Ik breng even nieuws uit van mama, ze stuurde me 2 smsjes, eentje vanuit Moskou, een ander vanuit Bishkeck. Om 5u deze nacht stuurde ze me: Goed aangekomen in Moskou, kleine turbulenties tijdens vlucht, klein vliegtuig, even geslapen. Er was slecht warm eten in de vlieger en ze was in de transit waar ze een 4,5 liter fles vodka zag :) Het andere was om 13u 45 vanuit Bishkek; Goed geland in Bishkeck, over maanlandschap gevlogen, drukkend warm. Fietsen en bagage bijna ok en ze zijn nu op weg naar het hotel en naar de grote tocht, de nieuwe wereld.
Spannend! Groetjes, Jana (de foto's komen zo spoedig mogelijk!)
Zaterdag 12 juli. Vandaag om 23 u 55 vertrekt het vliegtuig naar Moscow. We komen daar aan om 5:25 (2u tijdsverschil) Om 10:05 vertrekken we naar Bishkek en landen daar om 16:15. (Belgische tijd 12u15, dus samen 4u tijdsverschil)
Terugkomen doen we op zaterdag 13 september. We vertrekken om 11:40 in Beijjing en vliegen weer via Moscow. We overbruggen dan 6 u tijdsverschil en komen om 22:55 aan in Zaventem.
Roger? Hij gaat mee! Voelbaar aanwezig in onze gedachten.
Het lijkt onwezenlijk. Twee jaar voorbereiding. En nu is het zaterdag 12 juli 2008.
Ik ben er helemaal niet klaar voor. Vallen een week voor het vertrek is geen aanrader, het ontregelt heel de planning.
Gezondheidsbulletin? De voorbije week heb ik mijn bezorgde reisgezellen regelmatig een verslag gegeven. De blauw-zwarte vlekken krijgen gele en groene tinten. De schaafwonden jeuken. Dat zijn beide tekens van genezing. Mijn gekeneusde ribben zijn vooral s'nachts ambetant. Mijn arm is momenteel nog het grootste obstakel. Ik heb er nog niet genoeg kracht in, om goed te sturen. Een fiets met bagage en oneffen wegen, momenteel zal dat nog moeilijk gaan. Maar de wijze raad in acht genomen: het is pas dinsdag dat we echt gaan fietsen, dus zal het weeral wat beter gaan.
Vrijdag had ik de ongelooflijke luxe om in de zon, in mijn T-shirt en op mijn sleffers naar Werchter te fietsen (de wei ligt op een vijftal kilometers) en daar een geweldig concert van Neil Youngmee te maken.
Zaterdagmiddag zou ik nog snel even naar de fietsenwinkel rijden om reservespaken te halen.
Met dezelfde T-shirt, sleffertjes, uitzonderlijk zonder helm maar de muziek nog in het hoofd, werd ik door een stevige rugwind vooruit geduwd.
Dertig per uur, sleffers en een stevige verkeersdrempel. De klassieke fractie van een seconde, voet schiet van het pedaal, controle kwijt en pats de straat op.
Eerst wat groggy liggen bekomen, dan systematisch scannen waar het allemaal pijn doet,
inwendig vloeken. Op dat moment komt de hulp ter plekke. De eerste vraag: Moet ik een ambulance bellen geeft aan hoe die toeschouwer het spektakel interpreteert.
Een week voor het vertrek, is de eerste reactie: Nee, nee, het zal wel gaan, bedankt.
Dan voel ik de buil op mijn hoofd. Het is alsof men een half ganzenei onder mijn hoofdhuid heeft gestoken. Nu word ik wel echt bang, zon buil heb ik nog nooit gehad. De tweede helpende hand, heeft ondertussen mijn fiets opgeraapt, daar lijkt op eerste zicht niks mis mee.
Ik twijfel even over de buil, ik moet wel stevig op mijn hoofd terecht zijn gekomen, maar opteer toch voor de piste om terug naar huis te fietsen. Het duurt wel enkele minuten voor ik terug in staat ben te starten, maar voilà, het is niet meer dan dat.
Op terugweg zie ik de mensen kijken naar mijn geschaafde ledematen, maar wat me meer opvalt is mijn linker arm. Ik kan er geen kracht mee zetten en het verergerd met elke trap die ik doe. Thuis wil ik eerst en vooral de schaafwonden ontsmetten. Doordat ik mijn arm hoe langer hoe minder kan bewegen is het moeilijk. Als Danielle een half uur later ook thuis komt, is het me al duidelijk: we moeten naar spoed. En zeggen dat Danielle in de voormiddag al met Anke, die met haar brommer was gevallen, naar de dokter was geweest.
Verzorging, onderzoek, röntgenfotos van elleboog en ribben en ten slotte de geruststellende conclusie: geen breuken enkel gekneusd!
Oef, zaterdag vertrekken komt niet in het gedrang.
Tot de volgende morgen, de buil is met ijs tot aanvaardbare grootte gereduceerd en de elleboog lijkt al veel mobieler, maar de ribben (weer inwendig gevloek!).
Een tent in of uit kruipen, dokkeren over een gravelweg, het lijkt mij niet realistisch.
Maar als het moeilijk wordt, is de oplossing dikwijls nabij.
De wijze raad van mijn moeder: het is vandaag op zijn ergst, vanaf vandaag kan het alleenmaar beteren.
Mark
(De raad van de huisarts: thoraxverband en genoeg pijnstillers zal ook wel wijze raad zijn.)
