Een stukje uit het tijdschrift: de vakantiefietser.
Uit de vakantiefietser no3 zomer 2008.
De Pamir, Tadzjikistan.
Vanaf Murgab rijden we heel dicht langs de Chinese grens. De vallei wordt smaller en we klimmen naar de hoogste pas op deze route: de 4655 meter hoge Ak Baital-pas. Dan volgt een afdaling van ongeveer 60 kilometer naar Kara Kul, het hoogste meer van Centraal Azië. Een afdaling klinkt goed, alleen over de wasbordweg gaat dat niet zo heel snel. Vanaf de pas wordt het wegdek namelijk weer slechter. We hoeven niet veel te trappen, maar het gaat zeker niet zoevend. Aan het Kara Kul-meer ligt een plaats met dezelfde naam. Het uitzicht daarvandaan op de omliggende bergen is fantastisch. Met helder weer zie je bijvoorbeeld de Pik Lenin.
Na Kara Kul rijden we om het meer, erg mooi, naar de Kyzyl Art-pas. Net voor deze pas is de grens met Kirgizië. We verlaten Tadzjikistan in stijl, want de soldaten bij de grens nodigen ons uit voor de lunch. Zelfs zij zijn dus gastvrij.
De wakkere lezer zal opmerken dat wij deze weg andersom zullen rijden.
Zoals ik de 20 km heb gelopen voor het medisch werk van Elly Van Reusel op de Filippijnen in de
sloppenwijken van Manila (zie voor meer info ophttp://www.alyado.info ) en ik op mijn 50 ste verjaardag deze droom, fietsen in Azië deelde met de droom van het Elly, het project Alyado.
Ze reageerde onlangs op ons blog om mij en vooral velen onder jullie te bedanken voor de steun die gegeven is ter gelegenheid van mijn verjaardag en het lopen van de 20 km :hey myriam and friends,fijn te lezen dat je onze richting komt uitgefietst ; al is Beijing toch nog een slordige 2500 km van Manila. nog eens bedankt om je gulle bijdrage voor ons medisch werk in de sloppenwijken voor je 50ste verjaardag; en een heel heel heel goede reis gewenst.Ik hoorde van rogers dood via een mooi filmpje op youtube; de foto's van jullie herdenking zijn ook mooi.
Beste lezer, ga eens een kijkje nemen op http://www.alyado.info. De noden zijn groot mede met de tyfoon die einde juni door de Filippijnen trok : .In Metro Manila waren vooral de 'urban poor' communities het hardst getroffen. De sloppenwijken zijn vaak ingepland in de laaggelegen delen van de stad en de infrastructuur is er haast onbestaande. Honderden families moesten worden geevacueerd naar veiliger oorden op het toppunt van de tyfoon. Ook wij zijn deze keer niet gespaard gebleven.
Ik wil ervoor fietsen. Ons objectief is 3500 km fietsen.
An, ik wil je alvast bedanken voor de steun en vooral dat je me op het idee bracht om dit ook hier te vertellen.
Het zal me goed doen als ik meter per meter de berg zal veroveren dat het niet enkel voor mijn plezier is dat ik het doe, maar te weten dat ook de noden van deze mensen gelenigd worden.
Alvast heel erg bedankt
Miriam
PS : Vermeld bij je eventuele storting Fietsen van Bishkek naar Peking
Toen ik 30 werd, ben ik voor de eerste keer buiten Europa geweest, ook mijn eerste keer vliegen. Ik ben naar Palestina geweest een solidariteitsreis met de strijd van het Palestijnse volk.
Op mijn 40 werd het Cuba : het land van Che Guevara,
En enkele jaren geleden met mijn 50 in het vooruitzicht, wou ik graag naar Azië.
Ondertussen was het fietsen in mijn leven gekomen.
Het eerste grote idee was om te fietsen van Moskou naar Peking.
Toen ik dit naderbij op de kaart bekeek, bleek dit toch niet zo realistisch te zijn.
Ik heb natuurlijk geen vele maanden vakantie. Ik wou wel eens langer weg dan de klassieke 3 weken, maar langer dan 2 maanden kon ik niet bij mekaar sprokkelen. Ondertussen las ik het boek van Frank Van Rijn : De twee scherven. Hij fietste op 3 maanden van Islamabad naar Peking (7800 km) Ik was verkocht : zijn verhaal sprak me aan.
Met wie wou ik deze reis maken?
Ik maakte een lijstje met 10 namen, 5 mannen, 5 vrouwen, met wie ik het wel zag zitten om langer dan 3 weken op vakantie te gaan. Ik stuurde hen een mailtje.
Roger was mijn eerste medestander.
In het najaar van 2006 sprak ook Mark zich uit dat hij graag mee zou gaan. Maar 2007 (het jaar dat ik 50 werd) was voor hem te vroeg. 2008 was meer haalbaar voor hem. Ach ja, waarom ook niet. In 2008 ben ik nog 50.
En ik was content : uitgerekend die mannen die ik aangestoken heb om te gaan fietsen, wouden met mij naar China gaan.
Mark ken ik vanuit de chiro. Jaren hebben we geen contact gehad. Hij was op mijn 40 ste verjaardagfeest. 5 jaar later kwam ik op zijn 25 jaar huwelijksfeest terecht. Het was net voor mijn eerste fietsreis naar Venetië. Ik sprak hem er enthousiast over. Dat zou ik ook nog wel eens graag doen reageerde hij. Na deze reis namen we initiatief om naar Nice te fietsen over de Alpencols. En ik stuurde hem ook een mailtje. Hij reageerde als één van de eersten. Dit is een jongensdroom Sindsdien heeft hij half Europa veroverd met de fiets...
Met Roger ging ik eerder al op vakantie : roger en Franci met de kinderen (6), Ludo en ik met de kinderen (5), Kris en Annemie, Frans en Mie, ...Stappen in de bergen. Roger hoorde ook mijn enthousiaste verhalen over de fietsreizen. Hij kocht hem een nieuwe fiets en ging op zondag meefietsen. De Dolomieten was zijn eerste fietsreis.
Maar we vonden 3 zon ongelukkig getal. Een vierde fietser erbij zou ons een mooi aantal geven.
Op een winteravond in december 2007, kreeg ik een telefoontje van Paul.
Mag ik nog mee naar China gaan? Maar natuurlijk, fijn zeg... een 4de man dat vinden we fantastisch. En ... 68 jaar !
Paul ken ik van de fietsreizen en in het bijzonder van ons tocht boven de Tourmalet.
Op de rustdag in de Pyreneeën beklom ik in de voormiddag de Tourmalet. Picknick had ik niet meegenomen, want ik ging wel op de camping eten, ik zou op de middag wel terug zijn.
Boven op de Tourmalet vertelde Paul me dat hij het gravel pad dat naar de Pic du Midi de Bigorre (2880m hoog) leidde, wou verkennen. Ja, en ik en bergen...dat trekt aan en ik mee om een stukje mee te verkennen, even maar tot achter de hoek, want ik had geen picknick bij. Ach, zegt Paul ik heb nog wel een boterham met choco over. En achter de hoek, enkele bochten verder en 150 m hoger, kwam die boterham goed van pas...Het was pas tegen de avond, het avondeten stond al te dampen op de tafel, dat we terug toe kwamenop de camping. Ja, het was een uitgelezen mooie dag geweest in de Franse Pyreneeën, prachtige vergezichten daar boven op de Pic. En ik wist toen meteen wie ik mee naar China wou nemen.
12 juli om 5 voor 12 ('s avonds) nemen we het vliegtuig naar Moskou zondag rond 17 u landen we in Bishkek. Maandag wat inkopen doen en dinsdag 15/7 het echte vertrek! Van Bishkek via Snosnovaka richting Suusamirvallei. Na Suusamir volgt de eerste 'echte' pas: Töö-Ashuu 3586 m. Het Song Köl meer is toeristisch maar staat toch zeker op het programma. Volgen dan: Kazaman, Kök Art, Özgon, Gülcho. ( Kirgiziës tweede grootste stad Osh (komen die tovenaars daar van?) laten we links (letterlijk rechts) liggen, als het kan.) Na Gülcho komt nog Sari Tash. Daar moeten we beslissen of we via de Pamir Highway en dus Tadjikistan fietsen, of korter naar Kashgar rijden via de Erkech stam pas. In geval iemand last krijgt van hoogteziekte is die tweede optie noodzaak.
Anders rijden we minimum een week constant boven 3500 meter op de Pamir Highway. De grens tussen Kirgizië en Tadjikistan is De Kizil Art pas (4280 m) Dorpjes? nederzettingen? die we verder tegenkomen: Katali, Qarakol, Muzkol. Dan volgt vermoedelijk het hoogste punt van onze reis: de Kotali Aqbaytal, een pas op 4655 m. In het stadje Murghab verlaten we de Pamir Highway richting China.
We nemen de Kulmapas naar China. Deze is onlangs geopend voor toeristen en geeft ons een avontuurlijk pioniergevoel.
We komen dan ter hoogte van de Muztagata (7546m) China binnen op de Karokorum Highway, ons oorspronkelijk traject.
Via Kashgar nemen we de noordelijke zijderoute : Artux, Aksu en Kuga zijn de volgende grote steden die we aandoen.
In Kuga wijken we af van de zijderoute en steken we de hemelse bergen door via Bayambulak naar Kuytun.
Urumqi is de grootste westelijk stad in China die we aandoen. Even afwijken naar hemelse meer is ook een van onze opties.
Ewirgol, Toksun, Turpan (laagste punt van onze reis: hier zitten we onder het zeeniveau), Shansan, Hami om onze eerste 8 weken te eindigen in Dunhuang. Daar nemen we een binnenvlucht naar Beijing waar we onze laatste week doorbrengen.
Dit is het plan. Wat de realiteit wordt, dat kan je over 2à 3 maanden lezen als het ons lukt onderweg internet te vinden en onze eerste indrukken hier neer te schrijven.
De reisweg:
Heel China: De bovenstaande provincie Xingjiang situeert zich in het noord-westen. De meest westelijke stad is Kasghar. De witte vlek ernaast de Takla Makan woestijn.
In de mail van Paul, maandagavond: "Dus hebben we de visa voor China in handen of ze liggen eigenlijk op de Kirgizische ambassade. Volgende donderdag 3 juli mag ik ze komen afhalen. Eerst stelde ze 7 juli voor maar dat vond ik te laat."
Na Kirgizië nog Tadjikistan, veel overschot zullen we dus niet hebben. Mark
Entingen, het hoort er blijkbaar bij. Hepatitis, tetanus, buiktyfus en hondsdolheid.
Van die laatste moet ik nog de derde spuit krijgen volgende week.
Het imuumstelsel wordt zwaar op de proef gesteld. Gisteren heb ik met Wim Vdb nog een fietstocht gedaan, dit doen we wel eens meer, het is telkens een deugddoende dag. Gisteren reden we de Ronde van Vlaanderen route, maar ik voelde me duidelijk niet in vorm. Enkele zware werkweken met dan al dat gespuit erboven op zullen daar wel veel mee te maken hebben. Een festijn van rode- en stekelbessen en als toetje een berg frambozen, daar eindigde we gisteren mee. Je zou voor minder er terug bovenop komen. Benieuwd wat we de volgende maanden geserveerd zullen krijgen. Sinds mijn marathon in Antwerpen (april) ben ik drie kilo verzwaard, ik heb zo'n stil vermoeden dat ik die in september vlotjes kwijt zal zijn.
Spannend zeg, die aanvraag van het visum op het consulaat van china Staat er al een wachter voor de ingang die vraagt waarvoor je komt en of je alles meehebt : formulier, paspoort, vliegtuigtickets, hotelbookings Ja we hebben alles mee Dan aanschuiven in één van de rijen We horen allerlei vragen stellen aan onze voorgangers over tickets, hotelbooking... Paul is er niet gerust in Ik denk, ja dat hebben we allemaal Het is onze beurt Ik schuif de formulieren onder het glas door samen met de paspoorten De vliegtuigtickets volgen en dan de hotelbooking De man achter het loket kijkt alles goed na, leest onze ingevulde formulieren Spannnend Hij stelt geen vragen... Hij neemt een boekje, schrijft een ticketje wordt nog even onderbroken door een collega schuift het ticketje onder het raampje door 'next monday' dit is al een eerste stap over de grens china komt dichterbij oef een eerste spanning valt weg... wat een heerlijk gevoel
Het wordt stilaan tijd om onze formulieren in te vullen om een visum aan te vragen.
Datwe geen chinees verstaan, wisten we al langer, maar nu merken we dat we geen van 3 een talenknobbel hebben. Bij het Engels moeten we er ook een woordenboek bijhalen. Dat zullen we dan ook maar meenemen naar China.
Onze binnenvlucht van Dunhuang naar Beijing boeken we samen via het internet. Ongelooflijk hoe snel dat het gaat, en hoe snel je meerdere honderden euros armer bent. Nu begrijp ik dat veel mensen geldproblemen hebben, als je ziet hoe makkelijk je via internet en met visa kan betalen.
Vorige keer hadden we al afgesproken dat ik aan mijn fietsenmaker ook 24 kogellagers ging vragen om mee te nemen. Eigenlijk zijn de kogellagers de lagers waarin de bolletjes (die ik aan mijnfietsenmaker moest vragen) passen.
Toen ik dit bij mijn fietsenmaker bestelde, vroeg hij mij welke maat ik nodig had, want aan mijn fiets zijn 5 maten kogellagers : voor de trapas, voor het stuur, trappers, voor- en achterwiel.
Even een mailtje aan mark gestuurd met de vraag welke het moesten zijn. Bestel maar alle 5 de maten was zijn antwoord.
Ik bestelde dus 24 kogellagers van elke maat. Mijn fietsenmaker verklaarde me wel zot. Dat gaat ge nooit nodig hebben, dat is zot dat je dat meeneemt
Toen ik dus nu maandagavond mijn verzameling kogellagers liet zien, bleek dat Mark eigenlijk slechts 24 kogellagers in het geheel wou hebben. Maar, ja, we nemen ze wel mee. Zullen ze bij de bagagecontrole zich wel afvragen wat wij met die 120 bolletjes gaan doen. Hopelijk verdenken ze er ons niet van dat we een of andere aanslag gaan plegen...!?
Vandaag naar 'kunst in 't Groot Begijnhof' geweest. Kunstenaars stellen hun werken tentoon in de huizen van de bewoners. Een gelegenheid om ook eens een blik te werpen achter de mooie gevels. Een zacht zomers zonnetje met een ietwat mistige lucht kleurt het geheel.
Kunstwerken brengen mijn gedachten terug bij Roger. Ja hier zou hij zich goed hebben gevoeld.
Onze herdenking op de Kluisberg ligt weeral drie weken achter de rug.
Ondertussen hebben we onze voorbereidingen opgedreven.
Op de luchthaven zijn we eens gaan kijken naar het inchecken bij een vlucht van Aëroflot. Met een gewoon ticket mag je maar 20 kilo meenemen, maar op ons ticket staat 30 kg. Hierin zit onze fiets inbegrepen. We zien dat ze niet nauw kijken op enkele kilo's. En de man achter de balie verzekert ons dat wat op het ticket staat telt . We willen ook ons benzinevuurtje meenemen en gaan alvast vragen of er daar bezwaren tegen zijn. 'Vertrekken jullie vanavond ?' vraagt de dame van Aëroflot. Nee op 12 juli. Ze noteren het alvast en als we dit dan melden zal er geen probleem zijn. Het brengt ons aan het lachen : zullen ze daar nog niet gauw meegemaakt hebben dat mensen twee maanden op voorhand komen vragen stellen over wat erin de bagage mag. Ik geniet van de lichte spanning dat zo'n luchthavenbezoek met zich meebrengt.
Ja, wat nemen we allemaal en wat gaan we ginds kopen : een hele lijst van materiaal passeert de revue. Toch maar wat gevriesdroogde maaltijden voor de noodgevallen ? En koggellagers : mijn fietstenmaker zegt dat er vijf soorten zijn aan de fiets. Als ik er dan 24 van elk bestel, verklaart hij me zot en zegt dat het totaal nutteloos is. Ik vertrouw op mijn medefietsers die 'iets' meer technisch onderlegd zijn dan ik.
Het visum voor China : de volgende nood om te kraken. Met een toeristenvisum heb je een hotelbooking nodig. Eerst kreeg ik geen reactie op een mail naar een hotel in Beijing en deze week wel antwoord en heel vlot een booking.
Als ik mij verder informeer bij een zeker meneer Wan Lin Chen in Brussel, dan krijg ik te horen dat we toch wel meer bookings zullen nodig hebben van onze hele tour.
Ja met onze booking in Peking in september een Visum aanvragen vanaf einde juli zal misschien toch ook wel niet direct lukken. Dan maar een booking gevraagd voor een hotel in Kashgar. Hopelijk gaat dat zo vlot als dat in Beijing
Het nadert, ik voel het ook in ontmoetingen, de vragen : wanneer vertrek je naar China ? Zien we mekaar nog voor je vertrekt ? ja kom maar eens langs .
Een veelgestelde vraag na het overlijden van Roger.
In de eerste weken was dit niet aan de orde van de dag.
Ik voelde een zeker schroom als het onderwerp China ter sprake kwam.
Wat zou Roger gewild hebben ?
Hebben we voldoende respect voor hem als we toch met ons drie gaan ?
Rond deze en nog andere vragen hebben we gepraat, Mark, Paul en ik...een hele avond lang
't voelde goed er tijd voor te nemen, stil te staan ...
aarzelend, bedachtzaam, overwegend ...
breekbaar, anders...
En het voelde respectvol....
Ja, Roger zou het wel gewild hebben dat we gaan...
denken we... we kunnen 't hem niet meer vragen
En we nemen hem mee in gedachten en ...zijn foto's.
En op elke plek waar we komen en we aanvoelen dat hij daar wel aandacht voor zou hebben, een kunstwerk, een verhaal, een uitzicht, een onmoeting, laten we zijn foto achter.
Mijn gedachten dwalen terug naar de pioniersgewassen op het opgespoten terrein.
Niet het groene weiland, zinderend in de zon, maar het witte zand met hier en daar gras en wilgenbosjes. Daar keek ik naar de leeuwerik. Eerst nog een duidelijke vogel, dan muterend naar een stip. Een stip die je geen seconde uit het oog mocht verliezen, want dan vond je ze niet meer terug. En dan, De val. Ik kom terug bij het heden, de spanningen, de troubles rond het visum. Waarom doe ik dat toch allemaal. Is het de leeuwerik? Is het daarom dat mijn oorsuizingen de vorm van tsjilpende vogels hebben aangenomen? Zou die leeuwerik ook zo impulsief zijn als ik? Toch de hoogte in cirkelen, zonder aan de val te denken. Misschien houdt hij ook niet van een vlakke curve. Emoties die je toppen doen scheren. Hoe hoger de top hoe dieper het dal. Maar het moment daarboven is al de rest waard. Heeft die leeuwerik mij de liefde voor de bergen ingezongen? Bergen, toppen, sneeuw. Icarus is zever! De leeuwerik weet dat ook. Hoe hoger je klimt, hoe kouder het wordt, ook al ben je dichter bij de zon. Dit zullen we op onze reis wel merken. Rillend in onze slaapzak op 3500 meter hoogte. Wachtend op de rijzende zon.
Het was goed en waardig trappend tot de plaats waar alles stilviel voor Roger de warme nest van terracotta kopjes voor een keertje nog rondom Roger nestwarmte troost voor elkaar gitaar terug bergaf Oudenaarde drinken mijmeren dat Roger dit afscheid zo zou gewild hebben trager peddelend naar de yurt waar de goeroes dromen de fietsers bezweet bovenkomen terugrijden alleen mijmerend en voelen dat er spieren in de benen steken thuiskomen aan boord eten maken gazetje lezen theetje zetten vooraleer te slapen het leven gaat voort
