universiteit, hospitaal, bibliotheken… alle faciliteiten zijn voorradig.

Hier is het is zondagnamiddag 15:30, in België (24:30) ligt iedereen nu op één oor. Voor mij uitzonderlijk dat ik op een zondag aan 't tokkelen ben. W is tijdens de week vaak op reis –dat was in België niet anders- en dus profiteren we in de weekends dubbel zoveel en schuif ik mijn dikke vriend de laptop graag even opzij. Vandaag is W vertrokken naar Hong Kong en blijft daar de hele week, niet fijn voor mij, nog minder voor hem. Ik ben wel gewoon veel alleen te zijn, maar nu we zelfs onze zondag niet samen kunnen doorbrengen laat mijn oren wat hangen. Het weekend was veel te kort, vooral voor W die al een moeilijke week achter de rug had en er nog een aantal zware voor de boeg heeft, batterijtjes raken op die manier niet helemaal opgeladen.

Ik ga nog even in mijn tuintje zitten en lees verder in mijn boek, een heel mooi boek trouwens. Hopelijk kan ik me er even in vergeten...
Oh ja, op de foto van vorig postje zie je inderdaad de pac zitten, maar de foto is te klein om het echt goed te kunnen zien. Mij viel het op toen ik bij het vorig postje wou zetten. Toch heel wat goede antwoorden kreeg ik binnen, helaas, pindakaas, er worden geen prijzen uitgereikt!

Gisteren ben ik in het ziekenhuis geweest om mijn pac eruit te halen. Het was een moeilijke beslissing, want ik maakte mezelf altijd wijs dat ik hem niet nodig zou hebben zolang die er zat.

Ik had de laatste tijd weer veel last in mijn linkerarm, ’s nachts wakker worden omdat ik me op mijn linkerzij gedraaid had…  kwam daarbij dat de dokter me serieus aan het schrikken gebracht had over wat er ‘zou kunnen’ gebeuren, over verstopping van een belangrijke ader in de hals, infectie, trombose in de katheter, ….

Gisteren dus naar Hoag Hospital, geen leuk uitstapje, maar toch weer een hele belevenis. De sfeer was vrij aangenaam tijdens de voorbereiding in de pre-operating room. Nu is het wel zo dat in de meeste gevallen het weghalen van zo’n poortje een blijde gebeurtenis is, het betekent veelal dat de hele behandeling achter de rug is en de patiënt genezen verklaard is. De hele staff hier kent natuurlijk mijn verhaal niet en al van bij de inschrijving kreeg ik aan de receptie te horen op heel vrolijke toon ‘Good for you! What a great day!’. ‘Heu, ja zeker…, slik’.

De ‘nurse’ vertelde me dat haar moeder Belgische was, ondertussen overleden, maar ze herinnerde zich nog een paar woordjes, ‘das alles’. De naam van die lekkere Belgische pralines in zo’n gouden doos was ze vergeten… ‘Leonidas?’ Juist, ja, dat was het…. Ondertussen huppelde ze vrolijk rond en vertelde aan iedereen die het horen wou dat ik Belgische was en zo’n mooi accent had en….

Er was ook George, de anesthesist, zo’n ‘hondervijfentwintigkilogramwegende gezelligerd’ die uiteraard direct de associatie maakte met Belgian Waffels en me een adresje noteerde waar je de lekkerste ‘pumpkin pancakes’ van de streek kan eten. Hijzelf was er duidelijk vaste klant aan huis! Gelukkig kon hij ook goed prikken.

En er was Jim, de chirurg, met zijn Halloween-bril, zo’n knaloranje echt plastieken afschuwelijk brilmontuur, net een Clini Clown. Hij bracht me eerst wat in verwarring over de consequenties van de ingreep, over het feit dat ik niet genezen was en misschien… ik wou het al op een lopen zetten, maar de nurse kon het nadien gelukkig wat minimaliseren, dus ben ik maar blijven liggen.

Je wordt hier echt gepamperd, om de haverklap warme dekens over je, voortdurend de vraag of alles OK is, ook na de ingreep, ik werd naar een kamer gebracht waar ik nog een paar uurtjes moest blijven, werd daar verder opgevolgd, W werd opgebeld dat alles goed verlopen was, waar en wanneer hij me kon ophalen…. Ik kon pas mijn kamer uit nadat hij zich had aangemeld en voor de ingang op me wachtte, waar ze me in een rolstoel heen brachten.

Ik moet zeggen dat het bij het plaatsen van de pac in Jette wel even anders was, ik heb er zelfs een heel slechte herinnering aan. Ik was amper ingelicht over wat de ingreep inhield, was er in mijn eentje met de auto naartoe gereden en dadelijk na de operatie dapper de auto in en huiswaarts. Dat ritje vergeet ik niet licht.

Nu weet ik ook wel dat ze hier geen enkel risico durven nemen omdat ze bij het minste slordigheidje een lawsuit aan hun broek krijgen. Het is onvoorstelbaar hoeveel paperassen je telkens moet invullen en hoe zorgvuldig je wordt ingelicht, uiteraard allemaal om  zichzelf in te dekken. Ik kreeg ook nog een aantal aanwijzingen op papier mee voor de verzorging thuis en dat er gedurende 24 uur iemand me gezelschap moest houden, 48u geen auto rijden…. Nu was dat laatste wel nodig vrees ik, want ik heb al 2 dagen meer geslapen dan wakker geweest, niet normaal! Ik denk dat ze me genoeg gegeven hebben om een olifant te laten inslapen!

Maar voilà, ’t is achter de rug en zonder problemen verlopen. En nu hopen dat ze nooit meer zo’n onding moeten plaatsen.

PS Rara… wie weet waarom deze foto, zondag genomen in Ocean Side, bij dit postje staat? Goed kijken!!!
En rap nog een 2e PS-je, om te zeggen dat ik een minuut na het plaatsen van dit postje een telefoontje kreeg van Hoag met de vraag of alles goed verloopt.

Hier ben ik weer, na een paar dagen ‘rust’ (over die rust vertel ik meer in een volgend postje).

Nee, we zijn geen weekendje weg geweest, want daar was het te laat voor omdat we geen nieuws hadden over de levering en het toch een beetje idioot is voor W nog eens zo’n lange reis te maken naar San Francisco als hij daar sowieso al iedere week naartoe moet. Logisch dat hij dan in het weekend geen zin heeft in een vliegreis of een 5-tal uur in de auto. We zijn zeker niet op onze stok blijven zitten, zaterdag naar de Parkfeesten hier in Irvine, met allemaal kraampjes waar veel te proeven viel, zondag gingen we een dagje naar Ocean Side, hier zo’n 60km vandaan.

Ocean Side was helemaal niet wat we ervan verwachtten, maar wel heel leuk, zo totaal anders dan de kustplaatsen hier vlakbij. Het liep daar vol jonge gasten, allemaal met gemillimeterd haar, duidelijk allemaal soldaten en inderdaad, er is een grote militaire basis vlakbij. Je zag daar ook de ene barbershop naast de andere en die zaten allemaal opgepropt vol, want nieuwsgierig als ik ben ging ik even binnenpiepen, ik wou wel eens weten of ze ook klanten hadden op een mooie zondagmiddag. En nu overdrijf ik echt niet als ik zeg dat ze overal met een tiental kappers druk bezig waren en er ook nog eens een rij wachtenden braafjes op een bankje zat hun beurt af te wachten. Zeker een 20-tal barbershops zijn we zo voorbij gewandeld. Big business is dat daar een kapperszaak!

Om het daar nog eens over te hebben… de douane heeft eind vorige week alles vrijgegeven en gisteren is de hele handel opgehaald in de haven. Alles staat in het magazijn van Global Ocean Freight, maar nu moeten we weer wachten tot het in hun planning past om te komen leveren. Tussen de lijnen heb ik allang gelezen dat het niet voor deze week is. Er zou dan toch fysieke controle gebeurd zijn, daarover ‘probeer’ ik me nog niet te veel op te winden, maar ik vraag me af hoe de spullen -die in Mechelen zo professioneel ingepakt werden- hier zullen aankomen…. Cross fingers.

Klasseer dit postje ook maar onder de noemer ‘klagen en zagen’.

Wat nu weer zul je denken? Wel, onze container is nog steeds niet aangekomen en we hebben ook geen nieuws over hoe lang het nog kan duren. Niets, nothing, rien, nada…!!!

Ondertussen richt ik mijn mails niet meer tot Keren, onze contactpersoon hier, want my dearest hubby is zijn alom gekende kalmte een keertje verloren en heeft dat kind de volle lading gegeven. Maar ook van de Belgische firma –met wie we tenslotte de overeenkomst afsloten- raken we niet wijzer. Alleen dat het allemaal veranderd is sinds 9-11, dat er soms scanning is, eventueel ook nog physical control… en meer van die blablabla… . Maar of onze spullen nu effectief vastgehouden en/of gecontroleerd worden, dat weten we dus niet. 'Schip in Oakland aangekomen op 14 september' en 'dat onze container niet de enige is die de douane moet passeren' is de informatie waar we het voorlopig mee moeten doen… .

W moest deze week een paar dagen naar San Jose, ik wil wel eens meegegaan want heb een vriendin die daar woont en die al weken vraagt wanneer ik nu eindelijk eens meekom. Maar ik zou er dan graag een weekendje San Francisco aanbreien, dat is vlakbij, maar ik durf niets plannen, het moest ondertussen maar eens lukken...

Als de Amerikanen nu echt denken springstof of een bom te vinden in de huisraad van een ‘onbesproken echtpaar van over de 50’… tja, dan begrijp ik waarom ze die man met zijn kazuifel en lange baard nog steeds niet gevonden hebben. Als ze op die manier hun ‘war against terror’ aanpakken kunnen die zelfmoordpipo's ondertussen nog even verder prutsen!

Heet is het hier, bloedheet! (94ºF ofte zo’n 33ºC). Al een aantal dagen. Het asfalt plakt.

Een paar weken geleden zei iemand dat september en oktober wel eens de heetste maanden van het seizoen konden zijn. Het was toen al een paar dagen een ietsje frisser, ’s nachts koud… ik trok een ongelovige frons. Maar hier is ie dan, de Californische zomer!

Overdag staan de airco’s hier vollen bak te draaien, maar… dit geloof je niet, ik dacht echt dat het voor de grap was dat mijn buurvrouw me vorige week kwam uitleggen hoe het haardvuur werkt, want alle huizen hier hebben zo’n zelfde ding, op gas. Heus, ’s avonds gaat het haardvuur aan! Want de Amerikanen vinden het al wat chilly… ja, je leest het goed: chilly, frisjes!!???

Can you believe this?

In de winkels hangt de wintercollectie, truien, mantels, laarzen… vooral dan in de chiquere zaken. Vorig weekend waren we in South Coast Plaza, een prachtig winkelcentrum hier in de buurt, gingen een winkel binnen, keken naar de mantels en mompelden wat, er is toch niemand die ons verstaat, komt de verkoopster en zegt:

-Oh sweetie, you must try this coat on, you're gone love it!

W en ik bekijken mekaar en vragen wat je hier met een jas doet? Of het hier dan toch koud wordt? En ja, zo zei ze, je kan hier best een jas verdragen, binnen korte tijd wordt het frisser….

2 minuten later, bocht van 180º, nadat ze vroeg waar we vandaan komen is ze helemaal vergeten wat ze net zei:

-You guys gone love California! Only one season! Always summertime!

Enfin, eigenlijk kan alles hier, je ziet hier zowel flipflops als van die dikke warme Huggs… moet kunnen….

Wij hebben ons ondertussen alvast een fan aangeschaft voor de slaapkamer, je weet wel, zo’n reuzenventilator aan ’t plafond. Zalig is dat. Bijna alle huizen die we bezochten hadden minstens een paar exemplaren, dit huis had er geen. Nu een. Ik blij.