Grensperikelen: een verhaal voor later om op een lange winteravond te vertellen.
Eerste dorp:
In het eerste Chinese dorp, onvindbaar op de kaart, zie ik al meer moto's dan in heel Kirgizie samen. Dit zegt ook iets over de kwaliteit van het wegdek. ( in Kirgizie verongeluk je al in de eerste km als je geen getrainde motocrosser bent.) Het zijn doorgaans lichte moto's 125 CC. Maar ze rijden zeer, zeer zacht. Geen Hells Angel toestanden. Alle dames achterop zitten in amazonezit. Een ander verschilpunt: er zijn ook lemen huisjes, maar je ziet de vernieuwing. nieuwe fraaie woningen uit moderne bouwmaterialen. Chinees: kleurrijk en met de nodige ornamenten. Er staan ook veel nette propaganda en informatieborden. Veel mensen op straat, veel verschillen in uiterlijk en kleding. Legeruniformen en politie zijn ook duidelijk aanwezig. We krijgen dan ook al onmiddellijk paspoortcontrole. Een straat-groepsdiscussie hoort ook bij het straatbeeld. In de winkelrekken is er veel meer te vinden. ten minste voor wie Chinees kan lezen. Ons zou men een blik kattenvoer voor confituur kunnen verkopen.
Het tweede dorp: Kleiner en nog allemaal lemen huisjes. Op elk dak staat wel een klein zonnepaneeltje. Duidelijk een project. De spiksplinternieuwe GSM-mast staat ook in fel contrast met de lemen huisjes.
Eerste stadje: Wuqia Verbazing: nieuw, proper en met een heuse winkelwandelstraat speeltuigen inclusief.
En dan Kashgar! te veel voor mij! Zo veel indrukken, het is niet te verwerken. Een fototoestel is een marteling, je zou niet weten te stoppen. (Dus voorlopig zonder) Modern, kleurrijk, schreeuwerig. Groen witte taxi's. bijna allemaal VW santana's ( een model dat bij ons uitgestorven is) Ze beheersen met duizenden het verkeer. De driewielige brommers met open bak, waren hun voorgangers en laten zich nog niet zonder slag of stoot verdrijven. Verder massa's elektrische scooters, geruisloos maar met een variatie aan toeters. En niet te vergeten de trouwe ezel met kar. Als je fietst moet je minstens 6 ogen hebben. Mooie gebouwen. Reclame met hevige kleuren: rood en geel. Een enorm groot Mao-beeld, op een plein waar we niet met de fiets op mogen. De "Grand bazaar" Een soort 'marktstratencomplex' Van occassie vrachtwagens tot perzikken, je kan het er allemaal kopen. ten minste als je je weg vindt tussen de wriemelende massa. En dit is dan een klein stadje, naar Chinese norm. ( maar zo groot als brussel) Om 7 uur s' morgens is er nog een overmacht aan fietsers, voetgangers en scooters. De echte Kashgarrenaren gaan naar hun werk. Straks zal het wat anders zijn. Hormonaal is zo'n stad niet ideaal voor een toerist die al een maand meer dan gescheiden van tafel en bed leeft. Gesluierde vrouwen, vrouwen met hoofddoek, kleurijke vrouwen, temperamentvolle uygurse dames, porseleine en frivole Chinese vrouwen. Een overdosis. Dus straks terug de bergen in. Of wordt het de woestijn (vraagteken).
We volgen regelmatig de M41. noem het maar de E40 Oostende Brussel Luxemburg van Kirgizie. Maar daar houdt dan ook de vergelijking op. Met verschillende passen van boven de 3000 meter. Een onfietsbare tunnel van 3 km, donker en ijle lucht (+3000)m doordrenkt van uitlaatgassen. Asfalt, meestal, of toch restanten. De passen zijn gravel of fijn stof. Overdag is het meestal rustig fietsen, s' nachts verandert die weg in een constante stroom vrachtwagens. 's Morgens zie je daar de restanten van langs de kant van de weg: de trucks die het niet haalden. Meestal zijn het de banden, maar de motorkap staat ook dikwijls open. Als het licht is kan dit weer allemaal gemaakt worden. Op een morgen toen we vertrokken, passeerde er een vrachtwagen vol met watermeloenen. Verschillende malen passeerden wij elkaar terug en dan lag de bestuurder onder de camion te sleutelen. toen we s' avonds hem nogmaals passeerden, wilden we wel een watermeloen kopen, we waren eigenlijk al een goed slaapplaatsje aan het zoeken. blijkbaar had de man zijn goed humeur nog niet verloren, want als we wilden betalen, deed hij teken dat daar geen sprake van was. Hij trakteerde! Het voordeel van een' grote weg' is dat er ook regelmatig eethuisjes zijn. Waar het voorheen water en brood was, zijn we van tactiek veranderd: we gaan uit eten! De 'restaurants' varieren van gewoon oud en vuil, tot bouwvallig en goor. Het eten/ na enkele keren ken je de Kirgizische keuken wel. Variaties op een thema: Soep met een aardappel en een stukje vlees en ragout met een aardappel en een stukje vlees en mogelijk wat witte kool. De taal speelt natuurlijk ook een rol, het is niet gemakkelijk om over te brengen wat we willen. Eenmaal mocht Miriam mee de keuken in om mee het menu samen te stellen. Of met andere woorden, weer wat te varieren op dat zelfde thema. De prijs ligt steeds onder de 2 euro per persoon. Als ik zondagmorgen in Lier op het Zimmerplein een koffie drink kost het me al meer. Dus we klagen niet, ook, niet over die ene keer dat het eten op het randje was. Miriam wel, ik zus en zo en Paul niet ziek, betekende dat. nu in China is het eetgebeuren veranderd: lekkerder, gevarieerder en ... goedkoper. Met 1 euro in de hand kan je gaan Chinezen. ten slotte nog dit over Kirgizie: Een land waar ik zeker nog wil terugkeren. Ik moet dan wel eerst nog leren paardrijden, want te paard moet dit fantastisch zijn. Of neem ik beter een ezel (vraagteken) (niet alleen het vraagteken werkt niet op dit toetsenbord)
hier ben ik met een update van mama, met enige vertraging;
27/07: Chet Bulac, geen brood, rijst met suiker, melkpoeder en rozijnen. Ze vorderen traag in een inmense bergenpracht. Dunbevolkte nomaden. Logement bij de burgemeester van Jergetal. We genieten!
28/07: Jalalabad stuk overbrugd met transport, oa met open hooiwagen en camion in bergen. Een belevenis! Nu wassen, we zijn wat verwilderd.
02/08: Sarytash op 80 km van chinese grens. Zicht op witte bergtoppen van 6000m. Pas van 3615m gedaan. Zwarte voeten van het stof. Bijna 1000 km gefietst! Zitten nu even aan een propere tafel. Wauw.
03/08: Kirgizie uit. Tadjikistan misschien in. Visum tot 4/8. No problem zei men aan kirgische grens. Kyzyl Art Pass 4280m witte bergenpracht.
05/08: Kirgizie terug in. Tadjikistan niet gelukt. Kyzyl Art Pass 4280m wel gelukt. Pffff zuurstofgebrek. Kamperen nu in prachtige panorama van witte bergen en ondergaande zon. 60 km voor china.
08/08: ze mist ons. Ze kijkt uit naar smsen van thuisfront. Ze zijn in china, Ulugchat, prima geasfalteerde wegen, teken van vooruitgang. Wazige lucht, wind vanuit de woestijn, met stof. Droge streek. Kirgische grens: 1935. Chinese grens: 2008.
De smsjes van mama tot vandaag. De volgende smsen zal ik er sneller opplaatsen!
het is even wennen terug achter de computer na 2 weken enkel bezig geweest te zijn met de essentie in het leven water vinden en drinkbaar maken... eten vinden de ene keer vinden we brood en geen groenten de andere keer veel groenten en geen brood... omdat hier iedereen zelf haar brood bakt er worden dan zakken meel van 50 kg verkocht confituur, choko, smeerkaas...allemaal op en niet meer te vinden.......... wassen : nu voelen ze wat proper en vuil zijn is sanitairbeperkt zich tot de essentie : een gat in de grond je verplaatsen door een bergenpracht zo immens groot 360graden bergen...................... autos zeldzaam.... opstaan met t licht gaan slapen als het donker is...
jullie smsen zijn onze enige communicatie ze worden gretig gelezen ze zijn heel welkom
jullie kunnenook reageren op dit blog door op reageer te klikken onderaan elk stukje en wij kunnen julli reacties lezen dank aan diegenenen die reeds reageerden
je kan ook mailen miriamdeer@hotmail.com
ons visum voor tajikistan vervalt op 4 augustus alleen met transport kunnen we t nog halen misschien dus zoniet recht naar china
we genieten groetjes miriam Jalal Abad 29 juli 2008
Kirgizie Na twee weken in dit land ben ik nederig en respectvol. Nederig als ik te voet, mijn fiets op een steile gravel-helling duw. Nederig als de jongen op de ezel veel sneller de berg op gaat. En als ik met mijn fiets in een modder-leembad terecht kom, omdat ik dacht veel sneller af te dalen dan de ezel. Respectvol als ik zie hoe deze mensen met weinig middelen, creatief en gelukkig zijn. Gastvrij blijven, brood geven aan de verwende europese fietsers. respectvol voor alle chauffeurs, talentvolle rallypiloten en geduldige techniekers, de motorkap staat dikwijls open. Maar vooral respectvol voor moeder aarde! Bergen, onvoorstelbaar. Spectaculaire erosiebeelden. Ontembaar klimaat. Genadeloos heet. Onweders die de bergtoppen wit maken, Wind die draait naar waar hij wil. De arend in de lucht, speurend naar de slang in de struiken En een weg geflankeerd door prachtige bloemen en vogels. De groene jongen in mij wordt overdadig gevoed. Terwijl gefilterd water en brood, de fysieke realiteit is.
Hier ben ik weer met nieuws; mama stuurde me 2 smsen met het volgende nieuws: Ze hebben een pas van 3000 meter goed genomen. Het kamperen in de bergen was ok. Ze hebbben gelogeerd bij een kirgisch gezin op 2000 meter, waar ze gastvrij zijn, het netjes is en er af en toe electriciteit is en geen stromend water. De weidse bergen, geniet mama van.. Deze morgen stuurde ze me dat ze op weg zijn naar het sonkolmeer waar ze beseffen dat wij verwend zijn; water en electriciteit stijgen in waarde, de laatste smeerkaas.. Bergen als kunstwerken, gravelwegen te doen. Knuffel mama
We zijn er. 38 graden dat is aanpassen. Maar dat niet alleen. Het is toch een cultuurschok. Een land van contrasten. Dor en stoffig, arm en toch vrolijke mensen. Op de achtergrond prachtige besneeuwde toppen. We logeren nog erg luxueus, het logement is pas voor de tweede week open. Raar maar waar, we hadden 2 leuke ontmoetingen met Hollanders. De eerste van Ecotours: hij maakte ons wegwijs in de stad. De tweede had net een fietsreis er op zitten. Ongeveer dezelfde route als wij gaan doen. Zijn enthouisiasme was aanstekelijk en de goede tips zullen we zeker meenemen. Vanavond nog enkele uren de toerist uithangen, morgen begint het echte fietswerk. Warm en stijgend. groetjes mark paul miriam
Ik breng even nieuws uit van mama, ze stuurde me 2 smsjes, eentje vanuit Moskou, een ander vanuit Bishkeck. Om 5u deze nacht stuurde ze me: Goed aangekomen in Moskou, kleine turbulenties tijdens vlucht, klein vliegtuig, even geslapen. Er was slecht warm eten in de vlieger en ze was in de transit waar ze een 4,5 liter fles vodka zag :) Het andere was om 13u 45 vanuit Bishkek; Goed geland in Bishkeck, over maanlandschap gevlogen, drukkend warm. Fietsen en bagage bijna ok en ze zijn nu op weg naar het hotel en naar de grote tocht, de nieuwe wereld.
Spannend! Groetjes, Jana (de foto's komen zo spoedig mogelijk!)
Zaterdag 12 juli. Vandaag om 23 u 55 vertrekt het vliegtuig naar Moscow. We komen daar aan om 5:25 (2u tijdsverschil) Om 10:05 vertrekken we naar Bishkek en landen daar om 16:15. (Belgische tijd 12u15, dus samen 4u tijdsverschil)
Terugkomen doen we op zaterdag 13 september. We vertrekken om 11:40 in Beijjing en vliegen weer via Moscow. We overbruggen dan 6 u tijdsverschil en komen om 22:55 aan in Zaventem.
Roger? Hij gaat mee! Voelbaar aanwezig in onze gedachten.
Het lijkt onwezenlijk. Twee jaar voorbereiding. En nu is het zaterdag 12 juli 2008.
Ik ben er helemaal niet klaar voor. Vallen een week voor het vertrek is geen aanrader, het ontregelt heel de planning.
Gezondheidsbulletin? De voorbije week heb ik mijn bezorgde reisgezellen regelmatig een verslag gegeven. De blauw-zwarte vlekken krijgen gele en groene tinten. De schaafwonden jeuken. Dat zijn beide tekens van genezing. Mijn gekeneusde ribben zijn vooral s'nachts ambetant. Mijn arm is momenteel nog het grootste obstakel. Ik heb er nog niet genoeg kracht in, om goed te sturen. Een fiets met bagage en oneffen wegen, momenteel zal dat nog moeilijk gaan. Maar de wijze raad in acht genomen: het is pas dinsdag dat we echt gaan fietsen, dus zal het weeral wat beter gaan.
Vrijdag had ik de ongelooflijke luxe om in de zon, in mijn T-shirt en op mijn sleffers naar Werchter te fietsen (de wei ligt op een vijftal kilometers) en daar een geweldig concert van Neil Youngmee te maken.
Zaterdagmiddag zou ik nog snel even naar de fietsenwinkel rijden om reservespaken te halen.
Met dezelfde T-shirt, sleffertjes, uitzonderlijk zonder helm maar de muziek nog in het hoofd, werd ik door een stevige rugwind vooruit geduwd.
Dertig per uur, sleffers en een stevige verkeersdrempel. De klassieke fractie van een seconde, voet schiet van het pedaal, controle kwijt en pats de straat op.
Eerst wat groggy liggen bekomen, dan systematisch scannen waar het allemaal pijn doet,
inwendig vloeken. Op dat moment komt de hulp ter plekke. De eerste vraag: Moet ik een ambulance bellen geeft aan hoe die toeschouwer het spektakel interpreteert.
Een week voor het vertrek, is de eerste reactie: Nee, nee, het zal wel gaan, bedankt.
Dan voel ik de buil op mijn hoofd. Het is alsof men een half ganzenei onder mijn hoofdhuid heeft gestoken. Nu word ik wel echt bang, zon buil heb ik nog nooit gehad. De tweede helpende hand, heeft ondertussen mijn fiets opgeraapt, daar lijkt op eerste zicht niks mis mee.
Ik twijfel even over de buil, ik moet wel stevig op mijn hoofd terecht zijn gekomen, maar opteer toch voor de piste om terug naar huis te fietsen. Het duurt wel enkele minuten voor ik terug in staat ben te starten, maar voilà, het is niet meer dan dat.
Op terugweg zie ik de mensen kijken naar mijn geschaafde ledematen, maar wat me meer opvalt is mijn linker arm. Ik kan er geen kracht mee zetten en het verergerd met elke trap die ik doe. Thuis wil ik eerst en vooral de schaafwonden ontsmetten. Doordat ik mijn arm hoe langer hoe minder kan bewegen is het moeilijk. Als Danielle een half uur later ook thuis komt, is het me al duidelijk: we moeten naar spoed. En zeggen dat Danielle in de voormiddag al met Anke, die met haar brommer was gevallen, naar de dokter was geweest.
Verzorging, onderzoek, röntgenfotos van elleboog en ribben en ten slotte de geruststellende conclusie: geen breuken enkel gekneusd!
Oef, zaterdag vertrekken komt niet in het gedrang.
Tot de volgende morgen, de buil is met ijs tot aanvaardbare grootte gereduceerd en de elleboog lijkt al veel mobieler, maar de ribben (weer inwendig gevloek!).
Een tent in of uit kruipen, dokkeren over een gravelweg, het lijkt mij niet realistisch.
Maar als het moeilijk wordt, is de oplossing dikwijls nabij.
De wijze raad van mijn moeder: het is vandaag op zijn ergst, vanaf vandaag kan het alleenmaar beteren.
Mark
(De raad van de huisarts: thoraxverband en genoeg pijnstillers zal ook wel wijze raad zijn.)
Een stukje uit het tijdschrift: de vakantiefietser.
Uit de vakantiefietser no3 zomer 2008.
De Pamir, Tadzjikistan.
Vanaf Murgab rijden we heel dicht langs de Chinese grens. De vallei wordt smaller en we klimmen naar de hoogste pas op deze route: de 4655 meter hoge Ak Baital-pas. Dan volgt een afdaling van ongeveer 60 kilometer naar Kara Kul, het hoogste meer van Centraal Azië. Een afdaling klinkt goed, alleen over de wasbordweg gaat dat niet zo heel snel. Vanaf de pas wordt het wegdek namelijk weer slechter. We hoeven niet veel te trappen, maar het gaat zeker niet zoevend. Aan het Kara Kul-meer ligt een plaats met dezelfde naam. Het uitzicht daarvandaan op de omliggende bergen is fantastisch. Met helder weer zie je bijvoorbeeld de Pik Lenin.
Na Kara Kul rijden we om het meer, erg mooi, naar de Kyzyl Art-pas. Net voor deze pas is de grens met Kirgizië. We verlaten Tadzjikistan in stijl, want de soldaten bij de grens nodigen ons uit voor de lunch. Zelfs zij zijn dus gastvrij.
De wakkere lezer zal opmerken dat wij deze weg andersom zullen rijden.
Zoals ik de 20 km heb gelopen voor het medisch werk van Elly Van Reusel op de Filippijnen in de
sloppenwijken van Manila (zie voor meer info ophttp://www.alyado.info ) en ik op mijn 50 ste verjaardag deze droom, fietsen in Azië deelde met de droom van het Elly, het project Alyado.
Ze reageerde onlangs op ons blog om mij en vooral velen onder jullie te bedanken voor de steun die gegeven is ter gelegenheid van mijn verjaardag en het lopen van de 20 km :hey myriam and friends,fijn te lezen dat je onze richting komt uitgefietst ; al is Beijing toch nog een slordige 2500 km van Manila. nog eens bedankt om je gulle bijdrage voor ons medisch werk in de sloppenwijken voor je 50ste verjaardag; en een heel heel heel goede reis gewenst.Ik hoorde van rogers dood via een mooi filmpje op youtube; de foto's van jullie herdenking zijn ook mooi.
Beste lezer, ga eens een kijkje nemen op http://www.alyado.info. De noden zijn groot mede met de tyfoon die einde juni door de Filippijnen trok : .In Metro Manila waren vooral de 'urban poor' communities het hardst getroffen. De sloppenwijken zijn vaak ingepland in de laaggelegen delen van de stad en de infrastructuur is er haast onbestaande. Honderden families moesten worden geevacueerd naar veiliger oorden op het toppunt van de tyfoon. Ook wij zijn deze keer niet gespaard gebleven.
Ik wil ervoor fietsen. Ons objectief is 3500 km fietsen.
An, ik wil je alvast bedanken voor de steun en vooral dat je me op het idee bracht om dit ook hier te vertellen.
Het zal me goed doen als ik meter per meter de berg zal veroveren dat het niet enkel voor mijn plezier is dat ik het doe, maar te weten dat ook de noden van deze mensen gelenigd worden.
Alvast heel erg bedankt
Miriam
PS : Vermeld bij je eventuele storting Fietsen van Bishkek naar Peking
Toen ik 30 werd, ben ik voor de eerste keer buiten Europa geweest, ook mijn eerste keer vliegen. Ik ben naar Palestina geweest een solidariteitsreis met de strijd van het Palestijnse volk.
Op mijn 40 werd het Cuba : het land van Che Guevara,
En enkele jaren geleden met mijn 50 in het vooruitzicht, wou ik graag naar Azië.
Ondertussen was het fietsen in mijn leven gekomen.
Het eerste grote idee was om te fietsen van Moskou naar Peking.
Toen ik dit naderbij op de kaart bekeek, bleek dit toch niet zo realistisch te zijn.
Ik heb natuurlijk geen vele maanden vakantie. Ik wou wel eens langer weg dan de klassieke 3 weken, maar langer dan 2 maanden kon ik niet bij mekaar sprokkelen. Ondertussen las ik het boek van Frank Van Rijn : De twee scherven. Hij fietste op 3 maanden van Islamabad naar Peking (7800 km) Ik was verkocht : zijn verhaal sprak me aan.
Met wie wou ik deze reis maken?
Ik maakte een lijstje met 10 namen, 5 mannen, 5 vrouwen, met wie ik het wel zag zitten om langer dan 3 weken op vakantie te gaan. Ik stuurde hen een mailtje.
Roger was mijn eerste medestander.
In het najaar van 2006 sprak ook Mark zich uit dat hij graag mee zou gaan. Maar 2007 (het jaar dat ik 50 werd) was voor hem te vroeg. 2008 was meer haalbaar voor hem. Ach ja, waarom ook niet. In 2008 ben ik nog 50.
En ik was content : uitgerekend die mannen die ik aangestoken heb om te gaan fietsen, wouden met mij naar China gaan.
Mark ken ik vanuit de chiro. Jaren hebben we geen contact gehad. Hij was op mijn 40 ste verjaardagfeest. 5 jaar later kwam ik op zijn 25 jaar huwelijksfeest terecht. Het was net voor mijn eerste fietsreis naar Venetië. Ik sprak hem er enthousiast over. Dat zou ik ook nog wel eens graag doen reageerde hij. Na deze reis namen we initiatief om naar Nice te fietsen over de Alpencols. En ik stuurde hem ook een mailtje. Hij reageerde als één van de eersten. Dit is een jongensdroom Sindsdien heeft hij half Europa veroverd met de fiets...
Met Roger ging ik eerder al op vakantie : roger en Franci met de kinderen (6), Ludo en ik met de kinderen (5), Kris en Annemie, Frans en Mie, ...Stappen in de bergen. Roger hoorde ook mijn enthousiaste verhalen over de fietsreizen. Hij kocht hem een nieuwe fiets en ging op zondag meefietsen. De Dolomieten was zijn eerste fietsreis.
Maar we vonden 3 zon ongelukkig getal. Een vierde fietser erbij zou ons een mooi aantal geven.
Op een winteravond in december 2007, kreeg ik een telefoontje van Paul.
Mag ik nog mee naar China gaan? Maar natuurlijk, fijn zeg... een 4de man dat vinden we fantastisch. En ... 68 jaar !
Paul ken ik van de fietsreizen en in het bijzonder van ons tocht boven de Tourmalet.
Op de rustdag in de Pyreneeën beklom ik in de voormiddag de Tourmalet. Picknick had ik niet meegenomen, want ik ging wel op de camping eten, ik zou op de middag wel terug zijn.
Boven op de Tourmalet vertelde Paul me dat hij het gravel pad dat naar de Pic du Midi de Bigorre (2880m hoog) leidde, wou verkennen. Ja, en ik en bergen...dat trekt aan en ik mee om een stukje mee te verkennen, even maar tot achter de hoek, want ik had geen picknick bij. Ach, zegt Paul ik heb nog wel een boterham met choco over. En achter de hoek, enkele bochten verder en 150 m hoger, kwam die boterham goed van pas...Het was pas tegen de avond, het avondeten stond al te dampen op de tafel, dat we terug toe kwamenop de camping. Ja, het was een uitgelezen mooie dag geweest in de Franse Pyreneeën, prachtige vergezichten daar boven op de Pic. En ik wist toen meteen wie ik mee naar China wou nemen.
