° Jette 10.10.1919
Priester gewijd te mechelen op 3.6.1944
Leerkracht aan het O.L.V.Kollege te Vilvoorde van 1956 -1962
Pastoor St.-Martinus-Meise van 1962 – 1987
Diocesaan aalmoezenier gulden Leeftijd 1988 – 1999
+ Leuven 16.8.2013 en begraven in Meise in de familiegrafkelder
Op 9 september 1962 werd hij verwelkomd als nieuwe pastoor.   Herman boon pr. was toen nog onderpastoor tot 2005.  Dan kwam Van Regenmortel en later Herman (Bie) Boon.
Hij bouwde het meisjeschiroheem en deed veel renovaties aan

“In Memoriam” Louis Geysen

Louis Geysen werd op 10 oktober 1919 te Jette geboren en op 3 juni 1944 priester gewijd. Na zijn wijding werd Louis Geysen leraar te Vilvoorde, in het Onze-Lieve-Vrouwecollege. In 1956 werd hij tot 1962 onderpastoor in de H. Mariaparochie te Schaarbeek, daarna werd hij pastoor in de Sint-Martinusparochie te Meise en dit bleef hij  tot 1987. In 1988 werd hij diocesaan verantwoordelijke voor de “Gulden Leeftijd”  tot in 1999.  Op 9 september 1962 werd Louis Geysen in Meise verwelkomd.  Hij gaf daar gedurende 25 jaar het beste van zichzelf.

Het waren de bewogen zestiger jaren, waarin ook het tweede Vaticaans concilie plaats vond. Een nieuwe wind zou waaien in de Kerk. En er was wind, ten allen kant. In menige parochie stak er zelfs een storm op. Sommige priesters raakten geïsoleerd en haakten af.  Maar onze nieuwe pastoor bleef nuchter, zocht ondersteuning en probeerde te realiseren waarvoor hij zich geroepen en gezonden voelde. Wie hij ontmoette, sprak hij enthousiast aan: “Ik nodig je uit om mee te doen. Er is werk genoeg. Ik mag toch op jou rekenen?” Zijn open blik en ontwapenende lach vermochten veel. Louis heeft veel parochianen gemobiliseerd en gemotiveerd. Hij bezat de gevoeligheid en de kunst om in mensen hun talenten en sterktes te ontdekken, ze te waarderen en te optimaliseren. En dan... gaf hij zijn volste vertrouwen.  Zo werden ZIJN en HUN dromen gerealiseerd: een open, gastvrije gemeenschap waarin mensen zich thuis voelden en waarin ook God zijn thuis kreeg.  Bij dit alles viel op dat vooral de kinderen, de jongeren, de jeugd, zijn bijzondere aandacht kregen. En het onderwijs lag hem na aan het hart. Hij wou absoluut zusters in zijn school en in zijn parochie. Hij vroeg en kreeg de Annuntiaten van Heverlee. Een garantie voor degelijkheid, vond hij dat.

Gedurende al die jaren in Meise - een kwarteeuw, van 1962 tot 1987 - hebben we Louis gekend als een typische Belg: met een baksteen in de maag. De Sinte-Maartenschool groeide en bloeide, en steeds opnieuw moesten er lokalen bijgebouwd worden. Het waren gedurfde ondernemingen, want de financiering rond krijgen was telkens een titanenwerk. Maar Louis had een sterk geloof in mensen; dat liet hem toe groot te zien en er consequent naar te handelen.  Ook de bouw van een meisjes-chiroheem was een levensdroom, die hij kon verwezenlijken nog net voor hij met pensioen ging.  Bouwen, verbouwen, restaureren,... Het waren noodzakelijke dingen, maar het waren slechts randvoorwaarden voor het echte werk: samen bouwen aan een warme parochiegemeenschap, geïnspireerd door de boodschap van het evangelie. Met zijn parochieraad organiseerde hij geloofsavonden voor alle geïnteresseerden. Ze trokken volle zalen. De zieken lagen hem na aan het hart. Daarom vond hij het zo belangrijk dat de parochiale ziekenzorg werd gestructureerd.   Zijn  aandacht ging naar alle bewegingen en organisaties. Hij was er ook een graag geziene gast.  Maar zijn blik was ruimer dan de eigen kerktoren. De parochiale inzet voor de derde wereld vond hij heel belangrijk, en hij juichte graag de prachtige initiatieven van leken toe, zoals het RIGU-fonds opgericht door wijlen Jef Moens.

Louis was een door-en-door goede mens, met een sterke geest en een groot, warm hart.  Een hart dat trouw en sterk bleef, ook als het zwaar of ondankbaar werd. Hij was een vrome man. Hij bad veel, en putte zijn kracht uit het evangelie. Hij was een milde man, attent, vriendelijk, dankbaar. Nederig en verdraagzaam ook. Wij zijn er de bevoorrechte getuigen van geweest met hoeveel waardering en vreugde hij kon samenwerken met o.a. de twee Hermannen Boon, hoe verscheiden zij ook waren. Louis bracht mensen samen en probeerde hen samen te houden, zoals het een herder past. Hij haalde mensen uit de eenzaamheid, hielp spanningen overbruggen en maakte samenwerking mogelijk.  Hij was een priester van alle tijden, een teken van eenheid. Iemand zoals onze huidige paus zijn priesters droomt. Ik kan Louis niet beter omschrijven dan met de woorden van Marcel Weemaes:

Mens voor de mensen zijn, herder als God.

Trooster voor groot en klein, zo lief als God.

 Klein met de kleinen zijn, vriend onverwacht.

Niet op zich zelf maar op anderen bedacht. 

Zieken omarmen, hun tranen verstaan.

Met hen de kruisweg ten einde toe gaan.

Van God gezonden zijn, deemoedig en vrij. 

Teken van vrede zijn, zo trouw als Hij.

Zo probeerde Louis te zijn en te leven. Zo hebben we hem in Meise ervaren: als een geliefde herder. We zijn dan ook dankbaar dat hij bij ons in Meise begraven wordt. Hij zal er rusten tussen velen die met hem de weg gegaan zijn, de weg van ‘getuigend in het leven staan’.   Hij zal er rusten als een herder tussen zijn mensen...

Zuster Dominica