Thursday we visited the site JUMBA RUINS on Mombasa north coast 4km outside the village Mtwapa. The original name of the site is: Jumba La Mtwana wich means: the large house of the slave. It would lead me too far to tell the whole story therefor I recommend to visit following website: http://www.africanmeccasafaris.com/kenya/mombasa/excursions/jumbaruins.asp
Donderdag bezochten we de site JUMBA RUINS op de noordkust van Mombasa 4km buiten het dorpje Mtwapa. De oorspronkelijk naam van deze ruine is : Jumba La Mtwana wat het grote huis van de slaaf betekent. Het zou me te ver leiden de ganse gescheidenis rond deze site te vertellen daarom verwijs ik jullie door naar de website. http///www.africanmeccasafaris.com/kenya/mombasa/excursions/jumbaruins.asp
Christine is dreaming of having an own house one day. Tired of living in a house where she almost has no space and has to share toilets with the neighbours and no bathing facilities she already bought a plot wich will be definitly hers when she's finished paying for it. It's situated on a hill surrounded by a floodingzone of the Indian ocean. The place is called "JUNDA" area of Kisauni in Mombasa. We went there in a tuk tuk and that was a very hard and slow trip. I certainly would not advice somebody to go there in an ordinary car. The roads are in a very bad shape. A strong four wheel drive is recommanded. Nevertheless, it's an idyllic place with a fantastic view. The orriginal owners of the place still live there in houses build with mud and red soil and covered with coconut leaves. There's no running water or electricity. Since the city counsel has started to develop the area fresh (not drinkable) water and electricity are only a few hundred meters away. You can extend those supplies on your own expense. The development of the area goes, like everything in Kenya, very slowly but when it's finished Christine's ground will be worth ten times more than what she will have payed for it.
Christine droomt al jaren van een eigen huis. Ze is het moe om te leven in twee kleine kamertjes in een huis waar ze het sanitair moet delen met de buren en waar geen badkamer is. Ze heeft een stuk grond gekocht dat het hare zal zijn eenmaal het volledig is betaald. Het ligt op een heuvel omgeven door overstromings gebied van de Indische oceaan. De plaats noemt "JUNDA" area of Kisauni in Mombasa. We zijn er naartoe gereden in een tuk tuk wat mij soms een levensgevaarlijke onderneming leek te zijn. De toestand van de wegen is zo slecht dat het af te raden is daarheen te gaan in een gewone auto. Het beste neem je een stevige fourwheel drive. Niettemin, het is een idillische plaats met een geweldig uitzicht. De originele eigenaars wone daar nog steeds in hun huisjes gebouwd met modder, rode aarde en bedekt met cocosbladeren. Er is geen stromend water of elektriciteit. Sinds het stadsbestuur begonnen is met de onwikkeling van het gebied zijn die voorzieningen maar een paar honderd meter verwijderd. Zoals alles in Kenia, gaat die ontwikkeling zéér traag vooruit maar als ze klaar zijn zal Christine's perceel tien maal meer waard zijn dan hetgeen ze er nu voor betaalt.
You can call it nostalgia but I was very surprised to find a café here with the name "Cheers" carrying the same logo as the famous "Boston Cheers" we know from the tv series. This one here is a German version. Most of the clients are german, in the decoration are different flags referring to Germany. A big flatscreen tv is set on ZDF and brings only German programs and German news. One of the attractions of the café are the prostitutes. They sit there all around the café consuming nothing until they are invited by a man. Some of them are even so frank that they don't wait for an invitation but join a man who's alone the minute he walks in. Even I am not safe for those women. Unless I never go there without Christine, they wink at me and try to attract my attention. Christine and I often go there to have a late lunch. The food is not High Cuisine and a bit on the fatty side but it's eatable and cheep. They do the best they can to immitate the German, French and Italian kitchen.
Je kan het nostalgie noemen maar ik vond hier een café met the naam "Cheers" dat het zelfde logo voert als het "Boston Cheers" dat we kennen van de tv serie. Hier is het Duits geinspireerd. De meeste klanten zijn duitsers wat duidelijk te merken is in de decoratie van het café. Een grote flatscreen tv is afgesteld op ZDF en brengt uitsluitend duitse programma's waaronder vell nieuws. Een aantrekkingspool van het café zijn de prostitués. Ze zitten verspreid in de gelagzaal en consumeren niets totdat ze uitgenodigd worden door een klant. Sommigen zijn zo doortastend dat ze een uitnodiging niet eens afwachten en een man alleen vervoegen zogauw hij binnenkomt. Zelfs ik, die altijd vergezeld is van Christine, ben niet veilig. Ze knipogen naar mij en proberen mijn aandacht te trekken. Meestal gaan Cristine en ik daarheen voor een late luch. Het is geen "Haute Cuisine" en een beetje aan de vettige kant maar eetbaar. Ze doen hun best om de Duitse, Franse en Italiaanse keuken te immiteren.
Yes indeed, it's my fourth day here and it feels like I arrived yesterday. The hotel is simple but good and clean. Only the breakfast service is a bit disappointing. What can a man expect for 18 euro per night, breakfast included for 2 persons. De rooms are small but Christine and me don't need more. In the morning we have breakfast on the terrace, in the evening we take a light supper in our room (takeaway). We have lunch on the place where we are at lunchtime. We need that room only to sleep and wash.
Inderdaad ik ben hier al de vierde dag en het is alsof ik pas gearriveerd ben. Het hotel is eenvoudig maar netjes. Het ontbijt laat een beetje te wensen over maar wat kan je verwachten voor 18 euro per nacht voor 2 personen ontbijt inbegrepen. 's Morgens nemen we ontbijt op het terras en 's avonds nemen we een lichte maaltijd van de zaak hiernaast. Lunchen doen we op de plaats waar we ons op dat moment bevinden. We hebben onze kamer enkel nodig om te slapen en ons te wassen.
Maandag veilig geland op Moi International Airport Mombasa. Er is hier nog niet veel veranderd, het internet is nog steeds onbetrouwbaar. Monday safely landed landed on MOI international airport Mombasa. Nothing changed much since my last visit here. The internet is still unreliable.
Toen ik de laatste keer naar huis moest komen heeft Mary geprobeerd om me tegen te houden. Het heeft me zeer veel overredingskracht en 20 euro gekost om mij naar het vliegveld te voeren. Eigenlijk was het haar helemaal te doen om mijn financiele bijdrage aan haar kleine gezinnetje. Mijn laatste verblijf in haar woning heeft me in totaal 700 euro gekost, de reiskosten niet inbegrepen. Met dat geld heb ik hout, schroeven, lijm en vernis gekocht om een hoogst noodzakelijk meubelstuk te maken en hebben we met z'n allen een ganse maand gegeten en met de auto gereden. De reis naar Thika, voor de begrafenis van haar moeder, heeft hotel inbegrepen 250 euro gekost. Voor die begrafenis heeft ze haar bedrijf verwaarloosd en daar kwam natuurlijk een weerslag van. Ze wou per sé de "godmother" van de familie zijn en tonen dat zij de sterkste is. Ze is een zeer trotse vrouw en wilde haar falen absoluut niet toegeven. Naarmate de dag van mijn vertrek naderde voelde ik meer en meer dat ze in financiele verlegenheid kwam te zitten maar ze zei niets. Toen ze merkte dat ik bij het maken van mijn valies al de kleren inpakte die ik daar bij mijn eerste reis had achter gelaten (T shirts en shorts die ik hier nooit gebruik) voelde ze dat ik niet meer zou terugkomen en toen barste de bom. Enerzijds beschuldigde ze mij ervan een profiteur te zijn maar anderszijds wou ze me niet laten gaan. Ondertussen zijn de plooien min of meer gladgestreken maar ik heb mijn vertrouwen verloren. Ze heeft Diana op een kostschool in Nairobi geplaatst en woont nu heel alleen in dat grote huis. Ik heb nog contact met haar via yahoo chat maar ze heeft blijkbaar geen webcam meer en ik kan dus niet zien of ze werkelijk nog in datzelfde huis woont en als ze nog werkt met haar eigen computer die ik helemaal in orde heb gesteld. Bij mijn volgende reis ga ik toch eens een tuktuk huren en een verrassingsbezoekje brengen.
Zondag 13 maart vertrek ik weer voor 14 dagen. Tussen begin april en half september kost het vliegtuig meer dan mijnen bruinen kan trekken. Deze keer is het de bedoeling om in een zeer goedkoop hotelletje te logeren. Voorlopig denk ik dat het het "Royal Comfort Hotel" wordt in Mombasa North Coast vlakbij Bamburi waar ik de weg reeds ken. Volgens mijn informatie zou dat 18 euro per dag kosten ontbijt inbegrepen. Het is dichtbij de kust en op wandelafstand van "Nakumatt Nyali" een groot shopping center. Ook deze keer zal ik een plaatselijke dame aan mijn zijde hebben. Ze heet "Christine" en is administratief medewerkster van een polytechnische hogeschool in Mombasa. Ik ontmoette haar op het internet een paar dagen nadat ik mijn reis had geboekt en zij heeft een deel van haar jaarlijks verlof opgenomen om mij te vergezellen en te begeleiden op mijn tochten. Het wordt een korte reis waarvan ik hoop iets meer van Mombasa en Kenia te zien en minder betrokken te worden in de aangelegenheden van één familie.
Het enige wat mij nog rest te doen hier is mijn valies pakken. Ik ben klaar voor een nieuw avontuur.
Weer thuis! Om 20.10 u geland op Zaventem, daar waren problemen met de bagageband, maar gelukkig niets kwijt. Dochter Naomi en schoonzoon Koen waren op de afspraak en om 22u thuis. Hier is niks kapotgevroren en de chauffage doet het goed, de 4°C bij aankomst zijn ondertussen reeds 20°C en internet en digitale televisie doen het normaal. Mijn dochters hebben ervoor gezorgd dat ik iets te eten heb ( en zij weten wat ik lekker vind ). Veel dank Naomi, Usly en Koen en Iris voor de heerlijke soep. Nog even genieten van old time British comedy met ' Hi-De-Hi en dan eens zeer hard slapen.
Deze keer ben ik blij dat ik weer in mijn eigen bed mag slapen. Ik zal wel een extra deken moeten opleggen maar dat geeft niet. De aanhoudende hitte, het stof, het eeuwigdurend lawaai daar wil ik nu voor een tijdje vanaf zijn. Ik weet wel dat ik van een oven naar een ijskelder terugkeer en dat ik daar ook zal afzien maar ik zal toch goed kunnen slapen. De hitte heeft me werkelijk afgemat. De dames zijn vandaag naar de " beach" geweest. Wat heb je daar nu aan? Nog meer zon, nog meer zand en volk en lawaai. Ondertussen heb ik rustig mijn valies gemaakt en een tukje gedaan in de zetel. Vlaanderen ik kom eraan, alive maar niet al te kicking.
De kinderen hebben zich goed geamuseerd. Mary en Magdaleen hadden in de voormiddag een soort donuts gemaakt. Een soort deeg met wat suiker in en daarna gebakken in olie. Kort na de middag zijn Mary en ik dan naar de supermarkt gereden om de bestelde taart af te halen en nog wat snoep. We kregen onderweg nog wat vertraging omdat er een klein accidentje gebeurd was. Bij ons in Vlaanderen zouden we met een stuk krijt of een spuitbus wat lijnen op straat tekenen en de auto's aan de kant zetten maar hier wordt er een hele show opgevoerd. Toen we terug kwamen begonnen de vriendjes al toe te komen en het feest kon beginnen. Rond 21u kwamen de moeders hun gasten afhalen en ook nog een stuk taart mee-eten. Om 22u was iedereen weg. Morgenochtend zullen de vrouwen het huis wel op orde brengen.
