Ik heb vandaag onbewust een steentje opgeraapt. Schijnbaar een gewoon steentje, zoals er hier miljoenen liggen. Maar in het zonlicht begon het te schitteren. Helemaal vol glinsteringen. Ik moest aan jou denken. Schijnbaar ook gewoon, maar ik mag ook kiezen om al je glinsteringen te ervaren. Ik mis je! En dat terwijl de natuur mij hier zoveel energie biedt. Wat moet het dan voor jou zijn, thuis met heel wat onvoorziene zorgen. Ik heb het steentje in mijn zak gestoken, en telkens ik de kans krijg kijk ik er naar in het zonlicht. Misschien geraakt er een straaltje energie tot bij jou.
De trein van Kashgar naar Urumqi 24 uur lang rijdt zacht. Het landschap schuift voorbij woestijn, bergen We hebben ons de luxe van een softsleeper veroorloofd we slapen zacht Urumqi - Hami was ook een nachttrein
Woestijn
En dan in Hami, terug de fiets op bevoorraden een laatste keer goed eten in een eethuisje en dan de woestijn in Alles hebben we gehad 13 - 23 - 43 en 53 graden warm en hevige tegenwind na 3 km moet ik van de fiets ik waai haast van de weg 10 km doen we die dag En een dag later waait de wind in de rug en doen we op ons dooie gemak 100 km een grijze lucht en dreigende regen om half vier zijn we in Liuyuan en genieten van een heerlijke noedelsoep En dan...vertrek in de regen oh nee de wind waait schuin tegen maar waait ook de wolken weg en maakt plaats voor blauwe lucht die onze dag laat eindigen met een onvergetelijke zonsondergang
Fata morgana een eindeloos strand voor de zee luchtspiegelingen bergen worden bomen ik kijk mijn ogen uit
Een meloen pepsi cola water.. De Chinezen zijn gul Ze stoppen hun wagen en bevoorraden ons als waren we echte Tour De France fietsers
We fietsen uit de woestijn Groen, bomen, huizen een plein Mensen spelen Majong Een eethuis Visfondue na kilometers niets dan zand zijn we dan toch aan zee?
Dunhuang oase in de woestijn moderne Chinese stad
Mogao grotten Indrukwekkend Enorme zorg voor het bewaren van het Chinees cultureel erfgoed Deskundig rondgeleid door een fransprekende Chinese vrouw
Olympische Spelen op groot scherm op een plein affiches TV's in eethuizen en winkels met belangstelling bekeken
En wat staat ons nog te wachten : een 10 daagse fietstocht naar het zuiden Een pas van 3600 m willen we nog overwinnen We zagen reeds de witte bergtoppen Wat het wordt, steeds worden we op t verkeerde been gezet zal nu ook zo zijn....
Met gretigheid lees ik jullie mailtjes en reacties Je kan nog steeds reageren door op 'reageer' te klikken onder elk stukje Mailen kan naar miriamdeer@hotmail.com En een sms in het prachtige natuurschoon is even verbinding maken met jullie Ik kijk er naar uit
XinxXingxia : een stad op de kaart zo groot als Wuqia Wuqia : de eerste Chinese stad na de grens Brede lanen, mooie voetpaden Vers brood bij de bakker... Ik ruik en proef reeds het verse brood terwijl ik door de eindeloze vlakte fiets En dan .. een provinciegrenspost, een benzinestaton camions, herstelplaatsen voor camions met daartussen eethuisjes we hebben honger en laten ons wat voorschotelen we gaan daarna de stad wel in, denken we maar ... er is geen daarna Dit is Xingxingxia Weg brood
Rechtzetting: de woestijn is niet sober maar eerder indrukwekkend!
Niets is wat het lijkt. 10 km rijden en precies nog op dezelfde plek staan. Afstanden inschatten is zo goed als onmogelijk. Aan de horizon zijn er precies stukken weggegomd uit de heuvels. Luchtspiegelingen. Daar lijkt er een grote plas water. Als je denkt: "de wind is wat minder." Krijg je plots de volle laag. Constant wordt je op het verkeerde been gezet. Gelukkig hebben we de weg als zekerheid. Even 2.5 km de woestijn injoggen en rechtsomkeer maken, leert je hoe moeilijk het is om zonder referenties de juiste koers te houden. Maar al die nukken en grillen van de woestijn worden haar vergeven als je s'avonds, een prachtige zonsondergang krijgt. Subliem.
In de woestijn is geen water en geen leven In de woestijngrenspost is elke liter water kostbaar Water is drinken Je gebruikt het om eten te bereiden Handen wassen Kleren wassen Toilet, sanitair kuisen Ik zie GSM, TV maar water is veel moeilijker aan te voeren is veel kostbaarder En als er weinig voorhanden is dan gaat het naar drinken en eten in de eerste plaats Nu begrijp ik het gat in grond als ik naar toilet ga
Starten aan de (provincie)grens overgang van Xingxingxia. Vrolijke douane verwelkomen ons. Ze voorzien ons van drinkwater en geven ons nog een meloen als toetje. En dan richting woestijn: Niet naar het westen, want daar is meer dan 1000 km "niets" of een gewisse dood. Zuidwaards dus:
Acht synchroon neerstrijkende duiven, verstommen mij met hun schoonheid. Heldere verenkleuren: grijs,wit en zwart. Met z'n achten overklassen ze moeiteloos een San Marcoplein-ervaring.
Kamelen, de schepen van de woestijn, Ze zijn hier verdwenen. De trucks kwamen in hun plaats. De chauffeurs zijn nog zeelui gebleven. Kashgar, Beijing, Kashgar: Je bent al gauw enkele weken onderweg.
De pracht van de soberheid zit in de wil om het te zien. De woestijn is prachtig! Zelfs een daltonist geniet hier van de kleuren, de kracht van de lijnen, de verbeelding in de silhouetten.
Kristallisatie, mineralisatie. Torsies, breuken, verschuivingen en erosie: Het wordt hier in zijn blootje getoond.
Het weer doet hier zijn zin. De wind is soms als een muur, of draagt je in zijn zetel. De zon brandt genadeloos, De grijze hemel, vandaag, is een opluchting.
Ik heb genoten!
NB Leven er bijen in de woestijn? Soms hingen ze in zwerm(pjes) rond ons. Het zijn bijen op de dool. Er komen vrachtwagens volgeladen met honderden bijenkasten voorbij gesneld. Tijdens de lange rit geraken er wel wat kasten open. De bijen vliegen uit, maar zijn al snel hopeloos. Onze fietshelm zou een goed nest kunnen zijn. Maar dat is toch even onrealistisch dan overleven in de woestijn.
17/08: Woestijn weids. Warm drinkwater en een woelige wind tegen. We waaien bijna vd fiets, 43°. We benutten iedere schaduwplek. Een kampeerplek vinden is moeilijk maar we houden vol!
19/08: Liuyuan woestijn is grillig. Gisteren 53° tegenwind, 10 km gefietst. Vandaag, 23°, betrokken en meewind, 100 km gefietst! Het besef leeft dat water kostbaar is.
Bij deze het laatste nieuws van mama en kompanen. Tot de volgende keer en zeker niet twijfelen om moed te smsen naar de verre woestijn in het verre China!
We zijn goed aangekomen in Urumqi We vertrekken straks met de nachttrein naar Hami We hopen morgenvroeg nog even op internet te kunnen Want na de middag zitten we terug op de fiets Voor 10 dagen door de woestijn naar Dunhuang houden jullie op de hoogte met sms
1) foto van Roger in Sary Tash 2) logeren op 4000 m nabij Kyzil Art pas 3) even de fiets geruild voor een paard in Kirgistan 4) Mark leert met stokjes eten in Kansu (China) 5) Miriam en Mao in Kashgar 6) ontmoeting in Kirgistan nabij Gucho met man die met het sovjet leger tegen duitsland vocht in de 2de wereldoorlog 7) aankomst op de Kyzil Art pas (4287m) net voor de grenspost van Tadjikistan 8) kamperen met zicht op het Pamir-gebergte 9) fietsen in witte bergenpracht
Wisselend succes. De extra dag in Kashgar. Miriam en Paul gaan ieder hun eigen weg. Ik moest nog wassen en orde scheppen in mijn bagage. Ik zou ook nog wat aankopen doen om de treinreis goed door te komen. Ik kom bij supermarkt Winka, een grote winkel naar Kashgaarse norm. Bij ons een doorsnee contact GB. Ik wordt er dromerig bij de muziek van Brian Adams en kom tot rust. Zowat de klassieke warenhuisindeling. Merken als Nestle, Nescafe, Lipton, Lux, Dove, ... geven me een thuisgevoel. Als dan ook nog Hotel California van the Eagles klinkt, is de onrust van de voorbije dagen compleet weg. Tot plots, wat 'Droge voeding kassa 2' had moeten zijn, er een schelle ratelende stem in het Chinees de litanie afsteekt. Terug in de realiteit. Buiten blijft het zwoel. Wanneer ik 2 kleine meisjes frisco's zie verkopen, kan ik niet aan de verleiding weerstaan. Zeker niet als er een magnumachtige frisco met witte chocolade bij ligt. In gebarentaal kom ik aan de juiste verpakking. Als ze me duidelijk maakt dat het 5 kost, begin ik 5 Yuan te tellen. Ze lacht en maakt me duidelijk dat dat veel te veel is. Het is 5 remin, omgerekend 5 eurocent. Ik vind het eerlijk dat ze me dit vertelt, want ik had er evengoed 5 yuan of 50 eurocent voor gegeven. Als ik de verpakking open doe, kom ik weer tot de realiteit. Geen witte chocolade, maar waterig meloenijs. Hmm, toch een tegenvaller. Maar goed, likkend verder. Een halve centimeter, van mijn meloenijsje, verder kom ik bij een romige zoete materie. Wat lekker! Ik ben terug helemaal in Kashgar. Mark 13/8
Kirgizie uit Tadjikistan niet in Kirgizie in Kirgizie uit CHINA
Dank je wel voor julliesmsjes, reacties en mailtjes na weken zonder internet verslinden Mark en ik de computers (Paul blijft er rustig bij) en trachten we onze overweldigende indrukken over te brengen verwerken lukt nog niet daar zullen we nog tijd voor nodig hebben nagenieten
Kirgizie na Jalalabad Stof, stof, stof op de gravelwegen kruipt overal in Ik ben nog nooit zo vuil geweest Voordeel : we gaan trager en genieten langer van de (witte) bergenpracht Nadeel : toch af en toe wel wat te traag voor mijn medefietsers
Ontmoetingen Vraagt men iets dat eindigt op 'koeda' Dan vragen ze vanwaar we komen De volgende vraag is dan 'waar we naartoe gaan' Zo ontmoeten we een fikse tachtiger (hij kan ook negentig zijn) Hij streed nog met het sovjetleger tegen Duitsland in de 2de wereldoorlog Schitterende man Of het logement op 4000m hoogte bij de papa van kleine Mohamed We spraken over Roger en lieten zijn foto achter Met behulp van een reisgidswoordenlijstje Russische raakten we al aardig op weg En de 'Point it' Mohamed (4 jaar) keek zijn ogen uit en straalde Liet zijn papa enthousiast de foto's zien en babbelde honderduit
Tadjikistan haalden we net en net niet (visum was bijna verstreken) Zo fietsten we langs de witte Bergenpracht naar Irkhestam (grensovergang Kirgizie - China) Hier nemen we een halve dag om te genieten van het uizicht (en wat te wassen...maar het hielp niet veel) Zonondergangen en zonsopgangen en helblauwe lucht De ergste gravel van heel het land volgde nog Chinese arbeiders die in nette mooie wegwerkkamphuisjes woonden, werkten met moderne machines aan de weg De eerste tekenen van China En dan ... enkele kilometers voor de grens Asfalt, zo glad en mooi en die niet meer verdwijnt tot Kashgar Wat een verademing En wat een goed onderhouden weg Ik zag bij de herstellingen de maand en het jaar staan van de herstelling Het was alsof ik uit het jaar 1934, het jaar 2008 binnenreed Ook de grenspost van Kirgizie en die van China gaf hetzelfde grote contrast Kirgizie was meer een houten barak en werd je in een schrift uitgeschreven China was een modern gebouw met goederenscan en computers
Bouwen, verbouwen, voorbouwen We zien het overal We kamperen zelfs een nacht op een stukje grond waar een huis in aanbouw is Als iedere chinees een bakstenen huis zou hebben dan zou 25% van de landbouwgrond moeten gebruikt worden om dit mogelijk te maken vertelt mark En 1,3 miljard mensen voeden ?! Gigantische problemen en dillemmas om op te lossen Maar er zit leven in Veel leven het groeit je ziet het Kilometers dorpen en wijken voor Kasghar we nemen even een zijweg op zoek naar een kampeerplaats Steeds dezelfde bedrijvigheid vernieuwing bouwen houtwerk
We zijn halfweg op weg naar nieuwe horizonten Donderdag nemen we de trein naar Urumqi 1400 km langs de zijderoute 24u trein Van Urumqi per trein naar Hami En dan terug fietsen door de woestijn naar Dunhuang Daar willen we naar het zuiden nog een pas doen van 3660m in de hoop nog een andere witte bergenpracht te kunnen aanschouwen
Grensperikelen: een verhaal voor later om op een lange winteravond te vertellen.
Eerste dorp:
In het eerste Chinese dorp, onvindbaar op de kaart, zie ik al meer moto's dan in heel Kirgizie samen. Dit zegt ook iets over de kwaliteit van het wegdek. ( in Kirgizie verongeluk je al in de eerste km als je geen getrainde motocrosser bent.) Het zijn doorgaans lichte moto's 125 CC. Maar ze rijden zeer, zeer zacht. Geen Hells Angel toestanden. Alle dames achterop zitten in amazonezit. Een ander verschilpunt: er zijn ook lemen huisjes, maar je ziet de vernieuwing. nieuwe fraaie woningen uit moderne bouwmaterialen. Chinees: kleurrijk en met de nodige ornamenten. Er staan ook veel nette propaganda en informatieborden. Veel mensen op straat, veel verschillen in uiterlijk en kleding. Legeruniformen en politie zijn ook duidelijk aanwezig. We krijgen dan ook al onmiddellijk paspoortcontrole. Een straat-groepsdiscussie hoort ook bij het straatbeeld. In de winkelrekken is er veel meer te vinden. ten minste voor wie Chinees kan lezen. Ons zou men een blik kattenvoer voor confituur kunnen verkopen.
Het tweede dorp: Kleiner en nog allemaal lemen huisjes. Op elk dak staat wel een klein zonnepaneeltje. Duidelijk een project. De spiksplinternieuwe GSM-mast staat ook in fel contrast met de lemen huisjes.
Eerste stadje: Wuqia Verbazing: nieuw, proper en met een heuse winkelwandelstraat speeltuigen inclusief.
En dan Kashgar! te veel voor mij! Zo veel indrukken, het is niet te verwerken. Een fototoestel is een marteling, je zou niet weten te stoppen. (Dus voorlopig zonder) Modern, kleurrijk, schreeuwerig. Groen witte taxi's. bijna allemaal VW santana's ( een model dat bij ons uitgestorven is) Ze beheersen met duizenden het verkeer. De driewielige brommers met open bak, waren hun voorgangers en laten zich nog niet zonder slag of stoot verdrijven. Verder massa's elektrische scooters, geruisloos maar met een variatie aan toeters. En niet te vergeten de trouwe ezel met kar. Als je fietst moet je minstens 6 ogen hebben. Mooie gebouwen. Reclame met hevige kleuren: rood en geel. Een enorm groot Mao-beeld, op een plein waar we niet met de fiets op mogen. De "Grand bazaar" Een soort 'marktstratencomplex' Van occassie vrachtwagens tot perzikken, je kan het er allemaal kopen. ten minste als je je weg vindt tussen de wriemelende massa. En dit is dan een klein stadje, naar Chinese norm. ( maar zo groot als brussel) Om 7 uur s' morgens is er nog een overmacht aan fietsers, voetgangers en scooters. De echte Kashgarrenaren gaan naar hun werk. Straks zal het wat anders zijn. Hormonaal is zo'n stad niet ideaal voor een toerist die al een maand meer dan gescheiden van tafel en bed leeft. Gesluierde vrouwen, vrouwen met hoofddoek, kleurijke vrouwen, temperamentvolle uygurse dames, porseleine en frivole Chinese vrouwen. Een overdosis. Dus straks terug de bergen in. Of wordt het de woestijn (vraagteken).
We volgen regelmatig de M41. noem het maar de E40 Oostende Brussel Luxemburg van Kirgizie. Maar daar houdt dan ook de vergelijking op. Met verschillende passen van boven de 3000 meter. Een onfietsbare tunnel van 3 km, donker en ijle lucht (+3000)m doordrenkt van uitlaatgassen. Asfalt, meestal, of toch restanten. De passen zijn gravel of fijn stof. Overdag is het meestal rustig fietsen, s' nachts verandert die weg in een constante stroom vrachtwagens. 's Morgens zie je daar de restanten van langs de kant van de weg: de trucks die het niet haalden. Meestal zijn het de banden, maar de motorkap staat ook dikwijls open. Als het licht is kan dit weer allemaal gemaakt worden. Op een morgen toen we vertrokken, passeerde er een vrachtwagen vol met watermeloenen. Verschillende malen passeerden wij elkaar terug en dan lag de bestuurder onder de camion te sleutelen. toen we s' avonds hem nogmaals passeerden, wilden we wel een watermeloen kopen, we waren eigenlijk al een goed slaapplaatsje aan het zoeken. blijkbaar had de man zijn goed humeur nog niet verloren, want als we wilden betalen, deed hij teken dat daar geen sprake van was. Hij trakteerde! Het voordeel van een' grote weg' is dat er ook regelmatig eethuisjes zijn. Waar het voorheen water en brood was, zijn we van tactiek veranderd: we gaan uit eten! De 'restaurants' varieren van gewoon oud en vuil, tot bouwvallig en goor. Het eten/ na enkele keren ken je de Kirgizische keuken wel. Variaties op een thema: Soep met een aardappel en een stukje vlees en ragout met een aardappel en een stukje vlees en mogelijk wat witte kool. De taal speelt natuurlijk ook een rol, het is niet gemakkelijk om over te brengen wat we willen. Eenmaal mocht Miriam mee de keuken in om mee het menu samen te stellen. Of met andere woorden, weer wat te varieren op dat zelfde thema. De prijs ligt steeds onder de 2 euro per persoon. Als ik zondagmorgen in Lier op het Zimmerplein een koffie drink kost het me al meer. Dus we klagen niet, ook, niet over die ene keer dat het eten op het randje was. Miriam wel, ik zus en zo en Paul niet ziek, betekende dat. nu in China is het eetgebeuren veranderd: lekkerder, gevarieerder en ... goedkoper. Met 1 euro in de hand kan je gaan Chinezen. ten slotte nog dit over Kirgizie: Een land waar ik zeker nog wil terugkeren. Ik moet dan wel eerst nog leren paardrijden, want te paard moet dit fantastisch zijn. Of neem ik beter een ezel (vraagteken) (niet alleen het vraagteken werkt niet op dit toetsenbord)
hier ben ik met een update van mama, met enige vertraging;
27/07: Chet Bulac, geen brood, rijst met suiker, melkpoeder en rozijnen. Ze vorderen traag in een inmense bergenpracht. Dunbevolkte nomaden. Logement bij de burgemeester van Jergetal. We genieten!
28/07: Jalalabad stuk overbrugd met transport, oa met open hooiwagen en camion in bergen. Een belevenis! Nu wassen, we zijn wat verwilderd.
02/08: Sarytash op 80 km van chinese grens. Zicht op witte bergtoppen van 6000m. Pas van 3615m gedaan. Zwarte voeten van het stof. Bijna 1000 km gefietst! Zitten nu even aan een propere tafel. Wauw.
03/08: Kirgizie uit. Tadjikistan misschien in. Visum tot 4/8. No problem zei men aan kirgische grens. Kyzyl Art Pass 4280m witte bergenpracht.
05/08: Kirgizie terug in. Tadjikistan niet gelukt. Kyzyl Art Pass 4280m wel gelukt. Pffff zuurstofgebrek. Kamperen nu in prachtige panorama van witte bergen en ondergaande zon. 60 km voor china.
08/08: ze mist ons. Ze kijkt uit naar smsen van thuisfront. Ze zijn in china, Ulugchat, prima geasfalteerde wegen, teken van vooruitgang. Wazige lucht, wind vanuit de woestijn, met stof. Droge streek. Kirgische grens: 1935. Chinese grens: 2008.
De smsjes van mama tot vandaag. De volgende smsen zal ik er sneller opplaatsen!
het is even wennen terug achter de computer na 2 weken enkel bezig geweest te zijn met de essentie in het leven water vinden en drinkbaar maken... eten vinden de ene keer vinden we brood en geen groenten de andere keer veel groenten en geen brood... omdat hier iedereen zelf haar brood bakt er worden dan zakken meel van 50 kg verkocht confituur, choko, smeerkaas...allemaal op en niet meer te vinden.......... wassen : nu voelen ze wat proper en vuil zijn is sanitairbeperkt zich tot de essentie : een gat in de grond je verplaatsen door een bergenpracht zo immens groot 360graden bergen...................... autos zeldzaam.... opstaan met t licht gaan slapen als het donker is...
jullie smsen zijn onze enige communicatie ze worden gretig gelezen ze zijn heel welkom
jullie kunnenook reageren op dit blog door op reageer te klikken onderaan elk stukje en wij kunnen julli reacties lezen dank aan diegenenen die reeds reageerden
je kan ook mailen miriamdeer@hotmail.com
ons visum voor tajikistan vervalt op 4 augustus alleen met transport kunnen we t nog halen misschien dus zoniet recht naar china
we genieten groetjes miriam Jalal Abad 29 juli 2008
