Ik amuseer mij met het bijeenschroeven van planken (de foto's)
Net zoals je in Africa nooit een drankje mag aannemen waarvan de dop reeds is open geweest koop je beter ook geen doos houtschroeven waarvan het deksel niet meer verzegeld is.
Mijn gereedschappen: Een boormachiene, een schroevendraaier met verwisselbare bits, een elektronische schroevendraaier, een hamer, een winkelhaak, een rol- en een vouwmeter, een cuttermes en een klemschroef (sergeant). Een potlood heb ik geleend van Diana, ik heb een potteke houtlijm en houtschroeven met een platte sleuf want die met een kruiskop zijn hier niet te vinden. Het hout is zeer hard dus moet ik alles voorboren en mijn schroeven even in de vaseline doppen voor ik ze erin draai. Vandaag moet ik me toch een sint-jozefzaag gaan kopen. Alhoewel ik de perfect juiste maten had opgegeven hebben die negers uit de timmerij bij het zagen van mijn hout toch hun vrijheid om niet te moeten nadenken gebruikt om een product af te leveren dat er enigzins op gelijkt van wat ik eigenlijk gevraagd heb. Geen enkele rechte snede en op een paar millimeters verschil keken ze ook niet zo nauw. Met veel schuurpapier en houtpasta zal ik er toch wel iets toonbaars kunnen van maken. Had ik het hout in België in de eerste de beste doe-het-zelf zaak laten zagen dan stond het hele meubel reeds klaar om geschilderd te worden. Toch heb ik me goed geamuseerd. Mary was uit werken en Diana en ik waren alleen thuis. Het meisje heeft me geholpen om af en toe iets beet te houden en heeft de hele dag regelmatig foto's gemaakt van de vordering der werken. Eenmaal werd ik onderbroken door twee heren die op de poort stonden de kloppen en even met mij wilden praten over GOD. Ze hadden het getroffen, ik was in een zeer goede bui en nam rustig de tijd om hun de zwaarste en lelijkste beledigingen naar het hoofd te slingeren en hun godsdienstige vertoning af te schilderen als hypocrisie, bedrog en oplichterij. Toen ik na drie minuten zei dat ze moesten vertrekken waren ze opgelucht. Ze waren banger van mijn toorn dan die van God. Het was een mooie dag.
Om hier een bericht op mijn blog te kunnen plaatsen moet ik gewoon geluk hebben. Meestal valt internet plat net op het moment dat ik een verhaal doorstuur. Dan ben ik alles kwijt en moet ik herbeginnen. Zo ook gisterenavond toen ik wou melden dat mijn planken geleverd zijn. Als je een neger aan 't werk zet en je blijft er niet bij dan lopen ze weg. Mary heeft gisteren heel haar namiddag opgeofferd om bij die gasten te blijven tot ze klaar waren. Om 17u had ik dan uiteindelijk mijn planken. Ik had al direct in de mot dat de zaagsneden er niet al te 'comme il faut' uitzagen maar ik heb niets gezegd, ik was al blij dat ik vandaag aan de slag kon. Voor Usly en alle anderen die het interesseert: Nee, ik begin geen handeltje in doodskisten. Het is absoluut niet de bedoeling om de plaatselijke nijverheid te ondermijnen. Ik ben nu bezig een soortement L vormig bureau te maken zodat onze computers eindelijk eens van de eettafel kunnen en er wat organisatie in dit huis komt. Ik wou dat ik wat Ikea kasten hierheen kon slepen. Hier meubels kopen is gewoon onbegonnen werk. Wat nieuw in de winkels te vinden is is van chinese makelij en als je ertegen blaast stuikt het in. Op straat staan heel wat tweedehandse meubels te koop maar die zijn eigenlijk alleen maar goed om in brand te steken. Er is hier nog heel wat werk aan de winkel en ik blijf ermee bezig. Ik hoef me hier nooit te vervelen. Op hoop van zegen probeer ik dit op het internet te krijgen.
Ik ben al grijs maar ik denk dat ik spierwit of volledig kaal zal zijn als ik terug in België kom. Een kleine 2 weken geleden bestelde ik 26 planken bij de plaatselijke timmerman. Met een tekeningetje erbij. Ik had de maten opgeschreven in cm maar toen dat te moeilijk bleek ben ik naar huis gekomen en opnieuw opgemaakt maar dan in foot en inches. Ondertussen had ik ook hun houtvoorraad gezien en alles aangepast naar hun mogelijkheden. Meteen had ik ook een voorschot van 6000kes (60 euro) betaald. De afspraak was 200kes per foot voor de brede planken en 150 voor de smallere. Een fluitje van een cent dacht ik... ho maar dan had ik toch de mentaliteit van een neger verkeerd door. Ze begrepen niet wat ik kon doen met 26 planken met de opgegeven afmetingen. Hier zeggen: 'that's non of your business' is geen optie. Hier kunnen ze nu echt niets doen zonder er een paar uur over te palaveren. Toen ik vanmorgen ging kijken, in de hoop zo snel mogelijk aan de slag te kunnen, hadden ze nog maar 4 plankskes gezaagd en zelf een constructie gemaakt die ik helemaal niet gevraagd had en de afgesproken prijs verhoogd. Ze waren zelfs mijn originele tekening kwijt. Toen werd ik wel zo verschrikkelijk boos en nam één van die gasten (deze die het best Engels spreekt) mee naar huis. Toen Mary hoorde van het niet naleven van de prijsafspraken werd ze daarover ook heel kwaad en is dat op het bureau (stal) van de baas eens gaan rechtzetten. Voor de rest vind ze ook dat ik te moeilijk doe en de Afrikaanse cultuur moet leren begrijpen en respecteren. Ze heeft de prijs echter wel zwaar naar beneden genegocieerd. Ik heb ondertussen nog altijd geen planken. Wat is er godverdomme moeilijk aan het zagen en schaven van: 6 planken 8feet lang, 1foot breed en 1inch dik 10 planken 28 inch lang, 6 inch breed en 1 inch dik 10 planken 22 inch lang, 6 inch breed en 1 inch dik ??????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????
Zaterdag was bloemplant dag. Eenmaal ik de foto's georganiseerd heb schrijf ik daar wel iets meer over. Gisteren zijn we dan teruggekeerd naar het kurkdroge hete Mombasa. Om stipt 5.15u hebben we de sleutel omgedraaid en zijn we in de gietende regen vertrokken. Naar de normen van de negers hier was het verschrikkelijk koud. Ik ben wel erger gewoon. Het slechtste van de rit kregen we eerst. Het was nog donker, de regen en de wegenwerken. Straatverlichting vind je hier bijna niet en wegsignalisatie al helemaal niet. Soms heb ik het gevoel dat Mary een GPS in haar hoofd heeft. Ze rijdt bijna foutloos op haar doel af. Ok, het is haar geboortestreek maar er is zoveel veranderd sinds ze hier weg is, ja, ze heeft een goed richtingsgevoel. De afstandsgegevens die ik in vorige verhalen gebruikte had ik van horen zeggen en eigen schattingen. Gisteren heb ik tijdens de rit een logboek bijgehouden waaruit dus wel enige andere cijfers naar voor komen. De afstand van Thika tot aan de A109 ( the highway to Mombasa) net voorbij Nairobi bedraagt 41km en daar hebben we precies 1.09u over gereden. Vanaf dat punt hadden we ook geen regen meer en minder wegenwerken. Het werd toen ook al licht. De rest van de reis is vrij vlot verlopen. Het was zondag maar dat doet er in Kenia niet toe, bijna iedereeen werkt op zondag normaal, behalve de officiële diensten en administratie, dus het was wel druk. Het ging goed vooruit. Hier en daar moesten we vertragen voor een school apen die de weg overstak, we zijn maar 3 keer opgehouden door een grote oplegger die op zijn zij lag en een paar die midden op de weg in panne gevallen waren, en natuurlijk in ieder dorp en gehucht de onvermijdelijke monsterachtige speedbumps. We hebben drie plaspauzes ingelast en op de middag in VOI, een dorpje met Safaripark, een uitzonderlijk lekkere en goedkope lunch genomen. Probeer bij ons maar eens 3 porties friet met een grote kippenbout, groentegarnituur en een frisdrankje te krijgen voor de som van 8 euro. Om 15u reden we de parking op van onze dichtstbijzijnde supermarkt om avond eten in te slaan en om 15.30u waren we thuis. We hebben precies 533km gereden in een tijdspanne van 10.30u. De heenreis (bergop) heeft ongeveer 64 L benzine opgeslorpt, de terugreis (bergaf) net geen 30 L. Om 19u kwam de Massai worrier die, sinds de laatste inbraakpoging, 's nachts ons huis bewaakt en hij had geen onregelmatigheden te melden. Vandaag is het " Kenyattaday" een soort onafhankelijkheidsdag en officiële verlofdag. Ik hoop dat de timmerman mijn bestelling klaar heeft want ik wil aan de slag.
Erfeniskwesties, 't is overal ter wereld hetzelfde.
Gisteren heb ik hier de ganse dag werkloos rondgedoold. Het internet van Orange lag plat. Om mijn bankrekening te controleren en mijn GSM rekening te betalen heb ik mijn, in vergelijking toch wel superdure, Vodafone van Belgacom gebruikt want dat werkte wel. Ik zit hier dus, vandaag zaterdag, om 6u 's morgens te schrijven. Het is hier heerlijk koel nu. 's Nachts daalt de temperatuur buiten tot ongeveer zo'n 12 à 14 graden en lopen de negers met dikke truien aan.
Mary en Lisa vertrokken om 8u naar het funerarium waar hun moeder opgebaard lag mij achterlatend met de opdracht ervoor te zorgen dat Diana, Tracy en Regina om 9.30u hun ontbijt achter de rug hadden en klaar waren om naar de begrafenis te gaan. Om half elf kwam Mary ineens mijn kamer in tranen binnen zei iets wat ik niet begreep, pakte me beet en weende nog harder. Toen was ze ineens weer weg ik hoorde haar nog net zeggen: ' one fift is mine!' Elke dag gebeurt er wel iets waardoor ik mezelf vervloek zo'n trage denker te zijn. Het voordeel daarvan is dat ik in panieksituaties meestal de enige ben die het hoofd koel houd, het nadeel is dat de anderen er al lang mee weg zijn vooraleer ik het door heb. Zo ook gisterenmorgen. Pas een half uur later kreeg ik door dat het om de boerderij ging. De ganse dag heb ik hier doodongerust zitten wachten op nieuws. Pas om 22u kwamen ze in het hotel terug. Van Lisa kreeg ik geen praat, de kinderen doken direct het bed in en Mary was op sterven na dood van honger en vermoeidheid. Ze is eerst terug naar beneden gegaan om wat te eten en zich daarna te douchen. Toch iets frisser en beter kwam ze even later bij me op de kamer ( Ze slaapt bij Diana omdat die niet alleen durft te zijn). Veel hebben we niet gepraat. Haar benen deden pijn en ze ziet het niet zitten om vandaag naar Mombasa te rijden. Ik heb voorgesteld om gewoon nog een dag hier te blijven en morgen om 4u fris uitgerust te vertrekken. Met een beetje geluk zijn we dan rond 8u door Nairobi en alle grote wegenwerken en is de rest van de reis één lange rit bergaf en kunnen we rond 15u thuis zijn. Ze is toch een stuk opgeluchter gaan slapen. Straks zien we elkaar aan het ontbijt en kunnen we alles eens rustig onder ogen zien.
Gisteren om 19u gaan slapen en vanmorgen om 2u opgestaan. Ik had me voorzien van wat appels en appelsienen en een doos fruitsap als licht ontbijt. Na uitgebreid te hebben gedouchet en mijn voeten te hebben verzorgd ( mijn stoelgang is ondertussen weer normaal) zijn we om 4.30 vertrokken naar Nairobi Airport. De eerst 30 km verliepen vlot maar dan begon de helletocht. Bijna 60 km langs onverlichte modderwegen vol putten. Om een afstand van 90 km te doen hebben we er 1.45u over gedaan. We mochten van geluk spreken dat de ochtendspits nog op gang moest komen. De vlucht landde, voor de verandering, stipt op tijd en om 7.30u begonnen we aan de terugweg. Toen zaten we wel in de spits en hebben er drie uur over gedaan. Toen we aan het hotel kwamen stond Magdaleen, die met de bus van Mombasa was gekomen, ons al op te wachten. Na een deftig ontbijt, je kan het ook een vroege lunch noemen, zijn de dames met z'n zessen naar Gatuanyaga vertrokken. Ik blijf hier rustig alleen, schrijf m'n blog en ga straks iets drinken op het terras.
Gisteren zouden we 's morgens Mary's zuster Lisa, nichtje Tracy en nog een ander nichtje, afhalen op de luchthaven van Nairobi maar midden in de nacht kregen we bericht dat het vliegtuig met motorpech aan de grond stond in Cairo. Mary had enkel nog een afspraak met de drukker en dan konden we er een dag voor onszelf van maken. Mary stelde voor om de " Chania falls " en het " Blue Post Hotel Animal Park " te bezoeken. Ik had geen enkel bezwaar en wijle weg. Toen we daar arriveerden voelde ik me wel een beetje voor schut gezet want ze was dat al lang van plan. We werden meteen ontvangen door een oude schoolvriendin die duidelijk wist dat we op komst waren. We werden goed ontvangen en kregen een zéér competente gids mee. We waren daar reeds voor 10u s'morgens en eigenlijk was het park nog gesloten voor het publiek. De watervallen die normaal halfdroog staan kolkten nu geweldig tengevolge van de zware regenval de de voorbije nacht. Het rioolwaterzuiveringsstation dat daar ook is kregen we niet te zien maar ik rook duidelijk de geur van chloor. Het was een vrij lange wandeling en ik was een beetje bang voor mijn slechte voeten maar de parkopzichter wist heel boeiend te vertellen in bijna foutloos Engels zodat de tocht ten einde was voor ik het wist. Op de terugweg nog even langs de drukker ( hier kunnen ze werkelijk niets in één keer afhandelen). Het doodsbericht zeer smaakvol en kleurrijk samengesteld leek echter heel veel op een programmablad. De negers hier hebben absoluut geen besef van tijd dus als ze zeggen dat de kerkdienst 1.30u zal duren mag je daar gerust een uur bijtellen en de teraarde bestelling met toespraken en maaltijd schat ik op ongeveer een uur of zes. Mary vindt het niet leuk maar ik ga niet. Een ganse dag in de brandende zon (alhoewel het op deze grote hoogte toch een graad of 5 minder warm is dan in Mombasa) en geen fris drinken en geen sanitaire voorzieningen zou er wel eens kunnen voor zorgen dat de volgende begrafenis de mijne is. Later op dag kwam het bericht dat Lisa deze morgen om 6.45u zou landen.
Mary's geboorteplaats. Het is een lange brede onverharde weg die gisteren nog zeer stoffig was maar nu waarschijnlijk een modderpoel is want het heeft vannacht lang en hard geregend. Het dorp zelf zal ik pas vrijdag zien als ik naar de begrafenis ga. We zijn naar de boerderij van Mary's ouders gereden. 6 hectare wildernis met enkele schamele gebouwtjes waar wij nog geen varkens willen in kweken maar waar zij wel in slapen. De toiletten zijn 2 houten kotjes ( ik ben er niet in geweest) die boven een put staan en als die vol is graven ze een andere en verzetten de kotjes. Elektriciteit is er niet maar ik heb wel 1 waterkraan gezien. Koken gebeurd uitsluitend op hout en dat gebeurd buiten. Variatie in het eten hebben ze daar niet. Een mengsel van een op linzen gelijkende groente en versnipperd geitenvlees wordt gekookt en samen met een deeg van maismeel op een bod in uw handen gestopt. Specerijen en kruiden zijn daar totaal onbekend, evenals bestek. Voor het eten gaat een vrouw rond met een kruik water om de handen af te spoelen en daarna wordt er met de vingers gegeten. Er was daar zeer veel volk, vrouwen en mannen en zeer veel kinderen. Toen wij daar aankwamen was een vrouw de borst aan 't geven en wel twintig andere aan het wassen en koken. De oudere mannen zaten buiten op een bank te filosoferen en de jongere waren de put aan 't graven waar de oude dame uiteindelijk haar laatste rustplaats zal vinden. Ik ben met Emanuel , één van Mary's broers, ook even over de velden gelopen. Als boerenzoon mag ik toch wel pretenderen iets van landbouwgrond af te weten en ik zag donkerrode zware vruchtbare grond. Ik haalde, zoals ik als kind ons pa en de nonkels had zien doen toen ze samen in het land gingen wandelen, een struik aardappelen boven en zag grote stevige knollen, echte frietpatatten. Ze zaaien en planten hier alles door elkaar. Overal mais en daartussen bonen, aardappelen en de fruitbomen. Van de 6 ha wordt slechts een 2000m2 gebruikt. Ik dacht bij mezelf geef die mensen toch een " tuimelaar"( omkeerbare ploeg)en een goed boerenpaard. Radio en televisie hebben ze niet want er is geen elektriciteit ik vraag me af hoe ze hun GSMs opladen want dat hebben ze wel. Omdat wandelen, zeker op deze grote hoogte, mij nogal vermoeide ging ik op de bank tussen de oude mannen zitten. Toen ik vroeg waarom het land niet meer en beter bewerkt werd kwam het antwoord snel: No finances. Ik kreeg meteen een hele uitleg over een regering die naar de lager klasse van de bevolking niet omkijkt en niks doet om de export aan te zwengelen. Op veel punten hadden ze gelijk maar ik heb toch de indruk dat ze zeer apathisch zijn en zelf helemaal geen vechtlust hebben. Ook zijn ze oerconservatief en staan ze heel afwijzend tegenover vernieuwing. Nee hoor, volgens mij moeten we hier geen geld naartoe sturen maar onderwijs en opleiding. Wij moeten geen spitstechnologie naar hier sturen, we moeten geen voedsel sturen maar onderwijs, opleiding, sensibilisering en responsabilisering. Kris Kristofferson zong ooit: " Freedom is just another word for nothing left to loose" Deze mensen hier willen hun vrijheid niet verliezen maar ze willen wel alles hebben... dat kan nu eenmaal niet. Voor wat, hoort wat!
Thika is duidelijk een jongere stad dan Nairobi en Mombasa. De hoofdstraten van de stad ogen in ieder geval moderner en properder vooral door de vele nieuwbouw en de afwezigheid van die foeilelijke kiosken. Eenmaal in de binnenstraten zijn we terug naar af. Ik ben hier pas mijn derde dag veel heb ik nog niet gezien maar toen we naar de grafkistenmaker gingen passeerden we toch een "War Cemetry" waaruit kan opgemaakt worden dat Thika ook een eigen geschiedenis heeft.
In de nacht van woensdag op donderdag is Mary's moeder overleden.
Ik had dit reeds eerder geschreven maar door de steeds maar terugkomende problemen met het internet is dat artikel in het doorsturen verloren gegaan. Ik zit nu in hotel "Coconut Grill" in Thika. Het internet werkt hier stukken beter. Misschien omdat dit een modernere stad is, misschien omdat we hier op grote hoogte zitten. Hoe hoog precies weet ik niet maar het zal toch wel boven de 600m zijn. We wisten al lang dat de oude dame het niet lang meer zou maken Toen het telefoontje donderdagmorgen om 5.25u binnenkwam waren we dus niet verrast. Toch reageerde Mary heel emotioneel. Een half uur lang heeft ze op haar knieën op het bed gelegen onderwijl met haar vuisten op het hoofdkussen kloppend en luidop schreiend. In troosten en bemoedigende woorden ben ik niet goed dus ben ik maar naar de keuken gegaan om het ontbijt klaar te maken. Een half uurtje later was Mary enigzins bekomen en werd ze weer de practische intelligente vrouw die ik gewoon ben. Terwijl zij aan het multitasken was, haar werk regelen en tegelijkertijd de familiale verplichtingen die hier bij een overlijden horen, ging ik gewoon door met de dingen waarmee ik bezig ben namelijk het efficiënter inrichten van het huis. De plannen om naar Thika te gaan werden in die zin veranderd dat we besloten hier te blijven to na de begrafenis. Die is aanstaande vrijdag. We zijn zondag morgen om 5u vertrokken na een heel korte nacht rust. Mary had voor zaterdagavond nog een wake georganiseerd in haar huis voor familie en vrienden in Mombasa. Nicht Magdaleen, de duiveldoetal en steun en toeverlaat van Mary, zorde voor thee en frisdrank. Ik zat op de veranda en speelde een beetje voor portier. Zo'n wake is dus vooral een vrouwen aangelegenheid. Er waren 20 vrouwen en slechts één man. Ik dacht eerst dat hij een soort priester was maar nee de man was ook afkomstig uit Mary's geboortestreek en kende de familie. Eerst de man en daarna enkele vrouwen gaven een redevoering om daarna gezamelijk te gaan zingen. Het hele gebeuren was in het Kiswahili dus ik verstand er geen woord van maar het was ingetogen en de samenzang was echt heel mooi en meerstemmig. Daarna werd er nog wat gekeuveld en om middernacht konden we eindelijk in bed. Om 3.30u liep de wekker af en maakten we ons klaar voor een reis die ik, zowel in positieve als negatieve zin, nooit zal vergeten.
Iedere westerling wordt door allerlei goedbedoelende zielen geinformeerd over het gevaar voor diaree in tropische landen. Ik heb me daar dan ook tegen gewapend en heb twee flesjes enterol pillen mee. Hier zijn de autochtonen zelf bewust van het gevaar dat gebruik kraantjeswater kan leveren en ik heb dus nog nooit problemen met diaree gehad maar wel het tegenovergestelde. Toen ik na mijn bypassoperatie vorig jaar drie weken lang zware antibiotica moest nemen had ik het erg te pakken en heb ik veel Enterol moeten slikken. Heeft dat mijn constitutie veranderd? ik weet het niet maar toen we gisterenmorgen naar Thika vertrokken was ik reeds een week in Kenia en ik had nog niet éénmaal gekakt. Ik had het probleem voelen aankomen en had reeds enkele dagen elke dag een paar appelsienen gegeten. Dat heeft niet mogen baten, ik ben vertrokken met een vol darmstelsel. Met alle ongemak en zelfs pijn vandien. Dat deed mijn humeur absoluut geen goed. Ik denk zelfs dat de twee dochtertjes van Mary's broer John , Lucy 12 en Anne 7 die ook mee reisden, bang waren voor mij. Mary is een zeer voorzichtige chauffeur en draagt zeer veel zorg voor haar wagen, wat hier hard nodig is. VAB of Touring dat bestaat hier niet. Mocht het bestaan dan is de kans dat je binnen de 24u geholpen wordt erg miniem. Een tocht van 750km zou bij ons in West Europa zo'n 6u duren, hier hebben we er 11 over gedaan. Enkel een paar plaspauzes en een kort lunch. Ik had vergeten te zeggen tegen de meisjes nog eens te plassen voor we vertrokken en na 250km moesten we al stoppen, in the middle of nowhere. De auto aan de kant en de meisjes tussen de struiken. Wat ze hier een 'highway' noemen is gewoon een tweevaksweg één vak richting Nairobi en één vak richting Mombasa. De weg loopt door tientallen gehuchten en dorpjes die niet op voorhand worden aangekondigd en daar bezaaid is met massa's snelheidsdrempels van de meest verwoestende soort. In die dorpen staan langs weerskanten van de weg allerlei kiosken met etenswaar en soeveniers en keukengerei. Doordat het verkeer zwaar moet vertragen komen opdringerige verkopers en verkoopsters de weg op om hun waar aan te prijzen. De zondag is blijkbaar ook de dag dat zowat alle godsdienstige verenigingen (en dat zijn er veel) met kramikkege busjes op stap gaan met op de bus allerlei slogans geschilderd in de trant van " God is love of Jesus is my savier " en meer van die onzin. Maar het ergste zijn de vrachtwagens. Van de honderden die we tegenkwamen was zeker 90% zwaar overladen en 99% aan geen kanten in orde met de meest elimentaire technische en veiligheidsnormen. Ik heb een oplegger gezien met drie achterassen waarvan de middelste aan de rechtse kant geen wielen had. De as hing helemaal schuin en één wiel aan de rechtse kant raakte nog nauwelijks het wegdek. De truck was geladen met drie rollen staalplaat. Over de ganse rit hebben we vier politiecontroles gezien die uitsluitend vrachtwagens controleerden maar ze telkens weer lieten doorrijden. Pure corruptie zegt Mary, 'die maken hun maand goed!' Snelheid halen op een goed stuk weg is ook practisch onmogelijk. De tocht is één lange klim. Mombasa op 0m boven de zeespiegel Nairobi 1661 ( zonet opgezocht op internet) De kamions halen ternauwernood 40 per uur en voorbijsteken is moeilijk wegens te veel tegenliggers die naar beneden gaan. Zo'n honderd kilometer voor Nairobi begon het pas echt slecht te gaan. Daar zijn wegenwerken aan de gang. Ze gaan van twee rijvakken vier rijvakken maken... beide kanten tegelijkertijd. Langs de highway liggen met steenslag verharde zijstroken vol putten en gaten. Daar doorheen rijden is eigenlijk waanzin en opschieten doe je ook niet. Door de hoofdstad rijden ( van een ring hebben ze hier nog nooit gehoord) is ook geen lachertje. Bij ons in België wordt overal gewerkt en dat is dikwijls ambetant maar je hebt behoorlijke signalisatie. Niets van signalisatie hier en er zijn hier nog meer werken. Wat Mary cynisch deed opmerken: And here live the President and the Prime minister. De weg van Nairobi naar Thika is al in even slechte staat, 90km lang en op verschillende plaatsen ook wegenwerken. Deze werken worden uitgevoerd onder leiding van Chinezen. Deze pakken het zeer groots aan met nog meer hinder tot gevolg. Om 16.00u arriveerden we in Thika. Daar wist Mary een goedkoop hotelletje ' December Hotel ' 13euro per nacht per kamer. Het was ronduit een slecht hotel zonder ontbijt serice. Onderaan was een feestzaal waar een Karaoke namiddag aan de gang was. De herrie, het vals zingen en het lawaai was onbeschrijfelijk. Mary heeft nog de kinderen van haar broer naar 'Gatuanyoga', het geboortedorp van de familie zo'n 10km verderop, gevoerd en ik ben gaan slapen. Ik werd wakker om 23.10u toen de herrie ophield. Deze morgen zijn we gaan ontbijten in 'The Coconut Grill' Een taverne, restaurant, hotel. Hier is het goed en de prijzen zijn redelijk (15 per kamer per nacht) We hebben besloten hier de rest van de week te blijven.
Het mag dan vier graden vriezen in België hier is het zeer warm. Deze keer heb ik wat gereedschap en een meettoestel meegebracht en gisteren heb ik de plafondventilator die er al jaren werkloos bijhangt weer aan de praat gekregen. Ik had geluk, het zat 'm in het besturingskastje op de muur. Een ladder of een huishoudtrap heb ik nog steeds niet. Ik heb al overal rondgekeken maar nog nergens iets gevonden. Hier gebruiken ze van alles om in de hoogte te geraken, veiligheid daar wordt niet naar gekeken. Waarschijnlijk bestaan hier geen uniforme veiligheidsvoorschriften. In de houtzagerij zag ik een zaagtafel met een motor van minstens 7Kw. Drie losse draden zonder mechanische bescherming en geen aarding. Rechtstreeks starten zonder aanloopvoorschakeling (ster driehoek voor de kenners of frequentiesturing). Telkens als ze dat ding doen draaien gaat in de ganse buurt het licht uit. Het is hier nu kwart voor vijf, over een kwartier staat Mary op. Na de opwinding van de laatste 2 dagen zijn we gisteren heel vroeg gaan slapen. Om vijf voor drie deze morgen sloegen de honden aan. Ik uit bed om te gaan kijken. Er was niets te zien. Ik was toch wakker en moest dringend plassen en ben dan maar op gebleven. Nu is het heerlijk koel en zit ik me hier niet dood te zweten. Zondag gaan we naar Thika het geboortedorp van Mary. Zondagavond overnachten in een hotelletje in Nairobi om maandag op ziekenbezoek te gaan bij haar moeder. Maandagavond dan weer in Nairobi slapen en dindagmorgen vroeg weer naar huis. Ik neem mijn laptop mee maar veel zal ik er niet kunnen mee doen want in Thika heeft Mary's familie nog geen elektriciteit. In ieder geval zal ik een ander deel van Kenia zien en veel foto's maken.
Dinsdag was gewoon een rustige dag zoals 12 in een dozijn maar gisteren liep het even anders. Gisterenmorgen zijn we, Mary, Diana en ik, naar de computerwinkel in de stad geweest omdat ik een kabel nodig had om mijn oude scherm op Mary's computer aan te sluiten. Op de terugweg bij een ijzerwinkel binnen om een doos schroeven en een pot houtlijm om een paar stoelen te herstellen en nog even langs bij de timmerman om hout te bestellen en op maat te laten zagen voor een computerdesk die ik wil gaan maken. Dan naar huis. Het is hier de gewoonte als we thuiskomen om even te trompen en dan komt Alice de poort openen. Omdat het nogal lang duurde stapte ik uit om het zelf te doen. Terwijl ik bezig was kwam Alice de voordeur uitgestormd, poedelnaakt met alleen maar een omslagdoek om. Mary hoorde mij zeggen:' You're naked! ' en dacht dat ik een grap maakte. Ik stapte met mijn kabel de voordeur binnen om direct aan de slag te gaan en hoorde Mary, die langs de keukendeur binnen ging, vragen:' Who's shoes are this?' Een gemompel van Alice maar Mary was ondertussen al doorgestapt en begon ineens te schreeuwen: 'there's a man in Alices room!' Toen ik ging kijken had de man zich verschanst achter de deur maar tegen mijn 105kilo zijn er niet al te veel opgwassen. Ik wou een woordje uitleg maar veel kans heb ik niet gekregen want Mary kwam als een razende furie en witheet van woede de kamer binnengestormd en als ik haar niet had tegengehouden dan was er een ongeluk gebeurd. Die man, hij kon hoogstens 18jaar oud geweest zijn, pakte zijn GSM en wou om hulp bellen maar ik heb hem zijn mobieltje afgepakt. Ik heb hem met zijn klieken en klakken op straat gegooid en alice die nog snel een rok en een bloes had kunnen bijeengrabbelen zonder broek en schoenen ook de straat op. Mary was zo over haar toeren dat Diana het raadzaam vond Mary nicht Magdaleen op te bellen. Die kwam dadelijk naar ons toe en wist Mary te kalmeren. Toen ik hier in september was had ik wel meer opgemerkt dat Alice nogal wat gure vrienden op bezoek kreeg die altijd wel een plausibele uitleg wisten te verzinnen, of het was de vuilnisman, of de meteropnemer. Ik had geen van die mannen echter ooit binnen in huis gezien. Mary, die vast besloten was Alice geen voet meer in huis te laten zetten, begon toen met Magdaleen en Diana Alices kamer uit te mesten. Alhoewel Diana nog 9 jaar moet worden en Alice er 39 is hebben ze dezelfde maten. Ineens kwamen een pak kleren en schoenen boven die Diana kwijt was maar er nooit iets van gezegd had uit schrik om een bolwassing te krijgen. In het bed van Alice vond Mary ook de reserve sleutelring van haar auto met afstandsbediening voor de deuren. In haar portemonee zat meer geld dan ze ooit kon gespaard hebben en in haar kast zat een pak condooms waar een normaal mens 2 levens mee verder kan. Toen we heel die situatie bespraken werden 2 dingen duidelijk: Alice heeft bijna een jaar Mary's huis gebruikt om als hoer te werken wat niet zo moeilijk was want Diana gaat 's morgens om 7u naar school en komt pas om 17u thuis en Mary was ook altijd uit werken. Het verklaart ook waarom op sommig dagen in het huis weinig of geen werk verzet werd en waarom Mary, bij mijn eerste bezoek, zei dat het een luie trien was. Terwijl ik daar was heb ik van die luiheid niet veel gezien. Het moet nogal in haar gat gebeten hebben dat ik daar hele dagen was. Zij moet ook potentiële dieven op de hoogt gebracht hebben van het reilen en zeilen in het huis. Die sleutelring was in ieder geval bedoeld om de auto leeg te plukken. De dieven hebben waarschijnlijk niet geweten dat ze hun handlanger in huis kwijt waren want vannacht zijn ze over de muur geklommen en hebben een pinklicht geroofd. Het alarm is afgegaan maar tegen dat ik uit bed en aangekleed was waren de vogels al gaan vliegen. Ik denk eraan om morgen voor prikkeldraad te zorgen. Vannacht gaan de honden van de buren een oogje in het zeil houden. Ik leg mijn camera klaar en bij de miste onraad maak ik foto's, al was het alleen maar omwille van de flitsen.
Nadat Naomi en Usly me perfect op tijd naar de vlieghaven hadden gebracht begon het nieuwe avontuur al direct met een klein probleempje. Bij het inchecken bleek mijn begage enkele kilo's te zwaar te zijn. Waarschijnlijk omdat ik aan het begin van de rij stond, ze te laat waren begonnen met inchecken en bij overgewicht nogal veel paperassen te pas komen heeft het meisje me toch laten vertrekken zonder een meerprijs aan te rekenen. Ons vliegtuig was te laat teruggekomen uit Shri Lanka dus ons vertrek, voorzien om 21.25 u, werd verlaat naar 22.15u. Ergens een meevaller want het reisschema werd gewijzigd en we zijn eerst naar Mombasa gevlogen inplaats van een tussenlanding te maken op Zanzibar. Tot nog toe is het mijn meest comfortabele vlucht geworden. Het vliegtuig was niet vol en ik had drie zitplaatsen ter beschikking voor mij alleen. Op Mombasa International Airport verging het mij echter slechter. Het douanemeisje vond mijn bagage nogal groot en zwaar en op haar vraag: 'Nothing to declare?' kon ik moeilijk nee zeggen. Ik legde haar uit dat ik een computermonitor en een boormachiene bijhad om mijn Keniaanse vriendin te helpen en wat in haar huis te klussen. Als je gecontroleerd wordt geef ze iets heeft een wijze vriend me ooit eens gezegd. Ik gaf de twee grootste stukken aan en verzweeg al de kleinere spullen die ter bescherming allemaal in kleren en textiel gewikkeld waren. Zijn het mijn mooie blauwe ogen, mijn innemende persoonlijkheid of mijn natuurlijke charme, ze trapte erin en heeft mijn koffer niet verder doorzocht. Met de boormachiene had ze geen problemen, het was om mijn vriendin te helpen. Dat computerscherm zou ook geen probleem geweest zijn als het nieuw was geweest. Bij mij vraag om uitleg antwoordde ze dat nieuw materiaal Kenia vooruit helpt maar dat we er niet moeten aan denken om onze oude rommel hier te dumpen. Ik heb 50euro invoertaks moeten betalen en ben er al bij al goed vanaf gekomen. Een andere Belg kreeg het aan de stok met haar mannelijke collega, hij sprak notabene geen gebenedijt woord Engels en stond te ruziën en te leuteren in gebrekkig Frans. Terwijl ik mijn boete betaalde werd hij afgevoerd naar het kantoor van de luchthavenpolitie. Terwijl ik, eenmaal buiten, drie opdringerige taxichauffeurs aan het afwimpelen was kwam Diana me redden en bracht me naar de auto waar mary op me wachtte. Het was een fantastisch weerzien, ik werd ontvangen als een koning. Hier, in Bamburi, is niet veel veranderd. Ik merk wel dat het huis beter onderhouden word en dat Alice er properder, en gezonder bijloopt en dat ze zich beter verzorgd. Op gebied van voeding zijn ze op hun oude routine teruggevallen, er is hier nog heel wat werk aan de winkel.
Nog 4 dagen en ik ben weer weg; Another 4 days before I leave.
Sinds eergisteren hebben wij hier in dat oude huis weer verwarming. Dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Eerst had de huisbaas geopteerd voor een tweedehandse brander op aardgas geplaatst door een niet geregistreerd chauffagist maar die werd door door de inspectie volledig afgekeurd. Een echte aannemer heeft dan de klus geklaard. Ze zijn ondertussen ook begonnen met het plaatsen van zonnepanelen maar ik zie niet teveel vooruitgang dus als ik vlak voor nieuwjaar terug thuiskom mag ik me weer aan een hoop miserie verwachten. Zoals de titel reeds laat vermoeden zal mijn blog voortaan gedeeltelijk in het Engels geschreven worden. Dit op verzoek van enkele anderstalige vrienden. Eigenlijk zou ik ook een franse versie moeten maken maar ik heb te weinig vertrouwen in mijn kennis van het Frans. Ondertussen ben ik alweer enkele weken met voorbereidingen bezig. Ik heb een reiskoffer gekocht met een capaciteit van 100 liter Dus ik zal moeten rekenen en cijferen om de 25kg niet te overschrijden want nu heb ik echt wel veel ruimte. Mijn vorige trolley woog, eivol, maar 8kg. Natuurlijk gaan er nu minder kleren mee omdat ik het meest noodzakelijke ginder reeds heb achtergelaten. Er gaan nu wel heel wat gewichtiger dingen mee, een flatscreen monitor, een luisprekersetje voor pc, een boormachiene, een electrische schroevendraaier en een kookpot van 7liter. Verder nog wat handgereedschap. Ik heb nogal rondgeneusd in de aanbiedingen van Aldi, Lidl, Hubo en Brico. Een doe het zelf zaak heb ik ginder nog niet gevonden en in de "Hardware stores" zijn ze toch nog enkele jaren achter. Generatoren om elektriciteit te maken hebben ze daar bij de vleet, en veel goedkoper dan hier maar ze voldoen dan ook niet aan onze normen op het gebied van geluidsoverlast en brandstofverbruik. Dan praten we nog niet over de stabiliteit van de geleverde stroom. Veel werken zal ik daar waarschijnlijk toch niet kunnen want Mary's moeder heeft een hersenbloeding gehad en wil same met mij en Diana naar haar geboortestreek "Thika". Ze heeft sinds kort een auto maar het blijft altijd nog een rit van 750km langs gevaarlijke en slechte wegen. Dat wordt een reisje van 4 à 5 dagen. Mombasa is al zeer oncomfortabel en in Thika zijn ze nog meer achter op de tijd. Het wordt dus weer een nieuw avontuur.
Some of my friends asked me to write down my journal in English. The preparations for my new trip to Kenya are in progress. Sunday evening I leave from Brussels Airport to arrive in Mombasa on monday morning. The purchase of a trolley with a capacity of a 100 liters makes it possible to take more luggage with me. I don't need to take lots of clothing because I left most of my clothes behind last time I was there. I need to take some electronic and electric equipment with me and some tools. I don't think I'll be able to work much because Mary's mother had a brainstroke and the plans are to visit her. The distance to "Thika" is about 750km along dangerous and bad roads. Forth and back and a short stay we count on 4 to 5 days. Until now I've never been out of Mombasa and there they are a 100 years behind on our western world and I hear that Thika is even worse. For me it will be like going back to the middle ages but no worries... a new adventure is coming.
Nadat Naomi en Usly me perfect op tijd naar de vlieghaven hadden gebracht begon het nieuwe avontuur al direct met een klein probleempje. Bij het inchecken bleek mijn begage enkele kilo's te zwaar te zijn. Waarschijnlijk omdat ik aan het begin van de rij stond, ze te laat waren begonnen met inchecken en bij overgewicht nogal veel paperassen te pas komen heeft het meisje me toch laten vertrekken zonder een meerprijs aan te rekenen. 
