We zijn goed aangekomen in Urumqi We vertrekken straks met de nachttrein naar Hami We hopen morgenvroeg nog even op internet te kunnen Want na de middag zitten we terug op de fiets Voor 10 dagen door de woestijn naar Dunhuang houden jullie op de hoogte met sms
1) foto van Roger in Sary Tash 2) logeren op 4000 m nabij Kyzil Art pas 3) even de fiets geruild voor een paard in Kirgistan 4) Mark leert met stokjes eten in Kansu (China) 5) Miriam en Mao in Kashgar 6) ontmoeting in Kirgistan nabij Gucho met man die met het sovjet leger tegen duitsland vocht in de 2de wereldoorlog 7) aankomst op de Kyzil Art pas (4287m) net voor de grenspost van Tadjikistan 8) kamperen met zicht op het Pamir-gebergte 9) fietsen in witte bergenpracht
Wisselend succes. De extra dag in Kashgar. Miriam en Paul gaan ieder hun eigen weg. Ik moest nog wassen en orde scheppen in mijn bagage. Ik zou ook nog wat aankopen doen om de treinreis goed door te komen. Ik kom bij supermarkt Winka, een grote winkel naar Kashgaarse norm. Bij ons een doorsnee contact GB. Ik wordt er dromerig bij de muziek van Brian Adams en kom tot rust. Zowat de klassieke warenhuisindeling. Merken als Nestle, Nescafe, Lipton, Lux, Dove, ... geven me een thuisgevoel. Als dan ook nog Hotel California van the Eagles klinkt, is de onrust van de voorbije dagen compleet weg. Tot plots, wat 'Droge voeding kassa 2' had moeten zijn, er een schelle ratelende stem in het Chinees de litanie afsteekt. Terug in de realiteit. Buiten blijft het zwoel. Wanneer ik 2 kleine meisjes frisco's zie verkopen, kan ik niet aan de verleiding weerstaan. Zeker niet als er een magnumachtige frisco met witte chocolade bij ligt. In gebarentaal kom ik aan de juiste verpakking. Als ze me duidelijk maakt dat het 5 kost, begin ik 5 Yuan te tellen. Ze lacht en maakt me duidelijk dat dat veel te veel is. Het is 5 remin, omgerekend 5 eurocent. Ik vind het eerlijk dat ze me dit vertelt, want ik had er evengoed 5 yuan of 50 eurocent voor gegeven. Als ik de verpakking open doe, kom ik weer tot de realiteit. Geen witte chocolade, maar waterig meloenijs. Hmm, toch een tegenvaller. Maar goed, likkend verder. Een halve centimeter, van mijn meloenijsje, verder kom ik bij een romige zoete materie. Wat lekker! Ik ben terug helemaal in Kashgar. Mark 13/8
Kirgizie uit Tadjikistan niet in Kirgizie in Kirgizie uit CHINA
Dank je wel voor julliesmsjes, reacties en mailtjes na weken zonder internet verslinden Mark en ik de computers (Paul blijft er rustig bij) en trachten we onze overweldigende indrukken over te brengen verwerken lukt nog niet daar zullen we nog tijd voor nodig hebben nagenieten
Kirgizie na Jalalabad Stof, stof, stof op de gravelwegen kruipt overal in Ik ben nog nooit zo vuil geweest Voordeel : we gaan trager en genieten langer van de (witte) bergenpracht Nadeel : toch af en toe wel wat te traag voor mijn medefietsers
Ontmoetingen Vraagt men iets dat eindigt op 'koeda' Dan vragen ze vanwaar we komen De volgende vraag is dan 'waar we naartoe gaan' Zo ontmoeten we een fikse tachtiger (hij kan ook negentig zijn) Hij streed nog met het sovjetleger tegen Duitsland in de 2de wereldoorlog Schitterende man Of het logement op 4000m hoogte bij de papa van kleine Mohamed We spraken over Roger en lieten zijn foto achter Met behulp van een reisgidswoordenlijstje Russische raakten we al aardig op weg En de 'Point it' Mohamed (4 jaar) keek zijn ogen uit en straalde Liet zijn papa enthousiast de foto's zien en babbelde honderduit
Tadjikistan haalden we net en net niet (visum was bijna verstreken) Zo fietsten we langs de witte Bergenpracht naar Irkhestam (grensovergang Kirgizie - China) Hier nemen we een halve dag om te genieten van het uizicht (en wat te wassen...maar het hielp niet veel) Zonondergangen en zonsopgangen en helblauwe lucht De ergste gravel van heel het land volgde nog Chinese arbeiders die in nette mooie wegwerkkamphuisjes woonden, werkten met moderne machines aan de weg De eerste tekenen van China En dan ... enkele kilometers voor de grens Asfalt, zo glad en mooi en die niet meer verdwijnt tot Kashgar Wat een verademing En wat een goed onderhouden weg Ik zag bij de herstellingen de maand en het jaar staan van de herstelling Het was alsof ik uit het jaar 1934, het jaar 2008 binnenreed Ook de grenspost van Kirgizie en die van China gaf hetzelfde grote contrast Kirgizie was meer een houten barak en werd je in een schrift uitgeschreven China was een modern gebouw met goederenscan en computers
Bouwen, verbouwen, voorbouwen We zien het overal We kamperen zelfs een nacht op een stukje grond waar een huis in aanbouw is Als iedere chinees een bakstenen huis zou hebben dan zou 25% van de landbouwgrond moeten gebruikt worden om dit mogelijk te maken vertelt mark En 1,3 miljard mensen voeden ?! Gigantische problemen en dillemmas om op te lossen Maar er zit leven in Veel leven het groeit je ziet het Kilometers dorpen en wijken voor Kasghar we nemen even een zijweg op zoek naar een kampeerplaats Steeds dezelfde bedrijvigheid vernieuwing bouwen houtwerk
We zijn halfweg op weg naar nieuwe horizonten Donderdag nemen we de trein naar Urumqi 1400 km langs de zijderoute 24u trein Van Urumqi per trein naar Hami En dan terug fietsen door de woestijn naar Dunhuang Daar willen we naar het zuiden nog een pas doen van 3660m in de hoop nog een andere witte bergenpracht te kunnen aanschouwen
Grensperikelen: een verhaal voor later om op een lange winteravond te vertellen.
Eerste dorp:
In het eerste Chinese dorp, onvindbaar op de kaart, zie ik al meer moto's dan in heel Kirgizie samen. Dit zegt ook iets over de kwaliteit van het wegdek. ( in Kirgizie verongeluk je al in de eerste km als je geen getrainde motocrosser bent.) Het zijn doorgaans lichte moto's 125 CC. Maar ze rijden zeer, zeer zacht. Geen Hells Angel toestanden. Alle dames achterop zitten in amazonezit. Een ander verschilpunt: er zijn ook lemen huisjes, maar je ziet de vernieuwing. nieuwe fraaie woningen uit moderne bouwmaterialen. Chinees: kleurrijk en met de nodige ornamenten. Er staan ook veel nette propaganda en informatieborden. Veel mensen op straat, veel verschillen in uiterlijk en kleding. Legeruniformen en politie zijn ook duidelijk aanwezig. We krijgen dan ook al onmiddellijk paspoortcontrole. Een straat-groepsdiscussie hoort ook bij het straatbeeld. In de winkelrekken is er veel meer te vinden. ten minste voor wie Chinees kan lezen. Ons zou men een blik kattenvoer voor confituur kunnen verkopen.
Het tweede dorp: Kleiner en nog allemaal lemen huisjes. Op elk dak staat wel een klein zonnepaneeltje. Duidelijk een project. De spiksplinternieuwe GSM-mast staat ook in fel contrast met de lemen huisjes.
Eerste stadje: Wuqia Verbazing: nieuw, proper en met een heuse winkelwandelstraat speeltuigen inclusief.
En dan Kashgar! te veel voor mij! Zo veel indrukken, het is niet te verwerken. Een fototoestel is een marteling, je zou niet weten te stoppen. (Dus voorlopig zonder) Modern, kleurrijk, schreeuwerig. Groen witte taxi's. bijna allemaal VW santana's ( een model dat bij ons uitgestorven is) Ze beheersen met duizenden het verkeer. De driewielige brommers met open bak, waren hun voorgangers en laten zich nog niet zonder slag of stoot verdrijven. Verder massa's elektrische scooters, geruisloos maar met een variatie aan toeters. En niet te vergeten de trouwe ezel met kar. Als je fietst moet je minstens 6 ogen hebben. Mooie gebouwen. Reclame met hevige kleuren: rood en geel. Een enorm groot Mao-beeld, op een plein waar we niet met de fiets op mogen. De "Grand bazaar" Een soort 'marktstratencomplex' Van occassie vrachtwagens tot perzikken, je kan het er allemaal kopen. ten minste als je je weg vindt tussen de wriemelende massa. En dit is dan een klein stadje, naar Chinese norm. ( maar zo groot als brussel) Om 7 uur s' morgens is er nog een overmacht aan fietsers, voetgangers en scooters. De echte Kashgarrenaren gaan naar hun werk. Straks zal het wat anders zijn. Hormonaal is zo'n stad niet ideaal voor een toerist die al een maand meer dan gescheiden van tafel en bed leeft. Gesluierde vrouwen, vrouwen met hoofddoek, kleurijke vrouwen, temperamentvolle uygurse dames, porseleine en frivole Chinese vrouwen. Een overdosis. Dus straks terug de bergen in. Of wordt het de woestijn (vraagteken).
We volgen regelmatig de M41. noem het maar de E40 Oostende Brussel Luxemburg van Kirgizie. Maar daar houdt dan ook de vergelijking op. Met verschillende passen van boven de 3000 meter. Een onfietsbare tunnel van 3 km, donker en ijle lucht (+3000)m doordrenkt van uitlaatgassen. Asfalt, meestal, of toch restanten. De passen zijn gravel of fijn stof. Overdag is het meestal rustig fietsen, s' nachts verandert die weg in een constante stroom vrachtwagens. 's Morgens zie je daar de restanten van langs de kant van de weg: de trucks die het niet haalden. Meestal zijn het de banden, maar de motorkap staat ook dikwijls open. Als het licht is kan dit weer allemaal gemaakt worden. Op een morgen toen we vertrokken, passeerde er een vrachtwagen vol met watermeloenen. Verschillende malen passeerden wij elkaar terug en dan lag de bestuurder onder de camion te sleutelen. toen we s' avonds hem nogmaals passeerden, wilden we wel een watermeloen kopen, we waren eigenlijk al een goed slaapplaatsje aan het zoeken. blijkbaar had de man zijn goed humeur nog niet verloren, want als we wilden betalen, deed hij teken dat daar geen sprake van was. Hij trakteerde! Het voordeel van een' grote weg' is dat er ook regelmatig eethuisjes zijn. Waar het voorheen water en brood was, zijn we van tactiek veranderd: we gaan uit eten! De 'restaurants' varieren van gewoon oud en vuil, tot bouwvallig en goor. Het eten/ na enkele keren ken je de Kirgizische keuken wel. Variaties op een thema: Soep met een aardappel en een stukje vlees en ragout met een aardappel en een stukje vlees en mogelijk wat witte kool. De taal speelt natuurlijk ook een rol, het is niet gemakkelijk om over te brengen wat we willen. Eenmaal mocht Miriam mee de keuken in om mee het menu samen te stellen. Of met andere woorden, weer wat te varieren op dat zelfde thema. De prijs ligt steeds onder de 2 euro per persoon. Als ik zondagmorgen in Lier op het Zimmerplein een koffie drink kost het me al meer. Dus we klagen niet, ook, niet over die ene keer dat het eten op het randje was. Miriam wel, ik zus en zo en Paul niet ziek, betekende dat. nu in China is het eetgebeuren veranderd: lekkerder, gevarieerder en ... goedkoper. Met 1 euro in de hand kan je gaan Chinezen. ten slotte nog dit over Kirgizie: Een land waar ik zeker nog wil terugkeren. Ik moet dan wel eerst nog leren paardrijden, want te paard moet dit fantastisch zijn. Of neem ik beter een ezel (vraagteken) (niet alleen het vraagteken werkt niet op dit toetsenbord)
