28-05-2008 om 13:29 geschreven door Mark  

Herdenking ROGER op de Kluisberg

Bericht

Over dit blad loopt de grens

van licht en schaduw

van leesbaar en

vergeefse moeite

toch schreef ik

zoals de zon draait

zo draait ook de schaduw

dus wacht ik

ik win

lebuïn d'haese

Frans Wuytack:

‘k Begrijp de vliegen niet

het schurft

en het gejeuk van luizen,

vlak voor de roes der rijke stad.

Slechts kogelgaten
zijn mijn vergezicht
waardoor ik droom en droom..

en weet dat het anders kan.

(Venezuela – Barrios)

De strijd wandelt
door de tuinen van het leven

en weeft opnieuw de droom

(dokstaking)

De vlammen in de stapelplaatsen
werpen ’s nachts chaotisch licht
op doorgesneden kabels
en vorkliften kantelen in het water.

De officiële gasten en snoepers van ons brood

blijven ver weg en sluiten alle wegen

(dokstaking)

Voel je iets van dat summiere spel
van mensen in hun dromen,

Wanneer ze sterven elke dag?

Vandaag kon je nog twijfelen
en morgen
word je reeds begraven.
Niets staat meer op het spel,
tenzij een vreemd gevoel van denken.

(Parijs – voor hij naar de guerrilla vertrekt)

De stad gaat stamelend open.

Elke angst verglaast.

De ruimte groeit, doorheen de sleet
van stof en onderdanigheid.

Verzet danst de fabriekspoort binnen.

(Venezuela – guerrilla)

Een chinees zegt tegen de duivel : “vooraleer naar de hel te gaan wil ik weten hoe die eruit ziet.”Als het daarvan afhangt, repliceert de duivel, breng ik jou ernaar toe. En de duivel brengt de Chinees naar een luxerestaurant waar voor een gigantische tafel vol met kreeft, vogelnestjes, zeebanket, gezoete en gezouten vis, gelakte eend, varkensvlees, gestoomde rijst, pasteien vol slagroom, en veelkleurige alcohol, twaalf trieste en magere Chinezen zitten. In de onmogelijkheid om te eten, want hoe te eten met stokjes van twee meter lang? Elk wringt zich in onmogelijke bochten in de hoop met de stokjes de mond te bereiken. Vergeefs. Ja, dat is de hel.

Dezelfde Chinees zegt even later tegen een engel die voorbijkomt : “Als ik ooit in de hemel kom, wil ik weten hoe het daar toegaat.” “Dat is een makkie”, repliceert de engel, “kom met me mee”. En de engel brengt hem naar een luxerestaurant waar voor een gigantische tafel, gevuld met kreeft, vogelnestjes, zeebanket, gezoete en gezouten vis, gelakte eend, varkensvlees, gestoomde rijst, pasteien vol slagroom, en veelkleurige alcohol, twaalf gezette Chinezen geluk uitstralen. Ze eten, eten, genieten, en hebben zelfs niet de tijd om de vriendelijke woorden te wisselen die spontaan bij hen opkomen. Ook zij eten met stokjes van twee meter lengte. Maar elke bedient degene die aan de overkant van tafel zit. “Dat is de hemel”, adus de engel.

Vragen van een lezende arbeider

Wie bouwde Thebe met de zeven poorten?

In de boeken staan de namen van koningen.

Hebben de koningen de rotsblokken aangesleept?

En het meermalen verwoeste Babylon

Wie bouwde het telkens weer op ?

In welke huizen van het van goud fonkelende Lima

woonden de bouwvakkers?

Waar gingen op de avond dat de Chinese Muur was voltooid

De metselaars naar toe?

Het grote Rome wemelt van triomfbogen.

Wie heeft ze gebouwd?

Over wie triomfeerden de Caesars?

Had het veelbezongen Byzantium alleen maar paleizen

voor zijn inwoners?

Zelfs in het legendarische Atlantis brulden in de nacht

toen de zee het verslond de drenkelingen om hun slaven.

De jonge Alexander veroverde Indië.

In zijn eentje?

Caesar versloeg de Galliërs.

Had hij niet op zijn minst een kok bij zich?

Philips van Spanje huilde toen zijn vloot was ondergegaan.

Huilde niemand anders?

Frederik de Tweede won de Zevenjarige Oorlog.

Was hij de enige winnaar ?

Op elke bladzijde een overwinning.

Wie kookte het overwinningsmaal ?

Om de tien jaar een groot man.

Wie betaalde de kosten?

Zoveel verslagen

Zoveel vragen.

Frans Wuytack:

Soms zoek ik naar het licht
dat eeuwig afsterft aan de einder
en begrijp ik dat vergankelijkheid
ontwaken bergt en stilte.

Soms wil ik langs de wortels
in de aarde kruipen
en in hun sappen lente proeven.

Soms zwerf ik vereenzaamd
en alleen bevriend met wolken
over de broosheid van de toppen
en voel de droom als enig zelfverweer.

(na zijn uitwijzing uit Venezuela)

beklimming van de mont aigoual

ja, wij hielden van dat langzame
klimmen omhoog uit het dal
tussen slapende bergen en achterom,
naar de dorpen te kijken, zoals
ze daar lagen, nog in de schaduw,
achtergebleven

wij hielden ervan om een steen op te rapen
hem in het licht van augustus te houden
en hem weer neer te leggen
tussen de andere stenen

wij klommen traag, in gedachten
verzonken, wij brachten de tijd door,
intens als de dieren, de oren gespitst,
de neus in de wind, het heden
was ons vergund

Miriam Van Hee.

(De Mont Aigoual was één van de beklimmingen die we samen met Roger op de fietsreis in 2007 deden)

21-05-2008 om 15:08 geschreven door Mark  

Tadjikistan.
Een land dat grenst aan China en Kirgizië.
Als het lukt willen we vanuit Kirgizië via Tadjikistan naar China fietsen.
Dit betekent een heel stuk via de Pamir Highway. En dan via de Kulma pas komen we op de Chinese Karakorum highway.
Bangelijk hoog en mooi.
Maar! Mogen we vanuit Tadjikistan via de Kulma pas China binnen?
Tot 2005 mochten er enkel Chinezen en Tadjieken van die overgang gebruik maken.
Onze opdracht: te weten komen of we in 2008 er met de fiets mogen passeren.
Als je ervaring hebt, laat het dan vlug horen?
Groeten.

19-04-2008 om 14:19 geschreven door Mark  

Winter fietsweekend Roger, Mark, Paul en Miriam

(tekst is van Miriam met in cursief de aanvullingen van Mark)

Vrijdag 15 februari 2008

We gaan op winterfietsweekend : Roger, Mark en Paul. Oefenen voor China, ons materiaal uittesten : de tent, de slaapzak, het matje. Kamperen bij vriestemperaturen, want dat zullen we in China ook tegenkomen.

Ik ben nog volop aan t eten als Roger als eerste arriveert. Hij is wat vroeger, want hij is toch niet langs Paul gereden. Hij zegt dat het goed fris is buiten. Ik heb nog rijstdessert over van woensdag en met een tasje koffie smaakt het hem. Hij heeft geen boterhammen mee, want hij dacht dat we deze middag bij mijn vriendin gingen eten. Dit was echter voor zaterdagmiddag gepland, maar gaat nu niet door omdat zij een brand hebben gehad.

Gelukkig heb ik brood genoeg en omdat ik nog aan t eten ben, smeert Roger de boterhammen. Paul komt ook toe. Mijn nieuwe fiets, die in de living staat wordt gekeurd. Paul verzet de haken van mijn fietszakken zodat ze goed op mijn bagagedrager kunnen. Hij verzet ook het ophangset van mijn stuurtas, had ik niet aangedacht dat dit op de andere fiets stond.

Mark is laat,  niet zijn gewoonte, maar gelukkig is er niets aan de hand.

Onder een stralend zonnetje vertrekken we richting Londerzeel. Roger en ik voorop en we hebben het over mijn fiets en een zoemend geluid. Roger maakt er me nog op attent dat mijn wiel vooraan geen klikkers heeft. Ik zal moeten voorzien dat ik een sleutel bij heb als ik platte band heb. Oei Paul en Mark volgen niet en we zijn mekaar bijna kwijt en we zijn amper gestart.

Langs het Vrijbroekpark rijden we naar Hombeek. We willen de hoofdbaan vermijden en zo komen we langs de andere kant van het spoor in Meise terecht. Daar zetten Mark en Roger mijn achterwiel goed, zodat het niet meer zoemt. Gelukkig leidt een peil naar de A12 en zo  naar Londerzeel.

Daar  vinden we gauw de Leirekensroute. Op deze route zet Paul mijn zadel recht en zo is de afstand tot mijn stuur ook beter. In de loop van de dag wordt de fiets helemaal van mij.

Roger en ik reden wat voor, Roger had behoefte om wat aan een hoger tempo te fietsen. Maar toen we aan een kruispunt wilden wachten bleef het te lang duren om normaal te zijn. We maakten rechtsomkeer en reden jullie tegemoet.

Ik stel vast dat ik de vis vergeten ben uit de diepvries te halen voor bij het eten vanavond. We besluiten dan maar de spagetti die Paul klaarmaakte thuis al vanavond op te eten en dan morgen vis te kopen.

Aan het station in Opwijk eten we onze boterham in een café. Mark vertelt over het optreden van Neil Young. Waar hadden we het nog allemaal over ?

We hadden het ook over tanden. Roger had opgemerkt dat mijn hoektand uit was. Het ging over een vals gebit. Roger had een gedeeltelijke protese bovenaan.

 Na de Leirekensroute en tot Herzele zijn er geen nummertjes. Dan wordt het wat zoeken hoe de mooiste route loopt. Maar Paul heeft een goede fietskaart en volgt nauwgezet de route. Het is koud, maar het zonnetje straalt. Roger heeft alleen zijn fietshandschoenen mee.

Roger heeft het over ‘China voor beginners’ zijn kritiek op Martine Tanghe en het grappige met Goedele Liekens die met haar ‘Vagina-boek’ buiten vliegt op een Chinese unif.

Het gaat er over hoe wij toch altijd met een westerse bril kijken en vertalen.

In Ressegem herken ik mijn route die ik volgde in november. Zo komen we in Herzele terecht en dan is het weer nummerkes volgen. In de buurt van Zottegem wordt ik herinnerd aan mijn fietsweekend van november. In Roborst herken ik de plek waar ik op de Ronde Van Vlaanderen de anderen terugvond, nadat ik te ver was gereden richting Ninove. Op het kerkplein staat een beeld, de waterkersdraagster( Volgens mij: ‘waterkersplukster’). Dit is Roger zijn ding en hij bekijkt het van alle kanten. Help, waarover hebben we gesproken.

Er werd besproken hoe de route vorig jaar liep; van waar men toen kwam en naar waar het ging. Er was ook een café (nu te koop) waar je gegeten had toen.

De overdonderende gebeurtenissen van de volgende dag, hebben de gesprekken uit mijn geheugen gewist, jammer.

Paul Symons, bij wie we logeren, heet ons hartelijk welkom. Hij zegt ons dat we de Yurt mogen gebruiken om warm te zitten om te eten en voor vanavond. Het is 5u, half zes en het is nog licht. We zetten eerst onze tenten op en beginnen met het eten. Ik heb Chinees eten mee dat ik voor mijn verjaardag kreeg, o.a. kroepoek. Roger heeft voor ontbijtspullen en kruiden en olie gezorgd. Met de olie in een pan kunnen we met kleine porties krupuk maken. Dit doen we nog buiten. Lekker, dit zullen we ginds dus ook kunnen doen. We maken ook foto’s van de zonsondergang en de mooie omgeving. Eens de zon onder is, is het echt te koud om stil te zitten. We zoeken onze toevlucht in het tuinhuis, dat voorzien is van toiletten en wasbakken. Op de grond ligt zand. Ik waan me al een beetje in China. We zullen ook in dergelijke omstandigheden terecht komen. Roger heeft een vaas plat gelegd en die dient als stoel, hij maakt er een grapje over tegen Paul S, deze zegt dat ze toch nog 30 euro had gekost.)De pakjes Chinese soep die ik meebracht, bevatten nog 2 kleine pakjes met een poeder en met olie. De soep smaakt lekker en wordt vanuit het pakje verrassend groot. Ondertussen warmen we de spagetti saus op en maken we spagetti. Hiermee verhuizen we naar de Yurt (Omdat Paul S het voorstelde, hij zag het niet goed zitten om daar in de kou te blijven zitten, wij vonden dat niet erg.)waar het redelijk warm is, ondanks het feit dat er iets aan de kachel mankeert.

(Ook Paul Symons is ondertussen komen mee eten ) Er ontspint zich een gesprek. Paul S heeft het over dat een mens in t leven steeds de keuze heeft om iets te doen, of om niets te doen. Hij haalt de situatie aan van mensen die aan een afvalberg leven. De ene zal blijven zitten en niets doen, en de andere zal erop kruipen, dingen zoeken en van zijn leven iets maken.

Roger stelt hier tegenover dat de omstandigheden waarin mensen leven bepaald wordt door de economische situatie. (En die is dan toch ook sterk bepalend voor hoe men leeft)

Roger vertelt ook over een tekenaar van Humo (wat is zijn naam?), die een tentoonstelling heeft in Leuven waar hij naartoe wil gaan.

(We hadden het over Obama en Roger omschreef hem als een 2^de Kennedy figuur en dat het wel eens zou kunnen dat als hij president werd, hij binnen de maand dood zou zijn.)

Dit gesprek had plaats in ‘de mouterij’ Ik las die titel in de krant die daar lag en dat was de aanleiding voor het gesprek.

In een andere context ging het over de gemiddelde tijd die men nog had te leven, voor Roger was dit 18 jaar. Voor Paul S was het een reden om regelmatig over zijn dood na te denken. Bij mijn aanvoelen is Roger dit verder uit de weg gegaan.

Toen Paul S weg was hebben we het nog over de kachel gehad. We hebben nog samen naar de houtkorrels gekeken. Er is ook iets over conditie gezegd, maar wat? Ik weet dat ik  het toen ook over mijn voorbereiding op de marathon had.

We moeten het over China gehad hebben, de reis… maar de details ben ik kwijt.

We gaan op tijd slapen, de kachel heeft het ondertussen begeven en Paul S zegt dat er smorgens om half zeven iemand komt om het te maken. Hij heeft morgen overdag een sessie met een groep, dus het moet daar warm zijn.

Het is een heldere hemel, de halve maan schijnt en de sterren fonkelen. Het zal de koudste nacht van 2008 worden, min 8 graden en de laatste van Roger.

Zaterdag 16 februari 2008

Mijn slaapzak is voldoende warm, maar ik ga iets moeten doen aan de kou die uit de grond komt. Ik had een plastiek onder mijn tent gelegd, maar ik merk dat op het stukje waar hij er niet onder lag ik meer kou had. Dus een isolerende laag onder mijn matje leggen en ik ga geen problemen hebben.

De rijm ligt op onze tenten en fietsen.

Roger heeft zich ondertussen in zijn bloot bovenlijf staan wassen, zo vertelt Markt later. Dit heeft geen enkel van ons 3 gedaan. Als je dat kan, dan blaak je van gezondheid.

‘Franci ligt nu in haar lekker warme bed en we staan hier in de kou’ zegt Roger. Ja, hij dacht die morgen aan Franci.

We ontbijten in de Yurt en Roger heeft er goed voor gezorgd : melk, yoghourt, babybelletejs, muesli, cornflakes, kaas, choco, confituur, peperkoek, botertjes, suiker, koffie, thee. Ondanks het feit dat we geen brood hebben, kunnen we onze eerste honger al goed stillen. De kachel werd hersteld en we kunnen goed opwarmen.

Mark en ik geven Roger de opdracht om de nummertjes tot Oudenaarde te dikteren. Hij heeft toch niets te zeggen en nu moet hij beslissen. Dit was het grapje op een van de vorige fietstochten met ons drie. Roger is niet de grootste beslisser.

Ik heb twee paar handschoenen mee en ik geef Roger het grootste paar, zo heeft hij ook warme handen.

Roger en ik staan boven te wachten om te vertrekken. Roger klaagt wel over de koude snijdende wind, maar we weten niet welke richting we vertrekken, anders zouden we meer uit de wind gaan staan. Het gaat ook over de omstandigheden in China. Ik herhaal nog eens mijn standpunt dat het hier erger is omdat de nachten langer zijn en het overdag ook veel kouder is.

Onderweg zegt Roger (plots?) “we zijn een jaar te laat om naar China te gaan”. Waarom?

Ik denk dat ons gesprek door één of andere verkeerssituatie afgebroken is. Even later herkende ik waar ik was, Korsele (straat in St( Maria?) Horebeke. Vroeger was hier een bio-boerderij waar ik op stagebezoek kwam. Het bedrijf is ondertussen verhuisd.

Onder een stralende zon fietsen we tot Oudenaarde, waar we rond half elf aankomen.

In een lekkere bakker op de markt schaffen we ons brood en matte taart aan en we gaan naar de mouterij, waar we met de fietsers ook gaan als we de Ronde Van Vlaanderen doen. Ondanks het feit dat het een restaurant is, mogen we er toch onze boterhammen opeten. We genieten van warme chocomelk en koffie en hebben gezellige babbels met ons 4. Weerom, waarover we het hadden is compleet weg door de gebeurtenissen later op de dag. Maar ik herinner me de goed sfeer. En ook de muziek, toen we vertrokken in St Denijs Boekel waar we kampeerden, weerklonk spirituele muziek vanuit de Yurt. En als we het kaffee binnenkwamen, stond er ook zo’n muziek op. Deze  ging wel even later over in meer populaire muziek.

 Er stond Gregoriaanse muziek op (wel gebruikt in een hedendaags pop-nummer) Later speelde de muziek van Mark Knofler (en Dire Straits) Er hingen affiches uit voor een optreden van Mark Knofler, omdat men in de mouterij daar georganiseerd naar toe ging. Daar was ook het gesprek over Barack Obama.

Bij de koffie hadden Roger en ik een paaseitje en een koekje. Gaf  hij er niets van door? (Of was dit de dag ervoor? Dat was de dag ervoor.

Er was ook een klein glaasje advocaat bij de koffie.

We fietsen nog langs een Delhaize om vis, bananen en paté voor onze volgende eetstop.

Roger wou eerst verse vis kopen; die stond in reclame, maar koste toch nog bijna 15 euro per kilo. Ik zei dat diepvriesvis waarschijnlijk veel goedkoper was (inderdaad geen 4  euro/kg).

Appelen kiezen was moeilijk, bio gaf dan maar de doorslag. Bij het aanschuiven aan de kassa stond er een stapel Red Bull. Roger had het over de ongezonde eet en drinkgewoontes van zijn kinderen. Maar om één of andere reden was Arne (Voetballer?) nu overgeschakeld op zeer veel peren en bananen eten.

We namen niet de route langs de Schelde, omdat we dat altijd doen als we de Ronde Van Vlaanderen nemen. We stippelden de route uit langs nummertjes die passeerden aan de voet van de Koppenberg, de Patersberg en de Quaremont. We passeerden ook in de Paddestraat. Ik had nog een gesprek met Roger waarin hij plagend iets zei dat me raakte. Ik zei hem dat hij dat wel regelmatig al lachend deed, zoiets zeggen dat me raakte en dat ik dat niet zo leuk vond. ‘Ja maar je weet dan dat ik dat niet meen hé’ zei hij. Ja maar toch eigenlijk wel. Voor de klim naar de Kluisberg, trekken we een trui uit. Halverwege de klim schakel ik naar mijn kleinste en schiet mijn ketting van mijn fiets. Ik stop, Roger stopt ook en haalt zijn werkhandschoenen uit. Hij toont mij hoe ik de ketting er gemakkelijk terug kan opleggen en zegt dat mijn versnellingen niet goed afgesteld staan, want dat mag niet gebeuren. Dit moet ik eens laten nakijken door mijn fietsenmaker. Ik stap terug op de fiets en het verrast me dat ik toch nog gemakkelijk naar boven kan fietsen ondanks de helling van 12%: Even later volgt Roger. Mark en Paul staan boven op ons te wachten. Paul zegt dat hij terug moet, want dat hij zijn fototoestel niet vindt  en hij vermoedt dat hij het uit zijn tasje heeft gehaald in het kaffee. Paul had een foto willen nemen van ons als we de helling op kwamen. Roger vertelt hierop hoe hij zijn vorige GSM is kwijtgeraakt. Ook door vanalles uit zijn tasje te halen en dan te vergeten de GSM er terug in te steken. Uiteindelijk vindt Paul zijn fototoestel, het hangt aan zijn gordel. ‘Neem hier dan een foto’ suggereer ik. Maar ja die kaffee en restaurants zijn nu ook niet direct het goede decor. Dan maar niet.

Roger drinkt en grapt ook nog over het water in zijn drinkbus dat het ontdooid is.

We stappen terug op onze fiets en we rijden links het bos in. Mark eerst, dan ik, dan Paul en als laatste Roger. We zijn zo’n 500 meter verder het bos in geklommen, of Paul hoort een smak. Hij draait zich om en roept naar mij : ‘Roger is gevallen en het is erg’. Ik kijk om en zie Roger liggen op de grond, met zijn hoofd achterover en met zijn hand in de lucht. Hij schokt even na en ligt dan stil. Ik schrik geweldig en zie meteen dat dit ernstig is, geen normale val, want dan lig je anders, dan heb je geprobeerd om je val te breken. Ik roep Mark die hogerop is. Mark keert onmiddellijk terug. We staan wat hulpeloos te kijken. ‘Kent er iemand EHBO, kan iemand hartmassage toepassen ?’ vraagt Mark machteloos. Paul belt ondertussen de 112. Ik hoor hem zeggen waar we zijn ‘De Kluisberg, mont Ecluse… ja waar, ou , precies…hoe heet dat hier…’ Ik merk aan het gesprek dat ze hem vanalles vragen. Ik roep : ‘Verdomme weten ze nu niet de Kluisberg zijn’

Ik neem de GSM over van Paul, maar de verbinding is weg.

De ambulance gaat naar de Kluisberg komen. Een koppel met drie jonge kindjes vragen of  ze iets kunnen doen, de madame uit het kaffee boven komt aangerend, een scoutsleider biedt hulp aan en geeft Mark instructie hoe je hartmassage doet, Paul doet mond aan mond ademhaling. Ik kijk op afstand en smeek ‘Roger, kom terug !” Kan er iemand naar de Kluisberg gaan om de ambulance op te wachten’ zegt Mark. Ja, ik ren naar beneden. Dit alles gebeurt in enkele minuten. Ik neem mijn GSM ondertussen en bel opnieuw de 112. Ze vragen me waar ik ben. Ja op de Kluisberg natuurlijk, het straatje links naar boven op de fietsroute richting nummer 14 … en dit alles in het Frans. Ja en zie je dan geen aanwijzing een kaffee. Ik passeer het bejaardentehuis en zeg het. Ik zie het kaffee ‘aux acacias’ en ik zeg het. ‘Blijf daar er komt een ambulance’. Ik ga tot de grote baan en kijk en hoop en smeek dat die ambulance gauw komt :’komaan, zeg kom nu toch’ Een vrouw komt naar beneden, kan ik helpen.. Ik wacht op de ambulance voor mijn vriend die is gevallen. ‘Oh, voor die man daarboven, mijn man belde me juist dat hij dood is’ Nee, dat is niet waar, roep ik;

‘Oh nee het is niet zeker’ zegt ze, in een poging om mij hoop te geven. Ik hoor het geluid van een ambulance in de verte. Komaan, sneller, smeek ik. Ik doe de autos stoppen en wijs de ambulance de weg. Hij rijdt even verkeerd richting bejaardentehuis. Ik schreeuw :’Nee, nee rechtdoor, verdomme’ Een man stopt met de auto en vraagt of ik even mee tot boven rij.

Als ik daar kom zijn ze volop met de reanimatie bezig, ook de MUG is gearriveerd. Verschrikt ga ik met een boogje rondom het hele gebeuren. Ik smeek, kom terug Roger, ga niet weg. Komaan. Ik zie Mark zijn bedrukt gezicht, nee hij heeft niet veel hoop. Ik nader dichter en vraag een ambulancier of hij het gaat halen. ‘De kans is klein’ zegt ze. ‘Heeft dit met de inspanning van het fietsen te maken ?’ vraag ik onzeker. ‘Dit kan evengoed in zijn zetel of slaap gebeuren’ bevestigt de dokter ons.

 Dit kan toch niet, dit kan toch zomaar niet.

En de zon schijnt, het bos straalt rust uit. En toch gebeurt hier een drama.

Ze proberen van alles met apparaten, een spuit, hartmassage. Niets mag baten.

Ik moet de familie verwittigen, denk ik. We nemen zijn GSM en ik zoek het nummer van Vera. Ik kan Franci toch niet bellen ze zou te veel schrikken als ze dit over de telefoon hoort.

Vera is sterk, denk ik.

Maar ik krijg een antwoordapparaat. Ik zeg dat ik bel met de GSM van Roger en dat hem iets ergs is overkomen, of ze zouden kunnen terugbellen.

Ik zoek verder naar het nummer van Simon. Een GSM die je niet gewoon bent, is echter erg vervelend, je drukt op verkeerde knoppen en komt ergens in een menu terecht waar je niet wil komen. Ook daar antwoordapparaat. Ik zie Jos Vandoninck staan, zijn broer; Ik bel ook antwoordapparaat.

En dan is het voorbij. Geen hulp kon baten.

Verslagen staan we er bij. De politie vraagt wie ze moeten verwittigen. Ik adviseer om Vera op de hoogte te brengen. Ik vertel ook van de telefoons die ik al deed. ‘Je mag het niet aan de telefoon zeggen’ verzekeren ze mij. Maar ja, wat kan ik doen, als Vera, Simon of Jos terugbellen. Wat moet ik doen ? Ik kan toch niet liegen.

Even later is het zo ver. Simon aan de telefoon. Hij vraagt wat er gebeurd is. Ik vertel dat Roger een hartstilstand heeft gehad. ‘Hoe gaat het met hem ?’ vraagt Simon. Ik vind het hartverscheurend, maar ik kan niet anders. ‘Simon is er iemand bij jou ?’ vraag ik ‘Ja, Nina is hier’ ‘Je vader is overleden, Simon. Ik vind het verschrikkelijk je dit aan de telefoon te moeten vertellen. Maar het spijt me vreselijk, ik kan niet anders’ Hij vraagt wat er nu verder gaat gebeuren. Ik leg hem uit dat de politie Vera gaat op de hoogte brengen en dat zij dan verder de familie zal verwittigen. Ik adviseer hem om toch even op de telefoon van Vera te wachten of naar haar toe te gaan als dat mogelijk is.

Ik voel me zo machteloos met de telefoon in mijn handen.

Ze leggen Roger aan de kant van de weg met een laken over. Ik ga naast hem zitten, haal het laken weg en kijk. Hij ligt daar, heel ontspannen, alsof hij slaapt. Hij heeft niets gevoeld, niet geleden. De zon schijnt, het bos straalt rust uit. En ik neem afscheid. Ik leg mijn hand op zijn gezicht. Hij is nog niet helemaal weg, ik voel contact. ‘Roger toch, zo ineens ben je weg. We hadden nog zoveel samen kunnen doen. Dag Roger…’ Ik ben bij hem. En ze komen hem niet dadelijk weghalen. Gelukkig, zo heb ik de tijd om dit vreselijke verlies van mijn beste vriend, langzaam tot mij door te laten dringen.

Hoe is dit mogelijk ?! Van de ene moment op de andere, ben je er niet meer, weg, gedaan.

De lijkwagen komt en ze nemen Roger mee. ‘Vaarwel, mijn goede vriend’

Verslagen gaan we naar boven. Naar het kaffee.

Met drie zitten we aan tafel, de vierde stoel blijft leeg.

We proberen wat te eten en overleggen wat ons verder te doen staat. Mark belt Danielle op en regelt dat ze ons ophaalt in Sint Denijs Boekel. Ze kan alle fietsen en spullen meenemen in de auto.

Simon belt me opnieuw op : ‘Miriam, ik loop de muren op, ik heb nog niets gehoord van Vera, wat moet ik doen?’ Ik voel me zo machteloos, zo verschrikkelijk machteloos. ‘Kan je niet naar haar toegaan’, vraag ik. Hij woont niet bij de deur, er is de baby, je hebt niet zomaar alles in gepakt. En dan komt de telefoon van Vera op de vaste lijn. Ik haal opgelucht adem. Nu hebben ze elkaar om het leed om het vreselijk verlies van hun vader te delen. Het moet vreselijk zijn dit zo op grote afstand te moeten vernemen en ervaren. Wij hebben nog het ‘voorrecht’ om van dichtbij afscheid te kunnen nemen .

We praten met elkaar. We drukken onze vrees uit voor de reactie van Franci. Zij was niet zo opgezet met de China plannen van ons. En nu net Roger op het winterfietsweekend met de Chinavrieden dood gaat, maakt de situatie nog geladener. We voelen zo de kwaadheid naar ons toekomen. Maar we ondersteunen elkaar.

We moeten terug, het is ondertussen al vier uur, half vijf ongeveer, Roger is om tien na twee overleden.

Op de kaart zien we dat de kortste en aangenaamste weg langs de Schelde is.

We dalen terug de Kluisberg af naar de Schelde toe. Mark en Paul rijden voorop, ik erachter. Aan de rechtkant zien we langzaam het landschap voorbijglijden waarin we daarstraks nog fietsten met Roger, met vier. En nu, rijden wij hier met drie. Niemand zegt een woord. De zon is dalend. Het voelt als heel intense momenten. We fietsen terug en kunnen niets anders doen.

Een stil eerbetoon aan onze goede fietskameraad.

Dit wordt even onderbroken door een telefoon van Kris. Hij is opgebeld door Immele. Hij vraagt wat er gebeurd is, en ik doe het verhaal. Hij gaat naar Franci gaan om te vertellen wat er is gebeurd. Nu weet ik dat ook Franci op de hoogte is. Van zodra ik toekom zal ik haar bellen. Ook Jana belt me nog op en haar vertel ik ook het droevige nieuws omdat ik nog niet kan inschatten of ik de auto zal nodig hebben om eventueel nog iets te doen. Ook zij schrikt en het moet voor haar ook niet gemakkelijk zijn om dit weer eens van dichtbij mee te maken. De zon is net onder als we bij Paul S toekomen. Hij heeft mijn bericht niet gehoord. Hij is gepakt als hij ons verhaal hoort. Ik bel naar Franci en krijg Immele aan de lijn. Franci komt aan de telefoon. Ik vertel Immele het verhaal; Ik vertel ook hoe Roger die morgen over Franci heeft gesproken in  de hoop dat dit enige troost kan bieden. We breken onze tenten op en verzamelen ons gerief. Onderwijl komt er nog een telefoon van Vera, die ook het verhaal van mij persoonlijk wil horen. Ze vraagt ook of Roger ooit gesproken heeft over waar hij begraven wil worden ? Nee, dat heeft hij niet, maar het Schoonselhof is voor  Roger wel een mooie plek.

Binnen praten we nog even na met Paul. ‘Je kan hem in gedachten meenemen op jullie reis naar China’ oppert Paul. Uit de stilte die volgt, voel ik dat dit nu niet aan de orde van de dag is, wat we later ook tegen mekaar uitspreken.

Danielle komt ons ophalen. In de auto overleggen we over hoe we de andere fietsers op de hoogte gaan brengen. Dit neemt Mark op zich om te mailen. Verder drukken we de wens uit om verder contact met elkaar te houden. Als ik thuis kom, is er niemand thuis. Jana is weg naar Wim. Ik had niet anders verwacht, dit is een moeilijke situatie voor haar;

Ik SMS Mieke en Anne. Beiden bellen me terug en ik krijg de kans om te vertellen wat ons overkwam. Anne en  Mieke nodigen me uit om erbij te zijn morgen bij de ontmoeting met Elisabeth op haar verjaardag om te delen rond het overlijden van haar moeder.

Ik hang mijn tent en slaapzak open.

Ook Frans SMS ik en ook daar voel ik medeleven, ook hij nodigt me uit om mee te komen naar de fietstocht voor Christel haar verjaardag.

Doodmoe eet ik nog een boterham, want dat waren we vergeten  en nu voel ik toch enige honger. En ik ga slapen. Triest kronkel ik in elkaar en ween zachtjes. Ik kan de slaap wel vatten maar om kwart voor drie wordt ik terug wakker. Jana  is nog niet thuis, ik bel haar, ze staat op het punt om huiswaarts te keren

Ze komt me nog even slaapwel wensen. Dan slaap ik wat langer.

Zondag 17 februari ’08

In de prille ochtend word ik wakker. Heel het gebeuren komt me weer voor de geest en veel herinneringen komen naar boven. Tranen rollen over mijn gezicht en ik hou me zelf en mijn verdriet vast, bang om te breken; ‘We moeten deze tocht opnieuw doen  als laatste eerbetoon aan Roger’, dit is voor mij een troostende gedachte.

Ik sta op en ga eten.

20-03-2008 om 00:00 geschreven door Mark  

11-03-2008 om 00:00 geschreven door Mark  

11-02-2008 om 00:00 geschreven door Mark  

11-02-2008 om 00:00 geschreven door Mark  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Mark  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Mark