Deze keer ben ik blij dat ik weer in mijn eigen bed mag slapen. Ik zal wel een extra deken moeten opleggen maar dat geeft niet. De aanhoudende hitte, het stof, het eeuwigdurend lawaai daar wil ik nu voor een tijdje vanaf zijn. Ik weet wel dat ik van een oven naar een ijskelder terugkeer en dat ik daar ook zal afzien maar ik zal toch goed kunnen slapen. De hitte heeft me werkelijk afgemat. De dames zijn vandaag naar de " beach" geweest. Wat heb je daar nu aan? Nog meer zon, nog meer zand en volk en lawaai. Ondertussen heb ik rustig mijn valies gemaakt en een tukje gedaan in de zetel. Vlaanderen ik kom eraan, alive maar niet al te kicking.
De kinderen hebben zich goed geamuseerd. Mary en Magdaleen hadden in de voormiddag een soort donuts gemaakt. Een soort deeg met wat suiker in en daarna gebakken in olie. Kort na de middag zijn Mary en ik dan naar de supermarkt gereden om de bestelde taart af te halen en nog wat snoep. We kregen onderweg nog wat vertraging omdat er een klein accidentje gebeurd was. Bij ons in Vlaanderen zouden we met een stuk krijt of een spuitbus wat lijnen op straat tekenen en de auto's aan de kant zetten maar hier wordt er een hele show opgevoerd. Toen we terug kwamen begonnen de vriendjes al toe te komen en het feest kon beginnen. Rond 21u kwamen de moeders hun gasten afhalen en ook nog een stuk taart mee-eten. Om 22u was iedereen weg. Morgenochtend zullen de vrouwen het huis wel op orde brengen.
Het is hier bijna 9u. De zon staat al enige tijd hoog aan de hemel ongenadig te branden en het is zo goed als windstil. Kerstnacht was een nacht vol muziek. Gelukkig een paar honderd meter van ons bed, geld hebben ze niet maar grote luidsprekers en zware versterkers wel. Ik verfoei de meeste kerstmuziek maar hier geven ze er toch een meer swingende, jazzy draai aan wat het eigenlijk aangenaam maakte. Meestal hoor je hier alleen maar "boenke, boenke" en dat is om hoorndul van te worden. Hier in huis zijn de vrouwen, Mary en Magdaleen, alles in gereedheid aan 't brengen voor het verjaardagsfeest van Diana. Ze wordt 9 jaar. Als de vriendinnetjes, en vriendjes hier zijn wordt het een snoep en toeterfestival.
Maandag kom ik terug naar huis, tenminste volgens mijn reisagentschap gaat alles door zoals gepland. Ikzelf zie er niet veel goeds in want ik ben nu naar het Radio 1 journaal aan het luisteren en daar vertellen ze toch geen hoopgevende dingen over Brussels Airport.
Jullie witte kerst hebben jullie, geniet ervan en van het lekkere eten waar ik zo stilletjesaan begin naar te verlangen.
Dit land hangt ermee aaneen. Ik zie daar de eerste 100 jaar nog geen verandering in komen. Toen we maandagavond thuiskwamen van dat mislukte trouwfeest liep Mary heel boos. Ik dacht dat het mijn schuld was maar gisterenavond kwam het eruit. Toen we nog op dat feest waren hadden de twee mannen op haar lorry gebeld dat ze aangehouden waren door de politie. Er zou iets mis zijn met de ophanging van de truck en ze mochten pas weer vertrekken als ze 5000ksh (50) smeergeld betaalden. Zo'n bedrag is voor sommige mensen hier een weekinkomen. Net als bij ons moet 's avonds om 18u geen bankdirecteur meer bellen om dat op te lossen. Met enige moeite had ze een klant kunnen bereiken die in de buurt woont van dat politiekantoor en die bereid was de som voor te schieten. Al met al was haar winstmarge weg en liep al het werk één dag vertraging op. Terug in Mombasa zijn de mannen met de wagen de garage binnengereden om daar te horen dat er totaal niets fout was. Toen ik Mary daarover vragen stelde antwoordde ze berustend: Zo is het spel hier nu éénmaal, als je niet meespeelt pesten ze je eruit en maken je kapot. De regering is een machteloze marionet van het politiekorps en de geldmaffia. De "Top 6 of Ocampo" is ook al zo'n schandaal. Het internaal gerechtshof in Den Haag dagvaardt 6 hooggeplaatste Kenyanen voor misdaden gepleegd na de verkiezingen van 2007, de zogenaamde "Post Election Violence". Die zes gaan daartegenin. Oplossing: Gisteren hebben ze in het parlement gestemd dat ze zich terugtrekken uit het verdrag van Rome, dat ze in 2005 nog getekend hebben. Sinds enkele maanden hebben ze een nieuwe grondwet en denken nu zelf hun boontjes te kunnen doppen. De regering denkt ook de verkeersveiligheid te verbeteren door de bevolking voortdurend om de oren te slaan met slogans als: geen alkohol in het verkeer, niet GSMmen achter het stuur en al die dingen die wij ook kennen. Zelf doen ze echter nog minder dan niets. Ze zouden die moordende snelheidsremmers menselijk kunnen maken, wegen herstellen, wegmarkeringn aanbrengen en signalisatie plaatsen. Ze hebben hier alles en de hele bevolking zou welstellend kunnen zijn maar zo lang iedereen zijn goesting hier doet komt er uiteraard niets van terecht En geld hierheen sturen heeft geen zin het komt toch in de verkeerde handen.
Het was eigenlijk mijn eigen schuld. Een zonneslag kon het niet wezen want ik loop hier nooit in mijn bloten en draag, als ik buiten ben, altijd een hoed. Toen ik aan dat meubel werkte was mijn rug wel heel licht verbrand dwars door mijn hemd heen. Ik hou absoluut niet van zonnecrème. Die vettige plakkerige troep in combinatie met zweet geeft een zeer onconfortabel gevoel. Nee, voor ik uit Vlaanderen vertrok had ik verzuimd mijn voorraad magnesiumtabletten aan te vullen. Bij mijn laatste bloedonderzoek in UZ Gent was gebleken dat mijn magnesiumgehalte aan de lage kant was en werd mij een magnesiumkuur voorgeschreven. Magnesium is een voedingssupplement en geen geneesmiddel. Het is ook vrij duur. De laatste week begon ik steeds meer last te krijgen van vermoeidheid en spierkrampen, vooral in mijn benen en handen. Gisteren kon ik nauwelijks nog typen. Mary weet een goeie apotheek in het Nyali shopping center, daar zijn we dan naartoe gegaan. Het enige wat we daar vonden was 'Calmagzinc' een brits product met behalve magnesium ook calcium en zinc. Erg is dat niet want het lichaam laat voedingssuplementen dat het niet nodig heeft via de uitscheiding verdwijnen. Thuisgekomen heb ik me vers fruitsap gemaakt en in plaats van drie tabletten er vijf ingenomen. Achteraf een stuk 'papaya' gegeten, dat beschermt de maag en bevorderd de stoelgang. Toen ik vanmorgen opstond voelde ik me al een stuk beter en de krampen zijn bijna helemaal verdwenen. Ook mijn eetlust komt terug. Vanmorgen hoorde ik in 'De Ochtend' op radio 1 dat het weer zachtjes aan 't verbeteren is in België en ik zal dus de strengste winter sinds 1945 niet meegemaakt hebben, tenzij er nog een vervolg op komt. Ik denk dat niemand ginder nog droomt van een 'White Christmas'. Hier is het nog gruwelijk heet en dat duurt nog tot de grote regen komt in Maart. Als ik maandag terug in het land kom wordt het toch zo'n 35° aanpassen.
Maken jullie zich maar geen zorgen, ik ben niet getrouwd. We waren vorige week uitgenodigd om aanwezig te zijn op het huwelijk van Ruth een vriendin van Mary en Ron een Nederlander. Het had mooi kunnen zijn, en dat was het ook voor de autochtonen, voor mij was het trieste vertoning van Hollandse arrogantie en plaatselijke onbekwaamheid. Tegen 14.30u moesten we ons naar 'Severine Lodge', een vakantie resort aan het strand, begeven om de auto's te tooien. Toen liep het al fout. De vrouw die het moest doen kwam te laat en had bloemen en tooisel tekort. Van daaruit moesten we ergens in een ghetto het koppel gaan afhalen. Daar stonden we in de brandende zon te wachten maar het koppel was niet te zien. De vrouw haar familie was er nog niet. Ik vroeg toen aan Mary om terug te rijden naar het restaurant. Daar heb ik me op het terras, in de schaduw, geposteerd met enkele grote ijskoude cola lights. Sinds enkele dagen durf ik geen druppel alkohol meer aanraken. Door de constante grote hitte heb ik last van duizelingen en evenwichtstoornissen. Mijn eten smaakt niet meer en ik leef hoofdzakelijk op fruit en yoghurt. Na een uur kwamen ze er eindelijk door. Ze kwamen het terras aan het strand op omringd door dansende en zingende negerinnen, waaronder enkele hoogbejaarde. Zij een statige, knappe, lange, slanke plaatselijke schone van een jaar of veertig. Hij een kleine schlemiel met een veel te groot kostuum en een stuurs gezicht waar absoluut geen lach op te bespeuren viel. De ceremonie verliep vlot en even later gingen ze foto's maken op het strand. Er was een lange magere kaaskop met veel te grote tanden, waarschijnlijk een vriend van hem, die filmde. Die foto en filmsessie duurde verschrikkelijk lang en de genodigen moesten weeral wachten, geen drankje, geen versnapering. Daarna werd de taart aangesneden en kregen we een aperitiefje. Uitgeholde kokosnoten met daarin een lauwe, niet nader te beschrijven, vloeistof en een rietje. Zeker niet dorstlessend. Ik had me reeds aan een gedekte tafel gezet voor het maal maar daar had ik fout gegokt. Het maal ging door twee verdiepingen hoger langs eindeloze gangen en verschillende trappen op en af. Ik was al doodmoe en ik heb voor het maal bedankt. Ik zei tegen Mary dat zij met haar vriendinnen kon gaan eten en dat ik wel op het terras zou wachten maar dat wou ze niet en we zijn maar naar huis gekomen.
