En van het rustige Camogli reden we naar Monterosso, het eerste plaatsje van de ‘Cinque Terre’, waar we ons in het massa-toerisme stortten. Het is er zeer mooi, maar oh zo druk, terwijl ik eerder liefhebber ben van een zekere schaarste aan mensen.

Zaterdagochtend namen we een treinticket waarmee we van het ene plaatsje naar het andere konden reizen. De bedoeling was met de boot terug te komen om die prachtige plekjes vanuit een ander perspectief te bewonderen, maar tegen die tijd stond er zo’n lange rij te wachten dat we wijselijk maar de trein terug genomen hebben.

Hierbij dan het fotoboekje van Camogli, wat me ginder niet lukte. Het was heel toevallig dat we daar aanbelandden, we namen gewoon afslag Recco, volgden een wegwijzer naar een bepaald hotel en dat leidde ons naar dit pittoresk plekje. Toen ik de naam van het plekje zag dacht ik aan een restaurant in Mechelen met die naam en meteen ook aan wat ik ooit op hun website las:  

In 1994 bezocht ik een vriendin in Italië die aan de Ligurische kust woont. Iedere dag werd ik aan tafel verwend met een heerlijk maal. Nooit had ik me zo’n variatie in pastagerechten kunnen voorstellen om dan maar te zwijgen over de verscheidenheid in sausen. Plots kreeg ik een reuze idee: “Waarom geen pastahuis openen in Mechelen?” Mijn vriendin vond het geweldig. Zo kwam het dat ik met haar van alle huisvrouwen die zij kent, de geheimen van de kookkunst leerde ontdekken. Op een dag maakten we een uitstap naar Camogli, een vissershaven in de buurt. Het was er zo mooi en de typische Italiaanse huizen en kleuren spraken zo tot mijn verbeelding dat ik de naam voor mijn pastahuis had gevonden had gevonden: ‘Camogli’.

Ook wij waren helemaal weg van het lekkere eten, de huizen, de kleuren, de promenade..., maar vooral van de sfeer in het haventje waar de vissers ’s ochtends hun waar aan de man brachten...

Hier nu weer een postje zien verschijnen... jullie raden het al, het deugt niet. Voor diegenen die een beetje Italiaans verstaan dus, het is rot weer hier. Gisteren regende het de ganse dag, vespa’s bleven op stal. De weersvoorspellingen echter zagen er goed uit voor de komende dagen, dus geen probleem en de auto in.
We besloten hier een dagje langer te blijven om dat verloren vespa-dagje in te halen, tot vrijdag dus, maar zoals het er nu uitziet zou eerder vertrekken meer voor de hand liggen.

Gisteren was onze dag nog goed gevuld, we bezochten een aantal wijnboeren en vulden onze koffer met flessen van dat heerlijke vocht. In de late namiddag, eindelijk hadden ze hierboven de sluizen dichtgezet, flaneerden we wat door de winkelstraten van Alba en was het mijn beurt om de koffer te vullen, dit keer met flessen olijfolie, hazelnoten, pasta....

Vandaag... waarschijnlijk zullen we Barollo bezoeken en een paar kastelen. Het weer ziet er ietsje beter uit, maar op een vespa ben je al snel zeiknat zelfs als het maar wat druppelt, dus dan maar weer de auto in.  

Ik wou nog rap een fotoboekje laden van Camogli, helaas is de verbinding niet sterk en duurt het een eeuwigheid, dus dat hebben jullie nog tegoed! Dan maar dit grappige fotootje...

Rap een kort verslagje, want eindelijk een beetje tijd én internet toegang.

Vandaag de eerste dag op de Vespa, we hebben er meer dan 100 km opzitten en bezochten de Roero streek. Het is echt fun en bovendien ideaal om door de streek hier uit te kammen. Het weer is niet schitterend, maar het bleef droog. Voor morgen wordt er regen voorspeld, bah, dan is de fun er af natuurlijk, maar cross fingers dat we tussen de buien door toch de motor op kunnen.
Uitgebreider verslag en fotootjes van dit alles later.

De eerste dagen hield het zonnetje ons wel heel de tijd gezelschap en onze eerste stop donderdag was meteen een echte toevalstreffer, Camogli. Ronduit prachtig! Een plaatsje om van weg te dromen.
Vrijdagmiddag vertrokken we van daar naar Cinque Terre, zo mooi ook, maar heel toeristisch, molta gente! Het was natuurlijk het 1 mei weekend. We verbleven 2 nachten in een hotel in Monterosso, het eerste plaatsje van de 5 ‘terre’. Zaterdag bezochten we de 4 andere per trein, allemaal aan de Ligurische kust dus, op amper een aantal kilometer van mekaar. Sprookjesachtig allemaal, maar dan moet je de massa toeristen wel kunnen wegdenken.

Zondagochtend vertrokken we daar in de kletsende regen naar Castellinaldo, gelukkig trok de donkere lucht op tijdens de rit. We genoten nog van een aperootje en een lichte lunch in Asti, een 30-tal km hiervandaan vooraleer in te checken in ons hotelletje tussen de wijngaarden.

Maar genoeg, ik houd het hier maar bij, want de proscecco staat beneden al koud....

PS foto is Camogli 's avonds

Nee, we zijn nog niet vertrokken, dat is donderdag pas.

Ondertussen vond ik dit nog een klein postje waard. We wonen in een kleine stad, uiteraard heeft dat enorm veel voordelen en wat nadelen. Maar wat o.a. zo mooi is hier aan onze steden, is het beeld van  al die kerktorens die overal uittorenen. Vanuit ons appartement zie ik aan elk raam torens staan, de ene al wat verderaf dan de andere, de ene al wat mooier dan de andere... ik kon zo maar even negen verschillende torens ontwaren.

Voilà, kijk ook eens, ik plakte ze samen:

Mocht  ik niets meer posten voor donderdag, ik neem alleszins mijn laptopje mee, misschien blog ik wel wat tijdens mijn vakantie.

 
Een paar jaar geleden viel mijn oog op een reportage in het maandblad Milo over vakantie in Italië per vespa. Ik scheurde de 4 pagina’s uit en bewaarde ze... ergens, het blad Milo zelf is ondertussen een stille dood gestorven. Vorige week doken die pagina's ineens op en de beslissing was meteen gevallen, met de vespa wandelen door mooie landschappen in Italië, dat was het wat ik wou en het kostte geen moeite om ook W hiervoor warm te krijgen.

We kozen voor de Piemonte, letterlijk land aan de voet van de berg. Het is  een streek die nog niet is platgelopen door het massatoerisme. Ter plekke hebben we elk een vespa ter beschikking, krijgen een informatiepakket waarin o.a. een aantal routes staan uitgestippeld, lunchsuggesties, bezienswaardigheden..., maar je doet alles op je eigen tempo.

Het kleine hotelletje (9 kamers) is rustig gelegen tussen de wijngaarden op een heuvel, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt van de hele omgeving. De voorgestelde vespa tochten volgen de routes van de 3 grote wijnen van de regio: Barolo, Barbaresco en Roero, ze leiden je over kronkelende wegen tussen cipressen, over glooiende landschappen, langs kastelen, torens, forten..., ik droom al helemaal weg. Ik verwacht een vakantie met een beetje cultuur (ma non troppo), veel natuur en nog meer gastronomie. De verfijnde Piemontse gastronomie die internationaal bekend is geworden door zijn Slow Food, de internationale beweging ter verdediging van het recht op genieten van goed eten en drinken, eens wat anders dan de snelle hap (die ook lekker was) in de US.

Vespa, Italiaans voor wesp, zo genoemd naar haar slanke taille en zachte gezoem. Begin mei zijn we ribbes!!!!

Et voilà, ze houdt zich niet alleen bezig met terrastuinieren….
Dit zal washoktuinieren zijn zeker?



Mjam mjam, heel lekker! En zo is het raadsel dan meteen ook opgelost!

Weet iemand wat dit zou kunnen zijn? Wat zit onder het zwarte doek in mijn washok?

Ofwel ben ik te dramatisch geweest in mijn vorige mail ofwel ben ik het vorige jaar niet dramatisch genoeg geweest. Beetje uitleg.

Het verloop van mijn ziekte is eigenlijk niet zo abnormaal en als het dat toch zou zijn, dan is dat abnormaal gunstig. Ik weet sinds 2003 dat de kwaadaardige celletjes zich hadden verspreid, dat genezing niet meer mogelijk was en dat er nog behandelingen waren die de venijnige cellen nog een tijd in bedwang konden houden.

De eerste familie pillen (tamoxifen en AI’s voor de insiders) werkten bijna 6 jaar! Daarmee heb ik de statistieken duidelijk in de war gebracht. Dat die gluiperd terug zou opduiken was een zekerheid, wanneer was de vraag. Ondertussen staat de medische wetenschap alweer een stuk verder en zijn er weer meer mogelijkheden. Die kleine break zal ook wel één van die nieuwe experimenten zijn veronderstel ik. Dat die bloedwaarden nu ineens zo fel stijgen is ook weer normaal, het hele vorige jaar stegen ze gestaag maar traag, maar het is zo dat die waarden exponentieel gaan stijgen in de meeste gevallen. Ik had geluk dat het zo langzaam ging, waarschijnlijk omdat de medicatie nog deels werkte. Het was nu wel even serieus slikken, zoveel is zeker, maar wel te verwachten.   

Voel ik nu al iets van die verhoopte boost? Gaat het nu beter zonder de medicatie? Wel, de voorbije week sliep ik een paar nachten als een roos, buikje wat geslonken, betere concentratie…, maar ondertussen 'geniet' ik weer van hmmm, vele ‘heldere momenten’ gedurende de nacht.

Mijn stressbestendigheid laat nog steeds te wensen over en multi-tasking, waar wij vrouwen zo goed in zijn, is op mij al een tijdlang niet meer van toepassing. Eerst wijt je het aan de chemo, dan aan de medicatie, maar ’t zal ook wel aan ‘den ouderdom’ liggen zeker?

Gisteren liep ik de ganse dag mezelf voorbij, ik ging naar de winkel, moest nadien nog naar een andere winkel omdat er een artikel niet voorradig was, kwam thuis en besefte dat ik nog wat vergeten was, reed weer terug, kwam weer thuis en herinnerde mij dat ik nog wat moest gaan ophalen… terug mijn fietske op…. ’s Avonds voelde ik me compleet uitgeteld en ik had niks gedaan. Vandaag zou ik het heel rustig aan doen en besefte deze ochtend al dat ik gisteren toch nog wat vergeten was voor vanavond. Terug thuis zet ik een pot bouillon op het vuur, ondertussen even een telefoontje en tegen de tijd dat het gesprekje gedaan was liep de bouillon van het aanrecht in de eerste lade, zo verder in de tweede lade tot op de grond. Multi-tasking!!!

Straks krijg ik visite… als dat maar goed komt!?

Vrijdag had ik dus afspraak om de resultaten van mijn onderzoeken te bespreken. Eigenlijk had ik een beetje ‘getriched’, want had de afspraak MR brain vorige week geannuleerd en enkel MR rug gedaan en bloed laten prikken.

W vergezelde me, hij voelt zich altijd schuldig als ik slecht nieuws krijg en hij er niet bij is. Ik kan het wel alleen aan, maar ben toch altijd blij met zijn steun. Weer gewapend met Kindle en Nintendo geduldig plaats genomen op een van de kleurige stoeltjes in de grote wachtruimte. Het was er een ware overrompeling, maar gelukkig zag ik dat alle dokters aanwezig waren, inclusief de prof himself. Al na een half uurtje werd ik geroepen en door dr. F nog wel, door mijn hoofd flitste direct dat dit wel eens goed nieuws kon betekenen, goede resultaten dus geen nieuwe behandeling?

Maar nee, niets was minder waar, de bloedwaarden waren zo drastisch gestegen, bijna net zoveel in deze ene maand als het hele vorige jaar. Op de beelden was bovendien een klein gezwelletje gezien op een van de wervels. Het blijft allemaal wel miniem, maar ondertussen hebben de snoodaards toch al 3 verschillende plekken bezet.

Na een lang gesprek met dr. F en overleg met de prof werd besloten alle medicatie voor 2 maand compleet stop te zetten. Het boezemt me uiteraard angst in en tegelijk ben ik blij eens van alle medicatie verlost te zijn en me mogelijk nog eens echt goed te voelen. Wishfull thinking waarschijnlijk  want die rotzooi werkt nog een tijdje verder en de aangerichte schade is niet in 1, 2, 3 hersteld. Maar goed, wie weet krijg ik eindelijk die energieboost waar ik al zo lang naar verlang.

Over resultaat en ervaring van deze aanpak (niet behandelen dus) krijg ik weinig duidelijkheid, antwoord op mijn vraag kwam er niet, een schouderophalen, wat fronsjes en daarmee moesten we het stellen. Ik vraag me een beetje af of het nu echt de bedoeling is om nadien terug van vooraf te beginnen met de eerste behandeling (zoals de prof vorige keer zei en dr. F nu een zeer bedenkelijk gezicht trok) of is het om de bandietjes even vrij spel te geven en dan zo de grote boosdoener te kunnen vinden.
Dus over 2 maand weer de hele resem onderzoeken en dan...?

Ik gooi alleszins de handdoek nog lang niet in de ring en boks nog even verder!

 
Wat denken kenners hiervan? Zal mijn olijfboompje overleven? Komen de blaadjes terug of is hij hopeloos verloren?

Hij was op ‘logement’ geweest bij een vriendin tijdens ons verblijf in de US. Hij was daar nochtans heel erg verwend, vorige zomer stond hij prachtig, bij mij was hij nooit zo mooi geweest, vol frisse blaadjes en met veel olijven. Blijkbaar heeft de lange koude winter hard toegeslagen, hij stond afgedekt buiten, maar in januari weer blootgesteld. Toen kwam er nog die venijnige koudegolf en dit is het resultaat.

Iemand een idee wat ik kan doen? Ik houd heel erg aan dit boompje want kreeg het van mijn collega’s als afscheidscadeau.

Zaterdag was ik naar het tuincentrum geweest om nog wat kruiden te kopen, zaad en zakken potgrond. Gisteren dus meteen van het aangenaam zonnetje geprofiteerd en mijn bakken gevuld met mijn zaaisels van vorige maand die al aardig geschoten waren en de kruiden. Tegen de middag stonden ze allemaal vrolijk in de zon met hun voetjes in de grond. Hopen nu maar dat hun neusjes er niet meer afvriezen. Eén bak heb ik vannacht voor alle zekerheid binnen gezet en de nieuwe zaaisels blijven ook nog even binnen.

  

Vandaag was het andere koek, had afspraak in UZ voor een paar onderzoeken. Nu moet het voor mij allemaal niet zo fancy zijn in een ziekenhuis, als het maar keurig en netjes is en je een beetje vriendelijk behandeld wordt. Maar de MR afdeling gelegen op de -2, dat is toch echt niet de meest aantrekkelijke afdeling van het ziekenhuis. Op de ‘mintwee’, eigenlijk zegt dat al genoeg, als je daar uit de lift stapt, door de brede vieze betonnen gangen… bah! En als je tot overmaat aan de receptie komt en daar 2 pruimen voor een scherm zitten die te lomp zijn om even op te kijken… wel, ik had goesting om rechtomkeer te maken.

Ik ben er nog niet goed van bekomen, dus spuug ik mijn ongenoegen nog eens uit. Die 2 pruimen dus zaten voor een scherm te tateren. ‘Goede morgen dames!’ … ‘tatertatertater, kwakkwakkwak, kakelkakelkakel’…, maar vooral niet opkijken.
Nadat ik daar een paar minuten stond ging ik maar zitten zonder iets te zeggen, papiertje in de hand. Ik zei goede morgen tegen de enige patiënt die in de wachtkamer zat.  Ze zei: ‘jij hebt wel geluk dat je niet vroeg of ze je konden helpen, ik werd daarnet afgebeten, ben er nog niet goed van. Ondertussen zit ik hier al een uur…, diepe zucht…’. Ze zei dat luid genoeg dat de pruimen het konden horen, maar er kwam geen reactie. Ondertussen hadden ze het zelfs over een patiënt die de dag voordien hún huid had vol gescholden!!! Moet er nog zand zijn?

Een half uurtje later mocht ik binnen en tot overmaat was de verpleegkundige niet gewoon om voeten aan te prikken en moest hij er na een eerste pijnlijke poging een collega bijhalen, bij wie het dan gelukkig bij de 2^e poging wel lukte. Maar die 2 gasten waren heel vriendelijk en begripvol en dat maakt alles dan weer goed.

Bij mijn vorig postje stond er nog een vraagteken achter lente, vandaag een fors uitroepteken!

  Heb net de linkerkolom hier wat bijgewerkt, want toevallige passanten zouden het noorden kwijtraken bij het lezen van mijn recente postjes over o.a. Cambio autodelen in Mechelen, mijn petekindje ophalen aan school, enz., terwijl er in de intro staat dat de blog gaat over ‘verhuis van Mechelen naar California, onze avonturen aan de andere kant van de oceaan…’. Beetje verwarrend toch dacht ik, dus heb er net wat aan gedaan. Voilà zie!

Wat verkondigde ik een aantal maanden geleden ook alweer toen ik nog in de US woonde? Dat mensen hier niet zo vriendelijk zijn? Dat ze je ginder zo spontaan aanspreken, bij de dokter, in de supermarkt…?

Wel, ik moet ondertussen mijn mening over de mensen hier toch wat bijschaven, heb recentelijk al een paar keer ervaren dat het hier ook best wel kan en dat gaf me een goed gevoel.

Bij de slager, ik kocht konijn:

-Ah madammeke, konijn. Lekker hé, mmmm, klaargemaakt met pruimen…

-Ja meneer, maar ik maak het met Duvel, ben niet zo voor zoet….

-Ja, lekker met bier, maar doe het eens met Stout, dan heb je zo’n lekkere donkere saus….

En ik kreeg daar spontaan zijn recept van konijn met Stout en pruimen! Alstublieft!

Aan de fruit afdeling in de supermarkt, ik nam peren:

-Madame, nee, Doyenné moet je nu niet kopen, die trekken op niks meer, ze zijn helemaal bruin vanbinnen!

-Mijn man lust geen andere peren dan Doyenné…

-Hier zie, Conference, die bewaren beter, ‘k zal er een paar voor u uitzoeken, dattem die eens proeft, hier deze zijn net goed, beetje geel met nog wat groen…, nooit Doyenné kopen in dit seizoen…

-Merci meneer!

Ook in de supermarkt, een jongen van het personeel die de rekken aanvult:

Ha mevrouw, ik zag u net, u zocht eerder deze week naar kefir (had ik inderdaad, want het rek was leeg en er stond een afgeladen volle kar met zuivel klaar om aan te vullen). Het spijt me, maar de kefir was er weer niet bij deze keer, heb nog aan u gedacht toen ik de rekken aanvulde, maar ik zal achter eens gaan vragen aan de verantwoordelijke….

Even later kwam hij terug met een uitleg die eigenlijk geen steek hield (mogelijk veranderen ze momenteel de verpakking, of het is even uit productie, of…). Maar ik vond het super dat hij me herkende en meteen ook actie nam.

Schitterend toch!? Toeval? Het was in de 3 gevallen een man.

Ben ondertussen ook al een aantal keer serieus afgeblaft, maar vandaag ben ik positief, dat andere vertel ik wel een keertje als ik slecht gezind ben. En vanochtend, een ietsje voor zessen, hoorde ik voorwaar de eerste keer de vogeltjes fluiten. Als dat geen voorbode van de lente is!? Moet dringend om potgrond dus!

En vermits ik niet direct een fotootje heb van een fluitend vogeltje zet ik er hier sneeuwklokjes bij, die een vriendin me deze morgen stuurde. Thanks A!

  Als iets een beetje te dramatisch wordt, een film, of verhaal, of… dan switcht W van zender of luistert niet meer mee… twee wezen in de sneeuwstorm is net een wees teveel zegt hij dan, een beetje melodrama kan, maar trop is teveel.

Dit kaarsje brandt vandaag voor jou, lieve N!

Waarom toch, waarom toch…?

Gisteravond kreeg ik een telefoontje van mijn vriendin N, dat had ze me beloofd, omdat ze eerder deze week een aantal onderzoeken had en gisteren de uitslag kreeg. Haar stemmetje klonk heel klein, ze belde vanuit het ziekenhuis, waar ze meteen opgenomen werd en er vandaag een pijnlijke ingreep ondergaat.
Ook al zit er ondertussen al heel wat eelt op mijn ziel, het went nooit, de waarom-vraag blijft prangen, het aanvaarden wordt niet makkelijker, het doet nog steeds evenveel pijn, het is zo oneerlijk...

Dikke steun maatje!

Ik heb een vriendje, een nieuw vriendje. Niet dat we hele dagen samen rondhangen, maar als mijn lijf en ogen weer eens niet meewillen terwijl ik toch wel uitgeslapen ben, nestelen we ons samen in de zetel, hij vergezelt me naar het ziekenhuis en maakt het lange wachten een stuk draaglijker. Is W nu jaloers? Nee, hij is er blij mee, hij heeft hem eigenlijk aan me voorgesteld, het was zeker geen liefde op ’t eerste zicht, wel integendeel, ik moest hem eigenlijk helemaal niet. Ondertussen ben ik wel van hem gaan houden en blij dat W hem ondanks mijn twijfels en tegenargumenten toch in huis haalde.

Hij is slank, licht en bijna zo groot als een A4-tje. Hij vertelt de mooiste verhalen, die ik nota bene zelf mag kiezen en in geen tijd, 60 seconden, haalt hij ze uit een meer dan 400.000 boeken tellende bibliotheek, zelf kan hij er zo’n 1.500 dragen.

Het is mijn Kindle DX, een eBook dus, je kan zowel lezen (tekst 6 verschillende groottes) als luisteren. Vooraleer te beslissen of je het boek echt wil kan je gratis een paar hoofdstukken lezen, boeken zijn stukken goedkoper, je kan je abonneren op kranten of magazines, hij weegt amper 290gr, je kan er aantekeningen in maken, Wikipedia raadplegen, zoeken in het woordenboek….

Hij kan nog veel meer dan dat, maar omdat hij zo spannend kan vertellen stel ik het steeds maar uit om al zijn andere kwaliteiten te leren kennen.

Reclamespotje voor Kindle? Bof, voor mij is dit een schitterende oplossing nadat ik al zolang worstel met een oogprobleem. Niets gaat boven het snuisteren in een boekenwinkel, boeken voelen…. Mocht ik dat probleem niet hebben, waar trouwens nog steeds geen echt aanwijsbare reden (zou zou zou van de medicatie kunnen zijn…) en nog minder een oplossing voor gevonden is, dan las ik nu nog gewoon boeken, maar ben echt wel superblij met deze prachtige technologie.

Vandaag op stap geweest en heb me nu ook eens aangenaam en deugddoend moe kunnen maken.

Eindelijk kon mijn afspraakje met Elly doorgaan. Als je haar verhaal leest en mijn wedervaren van vorige week, dan kunnen jullie wel begrijpen dat het niet echt evident was om af te spreken.

Toen we in juni 2008 afscheid namen –net voor ons vertrek naar de US- dachten we allebei dat we mekaar nooit meer zouden terugzien. Toén spraken we dat niet uit, nu geven we allebei toe dat dit die hele namiddag voortdurend door ons hoofd speelde en het afscheid daarom ook zo emotioneel was. Haar k-celletjes zijn een stuk hardnekkerig dan de mijne, ze is dan ook al aan haar XXX-ste echt zware behandeling toe. Een paar hebben goed gewerkt, andere hebben meer kwaad dan goed gedaan, maar ze staat er! Nu! En hoe! Onzeker uiteraard hoe het morgen zal zijn, maar de ‘warrior’ is nog steeds even strijdvaardig. Ik heb ontzettend veel bewondering voor haar, ondanks dat de behandelingen haar al een paar keer bijna genekt hebben raapt ze steeds weer al haar moed bijeen om aan de volgende ‘marteling’ te beginnen. Chapeau maatje!

Eerste keer uit ook met een Cambio autootje. Ik wil het namelijk proberen zonder eigen auto te doen. Nadat ik stopte met werken stond mijn auto hier vaak weken zonder dat ik er gebruik van maakte. Een auto is natuurlijk wel handig, zoals vorige week toen ik 3 keer naar het ziekenhuis moest, toen heb ik W iedere keer naar zijn werk gebracht en ’s avonds weer opgehaald. Gelukkig was het krokusverlof, maar als je op normale werk- en schooldagen in het spitsuur een paar keer de Brusselse Ring moet trotseren, is dat geen lachertje.

Alles is vandaag zeer vlot verlopen, ’s ochtends duurde het wel even voor ik kon/durfde vertrekken. Echt niet zo omslachtig en moeilijk allemaal, maar ik ben zo’n onzekere klojo geworden, dat ik alles liever 3 keer nacheck dan 1 keer.

Voor herhaling vatbaar dat Cambio autodelen en dat bezoekje… tja, het weerzien was super, ik hoop dat we nog jàààren theekransjes kunnen houden! 

De badkamer en bergruimte staan nog steeds overhoop, de kaboutertjes zijn niet geweest en mijn spullen zijn niet gaan lopen. Morgen is er weer een dag...

Gisteren dus….

Goed begin, want in geen tijd was ik ter bestemming en vond direct een uitstekend parkeerplaatsje. Gunstig voorteken, zo dacht ik. Gewapend om lang te wachten installeerde ik me al om 9:45 in de wachtzaal, mijn afspraak was om 10:15.

Aan één van de drie gratiën* had ik al gevraagd of dr. F  aanwezig was en ze ‘dacht’ van wel. 10 minuten later hoorde ik dr. F iemand binnenroepen, dus oef, ze was op het appel dit keer. Nog 5 minuten later hoor ik een zware mannenstem: ‘mevrouw VdV!!’ Ai, dat was ik, str… aan de knikker! Ik was sowieso op het ergste voorbereid, dus ja, dat het de professor himself was die me wou zien deed me eigenlijk maar een paar seconden uit het lood slaan. Ik had dit kunnen vermoeden.

Hij luistert geduldig naar mijn uitleg, bekijkt goed mijn tabelletjes en de paperassen die ik bijheb. Dan vraag ik wat hij te vertellen heeft. Mijn bloedwaarden zijn weer enorm gestegen, dan bekijkt hij de beelden en zegt heel kleine verdachte vlekken te zien en wat vocht op de longen.

Is dit nu goed of slecht wil ik weten. De grote manitou fronst zijn wenkbrauwen, zegt dat die bloedwaarden duiden op duidelijke progressie, dus wil nog bijkomende onderzoeken. Blijkbaar is het soms beter een duidelijke tumor te vinden, wat makkelijker is om een meer gerichter therapie te vinden. Want, als bij verder onderzoek niets anders gevonden wordt en de merkers blijven stijgen wordt het moeilijker.

Het goede nieuws echter is dat hij me (niet voor de volle 100%, maar toch…) kon verzekeren dat het hier waarschijnlijk geen vaart zal lopen. Dat is dan ook de reden waarom hij nog een maandje doorgaat met de huidige behandeling, in de hoop dat ze toch aanslaat. Hij zei eerlijk dat hij vreesde van niet, maar dat hij het zelfs zou riskeren gewoon even alle behandelingen stop te zetten. Ik zei dat ik dit een beetje ‘scary’ vond maar hij kon me toch overtuigen dit eventueel in overweging te nemen.

We hebben nog heel lang en uitgebreid gepraat, hij zei nog dat het zwaar geschut inderdaad wel klaar staat, edoch ben ik met een goed gevoel buiten gestapt, met de ‘bijna-zekerheid’ dus dat ze nog heel wat in hun mandje hebben zitten dat nog lang soelaas kan bieden. En... ik heb minstens nog een ganse maand respijt.

Bij mijn thuiskomst stond de camion van de verhuizers voor de deur! Ik haastte me naar boven, vertelde W in een paar woorden mijn relaas en vloog er meteen in. Na een tijdje voelde ik me ineens draaierig, dacht dat het van de honger was, dus snel wat gegeten en dook terug de kartonnen dozen in. Even later zakte ik zowat letterlijk door mijn benen, compleet uitgeteld kroop ik de zetel in, want het bed lag helemaal volgestouwd. Ik schaamde me wel een beetje ten opzichte van de verhuizers, weet wel dat ik geen verantwoording moet afleggen aan die mannen, maar was toch wat gegeneerd toen die ene zei: hmm, madame se repose…. Ik voelde me beroerd ook omdat ik W (weer eens) met de boel opzadelde en het feit dat een aantal zaken overhoop bleven liggen, zoals de keuken en mijn eigen kleren en badkamerspullen, want dat wou ik liefst zelf doen.

De behandeling heeft er duidelijk serieus ingehakt, ik was compleet knock-out. Het is de eerste keer dat ik er zo ziek van ben, meer dan waarschijnlijk is een beetje rust nadien toch geboden. Vandaag zie ik er nog steeds wat pips uit, maar het gaat wat beter toch, de keuken is in orde, de rest moet wachten tot ik me weer beter voel.

*Zo noem ik de dames van het onthaal, die daar al jaaaaaaren zitten. Steeds met dezelfde trieste blik, nooit eens wat uitbundig. Een heel verschil met Julie aan het onthaal in de US die altijd vrolijk was . De 3 gratiën leveren vast wel prachtig werk en zijn behulpzaam en mogelijk zijn ze best wel te genieten onder vrienden en familie, maar achter die hoge balie lijkt het net of ze het lot van al de patiënten die dagelijks passeren op hun schouders dragen.