Drie heerlijke weken bij een fantastische vrouw en een uitermate aangenaam dochtertje. Ook Alice die nu nog de schotels van mijn laatste kookexploot staat af te wassen heeft goed voor me gezorgd. Morgenvoormiddag om 10.50u stijg ik weer op richting kil, koud door betuttelaars geregeerd België. Ik kom terug, de zon en warmte zijn hier gratis en een euro is hier vier keer meer waard. Kenia, ik kom terug. Hier zie je nog kikkers en zag ik voor het eerst een echte salamander door de tuin lopen. In december hoop ik hier appelsienen en limoenen te kunnen plukken van de bomen in Mary's tuin. Vandaag heb ik voor het eerst papaja gegeten uit de tuin van de buurman. De cocosnoten kunnen eerstdaags ook uit de bomen vallen en de mango's zijn op de markt spotgoedkoop. Ik kom terug.
Gisteren zijn we met de tuktuk toch nog even naar de supermarkt geweest. Ooit zullen hier eens veel ontslagen vallen. Drie man aan de kassa om één karretje te behandelen. Eén om alles op de band te zetten die niet draait alles moet doorgeschoven worden. Eén die alles intikt op een computerklavier, het ticket uitprint en het geld ontvangt. Eén om alles in plastiekzakken te vullen, glazen flessen worden nog eens in een oude krant gedraaid, en terug in het karretje te zetten.
De foto is bar slecht omdat Mary aan mijn arm stond te rukken, ze was bang dat ik de veiligheid op mijn dak zou krijgen.
Mary moet werken vandaag. Eén of andere legercommandant heeft beslist dat er vandaag verse cabbages moeten geleverd worden dus Mary is om halfzes vertrokken naar de veiling. Het gaat om 500 stuks die toch al gauw zo'n 2 tot 3kg per stuk wegen. Ze worden besteld, geleverd en afgerekend per stuk maar het gewicht moet ook vermeld worden. Voor dit transport huurt Mary een andere vervoerder in want haar lorry vertrekt deze morgen naar Nairobi met een paar duizend kilo mais en komt maandagmorgen terug met eieren. Mombasa - Nairobi zo'n 650km enkele reis langs een "Highway" die bij ons, wegens te slechte staat, voor alle verkeer zou gesloten worden. Bij mijn aankomst hier schreef ik dat alle negers grote luiaards zijn. Daar was ik dus fout. Die luiaards zijn er wel en duidelijk zichtbaar in het openbaar leven. Er wordt hier wel degelijk zeer hard gewerkt maar op een andere manier dan bij ons. Time is money is bij de meesten hier nog niet doorgedrongen. Zeer veel wordt hier nog met de hand gedaan, iedereen heeft zijn specifieke taak en gaat daar niet buiten. Rationeel denken zit er niet in. Om een plank vastgenageld te krijgen moet je hier vier man hebben. Eén die de plank aanbrengt, één die ze op haar plaats houdt, één die de nagels aangeeft en één die ze erin klopt. Het is zaterdagmorgen en ik zou me mogen uitslapen ( eigenlijk mag ik me elke dag uitslapen) Diana moet niet naar school en er zijn geen verplichtingen. Ik ben gewoon om maar 7 uur per nacht te slapen, tengevolge van mijn diabetes moet ik om de twee uur opstaan om te plassen dus elke dag zo rond een of 5 sta ik op. Thuis ga ik veel later slapen maar hier kan het TV aanbod me niet boeien dus na het Journaal van 9 uur kruip ik er dus meestal in. Voor slechte slapers moet dit hier de hel zijn. Elke morgen om halfvijf beginnen hier de imans vanuit hun minaretten te zingen. Tot dusver heb ik er vier geteld en als de wind goed zit hoor ik ze alle vier. Je zou voor minder je godsdienst afzweren. De middeleeuwen zijn hier nog niet voorbij. Denk gewoon de GSM's weg. Ze hebben hier geen nagel om aan hun gat te krabben maar dat stukje moderne techniek hebben ze allemaal. Zelfs onze meid, ze verdient maar 30 euro per maand die ze hoofdzakelijk spendeert aan "belwaarde". Ik geef haar soms eens een halve of een hele euro speelgeld om boodschappen voor me te doen, dat geld is een uur later verswunden en ik hoor haar bellen. Ik stuurde haar gisteren om 5 pakjes sigaretten ( 1 per pakje van 20) toen ze terugkwam vertelde ze Mary dat men haar had gevraagd of zij ze doorverkocht. Hier kan je sigaretten per stuk kopen. Hier om de hoek is een winkeltje ( 2 vierkante meter) waar ik zelf eens een pakje sigaretten ging kopen. De winkelier (?) begreep niet wat ik wilde, ik wees een stapel met pakjes sigaretten aan en stak 1 vinger op. Hij graaide onder zijn toonbankje en haalde 1 stinkstokje boven. Hij had het er zeer moeilijk mee dat ik een heel pakje wilde want daarmee was één derde van zijn voorraad op. Hier op die straatmarkten kun je alles per stuk kopen. Een stukje sugarcane (suikerriet) is ook zo iets. 10cm lang en je kan er een halve dag lopen op kauwen. Die zich geen kauwgom kan veroorloven koopt een stuk suikerriet. Op kruispunten van de straten lopen verkopers rond die de autobestuurders zakjes suikerriet en appelen proberen te verkopen. Alleen water is nog niet per druppel te koop. Bedelaars zie je overal waar veel volk komt vooral aan de ingangen van de supermarkten maar dat zie je bij ons in Sint Amandsberg ook. Ik wil douchen. Ik hoor Alice met water bezig. Donderdag is de watertoevoer uitgevallen en tot gisterenmorgen zijn we rondgkomen met onze voorraadtank die op het dak staat. Alleen de keukenkraan zit rechtstreeks op het net alle andere kranen moeten via de tank. Alice heeft dus kraantjeswater maar de druk is zo laag dat het nog uren kan duren tot het water in de tank op het dak geraakt. Ik zal me dus uit een emmer moeten wassen.
Dat betekent hier goeiedag. Ik was een poging aan 't ondernemen, vorige zaterdag, om Kiswahili te leren ( Ik vrees dat dat nooit zal lukken) toen een jongedame Diana's haar kwam doen. Zwarte meisjes en vrouwen zijn, wat hun haar betreft, nog gekker dan de onze. Het vorige kapsel uitkammen, haar wassen en nieuw kapsel steken, 2 uur werk. Het eindresultaat is wel mooi natuurlijk maar ik denk dat het niet zo gezond is voor hoofd en haar. Oudere vrouwen zijn soms bijna kaal maar je ziet het niet want pruiken en haarextensies zijn hier net zo normaal als dagelijks eten en drinken. Lap de stroom valt uit, gelukkig zit er een batterij in mijn laptop, anders moest ik herbeginnen.
Na het harde boekhoudkundig werk in de voormiddag zijn Mary en ik in de namiddag naar de supermarkt geweest met de ' matatu '. Het is me al opgevallen dat het tussen 13 en 15u menselijk rijden is in die oncomfortabele busjes. Het zijn de kalmste uren van de dag, ook de heetste. Omdat ik die martelgang zo weinig mogelijk wens te ondergaan hebben we genoeg voedsel en drank ingeslagen om rond te komen tot ik maandag moet vertrekken. Dan huur ik nog eens de auto en kunnen Mary en Diana in het terugkeren van het vliegveld nog eens een voorraad voor een ganse week inslaan. Alhoewel Mary een afstammeling is van de " KIKUYU" eet ze liever rijst dan aardappelen. De Kikuyu zijn echter aardappeleters. Ze hebben hier heel mooie grote lekkere aardappels te vergelijken qua smaak en bloemigheid met onze bintjes. Ze kunnen hier ook lekkere frietjes maken maar de manier waarop is nog vooroorlogs. Een friteuse heb ik hier nog niet gezien, zelfs niet in de grote supermarkt waar ze een zeer ruim aanbod hebben van 'Philips' , jaja, huishoudtoestellen. Gisteren was het dus kip met rijst. Ik heb Mary reeds geleerd om een goeie tomatensaus te maken gisteren heb ik de kip aangepakt. Ik kon ze niet ontdooien in de microgolf want toen ik wou beginnen viel de stroom uit. Ik wou al lang iets doen met dat houtskoolkacheltje. Hier koken ze een kieken eerst, om ze daarna in stukken te snijden en te bakken. Meestal zijn ze daarna zo taai als caoutchouk. Ik heb de kip gewoon twee uur laten braden in een gesloten pot flink gekruid ( helaas de kipkruiden van bij ons kennen ze hier niet) en een grote geut olijfolie. Het is een succes geworden, rondom rond mooi bruin, binnenin spierwit vlees en het kwam makkelijk van de beentjes en het was sappig.
Gisteren viel het Mary op dat hier de laatste dagen meer vrouwen voorbij lopen. Mij was het nog niet opgevallen. Natuurlijk ben ik ook nog niet vertrouwt met het normale verkeer in dit straatje. Er loopt hier vanalles rond, vrouwen in burka's, gewoon gesluierde, jonge met décolleté's op hoge hakken, Maasai met een last op hun hoofd. Veel vrachtwagens met materiaal voor de nieuwe wijk hier een eindje verder, er passeren hier geiten en koeien, kortom het hele scala van gewone en wondere dingen die deze grote stad rijk is. Mary begon op de ongewone vrouwelijke belangstelling te letten nadat ze op de markt, door een een paar verre bekenden, ineens werd gevraagd me eens meer mee te nemen en mij aan hen voor te stellen. Het huis is volledig omheind en aan de straatkant hebben we zelfs een betonnen muur met een stevige ijzeren poort. de meeste huizen hebben dat hier. Tot op heden heden heb ik nog niets ondervonden van poging tot inbraak maar de schrik zit er hier goed in. De ramen van de huizen zijn behalve het onvemijdelijke muggengaas allemaal voorzien van tralies en de deuren van stevige grendels. Ons huis heeft behalve gewone naar binnen draaiende houten deuren ook zware naar buiten draaiende metalen deuren. Dat komt waarschijnlijk omdat het vroeger een schooltje is geweest en 's nachts altijd verlaten was. Nu ik er ook op let, als ik op het terras zit, zie ik geregeld kinderen en vrouwen op straat staan springen om toch een blik over de muur te kunnen werpen. Pas als ik mijn camera bovenhaal stuiven ze weg. Mary en ik zijn nogal gesteld op onze privacy en hopen dat dit snel overgaat.
Eergisteren en gisteren ben ik bezig geweest om een eenvoudig boekhoudingsprogrammaatje te schrijven. Vandaag heb ik alles op haar computr gezet en bu is ze aan het oefenen. Ze heeft alleen ervaring met emailen en chatten en ik heb heel wat werk gehad om haar computer te vereenvoudigen en haar een pak shortcuts te leren maar ze begint het te snappen. Ze doet haar best. Als voorbeeld heb ik vorig jaar ingevuld, heb ik haar geholpen bij het invullen van de eerste 3 maanden van dit jaar en nu is ze alleen bezig. Ik blijf in de buurt om af en toe eens te controleren maar het gaat goed. Ze verschiet ervan hoeveel rekenfouten ze in haar handgeschreven boeken heeft. Zoveel maal zoveel = zoveel, een computer kun je geen leugens wijsmaken. Een geluk dat hier geen belastingscontroleurs komen.
Elke dag luister ik een uurtje, via internet, naar de ochtend op Radio één. Zo blijf ik toch op de hoogte van de belangrijkste gebeurtenissen in België. De politiek zit ginder nog steeds muurvast en het weer is er voor de tijd van het jaar vrij goed. De politiek hier zit ook muurvast. De politie wil zich organiseren in een vakbond, bepaalde bevolkingsgroepen schreeuwen om een sociaal zekerheidsstelsel naar europees model maar willen niet officieel werken en belastingen betalen. Dit land telt 38 miljoen inwoners waarvan naar schatting 10 miljoen mensen werken maar er zijn er maar 2 miljoen officieel ingeschreven. Waar gaat een regering hier het geld halen om in de eerste plaats voor een goede gezondheidszorg te zorgen. Ik ben voor Mary een boekhoudingsprogrammaatje aan 't schrijven. Heel simpel, aankoop, verkoop, kosten truck en personeelskosten, optellen en aftrekken en klaar is kees. Practisch iedereen is hier zelfstandig. Mary leeft van al die zelfstandigen, de straten staan hier vol met kiosken ( kramen) en veel daarvan worden door haar voorzien van fruit en groenten. Alles wordt betaald met cash geld en veel papierwerk komt er niet aan te pas. Mary's voornaamste kantooruitrusting is haar GSM. Daarop ontvangt en doet ze bestellingen, houdt ze contakt met klanten en leveranciers en personeel. Eénmaal per week moet ze naar een vergadering op haar bank en de maandag en vrijdagmorgen om 6u is ze op de groenten en fruitveiling. Tweemaal per week gaat er een lading Mais naar Nairobi en komen er eieren terug. Ze wil hogerop ze levert zelfs aan het leger. Toch een staatsinstelling, maar geschreven kontracten of facturen... ho maar. Ik weet dat er hier veel moet veranderen als dit land welvarend wil worden maar toch is dit hier voor mij de hemel op aarde. Met mijn euro kan ik hier vier keer zoveel doen als in België en heb ik geen last van regelgeverij en betutteling. Hier ben ik echt een vrij man. Overal word ik geholpen. Dat was in het begin nogal moeilijk. In de supermarkt aan de kassa mag ik niet zelf mijn boodschappen in zakken steken in het karretje zetten en tot aan de auto voeren en een leeg karretje terug naar de ingang brengen is al helemaal uit den boze. Dat is broodroof, daar hebben ze personeel voor. Overal is personeel voor, een geldtransport niet 2 of 3 begeleiders maar een stuk of zeven, twee met mitrailleurs en de rest met wapenstokken en messen. Overal zijn hier trouwens veiligheidsagenten gewapend met stokken. De temperatuur daalt hier uiterst zelden onder de 20° en zweeft meestal tussen de 22° en op het heetst van de dag soms eens 34° maar de zeewind, die meestal uit het zuiden komt, maakt het aangenaam.
Volgende week maandag moet ik naar huis komen en ik heb absoluut geen goesting. Weer alleen in dat natte koude land op een somber studiootje en niets omhanden terwijl ik me hier nuttig kan bezighouden. Bezighouden is het juiste woord niks moet, veel kan en er is geen haast bij. Ik moet alleen het nodige geld vinden om mijn bezittingen in een container hierheen te te sturen en ik ben weg. Mijn gereedschap mis ik het meest. Nu ben ik mijn handen af en er is zoveel dat ik kan doen ( lees: laten doen onder mijn toezicht)
Ik ben nogal een zweter, vooral van mijn hoofd kan het zweet er in beekjes afstromen. Vanmorgen vroeg ik Alice om mijn hoofdkussen te wassen. Toen ik deze namiddag een tukje wou doen was het natuurlijk nog niet droog, ondanks de brandende zon.
Drie heerlijke weken bij een fantastische vrouw en een uitermate aangenaam dochtertje. Ook Alice die nu nog de schotels van mijn laatste kookexploot staat af te wassen heeft goed voor me gezorgd. 
Dat betekent hier goeiedag. Ik was een poging aan 't ondernemen, vorige zaterdag, om Kiswahili te leren ( Ik vrees dat dat nooit zal lukken) toen een jongedame Diana's haar kwam doen. Zwarte meisjes en vrouwen zijn, wat hun haar betreft, nog gekker dan de onze. Het vorige kapsel uitkammen, haar wassen en nieuw kapsel steken, 2 uur werk. Het eindresultaat is wel mooi natuurlijk maar ik denk dat het niet zo gezond is voor hoofd en haar. Oudere vrouwen zijn soms bijna kaal maar je ziet het niet want pruiken en haarextensies zijn hier net zo normaal als dagelijks eten en drinken. 
Na het harde boekhoudkundig werk in de voormiddag zijn Mary en ik in de namiddag naar de supermarkt geweest met de ' matatu '. Het is me al opgevallen dat het tussen 13 en 15u menselijk rijden is in die oncomfortabele busjes. Het zijn de kalmste uren van de dag, ook de heetste.
Gisteren viel het Mary op dat hier de laatste dagen meer vrouwen voorbij lopen. Mij was het nog niet opgevallen. Natuurlijk ben ik ook nog niet vertrouwt met het normale verkeer in dit straatje. Er loopt hier vanalles rond, vrouwen in burka's, gewoon gesluierde, jonge met décolleté's op hoge hakken, Maasai met een last op hun hoofd. Veel vrachtwagens met materiaal voor de nieuwe wijk hier een eindje verder, er passeren hier geiten en koeien, kortom het hele scala van gewone en wondere dingen die deze grote stad rijk is. 
