Om 5.25u plaatselijke tijd werden we wakker gebeld. Ik hoorde Mary kort en bitsig enkele dingen in Kiswahili zeggen en daarna hartstochtelijk huilen. Meteen wist ik wat er aan de hand was. Ik ben nogal onhandig in dergelijke situaties en wachtte daarom tot ze een beetje tot haar positieven kwam. Ik had reeds vroeger gemerkt dat zwarten soms heel emotioneel reageren en ik geef ze gewoon wat ruimte en tijd. Als de huilbui over was kwam ze direct tot practisch denken. Onze uitstap naar Thika gaat gewoon door maar in plaats van drie dagen weg te blijven zal dat nu een ganse week worden. Een beetje een scheur in mijn portemonnee want ik ga op hotel. Geen haar op mijn hoofd denkt eraan om op een oude boerderij te gaan slapen zonder elektriciteit, stromend water en geen behoorlijk toilet. Mary en Diana gaan dat wel doen maar mijn fysieke conditie ziet zo'n avontuur niet zitten. 20 jaar geleden zou ik zoiets wel aangedurfd hebben. Ik moet me verontschuldigen voor het weinige dat ik tot op heden heb toegevoegd aan dit dagboek maar de internetverbindingen zijn al de ganse week abominabel slecht. Voor dit verhaal gebruik ik nu mijn dure Belgische broadband "Vodafone"met een verbinding via "Celtel" maar toch kan ik radio één niet beluisteren en gaat alles supertraag. Ik weet dat het ginder vriest en dat gans Europa onder de sneeuw zit. Eens in Nairobi hoop ik met het goedkope Orange te kunnen werken en meer berichten achter te laten.
