Vandaag naar 'kunst in 't Groot Begijnhof' geweest. Kunstenaars stellen hun werken tentoon in de huizen van de bewoners. Een gelegenheid om ook eens een blik te werpen achter de mooie gevels. Een zacht zomers zonnetje met een ietwat mistige lucht kleurt het geheel.
Kunstwerken brengen mijn gedachten terug bij Roger. Ja hier zou hij zich goed hebben gevoeld.
Onze herdenking op de Kluisberg ligt weeral drie weken achter de rug.
Ondertussen hebben we onze voorbereidingen opgedreven.
Op de luchthaven zijn we eens gaan kijken naar het inchecken bij een vlucht van Aëroflot. Met een gewoon ticket mag je maar 20 kilo meenemen, maar op ons ticket staat 30 kg. Hierin zit onze fiets inbegrepen. We zien dat ze niet nauw kijken op enkele kilo's. En de man achter de balie verzekert ons dat wat op het ticket staat telt . We willen ook ons benzinevuurtje meenemen en gaan alvast vragen of er daar bezwaren tegen zijn. 'Vertrekken jullie vanavond ?' vraagt de dame van Aëroflot. Nee op 12 juli. Ze noteren het alvast en als we dit dan melden zal er geen probleem zijn. Het brengt ons aan het lachen : zullen ze daar nog niet gauw meegemaakt hebben dat mensen twee maanden op voorhand komen vragen stellen over wat erin de bagage mag. Ik geniet van de lichte spanning dat zo'n luchthavenbezoek met zich meebrengt.
Ja, wat nemen we allemaal en wat gaan we ginds kopen : een hele lijst van materiaal passeert de revue. Toch maar wat gevriesdroogde maaltijden voor de noodgevallen ? En koggellagers : mijn fietstenmaker zegt dat er vijf soorten zijn aan de fiets. Als ik er dan 24 van elk bestel, verklaart hij me zot en zegt dat het totaal nutteloos is. Ik vertrouw op mijn medefietsers die 'iets' meer technisch onderlegd zijn dan ik.
Het visum voor China : de volgende nood om te kraken. Met een toeristenvisum heb je een hotelbooking nodig. Eerst kreeg ik geen reactie op een mail naar een hotel in Beijing en deze week wel antwoord en heel vlot een booking.
Als ik mij verder informeer bij een zeker meneer Wan Lin Chen in Brussel, dan krijg ik te horen dat we toch wel meer bookings zullen nodig hebben van onze hele tour.
Ja met onze booking in Peking in september een Visum aanvragen vanaf einde juli zal misschien toch ook wel niet direct lukken. Dan maar een booking gevraagd voor een hotel in Kashgar. Hopelijk gaat dat zo vlot als dat in Beijing
Het nadert, ik voel het ook in ontmoetingen, de vragen : wanneer vertrek je naar China ? Zien we mekaar nog voor je vertrekt ? ja kom maar eens langs .
Een veelgestelde vraag na het overlijden van Roger.
In de eerste weken was dit niet aan de orde van de dag.
Ik voelde een zeker schroom als het onderwerp China ter sprake kwam.
Wat zou Roger gewild hebben ?
Hebben we voldoende respect voor hem als we toch met ons drie gaan ?
Rond deze en nog andere vragen hebben we gepraat, Mark, Paul en ik...een hele avond lang
't voelde goed er tijd voor te nemen, stil te staan ...
aarzelend, bedachtzaam, overwegend ...
breekbaar, anders...
En het voelde respectvol....
Ja, Roger zou het wel gewild hebben dat we gaan...
denken we... we kunnen 't hem niet meer vragen
En we nemen hem mee in gedachten en ...zijn foto's.
En op elke plek waar we komen en we aanvoelen dat hij daar wel aandacht voor zou hebben, een kunstwerk, een verhaal, een uitzicht, een onmoeting, laten we zijn foto achter.
Mijn gedachten dwalen terug naar de pioniersgewassen op het opgespoten terrein.
Niet het groene weiland, zinderend in de zon, maar het witte zand met hier en daar gras en wilgenbosjes. Daar keek ik naar de leeuwerik. Eerst nog een duidelijke vogel, dan muterend naar een stip. Een stip die je geen seconde uit het oog mocht verliezen, want dan vond je ze niet meer terug. En dan, De val. Ik kom terug bij het heden, de spanningen, de troubles rond het visum. Waarom doe ik dat toch allemaal. Is het de leeuwerik? Is het daarom dat mijn oorsuizingen de vorm van tsjilpende vogels hebben aangenomen? Zou die leeuwerik ook zo impulsief zijn als ik? Toch de hoogte in cirkelen, zonder aan de val te denken. Misschien houdt hij ook niet van een vlakke curve. Emoties die je toppen doen scheren. Hoe hoger de top hoe dieper het dal. Maar het moment daarboven is al de rest waard. Heeft die leeuwerik mij de liefde voor de bergen ingezongen? Bergen, toppen, sneeuw. Icarus is zever! De leeuwerik weet dat ook. Hoe hoger je klimt, hoe kouder het wordt, ook al ben je dichter bij de zon. Dit zullen we op onze reis wel merken. Rillend in onze slaapzak op 3500 meter hoogte. Wachtend op de rijzende zon.
Het was goed en waardig trappend tot de plaats waar alles stilviel voor Roger de warme nest van terracotta kopjes voor een keertje nog rondom Roger nestwarmte troost voor elkaar gitaar terug bergaf Oudenaarde drinken mijmeren dat Roger dit afscheid zo zou gewild hebben trager peddelend naar de yurt waar de goeroes dromen de fietsers bezweet bovenkomen terugrijden alleen mijmerend en voelen dat er spieren in de benen steken thuiskomen aan boord eten maken gazetje lezen theetje zetten vooraleer te slapen het leven gaat voort
