Op mijn 59^ste verjaardag verloor ik een van mijn beste vrienden.  Ik leerde Jos beter kennen tijdens de werkzaamheden voor het omvormen van het podium van het Willy Van den Berghecentrum tot het Spinet in het kader van toneelkring Kris Kras.  Samen met Louis Dierickx, mijn broer Piet en andere Kris Krassers hebben wij de sportzaal afgesloten van het podium met cyproc platen.  De Jos en ik werden belast met het afhalen van zetels van een failliete cinemazaal in Antwerpen.  Onderweg is een spontane vriendschap ontstaan.

Toen zijn vrouw Alice nog leefde ging ik regelmatig langs op de boerderij (nu winkel voor dierenvoeding).  Achter het houtstoofje beleefde ik daar de sfeer van vroeger op onze boerderij Boechtstraat 21 (de Rozenboom).

Toen Up with people de eerste keer te gast was in Meise trokken de Jos en ik naar Esch sur Sûre (Luxemburg).  De reden was dat een Luxemburgse T.V.-zender het optreden van de wereldvermaarde groep uitzond en dat wij dat niet konden ontvangen  in Meise.  Ik beloofde onze logés van Up with people een copie van hun optreden.  Maar daarom moesten wij tot ginder.  De plaatselijke dorpsonderwijzer had een video en nam de show voor ons op.  Wij logeerden toen in een appartement van Joséke, de dochter van de vrienden van Jos.  Bij zijn overhaast vertrek was de Jos vergeten verse kousen aan te trekken.  Hij vreesde dat deze kousen op de stoel voor zijn bed enige reukhinder zou opleveren.  Wij sliepen in dezelfde kamer.  Daarom kieperde hij zijn kousen in de papierbak voor de hele nacht.

 De Jos was daar zowat vriend aan huis bij al die stijve Luxemburgers.  Want die mannen en vrouwen  ontdooien is geen lachertje.  Anna en Frank en hun kinderen, die een groot stuk van het toerisme in die streek beheren, waren ons vertrekpunt.  De Jos had daar zijn eigen kamer, waar zijn pantoffels onder het bed stonden.  Hij ging daar prat op.  Maar bij ons volgend bezoek legde Anna de Jos voor de gelegenheid op de mansarde (een kamer waar de buitenmuur bestond uit de natuurlijke rotsen).  Ik kreeg zijn kamer en voelde mij er onmiddellijk thuis.  Toen werd ik ’s avonds in het Hotel de la Gare ingelijfd als ingezetene van Esch.  Ik werd daar prompt aan de stamtisch, een ronde tafel naast de toog, geïnstalleerd en kreeg een rondje van al de aanwezigen.  De lokale drank is de Quetsch (jenever 50 graden) van kleine blauwe pruimpjes.  ’s Anderendaags gingen wij de afvaart doen van de Moezel.  De hele voormiddag had ik een eigenaardig gevoel.  De lucht en de bodem schommelden zoals het water in de zee.  Dat werd echter deels gecompenseerd door de deining van het schip.  Maar toen ’s middags het gastronomisch maal geserveerd werd op het dek, was alles bij toverslag over.  De organisatie van de tocht was in handen van de tuindersclub waar Frank voorzitter van was.  En wij werden lid gemaakt van deze vereniging.