Mary's geboorteplaats. Het is een lange brede onverharde weg die gisteren nog zeer stoffig was maar nu waarschijnlijk een modderpoel is want het heeft vannacht lang en hard geregend. Het dorp zelf zal ik pas vrijdag zien als ik naar de begrafenis ga. We zijn naar de boerderij van Mary's ouders gereden. 6 hectare wildernis met enkele schamele gebouwtjes waar wij nog geen varkens willen in kweken maar waar zij wel in slapen. De toiletten zijn 2 houten kotjes ( ik ben er niet in geweest) die boven een put staan en als die vol is graven ze een andere en verzetten de kotjes. Elektriciteit is er niet maar ik heb wel 1 waterkraan gezien. Koken gebeurd uitsluitend op hout en dat gebeurd buiten. Variatie in het eten hebben ze daar niet. Een mengsel van een op linzen gelijkende groente en versnipperd geitenvlees wordt gekookt en samen met een deeg van maismeel op een bod in uw handen gestopt. Specerijen en kruiden zijn daar totaal onbekend, evenals bestek. Voor het eten gaat een vrouw rond met een kruik water om de handen af te spoelen en daarna wordt er met de vingers gegeten. Er was daar zeer veel volk, vrouwen en mannen en zeer veel kinderen. Toen wij daar aankwamen was een vrouw de borst aan 't geven en wel twintig andere aan het wassen en koken. De oudere mannen zaten buiten op een bank te filosoferen en de jongere waren de put aan 't graven waar de oude dame uiteindelijk haar laatste rustplaats zal vinden. Ik ben met Emanuel , één van Mary's broers, ook even over de velden gelopen. Als boerenzoon mag ik toch wel pretenderen iets van landbouwgrond af te weten en ik zag donkerrode zware vruchtbare grond. Ik haalde, zoals ik als kind ons pa en de nonkels had zien doen toen ze samen in het land gingen wandelen, een struik aardappelen boven en zag grote stevige knollen, echte frietpatatten. Ze zaaien en planten hier alles door elkaar. Overal mais en daartussen bonen, aardappelen en de fruitbomen. Van de 6 ha wordt slechts een 2000m2 gebruikt. Ik dacht bij mezelf geef die mensen toch een " tuimelaar"( omkeerbare ploeg)en een goed boerenpaard. Radio en televisie hebben ze niet want er is geen elektriciteit ik vraag me af hoe ze hun GSMs opladen want dat hebben ze wel. Omdat wandelen, zeker op deze grote hoogte, mij nogal vermoeide ging ik op de bank tussen de oude mannen zitten. Toen ik vroeg waarom het land niet meer en beter bewerkt werd kwam het antwoord snel: No finances. Ik kreeg meteen een hele uitleg over een regering die naar de lager klasse van de bevolking niet omkijkt en niks doet om de export aan te zwengelen. Op veel punten hadden ze gelijk maar ik heb toch de indruk dat ze zeer apathisch zijn en zelf helemaal geen vechtlust hebben. Ook zijn ze oerconservatief en staan ze heel afwijzend tegenover vernieuwing. Nee hoor, volgens mij moeten we hier geen geld naartoe sturen maar onderwijs en opleiding. Wij moeten geen spitstechnologie naar hier sturen, we moeten geen voedsel sturen maar onderwijs, opleiding, sensibilisering en responsabilisering. Kris Kristofferson zong ooit: " Freedom is just another word for nothing left to loose" Deze mensen hier willen hun vrijheid niet verliezen maar ze willen wel alles hebben... dat kan nu eenmaal niet. Voor wat, hoort wat!
Thika is duidelijk een jongere stad dan Nairobi en Mombasa. De hoofdstraten van de stad ogen in ieder geval moderner en properder vooral door de vele nieuwbouw en de afwezigheid van die foeilelijke kiosken. Eenmaal in de binnenstraten zijn we terug naar af. Ik ben hier pas mijn derde dag veel heb ik nog niet gezien maar toen we naar de grafkistenmaker gingen passeerden we toch een "War Cemetry" waaruit kan opgemaakt worden dat Thika ook een eigen geschiedenis heeft.
In de nacht van woensdag op donderdag is Mary's moeder overleden.
Ik had dit reeds eerder geschreven maar door de steeds maar terugkomende problemen met het internet is dat artikel in het doorsturen verloren gegaan. Ik zit nu in hotel "Coconut Grill" in Thika. Het internet werkt hier stukken beter. Misschien omdat dit een modernere stad is, misschien omdat we hier op grote hoogte zitten. Hoe hoog precies weet ik niet maar het zal toch wel boven de 600m zijn. We wisten al lang dat de oude dame het niet lang meer zou maken Toen het telefoontje donderdagmorgen om 5.25u binnenkwam waren we dus niet verrast. Toch reageerde Mary heel emotioneel. Een half uur lang heeft ze op haar knieën op het bed gelegen onderwijl met haar vuisten op het hoofdkussen kloppend en luidop schreiend. In troosten en bemoedigende woorden ben ik niet goed dus ben ik maar naar de keuken gegaan om het ontbijt klaar te maken. Een half uurtje later was Mary enigzins bekomen en werd ze weer de practische intelligente vrouw die ik gewoon ben. Terwijl zij aan het multitasken was, haar werk regelen en tegelijkertijd de familiale verplichtingen die hier bij een overlijden horen, ging ik gewoon door met de dingen waarmee ik bezig ben namelijk het efficiënter inrichten van het huis. De plannen om naar Thika te gaan werden in die zin veranderd dat we besloten hier te blijven to na de begrafenis. Die is aanstaande vrijdag. We zijn zondag morgen om 5u vertrokken na een heel korte nacht rust. Mary had voor zaterdagavond nog een wake georganiseerd in haar huis voor familie en vrienden in Mombasa. Nicht Magdaleen, de duiveldoetal en steun en toeverlaat van Mary, zorde voor thee en frisdrank. Ik zat op de veranda en speelde een beetje voor portier. Zo'n wake is dus vooral een vrouwen aangelegenheid. Er waren 20 vrouwen en slechts één man. Ik dacht eerst dat hij een soort priester was maar nee de man was ook afkomstig uit Mary's geboortestreek en kende de familie. Eerst de man en daarna enkele vrouwen gaven een redevoering om daarna gezamelijk te gaan zingen. Het hele gebeuren was in het Kiswahili dus ik verstand er geen woord van maar het was ingetogen en de samenzang was echt heel mooi en meerstemmig. Daarna werd er nog wat gekeuveld en om middernacht konden we eindelijk in bed. Om 3.30u liep de wekker af en maakten we ons klaar voor een reis die ik, zowel in positieve als negatieve zin, nooit zal vergeten.
Iedere westerling wordt door allerlei goedbedoelende zielen geinformeerd over het gevaar voor diaree in tropische landen. Ik heb me daar dan ook tegen gewapend en heb twee flesjes enterol pillen mee. Hier zijn de autochtonen zelf bewust van het gevaar dat gebruik kraantjeswater kan leveren en ik heb dus nog nooit problemen met diaree gehad maar wel het tegenovergestelde. Toen ik na mijn bypassoperatie vorig jaar drie weken lang zware antibiotica moest nemen had ik het erg te pakken en heb ik veel Enterol moeten slikken. Heeft dat mijn constitutie veranderd? ik weet het niet maar toen we gisterenmorgen naar Thika vertrokken was ik reeds een week in Kenia en ik had nog niet éénmaal gekakt. Ik had het probleem voelen aankomen en had reeds enkele dagen elke dag een paar appelsienen gegeten. Dat heeft niet mogen baten, ik ben vertrokken met een vol darmstelsel. Met alle ongemak en zelfs pijn vandien. Dat deed mijn humeur absoluut geen goed. Ik denk zelfs dat de twee dochtertjes van Mary's broer John , Lucy 12 en Anne 7 die ook mee reisden, bang waren voor mij. Mary is een zeer voorzichtige chauffeur en draagt zeer veel zorg voor haar wagen, wat hier hard nodig is. VAB of Touring dat bestaat hier niet. Mocht het bestaan dan is de kans dat je binnen de 24u geholpen wordt erg miniem. Een tocht van 750km zou bij ons in West Europa zo'n 6u duren, hier hebben we er 11 over gedaan. Enkel een paar plaspauzes en een kort lunch. Ik had vergeten te zeggen tegen de meisjes nog eens te plassen voor we vertrokken en na 250km moesten we al stoppen, in the middle of nowhere. De auto aan de kant en de meisjes tussen de struiken. Wat ze hier een 'highway' noemen is gewoon een tweevaksweg één vak richting Nairobi en één vak richting Mombasa. De weg loopt door tientallen gehuchten en dorpjes die niet op voorhand worden aangekondigd en daar bezaaid is met massa's snelheidsdrempels van de meest verwoestende soort. In die dorpen staan langs weerskanten van de weg allerlei kiosken met etenswaar en soeveniers en keukengerei. Doordat het verkeer zwaar moet vertragen komen opdringerige verkopers en verkoopsters de weg op om hun waar aan te prijzen. De zondag is blijkbaar ook de dag dat zowat alle godsdienstige verenigingen (en dat zijn er veel) met kramikkege busjes op stap gaan met op de bus allerlei slogans geschilderd in de trant van " God is love of Jesus is my savier " en meer van die onzin. Maar het ergste zijn de vrachtwagens. Van de honderden die we tegenkwamen was zeker 90% zwaar overladen en 99% aan geen kanten in orde met de meest elimentaire technische en veiligheidsnormen. Ik heb een oplegger gezien met drie achterassen waarvan de middelste aan de rechtse kant geen wielen had. De as hing helemaal schuin en één wiel aan de rechtse kant raakte nog nauwelijks het wegdek. De truck was geladen met drie rollen staalplaat. Over de ganse rit hebben we vier politiecontroles gezien die uitsluitend vrachtwagens controleerden maar ze telkens weer lieten doorrijden. Pure corruptie zegt Mary, 'die maken hun maand goed!' Snelheid halen op een goed stuk weg is ook practisch onmogelijk. De tocht is één lange klim. Mombasa op 0m boven de zeespiegel Nairobi 1661 ( zonet opgezocht op internet) De kamions halen ternauwernood 40 per uur en voorbijsteken is moeilijk wegens te veel tegenliggers die naar beneden gaan. Zo'n honderd kilometer voor Nairobi begon het pas echt slecht te gaan. Daar zijn wegenwerken aan de gang. Ze gaan van twee rijvakken vier rijvakken maken... beide kanten tegelijkertijd. Langs de highway liggen met steenslag verharde zijstroken vol putten en gaten. Daar doorheen rijden is eigenlijk waanzin en opschieten doe je ook niet. Door de hoofdstad rijden ( van een ring hebben ze hier nog nooit gehoord) is ook geen lachertje. Bij ons in België wordt overal gewerkt en dat is dikwijls ambetant maar je hebt behoorlijke signalisatie. Niets van signalisatie hier en er zijn hier nog meer werken. Wat Mary cynisch deed opmerken: And here live the President and the Prime minister. De weg van Nairobi naar Thika is al in even slechte staat, 90km lang en op verschillende plaatsen ook wegenwerken. Deze werken worden uitgevoerd onder leiding van Chinezen. Deze pakken het zeer groots aan met nog meer hinder tot gevolg. Om 16.00u arriveerden we in Thika. Daar wist Mary een goedkoop hotelletje ' December Hotel ' 13euro per nacht per kamer. Het was ronduit een slecht hotel zonder ontbijt serice. Onderaan was een feestzaal waar een Karaoke namiddag aan de gang was. De herrie, het vals zingen en het lawaai was onbeschrijfelijk. Mary heeft nog de kinderen van haar broer naar 'Gatuanyoga', het geboortedorp van de familie zo'n 10km verderop, gevoerd en ik ben gaan slapen. Ik werd wakker om 23.10u toen de herrie ophield. Deze morgen zijn we gaan ontbijten in 'The Coconut Grill' Een taverne, restaurant, hotel. Hier is het goed en de prijzen zijn redelijk (15 per kamer per nacht) We hebben besloten hier de rest van de week te blijven.
Het mag dan vier graden vriezen in België hier is het zeer warm. Deze keer heb ik wat gereedschap en een meettoestel meegebracht en gisteren heb ik de plafondventilator die er al jaren werkloos bijhangt weer aan de praat gekregen. Ik had geluk, het zat 'm in het besturingskastje op de muur. Een ladder of een huishoudtrap heb ik nog steeds niet. Ik heb al overal rondgekeken maar nog nergens iets gevonden. Hier gebruiken ze van alles om in de hoogte te geraken, veiligheid daar wordt niet naar gekeken. Waarschijnlijk bestaan hier geen uniforme veiligheidsvoorschriften. In de houtzagerij zag ik een zaagtafel met een motor van minstens 7Kw. Drie losse draden zonder mechanische bescherming en geen aarding. Rechtstreeks starten zonder aanloopvoorschakeling (ster driehoek voor de kenners of frequentiesturing). Telkens als ze dat ding doen draaien gaat in de ganse buurt het licht uit. Het is hier nu kwart voor vijf, over een kwartier staat Mary op. Na de opwinding van de laatste 2 dagen zijn we gisteren heel vroeg gaan slapen. Om vijf voor drie deze morgen sloegen de honden aan. Ik uit bed om te gaan kijken. Er was niets te zien. Ik was toch wakker en moest dringend plassen en ben dan maar op gebleven. Nu is het heerlijk koel en zit ik me hier niet dood te zweten. Zondag gaan we naar Thika het geboortedorp van Mary. Zondagavond overnachten in een hotelletje in Nairobi om maandag op ziekenbezoek te gaan bij haar moeder. Maandagavond dan weer in Nairobi slapen en dindagmorgen vroeg weer naar huis. Ik neem mijn laptop mee maar veel zal ik er niet kunnen mee doen want in Thika heeft Mary's familie nog geen elektriciteit. In ieder geval zal ik een ander deel van Kenia zien en veel foto's maken.
Dinsdag was gewoon een rustige dag zoals 12 in een dozijn maar gisteren liep het even anders. Gisterenmorgen zijn we, Mary, Diana en ik, naar de computerwinkel in de stad geweest omdat ik een kabel nodig had om mijn oude scherm op Mary's computer aan te sluiten. Op de terugweg bij een ijzerwinkel binnen om een doos schroeven en een pot houtlijm om een paar stoelen te herstellen en nog even langs bij de timmerman om hout te bestellen en op maat te laten zagen voor een computerdesk die ik wil gaan maken. Dan naar huis. Het is hier de gewoonte als we thuiskomen om even te trompen en dan komt Alice de poort openen. Omdat het nogal lang duurde stapte ik uit om het zelf te doen. Terwijl ik bezig was kwam Alice de voordeur uitgestormd, poedelnaakt met alleen maar een omslagdoek om. Mary hoorde mij zeggen:' You're naked! ' en dacht dat ik een grap maakte. Ik stapte met mijn kabel de voordeur binnen om direct aan de slag te gaan en hoorde Mary, die langs de keukendeur binnen ging, vragen:' Who's shoes are this?' Een gemompel van Alice maar Mary was ondertussen al doorgestapt en begon ineens te schreeuwen: 'there's a man in Alices room!' Toen ik ging kijken had de man zich verschanst achter de deur maar tegen mijn 105kilo zijn er niet al te veel opgwassen. Ik wou een woordje uitleg maar veel kans heb ik niet gekregen want Mary kwam als een razende furie en witheet van woede de kamer binnengestormd en als ik haar niet had tegengehouden dan was er een ongeluk gebeurd. Die man, hij kon hoogstens 18jaar oud geweest zijn, pakte zijn GSM en wou om hulp bellen maar ik heb hem zijn mobieltje afgepakt. Ik heb hem met zijn klieken en klakken op straat gegooid en alice die nog snel een rok en een bloes had kunnen bijeengrabbelen zonder broek en schoenen ook de straat op. Mary was zo over haar toeren dat Diana het raadzaam vond Mary nicht Magdaleen op te bellen. Die kwam dadelijk naar ons toe en wist Mary te kalmeren. Toen ik hier in september was had ik wel meer opgemerkt dat Alice nogal wat gure vrienden op bezoek kreeg die altijd wel een plausibele uitleg wisten te verzinnen, of het was de vuilnisman, of de meteropnemer. Ik had geen van die mannen echter ooit binnen in huis gezien. Mary, die vast besloten was Alice geen voet meer in huis te laten zetten, begon toen met Magdaleen en Diana Alices kamer uit te mesten. Alhoewel Diana nog 9 jaar moet worden en Alice er 39 is hebben ze dezelfde maten. Ineens kwamen een pak kleren en schoenen boven die Diana kwijt was maar er nooit iets van gezegd had uit schrik om een bolwassing te krijgen. In het bed van Alice vond Mary ook de reserve sleutelring van haar auto met afstandsbediening voor de deuren. In haar portemonee zat meer geld dan ze ooit kon gespaard hebben en in haar kast zat een pak condooms waar een normaal mens 2 levens mee verder kan. Toen we heel die situatie bespraken werden 2 dingen duidelijk: Alice heeft bijna een jaar Mary's huis gebruikt om als hoer te werken wat niet zo moeilijk was want Diana gaat 's morgens om 7u naar school en komt pas om 17u thuis en Mary was ook altijd uit werken. Het verklaart ook waarom op sommig dagen in het huis weinig of geen werk verzet werd en waarom Mary, bij mijn eerste bezoek, zei dat het een luie trien was. Terwijl ik daar was heb ik van die luiheid niet veel gezien. Het moet nogal in haar gat gebeten hebben dat ik daar hele dagen was. Zij moet ook potentiële dieven op de hoogt gebracht hebben van het reilen en zeilen in het huis. Die sleutelring was in ieder geval bedoeld om de auto leeg te plukken. De dieven hebben waarschijnlijk niet geweten dat ze hun handlanger in huis kwijt waren want vannacht zijn ze over de muur geklommen en hebben een pinklicht geroofd. Het alarm is afgegaan maar tegen dat ik uit bed en aangekleed was waren de vogels al gaan vliegen. Ik denk eraan om morgen voor prikkeldraad te zorgen. Vannacht gaan de honden van de buren een oogje in het zeil houden. Ik leg mijn camera klaar en bij de miste onraad maak ik foto's, al was het alleen maar omwille van de flitsen.
Nadat Naomi en Usly me perfect op tijd naar de vlieghaven hadden gebracht begon het nieuwe avontuur al direct met een klein probleempje. Bij het inchecken bleek mijn begage enkele kilo's te zwaar te zijn. Waarschijnlijk omdat ik aan het begin van de rij stond, ze te laat waren begonnen met inchecken en bij overgewicht nogal veel paperassen te pas komen heeft het meisje me toch laten vertrekken zonder een meerprijs aan te rekenen. Ons vliegtuig was te laat teruggekomen uit Shri Lanka dus ons vertrek, voorzien om 21.25 u, werd verlaat naar 22.15u. Ergens een meevaller want het reisschema werd gewijzigd en we zijn eerst naar Mombasa gevlogen inplaats van een tussenlanding te maken op Zanzibar. Tot nog toe is het mijn meest comfortabele vlucht geworden. Het vliegtuig was niet vol en ik had drie zitplaatsen ter beschikking voor mij alleen. Op Mombasa International Airport verging het mij echter slechter. Het douanemeisje vond mijn bagage nogal groot en zwaar en op haar vraag: 'Nothing to declare?' kon ik moeilijk nee zeggen. Ik legde haar uit dat ik een computermonitor en een boormachiene bijhad om mijn Keniaanse vriendin te helpen en wat in haar huis te klussen. Als je gecontroleerd wordt geef ze iets heeft een wijze vriend me ooit eens gezegd. Ik gaf de twee grootste stukken aan en verzweeg al de kleinere spullen die ter bescherming allemaal in kleren en textiel gewikkeld waren. Zijn het mijn mooie blauwe ogen, mijn innemende persoonlijkheid of mijn natuurlijke charme, ze trapte erin en heeft mijn koffer niet verder doorzocht. Met de boormachiene had ze geen problemen, het was om mijn vriendin te helpen. Dat computerscherm zou ook geen probleem geweest zijn als het nieuw was geweest. Bij mij vraag om uitleg antwoordde ze dat nieuw materiaal Kenia vooruit helpt maar dat we er niet moeten aan denken om onze oude rommel hier te dumpen. Ik heb 50euro invoertaks moeten betalen en ben er al bij al goed vanaf gekomen. Een andere Belg kreeg het aan de stok met haar mannelijke collega, hij sprak notabene geen gebenedijt woord Engels en stond te ruziën en te leuteren in gebrekkig Frans. Terwijl ik mijn boete betaalde werd hij afgevoerd naar het kantoor van de luchthavenpolitie. Terwijl ik, eenmaal buiten, drie opdringerige taxichauffeurs aan het afwimpelen was kwam Diana me redden en bracht me naar de auto waar mary op me wachtte. Het was een fantastisch weerzien, ik werd ontvangen als een koning. Hier, in Bamburi, is niet veel veranderd. Ik merk wel dat het huis beter onderhouden word en dat Alice er properder, en gezonder bijloopt en dat ze zich beter verzorgd. Op gebied van voeding zijn ze op hun oude routine teruggevallen, er is hier nog heel wat werk aan de winkel.
Nog 4 dagen en ik ben weer weg; Another 4 days before I leave.
Sinds eergisteren hebben wij hier in dat oude huis weer verwarming. Dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Eerst had de huisbaas geopteerd voor een tweedehandse brander op aardgas geplaatst door een niet geregistreerd chauffagist maar die werd door door de inspectie volledig afgekeurd. Een echte aannemer heeft dan de klus geklaard. Ze zijn ondertussen ook begonnen met het plaatsen van zonnepanelen maar ik zie niet teveel vooruitgang dus als ik vlak voor nieuwjaar terug thuiskom mag ik me weer aan een hoop miserie verwachten. Zoals de titel reeds laat vermoeden zal mijn blog voortaan gedeeltelijk in het Engels geschreven worden. Dit op verzoek van enkele anderstalige vrienden. Eigenlijk zou ik ook een franse versie moeten maken maar ik heb te weinig vertrouwen in mijn kennis van het Frans. Ondertussen ben ik alweer enkele weken met voorbereidingen bezig. Ik heb een reiskoffer gekocht met een capaciteit van 100 liter Dus ik zal moeten rekenen en cijferen om de 25kg niet te overschrijden want nu heb ik echt wel veel ruimte. Mijn vorige trolley woog, eivol, maar 8kg. Natuurlijk gaan er nu minder kleren mee omdat ik het meest noodzakelijke ginder reeds heb achtergelaten. Er gaan nu wel heel wat gewichtiger dingen mee, een flatscreen monitor, een luisprekersetje voor pc, een boormachiene, een electrische schroevendraaier en een kookpot van 7liter. Verder nog wat handgereedschap. Ik heb nogal rondgeneusd in de aanbiedingen van Aldi, Lidl, Hubo en Brico. Een doe het zelf zaak heb ik ginder nog niet gevonden en in de "Hardware stores" zijn ze toch nog enkele jaren achter. Generatoren om elektriciteit te maken hebben ze daar bij de vleet, en veel goedkoper dan hier maar ze voldoen dan ook niet aan onze normen op het gebied van geluidsoverlast en brandstofverbruik. Dan praten we nog niet over de stabiliteit van de geleverde stroom. Veel werken zal ik daar waarschijnlijk toch niet kunnen want Mary's moeder heeft een hersenbloeding gehad en wil same met mij en Diana naar haar geboortestreek "Thika". Ze heeft sinds kort een auto maar het blijft altijd nog een rit van 750km langs gevaarlijke en slechte wegen. Dat wordt een reisje van 4 à 5 dagen. Mombasa is al zeer oncomfortabel en in Thika zijn ze nog meer achter op de tijd. Het wordt dus weer een nieuw avontuur.
Some of my friends asked me to write down my journal in English. The preparations for my new trip to Kenya are in progress. Sunday evening I leave from Brussels Airport to arrive in Mombasa on monday morning. The purchase of a trolley with a capacity of a 100 liters makes it possible to take more luggage with me. I don't need to take lots of clothing because I left most of my clothes behind last time I was there. I need to take some electronic and electric equipment with me and some tools. I don't think I'll be able to work much because Mary's mother had a brainstroke and the plans are to visit her. The distance to "Thika" is about 750km along dangerous and bad roads. Forth and back and a short stay we count on 4 to 5 days. Until now I've never been out of Mombasa and there they are a 100 years behind on our western world and I hear that Thika is even worse. For me it will be like going back to the middle ages but no worries... a new adventure is coming.
Ik ga terug, niets of niemand kan mij tegenhouden!
Gisteren ben ik naar Neckermann geweest en heb een nieuwe reis geboekt. Deze keer blijf ik een maand weg. Zondag 28 november stap ik op het vliegtuig om pas maandag 27 december terug te keren. Ik ben nu ruim anderhalve week terug en ben, op een bezoek aan mijn vader na, nog nauwelijks buitenhuis geweest. Het is hier koud en nat en bovendien is mijn huisbaas uitgerekend nu op het idee gekomen dat het toch verstandig is om op gas over te schakelen i.p.v. de mazouttank ( die al sinds april leegstaat) nog eens op te vullen. Omdat het geen geld mag kosten zijn ze nu een occasie gasketel aan het plaatsen met mensen die de ballen verstand hebben van gas, laat staan gasketels. Daarna, als het systeem door een technische keuring geraakt, moet Eandis of een onderaannemer nog komen aansluiten. Dat kan zo lang duren als een regeringsvorming, het wordt hier dus een heel koude winter. Het is sowieso zonde om dit huis te verwarmen. Enkel glas en ramen en deuren met gaten en kieren waar een koe doorheen kan. Mijn nieuwe reis naar Mombasa is dus ook ecologisch verantwoord. In mijn studio wordt, letterlijk, alle energie langs ramen en deuren naar buiten gesmeten. Een maand lang zal de Vlaamse buitenlucht niet nutteloos verwarmd worden. Financieel word ik er niet beter van omdat EGW in mijn huurprijs berekend is en betalen moet ik. Ginder op dat huisje van Mary in Bamburi Mombasa wil ik een zonneboiler bouwen, liever dan de oude elektrische te herstellen. De zon is een goede bondgenoot, het enige wat ik daarvoor van hieruit wil meenemen is een rol van 50m koperen buis diameter 15mm. Al het andere kan ik ginder, voor veel minder geld, kopen. Wie wil mij sponsoren met een rol koperen buis? Een lichte doch stevige koffer met een capaciteit van ongeveer 1 kubieke meter heb ik ook nodig. Liefst een langwerpige want ik heb zo'n mooi en veilig inschuif laddertje dat op zijn kleinst toch 1.40m lang is maar waar ik toch 4m hoog mee kan. Het is ook bruikbaar als goeie veilige trapladder. Zoiets vind je niet in gans Kenya. Mijn gereedschap moet ook mee. Mijn doktoren in UZ Gent en ook de adviserend geneesheer van mijn ziekenfonds verbieden me ten strengste fysieke arbeid maar niemand verbiedt me mijn dromen waar te maken met hulp van anderen. Ik wil mijn dromen waarmaken en tegelijk enkele jonge zwarten een vak leren terwijl ik de natuur een handje toesteek door ecologisch te werken.
Ondertussen ben ik bijna 36u thuis. Het afscheid in Mombasa was emotioneel. We wilden allemaal dat ik kon blijven. De vlucht vertrok stipt op tijd en verliep zonder problemen. Ik had het geluk aan een raam te mogen zitten zo kon ik toch veel zien want het was open en zonnig weer. Mijn buurman was een in Belgisch Limburg wonende Hollander die veel meer ervaring had met vliegen dan ik en over zijn reizen vertelde op een aangename manier zonder opschepperig te zijn. In Brussel werd ik opgewacht door mijn dochters Usly en Naomi en zo arriveerde ik een uur later in Sint Amandsberg. De temperatuur is hier zowat 15° lager. Het enige + punt daaraan is dat ik minder zweet en beter kan slapen. Hier zijn geen hanen die om 4.30u op twee meter van mijn bed beginnen kraaien en hier zijn geen moslims die op een toren kruipen en met grote luidsprekers de ganse goegemeente wakker brullen. De chauffage in dit huis is nog niet opgestart het is hier ongezellig koud. Ik hoop zo snel mogelijk weer te kunnen vertrekken naar dat zonnige land met al zijn mooie zwarte vrouwen.
Drie heerlijke weken bij een fantastische vrouw en een uitermate aangenaam dochtertje. Ook Alice die nu nog de schotels van mijn laatste kookexploot staat af te wassen heeft goed voor me gezorgd. Morgenvoormiddag om 10.50u stijg ik weer op richting kil, koud door betuttelaars geregeerd België. Ik kom terug, de zon en warmte zijn hier gratis en een euro is hier vier keer meer waard. Kenia, ik kom terug. Hier zie je nog kikkers en zag ik voor het eerst een echte salamander door de tuin lopen. In december hoop ik hier appelsienen en limoenen te kunnen plukken van de bomen in Mary's tuin. Vandaag heb ik voor het eerst papaja gegeten uit de tuin van de buurman. De cocosnoten kunnen eerstdaags ook uit de bomen vallen en de mango's zijn op de markt spotgoedkoop. Ik kom terug.
Gisteren zijn we met de tuktuk toch nog even naar de supermarkt geweest. Ooit zullen hier eens veel ontslagen vallen. Drie man aan de kassa om één karretje te behandelen. Eén om alles op de band te zetten die niet draait alles moet doorgeschoven worden. Eén die alles intikt op een computerklavier, het ticket uitprint en het geld ontvangt. Eén om alles in plastiekzakken te vullen, glazen flessen worden nog eens in een oude krant gedraaid, en terug in het karretje te zetten.
De foto is bar slecht omdat Mary aan mijn arm stond te rukken, ze was bang dat ik de veiligheid op mijn dak zou krijgen.
Mary moet werken vandaag. Eén of andere legercommandant heeft beslist dat er vandaag verse cabbages moeten geleverd worden dus Mary is om halfzes vertrokken naar de veiling. Het gaat om 500 stuks die toch al gauw zo'n 2 tot 3kg per stuk wegen. Ze worden besteld, geleverd en afgerekend per stuk maar het gewicht moet ook vermeld worden. Voor dit transport huurt Mary een andere vervoerder in want haar lorry vertrekt deze morgen naar Nairobi met een paar duizend kilo mais en komt maandagmorgen terug met eieren. Mombasa - Nairobi zo'n 650km enkele reis langs een "Highway" die bij ons, wegens te slechte staat, voor alle verkeer zou gesloten worden. Bij mijn aankomst hier schreef ik dat alle negers grote luiaards zijn. Daar was ik dus fout. Die luiaards zijn er wel en duidelijk zichtbaar in het openbaar leven. Er wordt hier wel degelijk zeer hard gewerkt maar op een andere manier dan bij ons. Time is money is bij de meesten hier nog niet doorgedrongen. Zeer veel wordt hier nog met de hand gedaan, iedereen heeft zijn specifieke taak en gaat daar niet buiten. Rationeel denken zit er niet in. Om een plank vastgenageld te krijgen moet je hier vier man hebben. Eén die de plank aanbrengt, één die ze op haar plaats houdt, één die de nagels aangeeft en één die ze erin klopt. Het is zaterdagmorgen en ik zou me mogen uitslapen ( eigenlijk mag ik me elke dag uitslapen) Diana moet niet naar school en er zijn geen verplichtingen. Ik ben gewoon om maar 7 uur per nacht te slapen, tengevolge van mijn diabetes moet ik om de twee uur opstaan om te plassen dus elke dag zo rond een of 5 sta ik op. Thuis ga ik veel later slapen maar hier kan het TV aanbod me niet boeien dus na het Journaal van 9 uur kruip ik er dus meestal in. Voor slechte slapers moet dit hier de hel zijn. Elke morgen om halfvijf beginnen hier de imans vanuit hun minaretten te zingen. Tot dusver heb ik er vier geteld en als de wind goed zit hoor ik ze alle vier. Je zou voor minder je godsdienst afzweren. De middeleeuwen zijn hier nog niet voorbij. Denk gewoon de GSM's weg. Ze hebben hier geen nagel om aan hun gat te krabben maar dat stukje moderne techniek hebben ze allemaal. Zelfs onze meid, ze verdient maar 30 euro per maand die ze hoofdzakelijk spendeert aan "belwaarde". Ik geef haar soms eens een halve of een hele euro speelgeld om boodschappen voor me te doen, dat geld is een uur later verswunden en ik hoor haar bellen. Ik stuurde haar gisteren om 5 pakjes sigaretten ( 1 per pakje van 20) toen ze terugkwam vertelde ze Mary dat men haar had gevraagd of zij ze doorverkocht. Hier kan je sigaretten per stuk kopen. Hier om de hoek is een winkeltje ( 2 vierkante meter) waar ik zelf eens een pakje sigaretten ging kopen. De winkelier (?) begreep niet wat ik wilde, ik wees een stapel met pakjes sigaretten aan en stak 1 vinger op. Hij graaide onder zijn toonbankje en haalde 1 stinkstokje boven. Hij had het er zeer moeilijk mee dat ik een heel pakje wilde want daarmee was één derde van zijn voorraad op. Hier op die straatmarkten kun je alles per stuk kopen. Een stukje sugarcane (suikerriet) is ook zo iets. 10cm lang en je kan er een halve dag lopen op kauwen. Die zich geen kauwgom kan veroorloven koopt een stuk suikerriet. Op kruispunten van de straten lopen verkopers rond die de autobestuurders zakjes suikerriet en appelen proberen te verkopen. Alleen water is nog niet per druppel te koop. Bedelaars zie je overal waar veel volk komt vooral aan de ingangen van de supermarkten maar dat zie je bij ons in Sint Amandsberg ook. Ik wil douchen. Ik hoor Alice met water bezig. Donderdag is de watertoevoer uitgevallen en tot gisterenmorgen zijn we rondgkomen met onze voorraadtank die op het dak staat. Alleen de keukenkraan zit rechtstreeks op het net alle andere kranen moeten via de tank. Alice heeft dus kraantjeswater maar de druk is zo laag dat het nog uren kan duren tot het water in de tank op het dak geraakt. Ik zal me dus uit een emmer moeten wassen.
Dat betekent hier goeiedag. Ik was een poging aan 't ondernemen, vorige zaterdag, om Kiswahili te leren ( Ik vrees dat dat nooit zal lukken) toen een jongedame Diana's haar kwam doen. Zwarte meisjes en vrouwen zijn, wat hun haar betreft, nog gekker dan de onze. Het vorige kapsel uitkammen, haar wassen en nieuw kapsel steken, 2 uur werk. Het eindresultaat is wel mooi natuurlijk maar ik denk dat het niet zo gezond is voor hoofd en haar. Oudere vrouwen zijn soms bijna kaal maar je ziet het niet want pruiken en haarextensies zijn hier net zo normaal als dagelijks eten en drinken. Lap de stroom valt uit, gelukkig zit er een batterij in mijn laptop, anders moest ik herbeginnen.
Na het harde boekhoudkundig werk in de voormiddag zijn Mary en ik in de namiddag naar de supermarkt geweest met de ' matatu '. Het is me al opgevallen dat het tussen 13 en 15u menselijk rijden is in die oncomfortabele busjes. Het zijn de kalmste uren van de dag, ook de heetste. Omdat ik die martelgang zo weinig mogelijk wens te ondergaan hebben we genoeg voedsel en drank ingeslagen om rond te komen tot ik maandag moet vertrekken. Dan huur ik nog eens de auto en kunnen Mary en Diana in het terugkeren van het vliegveld nog eens een voorraad voor een ganse week inslaan. Alhoewel Mary een afstammeling is van de " KIKUYU" eet ze liever rijst dan aardappelen. De Kikuyu zijn echter aardappeleters. Ze hebben hier heel mooie grote lekkere aardappels te vergelijken qua smaak en bloemigheid met onze bintjes. Ze kunnen hier ook lekkere frietjes maken maar de manier waarop is nog vooroorlogs. Een friteuse heb ik hier nog niet gezien, zelfs niet in de grote supermarkt waar ze een zeer ruim aanbod hebben van 'Philips' , jaja, huishoudtoestellen. Gisteren was het dus kip met rijst. Ik heb Mary reeds geleerd om een goeie tomatensaus te maken gisteren heb ik de kip aangepakt. Ik kon ze niet ontdooien in de microgolf want toen ik wou beginnen viel de stroom uit. Ik wou al lang iets doen met dat houtskoolkacheltje. Hier koken ze een kieken eerst, om ze daarna in stukken te snijden en te bakken. Meestal zijn ze daarna zo taai als caoutchouk. Ik heb de kip gewoon twee uur laten braden in een gesloten pot flink gekruid ( helaas de kipkruiden van bij ons kennen ze hier niet) en een grote geut olijfolie. Het is een succes geworden, rondom rond mooi bruin, binnenin spierwit vlees en het kwam makkelijk van de beentjes en het was sappig.
Gisteren viel het Mary op dat hier de laatste dagen meer vrouwen voorbij lopen. Mij was het nog niet opgevallen. Natuurlijk ben ik ook nog niet vertrouwt met het normale verkeer in dit straatje. Er loopt hier vanalles rond, vrouwen in burka's, gewoon gesluierde, jonge met décolleté's op hoge hakken, Maasai met een last op hun hoofd. Veel vrachtwagens met materiaal voor de nieuwe wijk hier een eindje verder, er passeren hier geiten en koeien, kortom het hele scala van gewone en wondere dingen die deze grote stad rijk is. Mary begon op de ongewone vrouwelijke belangstelling te letten nadat ze op de markt, door een een paar verre bekenden, ineens werd gevraagd me eens meer mee te nemen en mij aan hen voor te stellen. Het huis is volledig omheind en aan de straatkant hebben we zelfs een betonnen muur met een stevige ijzeren poort. de meeste huizen hebben dat hier. Tot op heden heden heb ik nog niets ondervonden van poging tot inbraak maar de schrik zit er hier goed in. De ramen van de huizen zijn behalve het onvemijdelijke muggengaas allemaal voorzien van tralies en de deuren van stevige grendels. Ons huis heeft behalve gewone naar binnen draaiende houten deuren ook zware naar buiten draaiende metalen deuren. Dat komt waarschijnlijk omdat het vroeger een schooltje is geweest en 's nachts altijd verlaten was. Nu ik er ook op let, als ik op het terras zit, zie ik geregeld kinderen en vrouwen op straat staan springen om toch een blik over de muur te kunnen werpen. Pas als ik mijn camera bovenhaal stuiven ze weg. Mary en ik zijn nogal gesteld op onze privacy en hopen dat dit snel overgaat.
Eergisteren en gisteren ben ik bezig geweest om een eenvoudig boekhoudingsprogrammaatje te schrijven. Vandaag heb ik alles op haar computr gezet en bu is ze aan het oefenen. Ze heeft alleen ervaring met emailen en chatten en ik heb heel wat werk gehad om haar computer te vereenvoudigen en haar een pak shortcuts te leren maar ze begint het te snappen. Ze doet haar best. Als voorbeeld heb ik vorig jaar ingevuld, heb ik haar geholpen bij het invullen van de eerste 3 maanden van dit jaar en nu is ze alleen bezig. Ik blijf in de buurt om af en toe eens te controleren maar het gaat goed. Ze verschiet ervan hoeveel rekenfouten ze in haar handgeschreven boeken heeft. Zoveel maal zoveel = zoveel, een computer kun je geen leugens wijsmaken. Een geluk dat hier geen belastingscontroleurs komen.
Elke dag luister ik een uurtje, via internet, naar de ochtend op Radio één. Zo blijf ik toch op de hoogte van de belangrijkste gebeurtenissen in België. De politiek zit ginder nog steeds muurvast en het weer is er voor de tijd van het jaar vrij goed. De politiek hier zit ook muurvast. De politie wil zich organiseren in een vakbond, bepaalde bevolkingsgroepen schreeuwen om een sociaal zekerheidsstelsel naar europees model maar willen niet officieel werken en belastingen betalen. Dit land telt 38 miljoen inwoners waarvan naar schatting 10 miljoen mensen werken maar er zijn er maar 2 miljoen officieel ingeschreven. Waar gaat een regering hier het geld halen om in de eerste plaats voor een goede gezondheidszorg te zorgen. Ik ben voor Mary een boekhoudingsprogrammaatje aan 't schrijven. Heel simpel, aankoop, verkoop, kosten truck en personeelskosten, optellen en aftrekken en klaar is kees. Practisch iedereen is hier zelfstandig. Mary leeft van al die zelfstandigen, de straten staan hier vol met kiosken ( kramen) en veel daarvan worden door haar voorzien van fruit en groenten. Alles wordt betaald met cash geld en veel papierwerk komt er niet aan te pas. Mary's voornaamste kantooruitrusting is haar GSM. Daarop ontvangt en doet ze bestellingen, houdt ze contakt met klanten en leveranciers en personeel. Eénmaal per week moet ze naar een vergadering op haar bank en de maandag en vrijdagmorgen om 6u is ze op de groenten en fruitveiling. Tweemaal per week gaat er een lading Mais naar Nairobi en komen er eieren terug. Ze wil hogerop ze levert zelfs aan het leger. Toch een staatsinstelling, maar geschreven kontracten of facturen... ho maar. Ik weet dat er hier veel moet veranderen als dit land welvarend wil worden maar toch is dit hier voor mij de hemel op aarde. Met mijn euro kan ik hier vier keer zoveel doen als in België en heb ik geen last van regelgeverij en betutteling. Hier ben ik echt een vrij man. Overal word ik geholpen. Dat was in het begin nogal moeilijk. In de supermarkt aan de kassa mag ik niet zelf mijn boodschappen in zakken steken in het karretje zetten en tot aan de auto voeren en een leeg karretje terug naar de ingang brengen is al helemaal uit den boze. Dat is broodroof, daar hebben ze personeel voor. Overal is personeel voor, een geldtransport niet 2 of 3 begeleiders maar een stuk of zeven, twee met mitrailleurs en de rest met wapenstokken en messen. Overal zijn hier trouwens veiligheidsagenten gewapend met stokken. De temperatuur daalt hier uiterst zelden onder de 20° en zweeft meestal tussen de 22° en op het heetst van de dag soms eens 34° maar de zeewind, die meestal uit het zuiden komt, maakt het aangenaam.
Volgende week maandag moet ik naar huis komen en ik heb absoluut geen goesting. Weer alleen in dat natte koude land op een somber studiootje en niets omhanden terwijl ik me hier nuttig kan bezighouden. Bezighouden is het juiste woord niks moet, veel kan en er is geen haast bij. Ik moet alleen het nodige geld vinden om mijn bezittingen in een container hierheen te te sturen en ik ben weg. Mijn gereedschap mis ik het meest. Nu ben ik mijn handen af en er is zoveel dat ik kan doen ( lees: laten doen onder mijn toezicht)
Ik ben nogal een zweter, vooral van mijn hoofd kan het zweet er in beekjes afstromen. Vanmorgen vroeg ik Alice om mijn hoofdkussen te wassen. Toen ik deze namiddag een tukje wou doen was het natuurlijk nog niet droog, ondanks de brandende zon.
Nadat Naomi en Usly me perfect op tijd naar de vlieghaven hadden gebracht begon het nieuwe avontuur al direct met een klein probleempje. Bij het inchecken bleek mijn begage enkele kilo's te zwaar te zijn. Waarschijnlijk omdat ik aan het begin van de rij stond, ze te laat waren begonnen met inchecken en bij overgewicht nogal veel paperassen te pas komen heeft het meisje me toch laten vertrekken zonder een meerprijs aan te rekenen. 
Drie heerlijke weken bij een fantastische vrouw en een uitermate aangenaam dochtertje. Ook Alice die nu nog de schotels van mijn laatste kookexploot staat af te wassen heeft goed voor me gezorgd. 
Dat betekent hier goeiedag. Ik was een poging aan 't ondernemen, vorige zaterdag, om Kiswahili te leren ( Ik vrees dat dat nooit zal lukken) toen een jongedame Diana's haar kwam doen. Zwarte meisjes en vrouwen zijn, wat hun haar betreft, nog gekker dan de onze. Het vorige kapsel uitkammen, haar wassen en nieuw kapsel steken, 2 uur werk. Het eindresultaat is wel mooi natuurlijk maar ik denk dat het niet zo gezond is voor hoofd en haar. Oudere vrouwen zijn soms bijna kaal maar je ziet het niet want pruiken en haarextensies zijn hier net zo normaal als dagelijks eten en drinken. 
Na het harde boekhoudkundig werk in de voormiddag zijn Mary en ik in de namiddag naar de supermarkt geweest met de ' matatu '. Het is me al opgevallen dat het tussen 13 en 15u menselijk rijden is in die oncomfortabele busjes. Het zijn de kalmste uren van de dag, ook de heetste.
