Erfeniskwesties, 't is overal ter wereld hetzelfde.
Gisteren heb ik hier de ganse dag werkloos rondgedoold. Het internet van Orange lag plat. Om mijn bankrekening te controleren en mijn GSM rekening te betalen heb ik mijn, in vergelijking toch wel superdure, Vodafone van Belgacom gebruikt want dat werkte wel. Ik zit hier dus, vandaag zaterdag, om 6u 's morgens te schrijven. Het is hier heerlijk koel nu. 's Nachts daalt de temperatuur buiten tot ongeveer zo'n 12 à 14 graden en lopen de negers met dikke truien aan.
Mary en Lisa vertrokken om 8u naar het funerarium waar hun moeder opgebaard lag mij achterlatend met de opdracht ervoor te zorgen dat Diana, Tracy en Regina om 9.30u hun ontbijt achter de rug hadden en klaar waren om naar de begrafenis te gaan. Om half elf kwam Mary ineens mijn kamer in tranen binnen zei iets wat ik niet begreep, pakte me beet en weende nog harder. Toen was ze ineens weer weg ik hoorde haar nog net zeggen: ' one fift is mine!' Elke dag gebeurt er wel iets waardoor ik mezelf vervloek zo'n trage denker te zijn. Het voordeel daarvan is dat ik in panieksituaties meestal de enige ben die het hoofd koel houd, het nadeel is dat de anderen er al lang mee weg zijn vooraleer ik het door heb. Zo ook gisterenmorgen. Pas een half uur later kreeg ik door dat het om de boerderij ging. De ganse dag heb ik hier doodongerust zitten wachten op nieuws. Pas om 22u kwamen ze in het hotel terug. Van Lisa kreeg ik geen praat, de kinderen doken direct het bed in en Mary was op sterven na dood van honger en vermoeidheid. Ze is eerst terug naar beneden gegaan om wat te eten en zich daarna te douchen. Toch iets frisser en beter kwam ze even later bij me op de kamer ( Ze slaapt bij Diana omdat die niet alleen durft te zijn). Veel hebben we niet gepraat. Haar benen deden pijn en ze ziet het niet zitten om vandaag naar Mombasa te rijden. Ik heb voorgesteld om gewoon nog een dag hier te blijven en morgen om 4u fris uitgerust te vertrekken. Met een beetje geluk zijn we dan rond 8u door Nairobi en alle grote wegenwerken en is de rest van de reis één lange rit bergaf en kunnen we rond 15u thuis zijn. Ze is toch een stuk opgeluchter gaan slapen. Straks zien we elkaar aan het ontbijt en kunnen we alles eens rustig onder ogen zien.
Gisteren om 19u gaan slapen en vanmorgen om 2u opgestaan. Ik had me voorzien van wat appels en appelsienen en een doos fruitsap als licht ontbijt. Na uitgebreid te hebben gedouchet en mijn voeten te hebben verzorgd ( mijn stoelgang is ondertussen weer normaal) zijn we om 4.30 vertrokken naar Nairobi Airport. De eerst 30 km verliepen vlot maar dan begon de helletocht. Bijna 60 km langs onverlichte modderwegen vol putten. Om een afstand van 90 km te doen hebben we er 1.45u over gedaan. We mochten van geluk spreken dat de ochtendspits nog op gang moest komen. De vlucht landde, voor de verandering, stipt op tijd en om 7.30u begonnen we aan de terugweg. Toen zaten we wel in de spits en hebben er drie uur over gedaan. Toen we aan het hotel kwamen stond Magdaleen, die met de bus van Mombasa was gekomen, ons al op te wachten. Na een deftig ontbijt, je kan het ook een vroege lunch noemen, zijn de dames met z'n zessen naar Gatuanyaga vertrokken. Ik blijf hier rustig alleen, schrijf m'n blog en ga straks iets drinken op het terras.
Gisteren zouden we 's morgens Mary's zuster Lisa, nichtje Tracy en nog een ander nichtje, afhalen op de luchthaven van Nairobi maar midden in de nacht kregen we bericht dat het vliegtuig met motorpech aan de grond stond in Cairo. Mary had enkel nog een afspraak met de drukker en dan konden we er een dag voor onszelf van maken. Mary stelde voor om de " Chania falls " en het " Blue Post Hotel Animal Park " te bezoeken. Ik had geen enkel bezwaar en wijle weg. Toen we daar arriveerden voelde ik me wel een beetje voor schut gezet want ze was dat al lang van plan. We werden meteen ontvangen door een oude schoolvriendin die duidelijk wist dat we op komst waren. We werden goed ontvangen en kregen een zéér competente gids mee. We waren daar reeds voor 10u s'morgens en eigenlijk was het park nog gesloten voor het publiek. De watervallen die normaal halfdroog staan kolkten nu geweldig tengevolge van de zware regenval de de voorbije nacht. Het rioolwaterzuiveringsstation dat daar ook is kregen we niet te zien maar ik rook duidelijk de geur van chloor. Het was een vrij lange wandeling en ik was een beetje bang voor mijn slechte voeten maar de parkopzichter wist heel boeiend te vertellen in bijna foutloos Engels zodat de tocht ten einde was voor ik het wist. Op de terugweg nog even langs de drukker ( hier kunnen ze werkelijk niets in één keer afhandelen). Het doodsbericht zeer smaakvol en kleurrijk samengesteld leek echter heel veel op een programmablad. De negers hier hebben absoluut geen besef van tijd dus als ze zeggen dat de kerkdienst 1.30u zal duren mag je daar gerust een uur bijtellen en de teraarde bestelling met toespraken en maaltijd schat ik op ongeveer een uur of zes. Mary vindt het niet leuk maar ik ga niet. Een ganse dag in de brandende zon (alhoewel het op deze grote hoogte toch een graad of 5 minder warm is dan in Mombasa) en geen fris drinken en geen sanitaire voorzieningen zou er wel eens kunnen voor zorgen dat de volgende begrafenis de mijne is. Later op dag kwam het bericht dat Lisa deze morgen om 6.45u zou landen.
Mary's geboorteplaats. Het is een lange brede onverharde weg die gisteren nog zeer stoffig was maar nu waarschijnlijk een modderpoel is want het heeft vannacht lang en hard geregend. Het dorp zelf zal ik pas vrijdag zien als ik naar de begrafenis ga. We zijn naar de boerderij van Mary's ouders gereden. 6 hectare wildernis met enkele schamele gebouwtjes waar wij nog geen varkens willen in kweken maar waar zij wel in slapen. De toiletten zijn 2 houten kotjes ( ik ben er niet in geweest) die boven een put staan en als die vol is graven ze een andere en verzetten de kotjes. Elektriciteit is er niet maar ik heb wel 1 waterkraan gezien. Koken gebeurd uitsluitend op hout en dat gebeurd buiten. Variatie in het eten hebben ze daar niet. Een mengsel van een op linzen gelijkende groente en versnipperd geitenvlees wordt gekookt en samen met een deeg van maismeel op een bod in uw handen gestopt. Specerijen en kruiden zijn daar totaal onbekend, evenals bestek. Voor het eten gaat een vrouw rond met een kruik water om de handen af te spoelen en daarna wordt er met de vingers gegeten. Er was daar zeer veel volk, vrouwen en mannen en zeer veel kinderen. Toen wij daar aankwamen was een vrouw de borst aan 't geven en wel twintig andere aan het wassen en koken. De oudere mannen zaten buiten op een bank te filosoferen en de jongere waren de put aan 't graven waar de oude dame uiteindelijk haar laatste rustplaats zal vinden. Ik ben met Emanuel , één van Mary's broers, ook even over de velden gelopen. Als boerenzoon mag ik toch wel pretenderen iets van landbouwgrond af te weten en ik zag donkerrode zware vruchtbare grond. Ik haalde, zoals ik als kind ons pa en de nonkels had zien doen toen ze samen in het land gingen wandelen, een struik aardappelen boven en zag grote stevige knollen, echte frietpatatten. Ze zaaien en planten hier alles door elkaar. Overal mais en daartussen bonen, aardappelen en de fruitbomen. Van de 6 ha wordt slechts een 2000m2 gebruikt. Ik dacht bij mezelf geef die mensen toch een " tuimelaar"( omkeerbare ploeg)en een goed boerenpaard. Radio en televisie hebben ze niet want er is geen elektriciteit ik vraag me af hoe ze hun GSMs opladen want dat hebben ze wel. Omdat wandelen, zeker op deze grote hoogte, mij nogal vermoeide ging ik op de bank tussen de oude mannen zitten. Toen ik vroeg waarom het land niet meer en beter bewerkt werd kwam het antwoord snel: No finances. Ik kreeg meteen een hele uitleg over een regering die naar de lager klasse van de bevolking niet omkijkt en niks doet om de export aan te zwengelen. Op veel punten hadden ze gelijk maar ik heb toch de indruk dat ze zeer apathisch zijn en zelf helemaal geen vechtlust hebben. Ook zijn ze oerconservatief en staan ze heel afwijzend tegenover vernieuwing. Nee hoor, volgens mij moeten we hier geen geld naartoe sturen maar onderwijs en opleiding. Wij moeten geen spitstechnologie naar hier sturen, we moeten geen voedsel sturen maar onderwijs, opleiding, sensibilisering en responsabilisering. Kris Kristofferson zong ooit: " Freedom is just another word for nothing left to loose" Deze mensen hier willen hun vrijheid niet verliezen maar ze willen wel alles hebben... dat kan nu eenmaal niet. Voor wat, hoort wat!
Thika is duidelijk een jongere stad dan Nairobi en Mombasa. De hoofdstraten van de stad ogen in ieder geval moderner en properder vooral door de vele nieuwbouw en de afwezigheid van die foeilelijke kiosken. Eenmaal in de binnenstraten zijn we terug naar af. Ik ben hier pas mijn derde dag veel heb ik nog niet gezien maar toen we naar de grafkistenmaker gingen passeerden we toch een "War Cemetry" waaruit kan opgemaakt worden dat Thika ook een eigen geschiedenis heeft.
In de nacht van woensdag op donderdag is Mary's moeder overleden.
Ik had dit reeds eerder geschreven maar door de steeds maar terugkomende problemen met het internet is dat artikel in het doorsturen verloren gegaan. Ik zit nu in hotel "Coconut Grill" in Thika. Het internet werkt hier stukken beter. Misschien omdat dit een modernere stad is, misschien omdat we hier op grote hoogte zitten. Hoe hoog precies weet ik niet maar het zal toch wel boven de 600m zijn. We wisten al lang dat de oude dame het niet lang meer zou maken Toen het telefoontje donderdagmorgen om 5.25u binnenkwam waren we dus niet verrast. Toch reageerde Mary heel emotioneel. Een half uur lang heeft ze op haar knieën op het bed gelegen onderwijl met haar vuisten op het hoofdkussen kloppend en luidop schreiend. In troosten en bemoedigende woorden ben ik niet goed dus ben ik maar naar de keuken gegaan om het ontbijt klaar te maken. Een half uurtje later was Mary enigzins bekomen en werd ze weer de practische intelligente vrouw die ik gewoon ben. Terwijl zij aan het multitasken was, haar werk regelen en tegelijkertijd de familiale verplichtingen die hier bij een overlijden horen, ging ik gewoon door met de dingen waarmee ik bezig ben namelijk het efficiënter inrichten van het huis. De plannen om naar Thika te gaan werden in die zin veranderd dat we besloten hier te blijven to na de begrafenis. Die is aanstaande vrijdag. We zijn zondag morgen om 5u vertrokken na een heel korte nacht rust. Mary had voor zaterdagavond nog een wake georganiseerd in haar huis voor familie en vrienden in Mombasa. Nicht Magdaleen, de duiveldoetal en steun en toeverlaat van Mary, zorde voor thee en frisdrank. Ik zat op de veranda en speelde een beetje voor portier. Zo'n wake is dus vooral een vrouwen aangelegenheid. Er waren 20 vrouwen en slechts één man. Ik dacht eerst dat hij een soort priester was maar nee de man was ook afkomstig uit Mary's geboortestreek en kende de familie. Eerst de man en daarna enkele vrouwen gaven een redevoering om daarna gezamelijk te gaan zingen. Het hele gebeuren was in het Kiswahili dus ik verstand er geen woord van maar het was ingetogen en de samenzang was echt heel mooi en meerstemmig. Daarna werd er nog wat gekeuveld en om middernacht konden we eindelijk in bed. Om 3.30u liep de wekker af en maakten we ons klaar voor een reis die ik, zowel in positieve als negatieve zin, nooit zal vergeten.
Iedere westerling wordt door allerlei goedbedoelende zielen geinformeerd over het gevaar voor diaree in tropische landen. Ik heb me daar dan ook tegen gewapend en heb twee flesjes enterol pillen mee. Hier zijn de autochtonen zelf bewust van het gevaar dat gebruik kraantjeswater kan leveren en ik heb dus nog nooit problemen met diaree gehad maar wel het tegenovergestelde. Toen ik na mijn bypassoperatie vorig jaar drie weken lang zware antibiotica moest nemen had ik het erg te pakken en heb ik veel Enterol moeten slikken. Heeft dat mijn constitutie veranderd? ik weet het niet maar toen we gisterenmorgen naar Thika vertrokken was ik reeds een week in Kenia en ik had nog niet éénmaal gekakt. Ik had het probleem voelen aankomen en had reeds enkele dagen elke dag een paar appelsienen gegeten. Dat heeft niet mogen baten, ik ben vertrokken met een vol darmstelsel. Met alle ongemak en zelfs pijn vandien. Dat deed mijn humeur absoluut geen goed. Ik denk zelfs dat de twee dochtertjes van Mary's broer John , Lucy 12 en Anne 7 die ook mee reisden, bang waren voor mij. Mary is een zeer voorzichtige chauffeur en draagt zeer veel zorg voor haar wagen, wat hier hard nodig is. VAB of Touring dat bestaat hier niet. Mocht het bestaan dan is de kans dat je binnen de 24u geholpen wordt erg miniem. Een tocht van 750km zou bij ons in West Europa zo'n 6u duren, hier hebben we er 11 over gedaan. Enkel een paar plaspauzes en een kort lunch. Ik had vergeten te zeggen tegen de meisjes nog eens te plassen voor we vertrokken en na 250km moesten we al stoppen, in the middle of nowhere. De auto aan de kant en de meisjes tussen de struiken. Wat ze hier een 'highway' noemen is gewoon een tweevaksweg één vak richting Nairobi en één vak richting Mombasa. De weg loopt door tientallen gehuchten en dorpjes die niet op voorhand worden aangekondigd en daar bezaaid is met massa's snelheidsdrempels van de meest verwoestende soort. In die dorpen staan langs weerskanten van de weg allerlei kiosken met etenswaar en soeveniers en keukengerei. Doordat het verkeer zwaar moet vertragen komen opdringerige verkopers en verkoopsters de weg op om hun waar aan te prijzen. De zondag is blijkbaar ook de dag dat zowat alle godsdienstige verenigingen (en dat zijn er veel) met kramikkege busjes op stap gaan met op de bus allerlei slogans geschilderd in de trant van " God is love of Jesus is my savier " en meer van die onzin. Maar het ergste zijn de vrachtwagens. Van de honderden die we tegenkwamen was zeker 90% zwaar overladen en 99% aan geen kanten in orde met de meest elimentaire technische en veiligheidsnormen. Ik heb een oplegger gezien met drie achterassen waarvan de middelste aan de rechtse kant geen wielen had. De as hing helemaal schuin en één wiel aan de rechtse kant raakte nog nauwelijks het wegdek. De truck was geladen met drie rollen staalplaat. Over de ganse rit hebben we vier politiecontroles gezien die uitsluitend vrachtwagens controleerden maar ze telkens weer lieten doorrijden. Pure corruptie zegt Mary, 'die maken hun maand goed!' Snelheid halen op een goed stuk weg is ook practisch onmogelijk. De tocht is één lange klim. Mombasa op 0m boven de zeespiegel Nairobi 1661 ( zonet opgezocht op internet) De kamions halen ternauwernood 40 per uur en voorbijsteken is moeilijk wegens te veel tegenliggers die naar beneden gaan. Zo'n honderd kilometer voor Nairobi begon het pas echt slecht te gaan. Daar zijn wegenwerken aan de gang. Ze gaan van twee rijvakken vier rijvakken maken... beide kanten tegelijkertijd. Langs de highway liggen met steenslag verharde zijstroken vol putten en gaten. Daar doorheen rijden is eigenlijk waanzin en opschieten doe je ook niet. Door de hoofdstad rijden ( van een ring hebben ze hier nog nooit gehoord) is ook geen lachertje. Bij ons in België wordt overal gewerkt en dat is dikwijls ambetant maar je hebt behoorlijke signalisatie. Niets van signalisatie hier en er zijn hier nog meer werken. Wat Mary cynisch deed opmerken: And here live the President and the Prime minister. De weg van Nairobi naar Thika is al in even slechte staat, 90km lang en op verschillende plaatsen ook wegenwerken. Deze werken worden uitgevoerd onder leiding van Chinezen. Deze pakken het zeer groots aan met nog meer hinder tot gevolg. Om 16.00u arriveerden we in Thika. Daar wist Mary een goedkoop hotelletje ' December Hotel ' 13euro per nacht per kamer. Het was ronduit een slecht hotel zonder ontbijt serice. Onderaan was een feestzaal waar een Karaoke namiddag aan de gang was. De herrie, het vals zingen en het lawaai was onbeschrijfelijk. Mary heeft nog de kinderen van haar broer naar 'Gatuanyoga', het geboortedorp van de familie zo'n 10km verderop, gevoerd en ik ben gaan slapen. Ik werd wakker om 23.10u toen de herrie ophield. Deze morgen zijn we gaan ontbijten in 'The Coconut Grill' Een taverne, restaurant, hotel. Hier is het goed en de prijzen zijn redelijk (15 per kamer per nacht) We hebben besloten hier de rest van de week te blijven.
