1 Mijn parochie Meise

Meise heeft een keizerlijk verleden door de aanwezigheid van keizerin Charlotte van Mexico in het kasteel van Boechout in de Plantentuin Meise tot 1927.  De prachtige magnolia's staan in bloei in het domein.
Meise heeft nog andere troeven.  Ik zal het enkel over enkele meerwaarden hebben.  De huidige gemeente heeft 8 kerken, die aangedaan werden in de acht-kerkenloop (30 km), nu uitgebreid tot het traject van de Eddy Merckxroute.  Eddy woont onder de St.-Brixiustoren in Rode.
In de St.- Martinustoren hangt onze nieuwe beiaard met 56 klokken.  Op 8 mei 2006 zullen die weerklinken op de beiaardfeesten  met een Hollandse aan het klavier, Nan Loos, naar aanleiding van de viering van 25 jaar Meise - Waalre verbroedering.  Luisteren kan men op de luisterplaats voor onze oude beiaard met zijn 47 klokken (8 vermist, klavier en automatisch klokkenspel moeten nog geplaatst worden).  Dus Meise heeft 2 beiaarden.

2 Meise van de 8

De acht parochies (kerktorens) van Meise zijn : Oppem, Rode, Westrode, Wolvertem, Meuzegem, Rossem, Imde en Meise.  Op de St.- Martinustoren ontbreken nog steeds de haan en het kruis.  Ik zit ondertussen in mijn reeks cursiefjes "Toren roept haan" al aan nr. 165.  Ik beloofde destijds afleveringen te produceren tot alles weer in orde is.  Want het is geen zicht.  Onze kerk lijkt wel een moskee.
Baron d'Hoogvorst stond er in de Randkrant ook maar triestig bij.  Ze gebruikten een foto waar hij getooid is met twee meloenen op zijn daken (hoofd en hoed).
Zondag 1 mei wordt in Meise 8 mei gevierd.  De officiële feestdagen zouden voorrang moeten krijgen.  Maar burgerlijk gingen de beiaardfeesten voor.  Op kerkelijk vlak wou de pastoor (of was het de parochieploeg) ook een andere dag.  We vervoegen dan maar noodgedwongen de dag van de arbeid.

3 Meises erfgoed

De vorige twee teksten waren de eerste op mijn blog "sib".  Door het overlijden van Herman Boon pr. en de vele reacties en vondsten, heb ik deze omgedoopt.
In deze reeks wandelen wij langs Meises erfgoed.   In het ledenblad van de KBG van Meise publiceerde ik cursiefjes onder deze benaming over het autochtone Meise.  Maar bij een wissel van het bestuur waren de teksten niet meer welkom.  Daarom vinden jullie ze nu hier en in het ledenblad van de heemkundige kring Berla.  Daar hebben ze mijn initiatief overgenomen en Erfgoedcel Meise opgericht.  In het kader van deze erfgoedcel nam ik de coördinatie op mij voor de parochie Meise. 
In een excel-tabel worden alle zichtbare erfgoedelementen opgenomen met een aantal gegevens.  Acht leden van de werkgroep verdeelden de 8 parochies van onze gemeente Meise. Op dit ogenblik is de tabel ongeveer rond voor Meise en Rossem. Oppem zal snel volgen.
Ik neem u de komende weken mee langs de relicten uit ons keizerlijk verleden.

4 Karel Van de Woestijne

Wisten jullie dat op de grens tussen Meise en Grimbergen in de Rooststraat een standbeeld prijkt van dichter Karel Van de Woestijne, een van onze klassiekers.  1f Hij behoorde tot de beweging   “Van Nu en Straks”  1893 – 1914. Hij kon de “ziel tot lied omtoveren”.  De gedenksteen staat er maar troosteloos bij.  Het groen errond overwoekert en verbergt het monument.  Een plaatje met uitleg zou niet misstaan.

De tekst onderaan, op de “grafsteen” is onleesbaar en luidt :
Mijn vriend
Gij hebt een der schoonste
sterren
van Brabant
gezien en
die ligt aan
de poorten
van Brussel.

De vraag is : wat is “een der schoonste sterren van Brabant” ? De parel van Brabant of het keizerlijke Meise ? Meise (met zijn keizerin Charlotte) was tot 1132 moederparochie, ook van Grimbergen en Strombeek. In dat jaar werd door toedoen van de Berthouts het patronaat of begevensrecht overgedragen aan de abdij van Grimbergen.
Zo werden de rollen omgekeerd en kreeg Grimbergen de bovenhand.

5 Nekker

Over het brugje is de molen De Waet. In “Meise, onder de toren van St.-Martinus” staat volgens A.Jacobs de verkeerde foto op pag.22. Als dat klopt werd die foto eerder 2 maal fout gepubliceerd. Drukker A.Van Praet uit Meise gebruikte een cliché uit “Le patriot illustré” voor de bewuste postkaart. Vroeger stond in de onmiddellijke omgeving een boerderij f M38
Een beetje verder staat “Villa St.-Anne”. Dat was vroeger een café-restaurant van de gebroeders Parmentier.   fM39
Door de St.-Annastraat (vroeger Beekstraat) komen we voorbij het sportcentrum De Nekker. Over de beek zien we de vijver van het domein van baron Jean Paul Van Gijsel van Meise.
Maar we steken de A12 over en belanden bij de Sint – Annakapel. 2f Vroeger kwam hier de processie langs.  Na de restauratie op van de kapel 24 juli 2011 werd deze processie nog eens overgedaan, en werden de drie beelden van St.-Anna ten drieën geplaatst.

6 St.-Annakapel

Dateert van 1757  Reeds vroeger vermeld door Harrewijn in zijn panoramisch zicht van de heerlijkheid van Boechout.
De heilige Anna wordt meestal afgebeeld als St. – Anna ten drieën met zittend de kleine Maria op haar schoot die de kleine Jezus vast houdt.  De meest bekende afbeelding is die met Maria als meisje  aan haar zijde. Een andere is als matrone met een hoofddoek en een groene (hoop) en rode (liefde) mantel of kleed.
Haar feestdag valt op 26 juli, samen met de heilige Joachim, haar man.
In de Plantentuin staat deze kapel aan de buitenkant op de Nieuwelaan, ter hoogte van de voetgangersbrug. Ze werd onlangs gestut omdat de balk boven de deur vermolmd is en verzakt. De deur kon niet meer open en er was gevaar voor instorting van het metselwerk boven de balk.
Er is een barst boven de deur in het metselwerk. Een stuk van de houten lambrizering is afgebroken, maar staat in de kapel. De deur is geforceerd en staat alle dagen open. Een kasseisteen houdt ze dicht. Binnen is het niet beter. Een laagje verf zou wonderen doen. Een van de metalen versieringen is afgebroken en verdwenen. Op het altaar liggen twee gebroken heiligenbeeldjes van Maria.  Het St.-Annabeeld ontbreekt.  Ik heb er een geplastificeerde pagina uit het internet met de afbeelding in geplaatst.
Er was vroeger een afspraak met de vorige directeur Ernest Petit van de Plantentuin. Die stelde de sleutel ter beschikking van enkele parochianen. De sleutel is terecht, maar dient tot niets meer. Er is ook nog een altaarkleed dat de kapel opfleurde bij de jaarlijkse processie.
Wij hopen dat de kapel eerstdaags gerestaureerd wordt en zijn bereid vrijwilligers te leveren.

De gemeente beloofde herstelling in samenspraak met de diensten van de Plantentuin. Als dit gebeurd is zullen wij een nieuw beeld plaatsen, want er stond een beeldje in van Maria.  Kan iemand zo een beeld schenken aan de Plantentuin ?
Ik vernam dat het oorspronkelijke beeld nog zou bestaan, bij een particulier uit Meise.  Het zou in veiligheid gebracht zijn tijdens W.O.II.  Moest de beschermer zich bekend maken zouden wij daar dankbaar om zijn.

De restaurering is ondertussen een feit.  In ‘Het Laatste Nieuws’ werd hierover bericht met een foto.  Kerk en Leven publiceerde ook een foto met de arbeiders aan het werk.
Vroeger kwam de processie hier langs op de kruisdagen. Zij trok zelfs, toen de keizerin nog leefde door de Plantentuin en hield halt aan het kasteel. Onder het balkonnetje werd een altaar opgericht. De keizerin keek toe van op het balkon.

Eens over het brugje van de A12 verpozen wij even voor deze historische kapel.
Volgens pastoor Boon valt deze kapel onder de jurisdictie van de Plantentuin van Meise.

Oude postkaarten zie 183

7 Henri Lenaerts

Wij gaan langs het fietspad naar restaurant Napoleon.   fM185
Het beeld “1.2. De vruchtbaarheid” 3f van Henri Lenaerts staat aan de kleine ingang van de Plantentuin van Meise sedert 1953. De naam kreeg ik van Herman Boon pr. In de dienst Cultuur noemen ze dat beeld “Zittende Boerin” en in de volksmond hoor je nogal eens “de moeder van Jan Wellens”. Deze verkeerde namen spruiten voort uit onwetendheid, gekoppeld aan fantasie. Jan Wellens is uiteraard bekend in Meise als betere kunstenaar. Maar die is wel bekender en jonger dan Henri Lenaerts, maar voor zover ik weet beeldhouwt hij niet.
Aan de Mariakapel 4f van Henri Lenaerts knaagt de tand des tijds ongestoord verder. Het metaal roest weg.  Ondertussen is ze gerestaureerd.  Ze werd gemaakt naar een ontwerp van Jos Van humbeeck en het beeld is van Henri Lenaerts.  Er bestaat een postkaart van bij Nels waarvan de foto op naam staat van Maes.
Na de Mariakapel aan de baron en het Mariabeeld van het kapelletje van het Kasteelveld 5f dat verdween en vervangen werd, schonk Henri Lenaerts, na zijn geslaagde tentoonstelling in de Plantentuin de gemeente onlangs 4 beelden. Ze staan in het dorp. “Levensvreugde” 8f en ”Eenzaamheid” 9f staan op het Oud - Strijdersplein aan de kerk. Voor het Willy Van den Berghecentrum (met zijn vele andere namen : Wauwer, Sporthal, Leertuin, Cafetaria, Sport en Recreatie, Muze…) staan “De vlucht van Icarus” 10f DSCF00346en “De geboorte van Venus” f349. Deze beelden zijn goed bekend bij onze petankers, die in de onmiddellijke nabijheid hun geliefkoosde sport beoefenen.
Van kunstenaar Henri Lenaerts is geweten dat hij in Meise kwam wonen. Zijn eerste atelier was in de Boechtstraat (toen Cuyperstraat), achter de schoenmaker in het smalle gangetje naast de beenhouwerij van Michel Van der Veken (later kaaswinkel en nu bakkerijketen "Au croquant" - Meise, Vlaamse gemeente weet je wel!). Daar leerde ik hem kennen en tekende hij mij als kleine jongen in houtskool.
Daarna verhuisde hij, zoals wij trouwens, naar de parochie Rode op de Vilvoordsesteenweg. Zijn atelier is nog te zien langs de Oude Vilvoordsebaan, die hiermee parallel loopt.  Momenteel woont hij in het Noorden van Spanje.  Hij overleed einde 2006.
In het totaal staan er dus momenteel in Meise 6 recente kunstwerken in het dorp en 2 in onze Plantentuin, van onze plaatselijke beeldhouwer. Wij dringen er dan ook op aan dat ze alle hetzelfde naamplaatje krijgen, zoals er nu reeds 4 aangebracht zijn. Dat zou onze gemeente verrijken qua stijl en zou de bezoekers kunnen verblijden met de gedachte : “ in Meise zorgen ze toch voor hun erfgoed”.  Want om de zorg voor ons erfgoed gaat het ons toch!
Bovendien zou Henri Lenaerts in aanmerking kunnen komen voor de titel "ereburger van Meise".  Ondertussen schonk zijn stichting een reeks kleine beelden die tentoon gesteld staan op de eerste verdieping in het administratief centrum in Wolvertem .  Er zijn echter enkele onnauwkeurigheden in de tekst geslopen.  De gmeeente werd hierover ingelicht, voorlopig zonder gevolg!  Bezoek eens zijn website : www.henri-lenaerts.be

8 Baron Emmanuel van der Linden d’ Hoogvorst

Het standbeeld van baron d’ Hoogvorst is dringend aan een opknapbeurt toe. Reeds jaren ontbreekt het lemmet van zijn zwaard. 15f DSCF0175
Ik heb daarvoor Jos Chabert aangesproken, want de grond waarop dit standbeeld staat, zou eigendom zijn van de stad Brussel.
De burgemeester van Brussel, oud – Meisenaar, Freddy Thielemans, zou dat kunnen regelen. De toen nog minister Jos Chabert was bereid hiervoor te zorgen, maar hij wou wel zwart op wit het bewijs dat Brussel bevoegd zou zijn. Bij navraag op de gemeente en bij heemkundigen bleek, dat hiervan niets op papier zou staan. Nochtans werd de strikvraag : “ Waar staat het standbeeld van de baron ?”, herhaaldelijk gebruikt in de autozoektochten van de V.T.B. (opgesteld door René Bellemans, de betreurde 1ste voorzitter van de heemkundige kring Berla -  Meise). Weet iemand daar meer over of ken je dat document ? Bezorg het mij a.u.b.
In de gloriejaren van de verkiezingen werd er eens affiche met de kop van Jos Chabert, geplakt op een zeeppoedertonnetje, op het standbeeld geplaatst, dit tot grote ergernis van de bewonderaar(sters)s van de generaal van de burgerwacht in 1830.  Ik heb onlangs de stamboom van d'Hoogvorst samengesteld.  Want Ingrid van der Linden d'Hoogvorst werd onlangs bijgezet in de crypte van de St.-Martinuskerk.

9 Beiaardbanken
Als we van aan de ingang Meise-dorp naar het centrum wandelen staan er tussen de monumentale
bomen banken opgesteld, die de oude luisterplaats vormden voor onze eerste beiaard.  12f
Tussen twee muurtjes werden twee zware planken aangebracht : een voor de rugleuning en een voor het zitten.  De namen zijn in de bovenste plank gesculpteerd tussen twee klokjes.
Het is gotisch schift en de letters  zijn verguld.  Zij dragen de naam van :
August Vermeylen, Jef Denijn, August De Boeck, Pieter Brueghel, Paul Gilson en Arthur Meulemans.  Er kunnen nog 5 banken bij.
De nieuwe beiaardbanken 13f dragen volgende inscripties : V.Z.W. Vrienden van de Beiaard
Jules Van Campenhout, burgemeester Meise 1947 – 1976
Jef en Irma Claes, pastoor T. Brams,
familie Van Gijsel – De Heu,

Drie banken vermelden mensen die iets te maken hadden met onze oude beiaard :
Staf Nees, Jef Van Hoof, J. Lettens, de dichter, de belleman
Herman Boon pr. ° 23.5.1930 - + 5.5.2005, onderpastoor in Meise van 1.9.1957 tot 1968;
deze plaat werd onlangs naast die van pastoor Brams geplaatst.
De bank voor het gemeentehuis met "dr. Jan Van den Eynde" werd aangevuld met
"V.Z.W. Vrienden van de beiaard"

10 Oude beiaard
Wij belanden zo bij de oude beiaard 18f , geklasseerd als uniek instrument, dat intact moest blijven en bespeelbaar volgens Monumentenzorg.  De huidige toestand is bedroevend.  Van de resterende 39 klokken van de 47 oorspronkelijke werd een monument gemaakt.  Gelukkig dacht de gemeentelijke ingenieur eraan, dat zo te laten ontwerpen, dat het met minimale aanpassingen zal kunnen bespeelbaar gemaakt worden.  Maar het klavier en de historische trommel bevinden zich in een loods in de Stationsstraat.  De 8 kleinste klokjes, die voor de plaatsing verdwenen waren uit de open werf van de in aanbouw zijnde bibliotheek, blijven spoorloos.
Van uit het Beiaardcomité werd voorgesteld ze te vervangen door een goedkope versie.  Maar in de optiek van het bespeelbaar te houden, zou het aangewezen zijn ze terug te vinden of te vervangen door gelijkaardige klokjes.  In het beiaardmuseum in Mol, waar onze beiaardier ook regelmatig speelt, hebben ze er bewaard, van hun oude beiaard.  Misschien kan er naar een overeenkomst gestreefd worden om er 8 uit te lenen of te verkopen.  Er wordt contact genomen.  Anders moeten wij ingaan op het mondelinge voorstel van baron Jean Paul Van Gijsel om ze te vervangen door volwaardige splinternieuwe.
Tijdens een bespeling met hamertjes door beiaardier  Eddy Mariën en leerkracht … van onze Muziekacademie (../../..) leverde Michiels 8 vervangklokjes.  Wij begrijpen niet, waarom de gemeente die niet aangekocht heeft.  Zo zou ten minste één van de verplichtingen van Monumenten en Landschappen vervuld zijn.
De oude beiaard werd gegoten door Michiels in Doornik in 1950.  Het werden 47 klokken, waarvan dus 8 vermist.  Een volledig instrument zou ook een si-mol en mi-mol bevatten.  Aanvulling was de eerste optie (actie orde si-bemol), maar er werd geöpteerd voor een nieuwe met 56 klokken.
De gulle mecenas Jan Van Gijsel, kreeg rechtover het monument een borstbeeld.  Hij waakt als het ware over het monument.

11 Parochieschool St.-Maarten
Achter het standbeeld van baron d’Hoogvorst staat de gebouwen van het klooster en van de vrije school, geschonken door gravin Amedée de Beauffort aan de zusters van Maria van Pecq of Braine.  Hier woonde later Herman Boon pr. toen hij onderpastoor was in Meise.  Nu is dit de St.-Maartenschool.  Boven de voordeur van dit historisch gebouw staat de inscriptie  : “Aan de weledele gravin geboren Roose de Baisy stichtster dezer school in 1861, gedurende gansch haar leven weldoenster der armen en ieverige beschermster van alle werken van weldadigheid”  Amedée de Beauffort slotvoogdes van Bouchout geboren te Brussel den 13den juli 1809 en er overleden den 18^den december 1873.  Ingehuldigd op den 12den juli 1905.  Hulde en eerbiedige dankbaarheid der inwoners van Meise.”  F
De inhuldiging werd uitvoerig beschreven door Edwin Ganz.
In een nis bovenaan de voorgevel staat een mooi Mariabeeld. F
En juist voorbij de poort staat er op de gevel van het bureau van de directrice een bas-reliëf van St.-Martinus. f Het verdwijnt in het wit van de gevel.  Als het gemaakt was uit harde steen zou de verf- of kalklaag er eens afgehaald kunnen worden.  Maar het is helaas plaaster.  Een kadertje zou het alleszins doen opvallen.  Het werd gemaakt door mevrouw Anita Van Raemdonck, de oma van Dimitri en Tom, toen ze er school liepen.
Naast het klooster was vroeger de bakkerij Van Malderen, die helaas afgebroken werd voor een bank en appartementen.  Het misstond alleszins tussen het klooster en de rij huizen met trapgeveltjes van aan het huidige restaurant Van Looven tot en met de tandarts.  Wij hopen dat de voorgevel van de bank het totaalbeeld niet zal ontsieren.
In 2012 werd het schoolhuis afgebroken, behalve de historische voorgevel.  In de kelder werd een onderaardse gang bloot gelegd, die vermoedelijk naar het kasteel van Boechout loopt.  De vondst werd verzwegen, om geen vertraging van de werken te veroorzaken!

12 Beelden
In de onmiddellijke omgeving van de banken prijken de borstbeelden vn twee prominenten uit Meise van Alfred Daelemans 19f  en Jan Van Gijsel 20f .
Jan Van Gijsel stond reeds lang binnen in het gemeentehuis (vroeger pastorij).  Bij de inhuldiging van de nieuwe beiaard, werd een replica buiten geplaatst.  Zo kan iedereen herinnerd worden aan de mecenas, die het grootste deel van de oude beiaard bekostigde.
Op zondag 20 oktober …., na de hoogmis van 10.30 uur, togen de gelovigen en de gelegenheidsmisgangers, naar de tuin aan de bibliotheek.  Voor de ingang van de stripoteek, naast het tuinhuisje, prijkt het borstbeeld van monseigneur Alfred Daelemans.  Hij was jaren lang de grote baas van het katholiek onderwijs in de Guimardstraat.  In onze gemeente was hij magister van de broederschap van Sint - Elooi.  Voor zijn buren op de Brusselsesteenweg was hij een minzame, vriendelijke buur.
Het beeld is van kunstenaar - leerkracht Adelin De Craene uit Hertsberge (Oostkamp).  Hij wou een beeld maken van de monseigneur, die hij altijd als zijn mentor beschouwd had.  De huishoudster mevrouw Van de Putte vernam dit en zo werd het beeld gemaakt voor zijn geboortedorp Puurs.  Het bronzen beeld in Meise is een copie van het origineel.

13 Chiroheem

Wij zijn met onze wandeling langs Meises erfgoed beland op de Krogstraat aan het Chiroheem. 23f  Vroeger was dat een lemen huisje, bewoond door “Poempër va Polienus”, de bezembinder en klokkenluider.   f M49
Maar waar we het nu gaan over hebben zijn de religieuze kunstwerken. Op de gevel, helaas overschilderd, zien wij een metalen afbeelding  23.1f van twee jongens, die de handen reiken naar Christus, van de hand van kunstenaar Karel Meert uit Asse. Op de oorspronkelijke tekening hiervan stond een jongen en een meisje. Maar toen het werk uitgevoerd werd waren de jongens en de meisjes in de Chiro nog gescheiden.  Daarom liet Herman Boon pr. Het hertekenen tot  twee jongensfiguren
Op het plein staat een Mariakapel 23.4f , Burchtgravin, naar een ontwerp van Herman Boon pr. en gemetst door vader Nica en gerestaureerd door mijzelf met de kleinzoon van de man. De burchtgravinne werd in beton gegoten door Julien De Roover, het duiveltje doet al van de Kunstkring en Natuurpunt.
f M161,1 Jef De Cuyper, Jan Bogaerts Herman Boon I en de Jong Knapen
In Jeugdclub Knodde is een van de religieuze kunstwerken verdwenen onder een laag mortel.
“Het Laatste Avondmaal” 23.3f  toonde in zwart - wit de twaalf apostelen met Jezus die bediend worden door Maria. De schetsen van onze proost ter voorbereiding ervan, zijn gered uit de archieven van de Chiro (gedeponeerd in het parochie-archief). Het zou prachtig zijn als een van onze kunstenaars deze muurschildering herschildert. Wie doet dit voor onze jeugd in onze parochie ?
Wie waren die twaalf apostelen in die periode ? Het schilderij stond op de muur van het lokaal van de aspirant - leiders. Volgens mij waren dat : Jan Bogaerts, Roger Cooreman, Jos Van Nieuwenhuyzen, Raf Meyskens, Jef De Cuyper, Frans Heyvaert, Oscar Wellens, Jef Van Gompel, Wilfried De Goeyse, Jean Potums, Hugo Ooms en Paul Van de Velde.
Ik nam onlangs contact met het CRKC om het bestaan van deze religieuze kunstwerken te signaleren, indien onbekend. Want ik blijf het onderstrepen, dat het werk van Jan Beekman, in het leiderslokaal, een enorme waarde heeft. En dat is niet alleen financieel. Het is het moderne equivalent van de verrijzenis volgens het Nieuw Testament. 23,2f De muurschilderingen in onze kerk, vooraan rechts, geven het laatste oordeel, versie oud testament. Wij hebben er niet om gerouwd, toen alles netjes overschilderd werd. Onze kerk zag er van toen af wel wat kaler uit dan nu. Dank zij het overschilderen zijn ze ook gered. Ik vind het alleen jammer dat de paalschildering van de Heilige Petrus niet mee gerestaureerd werd. Want die was veel origineler dan de rest.
Binnen in de andere lokalen treffen wij nog aan :

1. Kruisbeeld in ceramiek van Joost Maréchal (lokaal 5) 23,7f
2. Kruisbeeld in ceramiek van Van de Weghe (lokaal 4) 23,6f
3. Lieve Vrouw met kind, 3 tegels in ceramiek van Joost Maréchal (lokaal 4) 23,5f

4.      Kruisbeeld in brons van Hein Pohlenz (lokaal 1) verdwenen

5. Lieve Vrouw in opaline van M.W.Plettenberg (lokaal 5) verdwenen
6. Kruisbeeld van R.De Pelsmaecker (lokaal 3) verdwenen
7. Lieve Vrouw op glas geschilderd van Kamiel Cauwenbergh (lokaal 3) verdwenen
8. Fakkel en siertekst van Willem Rosiers (lokaal 3) 23,9

14 Place Loens – Place de l’église – Place Clémentine

15 Kursaal

Vroeger hadden wij onder de toren van St.-Martinus een heuse danstempel.  Het huidige Carpet 2000 was vroeger een stamënee met prachtige danszaal, één van de lokalen van fanfare Concordia (de ëzzels).
Bij verbouwingen legde men onlangs het prachtige parket van de dansvloer bloot.  Dit zal gerestaureerd worden.
Waar vroeger het podium stond kwamen naïeve muurschilderingen te voorschijn.  Zij werden waarschijnlijk aangebracht als decor voor één van de toneelstukken die er opgevoerd werden.  Op het tafereel staat op een huisje : “Rainer Tipping Painters”.
Daarover vinden we meer in “Het toneelleven in Meise” van Piet De Cuyper, lid van de orde van het gulden masker.  Piet richtte daar zijn “Ontdek de ster” – wedstrijden in.  Hij deed er eens een act met een ladder met Wilfried De Goeyse als partner.  Hij beklom de ladder en moest eraf vallen.  Wilfried, die hem moest opvangen, draaide zich op het cruciale moment om, en Piet kwam plat op de planken terecht.  Gelukkig zonder ernstige gevolgen.  Ik ben toen opgetreden met Michel Verbeeck, met acrobatie.  Wij hebben daar ook eens poppenkast gespeeld voor de komplete Chiro met de ouders en sympathisanten.  We speelden “de wraak van de rode hand”.  Het spel werd opgefleurd met het ontsteken van Bengaals vuur, als de hand verscheen.
Boven de danszaal was de thuishaven van de reuzen Jan en Mie van Meise.  De originele reuzen stonden daar ook, tot ze na een ruzie in de fanfare, verkocht werden aan iemand die aan de zee zou verblijven.  Na een ruzie in het Beiaardcomité plaatsten we ze weer op hun oorspronkelijke locatie.  Maar de huidige reuzen zijn een replica in isomo.  Ondertussen vonden ze een onderkomen in het tuinhuis van de pastorij St.- Martinus.
Toen Bobbejaan Schoeppe  huwde en toen die in Meise woonde in de  d’Hoogvorstlaan , hield hij een volksbal in het Kursaal van Meise.  Ik heb toen alles meegemaakt.  Het was wijlen Louis Neefs die de presentatie van de artiesten opnam.
Het pand was sedert 1906 eigendom van burgemeester Puttemans die onze gemeente bestuurde van 1914 tot 1933, toen Jan Van den Eynde de sjerp overnam.
Puttemans baatte er een brouwerij uit : brasserie Saint – Martin.  In de prachtige gewelfde kelder, ontdekten we een tunnel, die naar de overkant van de straat liep in de kelder van het vroegere “Boeken en C.D.’s De Cuyper”.  Dat gebouw diende als pakhuis van de brouwerij.  De werklui rolden de vaten door de tunnel.
Toen de riool aangelegd werd op de Brusselsesteenweg, werd de tunnel onderbroken.
In 1933 baatte de vader van Marcel De Vroede het ‘stamënee’ uit en hield varkens, waar nu de GB zich bevindt.
Later kocht Henri De Donder, de vader van Dirk en Hugette, het pand en liet het stamënee en de danszaal uitbaten door achtereenvolgens Louis Scheers met Leona en Alida.  De volgende uitbater was Armand De Cock.  Daarna kwam Roger Janssens erin en later tapten Eva en Guy van achter de toog.
Henri De Donder kocht in die tijd regelmatig faillisementen op.  Dirk zit momenteel nog met een stock van o.a. plastiek zakjes van een firma die overkop ging.
In 1970 werd het magazijn (nu GB) een opslagplaats voor hout tot 1975.
Op de Krogstraat is er onder de danszaal een ingang naar twee kleine lokaaltjes.  De Chiro vond er onderdak in 1958 voor de Jong Knapen, de jongsten van de jeugdbeweging.  Na de bouw van het Chiroheem wat verder, huisde er een tijdje een frituur in.  Momenteel is het een klein appartement.
Onder het terras is een ingang naar de kelder.  Die werd bijgemaakt toen er een tijdje een dancing in ondergebracht werd.

16 Reuzen

Achter de nieuwe bibliotheek staat naast de vijder een tuinhuisje f .  Dit staat ter beschikking van “ de vrienden van de beiaard” en we hebben er de reuzen ingezet.
De fanfare Concordia of “dë ëzzëls” beschikten over twee reuzen : Jan 38,1f en Mie 38,2f .
De originelen hadden houten koppen, maar werden verkocht aan een antiekzaak aan de kust (Claude Bourgeois !).  Piet De Cuyper liet op kosten van de laatste voorzitter, bakker  Van Malderen twee nieuwe exemplaren maken door onze betreurde vriend en poppenspeler nonkel Wally uit Sint – Niklaas.  Zij zijn gesneden in isomo.  Een lichte metaalconstructie werd aaneengelast en de kleren werden door de familie Lanin genaaid.  Zij zijn momenteel aan restaurering toe.
De vaste dragers zijn twee autochtonen uit de orde van de Sibemol : Frans Lanin zit onder Jan en ondergetekende Jef De Cuyper draagt Mie.
De Cultuurraad van Meise besliste in betere tijden om een derde reusje te financieren : de zoon van Jan en Mie.  Maar door interne twisten  is dat er nooit van gekomen.  Eerder had de Kunstkring van Meise het idee verworpen omdat ze ‘ geen carnavalvereniging zijn”.
Toen de twee concurrerende fanfares van Meise ter ziele gingen en de derde “Oud Soldaten”, die een gelegenheidsfusie van de twee was, zijn de leden van de twee fanfares onder de K.B.G in 1990 samen opgestapt achter de reuzen in de beiaardstoet op de Beiaardfeesten.  Daarna is daar zoveel kritiek en getwist op gekomen dat het bij die enige rondgang gebleven is.
Het is tijd dat we dit erfgoed nieuw leven inblazen, wat gebeurde tijdens de beiaardfeesten van 2006.

17 Muurschilderingen :

Herman Boon pr. kreeg ten onrechte de reputatie aangesmeerd, dat hij de muurschilderingen 16,1f in de St.-Martinuskerk 16f op eigen houtje overschilderde.  Ik heb hem dat destijds op de man af gevraagd.  Pastoor Brams was akkoord en de kerkfabriek ook.
Hij nam dat initiatief niet zo maar.  Dat paste in de uitvoering van het concilie, waar versobering van de kerken een van de doelstellingen was.  Hij heeft ook experten geraadpleegd.  Toen werden die muurschilderingen als waardeloos beschouwd.  Later is de visie uiteraard veranderd.  Ik weet alleszins van de restaurateur, dat dank zij het feit dat ze toen overschilderd werden, ze nu nog zo gaaf konden worden gerestaureerd.
Toen wij als kleine jongens aan die kant moesten biechten (rechts was voor de mannen) konden wij ons bezinnen onder de afbeelding van baardige duivels die met een riek mensen in brandende putten kiepten.  Dat is toch geen denderend vooruitzicht  op het lot dat iedereen wacht ?
Ik heb ook nooit begrepen, waarom men bij de restauratie de paalschildering van de Heilige Petrus f niet uitvoerde.  Dat is veel waardevoller dan “Het Laatste Oordeel”.  Misschien kan dit een opdracht worden voor de nieuwe kerkfabriek ?
In de kerk kan men er postkaarten en een boekje over aanschaffen .
Het was ten andere niet de eerste keer dat de muurschilderingen werden overschilderd :
1590 pastoor (Strombeek) Gaspard Verschueren zou de muurschilderingen geschilderd hebben
1843 door het Concilie van Trente werden de muurschilderingen witgekalkt ?
1891 kalklaag op de muurschilderingen werd weggehaald
voor 1895 werden ze reeds verstopt achter de zijaltaren die toen weggenomen werden
De toespraak van de restaurateur bij de inhuldiging in de kerk ,met een verantwoording en beschrijving van het uitgevoerde werk, is in mijn bezit.
Tekst toespraak restaurateur

18 Obiits

In de St.-Martinuskerk is een crypte 16,2f , die ca. 1500 werd gegraven en waarin de heren van Meysse bijgezet werden o.a.  Jan van de Ee in 1607. Ook  d’Hoogvorst en Roose de Beauffort vinden hier hun laatste rustplaats.  Ik maakte in 1957 de inventaris van de obiits 16,3f die in de zijkapellen van de kerk aan de muren hingen.  Onder raam 1 hingen er 10 en aan de andere kant 8.  Zij werden weggenomen en later terug gehangen.  Er zijn er echter vernield.
In het koor werden de wapenschilden van deze adellijke geslachten verwerkt, boven de plaats waar de kelder zich bevindt. Ze zijn echter bij de vervanging van de vloer van het koor, ingemetst in de zijmuren.
De ingang van de crypte, die regelmatig moet geopend worden om een nieuwe afgestorvene te begraven, bevindt zich in de sacristie rechts f .  De laatste werd bijgezet in de zomer : Christine d’ Hoogvorst uit Sint – Lambrechts Woluwe, overleden op 23.7.2005.
Ik heb alle gegevens over de familie d’ Hoogvorst bijeen gezocht.  Hieruit resulteerde een stamboom.  Deze heb ik in een tabel gebracht en vergeleken met de obiits.  In de parochie moet nochtans een register bestaan van de bijzettingen.
Berla geeft een boekje uit over baron d’ Hoogvorst (standbeeld) van de hand van Raoul Moyson.  Hij publiceert erover nog in het tijdschrift van Berla.

Stamboom d’Hoogvorst : uitgewerkt op …

19 Geschenken van keizerin Charlotte

In de bibliotheek van Meise Brusselsesteenweg 44 werd een schrijn geplaatst met geschenken van onze bekendste inwoonster.  Zij werden geschonken aan Madeleine De Cuyper, de dochter van de teeltoverste van Bouchout, bijgenaamd “de boer van Bouchout”.  Madeleine stond deze voorwerpen af aan de gemeente.  Over Madeleine vinden jullie alles in “Jeugdherinneringen aan Keizerin Charlotte van Mexico”, hoofdstuk 9 van “De waanzin van Charlotte” van Jos Pauwels (red.) en anderen, uitgegeven bij Epo in 2000. F
De voorwerpen die geschonken werden zijn : wereldbol, kapje, spiegeltje, paraplu, haakwerk, kookboek, haakpen, theepot.
Achter deze verzameling staat de oude vlag van de Oud – Strijders 1914 – 18 van Meise.  Deze zou geschonken zijn door de keizerin.  Een andere bron vermeldt echter dat ze aangekocht werd door het gemeentebestuur.
Jeugdschrijver Herman Van Campenhout schreef onlangs een triller i.v.m. de keizerin en haar entourage.
In de kelder van de bib., onder de ontmoetingsruimte, werd de oude bluspomp opgeborgen, bij gebrek aan plaats in Berla.  Alles zou eens op een inventaris moeten geplaatst worden. 

21 Krogstraat en Brusselsesteenweg

Als we aan De Donder (Kursaal) links afslaan komen wij in de Krogstraat, waar het Chiroheem staat.  Hogerop aan de Beiaardlaan staat nog een rustieke villa f , die misschien mag beschermd worden.  Zij staat in een klein parkje.  Aan dezelfde kant voorbij het speelplein staat het home Van Gijsel f , waar onze bejaarden hun oude dag doorbrengen.  Dit gebouw werd gefinancierd door Jan Van Gijsel, de mecenas van onze oude beiaard.
Keren wij terug bij ons vertrekpunt van vandaag dan gaan we de Brusselsesteenweg op.  Hier vinden wij een geklasseerd dorpsgezicht dat bestaat uit : het oude gemeentehuis (nu muziekacademie) f , een rustiek huisje, de villa waar schrijver Herman Vos zijn jeugd doorbracht (nu dokter Jacobs) 34f en de Careelhoeve 1670 (later hoeve Haeck en gerestaureerd tot een privé – woning 35f .  Aan de overkant vinden wij een kleine hoeve van de gezusters Baudewijns (nu vrijetijdsatelier Het Verloren Uurke opgericht door Cecile Chabert – Boon toen ze schepen was) 24f .

22 www

Op het internet vinden wij enkele sites over onze keizerlijke gemeente :

www.meise.be

www.meisemijnthuis.be

www.kikirpa.be

www.natuurpuntmeise.be

Erfgoedmeise      : http://foto.telenet.be/7977484187

Torenroepthaan   : http://foto.telenet.be/9042595851

Plantentuinmeise :http://foto.telenet.be/1997474251

Meisewonderen   : http://foto.telenet.be/1991574113

http://blog.seniorennet.be/erfgoedmeise

http://blog.seniorennet.be/cl

http://blog.seniorennet.be/beiaardmeise

http://blog.seniorennet.be/seniorenmeise

http://blog.seniorennet.be/torenroepthaan

http://blog.seniorennet.be/hermanboonpr

23 St. - Martinusbaan

Onze werkgroep zou dringend onze lijst moeten evalueren.  De grens moet gelegd worden om te bepalen wat bescherming verdient en wat niet.  Als je de architecten laat doen wordt alles beschermd.
Ik heb een lijst aangelegd op excel. 

Daar zijn we nu aan 25f trunk .  De trunk bevindt zich op het kruispunt van de Strombeeek Beverselaan en de Tronkstraat en de St. - Martinusbaan.  Op deze plaats werd op 20 augustus 1914 Prinz Wilhelm zu Schoenaich - Carolath van het 3de regiment Uhlan doodgeschoten door een soldaat van het Belgisch leger. Hij heette Louis Van Moer, bijgenaamd de “ noescher”. Die zat achter een hoop kasseistenen op de huidige Nieuwelaan.  De prins heeft nog net kunnen verklaren dat de schutter een soldaat was.  Anders hadden de Duitsers Meise platgebrand.

Info van J. An

24-04-2014 om 09:33 geschreven door Jef L. DC

In 1979 richtten Boudewijn Van de Voorde en Jef De Cuyper in het Audiovisueel Centrum ter omkadering van de J.V.C.-prijs voor poëzie Kunstkring Meise op.
Kunstenaar Jan Wellens nam in 1987 de Kunstkring over toen hij werkzaam was op de dienst Cultuur en nam deel aan de eerste culturele herfstviering.
Vanaf 1988 pogen de kunstenaars op een vergadering in “Den Haes” in Rossem de kring onafhankelijk te laten draaien, maar dat leverde enkel een stilstand op tot 1990.
In 1990 keren zij terug naar het AVC en kent de kring een dynamische heropstart in samenwerking met de Cultuurraad van Meise.

23-04-2014 om 09:47 geschreven door Jef L. DC

In een studie gepubliceerd door pastoor D.J.Delestré in Eigen Schoon en de Brabander, ontdekken we interessante nota’s over “Oude dichters te Meise” die meldenswaard zijn en passen in het kader van deze historische reminiscentie.

Willem Van der Elst 1570 - 1647

Geboren te Meise.  Zijn ouders waren landbouwers zoals de meeste inwoners van Meise.  Hij werd tot priester gewijd.  Over zijn curriculum vitae weten we zeer weinig.  Nochtans staat het vast dat hij tot pastoor van Boeckhoute (Gent) benoemd werd.
Priester Van der Elst schreef “Gheestelijke gedichten” – ter perse gelegd in 1622.
Deze dichter moet een gunstige faam hebben genoten want in de “Verslagen en Mededelingen der Koninklijke Vlaamse Akademie” van oktober 1932 heeft Lode Baeckelmans een studie gewijd aan het werk van dichter willem Van der Elst.
Het geslacht Van der Elst was zeer verspreid in het Brabantse en genoot er veel aanzien.  De dichter heeft over zijn stam geschreven :
“Men konne daervan niet den ouderdom doen blijcken van ons vermaert geslacht noch daer oock naer en blijck maer roemen ons wel vrij omdieswil dat wij zijn van deughdelijck in wercken en in schijn”.
Baeckelmans somt eregedichten op die pastoor Van der Elst wijdde aan personen, onder andere aan “Jan Ceulens pasteur van Campenhout en Henricus Cuelens, pasteur van Geerdsbergen”.
Deze waren waarschijnlijk familieleden van Bernardys Croy en Leonardus Boodts, abdijheren van Grimbergen.

23-04-2014 om 09:42 geschreven door Jef L. DC

Reeds voor W.O.II werden er tentoonstellingen gehouden.
Zo vonden we een uitnodiging voor een “Kunsttentoonstelling van Schilder en Beeldhouwwerken ” ten voordele van Winterhulp .
van 29.12. 1940 tot 2.1.1941 in de schoollokalen met Edwin Ganz, Willem Veldeman, Eugène Rondia, Willem Rosiers en Lode Van Ruysevelt
van 9 tot 17 augustus 1941 met Edwin Ganz, Willem Veldeman, Eugène Rondia, Willem Rosiers, mevrouw E.Salu, Lode Van Ruysevelt, Ernest Salu senior en Ernest Salu junior.
van 26.12.1942 tot 3.1.1943 met Verbiest Louis, Edwin Ganz, Bettignyn Ernest, Veldeman Willem, Rosiers Willem, Rondia Eugeen, Cnop Jan en Van Ruyssevelt  Lode.
van 14 tot 22.8.1943 met Edwin Ganz, Willem Veldeman, Louis Verbiest, Willem Rosiers, Jan Cnop, Eugeen Rondia, Victor Buelens, Lode Van Ruysevelt en Jozef Pas

Het Davidsfonds in de Kursaal van 9.6 tot 17.6 in de Kursaal
Willem Rosiers stelde ook individueel tentoon o.a; van 6.5 tot 18.51970
De Jeugdgemeenschap van Meise pakte uit met jonge kunstenaars
In 1981 nam het Audiovisueel Centrum het heft over met :
Plastische kunst 
Jury : Maurits Naessens (tot +), Willem Rosiers (tot +) en vorige laureaten
2.1. Jules Van Campenhoutprijs voor Plastische Kunst AVC Meise
Laureaten : 1981 Jos Decordier           1982 Walter Philips
2.2. Prijs Plastische Kunst AVC Meise
Laureaten : 1983 And Maris                 1985 J. Van Nieuwenhove    1986 C. Vanderhasselt
2.3. Maurits Naessensprijs AVC en Kunstkring Meise
      Jury : experten Mercatorfonds en 1 kunstenaar J. Duyck
Laureaten : 1991 Sam Dillemans met Zelfportret  
                 1992 Luc De Meyer met Omkringde ruimten in veld van parelmoer
                 1995 Michel Mathus met Zonder titel
                 1998 Aurélie Outhuys
daarna overgenomen door de Cultuurraad met een lokale jury

23-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Wij zijn veel dank verschuldigd aan deze onderpastoor van Meise in 1790, voor de talrijke notities over zijn belevenissen tijdens het Franse bewind en over de verdrukking en de tergingen welke onze bevolking te verduren kreeg.
Norbertus Heylen was tijdens de besloten tijd pastoor van Grimbergen.  Dit handschrift wordt bewaard in de abdij van Grimbergen.  D.J.Delestré geeft volgende levensschets :
“Pastoor Norbertus Heylen werd geboren op 11 oktober 1753 te Veeweide-Anderlecht waar zijn vader een smidse had.  De familie was afkomstig uit de Kempen doch verwant met vele Brabantse families.  Hij trad in de Norbertijnerabdij te Grimbergen de 25 mei 1776, werd geprofest op 18 oktober 1778, priester gewijd 4 jaar daarna in Mechelen.
Hij was eerst onderpastoor – coadjutor te Strombeek, werd onderpastoor te Meise benoemd op 4 november 1790 in de Patriottentijd.  Op 16 juli 1795 werd hij pastoor te Grimbergen en maakt de besloten tijd mee.  Van hoeve tot hoeve moet hij vluchten, verbleef enige tijd op ’s Gravenmolente Grimbergen en ging toevlucht zoeken bij Peke Van Beneden, aan de Bruinborrebeek.  In 1801 mocht hij terug naar zijn pastorij die hij eerst in 1818 verliet om wat rustiger te leven te St.-Brixius-Rode, alwaar hij ten Here ging  op 13 februari 1825."
Hij heeft ook deel genomen aan de Boerenkrijg, aan die moedige en bovenmenselijke strijd van onze jongens tegen het militair gezag dat hen opeiste om dienst te nemen in het Franse leger.

23-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Hij was pastoor van Meise, geboren 6 juni 1698 te Brussel – overleed 8 mei 1750 te Meise.  Auteur van twee nederlandstalige treurspelen : Pygmalion en Astarte.  Hij schreef eveneens een toneelspel ter ere van het H. Saktrament van Mirakel.

23-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Hij was pastoor van Meise en schreef in 1661 de geschiedenis van de abdij van Grimbergen.  Spijtig genoeg is dit werk zoek geraakt.

23-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Hij was kapelaan te Meise en werd Norbertijn van de abdij van Grimbergen.
Zijn dichtbundel “Den liefelijcken Paradijsvogel” dateert van 1670.  In dit jaar verscheen eveneens zijn “Citherken van Jezus” – spelende zestig nieuwe liedekens op jet groot jubilé van het H. Sakrament van Mirakel te Brussel.
Toen priester Bellemans nog de zending van kapelaan waarnam werd hij aangeduid tot rechter in een familiegeschil.
Het scheidsgerecht was destijds de koerante procedure.
Wanneer een betwisting oprees in een gezin of tussen geburen dan werd door beide partijen een scheidsgerecht aanvaard.  Nu lopen de mensen naar de vrederechter om hun geschil, hun twist te beslechten.  Ik citeer uit de voornoemde studie een verzoek tot samenstelling van een scheidsgerecht.  Aldus heeft meneen kijk in de vroegere gebruiken en gewoonten met betrekking tot een scheidsrechterlijke beslissing : “In naem ons Heeren –Amen.
Wij onderscreven Jan Tielemans ende Guilliam Sone Jans om te neder te leggen alle verschil ende processen aengaende ’t huys, cam (bouwgereedschap) ende hof van Jan Tielemans op  hetwelck sijnen soon Guilliam eenige pretenties heeft ende om metter minnen te accorderen hebben ghekosen ende kiezen mits deze voor arbiters den heer Daniël Bellemans, onderpastoor van Meys, Lauwereys Hanssens, pachter van Rode, ende Jan Bettens, boschmeyer, ende stellen onse Sacken in hunne handen om deselve te modereren ende beloven hunne ordinantie te onderhouwen met eet”.
De vertegenwoordigers van de twee  partijen bevestigen onder eed dat zij de beslissing van de scheidsrechters zullen naleven.
De beslissing was : de zoon Guilliam mag het huis bewonen en het gereedschap gebruiken mits huishuur te betalen.
De familienamen, en zelfs de doopnamen klinken niet vreemd voor ons, want de namen Tielemans, Bettens behoren tot de oudste stammen van Meise.
Priester Bellemans is naar Nederland uitgeweken waar hij tot pastoor van Horssen werd benoemd.  Hij stierf er in de ouderdom van 32 jaar – in 1674.  Ik kan deze rubriek niet sluiten zonder enkele namen van schrijvers te vermelden.

23-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Geboren te Meise.  Schreef in 1644 een dialogisch gedicht ”Sint Martinus en de bedelaar”.
Pastoor Delestré meent dat, oordelend naar de schrijfwijze, dit gedicht ouder is dan de vermelde dagtekening (1644).  Waarschijnlijk werd het geschreven met de bedoeling de processie op te luisteren.
In processies en ommegangen kwamen samenspraken tussen akterende groepen meermaals voor, ten einde deze feestelijkheden glans bij te zetten en er de aantrekkingskracht van te verhogen.
De tekst van dit gedicht ter ere van de patroonheilige Sint-Martinus werd overgenomen uit Eigen Schoon en de Brabander.
De woorden van de heilige Martinus geven een diep kristelijke geest weer.
Bij zijn broederlijk delen brengt hij hulde aan de Heilige Drieëenheid, maar hoofdzakelijk “door de wille des Vaeders meest”.

Martinus en de bedelaar

-O Vrindt Goedts, staet vast en Stille
Ick sal U doen naar mijnder macht ende wille
als een christen ridder, syt bedacht soet.
- Maar ick hebbe in den buydel noch qaet noch goet
Siet noch spijs noch dranck
die U mocht commen tot uwer baeten ofte assistenties
Dus vrindt, wil toch verdragen patientie.

-Ick bidde U Heere, door uwe excellentie
Wilt toch uw gratie op mij toogen
want ick tot geen werk mij can gepoogen
door die cranckeyt mijnder leden
Ick bidde U, Here wilt toch yet aan mij besteden
daer ick mijn naectheyt mach mede bedecken
O wilt U doch tot geven eender aelmoesse versteckenOch mijnen vrindt wildt dit beseven
dat ick nyet en hebbe om Charitate te geven
Dus wilt U den Almogende Godt
Syne gratie houden (jonnen)

-En suldt ghy mij niet helpen comen
ick armen bloet, dus mach ik wel cermen
ick bidde U, O edel Heere, wilt toch mijns hulpich wesen
ende wilt mij arme creature ontfermen
oft ick moet vergaen, elacie, wachermen
Dies ben ick bevreest.

-Nu door den willen des Vaders meest
Ende die wysheyt van Godt synen lieven soene
ende die goedertierenheyt des Heylich Geest
Wil ick U schenken die helft van mijnen Cleede
Dus trecke ick mijn sweert uytter schede
ende wille daermede mijn lichaem ontdecken
Houdt wat op vrindt Godts

Want tot deser plaetse
en can ick U andere nyet behulpich wesen
d’eene hellicht van mijnen mantel
schenke ick U by desen
dies vrindt gepresen
nempt dit in danck
nu wel oorloft : hiermede den ganck.

-Adin ! Adin ! Adin ! O Edele Heere
Dus bedancke Ick U seere
inder eeuwigheit
Sy U vreught ende eere.

T. Van den Vekene 1644

23-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

23-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Het lied van de Meisenaren

Tekst :             Jef Lettens
Muziek :          August De Boeck      

Wij zijn geboren Meisenaren,
met hart en ziel en blij gemoed.
Wij durven openlijk verklaren,
te Meise maken wij het goed.
In ’s wekenstijd met naarstig werken
wij winnen dagelijks ons brood,
en ’s zondags trekken wij ter kerken
en ’s avonds, ons plezier is groot.

Refrein :
We zijn Meisenaren,
met hart en gemoed.
Te Meise sinds jaren,
daar wonen wij goed.
Geen andere oorden,
hoe rijk ook en schoon
ons hart kan bekoren;
Ons dorpje spant de kroon.

Wij zijn geboren Meisenaren.
Geen ander dorp in ’t wereld rond
kan ons Meise evenaren,
’t is dat eens ons wiegje stond.
Als eens voor ons het uur zal komen
dat wij van ’t leven scheiden af
als laatste gunst wij zullen vragen :
en in zijn grond, men delve ons graf

Meiselied Jef Burm   Muziek :         O, Margrietje (Louis Neefs)
                                                           Tekst :             Jef Burm

(359)  Voor het radioprogramma “Golfbreker” waar wij te gast waren componeerde Jef Burm een lied over Meise

Wordt de stad echt onbewoonbaar
en straten niet meer toonbaar.
Alle mensen depressief.
’t Verkeer te druk om te verdragen.
Auto’s die u angst aanjagen.
Heel de wereld agressief.

Hé, kom eens naar Meis
uw zorgen zijn vergeten.
Hé, kom eens naar Meis
een lekker roomijs eten.
De mooiste Plantentuin gaat voor u open open.
Je hebt er zo maar, zo maar, in te lopen.
Je proeft de zaligheid van kuieren en nietsen.
Ziet Eddy Merckx die alles weet van fietsen.
EEN DAGJE MEISE, dat moet je eens doen.
De jonge vrijers, die zien bij ons nog groen.

Als de radio te luid staat
met al Engels wat de klok slaat.
Draai de knoppen dan maar toe.
Want je hoeft dat niet te nemen,
je wil liever wat onthemen.
Maar je weet zo gauw niet hoe ?

Voor de Vlamingen die bekend zijn,
overwerkt of daaromtrent zijn.
in Meise vinden zij rust.
Je komt ze vaak al stappend tegen
in een van de holle wegen.
Wandelend naar hartenlust.

Zeer beroemd zijn onze fietspaden
met hoeken uit voor de façaden.
Maar dan stap je even af.
Je gaat te voet die enkele meters.
Da’s voor je gezondheid beter
en je bent niet zo bekaf.

Ga eens door de serres lopen.
Je waant u ergens in de tropen
van een ver exotisch land.
Je hoort en ziet de planten groeien,
eenden op de vijvers stoeien.
MEISE : Vlaamse parel van Brabant.

Meiselied Guido De Henau

De beiaard in onze toren
zingt met een zilveren stem
er gaat geen klank verloren
van Meise tot in Wolvertem

Er loopt geen weg verloren
doorheen ons Brabants land
ons dorp zal iedereen bekoren
en kent geen rang of stand
de bronzen baron staat te staren
zijn hoed en sabel in de hand
zijn snor en epaulet van zuiver garen
een voet net over de rand

Wie kent niet ons Charlotte
keizerin van het domein
het was misschien nog zo geen zotte
Charlotte mag er zijn
ze reed hier rond met paard en koets
nu zou dat met de brommer zijn
misschien ging zij als wij stapvoets
Charlotte mag er zijn

Martinus deelt de beiaard speelt
eenieder zingt het lied
van ’t warme hart in brons gevat
en mooier kan het niet
het pleintje danst rond Jan en Mie
de reuzen vieren feest
en op het dorp drumt groot en klein
nu voor de klokkenworp

En kom je soms in Rode
St.-Brixius met de fiets
ga dan je fiets eens tonen
aan Eddy Merckx de specialist
van Rossem rij je door naar Imde
je kan langs Oppem en langs Meuzegem
je zal de weg wel vinden
voor Westrode volg je Jo zijn stem

Meise heeft veel troeven
de straatzangers hebben lef
het is hier goed vertoeven
zo zeggen Ward en Jef
Meise lief mijn kleine eerde
Meise van galop en draf
Waar ik mijn meisje kussen leerde
wat ons veel vreugde gaf

De beiaard en de toren
Charlotte op de tram
je loopt hier nooit verloren
in Meise noch in Wolvertem

Guido De Henau  -  16 maart 2002
(Jo : Vally - Ward  : Ruyslinck  -  Jef : Burm)

“In Meise is heel wat te beleven” van de Meisekes

Tekst : Jeanine Houben
Muziek : Johan Verminnen ‘In de rue des bouchers’

As gë Maas wilt zien lève
moettë giene gaas gaan geevë
bètër te voet want ’t ës er schoen
want daa vindë noch veel gruun
In dën botaniek va Maas (4x)

’s Wintërs es ’t er ’t ni gëloote
In dë zoomer langër  oopen
paktë gèrë aavë piknik mee
dan zeddë  gai prësies al in kongé
In dën botaniek va Maas (4x)

(muziek)

Elk zaatërdag es ’t ër met
wërrë dë bloemëkës buite gëzet
gë kunt pruuvë, gë kunt drinkë
en ër op ’t goe lèvë klinkë
Op dë wiekent met va Maas
In dën botaniek va Maas (4x)

Dë beiaartfiëste da’s ni mis
hët teema kiezë uit gëschiedenis
Op Jaas in Maas me aa gat gaan schurrë
vë dë jeugt eddë dë Knëddë
Gef maa vollë gaas in Maas (4x)

(muziek)

As gë gèrë ën boekskë wilt leezë
moedaa naa dë bib begeevë
Zoektë nën bistroo, ë restoraa
Dë soep es hie noet aangëbrant
Gef maa vollë gaas in Maas (4x)

Gë ziet in Maas es hiel veul lèvë
dan zennë kik Jan en Mie vërgeetë
Er was oeëk dë reuzën aaronskelk
daa van was ëk gielëgans va maië melk
Reuzën Jan en Mie va Maas (4x)

(muziek)

Dë Muuzë va Maas d’as ons CC
Daa vindë programma’s op aavë PC
humor, theatër, film en zang
’t werkt allemal as nën boemerang
In dë Muuzë van Maas (x8 – laatste keer trager)

23-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Hij werd geboren te Meise op 28 augustus 1901 en is er opgegroeid.  Hij beleefde er het wel en wee met mensen van zijn tijd.
Op 28 november 1928 huwde hij met Céline Vanderbeken.  Uit dit huwelijk sproten 9 kinderen : 5 zonen en 4 dochters.
Hij is de sociale werker van het eerste uur (1927).  In 1927 stichtte hij de plaatselijke ziekenkas en was de grote bezieler van de arbeidersorganisaties.  Hij was lid van de Koninklijke Maatschappij der Gewezen Soldaten  en van de fanfare Concordia, naast ongeveer alle sociale verenigingen.  Hij behoorde tot de eerste beiaardvrienden die in 1951 de oude beiaard realiseerden.
In 1938 werd hij tot gemeenteraadslid verkozen.  In 1947 werd hij burgemeester van de gemeente Meise tot de fuzie met Wolvertem en Oppem.
Hij is de grondlegger en de promotor van de sociale woningenbouw in Meise, dit vanaf 1947.  Reeds in 1949 werd gestart met de bouw van een reeks sociale woningen in de wijk Kasteelveld.  Dit om te verhelpen aan de schrijnende woningnood van toen, vooral bij minder begoede mensen.  Onafgebroken heeft hij dit grote werk ter harte genomen.  Toen stonden er al 300 sociale woningen in Meise en er kwamen er nog meer.
Hij was en bleef de echte burgervader van alle mensen van Meise, die hij steeds met raad en daad bijgestaan heeft, zonder zich te bekommeren om hun politieke gezindheid of sympathie voor anders denkenden.  Zijn hoofddoel was : mensen in nood bijstaan en helpen om over hun tijdelijke moeilijkheden heen te geraken.  Dat heeft hij gans zijn lange loopbaan gedaan.
Onder zijn impuls groeide de gemeente Meise uit tot een van de mooiste landelijke gemeenten van Brabant, waar het goed is om wonen.

Op 23.9.1972 viering 25 jaar burgemeester van Meise : Toespraak voorzitter Jeugdraad Jef De Cuyper in naam van 3 raden Jeugdraad, cultuurraad en Sportraad

Op 24 september 1977 werd zijn 30 jarig burgemeestersambt gevierd.
Geschenk Maurits Naessens : originele plaat van Frans Masereel ingetekend door de weduwe, gewijd aan de bevrijding uit het concentratiekamp
Toespraak Guido Erard ?
Bericht aan de inwoners 13.9.1877
Feestcomité onder schepen Xavier Olbrechts 14.12.1976
Erecomité o.l.v. Eugeen Hemeleers

17-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Op mijn 59^ste verjaardag verloor ik een van mijn beste vrienden.  Ik leerde Jos beter kennen tijdens de werkzaamheden voor het omvormen van het podium van het Willy Van den Berghecentrum tot het Spinet in het kader van toneelkring Kris Kras.  Samen met Louis Dierickx, mijn broer Piet en andere Kris Krassers hebben wij de sportzaal afgesloten van het podium met cyproc platen.  De Jos en ik werden belast met het afhalen van zetels van een failliete cinemazaal in Antwerpen.  Onderweg is een spontane vriendschap ontstaan.

Toen zijn vrouw Alice nog leefde ging ik regelmatig langs op de boerderij (nu winkel voor dierenvoeding).  Achter het houtstoofje beleefde ik daar de sfeer van vroeger op onze boerderij Boechtstraat 21 (de Rozenboom).

Toen Up with people de eerste keer te gast was in Meise trokken de Jos en ik naar Esch sur Sûre (Luxemburg).  De reden was dat een Luxemburgse T.V.-zender het optreden van de wereldvermaarde groep uitzond en dat wij dat niet konden ontvangen  in Meise.  Ik beloofde onze logés van Up with people een copie van hun optreden.  Maar daarom moesten wij tot ginder.  De plaatselijke dorpsonderwijzer had een video en nam de show voor ons op.  Wij logeerden toen in een appartement van Joséke, de dochter van de vrienden van Jos.  Bij zijn overhaast vertrek was de Jos vergeten verse kousen aan te trekken.  Hij vreesde dat deze kousen op de stoel voor zijn bed enige reukhinder zou opleveren.  Wij sliepen in dezelfde kamer.  Daarom kieperde hij zijn kousen in de papierbak voor de hele nacht.

 De Jos was daar zowat vriend aan huis bij al die stijve Luxemburgers.  Want die mannen en vrouwen  ontdooien is geen lachertje.  Anna en Frank en hun kinderen, die een groot stuk van het toerisme in die streek beheren, waren ons vertrekpunt.  De Jos had daar zijn eigen kamer, waar zijn pantoffels onder het bed stonden.  Hij ging daar prat op.  Maar bij ons volgend bezoek legde Anna de Jos voor de gelegenheid op de mansarde (een kamer waar de buitenmuur bestond uit de natuurlijke rotsen).  Ik kreeg zijn kamer en voelde mij er onmiddellijk thuis.  Toen werd ik ’s avonds in het Hotel de la Gare ingelijfd als ingezetene van Esch.  Ik werd daar prompt aan de stamtisch, een ronde tafel naast de toog, geïnstalleerd en kreeg een rondje van al de aanwezigen.  De lokale drank is de Quetsch (jenever 50 graden) van kleine blauwe pruimpjes.  ’s Anderendaags gingen wij de afvaart doen van de Moezel.  De hele voormiddag had ik een eigenaardig gevoel.  De lucht en de bodem schommelden zoals het water in de zee.  Dat werd echter deels gecompenseerd door de deining van het schip.  Maar toen ’s middags het gastronomisch maal geserveerd werd op het dek, was alles bij toverslag over.  De organisatie van de tocht was in handen van de tuindersclub waar Frank voorzitter van was.  En wij werden lid gemaakt van deze vereniging.

16-04-2014 om 10:12 geschreven door Jef L. DC

Charlotte was de dochter van Leopold II.  Zij werd geboren in het kasteel van Laken op 7 januari 1840.  In 1856 ontmoette zij aartshertog Maximiliaan von Habsburg, broer van de keizer Frans Jozef van Oostenrijk.  Ze huwden op 27 juli 1857.
Er waren troebelen in Mexico.  Een monarchistische groep kwam op het kasteel van Miramar bij Triëste en slaagde erin de aartshertogen te overtuigen de troon te bestijgen.  Maximiliaan en de aartshertogin scheepten in naar Vera Cruz op 28 mei 1864 en werden gekroond op 12 juni 1864.
Een guerillaoorlog brak uit in Mexico en het Franse leger ontscheepte in Mexico waar ze aan de zijde van de Belgische troepen streden.  Onder bedreigingen van de U.S.A. trok Napoleon III zijn troepen terug en liet de jonge keizerin in de steek.  Keizerin Charlotte trok in 1866 naar Parijs om tevergeefs hulp te vragen aan de keizer van Frankrijk.  Twee nieuwe ontmoetingen kondigden haar mentale instorting aan.  Haar ontmoeting met paus Pius IX werd nog tragischer.  De keizerin ging er mentaal aan onderuit.
Ondertussen werd keizer Maximiliaan gefusilleerd door de opstandelingen in Queretaro op 19 juni 1867.  De ongelukkige keizerin werd later van Triëste, waar ze door Franz-Joseh opgesloten werd,  overgebracht naar België door koningin Marie Henriette en generaal baron Goffinet.  Zij werd ondergebracht in het kasteel van Tervuren op 6 augustus 1867.  Na een brand  op 3 maart 1879 kwam de hoogwaardige zieke naar het kasteel van Boechout in Meise op 5 april 1879, nadat ze 5 weken in Laken was. Zij werd er omringd door haar hofhouding met de tederste zorgen o.l.v. baron Goffinet, de tussenpersoon met de koning.
Leopold II zou het geld van Charlotte gebruikt hebben voor zijn Congo-avontuur.
Hier begint het verhaal van Madeleine, de dochter van de teeltoverste Johannes De Cuyper, die vanaf 1921 tot de dood van de keizerin op 19 januari 1927 ooggetuige was en als kind de keizerin kon benaderen.  Haar verhaal dat grondig geverifieerd werd verscheen in "De waanzin van Charlotte" uitgegeven bij Epo in 2000.  De werk(st)ers op het kasteel getuigden ook van hun kortstondige ontmoetingen met de keizerin.  Een collectie geschenken van de keizerin aan de familie De Cuyper staat tentoon gesteld in een glazen schrijn in de bibliotheek van Meise.
Over de keizerin werden verschillende boeken geschreven, waarvan de meeste in Mexico in de Spaanse taal.
Bibliografie :
Charlotte de Belgique van Comtesse H. de Reinach Foussemagne Libr. Plon Paris 1925
Het koninklijk domein van Boechout van Edwin Ganz 1941 (oorspr. F en vert. N)
De waanzin van Charlotte van Jos Pauwels (red.) uitgegeven bij Epo in 2000
De keizerin van Mexico van Patrick Bernauw Davidsfonds 1999
Verzameling Sib Meise Charlotte was rood van Patricia Galeana geschiedkundige van de Autonome Universiteit van Mexico (UNAM)
Nieuw licht op Leopold I & Leopold II Het archief Goffinet Koning Boudewijnstichting 1997
Tijdschrift Berla publiceerde :
Prinses Charlotte, keizerin van Mexico 168 93.34.10
Charlotte en Maximiliaan  van Julia Cornelissen 331 00.61.09
De waanzin van Charlotte Pauwels e.a.  342 01.63.03
L’impératrice Charlotte Le soleil de la mélancholie Dominique Paoli Perrin
De kinderen van de koning alle erfgenamen van Leopold I Reinout Goddijn
El castillo encantado de Maximilano y Carlota
Leven en liefdes van Leopold I Henriette Claessens

Op 5 april 1999 ging er een historische evocatie door in het kasteel van Boechout.
De ambassade van Mexico richtte haar 3de colloquium "Ontmoeting van liberalismes" in op 14 en 15 april 2003 in Hertoginnedal in Brussel en de groep bezocht het kasteel van Boechout in Meise.
Bij deze doen wij een oproep om via deze bron Sib te informeren over alles wat met de keizerin te maken heeft, om haar verzameling uit te breiden.

Carlos Monsiváis Aires de familia. Cultura y sociedad en América Latina. Barcelona, Ed. Anagrama, Collección Argumentos, 2000
Ignacio Díaz Ruiz. America l : apuntes para el fin del sigloatina in Patricia Galeana (coördinatrice).  Latinoamérica en la concienciaeuropea.  Europa en la conciencia latinoamericano.  Mexico, AGN, CCYDEL-UNAM, FFyL-UNAM, CONACULTA, FCE, 1999
Emile de Kératry.  L’élévation de la chute de l’empereur Maximilien.  Intervention française au Mexique, 1861-1867.  Paris, Librairie Internationale, 1867
André Castelot.  Maximiliano y Carlota.  La tragedia de la ambición, Mexico, Edamex, 1985
José C.Valdés.  Maximiliano y Carlota en México.  Historia del Segundo Imperio.  Mexico, Diana, 1993
Martin Quirarte.  Histografía sobre el Imperio de Maximiliano.  Mexico, UNAM, 1970.
Suzanne Desternes y Henriette Chandet.  Maximiliano y Carlota.  2^de uitgave, Mexico, Diana, 1968.
Emmanuel Masseras.  Ensayo de un imperio en México.  Libros del Bachiller Sanson Carrasco, 1985.
Emile de Kératry.  Elevación y caídadel emperador Maximiliano.  Intervencion francesa en México. 1861-1867.  Mexico.  Imprenta del comercio, 1870.
Emmanuel Domenech.  Recuerdos de la época de la Intervención.  México tal cual es (1866) … Querétaro.  Demetrio Contreras, editor, 1922.
Francisco de Paula de Arrangoiz.  México desde 1808 hasta 1867.  Mexico, Porrúa, 1968.
José Luis Blasio.  Maximiliano íntimo; el emperador y su Corte (Memorias de un secretario particular).  Paris/Mexico, Vda. De Ch. Bouret, 1905.
Patricia Galeana.  Monarquía o Repùblica?, México y su Historia (1855-1867), deel 7 – Los Tratados de Miramar.Mexico, UTEHA, 1984.
Archief José C. Valadés.  Archief van Wenen vertaald in het Spaans.  Correspondencia sostenida entre el emperador Napoleón III, la emperatriz Eugenia, el archiduque Maximiliano y la archiduquesa Carlota, de octubre de 1861 a el 8 noviembre de 1866.
Niceto de Zamacois.  Historia de Méjico, deel XVII, Barcelona/Mexico, J.F.Parres, Editor, 1881.
Jesús García Guttiérrez.  La Iglesia Mexicana durante el Segundo Imperio.  Mexico.  Editorial Campeador, 1955.
Andrew N. Cleven.  The ecclesiastical Policy of Maximiliano of Mexico, in The Hispanic American Review, Duke University Press, 1929.
Egon Conte Conti. Maximiliano y Carlota.  Vertaling van Vicente Caridad, Mexico, FCE, 1944.
Armand Praviel.  La vida tragica de la emperatriz Carlota. 1937 Serie Vidas Extraordinarias.1932  Buenos Aires Madrid Espasa Calpe.
Alfred Jackson Hanna en Katryn Abbey Hanna.  Napoleon III y Mexico.  Mexico, FCE, 1973.
Decretos y reglamentos(…) del Imperio Mexicano.  Mexico, Imprenta de Andrada en Escalante, 1865.
Pierre de la Gorce.  Histoire du Second Empire.  Paris, 1874.
Vicente Riva Palacio.  Antología.  Mexico, UNAM, Biblioteca del Estudiante Universitario, 1976.

287 tot 290
In de biografie van onze betreurde keizerin van de hand van Mia Kerckhove “Charlotte Van Laken tot Mexico : biografie van een keizerin”, uitgegeven bij Lannoo vertelt de schrijfster over de keizerin in Meise van 5 april 1879.

Einde juli 1867 terug in Tervuren
3 maart 1879 kasteel Tervuren brandt af
5 weken in Laken
5 april 1879
Koning Leopold II kocht van graaf de Beauffort het kasteel van Boechout en van baron d’Hoogvorst het kasteel van Meysse. Bijna een halve eeuw woont Charlotte in het versterkt kasteel.
In de biografie staat vermeld dat Maurice Van Laer hoofdtuinier was van Boechout.  De kleine Maurice was misdienaar en mocht ‘s zondags de mis dienen, uitgerust in prachtige zijde.  Als tijdens de consecratie het belletje rinkelde, riep de keizerin : “Entendez vous le canon?”.
Rosalieke was vanaf haar 16 in dienst van de keizerin.  Zij mocht het fijne linnen strijken en werkte van zeven tot zes, met een middagpauze van twee uur.
Vader Vandiest stond 35 jaar lang in dienst van het kasteel.  Hij was lakei en nam plaats naast de koetsier voor ritjes in het park.
Julie Doyen was kamermeid en maakte het herhaaldelijk mee dat de keizerin woedend werd als ze de afbeelding zag van Frans-Jozef.

Eens in het jaar op 15 augustus konden de Meisenaarts tijdens de Mariaprocessie de keizerin zien.  Er werd dan snoepgoed uitgedeeld aan de kinderen.  Mij werd verteld dat het hier om de St.-Annaprocessie ging.  De keizerin verscheen toen op het balkon, waaronder een altaartje werd opgericht en waar de pastoor de monstrans even kon laten rusten.

Op de eerste dag van elke maand gaat zij even in een bootje zitten dat in de slotgracht aangemeerd ligt (foto)
Op 18 januari 1927 overlijdt zij ten gevolge van complicaties bij een griep.  Er bestaan foto’s op haar sterfbed en van haar begrafenismis in de kerk van St.-Martinus.

Enkele uittreksels uit de biografie :

Pag.50 Huwelijkslijst van Charlotte : 6 dozijn slaapmutsen, 18 dozijn zakdoekjes, 44 japonnen (groen, zwart en paars fluweel), Brusselse en Gentse kant.
Pag. 157 Chef pâtissier Le Grève was in 1924 in dienst van de keizerin
Pag. 168 Zij moet het gemis aan een kind zeer pijnlijk aangevoeld hebben en had een adoptieplan Iturbide Augustin
Pag.176 Leopold I met gezwollen voeten wandelt hij nog eens richting Meise + 10.12.1865
Pag. 215 Ontzettend jammer is het dat Charlotte geen kind heeft.  Wellicht zou dit voor haar een laatste houvast betekenen, een betrachting, gewetensvol zoals zij is, de nodige levensmoed zou kunnen vinden.
Pag. 217 Rapport van de graaf van Vlaanderen door dr. Riedel en Jilek “waanzin”
Pag. 269 Moniteur belge 10 januari 1867 Lettre de Vienne : Wij vernemen dat de geneesheren die keizerin Charlotte behandelen, haar volledige genezing hebben vastgesteld.

Habanera gezongen door Cub. Concta Mendoza
La paloma
Als zich toevallig bij je raam
Een duifje neerzet
Wees er dan lief voor
Want ik ben het
O, Chiquita, zeg ja,
zeg dat je mij liefde geeft.
O, kom bij mij Chiquita
Daar waar mijn hart voor jou sluit.

Kardinaal Sterckx zegende het huwelijk in van Leopold I x Louise-Marie op 9.8.1832
In 1856 zong hij het Te Deum n.a.v. de verloving van prinses Charlotte.
Leo I Vlaams station Aalter 1843

Een aantal inwoners van Meise en omstreken werkten op het kasteel ten tijde van de keizerin. Volgende gegevens zijn verzameld via getuigenissen :
De Cuyper Johannes : teeltoverste, in de volksmond boer van Boechout
Van Buggenhout, grootvader van Paul Van de Velde : portier
Van Nieuwenhove
Van Diest Rozeke, tante van Jean Van Diest : strijkster
Anicet Fréderique : bediende
Van Praet Jaak : chef hovenier
Van Campenhout Frans, De Donder Cesar, Luypaert Emile en Olbrechts Jean Baptiste : soldaten in Meise
Millet Georges (molen) : cdt Infanterie
Van Eeckhout Petrus Anton : kolonel
Dewever : ordonnans
Bas, Geuth en De Brandenère Germaine : gezelschapsdames
Echtpaar De Vreught : controleurs
Dupuis
Krokaert Gustaaf
Torrekens Théophile : koetsier
Royer en Vandiest Michel : hulpkoetsiers
Struelens Felix(vader van Jeanne) : bediende
Verhaeghe : dokter
Brands Felix
Hubain : kok
Verbaanderd Frans, De Doncker Jean en Potloot Louis

16-04-2014 om 09:32 geschreven door Jef L. DC

Herman Boon pr.

° Laken 23 mei 1930

1958 – 1968 onderpastoor in Meise

1968 – 1971 aalmoezenier Universitair ziekenhuis St.-Rafaël Leuven

1971 – 1988 diocesaan verantwoordelijke voor de missiepastoraal Mechelen
                     en pastoraal supervisor Johannes XXIII seminarie Leuven

1988 – 2005 nationaal aalmoezenier van de burgerluchtvaart

+ Zaventem 5 mei 2005

“Het leven is te kort om klein te zijn” Liber amicorum Herman Boon pr.
 geschreven door Jef De Cuyper uit Meise Sib 2006

http://blog.seniorennet.be/hermanboonpr

Publicaties VAN Herman Boon pr.

1946 artikels in Jeugdlinie
Bij ’t prinsenhoofd van Bert Servaes
1956 – 1957 Verhalen over mijn 18 maanden soldatentijd.

Kultuurtijdschrift voor de jeugd, paters Dominikanen.
1956 Jeugdtoneel : Tarcitius in Moskou KSA – uitgave vertaald in het Oekraïens, Engels, Frans.

1957 Het leven is te kort

1957 tot 1970 Herman Boon pr. was een gekende medewerker van

de tijdschriften Trouw en Lente, Jee van Chiro Nationaal verhalen en reportages,
gesprekken met Felix De Boeck, Anton Van wilderode, Ernest Claes, Jacques Brel, Georges Brassens, cineast Tati, zanger Ray Charles, orkestleider Francis Bay, danseres Akarova,
mediarubriek over film, chansons, , dans, bezinningen.

1959 Jan Boon
1961 toneel Peter Fechner, dood aan de Berlijnmuur
1961 Zo was Jan Boon, getuigenissen over zijn vader
1962 Zo sprak Jan Boon, toespraken van zijn vader

1965 Folder jongeling Dank u voor zoveel, voor zovelen, genegen gezegend.

1965 Leg in onze handen Heer.

1965 Play time, een nieuwe film van Jacques Tati J65 november
1966 Tituto, drie eenakters voor de jeugd
1966 De zeerover en de teeroos, vijf jeugd – eenakters, uitg. Chirojeugd Antwerpen1967 Wij bouwen een stad van vrede, Vormselcatechese
1968 Mensen kunnen voor mekaar

1970 Een sirkel wit, gedichten
1970 Deze man Jezus,
1970 Wie heeft het laatste woord, het lijden of het leven ? in Straal tijdschrift voor de CM
1970 Jezus in de film, Jezus tussen Marx en Coco-cola
1970 Pastoor Bonus, maandschrift voor priesters
1970 artikels in Kerk en leven
1970 Inleiding tot de klankbijbel Glory Halleluia
Van brommer tot bed, erotiek en de jongeren.

1971 en 1987 produceerde Herman Boon pr. teksten, diareeksen, affiches, gebedsprentjes, met Rik Daze voor de missiemaand oktober.

Hij werkte al die jaren mee aan vele radio – en televisieprogramma’s over geloven, kerk en missie.

Hij produceerde 4 langspeelplaten bij Decca :
het evangelie van Jezus Christus, getuigenis van Johannes, door Herman Boon gelezen in 1970 en het getuigenis van Mattheus in 1971.  Beide werden heruitgegeven op compact-disc door Avimo Leuven in 2004.

1971 Opvoeden tot auditieve mentaliteit, referaat Vormingswerk voor het gezin

1971 Ik zeg je, sta op, gebeden en bezinningen, Caritas Dienst Mechelen, met Fons D’Hoogh, met foto’s van Gilbert D’Haen, Rik Daze, Paul Van Wouwe en Walter De Mulder.
1972 Ik heb met mijn vader gesproken, getuigenis over geloof in ‘ik zie het zo’ Lannoo
1972 Missionaris zijn en missionaris worden 1972

1973 Glimlach naar morgen, ervaringen van een ziekenhuispriester, uitg. Emmaüs, Desclée De Brouwer
1973 Met Hem, gebeden en bezinningen, roepingpastoraal
1973 Samen over het water wandelen, gelovend begeleiden van stervenden, tijdschrift Straal 3 maart
1973 Door het oog van de naald, bezinnen en bidden om rechtvaardig te worden, nationale commissie voor rechtvaardigheid en vrede

1974 Liederen voor vandaag,
1975 Mederedacteur van het driemaandelijks tijdschrift “Nieuws uit Galilea”, de kerk in het heilig land sinds 1975.  Hij leidde 50 bedevaartsgroepen doorheen het heilig land.  Hij schreef en sprak velvuldig in heel België over onze kerk in Palestina en Israël.

1975 Leg je handen op mijn leven, over de priester vandaag, uitg. Emmaüs
1976 Liederen van hoop en vrede, met muziek van Pol Bess, Decca

1976 Mijn moeder Maria Ceulemans gedenkend, uitvaart te Bertem 9 september 1976
1977 Frans Boon, een orgelmissie in Japan en Korea, in weekblad Spectator
1979 Ik zet mijn boog in de wolken, missiegebeden en bezinningen, Centrum voor Evangelisatie

1979 Een keer voor eeuwig ; doodsprentjes

1980 Nieuwjaar

1980 Maria, moeder van de kerk in missie, wees gegroet ; Jamaica

1980 tot 1987, jaarlijks, 31 dagen missiemaand, bundeltje missiegebeden en bezinningen voor elke dag van de missiemaand oktober
1980 Mensen met missie, verhalen over missionarissen, Lannoo
1981 Span wijd je tentzeil uit, missiegebeden en bezinningen, Pauselijke missiewerken
1982 Lieve Moeder, vrouw van eenzaamheid 1957 ; Kerstfeest

1982 Kijk, Kerk in missie, een werktentoonstelling voor missionaire vorming, pauselijke missiewerken
1982 Om ja te zijn, werkboek over roepingen, De Standaard
1984 Missionaire opvoeding van de kleuters, schoolpastoraal Mechelen – Brussel
1985 Jullie zijn sterk, paus Johannes – Paulus II spreekt tot de jongeren, uitg. Unistad
1986 Het oog binnenwaarts, Felix De Boeck in tijdschrift Theresia, Gent mei en juli
1987 Weerbaarheid vanuit inwendigheid, in Steek jezelf voorbij, eigentijdse jeugd
1988 De toekomst van de parochie, parochie en missie
1988 Kruis vooraan, achteraan biografie Camille Colruyt tekst Heer…

1989 Gebed voor de missiemaand prentje oktober

1989 Pater Damiaan Missio

1989 Cantate Johannes XXIII, de goede herder, met muziek van P.Pieters, Lemmensinstituut Leuven, 30 november 1989
1990 Wees gegroet Maria (5 talen) folder vliegtuig met O.L.V.beeld van het onthaal

1993 Soms verlang ik hevig ; Nieuws uit Galilea  pag. 18

1994 Mensen met vleugels, ervaringen van een aalmoezenier in de burgerluchtvaart, Licap
1994 Samen eenzaam, in ‘ waar ik van droom’, eigentijdse jeugd, Davidsfonds
1995 Verdoving vloeit uit wolken Lier 15 augustus

1996 Vuurtorens Herman Boon een man met vleugels KTRO Programma december

1997 Felix De Boeck 5 januari

1997 Ik loof en dank u waarheid God ; een heel pak

1998 Jan Boon en Michel De Ghelderode, 1 september 1998
1998 Bij het huis van mijn vader, Halle , 5 september 1998
1999 Ik was een vreemdeling, tijdschrift Communio, 3 , 1999
1999 Bekleed mij met jouw schoonheid, in Dag na het zaaien, Eigentijdse Jeugd
1999 Kleurfoto twee kerkvaders in Jeruzalem FR Herman Boon Belgium april 1999
1999 Vriendenkring der oud – strijders VRT RTBF 5 11 99 INR NIR Reyers Herman aalmoezenier ondervoorzitter Greta Boon toespraak Greta Boon 8pp

2000 Mijn tederheid zijt gij, de zachte bries 23 mei

2000 In december 1916 Servais

2000 Vulkaangeschroei

2000 Voorwoord tot Emile Shoufani, de pastoor van Nazareth, Halewijn
2001 Mijn broer Frans, missionaris in Japan en Korea, Heverlee, 19 september 2001
2001 Een ezel om Christus tekst Nieuws uit Galilea september

2002 Een getuigenis van een luchtvaartpriester, jaarboek oud – leerlingenbond St.-Jozefscollege Turnhout
2003 Het ware verhaal van Jan Boon en het N.I.R., zomer 1940, juni 2003
2003 Pastoraal in het universitair ziekenhuis Sint – Rafaël 1968 – 1971, een verhaal gevraagd door de huidige pastores, september 2003
2004 De eer van mijn vader, tijdschift Nucleus, september 2004
2003 Mijn broer Eduard gedenkend, 28 juli 2003
2003 Ik geloof in één God  ; folder kapel

2003 Engel Rafaël Shoufani luchthaven juni

2003 Ommuurd wordt Bethlehem met tanks bezet Kerstmis

2004 Goede engel Rafaël

2005 Neem alleen een stok mee, over priester en geld, tijdschrift Heiliging, Sint Andries Brugge

2005 ’t Pallieterke Bozar 11 mei

2005 Mensen in de burgerluchtvaart 20.1.

Televisieprogramma’s over en met Herman Boon pr. :

1989 RTBF
1991 Met Margriet aan zee op 8 en 11 mei
1993 VRT 31.8
1996 Vuurtorens KTRC 22.12
1996 Het priestercelibaat met Jan Van Rompaey VRT
1997 10.5 Le coeur et l’ esprit Télévision catholique
1997 15.8 Ring T.V.
1997 18.11 Ter Zake
1998  Boot – schappen Ingelmunster

1998 Herman Boon pr., aalmoezenier van de burgerluchtvaart, Kopen Wattez
1998 30.9 Proces Semira Adamu
1999 Kerstnacht loods 41 luchthaven van Zaventem
2000 19.1 Oecumenische gebedsdienst
2000 12.8 Doopsel in de kapel Engel Sint – Rafaël luchthaven Zaventem
2001 5.7  de luchtvaartaalmoezenier
2001 20.9  kanaal Z Sabena
2001  5.11 Faling Sabena in Man bijt hond
2001 18.12 Koppen
2002 april Ring TV in het Sheraton hotel
2003 14.1 Opdracht in de Sint – Pietersparochie Wezembeek – Oppem, Télévison catholique Belge
2004 30.5 Canvas Stemtest

Het evangelie van Jezus.  Het getuigenis van Matteüs.   Herman boon pr. Avimo VZW 

Het evangelie van Jezus.  Het getuigenis van Johannes.  Herman Boon pr. Avimo VZW

VZW Avimo Kerd. Mercierplein 3, 3000 Leuven Tel. 016234293 avimo@kerknet.be

Video en film over Herman Boon pr. in mijn bezit

“ Kortstondige ontmoeting met Pr. Herman Boon”               53 min.   8.01.2002

“ Inleiding Meise, onder de toren van St. – Martinus”           48 min. 10.11.2001

“ Patlub circus” videofilm in normaal 8                                 .8.1965

opnamen van Ring-TV en VRT – nieuws met Herman Boon pr.

Publicaties OVER Herman Boon pr.

Aan de oeroever word ik overeind gezet”, in memoriam Herman Boon pr. , Vrienden van Galilea 2005  Jozef Ghijs Antoniuskaai 14a, 9000 Gent , tel. 092668721

Herman Boon : 1931 – 2005 uit gastboeken in de kapellen aalmoezenier Zaventem

Het leven is te kort om klein te zijn.

Liber amicorum Herman Boon pr.  Jef De Cuyper Sib 2006

16-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Jos  Chabert werd geboren op 19 maart 1933 in het Brusselse Etterbeek.  Hij studeerde aan het Sint-Jan-Berchmanscollege in Brussel en aan het klein seminarie in Mechelen. Aan de KU Leuven doctoreerde hij in de rechten. Eind jaren vijftig zou hij aan de slag gaan als advocaat bij het hof van beroep in Brussel.
Als zoon van een lokaal mandataris kreeg Chabert de politieke microbe al snel te pakken.
In Leuven kwam hij in contact met politiek gelijkgestemden Mark Eyskens en Wilfried Martens. Als jonge advocaat met een uitzonderlijk redenaarstalent werd door Jef Claes in de gemeenteraad gehaald.  Jean Pierre De Cuyper stond zijn plaats als K.W.B.-afgevaardigde voor hem af.  Toen waren er nog geen nationale partijen in de lokale politiek, maar een allegaartje van de zetelende meerderheid tegen de oppositie.

Hij werd na verschillende café-meetings met Jules Van Campenhout, waarbij hij vanachter de toog op een bierbak de aanwezigen toesprak verkozen met  294 voorkeurstemmen en werd in 1965 werd hij schepen van Financiën in Meise onderwijs en cultuur.
Hij liep al snel met een vrij vernieuwend idee rond, om mensen zich beter te laten verstaan  door het leren van de andere talen.  Hij opteerde voor een talenpracticum.    Op de trappen van de St.-Martinuskerk in Meise, na de hoogmis, sprak hij mij, als jong onderwijzer en voorzitter van de Jeugdraad aan.  Ik had met het Oudercomité een studiedag bijgewoond over het talenpracticum als nieuw didactisch instrument en zo werd ik de medeoprichter van het  audiovisueel Centrum voor volwassenenonderwijs in Meise.
Zijn tweede grote realisatie was het Willy Van den Berghecentrum.  Onder zijn beleid barstte de Gemeentelijke Jongensschool snel uit haar voegen.  In de Jeugdraad stonden wij ons speelplein af, om de realisatie van de school (met talenpracticum), sporthal en zwembad mogelijk te maken.  Toen de voorzitter van de C.V.P.-Meise overleed werd het complex op zijn voorstel naar hem genoemd : Willy Vanden Berghecentrum.
Al snel werd hij verkozen als parlementair in 1968 voor de CVP met Paul Van den Boeynants.  Ik had de eer om zijn echtgenote Cecile Boon, die les volgde in het Audiovisueel Centrum, via het commandopaneel  mee te delen dat haar man verkozen was en dat zij dringend naar huis moest. Hij ruimde plaats voor Xavier Olbrechts.
In 1971 werd hij voorzitter van de CVP-fractie in de Kamer en in de raad van de Nederlandstalige Cultuurgemeenschap.
Daarna werd hij minister van van Vlaamse cultuur en Vlaamse zaken, van Verkeer, Openbare werken en van Instititutionele hervormingen. Hij was de drijvende kracht achter de snelheidsbeperkingen, de 0,8 promille-grens en de gordelplicht. Hij stapte later over naar de Brusselse politiek. Van 1989 tot 2004 zat Chabert onafgebroken in de Brusselse gewestregering.  Hij was gedurende 40 jaar parlementslid en 25 jaar minister.  Hij werd ook minister van staat in 2009.
Hij overleed op 9 april 2014.  Hij werd 81 jaar.

De Eddy Merckx van de politiek

Gisteren is minister van Staat Jos Chabert (81) overleden. Chabert zetelde in totaal meer dan 24 jaar in verschillende federale en Brusselse regeringen voor zijn partij, de CD&V.

Zowat tien jaar geleden vroeg Anja Otte, redactrice van De Standaard, aan Jos Chabert naar de tien momenten die zijn leven hadden getekend en veranderd. Een beter eerbetoon aan de eeuwige minister konden we niet brengen.

1. Welsprekendheidstornooi

HOU jij nog eens een speechke, zei Godfried Bomans. We waren op de terugweg naar Leuven van Gent, waar ik net het interuniversitair welsprekendheidstornooi gewonnen had. In elke herberg waar we stopten, legde Bomans een grote witte zakdoek op een tafel. Hou nog eens een speech, zei hij.
Het jaar ervoor had Mark Eyskens datzelfde tornooi, dat in die tijd een enorme weerklank kende, gewonnen. Eyskens zat een jaar voor mij in de rechtsfaculteit, Wilfried Martens twee jaar na mij. Door onze gemeenschappelijke achtergrond heb ik altijd in volle vertrouwen kunnen samenwerken met Martens en Eyskens, ook op moeilijke momenten binnen de partij. In Leuven waren de Christen - Democratische studenten gemarginaliseerd, ook al was de partij de sterkste politieke formatie. Het Vlaams-nationalisme leefde er sterk.
De Brusselse studenten, waar ik voorzitter van was, legden zich vooral toe op cultuur. Zo was ik, samen met Hugo Weckx, te horen op De grote salamander. Mijn schoonbroer, wijlen Bob Boon, had me gevraagd om met tien, vijftien studenten een plaat op te nemen met studentenliederen. Het werd een reusachtig succes. De grote salamander was twee jaar aan een stuk de best verkochte langspeelplaat. Bij de 45-toerenplaten was dat Qué Sera Sera. Doris Day, ik bevond ik me in goed gezelschap.
We speelden ook toneel, een eenakter van Nicolas Gogol, De oplichters. Het stuk ging over vier kaartspelers die elkaar bedrogen. De regie was heel vernieuwend. We waren alle vier in habijt en terwijl we rond dansten op het podium, legden we af en toe een kaart op tafel. In de pioniersjaren van de televisie is dat zelfs op het kleine scherm geweest. Ik heb het zelf nooit gezien, maar de dag na de uitzending stond ik te liften richting Leuven. Heb je gisteren televisie gekeken, vroeg de bestuurder die me meenam. Nee, antwoordde ik. Je hebt geluk, want zoiets belachelijks heb ik nog nooit gezien, zei hij. Vier onnozelaars die stonden te dansen terwijl ze kaartten!
Nadat ik afstudeerde, kreeg ik telefoontjes van verschillende partijen. Ik heb geen seconde getwijfeld. Ik ben Christen - Democraat van thuis uit.

2. De boeren van Meise

In een klein cafeetje in Sint – Brixius - Rode stelde de burgemeester -- niet de echte, de informele -- me voor als ,,de nieuwe Eddy Merckx van de politiek’’. Ik zag het scepticisme op de gezichten van de boeren. Ik was een Brusselaar, met een Franse naam bovendien. Ik sprak hen toe van achter de toog, tussen de bierpullen. Ik kom uit Brussel, zei ik. Mijn vader was landbouwer, mijn grootvader ook. Ik ga jullie respecteren. Iedereen die hier komt wonen, moet jullie respecteren. Achteraf vertelde een van hen dat hij op mij zou stemmen, omdat ik ,,zo schoon kon klappen’’. Thuis heb ik tegen mijn vrouw gezegd: ik ga in de politiek.
De burgemeester van Strombeek wou dat ik hem opvolgde, maar we vonden geen woning in die gemeente. Daarom was ik als jonge advocaat in Meise gaan wonen. Ik was er verkozen voor ik er woonde. Ons huis was nog niet af.
In Meise heersten grote spanningen. Er was een systematisch misprijzen van de Franstaligen voor de Vlamingen. Toen heb ik besloten dat we elkaars talen niet moesten bevechten, maar aanleren. Ik heb als schepen een talenpracticum opgericht. (Tot 5.8.2008 Audiovisueel Centrum en daarna C.V.O. Meise en Jette).  Dat was een onmiddellijk succes, vandaag zijn er meer dan 3.000 leerlingen. De spanningen waren voorbij. De mensen ontmoetten elkaar in het taallaboratorium, ze kenden elkaar, het was één grote familie geworden van mensen die elkaar eindelijk konden begrijpen. Sindsdien is het harmoniemodel mijn leidraad. Ik heb het later meegenomen naar Brussel genomen.

3. De gemiraculeerde van VDB (1968)

Ik heb nog altijd spijt dat ik in 1968 niet naar Parijs ben gegaan. De verbeelding aan de macht, dat sprak me aan. Ik wou nog student zijn, maar ik was al kamerlid. ‘De gemiraculeerde van VDB’, noemde de pers me, al is dat waarschijnlijk geen goed Nederlands.
Paul Vanden Boeynants nam in 1968 niet met de PSC deel aan de verkiezingen in Brussel, maar met een unitaire scheurlijst, waarop Franstaligen en Vlamingen elkaar afwisselden. Ik stond twaalfde of dertiende. Uiteindelijk haalde de PSC maar één zetel en wij negen. Zes ervan waren voor Vlamingen, wat uiteindelijk nog wat moeilijk lag. Paul De Keersmaker, Leo Vanackere -- de vader van Steven (Vlaams parlementslid, red.) -- en ik waren verkozen dankzij onze voorkeurstemmen. Dat was toen nog veel moeilijker. Sinds 1830 was het nooit gebeurd. Je bent nu wel verkozen, zei een journalist van Het Volk me in het parlement, maar herkozen worden is bijna onmogelijk.
VDB had het voor mij omdat ik, net als hij, altijd het FDF bevochten heb. In Vlaams-nationalistische kringen had men het niet begrepen op VDB, maar je kon hem er niet van beschuldigen dat hij ook maar iets tegen de Vlamingen deed. Hij kalmeerde de gemoederen.
Op zijn begrafenis heb ik, op zijn verzoek, het woord genomen. Natuurlijk heb ik zijn beroemde uitspraak in herinnering gebracht. ,,In de hoofdstad van Europa zouden wij verkiezingen moeten organiseren voor wat pensen en compote!’’ Bepaalde kringen in Vlaanderen en Wallonië hebben die uitspraak heel slecht onthaald. Ze kennen de Brusselse ziel niet.

4. Debat in Parijs

De ambtenaren in Brussel stonden bij hun auto’s te luisteren naar de radio. De Franse radiozender Europe Numéro 1 had me uitgenodigd voor een debat met het FDF-kopstuk Lucien Outers. In Parijs. Zorg dat je een goede opener hebt, had Theo Lefèvre me aangeraden, want alle kranten zullen erover schrijven. Ik bedacht dat ik een Franse naam heb, terwijl ik de Vlaamse gemeenschap vertegenwoordigde, en mijn opponent een Vlaamse naam, terwijl hij de Franse gemeenschap vertegenwoordigde. Zo zie je maar hoe complex de Belgische situatie is, zou ik zeggen.
In de studio’s -- Yves Montand liep er ook ergens rond -- leidde de presentator ons in: Chabert heeft een Franse naam en Outers een Vlaamse. Voilá, la complexité de la Belgique. De moed zonk me in de schoenen. Daar ging mijn opener! Bon, het debat verliep toch goed. Chabert legt Outers plat in Parijs, kopten de kranten. Le petit flamand in Parijs, het was een beetje het syndroom van de martelaar.
Ik was geen flamingant, maar ik kwam op voor de belangen van de Vlamingen omdat ik de wijze waarop men ons behandelde aanvoelde als een zware aanval op een elementaire, menselijke en sociale verzuchting. Het allereerste Vlaamse decreet draagt mijn naam: als je verkozen bent in Vlaanderen moet je de eed afleggen in het Nederlands. Le Monde heeft nog een stuk aan mij gewijd onder de titel ,,Cet homme est dangereux’’. Pas op, hij is vriendelijk, hij spreekt goed Frans, maar in onderhandelingen is hij bijzonder hard.
Hugo Schiltz is veel redelijker dan jij, heeft Paul-Henri Spaak me ooit gezegd, tijdens confidentiële gesprekken in Limburg, omdat ik de uitbreiding van Brussel onbespreekbaar vond. Op de terugweg zijn we nog iets gaan drinken bij mij thuis, waarop Spaak ‘s nachts een zware toeval heeft gekregen. Qu’est-que tu as mis dans mon Schweppes-tonic, vroeg hij me na zijn operatie.
Enkele maanden na het debat in Parijs werd ik fractieleider. Dat viel samen met die andere vernieuwing. Omdat de gedoodverfde kandidaat Leo Tindemans liever minister van Landbouw bleef, moest een raad van wijzen op zoek naar een nieuwe partijvoorzitter. De ene kandidaat na de andere viel af, tot enkel Wilfried en ik overbleven. Ons werd gevraagd naar buiten te gaan. Terwijl we enkel uren wachtten, heb ik hem gezegd dat hij het moest doen. Dat heb ik in 1979 nog eens gezegd, toen de partij mij aanbood eerste minister te worden.

5. Regering-Leburton (1973)

Mijn eerste ministersambt was een grote ontgoocheling. De regering-Leburton, een tripartite, was veel te groot. Zesendertig ministers en staatssecretarissen. De zesendertig kandelaars, werden we genoemd. De premier was geen begeesterende figuur, hij was altijd vermoeid, sprak nauwelijks Nederlands.
Toen de regering na 18 maanden viel, had ik mijn eerste twee departementen achter de rug: Nederlandse Cultuur en Vlaamse Aangelegenheden. Daarna zijn er nog veertien of vijftien gevolgd. Ik heb bijna alle ministeriële departementen gedaan, met uitzondering van Defensie en Nationale Opvoeding.
In die tijd vielen regeringen om de haverklap. In ‘75, ‘77, ‘78. Telkens kwamen er verkiezingen, telkens kwam ik terug, omdat ik ontzettend veel stemmen haalde. De mensen, de kiezers zijn mijn werkgevers. Ze stemmen voor mij, tja, ik weet ook niet waarom. Ik weet alleen dat ze me op straat komen vertellen dat ik een toffe pei ben. Ik zeg altijd dat als ze mij beu zijn, ze niet langer voor mij moeten stemmen, maar ze worden mij niet beu.

6. Veilig met Chabert (1974-1980)

Jarenlang ben ik minister van Verkeer geweest. Daar kwam de PTT bij, de RTT, toerisme, het havenbeleid. Een gigantische portefeuille. Ik had meer dan 140.000 mensen die voor me werkten: de post, Sabena, de treinen, de trams, de administratie. Voor de functie die ik toen had, zijn me na de regionalisering dertien ministers opgevolgd.
Ik heb de metro geopend in Brussel. Nu nog bezoek ik in alle steden waar ik kom de metro. Onlangs was ik twee dagen in Noorwegen, ik heb de metro van Oslo bezocht. In Athene ging in met de metro naar de Olympische Spelen. Een metro is overal een metro, maar in Moskou heb ik gezien hoe mooi de stations kunnen zijn. Dat wilde ik ook. In afwachting dat de mensen naar de musea gaan, haalde ik onze grote kunstenaars, zoals Delvaux, naar de metro.
Le Soir noemde heeft me ooit de metromaniac, maar als we nu de metro niet hadden, dan waren de files nog een pak erger.
Ik heb de autogordel ingevoerd. Alle vrouwen waren kwaad op mij -- ze droegen toen nog zijden jurkjes. Ik heb de valhelm ingevoerd. Alle jongeren kwaad. Toen ik de snelheidsbeperking van 120 kilometer per uur invoerde, waren ook nog eens alle mannen kwaad. Ik heb de pro mille verlaagd van 1,5 tot 0,8. Ik had in de kazerne van Etterbeek vijftig gendarmes laten drinken, tot ze 0,8 promille hadden. Nog nooit zo’n zatte bende gezien. Kinderen achteraan in de auto, de mistlamp... Maatregelen nemen was toen veel makkelijker. Ik deed dat gewoon per koninklijk besluit en ging vervolgens op tv uitleggen waarom.
Mijn campagne daarna was: ‘Veilig met Chabert’. Ik haalde meer stemmen dan ooit tevoren, hoewel mijn medewerkers het ergste voorspelden.

7. Minister-af (1981)

Achteraf gezien had ik misschien anders moeten reageren. Wilfried Martens had als premier ontslag genomen omdat de socialisten zijn saneringsplan verwierpen. De partij wou verder met een andere premier, Mark Eyskens. Ik was chef de file van de CVP-ministers. We hebben voortgedaan, maar dat bleek een grote, grote mislukking te zijn. De socialistische vakbonden waren onwrikbaar. We hadden beter nieuwe verkiezingen gehouden.
Ik stelde voor om de index te plafonneren. Het was oliecrisis, de inflatie ging naar 15, 16 procent. Dat was onhoudbaar. Guy Mathot ging akkoord met de plafonnering, maar hij heeft dat nooit durven zeggen tegen zijn socialistische collega’s. Toen ik het voorstel op tafel wierp, weigerde Philippe Moureaux. Ik keek naar Mathot. Eh bien, filou. Maar hij haalde alleen de schouders op. Met het vallen van de bladeren is dan ook de regering-Eyskens gevallen. Wilfried heeft het moeilijk gehad met die episode. Hij heeft me dat nooit gezegd, maar ik heb het in interviews gelezen.
Daarna was ik minister af, hoewel ik opnieuw heel veel stemmen haalde. Ik heb daar nooit een negatief woord over gezegd. Veel mensen begrepen het niet, mijn afdeling wou zelfs gaan betogen. Ik heb uitgelegd dat als een regering zo slecht presteert, iedereen naar de reservebank moet. Ik ben wel de enige die daarna nog is teruggekomen.

8. Japan (1985)

Ik was de commissaris voor de wereldtentoonstelling in Tsukuba. Een grote eer. Ik heb dat bijzonder graag gedaan. Tegelijk was het best moeilijk: ik was tegelijkertijd de feitelijke ambassadeur in Tokyo, omdat de echte ambassadeur ziek was. Dat was daar een onafgebroken defilé van belangrijke mensen uit de hele wereld, de partijvoorzitters, de koninklijke familie. Ik zat ook nog in de Senaat. Als het spande, belde Wilfried me op. Dat ik moest komen stemmen. Dan sprong ik in het vliegtuig naar België.
Japan stond op het hoogtepunt van zijn economische welvaart. Dat was voor mij een nieuwe wereld. Ik heb me een deel van de Japanse mentaliteit toegeëigend. Zelfdiscipline. Niet alles verwachten van de politiek.

9. Telefoontje van Van Rompuy (1989)

Ik heb altijd gezegd: op mijn vijfenvijftigste stop ik ermee, want dit hou ik nooit vol. Ik ben een politicus van zestien uur per dag. Maar in 1988 kreeg ik een telefoontje van Herman Van Rompuy. We hebben je nodig in Brussel, zei hij.
Tijdens de eerste regeerperiode van de Brusselse gewestregering hebben we de lijnen uitgezet. Ik had daar een goede partner voor, Charles Picqué. We besloten ons zoveel mogelijk in te zetten voor Brussel en ons zo weinig mogelijk bezig te houden met de nationale politiek, of met de Rand.
Ik geloof nog altijd in het harmoniemodel. Nooit zullen we hier voor honderd procent alle spanningen kunnen wegnemen, maar we staan al ver als de mensen meerdere talen leren. Anders zit je in een scenario van polarisatie. Sommigen hebben hun handelsmerk gemaakt van het opkloppen van de problemen van Brussel, maar we mogen niet verzanden in oeverloze debatten over het communautaire. Er zijn genoeg andere noden.
Als er één Brusselaar is, ben ik het wel. Mijn vader was schepen in Sint-Pieters-Woluwe, ik ben geboren in Etterbeek. Het FDF en het Vlaams Blok hebben me tot vervelens toe lastiggevallen met het verhaal dat ik niet in Brussel zou wonen, omdat ik ons huis in Meise nog bezit als buitenverblijf. In het weekend rij ik er het gras af. Het ging zelfs zover dat er op maandagochtend mannen vanuit het struikgewas foto’s maakten. Ik heb onmiddellijk naar Georges Clerfayt (FDF) gebeld. We leven in een vrij land, ik mag gaan en staan waar ik wil, zei ik. Hij gaf me gelijk. Het is opgehouden.

10. Opnieuw minister-af (2004)

Om geslachtelijke redenen kon ik niet in de regering blijven. Goed, dat is zo. Ik ben niet ongelukkig. Ik heb het ondervoorzitterschap van het Brussels Parlement aangeboden gekregen door de drie Vlaamse regeringspartijen als waardering en daar ben ik dankbaar voor.
Als je zo’n actief leven gehad hebt, is het ergste wat je kan overkomen plots een leeg blad in je agenda. Het is mij nog niet overkomen. Gelukkig heb ik van mijn ouders een goede gezondheid meegekregen. Ik voel me kiplekker.
Deze week heb ik alweer afspraken in verband met het Interreligieus Platform, dat ik opgericht heb. Er was wat weerstand tegen dat platform. Gaan we de pastoors baas laten spelen, vroeg men. Maar daar heeft het niets mee te maken. Zij kunnen hun volgelingen tot kalmte aanmanen. Als Franse journalisten ontvoerd worden in Irak, staan de leiders van de islam naast Chirac. Dat kan hier ook gebeuren, hé.
We leven met 172 nationaliteiten in Brussel. Als we permanent in spanning leven, met rellen en terreur, dan wordt het hier een hel. We zijn er met veel vallen en opstaan in geslaagd de Brusselaars te doen beseffen dat ze gelijklopende belangen hebben. Geef Brussel nog tien jaar en het wordt een heel, heel mooie stad.

Chabert in verkiezingsmodus in 2004 © Herman Ricour

16-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Mathilde Verbelen werd op 30 oktober 1915 in de wijk Verbrande Brug te
Grimbergen geboren. Ze groeide er op als de tweede oudste in een gezin van
vijf kinderen, waarin ze gelukkig leefde in een warm familieverband. Haar
grote dankbaarheid daarvoor heeft ze later gedurende lange tijd getoond in
de lieve aandacht en zorg die ze had voor haar zieke moeder.
Mathilde had het verlangen zich te wijden aan de vorming en opvoeding van
kinderen en daarom ging ze aan het H.-Hartinstituut te Heverlee een
opleiding volgen om onderwijzeres te worden. Dit beroep oefende ze uit in de
parochieschool te Humbeek die geleid werd door de zusters van Opwijk. Gans
haar loopbaan heeft ze les gegeven in het eerste en tweede leerjaar, maar
vooral in het eerste leerjaar.
'Onderwijzen is het wonder wijzen' schreef professor Jacques Claes. Is er
iets mooier dan jonge kinderen die prachtige en wijdse wereld te helpen
ontdekken, hen te leren lezen, leren rekenen, leren schrijven en vooral hen
ook dicht bij Jezus te leren leven via het catecheseonderricht. Kinderen
voorbereiden op hun Eerste Communie, wie het ooit gedaan heeft, die weet wat
dit betekent en welke vreugde dit schenkt.
In die tijd was Mathilde ook actief lid van de BJB en van een toneelkring.
In het verenigingsleven ontdekte ze de grote waarde van wat sociale inzet
kan betekenen.
Tijdens de vakantieperiodes ging ze graag op reis, de lokroep der bergen
trok haar wel aan. Wanneer ze dan toch wat alleen was, dan hield ze zich
heel creatief bezig met het maken van mooie handwerkjes. Haar familieleden
bewaren er nog mooie exemplaren van.
Begin van de zeventiger jaren ging Mathilde op pensioen en toen brak een
gans nieuwe wereld voor haar open. Ze heeft zich van dan af met veel energie
en toewijding ingezet voor onze Sint-Martinusparochie.
Ze animeerde meerdere activiteiten in de buurt waar ze leefde. Wat daarbij
opviel was haar grote Mariaverering met o.a. haar aandacht voor het
O.-L.-Vrouwkapelletje in de wijk waar ze woonde. Haar bijzondere inzet voor
kinderen kon ze meermaals tonen wanneer ze kinderen van onze
Sinte-Maartenschool vergezelde op bos- of zeeklassen.
Vele jaren was Mathilde lid van de parochieploeg. Ze hielp bij de
versiering van onze kerk met bloemen, was lid van de liturgische werkgroep,
en haar aandacht voor zieke parochianen heeft ze met erg gewaardeerde
toewijding vele jaren op zich genomen.
Mathilde was lange tijd lid en voorzitter van de Gulden Leeftijd; een groep
gepensioneerde mensen die maandelijks bijeenkwamen in de chirolokalen maar
ook bij haar thuis, en die telkens samen spraken rond een thema dat met hun
leven te maken heeft.
Velen zullen de herinnering bewaren aan de wijze waarop ze als lector haar
rustig en aangenaam klinkende stem ten dienste stelde voor de verzorgde
vieringen in onze kerk.
Mathilde leefde vele jaren met een warm hart voor haar familie en voor haar
parochie.
De laatste vijf jaren van haar zo mooie leven bracht Mathilde door in het
H.-Hartrusthuis te Grimbergen. Ook daar werd ze alweer lid van een aantal
gespreksgroepen zoals poëzie en filosofie, maar ook in het zangkoor was ze
present. Naar klassieke muziek luisteren bracht haar tot weldoende rust.
Laten we de schone herinneringen aan Mathilde dankbaar bewaren in ons
geheugen en vooral in ons hart. De herinnering aan een bijzonder
verdienstelijke vrouw die we vele jaren in ons midden mochten hebben en die
altijd heel dankbaar geweest is voor al wie goed voor haar was.

Magister van St.-Elooi Meise Frans Stoffelen

16-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

° Jette 10.10.1919
Priester gewijd te mechelen op 3.6.1944
Leerkracht aan het O.L.V.Kollege te Vilvoorde van 1956 -1962
Pastoor St.-Martinus-Meise van 1962 – 1987
Diocesaan aalmoezenier gulden Leeftijd 1988 – 1999
+ Leuven 16.8.2013 en begraven in Meise in de familiegrafkelder
Op 9 september 1962 werd hij verwelkomd als nieuwe pastoor.   Herman boon pr. was toen nog onderpastoor tot 2005.  Dan kwam Van Regenmortel en later Herman (Bie) Boon.
Hij bouwde het meisjeschiroheem en deed veel renovaties aan

“In Memoriam” Louis Geysen

Louis Geysen werd op 10 oktober 1919 te Jette geboren en op 3 juni 1944 priester gewijd. Na zijn wijding werd Louis Geysen leraar te Vilvoorde, in het Onze-Lieve-Vrouwecollege. In 1956 werd hij tot 1962 onderpastoor in de H. Mariaparochie te Schaarbeek, daarna werd hij pastoor in de Sint-Martinusparochie te Meise en dit bleef hij  tot 1987. In 1988 werd hij diocesaan verantwoordelijke voor de “Gulden Leeftijd”  tot in 1999.  Op 9 september 1962 werd Louis Geysen in Meise verwelkomd.  Hij gaf daar gedurende 25 jaar het beste van zichzelf.

Het waren de bewogen zestiger jaren, waarin ook het tweede Vaticaans concilie plaats vond. Een nieuwe wind zou waaien in de Kerk. En er was wind, ten allen kant. In menige parochie stak er zelfs een storm op. Sommige priesters raakten geïsoleerd en haakten af.  Maar onze nieuwe pastoor bleef nuchter, zocht ondersteuning en probeerde te realiseren waarvoor hij zich geroepen en gezonden voelde. Wie hij ontmoette, sprak hij enthousiast aan: “Ik nodig je uit om mee te doen. Er is werk genoeg. Ik mag toch op jou rekenen?” Zijn open blik en ontwapenende lach vermochten veel. Louis heeft veel parochianen gemobiliseerd en gemotiveerd. Hij bezat de gevoeligheid en de kunst om in mensen hun talenten en sterktes te ontdekken, ze te waarderen en te optimaliseren. En dan... gaf hij zijn volste vertrouwen.  Zo werden ZIJN en HUN dromen gerealiseerd: een open, gastvrije gemeenschap waarin mensen zich thuis voelden en waarin ook God zijn thuis kreeg.  Bij dit alles viel op dat vooral de kinderen, de jongeren, de jeugd, zijn bijzondere aandacht kregen. En het onderwijs lag hem na aan het hart. Hij wou absoluut zusters in zijn school en in zijn parochie. Hij vroeg en kreeg de Annuntiaten van Heverlee. Een garantie voor degelijkheid, vond hij dat.

Gedurende al die jaren in Meise - een kwarteeuw, van 1962 tot 1987 - hebben we Louis gekend als een typische Belg: met een baksteen in de maag. De Sinte-Maartenschool groeide en bloeide, en steeds opnieuw moesten er lokalen bijgebouwd worden. Het waren gedurfde ondernemingen, want de financiering rond krijgen was telkens een titanenwerk. Maar Louis had een sterk geloof in mensen; dat liet hem toe groot te zien en er consequent naar te handelen.  Ook de bouw van een meisjes-chiroheem was een levensdroom, die hij kon verwezenlijken nog net voor hij met pensioen ging.  Bouwen, verbouwen, restaureren,... Het waren noodzakelijke dingen, maar het waren slechts randvoorwaarden voor het echte werk: samen bouwen aan een warme parochiegemeenschap, geïnspireerd door de boodschap van het evangelie. Met zijn parochieraad organiseerde hij geloofsavonden voor alle geïnteresseerden. Ze trokken volle zalen. De zieken lagen hem na aan het hart. Daarom vond hij het zo belangrijk dat de parochiale ziekenzorg werd gestructureerd.   Zijn  aandacht ging naar alle bewegingen en organisaties. Hij was er ook een graag geziene gast.  Maar zijn blik was ruimer dan de eigen kerktoren. De parochiale inzet voor de derde wereld vond hij heel belangrijk, en hij juichte graag de prachtige initiatieven van leken toe, zoals het RIGU-fonds opgericht door wijlen Jef Moens.

Louis was een door-en-door goede mens, met een sterke geest en een groot, warm hart.  Een hart dat trouw en sterk bleef, ook als het zwaar of ondankbaar werd. Hij was een vrome man. Hij bad veel, en putte zijn kracht uit het evangelie. Hij was een milde man, attent, vriendelijk, dankbaar. Nederig en verdraagzaam ook. Wij zijn er de bevoorrechte getuigen van geweest met hoeveel waardering en vreugde hij kon samenwerken met o.a. de twee Hermannen Boon, hoe verscheiden zij ook waren. Louis bracht mensen samen en probeerde hen samen te houden, zoals het een herder past. Hij haalde mensen uit de eenzaamheid, hielp spanningen overbruggen en maakte samenwerking mogelijk.  Hij was een priester van alle tijden, een teken van eenheid. Iemand zoals onze huidige paus zijn priesters droomt. Ik kan Louis niet beter omschrijven dan met de woorden van Marcel Weemaes:

Mens voor de mensen zijn, herder als God.

Trooster voor groot en klein, zo lief als God.

 Klein met de kleinen zijn, vriend onverwacht.

Niet op zich zelf maar op anderen bedacht. 

Zieken omarmen, hun tranen verstaan.

Met hen de kruisweg ten einde toe gaan.

Van God gezonden zijn, deemoedig en vrij. 

Teken van vrede zijn, zo trouw als Hij.

Zo probeerde Louis te zijn en te leven. Zo hebben we hem in Meise ervaren: als een geliefde herder. We zijn dan ook dankbaar dat hij bij ons in Meise begraven wordt. Hij zal er rusten tussen velen die met hem de weg gegaan zijn, de weg van ‘getuigend in het leven staan’.   Hij zal er rusten als een herder tussen zijn mensen...

Zuster Dominica

16-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Acteur Jef Burm is op 87-jarige leeftijd overleden aan een hersenbloeding. Hij verbleef in een rusthuis in Sint-Pieters-Leeuw, maar werd ereburger van Meise in 2004 waar hij jarenlang woonde sedert 1971. Hij was ook ereburger van Sint-Niklaas, zijn geboortestad.
Hij was lid van de Kunstkring en droeg het GC De Muze een warm hart toe.
Jef Burm speelde mee in tal van tv-series en Vlaamse films. Hij is te zien in onder andere 'Slisse en Cesar', 'Boerenpsalm', 'Het pleintje' - waar hij de immens populaire koster 'Felix' speelde - en 'De paradijsvogels'.
Bij VTM speelde hij mee in reeksen als 'Wittekerke' en 'Nonkel Jef'.
Hij speelde mee in films als 'Zware jongens', 'Boerenpsalm' en 'Blinker’ en ‘het Bagbag-juweel'. Vriendin Conny Neefs van Jef Burm noemde hem 'de Toon Hermans van bij ons'.
In “Zonen over hun vaders” werd hij samen met mij, Stef De Ridder en … geïnterviewd.  Dit werd gefilmd.  Zijn 70^ste verjaardag werd door VTM gevierd met een opname van zijn bekendste nummers.  Hierover bezitten wij ook de DVD-opname.

Cassette over Golfbreker Meise met het Meiselied van Jef Burm

Film van zijn begrafenis

Film : vaders van ...

16-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Deze componist werd geboren in Merchtem op 9.5.1865 en stierf er op 13.10.1937.  Hij was de zoon van Florimond (Humbeek 18.11.1826) en zijn 2^de vrouw Petronella Amelia Briers.
Hij gaf pianolessen in Opwijk en was orgelist in de  O.L.V.-kerk in Merchtem tot 1895 en van de St.-Bonifaciuskerk in Elsene.

Ik had de eer en het genoegen een oproep te mogen doen op Ring-TV om bij de Clara 100 verkiezing te stemmen voor August De Boeck uit Merchtem.
Waarom, zou je zeggen.  August De Boeck is de componist van de cantate van de Baron d’Hoogvorstcantate (1893) die op 24.9.1893 uitgevoerd werd bij de inhuldiging van het standbeeld van de baron in Meise.  De tekst was van J. De Smedt, onderwijzer in Merchtem (Wie is die felle jonkheid daar?   Bezetting: zangstemmen (meisjes, knapen, mannen), fanfareorkest (piano).  Uitgebreid voorspel. Dominerend is het militaristische karakter (Baron d’Hoogvorst was ‘Generaal hoofd van de Burgerwacht van België’), afgewisseld met lyrische passages.
Inhuldiging  10 september 1893.  Baron d’Hoogvorst was burgemeester van Meise van 1807 – 1866. Geschreven voor de onthulling van het standbeeld van Baron Emmanuel van der Linden- d’Hoogvorst op 9 oktober 1893 te Meise.

Er is in Meise een tweede cantate opgevoerd : de cantate van Ba-tist (1926), de dirigent van de fanfare Concordia (de ëzzeëls – ë = doffe e).   Tekst van Jef Lettens (Hoe zonnig breekt de dageraad). Bezetting: zangstemmen (kinderen, vrouwen, mannen, de dichter), fanfareorkest (piano). Jubelcantate ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan der fanfare Concordia te Meysse, opgedragen aan haar dirigent (‘muziekbestuurder’) Baptist De Donder. Uitvoering op zondag 30 mei 1926.  Eenvoudige gelegenheidscantate.  In Meise was De Boeck erelid van de fanfare Concordia o.l.v. Baptist De Donder.
Ik heb reeds de cantate van Baptist, waarvan ik de tekst heb, laten zingen en gefilmd.  Twee koorleden van destijds Celine Van Doorslaer en haar zus zorgden hiervoor.  Via mijn contacten kreeg ik ondertussen de partituur toegestuurd.

De derde cantate op tekst van Jan De Smedt werd uitgevoerd bij de inhuldiging van de gedenksteen boven de deur van de St.-Maartenschool, ter ere van de stichtster van de school : gravin Roose – de Beauffort op 12 oktober 1902.

Een van de kunsttoeren van A. De Boeck was de Brabançonne op piano spelen en bij elke maat van toonaard te veranderen, een halve toon hoger, om het stuk een paar octazven hoger te eindigen dan in het begin.

Bijlage :

Ik kreeg een e-mail van Pol Feytens (kenner van August De Boeck) : De partituur van d'Hoogvorst ligt bij het Archief en Museum voor het Vlaams Cultuurleven  Minderbroedersstraat 22  2000 Antwerpen  tel 03/222.93.20
Van dit contact kreeg ik snel antwoord : Het gezochte zit in de verzameling handschriften (doos 7) van De Boeck. Het gaat om het originele handschrift van de componist, de zgn. dirigentenpartituur en omvat in totaal 118 bladzijden. Partijen zijn er niet. Het werk is zeer fragiel en het papier bepaald sprok. Fotocopiëren is een heikel werk met zulke historisch kostbare handschriften. Uitlenen voor uitvoering is niet mogelijk.
August De Boeck

Cantates

De partituur van d'Hoogvorst ligt bij het Archief en Museum vvoor het Vlaams Cultuurleven  Minderbroedersstraat 22  2000 Antwerpen  tel 03/222.93.20 Marc Somers amvc.letterenhuis@stad.antwerpen.be

schreef hij naar aanleiding van haar 50jarig bestaan de jubelcantate Ba-tist.

Luc Vetrommen, dirigent van Brassband Buizingen is ook bezig met de studie van de cantates omdat hij te Merchtem wellicht een tweetal cantates in 2012 zal uitvoeren en hij bestudeerde de partituren.

 Michaël Scheck mscheck@yucom.be  luc.vertommen@telenet.be

De Boeckjaar 2012 : Frank.teirlinck@scarlet.be

Beste,

Ik heb je prachtige website eens doorgenomen en zie dat je op vele domeinen actief bent.

De Boeck had veel contacten met Meise. Ik heb er een paragraaf aan gewijd in de monografie.

Meise zou wel een mooie plaats zijn om een De Boeckconcert te realiseren.

Zelf heb ik daarvoor geen middelen. Ik ben de bezieler achter het De Boeckjaar en ken vele musici die De Boeck op hun programma hebben, zowel koren als solisten.

De Boeck sprak liever over zijn tuin met prachtige bloemen , bomen, cactussen, duiven...dan over zijn composities.

Misschien krijg jij wel inspiratie om iets te doen in 2012....

Hartelijk,

Frank Teirlinck

ps. De Monografie verschijnt in oktober 2012 waar alle aspecten van zijn leven en werk uitvoerig worden belicht (ca.550 blz.)

16-04-2014 om 00:00 geschreven door Jef L. DC