You can call it nostalgia but I was very surprised to find a café here with the name "Cheers" carrying the same logo as the famous "Boston Cheers" we know from the tv series. This one here is a German version. Most of the clients are german, in the decoration are different flags referring to Germany. A big flatscreen tv is set on ZDF and brings only German programs and German news. One of the attractions of the café are the prostitutes. They sit there all around the café consuming nothing until they are invited by a man. Some of them are even so frank that they don't wait for an invitation but join a man who's alone the minute he walks in. Even I am not safe for those women. Unless I never go there without Christine, they wink at me and try to attract my attention. Christine and I often go there to have a late lunch. The food is not High Cuisine and a bit on the fatty side but it's eatable and cheep. They do the best they can to immitate the German, French and Italian kitchen.
Je kan het nostalgie noemen maar ik vond hier een café met the naam "Cheers" dat het zelfde logo voert als het "Boston Cheers" dat we kennen van de tv serie. Hier is het Duits geinspireerd. De meeste klanten zijn duitsers wat duidelijk te merken is in de decoratie van het café. Een grote flatscreen tv is afgesteld op ZDF en brengt uitsluitend duitse programma's waaronder vell nieuws. Een aantrekkingspool van het café zijn de prostitués. Ze zitten verspreid in de gelagzaal en consumeren niets totdat ze uitgenodigd worden door een klant. Sommigen zijn zo doortastend dat ze een uitnodiging niet eens afwachten en een man alleen vervoegen zogauw hij binnenkomt. Zelfs ik, die altijd vergezeld is van Christine, ben niet veilig. Ze knipogen naar mij en proberen mijn aandacht te trekken. Meestal gaan Cristine en ik daarheen voor een late luch. Het is geen "Haute Cuisine" en een beetje aan de vettige kant maar eetbaar. Ze doen hun best om de Duitse, Franse en Italiaanse keuken te immiteren.
Yes indeed, it's my fourth day here and it feels like I arrived yesterday. The hotel is simple but good and clean. Only the breakfast service is a bit disappointing. What can a man expect for 18 euro per night, breakfast included for 2 persons. De rooms are small but Christine and me don't need more. In the morning we have breakfast on the terrace, in the evening we take a light supper in our room (takeaway). We have lunch on the place where we are at lunchtime. We need that room only to sleep and wash.
Inderdaad ik ben hier al de vierde dag en het is alsof ik pas gearriveerd ben. Het hotel is eenvoudig maar netjes. Het ontbijt laat een beetje te wensen over maar wat kan je verwachten voor 18 euro per nacht voor 2 personen ontbijt inbegrepen. 's Morgens nemen we ontbijt op het terras en 's avonds nemen we een lichte maaltijd van de zaak hiernaast. Lunchen doen we op de plaats waar we ons op dat moment bevinden. We hebben onze kamer enkel nodig om te slapen en ons te wassen.
Maandag veilig geland op Moi International Airport Mombasa. Er is hier nog niet veel veranderd, het internet is nog steeds onbetrouwbaar. Monday safely landed landed on MOI international airport Mombasa. Nothing changed much since my last visit here. The internet is still unreliable.
Toen ik de laatste keer naar huis moest komen heeft Mary geprobeerd om me tegen te houden. Het heeft me zeer veel overredingskracht en 20 euro gekost om mij naar het vliegveld te voeren. Eigenlijk was het haar helemaal te doen om mijn financiele bijdrage aan haar kleine gezinnetje. Mijn laatste verblijf in haar woning heeft me in totaal 700 euro gekost, de reiskosten niet inbegrepen. Met dat geld heb ik hout, schroeven, lijm en vernis gekocht om een hoogst noodzakelijk meubelstuk te maken en hebben we met z'n allen een ganse maand gegeten en met de auto gereden. De reis naar Thika, voor de begrafenis van haar moeder, heeft hotel inbegrepen 250 euro gekost. Voor die begrafenis heeft ze haar bedrijf verwaarloosd en daar kwam natuurlijk een weerslag van. Ze wou per sé de "godmother" van de familie zijn en tonen dat zij de sterkste is. Ze is een zeer trotse vrouw en wilde haar falen absoluut niet toegeven. Naarmate de dag van mijn vertrek naderde voelde ik meer en meer dat ze in financiele verlegenheid kwam te zitten maar ze zei niets. Toen ze merkte dat ik bij het maken van mijn valies al de kleren inpakte die ik daar bij mijn eerste reis had achter gelaten (T shirts en shorts die ik hier nooit gebruik) voelde ze dat ik niet meer zou terugkomen en toen barste de bom. Enerzijds beschuldigde ze mij ervan een profiteur te zijn maar anderszijds wou ze me niet laten gaan. Ondertussen zijn de plooien min of meer gladgestreken maar ik heb mijn vertrouwen verloren. Ze heeft Diana op een kostschool in Nairobi geplaatst en woont nu heel alleen in dat grote huis. Ik heb nog contact met haar via yahoo chat maar ze heeft blijkbaar geen webcam meer en ik kan dus niet zien of ze werkelijk nog in datzelfde huis woont en als ze nog werkt met haar eigen computer die ik helemaal in orde heb gesteld. Bij mijn volgende reis ga ik toch eens een tuktuk huren en een verrassingsbezoekje brengen.
Zondag 13 maart vertrek ik weer voor 14 dagen. Tussen begin april en half september kost het vliegtuig meer dan mijnen bruinen kan trekken. Deze keer is het de bedoeling om in een zeer goedkoop hotelletje te logeren. Voorlopig denk ik dat het het "Royal Comfort Hotel" wordt in Mombasa North Coast vlakbij Bamburi waar ik de weg reeds ken. Volgens mijn informatie zou dat 18 euro per dag kosten ontbijt inbegrepen. Het is dichtbij de kust en op wandelafstand van "Nakumatt Nyali" een groot shopping center. Ook deze keer zal ik een plaatselijke dame aan mijn zijde hebben. Ze heet "Christine" en is administratief medewerkster van een polytechnische hogeschool in Mombasa. Ik ontmoette haar op het internet een paar dagen nadat ik mijn reis had geboekt en zij heeft een deel van haar jaarlijks verlof opgenomen om mij te vergezellen en te begeleiden op mijn tochten. Het wordt een korte reis waarvan ik hoop iets meer van Mombasa en Kenia te zien en minder betrokken te worden in de aangelegenheden van één familie.
Het enige wat mij nog rest te doen hier is mijn valies pakken. Ik ben klaar voor een nieuw avontuur.
Weer thuis! Om 20.10 u geland op Zaventem, daar waren problemen met de bagageband, maar gelukkig niets kwijt. Dochter Naomi en schoonzoon Koen waren op de afspraak en om 22u thuis. Hier is niks kapotgevroren en de chauffage doet het goed, de 4°C bij aankomst zijn ondertussen reeds 20°C en internet en digitale televisie doen het normaal. Mijn dochters hebben ervoor gezorgd dat ik iets te eten heb ( en zij weten wat ik lekker vind ). Veel dank Naomi, Usly en Koen en Iris voor de heerlijke soep. Nog even genieten van old time British comedy met ' Hi-De-Hi en dan eens zeer hard slapen.
Deze keer ben ik blij dat ik weer in mijn eigen bed mag slapen. Ik zal wel een extra deken moeten opleggen maar dat geeft niet. De aanhoudende hitte, het stof, het eeuwigdurend lawaai daar wil ik nu voor een tijdje vanaf zijn. Ik weet wel dat ik van een oven naar een ijskelder terugkeer en dat ik daar ook zal afzien maar ik zal toch goed kunnen slapen. De hitte heeft me werkelijk afgemat. De dames zijn vandaag naar de " beach" geweest. Wat heb je daar nu aan? Nog meer zon, nog meer zand en volk en lawaai. Ondertussen heb ik rustig mijn valies gemaakt en een tukje gedaan in de zetel. Vlaanderen ik kom eraan, alive maar niet al te kicking.
De kinderen hebben zich goed geamuseerd. Mary en Magdaleen hadden in de voormiddag een soort donuts gemaakt. Een soort deeg met wat suiker in en daarna gebakken in olie. Kort na de middag zijn Mary en ik dan naar de supermarkt gereden om de bestelde taart af te halen en nog wat snoep. We kregen onderweg nog wat vertraging omdat er een klein accidentje gebeurd was. Bij ons in Vlaanderen zouden we met een stuk krijt of een spuitbus wat lijnen op straat tekenen en de auto's aan de kant zetten maar hier wordt er een hele show opgevoerd. Toen we terug kwamen begonnen de vriendjes al toe te komen en het feest kon beginnen. Rond 21u kwamen de moeders hun gasten afhalen en ook nog een stuk taart mee-eten. Om 22u was iedereen weg. Morgenochtend zullen de vrouwen het huis wel op orde brengen.
Het is hier bijna 9u. De zon staat al enige tijd hoog aan de hemel ongenadig te branden en het is zo goed als windstil. Kerstnacht was een nacht vol muziek. Gelukkig een paar honderd meter van ons bed, geld hebben ze niet maar grote luidsprekers en zware versterkers wel. Ik verfoei de meeste kerstmuziek maar hier geven ze er toch een meer swingende, jazzy draai aan wat het eigenlijk aangenaam maakte. Meestal hoor je hier alleen maar "boenke, boenke" en dat is om hoorndul van te worden. Hier in huis zijn de vrouwen, Mary en Magdaleen, alles in gereedheid aan 't brengen voor het verjaardagsfeest van Diana. Ze wordt 9 jaar. Als de vriendinnetjes, en vriendjes hier zijn wordt het een snoep en toeterfestival.
Maandag kom ik terug naar huis, tenminste volgens mijn reisagentschap gaat alles door zoals gepland. Ikzelf zie er niet veel goeds in want ik ben nu naar het Radio 1 journaal aan het luisteren en daar vertellen ze toch geen hoopgevende dingen over Brussels Airport.
Jullie witte kerst hebben jullie, geniet ervan en van het lekkere eten waar ik zo stilletjesaan begin naar te verlangen.
Dit land hangt ermee aaneen. Ik zie daar de eerste 100 jaar nog geen verandering in komen. Toen we maandagavond thuiskwamen van dat mislukte trouwfeest liep Mary heel boos. Ik dacht dat het mijn schuld was maar gisterenavond kwam het eruit. Toen we nog op dat feest waren hadden de twee mannen op haar lorry gebeld dat ze aangehouden waren door de politie. Er zou iets mis zijn met de ophanging van de truck en ze mochten pas weer vertrekken als ze 5000ksh (50) smeergeld betaalden. Zo'n bedrag is voor sommige mensen hier een weekinkomen. Net als bij ons moet 's avonds om 18u geen bankdirecteur meer bellen om dat op te lossen. Met enige moeite had ze een klant kunnen bereiken die in de buurt woont van dat politiekantoor en die bereid was de som voor te schieten. Al met al was haar winstmarge weg en liep al het werk één dag vertraging op. Terug in Mombasa zijn de mannen met de wagen de garage binnengereden om daar te horen dat er totaal niets fout was. Toen ik Mary daarover vragen stelde antwoordde ze berustend: Zo is het spel hier nu éénmaal, als je niet meespeelt pesten ze je eruit en maken je kapot. De regering is een machteloze marionet van het politiekorps en de geldmaffia. De "Top 6 of Ocampo" is ook al zo'n schandaal. Het internaal gerechtshof in Den Haag dagvaardt 6 hooggeplaatste Kenyanen voor misdaden gepleegd na de verkiezingen van 2007, de zogenaamde "Post Election Violence". Die zes gaan daartegenin. Oplossing: Gisteren hebben ze in het parlement gestemd dat ze zich terugtrekken uit het verdrag van Rome, dat ze in 2005 nog getekend hebben. Sinds enkele maanden hebben ze een nieuwe grondwet en denken nu zelf hun boontjes te kunnen doppen. De regering denkt ook de verkeersveiligheid te verbeteren door de bevolking voortdurend om de oren te slaan met slogans als: geen alkohol in het verkeer, niet GSMmen achter het stuur en al die dingen die wij ook kennen. Zelf doen ze echter nog minder dan niets. Ze zouden die moordende snelheidsremmers menselijk kunnen maken, wegen herstellen, wegmarkeringn aanbrengen en signalisatie plaatsen. Ze hebben hier alles en de hele bevolking zou welstellend kunnen zijn maar zo lang iedereen zijn goesting hier doet komt er uiteraard niets van terecht En geld hierheen sturen heeft geen zin het komt toch in de verkeerde handen.
Het was eigenlijk mijn eigen schuld. Een zonneslag kon het niet wezen want ik loop hier nooit in mijn bloten en draag, als ik buiten ben, altijd een hoed. Toen ik aan dat meubel werkte was mijn rug wel heel licht verbrand dwars door mijn hemd heen. Ik hou absoluut niet van zonnecrème. Die vettige plakkerige troep in combinatie met zweet geeft een zeer onconfortabel gevoel. Nee, voor ik uit Vlaanderen vertrok had ik verzuimd mijn voorraad magnesiumtabletten aan te vullen. Bij mijn laatste bloedonderzoek in UZ Gent was gebleken dat mijn magnesiumgehalte aan de lage kant was en werd mij een magnesiumkuur voorgeschreven. Magnesium is een voedingssupplement en geen geneesmiddel. Het is ook vrij duur. De laatste week begon ik steeds meer last te krijgen van vermoeidheid en spierkrampen, vooral in mijn benen en handen. Gisteren kon ik nauwelijks nog typen. Mary weet een goeie apotheek in het Nyali shopping center, daar zijn we dan naartoe gegaan. Het enige wat we daar vonden was 'Calmagzinc' een brits product met behalve magnesium ook calcium en zinc. Erg is dat niet want het lichaam laat voedingssuplementen dat het niet nodig heeft via de uitscheiding verdwijnen. Thuisgekomen heb ik me vers fruitsap gemaakt en in plaats van drie tabletten er vijf ingenomen. Achteraf een stuk 'papaya' gegeten, dat beschermt de maag en bevorderd de stoelgang. Toen ik vanmorgen opstond voelde ik me al een stuk beter en de krampen zijn bijna helemaal verdwenen. Ook mijn eetlust komt terug. Vanmorgen hoorde ik in 'De Ochtend' op radio 1 dat het weer zachtjes aan 't verbeteren is in België en ik zal dus de strengste winter sinds 1945 niet meegemaakt hebben, tenzij er nog een vervolg op komt. Ik denk dat niemand ginder nog droomt van een 'White Christmas'. Hier is het nog gruwelijk heet en dat duurt nog tot de grote regen komt in Maart. Als ik maandag terug in het land kom wordt het toch zo'n 35° aanpassen.
Maken jullie zich maar geen zorgen, ik ben niet getrouwd. We waren vorige week uitgenodigd om aanwezig te zijn op het huwelijk van Ruth een vriendin van Mary en Ron een Nederlander. Het had mooi kunnen zijn, en dat was het ook voor de autochtonen, voor mij was het trieste vertoning van Hollandse arrogantie en plaatselijke onbekwaamheid. Tegen 14.30u moesten we ons naar 'Severine Lodge', een vakantie resort aan het strand, begeven om de auto's te tooien. Toen liep het al fout. De vrouw die het moest doen kwam te laat en had bloemen en tooisel tekort. Van daaruit moesten we ergens in een ghetto het koppel gaan afhalen. Daar stonden we in de brandende zon te wachten maar het koppel was niet te zien. De vrouw haar familie was er nog niet. Ik vroeg toen aan Mary om terug te rijden naar het restaurant. Daar heb ik me op het terras, in de schaduw, geposteerd met enkele grote ijskoude cola lights. Sinds enkele dagen durf ik geen druppel alkohol meer aanraken. Door de constante grote hitte heb ik last van duizelingen en evenwichtstoornissen. Mijn eten smaakt niet meer en ik leef hoofdzakelijk op fruit en yoghurt. Na een uur kwamen ze er eindelijk door. Ze kwamen het terras aan het strand op omringd door dansende en zingende negerinnen, waaronder enkele hoogbejaarde. Zij een statige, knappe, lange, slanke plaatselijke schone van een jaar of veertig. Hij een kleine schlemiel met een veel te groot kostuum en een stuurs gezicht waar absoluut geen lach op te bespeuren viel. De ceremonie verliep vlot en even later gingen ze foto's maken op het strand. Er was een lange magere kaaskop met veel te grote tanden, waarschijnlijk een vriend van hem, die filmde. Die foto en filmsessie duurde verschrikkelijk lang en de genodigen moesten weeral wachten, geen drankje, geen versnapering. Daarna werd de taart aangesneden en kregen we een aperitiefje. Uitgeholde kokosnoten met daarin een lauwe, niet nader te beschrijven, vloeistof en een rietje. Zeker niet dorstlessend. Ik had me reeds aan een gedekte tafel gezet voor het maal maar daar had ik fout gegokt. Het maal ging door twee verdiepingen hoger langs eindeloze gangen en verschillende trappen op en af. Ik was al doodmoe en ik heb voor het maal bedankt. Ik zei tegen Mary dat zij met haar vriendinnen kon gaan eten en dat ik wel op het terras zou wachten maar dat wou ze niet en we zijn maar naar huis gekomen.
Deze morgen voor, de zon echt aan 't branden ging, het tweede meubelstuk binnen gehaald en geplaatst. Ondanks het slecht gezaagde hout waarmee ik moest werken is het eindresultaat ronduit bevredigend. Het ontlokte Mary de uitspraak : ' Now you can see that there is a man about the house!' Mary en Diana zijn ondertussen vertrokken naar een " babyshower ". Toen ze dat woord de eerste maal gebruikte dacht ik in eerste instantie: 'wat is er nu in godsnaam te zien aan een kleine onder de douche?' maar al gauw viel mijn frank. Ze zijn naar een doopfeest en ik ben alleen met het huis. Ik mag echter Magdaleen nog verwachten want die komt strijken. Ik heb maar niet gevraagd welk uur ze komt want qua tijd zijn hier maar twee zekerheden, om halfzeven 's morgens is het licht en om hafzeven 's avonds is het weer donker. Tijd speelt hier geen rol, wat we vandaag niet gedaan krijgen doen we morgen wel. Ik ben beperkt in mijn fysieke mogelijkheden door mijn diabetes en ouder worden en ik organiseer mijn werk en stel me elke dag een streefdoel. Mary heeft me proberen afremmen maar elke dag probeerde ik mijn doel te bereiken. Ik deed het wel langzaam aan en ben nooit te ver gegaan alhoewel ik de hitte toch wel onderschat heb. In ieder geval dat wat ik met deze reis wou bereiken is gelukt en ik heb nu nog een volle week om uit te rusten voor ik naar het koude Vlaanderen kom.
Gisteren heb ik ons bureaumeubel volledig afgewerkt. Het is nog een uur vooraleer het weer licht wordt en iedereen hier wakker is, dan kunnen we met vereende krachten het ding naar binnen brengen en kan ik het aan het andere stuk verbinden. Zonet buiten even wat verkoeling gaan zoeken en meteen even gevoeld of het vernis al droog was. Eenmaal alles is afgewerkt neem ik de rest van mijn dagen hier platte rust. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel gezweet als de afgelopen week. Behalve fruit krijg ik nauwelijks vast voedsel naar binnen, daarom heb ik gisterenavond een dikke groentensoep gemaakt met balletjes. Voor de balletjes moest ik noodgedwongen rundsgehakt gebruiken omdat varkensvlees hier moeilijk te verkrijgen is. De meerderheid van de bevolking is moslim. De soep is geslaagd en de volwassenen lusten ze wel maar Diana lust geen pikantigheden en ik gebruik nogal graag chili en gewone witte peper. Behalve een beetje zout worden hier weinig kruiden gebruikt. Het voedingspatroon van de doorsnee Keniaan is nogal eentonig met weinig variatie. In België zijn we, wat voeding aangaat, zeer verwend.
Tegen het weekend zal het hele zootje wel ineen zitten !
Gisterenavond zijn we net voor donker voor de verandering nog maar eens zonder stroom gevallen. Tot deze morgen 2u. Ik ben vroeg gaan slapen en ook vroeg opgestaan. Het is nu net 5u geweest. Mary moet er ook uit want zij moet vroeg op de markt (veiling) zijn om haar bestellingen aan te kopen, te wegen en op de Lorry te zetten zodat haar mannen alles kunnen leveren bij de klanten. Ik ga vandaag de laatste hand leggen aan het bureaumeubel dat ik aan 't maken ben. Met een beetje geluk is morgen het vernis droog en kan het tweede stuk ook naar binnen. Het eerste is reeds in gebruik. We kunnen de eetkamer tafel nu gebruiken voor wat ze dient: eten.
