5de : Handstand op 1 hand in de nek van een tweede persoon Die dan ook nog op haar handen gaat staan....op een kleine 10 meter boven de grond ... Op een reeks opgestapelde stoelen in evenwicht...
6de: levend decor bij handenstand : een 12-tal dames draaien zich in
allerlei slangachtige bochten, daarbij in elke hand 6 stokken met
draaiende borden
... zegt een chinees jongetje na afloop van het theaterstuk in zijn beste Engels spontaan en enthousiast aan mij, een Europese vrouw.
Ik sta nog verbluft en ademloos te kijken.
Het was overweldigend mooi, indrukwekkend : wat een kracht wat een beweging wat een beheersing wat een soepelheid duizelingwekkende concentratie fijn elegant.
Het lijkt alsof het geen inspanning kost
En zelfs in de coulissen de precisie en timing van de koordentrekkers om de acrobaten net op juiste hoogte te trekken en te houden.
Mijn ogen wisten niet waar eerst kijken
Het applaus was matig Zijn de Chinezen dan nog meer gewoon ? Het leek alsof dit gewoon, normaal was wat deze artiesten brachten. Heel raar...
De stralende ogen van het jongetje maakte veel goed
Een mytisch stuk, waarin alle helden sterven. Gebaseerd op de fresco's van de impressionante Mogao grotten. ( Dat is een ander verhaal)
Mijn arsenaal superlatieven is te klein. Een scene: Handstand: goed. Handstand op 1 hand: knap Dat in de nek van een tweede persoon: knapper Die dan ook nog op haar handen gaat staan: knapst. Dat een kleine 10 meter boven de grond: ... Op een reeks opgestapelde stoelen in evenwicht: ... Ondertussen, als levend decor draaien een 12-tal dames zich in allerlei slangachtige bochten. Ik vergeet niet dat ze daarbij in elke hand 4 stokken met draaiende borden hebben. (valse noot: er is ergens een bord afgevallen!) Dit alles in een feeeriek decor. In prachtige kleding. Met special effects en laserbelichting. Het watergordijn en de kamelen zijn echt.
De cultuurshock? Geen ovatie of open doeken. Wel een beleefd aplausje van de anders zo luidruchtige chinezen. En als het doek half toe is, is de halve zaal reeds rechtgeveerd om te vertrekken.
Mijn hart bloedt. Hoe kunnen deze artiesten en acrobaten dit indrukwekkend niveau volhouden, met enkel die kruimels van erkenning?
Het is niet wat het lijkt en ze spreken hier allemaal chinees
We weten ondertussen al dat een dorp op de kaart er niet altijd is We hebben etensvoorraad voorzien om de pas van 3648m te doen en een stuk langs de andere kant af te dalen Maar we moeten met alles rekening houden Bij de terugkeer door de woestijnhoogvlakte kan de wind tegen zitten en dan haal ik geen 5 km per uur Overleggen voor we afdalen Mijn limieten : maximum 45 km afdalen en maximum 1000 hoogtemeters Het worden er 700 en 55 km Maar water,waar halen we water ? We hebben ons geinformeerd in het laatste eethuis voor de pas, bij camion chauffeurs... helaas ze spreken geen engels en wij geen chinees En de dorpjes op onze kaart staan er niet op in t chinees We gaan voort op wat een chauffeur ons zei 25 km na de pas Hij schreef op zijn hand 15 om te beduiden dat er over 15 km een eethuis was Eethuis vinden we in ons chinees - engels woordenboekje Helaas 15 km verder enkel een mast en heuvels waarvan we ons van ver inbeelden dat het huizen zijn en niets dan de weidse vlakte De 1 van de chinezen lijkt goed op een 7 Dus 75 km verder was er een eethuis Het dorp bestaat niet Met de lege fles in de lucht beduidend dat ze leeg is, doe ik een camion stoppen Een fles gevuld met water We nemen een wegje waarvan we denken dat het naar een riviertje loopt We zagen reeds een camion met groenten die weg inrijden en beduiden dat er water was Wat we in de verte zien kunnen wel boerderijen zijn,zegt Mark, expert op dat vlak. En mijn fantasie begint te werken : misschien kunnen ze buiten water ook wel eten maken, groenten verkopen, logement (want waar gaan we in deze vlakte ons tent zetten).... We naderen links een verlaten huis rechts enkele tenten en een vrachtwagen : een wegenwerkerskamp PATS ... droom weg Water krijgen we wel van hen waarvoor we hun erg dankbaar zijn Het riviertje was zout...
We hebben een avond doorgebracht in de zandduinen van Dunhuang. Bangelijk mooi! Ik kom er woorden te kort voor. Misschien moeten de foto's binnenkort maar spreken.
Het plan was nog de bergen in fietsen. Een pas van 3646 m hoog tussen toppen van boven de 5000 m. De woestijn had echter ook nog wat in haar hoge hoed. Op weg naar de pas kregen we nog een extra mooi duinengebied. En na de pas? Een woestijn(hoog)vlakte op ongeveer 3000m. Met saturnusachtige beelden, nevelsluiers. Prachtig. Besneeuwde toppen die er boven uit staken. Zoutvlaktes en brakke meren. Onherbergzaam, maar o zo schitterend. De wind maakte kamperen niet gemakkelijk. Op terugweg naar Dunhuang: Het ging een gemakkelijke tocht worden. Een heuse zandstorm besliste er anders over. Gelukkig begon het na een tijdje te regenen. (ja regen in de woestijn!) Het opvliegende zand werd door de regen neergeslagen. De wind bleef echter uit de verkeerde hoek blazen. De weg veranderde gelukkig van richting zodat de laatste 40 km het vlot fietsen was.
Tot daar de ongelooflijke woestijn. We plannen nog een 2-daagse tocht, met de kameel ipv de fiets. Wie weet wat de woestijn daar nog in petto heeft?
Ik heb vandaag onbewust een steentje opgeraapt. Schijnbaar een gewoon steentje, zoals er hier miljoenen liggen. Maar in het zonlicht begon het te schitteren. Helemaal vol glinsteringen. Ik moest aan jou denken. Schijnbaar ook gewoon, maar ik mag ook kiezen om al je glinsteringen te ervaren. Ik mis je! En dat terwijl de natuur mij hier zoveel energie biedt. Wat moet het dan voor jou zijn, thuis met heel wat onvoorziene zorgen. Ik heb het steentje in mijn zak gestoken, en telkens ik de kans krijg kijk ik er naar in het zonlicht. Misschien geraakt er een straaltje energie tot bij jou.
