Om kwart voor 8 deze morgen vertrokken en om half 2 in het allereerste hotel terug. Lang ritje over de Pan- Amerika 1. Veel grote trucks, een gewone weg door de heuvels, nauwelijks 2- baans vakken, mensen die langs de weg lopen,... Een heuse flitscontrole, gelukkig gewaarschuwd door een tegenligger anders waren we er gloeiend bij... Een korte tussenstop aan een bewaakt strand Playa doña Ana.
Maar we zijn er geraakt! Lang leve de GPS! Morgenvroeg om 5 uur naar de luchthaven en dan de vlieger op. Donderdagochtend om 8 u 45 landden we hopelijk in Zaventem. Voor ons gevoel is het dan middernacht! Proberen te slapen in de vlieger dus... En hopen dat de jetlag ons niet weer nekt!
Gisteren werden we wakker met een cinema in onze tuin. In de voortuin zaten de white- faced monkeys en in de achtertuin de Howler monkeys, heerlijk om naar de kijken. Uiteindelijk besloten de white- faced ook door de achtertuin te slingeren! Zo chique! Volgens Steven maken ze geen ruzie omdat elk dier zijn eigen voedsel soort heeft: fruit, bladeren of insecten en dat ze zelfs op hun eigen boomlaag blijven. De Howlers zaten helemaal bovenin een dutje te doen.
Na het ontbijt vertrokken we naar de vulkaan Tenorio waar de Rio Celeste stroomt. Een park waar je 12 dollar pp inkom betaald en een 7 km hike doet om een waterval, een blauwe lagune en hete bronnen te bekijken. We wilden oorspronkelijk enkel de waterval op 2,5 km doen maar uiteindelijk heb vooral ik dan maar doorgezet om ook de andere dingen te bekijken. 750 m lijkt niet ver maar als het op en af gaat en moeilijk begaanbaar is, en het snikheet is. Gelukkig was het de opweg omhoog en de terugweg naar beneden. Hoewel, het eerste punt, de waterval sloegen we over voor tot op het einde. Maar goed, had ik dat in het begin gedaan ( 200 reuze trappen) was ik niet meer tot achteraan geraakt ;-)
Maar een leuke halve dag waarbij steven ook zijn 4x4 kunnen, heeft moeten bewijzen. De weg van en naar het park was een heuse belevenis op zichzelf! Een klein wegje vol keien, rotsen, gaten, kapotte wiebel bruggen! Steven amuseerde zich rot!
Deze morgen mocht ik met Alejandro gaan paardrijden. Op z'n westerns... 1 hand en een western zadel. Vreemd hoor. A. reed steeds achter me op het paard vooruit te drijven. Deze hij dat niet vielen we stil. Slechts met moeite kreeg ik Tacita in een drafje. Met Fran was dit nooit gelukt! Door modderige weiden, langs slippertje stenigige hellingen. Het was vertrouwen geven aan het paard in de hoop recht te blijven. Door de weiden uit, met de boxer ( de lodge hond) naar de snuit happend van mijn paard. Achtervolgd door koeien, 2 paarden voor ons naar de stal gedreven! Best de moeite! Maar goed dat Steven toch lastige! Niks voor hem!
De trail die we namiddag wilden doen, valt nu letterlijk in het water. Gelukkig zijn we niet vroeger vertrokken. De heldere rivier beneden is nu een kolkende, bruine watermassa. De stroom is ook weer uitgevallen, we worden het gewoon.
Nog één dag in de jungle en dan weer naar de hoofdstad. We zien er wel naar uit om terug naar huis te keren. Zoveel beestjes en vogels gezien, meer dan de gewone toerist! We worden echte pro's!!! Maar toch misten we een beetje afwisseling met cultuur. Mijn honger naar regenwoud is zeker en vast voor een tijdje gestild. ;-). Het wordt weer tijd voor onze eigen beestjes!!!
Na het diner reden we, de luieriken terug naar onze cabine en ik zou zoals aangeraden, de grote poort aan de weg na de auto sluiten. Zo gezegd zo gedaan.... Dus ik uit de auto. Neem het linkse hek vast en doe het toe. Neem het rechtse deel vast met mijn linkerwijsvinger en sluit de poort. Ik voelde iets glibberige maar het regende dus niet over nagedacht...
Ja wadde, had ik dat toch maar beter gedaan... De enig regel in de jungle overtreden! Ik nam mijn hand weg en tegelijkertijd komt er een groene slang te voorschijn... Een palm pit Viper! Zo giftig als maar kan zijn. Ik roep op Steven: "He, kom kijken, je had me bijna naar het ziekenhuis moeten brengen" Steven verstond het niet goed maar kwam kijken. Hij was een tikkeltje boos op mij! Moest ik nu echt die poort willen sluiten...
De slang verkoos het hazenpad en ik had nog net de ingeving om hem op foto te zetten voor je wegglibberde. Dadelijk mijn handen ontwerper en gewassen. En toen begon het te dagen, ik was echt ontsnapt aan een ramp! De adrenaline gierde door mijn lijf. Een beet was er niet geweest maar het topje van mijn vinger voelde verdoofd en zo smoutchie. Zoals je bij ons een naaktslak aanraakt. Van de 300 mensen per jaar die gebeten worden, sterft 1.
Omdat mijn vinger toch zo verdoofd voelde, reden we toch even terug naar de lodge. De poort openden we met eeen stok.;-) Alejandro de logde- cowboy identificeerde de slang adhv de foto idd als een Viper, maar zonder beet, die heel pijnlijk was, was er geen probleem...
Nu zie ik overal slangen, heb een trauma van poorten openen opgelopen. Toch raar hoe je geest je geen rust geeft, terwijl ik zo zeker was, dat ik niet gebeten was.
Oh,ja, close contact met een Viper overleeft. Check! Een extra verhaal om vertellen. ;-) still alife and kicking!
Toch wifi gevonden in een klein overdekt terras aan het huis van de eigenaars. Dit schreef ik gisteren:
Terwijl ik dit neerpen, om nadien te posten op de blog, gutst het water uit de hemel. Een onweer in de bergen dat is nieuw. Ik plas nog er niet in mijn broek. ;-)
Gisteren na een twee uur durende rit, die eigenlijk veel korter had moeten zijn, bereikten we onze nieuwe stek. Omdat Steven perce de " nieuwe" weg wilde volgen die de vorige eigenaars aanvaarden, die niet nog niet op mijn kaart stond, en we die dus niet vinden, belandden we op de oude hobbelige! Grrr ... Een serieuze omweg langs ananasplantages, niet zo'n geweldig uitzicht maar toch spotte Steven een rivierschildpad die de weg overstak.
Het onweer zit nu zo goed als boven ons, pff, niks voor mij. Steven vindt het heerlijk.
Ons nieuwe verblijf ligt buiten het domein en is een groter huis dan dat van de gemiddelde Costaricaan. Een huis op palen, tegen de helling langs een kleine rivier. Die nu pijlsnel stijgt, een frigo, een keukentje en een open dek van 3 op 15 m. De lodge zelf kijkt uit op een waterval, waar ook een hot tub aan vast gemaakt is. Er is een huis luiaard aan de ingang. Een bewegende deze keer! Keihard! Zo mooi!
We hebben duidelijk de juiste beslissing genomen om nog een extra boottocht te reserveren. De gids voer nu de andere kant op en daar was er 1 grote watervlakte met verschillende inhammen aan de rivier. In het droge seizoen staan delen gewoon droog en kan je wandelen. Weer een heleboel extra vogels gezien! Echt de moeite!
Dadelijk na het ontbijt verdwijnen we van de wifi- radar. De volgende Lodge heeft Steven speciaal uitgezocht en hij kijkt er erg naar uit. Bewust geen wifi, 's avonds gebruiken ze kaarsen... We zullen wel zien. Mss nog een bezoekje aan Rio Celeste. Een appelblauwzeegroene rivier, zoek maar eens op. We hiken wel geen 7km... En gaan de verkorte route naar de waterval nemen.
Dinsdagochtend vertrekken we dan terug naar ons eerste hotel in San José. Om dan woensdagochtend om 7 uur terug naar Atlanta te vliegen. Donderdagochtend zouden we om 8 u 45 moeten landen in Brussel!
De laatste nacht in Arenal hebben we nog een heleboel mooie tree- frogs gespot die we nog niet eerder zagen. Echt de moeite, zo'n frog- pond. Helaas zagen we ook een heleboel reusachtige spinnen, dus ik werd paranoïder met de minuut.
De rit naar cano negro ( spreek uit: canjo) was super relaxed, goeie wegen met vriendelijke chauffeurs, die zeker niet hard rijden. Veel grote trucks op de baan maar niet onze richting uit. Ontzettend veel anannas-, sinaasappel- en papayaplantages gezien. Enkele km voor de noordelijke grens sloegen we naar het westen af en deden 20 km gravelroad. We vielen om van verbazing. Immense graslanden onder water, de ene vogel na de andere. Snel vooruit geraakten we niet omdat we telkens andere vogels zagen.
Na de middag waren we in ons hotel, een heleboel aparte huisjes/kamers. We kregen het eerste aan het meer. Helaas is het uitzicht belemmerd door de bomen en leek het meer heel klein. Geen goeie eerste indruk.
De namiddag bracht ik door aan het zwembad in de hitte, Steven werd constant gebeten dus die trok zich terug in de kamer met airco. ;-) Het eten is hier heerlijk! Het beste wat we al gegeten hebben.
Vanochtend gingen we met de gids het meer op en nog geen 2 m verder hadden we al 5 nieuwe vogels gezien. Tientallen kingfishers (3 soorten ijsvogels), leguanen overal hangend in de bomen, kaaimannen, een schildpad die ruzie maakte met een dikke vlieg of bij want hij sloeg de hele tijd met zijn pootjes om zijn neus te redden. Keigrappig! We voeren de Rio Frio ( koude rivier) af en het was zo mooi! Mooie begroeiing rond de rivier vol vogels. De gids spotte 2 slapende luiaards in de bomen. Harige bolletjes boven op een tak, zijn armen rond de knieën en daar zijn hoofd op. Schattig, hoor. Ook de Howler Monkeys waren ook present.
Deze avond hebben we opnieuw gevraagd of ze met ons het meer op wilden. We hebben zo weinig uitgegeven en een 2 uur durende tour van 50 dollar is het hier wel waard.
Vandaag is het een speciale dag. Het hele hotel was gisteren volgeboekt. De president komt een nieuwe brug openen. Alles is hier afgezet! De politie controleert alle voorbijgangers.
Hoe je snel een oordeel klaar hebt als je ergens komt en hoe fout je wel kan zijn! Zoveel beestjes gezien!
Na een twee uurtjes rijden aangekomen in Cano Negro in het hoge noorden van het land.
Verslag volgt. Het is nu avond en we zijn een heerlijk hapje voor alle muggen! Steken dat die doen! Niet normaal! Veilig in de kamer wat lezen zonder die beestjes. Er is enkel wifi aan de receptie!
Om half 9 na een typisch ontbijtbuffet in een groot hotel, stonden we aan de ingang te wachten op de gratis morning walk. Meer dan 40 mensen daagden op en de groep werd in twee gesplitst. We zijn toch meegegaan omdat het zo gemakkelijk was. Als een zombie achter de groep aansloffen, af en toe eens luisteren naar de best aangename gids. Nu weten we waarom de kamers zo duur zijn, alle trails zijn verhard of mooi aangelegd met borders. Je kan dus gerust naar boven staren terwijl je loopt.
We zagen een reuze dikke wild turkey in de boom zitten, werden aangevallen door army- ants ( mieren), hoorden in de verte de lachvalk opnieuw, konden mooie foto's maken van een neusbeertje dat op 2 m van ons in de berm scharrelde op zoek naar lekkere hapjes. Plots stopte de gids, richtte zijn telescoop op wat blaadjes, vroeg ons allemaal om te kijken zonder de verrassing te verklappen voor de anderen. En ukkepukke baby- palm pit Viper! Reusachtig groot in de telescoop maar nog geen handpalm groot in het echt. Steven en ik zagen hem niet eens met het blote oog zitten! We moesten echt hulp vragen maar we hebben een schitterende foto via de telescoop.
Een kleine afdaling naar een waterval en we begrepen waarom hier zoveel extra dagtoeristen naar hier komen. De moeite waard. Voor de rest hebben we niet veel bijgeleerd, voelde het aan als een schoolreisje maar toch de slang en het neusbeertje extra op de checklist!
Ik had me ook opgegeven om te gaan paardrijden als er een groep was. Ik ben nog een tweetal keer gaan vragen maar ze hadden nog geen inschrijvingen dus gaf ik het op, vond mezelf zo zielig. Ben dan na de lunch maar aan het zwembad gaan zitten, mezelf flink ingesmeerd want het was heet! En echt niet gelogen, 5 minuten later is het beginnen stortregenen!!! Ik met mijn stoel dan maar onder het afdak. De zon hebben we niet meer terug gezien. Nadat ik na een uur lezen terug naar onze kamer ging, zag ik een groep ruiters vertrekken! Echt stom dat ik toch niet nog eens gaan zagen ben... Toen de ruiters na een uurtje terug kwamen, gingen de paardjes vanzelf terug richting hun stal die toch een stukje verderop lag! Zo chique! 6 paardjes met zadel, teugels en al zo maar zonder begeleiding terug. Vraag me nu wel af hoe ze gekomen zouden zijn. Zouden ze ook zo enthousiast geweest zijn en los van de begeleider? Terug snap ik nog, was lag hun eten klaar! Spijtig dus dat ik dat misliep maar bij de laatste Lodge zit het inbegrepen en pik ik Steven zijn beurt ook in. ;-)
Nu 4 uur later heb ik een lange broek aan en twee bloesjes want het is serieus kouder geworden. Buiten onze tuin hangt een muur van mist. Niks meer te zien. Volgens mij dezelfde mist waar wij gisteren doorgereden zijn. Owee, als ik dadelijk mijn fleece moet uithalen!!!!
Dadelijk is het donker en etenstijd. Nadien gaan we in de frog- pond nog op zoek naar kikkers. Steven heeft zich ontpopt tot een echte kikker- speurder!
We hadden niet echt een wekker gezet omdat het gisteren zo laat was, eer we in ons bed lagen, maar we zijn om 6 uur spontaan wakker geworden. Dat heb je als je de gordijnen niet sluit. We ontwaakten met recht voor ons de vulkaan. Helaas nog gehuld in mist. Steven wil absoluut lava zien.
Om 8 u 30 is er een gratis birdwachting tour die we gaan proberen mee te pikken. Als er te veel volk opdaagt, doen we het op ons eentje. Ik heb net al andere kolibries gezien... We zitten nu aan 55 verschillende vogelsoorten die we hebben kunnen afvinken in onze vogelboek.
Het hotel is groot, toeristisch en qua vriendelijkheid niet zo denderend maar als de natuur mooi is... Het dorpje in de buurt is een reuze attractiepark, deed denken aan LasVegas. Overal bars en Lodge, fluo kapen van de hotsprings die hier liggen,... Echt zo kitsch waar je echt weg wil blijven.
Om 5 uur vertrokken met onze Toyota Fortuna, een patat van een ding en een serieuze upgrade van de rav4. ;-) Toch een meevaller.
De eerste 30 km in 1,5 uur door file, snel een MC Do gedaan, de volgende 50 km door de dikke mist in een slakkengang van 24 km per uur of zo. Zonder reflectoren op de weg was het echt ondoenbaar geweest en lag je zo uit de bocht. Zonder GPS waren we niet lost in space maar for and beyond... Echt niet te doen in het donker rijden. De volgende 60 km ging vrij vlot. Denk aan Ardennen baantjes of bergwegen, gelukkig zijn de wegen wel heel goed.
Om 21u 50 u waren we eindelijk aan de gate die om 22 u sloot. Daarna nog 4 km durt- road. Maar we hebben het gehaald. Onze hotelkamer kijkt uit op de vulkaan de nu helaas in de mist verstoppertje speelt.
Na een tocht van 3 uur in een mini- van met een best wel voorzichtige chauffeur. Een verloren uur bij de zoektocht naar het kantoor van de rental car, wiens vertegenwoordiger we misliepen door het oponthoud. Een hartaanval toen een bediende van het kantoor aan de tefefoon onze reservering niet vond. Het hotel had dat voor ons gedaan.
Maar om 5 uur hadden we hem dan toch eindelijk! Een dag waar echt alles mis ging
Lap, hè. Bij een tussenlanding in Quepos heeft het vliegtuigje dat na ons landde een klapband gekregen en staat nu in de weg om terug op te stijgen. Extra reservebanden hebben ze hier niet en het vliegtuig kan ook niet zo maar verplaatst worden in zo'n klein luchthaventje. We zitten dus vast tot nader order... Stom want in San José staat onze huurwagen te wachten en we moeten nog 3 u en half rijden tot de volgende Lodge. Het is nu bijna 12 u. Hopelijk kunnen we snel weg, anders wordt het in het donker rijden of een andere oplossing zoeken. Het is om half 6 - 6 u donker.... Balen dus! We houden je op de hoogte. Overal is gratis wifi op de luchthavens...
Ondertussen hebben we heel wat miles afgelegd naar Golfito airport en wachten we op onze kleine vlieger. Gelukkig valt het weer mee en stijgen we over een half uur op. We hoorden verschillende verhalen van mensen die vast zaten door het weer en dat was mijn reden om deze 10 dagen eerst de doen, zodat onze aansluitingen niet weg waren als we naar huis moesten.
Gisteren hebben we de trails nogmaals gelopen maar het was echt zwaar. Hoe een onnozele 3 km er ons onder kreeg. Zo steil soms... We kregen wel nog eens de white Faced Monkeys te zien. De Howler Monkeys zeiden goedendag en de squirl Monkeys kwamen ook nog langs.
Ongelooflijk! Een natte, slapende haarbal boven in een boom op twee dunne takjes! Een hele week de jungle afgespeurd, naar iets waarvan we niet wisten wat we moesten zoeken, en dan op 100 m van onze bungalow juist boven het begin van het pad. Echt zo typisch. Goeie call dus van mij om om 5u 30 naar de uitkijktoren te gaan.
Een heleboel nieuwe vogeltjes gezien, andere soorten papegaaien, vliegenvangende kolibries,
... Toen we terugkeerden zag Steven nog een agouti lopen.
Nu staat de miereneter en de pekari nog op ons verlanglijstje. We roepen ze telkens heel stil alsof je een kat roept bv: slothi, slothi, slooothiii... Tot nu toe heeft het al bij elk beestje gewerkt. De jaguar zal wel te hoog gegrepen zijn, maar we blijven volhouden! De aanhouder wint!
Voor de rest hebben we nog een inside joke. Elke keer als het regent en je denkt dat het gaat opklaren, regent het even later nog harder. Als je denkt, nu kan het niet meer harder, dan regent het echt nog harder. Dus als wij denken dat het gaat opklaren zeggen we " volgens ons gaat het nog harder regenen " Ook dat helpt niet... Hopeloos hier.
Vergeten te vermelden dat we gisteren ook nog een giftige slang op het pad tegenkwamen. Gelukkig had de gids hem tijdig opgemerkt. Het was een baby- fer- de- Lance die meer dan 250 cm kan worden. Hij lag opgerold en klaar om als een speer toe te slaan als ie een prooi zag. Gelukkig waren wij niet die prooi. Een aantal jaren geleden liep elke gids met het anti-gif rond maar nu is het nodig dat de dokter je eerst test op allergische reacties, omdat er meer mensen sterven aan de schok van het anti- vergif ipv de slangenbeet zelf. ;-)
Gisteren ( al eergisteren voor jullie) was het een stralende dag met 's middags enkele drupjes. En 1 gigantische, krakende donderslag, letterlijk bij heldere hemel. Net een ontploffing, heel raar. Viel bijna uit mijn hangmat...
Ik heb het gevoel dat die zonnige dagen nadien gewroken moeten worden. Deze nacht onweerde het blijkbaar zo zwaar dat Steven dacht dat ik bij hem in bed zou kruipen van schrik. We hebben nl elk een queen size bed ;-). Maar ik slaap hier als een roosje en heb het enkel zien bliksemen met met oorstopjes in. De regen bleef aanhouden tot 8 uur.
Normaal zouden we al om 7 uur vertrekken voor een trekking door het nationale park corcovado, maar bij regen zie je niet veel vogels. Uiteindelijk zijn we dan om 8 uur vertrokken. Met de jeep naar de ingang, onderweg gestopt voor een witte havik die zijn vleugels liet drogen als een aalscholver. Een laughing Falcon gespot die we enkel gehoord hadden maar nog niet gezien. Van een Zorro- masker gesproken...
Bij een bepaald uitzichtspunt hoorde de gids spider- Monkeys en hij ging op zoek. Even later had hij ze voor de lens van de telescoop! De 4 apen van Costa Rica zien? Check!
De trekking zelf was niet zo geweldig, een wandeling naar een waterval en een lagoon en terug naar boven. De gids vertrouwde op zijn gehoor en ving 2 pijlgifkikkers. Ene rood met blauwe poten, de andere zwart met fluo groene vlekken. Pijlgif omdat ze door de indianen gebruikt werden als gif voor op hun pijlen om dieren te bedwelmen. Ook de benzine- boom kon ons bekoren. De boom heeft een olie -achtigsap waar je elk nat hout mee kan laten branden. Vaak gebruikt door de vroegere bewoners, een tijd zeldzaam geweest, maar nu helemaal terug wegens niet meer nodig.
Om half 12 begon het opnieuw te regenen, het is nu 18 uur en het is blijven gestaag doorregenen. Waarschijnlijk gaat het zo nog wel even door. Vandaag is de eerste dag dat ik baal van de regen ( ja, Rita, I know ) en me stront- verveel. Steven is in zijn nopjes, nog meer rust! Ik heb zelfs kou! In de jungle, stel je voor!
Morgen hebben we hier nog 1 dag. 's Morgens de uitkijktoren op om nog wat beestjes en vogels te spotten en na het ontbijt nog een laatste keer de trails. Het zijn er 3 achtereen maar we hebben er tot nu toe maar 2 gedaan. Als het regent is het onmogelijk, want de klei is hier zo glad. Mijn derde val is ook al een feit. ;-) Met mijn billen in de bladeren, dus geen erg.
Mijn smartphone vindt mijn simkaart niet meer dus geen SMS of bellen meer tot ik thuis in de kast mijn puc- code terugvindt. Steven zijn nieuwe costaricaanse doet het ook, dus we denken dat het vocht toch een invloef heeft.
Dus tip van de dag? Neem je puc- en pincode van je sim mee op vakantie of zet ze ergens online.. Grrr.... Steven is wel nog bereikbaar. ;-)
Steven en ik zijn verdeeld. Onze nieuwe Lodge is eigenlijk een hotel met allemaal uit elkaar staande bungalows. Terwijl het vorige echt een huiselijke sfeer had, ook met de eigenaars ( 70 en 65 jaar) die ons op en top in de watten legde met hun eigen gekweekte fruit en kruiden. Homemade voedsel. Hier is het ook wel lekker maar krijg je ook de gewone dingen bij het ontbijt bijvoorbeeld. Brood hebben we 5 dagen lang slechts 1 keer gekregen, hier is het toastbrood met spek en ei!
Ik vind dit leuker omdat het huisje midden tussen de bomen ligt. Lezen lukt niet, omdat ik constant wil rondstaren. Juist toen we een discussie hadden over het aantal vogels die je wel in de vorige zag, kwam er een groep squirrel monkeys voorbij! Op twee of drie meter afstand stonden wij met open mond te kijken! Springend van tak tot tak, eerst de groten dan de jaarlingen. Toen we dachten dat we ze allemaal gezien hadden, waren de extra jongelingen daar. Zo ongelooflijk schattig! Ze gingen naar hun slaapplaats, een grote palm aan de ingang, dicht bij mensen, ver van roofdieren.
Gisterenavond kregen we een nachtwandeling: een groene leaf- frog met knal, grote rode ogen, een schorpio- spider, een bruine spider zo groot als een handpalm die op beweging afkwam, een leguaan die deed alsof hij een boom was, een hourglas frog, zo klein maar schitterend.
Deze morgen een birdwatching tour: toucans, Scarlet Macaws, groene parrots en parkieten, vliegenvangers en allerlei andere kleine vogeltjes.
Dadelijk gaan we opnieuw rustig de trails doen, we zijn keigoed geworden in stealth te wandelen. ;-) Ben ook blij dat ik een goede wandel conditie heb opgebouwd en dat we de terril zijn op gewandeld anders zou ik het echt wel zwaar gehad hebben. Het tempo van de gids is niet te onderschatten. Met korte mouwen is zweten fijn, dat koelt lekker af. Met lange mouwen en broek een hel. Dan loopt het zweet van je af.
Vocht is hier overal, alles is klam en begint te ruiken na een korte tijd. Het bed waar je in slaapt voelt aan als een natte dweil. Kleren droog krijgen is een hel, dus neem je het maar voor lief. Helaas begint kledij een vieze zweetvoeten- geur te krijgen na een tijd. Ik mis zware Deo! Ik ruik constant mijn kleren. Mss is natte hond dan toch nog beter.
Met de muggen valt het heel goed mee, enkel hier zijn er een paar. Het zijn vooral de iniminie dondervliegjes, een speldenkop groot die verdomd hard bijten. Een lange rok of broek is geen luxe als ze daar zijn, soms ben je uren zonder hen. Maar onze benen en voeten staan vol beten.
Steven maakte me midden in de nacht wakker omdat hij iets voelde kruipen op zijn rug en niet durfde kloppen. Een grote sprinkhaan zat op zijn schouder! Ook heeft hij de eerste echte steek van ons twee in ontvangst mogen nemen. Een wesp was achter zijn hemd gevallen en heeft hem verschillende keren gestoken voor Steven hem plat kon kloppen. Gelukkig zonder al te veel erg.
Ondertussen ben ik nog maar twee keer gevallen. Een eerst keer omdat ik anders de boom moest vastnemen en dat is geen goed idee. Bomen kunnen reuze stekels hebben en wie weet welk beest erop zit. De tweede keer schoof ik voor ik het wist uit in de natte klei en viel met mijn boven rug knal op de rechtopstaande plank die een trapje moest voorstellen. Gelukkig hebben mijn ribben alles opgevangen en niet mijn onderrug. Ander had ik nu een reuze probleem, denk ik. Van mijn rug/ hernia- tachtig gedoe heb ik geen enkele last meer. Enkel in het vliegtuig heb ik een pijnstiller moeten nemen, dus eind goed, al goed.
Na een ontbijt met pannenkoeken werden we in de boot gezet en aan de overkant van de baai afgezet waar de volgende logde- medewerker ons kwam. Ook hier zijn we tot nu toe de enige gasten. De Lodge ligt aan de rand van het regenwoud en onze bungalow er midden in. Een treehouse zonder al te veel trappen deze keer!
) en me stront- verveel. Steven is in zijn nopjes, nog meer rust! Ik heb zelfs kou! In de jungle, stel je voor!
