In de rit van het vliegveld hierheen Mary's huis heb ik al een voorsmaakje gekregen van hoe het leven hier in mekaar zit. Soms zie je reportages op TV waarvan je denkt hoelang hebben ze moeten zoeken om zoveel armoede te vinden. Je moet niet zoeken armoede loopt hier open en bloot voor je voeten. Ook Mary's huis is armoedig. Het is vroeger een schooltje geweest met 2 klasjes en een directrice kantoor. Omgebouwd tot woning geeft dat een ruime living, een ruime keuken, 1 grote en twee kleine slaapkamers, een ruime douchekamer met lavabo en toiletpot, een ruime badkamer met ligbad en lavabo en toilet, een toilet en een berging. Luxueus zo je denken... Niets is minder waar. Het sanitair is zo slecht en verouderd dat ik vrees dat het water elke minuut overal om je heen kan beginnen spuiten. De afvoeren zijn langs aan elkaar geplakt met een soort vetpapier. Silicone heb ik hier nog niet gezien De betegeling valt langzaam maar zeker van de muren. In alle reten en kieren kruipen mieren rond en een kwartier geleden heb ik zelfs een kakkerlak gezien. Het gaskookstel heeft 2 pitten waarvan er 1 werkt. Er wordt hier nog gedeeltelijk buiten gekookt op een houtvuurtje. Ze hebben hier echter iets wat ik bij ons nog nooit gezien heb. Warmhoud pannen. Het ziet eruit als een inoxen pan maar het is dubbelwandig en werkt als een thermos. Zo kun je alles om beurten klaarmaken op 1 brander. Vandaag ging ik kip klaarmaken. Wat voor ons te oud en te taai is om in de soep te draaien beschouwen ze hier als een lekkernij. Mary heeft zelfs een huismeid. Een Miruvrouw uit het binnenland die hier werk beloofd was maar haar plaats ingenomen vond toen ze hier arriveerde. Ze noemt Alice. Een luiere vrouw heb ik nog nooit ontmoet. Ok ze verdient maar 30 euro per maand en ze heeft kost en inwoon. Ze is altijd bezig als we erbij zijn maar zodra we onze rug keren slaapt ze of loopt ze op straat, lees zandweg, als 't regent modderbad of gewoonweg karreslag. Vandaag stuurde Mary haar naar de markt (daar kom ik later nog op terug) om een asbak en gaf haar 100 kes (= 1 euro) mee Ze kwam terug met een gebruikt leeg plastieken doosje van snoepgoed. De buurt bestaat hoofdzakelijk uit Moslims maar daar zijn geen problemen alhoewel ik deze morgen om 5 uur toch even met mijn ogen knipperde toen een Iman op een minaret begon te zingen. Toch moet ik toegeven dat het me tot op heden goed bevalt ondanks het tekort aan het meest essentiele comfort. Ik ga nu douchen met koud water, de bulex is kapot en totaal onherstelbaar. Tot morgen.
Zoals afgesproken hebben Mary's zuster Lisa en haar dochter Tracy mij zondagmiddag thuis opgepikt en naar het vliegveld gebracht. Dat reisje is vlot verlopen. Zoals dat mijn gewoonte is was ik daar veel te vroeg. Dat had ook zo zijn voordelen. Zo heb ik ontdekt dat er in de wachtzones veel Wi-Fi zones zijn waar je gratis kan internetten als je je eigen laptop maar bijhebt. De vlucht was, en zal voor mij altijd zo blijven, een martelgang. Door het ondoorzichtige spel van ' early bookings en mast minutes ' had ik een comfortvlucht. Ik vraag me af wat het gaat worden als ik moet terugkomen met economy. Het toestel zat vol, om en bij de 300 mensen met slechts 4 wc's waarvan er één stuk was. Ik kan echt niet plassen als er achter mij iemand op de deur staat te kloppen. Zelfs in comfort zijn de zitplaatsen voor mensen met mijn postuur veel te krap. Toen we na 11.30 uur vliegen en een tussenlanding in Zanzibar uiteindelijk in Mombasa landden stond mijn blaas op springen waren mijn artroseknieën vastgeroest en de rest van mijn lichaam helemaal verkrampt. We waren nog maar net in het luchthaven gebouw binnen of heel de zaak viel daar zonder stroom. Ik wist reeds van Mary dat zoiets de normale gang van zaken is in woonwijken maar een instelling zoals een luchthaven dat gaat mijn verstand te boven. Gelukkiglijk had ik mijn papierwinkel heel nauwgezet ingevuld en met een vriendelijk woord een een glimlach ging ik heel vlot door de douane. Aan het eerst het beste wisselkantoor kocht ik snel voor 250 Keniaanse shillingen(Kes) en werd daarbij ( mijn natuurlijke charme?) niet opgelicht. Toen ik buitenkwam stand Mary reeds daar met een Toyota stationwagen. Een vrij recente wagen die Mary op mijn vraag en kosten gehuurd heeft. 20 euro per dag is geen onoverkomelijk bedrag. Ik heb die wagen ook niet alle dagen nodig. Op die 20 dagen dat ik hier ben hooguit 10 dagen. Met Mary snel naar haar huis en daar... was dat een opluchting. Ik heb me toen ook nog snel wat verfrist want ik moest nog één en ander kopen en Mary moest haar Broer en haar Lorrydriver nog werkopdrachten geven. Diana, Mary's 8 jarig dochtertje, wou me per sé ontmoeten en is die dag van school thuisgebleven maar na het zien van haar schoolrapport kan ik daar voor één keer wel begrip voor opbrengen, ze heeft zeer goede resultaten. Ik heb hier gisteren zo mijn ogen moeten uitkijken dat ik niet weet waar en hoe ik moet beginnen om te beschrijven wat ik hier allemaal zie en meemaak. Dat is voor de volgende artikelen.
Zelfs een Geneesheer-specialist kan zich vergissen!
Omdat ik ouderdomsdiabetes typeII heb en met alles in orde wil zijn voor de ziekteverzekering ben ik gisteren nog eens langsgeweest bij mijn huisarts Dirk, een geboren en getogen Assenedenaar en jeugdvriend met praktijk in Gent. Mijn vaccinaties tegen tropische ziekten was ik gaan halen in de ' reispolikliniek' van het UZ Gent. Ook het voorschrift voor malariapillen hadden ze me daar meegegeven. Bij het lezen van dat voorschrift fronste Dirk de wenkbrouwen en dook in zijn vakliteratuur. Even later werd ik met mijn neus op een artikel gedrukt waarin duidelijk vermeld staat dat de bewuste malariakuur absoluut niet geschikt was voor Kenia. Nu heb ik dus wel een aangepaste kuur zolang ik maar niet ga zonnebaden. Gewoon in de zon lopen kan geen kwaad maar urenlang in de zon liggen om te bruinen raadt hij dus ten stelligste af. Voor alle zekerheid ga ik me wel een goeie zonnecrème aanschaffen. Mombasa ligt aan de ooskust van Afrika en Diana gaat graag eens naar the beach dus ik heb ook mijn zwembroek mee. Ze is 30 jaar oud maar ze past nog. Het is nu 3.00u in de morgen ik kon niet slapen en ben maar aan 't schrijven gegaan. Later op de dag hoop ik mijn reserve huissleutels bij Usly op haar werk af te geven. Zij werkt hier dichtbij en gaat mijn brievenbus legen en een oogje in het zeil houden. Nu moet ik toch proberen een tukje t doen.
Vandaag had ik een ontmoeting met Lisa, Mary's jongere zus. Deze knappe, intelligente jonge dame woont al enige jaren in België en spreekt al een aardig mondje Vlaams. Ze heeft zich vrijwillig aangeboden om mij morgen over acht dagen naar het vliegveld te voeren. Het is een heerlijk gesprek geworden. Mijn studio is niet de meest aangename plaats om een knappe vrouw voor het eerst te ontmoeten dus zijn we met haar auto naar het enige nette café dat Sint Amandsberg nog rijk gereden. Voor mij werden het twee leerzame uren. Zij heeft me toch grotendeels wegwijs gemaakt in de gebruiken en zeden in Kenia en mij er met nadruk op gewezen dat het grootste gevaar, vooral in safariparken, de malariamug is. Ik weet nu ook hoe malaria te voorkomen. In wezen is dat vrij eenvoudig het vraagt gewoon een klein beetje dicipline. Voornaamste is een malaria kuur kopen bij de apotheek en die goed opvolgen. Verder raadt zij aan om niet teveel in de buurt van stilstaand water en plassen te vertoeven en een muskietennet boven het bed. Vooral voeten, enkels en benen beschermen. De geur van, vooral onverzorgde, voeten schijnt aantrekkelijk te zijn voor die beestjes. Het was een mooie namiddag en mijn gezellin is een goeie verteller met een fijn gevoel voor humor. Volgende week zondag zie ik haar terug en ik kan mij echt geen elegantere chauffeur voorstellen.
Het is nog 10 dagen vooraleer ik vertrek en ik heb hier op deze blog nog niet veel gepresteerd. Ik ben van nature lui maar het is niet zo erg dat ik de afgelopen 2 weken niets gepresteerd heb. aangezien er niemand achter me aan zit doe ik alles heel kalm aan. Zo wil ik de 11de oktober toch in een min of meer proper huis terugkomen, dus elke dag poets ik een stukje. Het meest vervelende, ramen lappen en gordijnen wassen en terug hangen, is al achter de rug. Er is nog veel te doen maar als ik niet gedaan krijg is dat ook geen probleem, ik kan ermee leven en voor bezoekers moet ik het niet doen want die krijg ik toch nooit. Morgen moet het wel min of meer om aan te zien zijn want dan komt Lisa. Lisa is een jongere zus van Mary, reeds verscheidene jaren getrouwd met een Belg die in Mombasa gewerkt heeft, en ze woont in Lede. Ze kent Sint Amandsberg. In het begin van haar huwelijk hebben zij en haar man hier een paar honderd meter verder in de Schoolstraat gewoond. Zij heeft, via Mary, spontaan aangeboden om mij de 19de naar het vliegveld te voeren. Morgen maken we kennis en meer kan ik voorlopig over haar niet vertellen. De reis op zichzelf is zo goed als volledig georganiseerd. De boeking, het paspoort, het visum, de vaccinaties tegen tropische ziekten, het is allemaal in orde en betaald en mijn geld is zo goed als op. Ik heb een kredietlijn bij de bank maar die zou ik liever niet aanspreken. In het slechtste geval zit er in mijn reisverzekering nog een dekking voor financieel onvermogen; Ik mag 25kg in mijn valies meenemen en nog eens 10kg in mijn handbagage. Dat zal ook wel lukken want veel kleren neem ik niet mee. Die schilderdoos die ik meeneem voor Diana, Mary's 8 jarig dochtertje, neem echter nogal veel plaats. Er gaan ook heel wat computertoebehoren en CD roms mee want het is toch deels de bedoeling om Mary toch wat bij te scholen in het gebruik van haar computer. Ze heeft een eigen bedrijf maar behalve e-mail en chatten kan ze met haar computer niet veel doen. Ik heb een checklist gemaakt daar staan ongeveer 40 artikelen welke ik wens mee te nemen en ik zie het wel te lukken. Washandjes en badhanddoeken schijnen daar een luxe te zijn, daar neem ik zoveel mogelijk van mee. Ik heb er toch genoeg. Nog nieuwe die overgebleven zijn uit een Duracell aktie van 20 jaar geleden. Er zal ook wel één en ander van ginder komen. Ik wil graag een nette overjas met veel zakken en ik heb er één gezien bij AS Adventure in de Veldstraat, onbetaalbaar duur. Volgens Mary vind ik dat in Mombasa voor 50.
We zijn vandaag 28 augustus 2010 Toen ik vanmorgen wakker werd bedacht ik dat het misschien wel goed zou zijn mijn reiservaringen te delen via een blog. Ik ben nu dus bezig mijn eigen weblog aan te maken. Dit is ook een nieuwe ervaring. Beschouw dit schrijfsel dus maar als een eerst oefening. Ik wil dit onder de knie hebben als ik op zondag 19 september in Zaventem op het vliegtuig stap. Morgen ga ik verder oefenen maar nu is het tijd voor: " A touch of Frost" en daarna "Rebus" op Canvas.
Om 5.25u plaatselijke tijd werden we wakker gebeld. Ik hoorde Mary kort en bitsig enkele dingen in Kiswahili zeggen en daarna hartstochtelijk huilen. Meteen wist ik wat er aan de hand was. Ik ben nogal onhandig in dergelijke situaties en wachtte daarom tot ze een beetje tot haar positieven kwam. Ik had reeds vroeger gemerkt dat zwarten soms heel emotioneel reageren en ik geef ze gewoon wat ruimte en tijd. Als de huilbui over was kwam ze direct tot practisch denken. Onze uitstap naar Thika gaat gewoon door maar in plaats van drie dagen weg te blijven zal dat nu een ganse week worden. Een beetje een scheur in mijn portemonnee want ik ga op hotel. Geen haar op mijn hoofd denkt eraan om op een oude boerderij te gaan slapen zonder elektriciteit, stromend water en geen behoorlijk toilet. Mary en Diana gaan dat wel doen maar mijn fysieke conditie ziet zo'n avontuur niet zitten. 20 jaar geleden zou ik zoiets wel aangedurfd hebben. Ik moet me verontschuldigen voor het weinige dat ik tot op heden heb toegevoegd aan dit dagboek maar de internetverbindingen zijn al de ganse week abominabel slecht. Voor dit verhaal gebruik ik nu mijn dure Belgische broadband "Vodafone"met een verbinding via "Celtel" maar toch kan ik radio één niet beluisteren en gaat alles supertraag. Ik weet dat het ginder vriest en dat gans Europa onder de sneeuw zit. Eens in Nairobi hoop ik met het goedkope Orange te kunnen werken en meer berichten achter te laten.
