Laatste dag in Dunhuang
Oh ja, ik heb die pagode van het witte paard nog niet gezien
maar toch eerst even door de wijk langs het water fietsen.
Toch heerlijk zo die fiets in de stad
Zo gemakkelijk dat je je verplaatst.
In de wijk langs de Dang rivier
rijzen nieuwe woningen op en verdwijnen de oude.
Het intrigeert me
Ik neem fotos.
Ik zie ook een schoolgebouw,
mooi, de kleuren de stijl.
Twee meisjes van veertien komen aangewandeld.
Giechelend spreken ze me aan.
Of ik een foto wil nemen...
Waar ik vandaan kom...
Hoe ik heet...
Are you happy ?
Are you afraid ?
Ze proberen hun beste Engels uit.
Een gezellig gesprek ontspint zich.
Jan Fei heet het meisje met het lange haar.
Zij neemt initiatief.
Pang Hong Li is goed in Engels en vertaalt vele vragen van Jan Fei
Ze loodsen me mee naar hun school
en geven me een rondleiding.
Van de bloementuin, over het sporterrein,
naar de speelplaats, in het klaslokaal.
Leerkrachten passeren.
De meisjes zetten een stapje achteruit en
formuleren met een lichte buiging een beleefde groet.
Om dan meteen in een gesprek te vragen of ze even met mij op de fotos willen.
Jan Fei houdt van basketball en
Pang Hong Li van kunst.
Ik moest morgen maar eens naar hun school komen.
De lerares 'Art' ging met hen op stap en ik kon wel meekomen
Kleurrijk pallet van kruiden groenten, fruit, beschilderde stoffen ongekende voedingswaren, 'made in China' prullerij
Nacht: markt Het kleurenspel van neonlichten laat de souveniers in waarde stijgen, het eten beter smaken. De glasblazer zal geworsteld hebben om de chinese karakters te plooien. Het resultaat is verlichtend.
Bij het bakken van sate's of het maken van noodles, zie je hier de eenwording van kok, jongleur en goochelaar. Het kost je moeite niet op hun dwingende vraag in te gaan.
Super - markt
Nachtwinkels hebben hier geen reden van bestaan. Om 8 uur s'morgens loop je binnen voor een yoghurtje. Om 11 uur s'avonds koop je er dringend toiletpapier. Zeven op zeven. Geen sperperiode of wekelijkse rustdag. Super? Of een kluifje voor de vakbond?
Mijn maat is bijna vol: Indrukken, belevingen, compromissen. Regelmatig flitsen al de "to do's" van mijn werk door mijn geest.
Terug aankomen in Dunhuang, een gezellig, overzichtelijk provinciestadje. De derde maal: Het gaf mij enig "thuisgevoel" Indicatie van de groeiende nood er naar.
Het aftellen is voor mij begonnen. Gisteren, met de kilometerpalen van de laatste echte fietsdag. Wacht me nu nog alleen ' de demon van de grootstad' Een smeltkroes van menselijke waanzin? Een verplicht nummer voor mij. - I'm a Farmer.- Voor, de in alles geinteresseerde, Roger had Beijing een feest geweest.
Ik stap om 10u30, Charlie John's cafe binnen. Breakfast? Met een vragende blik van de verkoopsgeile waardin. Ik baal even. Staan er geldbiljetten op mijn voorhoofd? Of zie ik eruit als het bekende ezeltje strek je? (Optie 2 is hiet zo onmogelijk voor het moment.)
Als ik later uit kijk naar enkele bescheiden souveniertjes voor de kleinkinderen, kleven 2 verkoopsters op mijn huid. Ik moet constant neen knikken en kan amper wat rondkijken. Na een kleinigheid gekocht en betaald te hebben, nog even een ultieme aanval: Moet ik die super grote, mooie en vooral dure steen niet kopen? Neen!!!! Ik ben geen rijke Westerling. Ik sta zelfs op de zwarte lijst.
Ondertussen fiets ik hier op een soort 'Rolls Royce'- fiets. Ga op restaurant, kies voor een 'softsleeper' (1ste klas dus) in de trein, vlieg met het vliegtuig naar Beijing, en vooral: Ik ga straks met een gigantische schat aan ervaringen, impressies en foto's naar huis. ... Sorry, voor mijn ver-ontwaardiging.
Een taxi brengt ons naar de rand van de stad, waar de kamelen en begeleiders op ons wachten. Aanvankelijk loopt alles goed. Het is wel hoog op die kameel, maar met het ijzeren hadvat dat ik goed vasthoud, voel ik me veilig. Het wiebelt wel. De kamelen stappen rustig achter elkaar : 2 stellen van 6 We komen in het zand, we gaan langs het kerkhof.
Een Fransman zit in ons stel op de laatste kameel. Hij draait zich om, om zijn fototoestel te nemen. Zijn kameel wordt onrustig en loopt vooruit. Heel onze rij kamelen begint te trekken en te duwen. De kameel van de Fransman en Mark, die op de voorlaatste kameel zat, rukken zich los. De Fransman wordt van de kameel gekatapulteerd. Hij komt er met schrammen, blauwe plekken en de schrik vanaf. De kameel van Mark met de lege kameel achter zich slaan op hol. Mijn kameel en die van Paul rukken zich ook los. Paul springt van zijn kameel die ook op hol slaat. Ik hou me stevig vast aan het ijzeren stel. Mijn kameel loopt weg. Brr... bangelijk, alleen op een kameel waarvan je niet weet wat hij gaat doen. "Help !" Als de begeleider naar me toekomt, loopt de kameel nog verder weg. Hij steigert even. De begeleider krijgt hem te pakken en leidt hem terug naar de groep. "Laat ons aub afstappen !" Wat we uiteindelijk kunnen doen. Paul heeft een bloeduitstorting op de elleboog schrammen en gekneusde ribben. (om het thuisfront gerust te stellen : van de bloeduitstorting en schrammen is nu niet veel meer te merken Paul heeft goed geslapen deze nacht en voelt zich terug fietsklaar) De fietszak van Paul is helemaal gescheurd. Ik heb enkel wat schrammen. Maar, waar is Mark ?
In de verte loopt hij met 2 kamelen (hij zit op de eerste). "It's ok, he's a farmer'" zeg ik aan de Amerikanen in ons gezelschap. Ik loop naar hem toe met mijn fototoestel. De begeleider is ook al op weg naar hem toe. De kamelen lopen verder weg, de heuvel over... Uiteindelijk haalt de begeleider hen terug. Mark houdt het hoofd koel en grapt : "Hij heeft gezegd dat ik moet bijbetalen" De kameel van Paul is weg, die van de Fransman wordt afgevoerd, 2 nieuwe kamelen worden aangebracht. Er gaat een uur voorbij. De zonsondergang in de heuvels zullen we missen.
Niet met volle goesting stap ik terug op de kameel. Mijn vertrouwen is weg. En genieten van de tocht doe ik nu niet meer voor 100%. De kameel van Mark, achter me, is onrustig en de mijne wordt het ook. Ik ben bang en schreeuw dat ik een andere kameel wil. Ja, schreeuwen is natuurlijk niet rustgevend voor die kamelen. De begeleider neemt wijselijk mijn kameel vooraan. Zo voel ik me wel wat geruster.
Als we aankomen op de kampeerplek is het bijna donker. De begeleiders zetten de tenten en maken het eten. Ondertussen verschijnt een prachtige sterrenhemel. Jammer dat je daar geen fotos van kan maken. Het is wel druk met 12 in de groep. Dus van de woestijnstilte genieten zit er niet in.
Voor het licht wordt, komen de begeleiders ons wekken. Zo vroeg. De nacht was kort. Maar goed, we mogen de zonsopgang niet missen, he. Die maakt veel goed.
En dan terug de kamelen op. Ben er niet erg scheutig op. Maar het loopt goed af. We zijn behouden en wel teruggekeerd
Nu nog enkele dagen de fiets op voor we naar Peking vliegen. Das veel veiliger
