Het is al weer eftjes geleden dat ik een verslagje schreef over wat ik hier zo allemaal doe, en dat heeft, zoals ik in mijn verslagje over Pasen schreef, te maken met een conflict tussen mijn bioritme en dat van de zon. Wat ik daar precies mee bedoel is het volgende. Aangezien ik me hier redelijk naar het noorden bevind, zijn de dagen hier langer dan in België, en aangezien we hier in de juiste tijdzone zitten (wat in België voor de duidelijkheid niet het geval is) betekent dat dat het hier rond 5u begint klaar te worden, en om 6u echt klaar is. Dit gegeven vermeerdert met het feit dat mijn gordijnen op niks gelijken, ze zijn zelfs niet breed genoeg om heel het raam te bedekken, en ze laten al het licht door, zorgt ervoor dat de zon iedere morgen rond 6u in mijn ogen begint te schijnen (jup, mijn raam zit inderdaad in Oosten) waardoor ik dus  elke dag veel te vroeg waker ben. Dit probeer ik te compenseren door rond 10u ’s avonds te gaan slapen, maar als je tot 8u hebt moeten werken, en dan daarna nog moet warm eten, is dat bijna onmogelijk, laat staan dat ik daartussen nog tijd zou gevonden hebben om iets neer te typen…

Dat het om 5u klaar begint te worden, heb ik ondertussen ook al aan den lijve ondervonden.  Het eerste weekend van de paasvakantie was er namelijk een soort ‘nachtwandeling’ georganiseerd door de scouts van Valmiera, en ze hadden ons uitgenodigd om eraan deel te nemen. Ik weet niet wat jullie ervan denken, maar persoonlijk verwacht ik dat zoiets, als het rond 9u ’s avonds begint, rond een uur of 3 gedaan is. Ja tarara, we hebben wel degelijk gewandeld tot 7.30u ’s morgens, en aan een tempo om U tegen te zeggen. Op het einde gingen we nog meer dan 3 km per uur, en dan hadden we het gevoel dat we traag gingen…

We waren steendood toen we aankwamen (maar we hadden het toch helemaal uitgewandeld, en dat kunnen niet alle groepen zeggen, want om 7.30 begonnen ze met groepen op te halen met de auto’s, maar dan waren wij net aangekomen, tha!). We zijn dan direct teruggekeerd naar Gulbene, en rond 9.30u was ik terug in mijn appartement. Ik wou niet gaan slapen, want dan zou ik rond een uur of 7 wakker geworden zijn, en ’s nachts niet meer geslapen hebben, en dan zat ik de volgende dag met de gebakken peren. Dus ik heb heel hard mijn best gedaan, en ik ben wakker gebleven tot rond 7u ’s avonds. De volgende ochtend moest ik al om 8u op, omdat er in de namiddag een spel zou doorgaan dat ik georganiseerd had, en ik had nog redelijk wat voor bereidingen, dus laat ons zeggen dat ik mijn overgeslagen nacht nog niet echt ingehaald had. De week die daarop volgde had ik dus de erfenis van de overgeslagen nacht + het telkens veel te vroeg waker worden van de zon die in mijn ogen scheen. Op donderdag was Nina hier dan weer, omdat ze yogales gegeven had, en ze had 2 vrienden die haar kwamen bezoeken meegebracht, met als resultaat dat ik op vrijdag een compleet wrak was. Normaalgezien ging ik die vrijdag meedoen aan een fietstocht, maar ik zag dat niet echt zitten, want ik voelde me echt slecht, ik ben dan opnieuw rond een uur of 7 gaan slapen, waardoor ik er zaterdagochtend dan toch min of meer door was.

Zaterdag ben ik dan, samen met Orguiya, Valmiera gaan bezoeken (de nachtwandeling was niet echt door het centrum gegaan :p ) want ik had gehoord dat het zo’n mooie stad was, maar het was eigenlijk niks speciaal. We hebben de ‘toeristische wandeling’ gevolgd, die langs alle ‘bezienswaardigheden’ van Valmiera leed, en daarna hebben we een terrasje gedaan (het eerste op Letse bodem!!). ’s Avonds zijn we dan naar Orguiya’s appartement in Sloka gegaan, omdat zij op een half uurtje van kemeri, het nationaal park dat we de volgende dag wilden bezoeken, woont.

Onderweg naar Sloka, hebben we eerst nog een stopje gemaakt in Dubulti, een andere deelgemeente van Jurmala (net als Sloka, en Majori, waar ik in een van mijn vorige verslagjes over gesproken heb). Ook hier staat het vol met art deco/nouveau huizen, echt fantastisch.

Toen we op de bus zaten van Valmiera naar Riga, hoorden we de mensen voor ons plots ‘woouuw’ zeggen, en remde de bus nogal bruusk. Ik keek door het raam, en zag een kanjer van Eland op zijn gemakken het bos inwandelen. We zaten verdorie op een behoorlijk drukke invalsweg naar Riga, en die was daar gewoon een beetje de baan aan het over steken, zonder eerst naar links, naar rechts en weer naar links gekeken te hebben, dat spreekt.

Dat is trouwens niet het enige beest dat ik in de afgelopen week van ‘dicht’ gezien heb; toen ik vrijdagochtend in een veld achter mijn appartement ging lopen, ben ik tot op een meter of 10 van een vos genaderd, voor hij mij hoorde en wegstoof (moest ik gewandeld hebben was ik zeker nog een stuk dichter geraakt). En vandaag was ik in een bos aan het wandelen, toen ik naast mij iets hoorde bewegen, en ik keek en dacht tedoeme, een hond, want het loopt hier overal vol met loslopende honden. Maar plots zag ik een ree heel elegant door het struikgewas springen, echt niet ver van mij, het was denk ik zelfs nog dichter dan de vos. En ook de ooievaars van het nest in mijn straat zijn in het begin van de paasvakantie aangekomen (een anticlimax na de eland, het hert en de vos ma çoit, en ik zag de ooievaar een week voor die andere, dus dan was het toch nog speciaal).

Zondag gingen we dan dus naar Kemeri. We wilden naar het bezoekerscentrum gaan om te kijken welke wandelingen we konden doen, maar dat bleek pas 1 mei open te gaan. We waren hier al eens geweest in oktober, want toen waren hier 2 vrijwilligers, en die hadden voor ze weggingen ook een weekend georganiseerd, om aan de andere vrijwilligers het park te tonen, en ook eens te laten zien wat ze allemaal verwezenlijkt hadden. Hierdoor wisten we dus wel nog een aantal dingen zijn, en zijn we zo beginnen wandelen. Op deze wandeling ontdekten we waarom het bezoekerscentrum pas op 1 mei opengaat, want we konden de meeste wandelingen niet volledig volgen, omdat het water in het moeras, waaruit het grootste deel van het park bestaat, een beetje hoger stond dan normaal, en de paadjes dus een beetje onder water stonden :p maar we hebben toch een stukje van het park gezien en het was best wel mooi.

Ook hier hebben we een aantal beestjes gezien, met name kikkers, of padden, ik ken het verschil niet, zowel platgereden als nog levende :p. Nadat we een groot aantal terug in het gras gejaagd hadden, werd ons duidelijk waarom we zoveel kikkers aantroffen, blijkbaar was de baan dé ontmoetingsplaats, want in het terugkeren zagen we op minder dan 5m 4 paar kikkers die op elkaar zaten (1paar was wel plat, laten we zeggen ‘killed in action’) blijkbaar hadden de kikkertjes last van vroege lentekriebels, en waagden ze daarvoor hun leven, door elkaar op straat te ontmoeten (terwijl ze een heel nationaal park voor zich hadden).

Maandag was er dan het einde van het Gotcha-spel (waar uiteindelijk11 mensen aan deelnamen, een groot succes voor Gulbene) en we hadden alle deelnemers uitgenodigd, voor een BBQ, en een ‘eiergevecht’, aangezien het paasmaandag was, en ik op die manier kon zien hoe het in zijn werk ging. De bedoeling van deze bijeenkomst was te weten komen wie nog in leven was, en wie dood, maar enkel de 2 mensen van wie ik al wist dat ze dood waren zijn afgekomen, waardoor we dus geen idee hebben wie gewonnen is, zeer bizar einde…

Daarbij was het ook nog een keer slecht weer, waardoor we ipv te BBQ-en gewoon een cake gekocht hebben, en het eiergevecht dan ook niet doorgegaan is…

Donderdag ben ik dan naar een school gegaan in Stameriene, om iets over België te vertellen en een beetje spelletjes te spelen. Die school werd volledig verwarmd op hout, dat was nogal een beetje zot om te zien hoeveel hout daar buiten lag te drogen. Het feit dat de meeste mensen hier op hout verwarmen zorgt er ook voor dat Letland een typische geur heeft. Overal waar je hier op straat loopt ruik je houtvuur, alsof je in Letland in 1 groot kampvuur loopt, nu ja, ze hebben hier bossen genoeg, en zo putten ze het aardgas ook niet uit é, en dat beetje CO2 dat die 2 miljoen letten uitstoten wordt rap genoeg geneutraliseerd door de bomen die nog overschieten. En het zijn vooral berken, dus dat groeit ook nog een keer kweetnieoe rap, en ’t kost niks, aangezien de meeste mensen hier een stuk bos voor hun eigen hebben :p

Niks dan voordelen zou ik dus zeggen, maar niet echt in te beelden in België…

Gisteren was er over heel Letland ‘talka’, dat is een soort opkuisactie om al het vuil op te rapen, maar om AL het vuil op te rapen, gaan er wel wat meer dergelijke acties moeten zijn, denk ik, want het is niet normaal hoeveel afval mensen hier gewoon in de natuur storten, maar ja, als je weet dat slechts 60 procent van de letten toegang heeft tot vuilnisophaling is dat ergens logisch é, ze moeten ergens naar toe met hun afval…

Vandaag ben ik dan naar Smiltene geweest, dat ik de dichtstbijzijnde stad bij Gulbene in westelijke richting, zo’n 62km. Ik was er met de bus al een aantal keer doorgereden, en ik had een toeristisch kaartje met een wandeling op, opnieuw langs de toeristische trekpleisters, maar die bestonden hier vooral uit bos en moeras en zo, dus ik ben daar gaan wandelen, en ik snap eigenlijk niet waarom er niet meer mensen op reis komen naar Letland. Er zijn hier echt prachtige plekjes, en ik denk dat het een beetje hetzelfde is als Scandinavië, meren en bossen.

Het enige dat ze hier niet hebben zijn Fjorden en gletsjers. Dus alle mensen die fan zijn van Scandinavië zouden een keer naar de Baltische staten moeten komen: de natuur is gelijkaardig, ’t ligt zuidelijker, dus meer kans op mooi weer, ’t is goedkoper, er is minder toerisme, en je helpt er een land dat duidelijk problemen heeft om te ontwikkelen, en op europees niveau te komen financieel vooruit, niks dan voordelen dus!

20-04-2009 om 12:51 geschreven door Elke  

Een dezer dagen zal ik wel een verslagje neertypen over de afgelopen weken, waar ik door een conflict met mijn biologisch dagritme en dat van de zon de laatste dagen geen tijd voor gehad heb, maar ook hierover later meer.

Nu ga ik het eerst hebben over Pasen, in het Lets Lieldienas, wat letterlijk vertaald ‘grote dag’ betekend. Hier in Letland is het dan ook een vrij belangrijk feest, belangrijker dan Kerstmis of Nieuwjaar of zo. Hoe het gevierd wordt hangt ook een beetje af van de persoon natuurlijk, maar in grote lijnen heb je hier 2 soorten mensen: de extreem gelovigen (maakt niet uit Katholiek, protestants of Russisch-orthodox) en de extreem niet gelovigen. De eerste groep brengt paasdag volledig door in de kerk. En dan bedoel ik inderdaad de hele dag, ze eten er zelf en zo. Er zijn er zelfs die nog een stapje verder gaan, zo werd er bij de katholieken (bij de andere weet ik het niet) heel de nacht van vrijdag op zaterdag door gebeden.

De tweede groep zit uiteraard niet in de kerk, het zou nogal bizar zijn. Het ‘algemene’ feest, zoals wij het paseitjes zoeken hebben, bestaat hier uit het kleuren van gewone eieren, die worden in een sok gedraaid, met daarin allerlei dingen die kleur afgeven, zoal bloemen, kruiden,…, en dan gekookt in water met ajuin in, wat de kleur blijkbaar fixeert. Die eieren worden dan gebracht door ‘de paashaas’ en die moeten de kinderen dan zoeken in de tuin. Met de gevonden eieren houden ze dan eiergevechten. Er zijn twee soorten gevechten. De eerste is de meest algemene, je hebt een ei, en je buur heeft ook een ei, je slaat met de onderkant van jou ei op de bovenkant van het ei van je buur, en daarna slaat je buur met de onderkant van zijn ei op de bovenkant van jou ei. Als je ei aan allebei de kanten gebarsten is, lig je er uit, zoniet ga je door naar het volgende gevecht, en op het einde is er nog 1 iemand over, en dat is dan uiteraard de winnaar.

Dan is er het tweede soort eiergevecht, dat logischerwijs eigenlijk voor de vorige soort gehouden wordt. Je neemt een schuin oppervlak, en je laat je ei ervan rollen, dan komt de 2^e persoon en die laat zijn ei er ook van rollen, als die zijn ei jou ei raakt, dan krijgt hij of zij jou ei.

Er worden overal in parken en zo eiergevechten georganiseerd en zo, en de mensen doen het ook bij hen thuis en zo. Ik denk wel niet dat ze echt familiebezoeken en zo doen, het wordt, zoals de meeste dingen hier, meer onder vrienden gevierd. Familie is hier niet echt zo’n heel belangrijk gegeven, om een of andere reden.

Verder is het ook heel belangrijk om veel te schommelen op Pasen, want als je veel schommelt met Pasen, krijg je weinig muggenbeten in de zomer, en aangezien er hier naar het schijnt schandalig veel muggen zijn (wat ik wel kan geloven, ik had er hier in m’n appartement nog in putje winter), is het dus wel heel belangrijk. Daarom zie je rond Pasen ook overal schommels opduiken, aan bomen, houten constructies voor winkels, in parken,…

Ik heb jammer genoeg geen foto’s van een eiergevecht, we gingen er maandag één organiseren met het jeugdcentrum, en dan buiten in een grote pot de eieren koken en zo, en dan terwijl BBQ-en en picknicken, aangezien het toch al heel de week prachtig weer was en zo, maar op paasmaandag was het koud, en grijs en regenachtig, dus dat is niet doorgegaan…(maar schommelen heb ik wel gedaan J )

Verder wil ik nog iets vertellen, dat ik een paar weken geleden vergeten ben, maar waarvan ik denk dat het belangrijk is dat het meer geweten is in de wereld, en wat mij ook helpt om een aantal dingen hier te plaatsen en te relativeren. Ik geloof dat het op 26 maart was. Ik kwam buiten, en zag dat de Letse vlag overal halfstok ging, of met een zwart lintje rond de top wanneer halfstok niet mogelijk was. Op deze dag werd namelijk herdacht dat zoveel jaar geleden, ergens kort na de tweede wereldoorlog, de russen een heel aantal letten uit hun huizen zijn komen lichten, willekeurig, mannen, vrouwen, kinderen, oude mensen,… om ze op de trein naar Siberië te zetten, waar ze in kleine groepjes in het midden van het bos gedropt werden, en daar moesten ze dan maar zien te overleven. (en in maart ligt er hier nog sneeuw, dus in Siberië zal dat zeker niet om te lachen zijn) Het station van Gulbene ligt op de lijn naar Rusland, die nu wel niet meer gebruikt wordt, waardoor ook een groot aantal Gulbenenaren gedeporteerd zijn. Waaronder ook Inta, de oude leidster van de gidsen, die toen nog een klein meisje was. Wat verklaard waarom ze vindt dat nationalisme en patriotisme zo belangrijk is voor de gidsen, en waardoor ze ook belangrijk vindt dat ze weten wat de mensen vroeger in het bos aten en zo (maar waardoor ik het dan wel raar vind dat ze leerkracht Russisch is). Ik denk dat dat ook de ongelofelijke aversie tegen de russen verklaard, want dit is niet het enige dat gebeurd is onder de sovjetunie. De letten zijn er heilig van overtuigd dat de Russen in de tweede wereldoorlog, en in de periode daarna, nog veel slechter waren dan de Duitsers, en dat er zelfs onderling afgesproken was dat na de oorlog, moest Duitsland winnen, Rusland Letland en dergelijke zou krijgen. En dergelijke dingen liggen hier nog vrij vers in het geheugen, want iedereen heeft wel een grootouder, of nonkel of… die naar Siberië getransporteerd geweest is.

Voila morgen, of volgende week komt er dan wel een meer uitgebreid verslag van de vorige weken met foto’s en dergelijke

16-04-2009 om 18:30 geschreven door Elke  

Ondertussen is het geheim van ‘het witte bad’ opgelost, de kuisvrouw van het bejaardentehuis wou vriendelijk zijn, en is mijn bad komen kuisen, dus ik heb niet geslaapkuist of zo. Maar ik zorg er nu wel voor dat iedere keer ik een douche neem dat de sleutel op de deur zit, en dat ze dus niet zomaar binnen kan komen, ‘k zou nogal verschieten…

Laar goed, over de afgelopen week valt nogal veel te vertelle, dus ik ga er maar direct aan beginnen. Donderdag was mijn appartement nogal vol. Nina, een meisje uit Duitsland, dat een EVS project doet in Ligatne, komt namelijk om de 2 weken de donderdag naar ons jeugdcentrum om Yogales te geven, en Vilis en Liga, 2 trainers van het ‘nationaal agency’ van youth in action van Letland gaven hier een training voor mensen die met jongeren werken of in de toekomst ermee willen werken, en bleven dus 4 dagen in mijn appartement.

Donderdagavond hebben we heel lang in de keuken gezeten met ons vieren, gewoon wat zitten babbelen over vanalles en nog wat. En wat bleek, het is volledig normaal dat ik geen problemen heb met het feit dat Letten onvriendelijk zouden zijn, en de andere vrijwilligers wel, want blijkbaar zijn de letten in het oosten veel vriendelijker dan in het westen, en ik zit dan ook redelijk oostelijk. Voor Vilis, die van Liepaja, aan de westkust komt, en Liga die in Riga woont, was het bijna ongelooflijk dat mensen op straat vriendelijk waren, en als je ergens iets gaat drinken dat ze met je beginnen babbelen, zelfs als ze je niet kennen. Met andere woorden, ik ben niet raar, het zijn gewoon een ander soort Letten die hier wonen.

Verder waren ze onder de indruk van Gulbene, en het feit dat alles hier zo uitgestrekt is, en dat er midden in het centrum een moeras ligt en zo. Blijkbaar is dat dus niet typisch lets, maar enkel hier. Ik was nog niet zoveel in andere kleine stadjes geweest dus ik dacht dat dat normaal was om tussen 2 huizen 10 meter land te laten en dan pas het volgende huis te zetten, waardoor je het gevoel krijgt in een mega-grote stad te zitten, kwa oppervlakte dan, waar toch maar 9000 mensen wonen. Maar ik was blijkbaar verkeerd.

Donderdagavond had Iluta, mijn Letse les leerkracht (waauw, bijna een titel voor suske en wiske) gezegd aan Ieva, mijn collega, dat mijn lets goed genoeg is, en dat ze geen engels meer met mij mogen babbelen, maar dat ze lets moeten babbelen. Ze is ook de directrice van de school waar ik naar de speciale klas ga, en vrijdag sprak de leerkracht, die engels kan, en normaal altijd engels spreekt met mij plots heel de tijd lets. Dus vrijdag had ik heel de dag lets gesproken, en je kan niet geloven hoe vermoeiend het is om een hele dat in een taal te spreken die je nog niet genoeg kent om erin te denken, in het begin had ik dat ook met het engels, maar dat is nu al lang geen probleem meer. Dus toen ik ’s avonds thuiskwam was ik doodop, maar Liga en Vilis hadden beslist dat ik met hen mee moest naar een of ander feestje waar ze zelf ook geen idee van hadden wat ze moesten verwachten, en ze hadden al mijn ticket gekocht, dus er was geen weg terug. Dat feestje, was eigenlijk een soort optreden van het toneelgezelschap (jaja weer in het lets, ma ik was toch behoorlijk trots op mezelf dat ik de grote lijnen verstond) waarin ze iedere keer een paar sketches speelden, wat dan afgewisseld werd met 2 mannen die live Letse slagers zongen en speelden waarop iedereen dan begon te dansen, van jong tot oud, eerst enkel in koppels, maar later ook gewoon alleen. Iedereen zat in een groepje rond een tafeltje en bracht hapjes mee, en zijn eigen drank die ze dan gewoon op dat tafeltje zetten, en iedereen kon er gewoon van nemen. Zeer bizar dat je gewoon je eigen drank MOEST meebrengen, in iets dat plaatsvindt in het cultureel centrum. Je kan je het in België niet voorstellen. Maar het was toch een hele belevennis.

Die vrijdag had ik zoizo mezelf al overtroffen in lets spreken, want in de nammiddag want ik was dus eerst naar de speciale klas geweest, waar ik heel de tijd lets gesproken had. Daarna ben in naar een school geweest in Belava, waar de leidster van de gidsen lesgeeft, en waar ze dus ook een gidsengroep heeft opgestart. Ik was daar al een keer geweest, en ik had hen toen leren sjorren en wat spelletjes gespeeld. Blijkbaar waren die gastjes daar zo content mee dat de hele school tegenwoordig in de pauzes constant die spelletjes speelt, dus hadden ze me gevraagd om nog een keer langs te komen om wat nieuwe spelletjes aan te leren, en deze keer was de halve school er denk ik, maar het was leuk. Maar op weg naar daar zat ik in de auto met Ingolfs, en hij spreekt zo goed als geen engels, dus heb ik heel de tijd in het lets moeten babbelen. In de school waar de jongste die mee deden aan de spelletjes een jaar of  7, dus opnieuw moest ik alles uitleggen in het lets, en in de auto naar huis zat ik deze keer met 2 letten die geen engels spreken, dus was het weer in het engels te doen. Wanneer ik dan weer in Gulbene aangekomen was, ging ik eerst mijn rugzak in m’n appartement afzetten, en toen ik hier aankwam was hier een vrouw die, denk ik voor haar job binnen moest zijn in dit gebouw, maar ik verstond haar niet zo goed, mijn lets is dan ook nog lang niet feilloos, en ik zij haar dat ze aan de andere kant, bij de bejaarden moest proberen. Toen ik terug buitenkwam, kwam zij ook net buiten, en heeft ze me een lift aangeboden tot aan het einde van de straat, weer in het lets.

Het is wel tof om eindelijk te verstaan wat ze zeggen en ook min of meer te kunnen zeggen wat ik wil, maar ik ben toch blij dat Ieva er deze week niet was (haar dochter zit thuis met een oorontsteking) en dat ik met Lana gewoon engels kon spreken, dat ik toch een stuk minder vermoeiend.

Verder ben ik donderdag naar een schooltje geweest in Ligoa of zoiets, een ‘gehuchtje’ in Gulbenes Rajons, en die school heeft 3 klassen van de 1^e tot de 9^e klas. Ik moest spreken voor de 7^e tot de 9^e klas, en ze waren met een stuk of 20. dat is wel een extreme vorm van graadsklassen vind ik persoonlijk, maar het was wel grappig, ze zijn in totaal met 64 kinderen in de school, en het is echt gelijk een familie, ook met de leerkrachten, een speciale sfeer...

Dit weekend was er dan een weekend georganiseerd door twee vrijwilligers die nu hun EVS doen in het Gauja nationaal park, en ze gaan bijna naar huis, maar wilden eerst de andere vrijwilligers het park laten zien, en tonen wat ze er allemaal gedaan hebben en zo. Zondagmorgen zijn we het dieren park gaan bezoeken, met allemaal dieren die in letland voorkomen in de natuur, maar die vaak min of meer bedreigt zijn, er waren beren, maar de beren in Letland zijn eigelijk imigranten uit Estland, er zijn er dan ook maar een stuk of 8 in het wild. Er zijn wolven, lynxen (die gelukkig ook vrij zeldzaam zijn) wolfhonden, everzwijnen (als die hier zelfzaam zijn, mogen ze er volgens mij een paar in Brugge komen halen :p ) een buffel, die zijn vrouw en kindje vermoord heeft, en nu dus nog maar alleen is, elanden, herten, wasbeertjes, vossen,uilen, en dat was het ongeveer denk ik....

In dat dierenpark hebben we een soort schattenzoektocht gedaan in teams, en wij waren oranje, en wij zijn gewonnen, uiteraard, want dat kon niet anders, want wij hadden een kreet, helemaal door mijzelf uitgevonden: hophophop, orange to the top. Inderdaad, ik had daar zeer veel inspiratie voor nodig :p. En iedereen van ons team heeft een boek gekregen over de species die in het nationaal park voorkomen (de fauna en de flora) maar het is jammergenoeg in het lets.

In de namiddag was er dan eerst een powerpoint over hun werk en het park en zo, en daarna zijn we naar een aantal punten gegaan, met een autocar, die met het openbaar vervoer, en dus voor ons vrijwilligers, niet bereikbaar zijn. Eerst zijn we naar een cliff gereden, waar de werknemers van de papierfabriek, die in het dorpje erond woonden, vroeger kelder in graafden, die dienst deden als frigo. Er zijn er nu zelfs nog enkele van in gebruik.

Wanneer we dit gezien hadden, zijn we verder gereden, en hebben we een stuk van de rivier, de Amata afgewandeld, en hoewel, of mss net daardoor, de weggetje heel glad waar, was het zeer leuk, en echt wel mooi, volgens mij veel mooier dan het zou zijn in de zomer, aangezien je dan niet zo veel meer kan zien, aangezien er overal blaadjes voor hangen.

’s Avonds is Karo, een vrijwilliger die tussen Madona en Rezekne woont dan bij mij blijven slapen, omdat ze geen bus naar haar dorpje meer had.

Deze week was het ook ongelooflijk druk, aangezien we er pas maandag achtergekomen waren dat de uitwisseling tussen onze scouts en de gidsen van Gulbene niet goedgekeurd was, en de volgende deadline al woensdag was :s. Daartussen moesten we dat project dus proberen te herschrijven tot iets dat wel goedgekeurd kon worden. Maar het is gelukt, allee het is optijd ingediend, als het deze keer goedgekeurd zal worden, dat valt nog af te wachten natuurlijk...

Verder bleek woensdag ook plots dat het spel dat ik op de 13 zou organiseren verplaatst is naar de 6^e, (eerst was het idee vandaag, want vandaag begint de vakantie hier, maar dat was onmogelijk) dus moest daarvoor ook alles plots geregeld worden, en ook het gotcha-spel begint vandaag, dus deze week was een drukke week.

Mijn excusen voor het lange, van de hak op de tak springende, chaotische bericht, maar het lukte me niet om het in een deftige tekst te gieten. Mijn ‘schrijftalent’ blijft beperkt tot 1pagina :p

03-04-2009 om 12:34 geschreven door Elke  

Ik denk dat de aanleg voor het hebben van stemmingswisselingen een genetisch kenmerk is dat recessief aanwezig is in het X chromosoom, en dat pas na een bepaalde leeftijd tot uiting komt. Ik heb het al een keer meegemaakt op de bus dat een vrouw tegen mij begon te roepen om god weet welke reden, en ik heb het ook met mijn onderburen. De ene keer zijn ze aan het roepen (op elkaar of op mij) en de andere keer zijn ze suuupervriendelijk, en het kan ook gebeuren aan de kassa, gewoon op straat,… (en het is niet dat ik sommige dingen verkeerd doe zonder het te weten, maar het is ook onder elkaar)

Maar er gebeuren hier nog andere rare dingen, vanmorgen wou ik een douche pakken, en ik stap in mijn bad, en ik ben er direct weer uitgesprongen, mijn bad was WIT! Op zich niet zo’n raar iets, ware het niet dat mijn bad normaal geel is, doordat het ijzer in het water achterblijft op het bad. Ik heb al verschillende pogingen gedaan om het proper te krijgen, maar verder dan ‘lichtgeel’ ben ik nog niet geraakt. Dus ofwel heb ik deze nacht geslaapkuist ofwel is er hier iemand binnen geweest om mijn bad te kuisen. Ik veronderstel dat het de tweede optie is, en dan ben ik er nog niet helemaal uit als ik dat leuk vind of net niet…

Zoals ik vorige week al zei, ben ik dit weekend dus naar Tallinn geweest met Viktoria. We zijn vrijdagochtend vroeg vertrokken, zij uit Liepaja, en ik uit Gulbene, wat beide ongeveer even ver is van Riga, maar dan aan de andere kant. Allebei hadden we het geluk dat we een bus moesten nemen die al om 10.20u aankwam in Riga terwijl onze bus naar Tallinn pas om 12u vertrok :p

Aangezien het de vorige 3 dagen weer volop aan het sneeuwen was, zijn we eerst nog naar de markt geweest om nieuwe handschoenen te kopen, want nog 400 km meer naar het noorden zag ik dat anders toch niet zitten, en maar best, want toen we in Tallinn aankwamen was ik heel blij met mijn traditionele wanten in de sneeuwstorm.

Als die sneeuwstorm nodig was om de rest van het weekend stralend weer te hebben, dan neem ik dat er graag bij, want wanneer we terug uit de jeugdherberg kwamen om iets te zoeken om te gaan eten, was het al gedaan. We sliepen in de jeugdherberg in een 12-persoonskamer, maar van heel het weekend kwam er niemand anders, dus we hadden een mega kamer voor ons 2, met een privé badkamer J

We zijn ’s avonds een pizza gaan eten in een Italiaans restaurant, en ze was lekker, wat misschien al het eerste verschil tussen Estland en Letland is. Daarna wilden we iets gaan drinken, maar het was vrij moeilijk om een café te vinden waar het publiek niet 35+ was. En zo zijn we uiteindelijk in een irish pub terecht gekomen, waar toch een paar 20-ers zaten ook. Toen we daar eftjes zaten, werden de tafels verzet, kwam er een projectiescherm naar beneden en begon het volk (ook weer grotendeels ouder) toe te stromen. Bleek dat het de vrijdag karaoké avond was…

Tallinn is echt een hele mooie stad, met nog superveel overgebleven van in de middeleeuwen, zo staat nog bijna de volledige muur rond de stad recht. In de restaurants en zo buiten ze dat wel een beetje uit, want bijna overal staat er iemand in ‘middeleeuwse’ kleren, maar ik denk eigenlijk dat Tallinn een veel mooiere stad is dan Brugge, hoewel in Brugge veel meer toeristen rondlopen. De stralend blauwe lucht zal er misschien ook wel iets mee te maken gehad hebben. Ook het feit dat Tallinn aan de zee licht draagt bij aan het feit dat het een schitterende stad is, aangezien je in 5 minuten uit de oude stad bent, en aan de diepblauwe zee staat.

Op zondagmorgen zijn we naar een (kasteel)park net buiten het centrum gewandeld, dat midden een art nouveau (of Deco, ik ken dat verschil niet zo goed) ligt, die echt vol staat met prachtige huizen. Ik denk dat het park in de lente ook echt schitterend is, als de bomen groen worden, de bloemen en bloesems in bloei staan, en ook het gras niet meer bedekt wordt door een wit tapijt. Maar nu was het ook wel het bezoeken waard, en het liep dan ook vol met wandelaars, en lopers en zo. Vooral Tallinnaars denk ik, niet zo veel toeristen. En daarna was het alweer tijd om terug te keren naar Riga, en naar Gulbene/Liepaja.

Geniet verder nog van de kleine selecte van de foto’s (ik heb er een paar honderd, dus ‘k ga ze er niet allemaal opzetten) van Tallinn, en tot de volgende keer.

25-03-2009 om 18:46 geschreven door Elke  

Ondertussen is de lente hier ook een goede week in het land geweest. Inderdaad geweest, want gisteren is het weer beginnen sneeuwen en het ziet er niet naar uit dat het de eerste dagen gaat stoppen, en alhoewel het ongeveer 2 graden is blijft de sneeuw wel liggen. Ik begrijp eigenlijk niet meer waarom dat wij in België zo vaak smeltende sneeuw hebben…

Maar goed, de lente is toch eftjes in het land geweest. De eerste lentedagen vrolijkten onze midterm training op, een weekend met alle vrijwilligers die ongeveer in de helft van hun project zitten, om te babbelen hoe je je voelt in je project en zo. Volgens mij niet echt vrij nuttig, maar we hebben ons wel geamuseerd, en behalve het feit dat ik er om 4u voor ben moeten opstaan de vrijdag en dat ik de eerste 2 dagen aan het snotteren was dat het niet meer normaal was (een cadeautje van papa??) was het een fantastisch weekend in de eerste zonneschijn die echt warmte gaf. Ook de eerste tekenen van smeltende sneeuw maakten ons euforisch, en ik denk dat we volledig door het dak zouden zijn gegaan moest het geregend hebben (wie had dat ooit kunnen denken).

Veel speciaal valt er verder niet over te vertellen, ik zou bekijk de foto’s, want ‘een beeld zegt vaak meer dan duizend woorden’ :-p wat een cliché.

Maar zelf met de zon in het land kon het als die eftjes achter een wolk zat, of net onder was nog behoorlijk koud zijn, en dat heb ik gemerkt toen we vorige week woensdag een monopoly-stadspel hielden met de gidsen in de straten van Gulbene, en ik dus mooi 2 uur op mijn postje mocht blijven zitten. Ik heb mezelf dan warm gehouden door mezelf te vervloeken om de beslissing om geen thermisch ondergoed meer te dragen…

Maar goed, de temperatuur liet misschien even de wensen over, maar het stadsspel was wel een succes, er waren zelfs enkele meisjes die ons bezig zagen en kwamen vragen als ze konden meedoen, jammer genoeg net op het ogenblik dat we het geld aan het tellen waren om de winnaar te weten te komen. En nog een keer opnieuw, dat zagen mijn onderkoelde tenen niet zitten…

Ik heb hen uiteraard uitgenodigd om vandaag opnieuw te komen, dus hopelijk zullen ze er zijn… Het zal vandaag wel geen spel zijn, maar een pimp-up your lokaal vergadering

Verder ben ik dit weekend naar Jurmala geweest, een stadje aan de zee, vlak bij Riga. Eigenlijk is het een 30km lange verzameling van allemaal kleinere dorpjes aan de zee. Er was daar zaterdagavond namelijk een feestje, maar ik zag het niet zitten om enkel naar het feestje te gaan, ben ik vroeger vertrokken, om in het centrum van de trein te stappen en dan naar Sloka te stappen langs het strand. En maar best, want er waren uiteindelijk maar 9 mensen aanwezig, wat verklaard waarom ik niemand vond die mij wou vergezellen.

Majori, het centrum van Jurmala is echt mooi, en het is best wel toeristisch, waardoor er overal volk op straat is, en de mensen blij kijken, want ze komen daar om te ontspannen, en dat maakt het de mooiste plaats in letland waar ik al geweest ben. Als ik ergens in Letland echt zou moeten gaan wonen, dan zou het heel zeker daar zijn. Het staat daar ook vol met van die echte Letse houten huizen, die ik persoonlijk prachtig vind, en ik heb er foto’s proberen van te trekken, ma op foto komt het nooit over zoals het in het echt was.

En dan was er natuurlijk de zee… het is behoorlijk surrealistisch om de zee te zien met 20 cm sneeuw op het strand, of om een paar meeuwen op een sneeuwman te zien zitten, en het was ook best wel cool om op de zee te kunnen staan aangezien ze op sommige plaatsen zelfs nog bevroren was.

Zondagochtend zijn we dan tenslotte met een paar op het strand gaan ontbijten, in het zonnetje, volgens het gebouw achter ons was het op een bepaald ogenblik 12 graden, maar ik denk dat de thermometer in de zon hing, al was het wel best aangenaam.

Ook was het mijn eerste kennismaking met de ‘zeezwaan’ ik had nog nooit de zwaantjes gevoerd op het strand…

In de namiddag zijn we dan naar Riga gegaan om daar wat rond te lopen en een vergeefse poging te doen om een terrasje te vinden, ma blijkbaar waren die nog niet open, dus hebben we gewoon ergens een koffie gekocht en zijn we in een parkje gaan zitten.

Gisteren hebben we hier ook een planning gemaakt voor de vakantieweek (de paasvakantie is hier 1week, de week voor Pasen, plus de vrijdag ervoor en paasmaandag, een zeer raar systeem) en ik ga proberen om een Gotcha te doen in Gulbene, maar het probleem is dat ze dat hier niet kennen, en dat er daar volgens mijn collega’s niemand op gaat afkomen om mee te doen, dus laten we hopen van wel, dan heb ik het fenomeen ‘Gotcha’ toch al bijgebracht aan de letten.

Dit weekend ga ik samen met Viktoria, een meisje uit Oostenrijk naar Tallinn, dus volgende week of zo gaan er daar wel fotootjes van verschijnen, want het schijnt dat Tallinn echt een prachtige stad is en dat de mensen daar veel meer lachen en veel vriendelijker zijn dan hier in Letland, we zullen zien…

18-03-2009 om 17:38 geschreven door Elke  

Aangezien belofte schuld maakt, heb ik mijn best gedaan om woord te houden, en zit er, vind ik, niet zoveel tijd tussen dit en het vorige bericht. Ik heb ook al weer een en ander om over te schrijven, wat het een stukje makkelijker maakt om hier iets zinnigs te vertellen.

De woensdag na mijn ontdekkingstocht door Rezekne heb ik kookvergadering gehouden met de gidsen, zoals je eerder al kon zien op de foto’s hier op mijn blog. Omdat ze maar met 5 zijn was het gemakkelijker om die kookvergadering in mijn appartement te laten doorgaan dan in Baze. Hier konden we ongestoord de keuken gebruiken, en hadden we zeker ook alles wat we nodig hadden. Ook konden we hier gezellig in de keuken eten, terwijl we dat in Baze hadden moeten doen in hun ‘lokaal’ dat weeral eens vol lag met tweede hands kleren van de organisatie waarmee ze het delen.

Voor het hoofdgerecht hebben ze echt het beste uit zichzelf gehaald; kippenbillen met  mayonaise in de oven, met fishsticks en frieten (gebakken in de pan in veeeeeeeel olie) en dan rauwe groenten (uiteraard met zuurkool), niet alles was nog even warm toen ze het opdienden, maar het was best wel lekker.

Voor het dessert waren ze een beetje minder origineel, fruitsla met yoghurt en dame blanche (ze hadden voor 2 desserts gezorgd, maar het ijs hebben we wegens het risico op springende magen nog een weekje in de diepvries laten zitten.

De vrijdag erop moest ik naar een school in Beļava, een dorp dat naast Gulbene ligt, waar de ‘leidster’ werkt, en dus ook een gidsengroep heeft opgericht (ik zou zeggen check vooral die meisjes hun uniformen en SCHOENEN!!), en waar er ook een ‘jaunsergei’ groep is. Dat is eigenlijk een soort ‘pré-leger-groep, maar hun activiteiten kan je voornamelijk vergelijken met scoutsactiviteiten bij ons. Ik heb daar aan die twee groepen samen, best wel een grappige combinatie, een sjorinitiatie gegeven. Ik heb ze geleerd hoe ze een tafel moesten sjorren, en ik moet zeggen, ondanks het feit dat de combinatie ‘sjorbalken op schaal’ en ‘berg-beklimmerstouw’ niet ideaal was mocht het resultaat best wel gezien worden, al kon het wel niet zelfstandig blijven staan.

Wanneer de tafel klaar was, en we hem om praktische redenen niet uitgetest hadden, hebben we nog een paar kringspelletjes gespeeld, en hoewel niet van allemaal hun schoenen erop voorzien waren hebben die gasten hun super geamuseerd en waren ze heel enthousiast.

Vrijdagavond zijn papa en Frauke dan, nadat ik een half uur aan de bushalte had staan schimmelen en onderkoelen, aangekomen, want op zóveel vertraging (ongeveer een uur) had ik toch niet gerekend. Een wandeling van een goed half uur later konden ze ook een keer mijn appartement (en mijn voordeurbinnenbekleding) bewonderen.

Zaterdag zijn we dan nog een keer naar Stamerienā, het dorpje waar ik met mijn vorig bezoek ook al geweest was, geweest met het oude treintje dat hier in Gulbene vertrekt. En deze keer hebben we het kasteel wél gevonden. We hebben er ook in een restaurantje lekker en zeker heel goedkoop (zeker als je de porties bekeek, alhoewel é Frau ;-p ) gegeten. Papa dacht wel dat hij een of andere soort wild aan het eten was maar achteraf bleek het gewoon biefstuk te zijn. Nadat we een poging gedaan hadden om het record ‘hints spelen met risico op onderkoeling’, was daar de trein die ons terug naar Gulbene bracht.

Zaterdag zijn we dan naar Sigulda geweest, dat was wel weer een eindje op de bus, maar, vond ik, best wel de moeite waard. Ik ga in de lente wel een keer terug moeten gaan, onder andere om de grootste grot van de Baltische staten te ontdekken, want de besneeuwde trappen en ‘heuvelweggetjes’ (berg- zou overdreven zijn) waren nu iets te gevaarlijk om af te dalen. In de zomer is hier ook een reuzenrad van waarop je een uitzicht op de streek zou moeten hebben, en een bobslee, maar ook vanuit het vliegend cabinetje hadden we nu een mooi uitzicht.

Nadat papa en Frauke zich drie dagen in Gulbene beziggehouden hadden, en daarbij zelfs een nieuwe beeldengroep, genaamd “de maria’s”, ontdekt hebben, zijn we donderdagochtend in alle vroegte naar Rīga vertrokken. Na een ontdekkingstocht door de oude stad, zijn we tussen de (prachtige) art-nouveauhuizen (die we de vorige keer inderdaad niet gezien hadden Maité) op zoek gegaan naar de Belgische ambasade, die we, niet te verwonderen gevonden hebben in Alberta iela ( de straat van Albert). Enkel de versterkte burcht van, je raadt het nooit, de verenigde staten viel uit de toon tussen al die krullewieten. ’s Avonds zijn we dan in een behoorlijk sjiek Italiaans restaurant gaan eten voor niet veel geld, en het moet gezegd zijn, ’t was lekker.

Vrijdag rond een uur of 11 was het dan alweer tijd om afscheid te nemen, aangezien mijn volgende bus pas rond 3u in de namiddag was. Jammer genoeg heb ik deze busrit de volle 3 uur en een half mogen genieten van de ongelooflijke stank die de mond van mijn buur verspreide, terwijl ik boven de verwarming zat, die veel te hoog stond, en mijn nek kramp kreeg van mijn hoofd zo ver mogelijk naar het raam te draaien. Waneer we, voor mijn buur, twee flesjes van een of andere alcoholische drank later, in Gulbene aankwamen was mijn voet ongelofelijk gezwollen doordat alle warmte van de bus erlangs gepasseerd was, en stond hij op het punt uit mijn verband te springen, terwijl voor de rest van mijn lichaam claustrofobie aanval nabij was. Met andere woorden, ik denk dat ik nog nooit zo blij was om uit een bus te mogen stappen.

Zaterdagavond was ik van plan om naar een feestje te gaan in Jelgava, maar nadat ik in de namiddag naar Ranka, een gehucht op een 30-tal km van Gulbene, geweest was om daar te vertellen over EVS en vrijwilligerswerk in het algemeen, was mijn goesting over. Toen we een paar minuten in de auto zaten, is het namelijk beginnen sneeuwstormen, voor zover dat een werkwoord is, en ik moet zeggen dat is niet aan te raden als je in de auto zit. Over die 30km hebben we meer dan een uur gedaan, op de grote baan, die ze, waarschijnlijk wegens besparingen, niet kwamen ruimen. Wanneer we in de namiddag terugreden was de storm gaan liggen en was het gestopt met sneeuwen. De zon begon er hier en daar zelfs door te komen, maar ik zag het toch niet zitten om de bus te nemen. De baan was namelijk nog steeds niet geruimd, en als dat over de hele weg het geval was, betekende dat, dat het ongeveer 6u zou duren, schat ik, voor ik in Rīga was, en dan zou ik waarschijnlijk geen aansluiting meer gehad hebben naar Jelgava, en was ik de choco geweest, in mijn eentje in Rīga.

Nu blijkt wel dat de sneeuwstorm enkel in het oosten gewoed heeft, en ze in de buurt van Rīga zaterdag zelfs geen sneeuw gezien hadden, maar dat kon ik hier, in mijn dikke 10cm in een goed uur, niet rieken.

Dus terwijl jullie daar in tropische temperaturen van een terrasje genieten blijft hier de sneeuw vallen. Ondertussen ligt er denk ik toch al een goeie halve meter, en de eerste dagen lijkt daar nog niet direct verandering in te komen. Lente, waar blijf je?

04-03-2009 om 17:16 geschreven door Elke  

Dear everyone,

I am Elke, I am from Belgium, and live in Gulbene for 4months and a half now. I am an EVS volunteer in Youthclub Dēms. Here I am working in Youth centre Bāze. I make activities for the guides of Gulbene, and try to make an exchange with a Belgium scouts for them.

Two times a week I go to special class in Gublenes Otrais vidusskola. In the one class I teach English, and in the other class we do some handiwork. On Tuesday and Wednesday morning I go to kindergarten.

One of the first things I noticed when I arrived in Latvia was of coarse that there is a lot of forest here, everywhere you look around, you see trees. People even go out of the bus in the middle of the forest.

Another thing I noticed about Latvia and Latvian people is that they always look a few years older then they are. Even when Latvians are 4, they already look 6. I also think it is strange that shops are open from 8-22 and even on Sundays. In Belgium they are open from 9-20.00 and they are closed on Sundays.

Two weeks ago a few friends from Belgium came to visit me, and we tried some ‘typical Latvian’ food. It is quiet different from Belgium food, because you use a lot of ‘krejums’ and we almost never do, and all vegetables (in salads) tastes very sour, we tried to add sugar, but it didn’t made it better :-p

Further I think bread is one of the things which is completely different in every country. If we go to The Netherlands, we say they have ‘plastic-bag-bread’ the French have French bread, which is ok for some time, but if you eat it to long you get wounds in your mouth because of the crust, and in Germany they have the sour black bread. In Belgium we buy fresh bread every day, or at least every 2 days, else it doesn’t taste good anymore. And in Latvia the bread always tastes like it is two days old.

Snow!! That is a thing we almost not have in Belgium and which I enjoyed a lot here in Latvia, I even had my first skiing experience, and I find out I am really not talented in it J. I like the winter in Latvia because it is a real winter like it should be, with temperatures below zero and snow, lots of snow. And the cold doesn’t even feel so cold, because there is almost no wind. But even then I don’t understand that woman are wearing mini-skirts and high heels in the snow. I think I never saw so much mini-skirts then I saw in Latvia in winter.

The thing which surprised me the most in this few months is the fact that you need a driving license to drive your bike in Latvia. In Belgium everybody drives a bike starting from when they are 3 or something. But for sure it explains why there are so less bicycles on the Latvian roads.

So, further I would like to say that I really enjoy my stay in Latvia and in Gulbene, and I hope you enjoyed my writing,

Elke

02-03-2009 om 13:08 geschreven door Elke  

19-02-2009 om 12:54 geschreven door Elke  

16-02-2009 om 11:35 geschreven door Elke  

Het is al weer een tijdje geleden dat er hier iets van mij verschenen is, waarvoor mijn excuses, maar dit heeft twee redenen. Aan de ene kant is het behoorlijk druk geweest, en aan de andere kant is er lange tijd niks noemenswaardig gebeurd om hier over te berichten.

Op mijn werk gaat alles nog altijd zijn normale gangetje, twee ochtenden in de week ga ik naar de ‘kleuterschool/crèche/iets ertussen’ waar ik mij het ene moment al nuttiger voel dan het andere. Het zal in elk geval wel goed zijn voor het zelfvertrouwen van sommige van de kleuters, want als ze zo een knutselwerkje moeten maken, geeft de juffrouw altijd kweetniehoeveel complimentjes aan wie het vlug en goed doet, en de tragere kindjes zijn er gewoon van overtuigd dat ze het niet kunnen, en wanneer ze ergens iets mis doen, krijgen ze kweetnieoe hard onder hun voeten van de juffrouw, welk woord dat ze niet verstaan hebben, en als ze nu eigenlijk echt zo dom zijn,… en ik zeg dan altijd dat ze het wel kunnen en dat we het eerst een keer samen gaan doen, en dan zijn ze altijd verwonderd en trots als blijkt dat ze het wel kunnen.

Ik de crèche ben ik ook getraind geraakt in het ‘met intonatie voorlezen van iets dat je niet verstaat’ want er zijn een aantal kleuters die het heel leuk vinden als ik voorlees, en meestal heb ik de clou van het verhaaltje wel door, maar ik begrijp helemaal niet elke zin.

Twee keer per week ga ik ook nog steeds naar de ‘speciale klasse’ waar ik aan de ene klas nog altijd Engelse les geef, en aan de andere knutselen. De reactie op de hard geworden schrinkels alleen al was het waard om daar elke week te blijven gaan, en ook zoutdeeg bleek een nieuwe ontdekking te zijn.

Verder zijn er nog de gidsen van Gulbene, voor wie ik een dus een uitwisseling met een deel gasten van onze scouts aan het organiseren ben, en waaraan ik de afgelopen weken ongelooflijk veel gewerkt heb om de aanvraag voor subsidies van de Europese unie op tijd af te krijgen. Het heeft me net geen bloed en tranen gekost, ma toch wel redelijk wat zweet maar de deadline is gehaald. Dus nu kunnen we enkel afwachten (en hopen dat het goedgekeurd wordt)

Nadat ik ondertussen drie weken geleden dagen van gemiddeld een uur of 11 klopte om die deadline te halen, ik moest die week drie ochtenden naar een lagere school Engels gaan spreken omdat ze een ‘Engelse week’ hadden, heb ik dat de week erop goed gemaakt door bijna niet te gaan werken. In die school heb ik met de jongste klassen gewoon spelletjes gespeeld (soep en schipper mag ik over varen in ‘t Engels en zo). En aan de oudere klassen heb ik een filmpje getoond van Kwint over ‘a typical day in Belgium’ en erna heb ik een presentatie gegeven over België en scouting in België. Er zat ook een kwis over bekende Belgen in verwerkt, en het moet gezegd zijn: kuifje moet serieus onder doen voor asterix en obelix: bij de vraag wie van hen een Belg was, gingen ze bijna allemaal voor asterix en obelix, want dien anderen kenden ze niet.

Tijdens een van die presentaties heb ik ook ontdekt dat je in Letland blijkbaar een rijbewijs moet hebben om met de fiets te mogen rijden (te behalen vanaf 12 jaar), wat ervoor zorgde dat mijn publiek de kluts volledig kwijt was toen ze kwint naar school zagen fietsen!

Maar goed, de week erop heb ik dus bijna niet gewerkt, aangezien Femke, Karen, Maité, Niels, Steven en Jeroen op bezoek kwamen, tot groot ongenoegen van mijn bejaarde onderburen. De dinsdag zijn we namelijk naar Alūksne en Stāmeriene geweest, twee stadjes langs het laatste overgebleven stuk smalspoorlijn van Letland dat van Gulbene naar Alūksne loopt. Hoewel deze twee plaatsjes als ‘toeristisch’ bekend staan is er eigenlijk niet zo veel te zien. Maar doordat het meer bevroren was en de lucht staalblauw, was het er toen wel prachtig. In Alūksne hebben we ons ook proberen inleven in een pinguïn of zeehond, zo je wil, en in Stāmeriene hebben we 3,35 lat betaald om met 7 iets te drinken in afwachting van de bus (en dan zijn er mensen die beweren dat Letland duur is?!?). Toen we uiteindelijk weer in mijn appartement aankwamen, bleek de elektriciteit uitgevallen te zijn. In afwachting van eletriek zijn we dan maar beginnen afwassen, maar onze afwas werd verstoord door een onderbuur, die het nodig vond om mij van alles wat in het gebouw gebeurd was de laatste vier maanden de schuld te geven. Zo was het mijn schuld dat de elektriciteit dit jaar al 2 keer uitgevallen is, en ik moet toegeven de vorige keer was de elektriciteit uitgevallen op het ogenblik dat ik mijn licht wou aansteken en deze sprong, maar zoveel kon ik daar nu ook niet aan doen, en deze keer was ik zelfs niet thuis. Ook was het mijn fout dat het brandalarm een keer om 2u ’s nachts was afgegaan, maar volgens mij was ik toen zelfs het grootste slachtoffer in plaats van de schuldige, want ik was de enige van het hele gebouw die in haar pyjama naar buiten gelopen was bij -10.

Ook nadat de deur van mijn appartement na haar gesloten was bleef ze nog een eindje verder roepen op de trappen, maar daar heb ik niet veel meer van begrepen. Maar goed, ze had dus gezien dat we met 7 in mijn appartement waren, dus heeft ze maar naar ’t stad gebeld om te klagen dat we de avond voordien een zware party hadden met luide boenkeboenke muziek. Wel jammer dat ik dat feestje gemist heb…

Maar zo zie je maar, blijkbaar heeft de ‘vreemdeling’ het altijd en overal gedaan.

Op woensdag zouden we eerst gaan sleeën en daarna een schietinitiatie krijgen (jaja, onze eigen versie van de duatlon :-p ) maar de auto was kapot, dus we konden niet op de schietinitiatie geraken. Met als gevolg dat we dan maar de hele ochtend gesleed hebben. Mijn staartenbeen was niet echt gelukkig met de manier waarop ik de eerste helling afgleed, waardoor ik de rest van de hellingen op mijn buik ben afgegaan, en ik nog steeds moet opletten hoe ik ga zitten, maar we hebben ons, Maité haar beperkte sleetalenten ten spijt, toch super geamuseerd. ’s Avonds hebben we dan samen een activiteit voor de gidsen uitgedacht, en ik denk dat iedereen het wel tof vond, los van het feit dat ik als ‘postjeszitter’ net zo bevroren was als mijn handschoenen.

Donderdagochtend was het plan om vroeg te vertrekken naar Rīga, kwestie van genoeg tijd te hebben om het tot in de details te bezoeken. Maar de uren van de bus bleken niet te kloppen en we moesten twee uur wachten, waardoor we dan maar met z’n allen een koffietje of een theetje gaan drinken zijn voor 1,55lat (Letland duur??) om dan uiteindelijk toch de bus te kunnen nemen. Maar op die manier heeft mijn bezoek toch ook kennis kunnen maken met de fraaie wc’s in de Letse stations :p

Na Rīga bezocht te hebben, gezellig iets te zijn gaan eten en een bizarre avond te hebben in de ‘french bar’ was het tijd om het op vrijdag terug tijd om het vliegtuig te halen, maar deze week is toch zeker een nominatie waard in de categorie ‘meest fantastische week van mijn leven’.

Gisterenavond (zaterdag) was er een afscheidsfeestje van Adrien, Stephan en Giovanni, ergens in de buurt van Rezekne, 88km en twee uur en een half op de bus. Hoewel ik het helemaal niet eens ben met het feit dat vrouwen geen kaart kunnen lezen en geen orientatiegevoel hebben (ok dat laatste klopt in de meeste gevallen wel :-s ), moet ik met enige schroom toegeven dat ik er weer in geslaagd ben om 2u rond te lopen in Rezekne om uiteindelijk gewoon in mijn beginpunt een taxi te nemen…

Maar het was niet volledig mijn schuld, eerder van een combinatie van factoren. Op de wegbeschrijving die ze gemaakt hadden stond namelijk dat je van het busstation eerst naar het treinstation: Rezekne 2 moest gaan om daar de bus naar Sondori te nemen. Dat klopte al niet, want je kon die gewoon aan het busstation nemen ook, maar dat wist ik toen dus nog niet. Dus vroeg ik aan mensen die stonden te wachten welke bus ik moest nemen naar dat treinstation. De verschillende mensen aan wie ik het vroeg (en die me konden verstaan, want 90% van de inwoners van Rezekne zijn Russen) zijden dat er geen bussen waren naar dat station (wat dus ook al niet klopte want die bus die ik uiteindelijk moest hebben ging van het busstation langs dat treinstation tot in Sondori, en zelfs nog verder) en dat ik dus zou moeten lopen. De vrouw aan wie ik de weg vroeg zij dat ik heel de stad moest doorlopen en dat het dan het 2^e station was dat ik zou zien (voor zover ik het Lets verstond) maar dat klopte dus ook niet, want ik passeerde maar 1 station (maar ik kan het dus ook gewoon verkeerd begrepen hebben). Dus na dat eerste station bleef ik maar doorlopen tot ik uiteindelijk al meer dan een uur stevig aan het doorstappen was, en ik op een donker stuk weg terecht gekomen was met niks anders dan bomen en een bordje dat ik uit Rezekne was. Ondertussen had ik ook al naar mensen een berichtje gestuurd om te wachten aan het bushokje, want dat ik daar ook bijna was (ik was er eigenlijk al een half uur voorbij) en die begonnen zich dus ook af te vragen waar ik bleef. Dus heb ik hen laten weten dat ze niet moesten wachten want dat ik dus verkeerd zat, en dan ben ik maar beginnen terugwandelen. Ze zeiden dat ze een taxi genomen hadden aan het station omdat het nog te lang zou duren voor de bus er was, en dat ik dat ook best zou doen.

Toen ik uiteindelijk aan dat treinstation aankwam was daar niks of niemand, ik snap helemaal niet hoe zij daar een taxi genomen hebben, maar misschien was de laatste trein daar al aangekomen en waren alle taxi’s daar al weg. Dus ben ik maar helemaal terug gestapt naar het busstation, om daar de taxi te nemen en 6lat te betalen voor een traject dat ik al voor de helft te voet had afgelegd (khad dus beter gewoon doorgelopen in plaats van teruggekeerd, ik ging er rapper geweest zijn, en ik had 6lat uitgespaard, maar ik heb nu toch voor de eerste keer in mn leven alleen de taxi genomen :p )

En zo ben ik uiteindelijk 2 uur later dan verwacht toch nog aangekomen…

Zo nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn reilen en zeilen. En onder het motto ‘geen nieuws is goed nieuws’ weet ik nog niet wanneer het volgende berichtje van mijnentwege zal verschijnen, maar weet dat ik in elk geval mijn best doe.

Groetjes, Elke

16-02-2009 om 11:27 geschreven door Elke  

Onder het motto ‘om een goeie buitenlandse ervaring te hebben, moet je alles meegemaakt hebben’ ben ik vorige week dinsdag een keer goed gevallen. Ik heb daarbij mijn voet serieus omgeslagen, ’t eerste moment zag ik redelijk wat sterretjes.

Omdat ik nogal regelmatig van dichtbij kennis maak met de grond, ik neem mijn diploma van geoloog au serieux, heb ik daar in eerste instantie niet echt acht op geslagen. Later op de avond was mijn voet vergelijkbaar met de poot van een olifant en besloot ik dat het misschien wel verstandig was om er ijs op te leggen.

De volgende ochtend zat er precies een ei onder mijn vel, naast mijn enkel, en begon ik te voelen dat het precies wel zeer deed.

Nu, een week en een aantal fastumgel smeerbeurten later staat mijn enkel nog dik en doet het nog steeds deftig zeer als ik mijn voet beweeg. Gisterenavond wou ik voor de zekerheid nog een keer testen als het echt nog veel zeer deed als ik mijn voet bewoog, en ik moet zeggen, de sterretjes waren er toch even terug, dus leek het verstandig om naar de dokter te gaan.

Nu kan je in Letland niet gewoon naar de dokter stappen; de mensen van wie het hun vaste dokter is krijgen namelijk voorrang, en dan bestaat de kans dat jij daar nog zit als het bezoekuur afgelopen is, en dat je dus de volgende dag terug mag komen. Dus zijn we naar ’t ziekenhuis gegaan.

We bleven staan voor de deur van de ķirurgs, en ik dacht ‘wat is me dat hier, ze moeten niet in mij beginnen snijden voor ze deftig gekeken hebben’, maar blijkbaar zijn omgeslagen voeten en aanverwanten hier ook het werk van de chirurg.

Terwijl we zaten te wachten tot het mijn beurt was, vertelde Ieva, die met me meegekomen was als chauffeur en tolk, dat het ziekenhuis van Gulbene een slechte naam heeft, vooral de chirurgen. Als de mensen zich in Gulbene laten opereren, zegt iedereen dat ze zot zijn en dat ze zelfmoord plegen.

Vorige week was er nog een incident geweest. Een jongen van een jaar of 12 was verongelukt tijdens het skiën. Zijn moeder had hem binnengebracht in het ziekenhuis van Gulbene, omdat dat het dichtste was, en ze hadden hem onderzocht, en gezegd dat het niks ergs was, hij had pijnstillers gekregen en ze hadden hem weer naar huis gebracht.

Een aantal uur later kreeg hij hoge koorts, en ze moesten de ambulance bellen. Toen die daar aankwamen en hem onderzochten, bleek dat er iets in zijn bloed terecht gekomen was, en dat had zich ondertussen in heel zijn lichaam verspreid (tetanus??) en er was niets meer aan te doen. Die jongen is een paar uur later gestorven, en als hij op tijd de juiste medicatie had gekregen was er waarschijnlijk niks gebeurd.

Ondertussen zat ik dus nog altijd te wachten, en toen ik uiteindelijk binnen mocht heeft de dokter een keer aan mijn voet gedraaid, en toen ik aaaa zei heeft hij mij doorgestuurd om foto’s te laten maken. Daar moest ik in een omkleed kotje gaan zitten dat me ongelofelijk hard aan het medisch schooltoezicht deed denken, er waren namelijk verschillende kotjes naast elkaar, en er stond een stoel, en je ging aan de ene kant binnen, en als de dokter je roept kom je aan de andere kant weer buiten. Ik vraag me nog steeds af waarom ik in zo’n kotje moest gaan zitten, zoveel privacy heb ik niet nodig om mijn linkervoet te ontbloten. Nadat ik voor de 500^ste keer verzekerd had dat ik zeker niet zwanger was, hebben ze dan uiteindelijk een foto getrokken, waarna ik weer in de gang moest gaan staan wachten op de foto. Ik stond er versteld van hoeveel mensen aan het wachten waren op foto’s, en hoeveel daarvan hun schoen open hadden. Vallen is in de winter duidelijk een nationale sport in Letland.

Toen we uiteindelijk de foto’s hadden moesten we weer bij de dokter gaan wachten. De verpleegster keek op het briefje van de radioloog en zei dat het niet gebroken was, ma dat er precies wel barstjes inzaten (denk ik, Ieva kon het niet echt vertalen van het Lets naar het Engels, en ik zou ook niet weten wat barst in het Engels zou moeten zijn) en dat ik misschien wel een gips nodig had.

Weer wat wachten later mocht ik dan uiteindelijk binnen bij de dokter, en die zei dat er iets was met mijn ligamenten, en dat ik een week niet mocht gaan lopen of turnen, en dat het dan wel over ging zijn. Ik kreeg een verband met een kompres met zoutoplossing en het gebod een week niet veel rond te lopen.

Conclusie: ik ben niet van plan iets ernstig tegen te komen in Gulbene, ik heb geen idee als de juiste diagnose gesteld is (ik heb die foto’s ook een keer bekeken en ik zie niks dat op een barst zou kunnen wijzen, maar ik ben natuurlijk geen radioloog die daar 12 jaar of zo voor gestudeerd heeft), en ik ben een week lang afhankelijk van andere mensen die mij van huis naar mijn werk en weer naar huis voeren, die mij naar de winkel om eten voeren,… en dat werkt na een halve dag al ongelooflijk hard op mijn zenuwen.

21-01-2009 om 12:26 geschreven door Elke  

Gegroet,

Dit weekend ben ik samen met Kristien gaan skiën!!!

Rond 12u kwamen we aan in Cēsis, waar we op een heuvel in de buurt zouden gaan skiën. We hadden op het internet een paar jeugdherbergen gevonden, want dezelfde dag terug naar huis gaan was geen optie, mijn laatste bus terug naar Gulbene was om 14.05u, maar aangezien we enkel de duurste terugvonden op het stadsplan besloten we naar de dienst voor toerisme in Cēsis te gaan. Daar aangekomen bleek dat we inderdaad enkel in de duurste terecht konden, de andere jeugdherbergen lagen redelijk ver uit het centrum met een zeer slechte busverbinding, en uiteraard ook helemaal aan de andere kant van de stad als de skihellingen.

Toen we bij de jeugdherberg aankwamen zagen we het eftjes niet zitten om voor één nacht in dát gebouw 9 lat te betalen, maar binnenin bleek het wel een deftige jeugdherberg te zijn.

Rond een uur of 3 kwamen we dan uiteindelijk aan op de ‘berg’ en hebben ski’s en toebehoren gehuurd, en een liftpas voor 2u gekocht, dat alles aan de schabbige prijs van 12 lat per persoon. Toen we buitenkwamen bleek er wel 1 probleem, om aan de ‘kinderberg’, de berg voor beginners te geraken hadden we naar rechts moeten gaan in plaats van naar links. Met andere woorden, ik moest eerst de moeilijkere helling afskiën voor ik op de gemakkelijke helling kon gaan oefenen.

Gelukkig was er wel een mini oefenhellinkje aan deze kant, zodat ik daar eerst wat kon oefenen.

Uiteindelijk heb ik na 2 pogingen (na de eerste poging bleek dat het helemaal niet zou lukken om op een deftige manier beneden te geraken, dus ben ik na achter 3m gevallen te zijn terug naar boven gekeerd en nog wat geoefend) de helling in een halfuur, waarbinnen ik in het totaal waarschijnlijk meer in de sneeuw gelegen heb dan op de latten gestaan heb, afgeskied ben.

De helling aan de andere kant was inderdaad gemakkelijker, maar er zat wel veeeeeeeel meer volk op met alle gevaren van dien. Maar de laatste twee derden van die helling ben ik zonder vallen kunnen afskiën, en de laatste meters, nadat ik naar een snowboarder ‘I cannot stooooooooooop’ geroepen had om een fatale botsing te vermijden, snapte ik zelfs dat mensen skiën leuk kunnen vinden.

Uiteindelijk moesten we om terug aan de juiste kant te komen om onze ski’s in te dienen, de moeilijkste helling afskiën. Aangezien ik ingezien had dat ik duidelijk geen natuurtalent ben, heb ik voor deze helling gepast, en ben ik braaf langs de zijkanten teruggewandeld.

In elk geval, moest ik nog een keer terug keren, zal ik in elk geval aan de juiste kant ski’s huren, want om van mij een volleerd skiër te maken, zijn nog veel uren training nodig, vrees ik.

De zondag zijn we dan Cēsis gaan bezoeken. Het kasteel en het museum, en aangezien we nog tijd moesten vullen tot onze bus en trein opnieuw vertrokken ook de kerk. Het bezoeken van die laatste was een bijzonder surreële ervaring. Toen we binnenkwamen zagen we dat het een halve lat was om de toren te bezoeken, en een lat om foto’s te trekken, dus besloten we om er geen te nemen, weeral een lat uitgespaard. Op dat moment kwam de priester er aan, en hij vroeg als we de kerk wilden bezoeken, waarop we logischerwijs ‘ja’ antwoordden. Hij dat we moesten binnengaan, en daarna zei hij dat hij de deur ging sluiten, waardoor wij niet meer snapten wat nu precies de bedoeling was. We zijn dan maar naar binnen gegaan, want we dachten dat hij ons niet ging opsluiten in de kerk. In die kerk was NIKS te zien. Ik heb nog nooit een kerk gezien waar zo weinig te zien was. Er waren muren, een vloer, een dak, stoelen en een mega kitsherig engelenbeeld en dat was het. Best dat we niet betaald hadden om foto’s te trekken. Zo’n halve minuut na ons kwam de priester weer binnen, zei dat hij de deur had gesloten en leidde ons naar een klein deurtje, dat ons via een kamertje waar een paar mensen over iets aan het babbelen waren ons raar aankeken, naar buiten bracht. Zo’n minuut nadat we de kerk binnengegaan waren, stonden we aan de achterdeur weer buiten. Nog een minuut, waarin we sprakeloos waren blijven staan, later barstten we in lachen uit, want zoiets hadden we nog nooit meegemaakt.

Uiteindelijk hebben we dan nog een halfuur door de straten van Cēsis gewandeld. Het was er irreëel stil, het leek alsof de hel er elk ogenblik kon uitbarsten, maar er gebeurde hoegenaamd niks, echt vreemd.

Tenslotte heb ik mijn bus naar huis genomen en moest Kristien nog een uur wachten op haar trein.

21-01-2009 om 12:24 geschreven door Elke  

Gulbene, 12 januari 2009

Dag iedereen.

Het is alweer enige tijd geleden dat hier een verslagje verscheen. Er is ook nog niet zo veel gebeurt sinds ik naar huis ben geweest. Het leven gaat hier zijn gewone gangetje, en ik ben nog niet uit Gulbene weg geweest.

Eerst was er natuurlijk Nieuwjaar. Het plan was om met een aantal vrijwilligers naar Vilnius, dat dit jaar culturele hoofdstad van Europa is, te gaan. Maar die week was Margaretha, de vrijwilligster van vorig jaar in Gulbene, hier op bezoek en we zouden samen naar Vilnius gaan. Margaretha is momenteel als au pair in Cyprus, en ze had al haar geld gebruikt om haar ticket naar Letland te betalen, en vond het te duur om voor 1 nacht over en weer te gaan naar Vilnius, en ik zag het niet zitten om veel geld te betalen, en 2 dagen alleen op de bus te zitten om 1 nacht in Vilnius Nieuwjaar te vieren, iets wat toch overal gebeurd. Dus besloten we in Gulbene te blijven. We hebben eerst gegeten op mijn appartement met Sabine, Louisa, Margaretha en ik. Daarna zijn we met champagne naar t centrum gegaan om naar het vuurwerk te kijken. En erna was er nog een feestje bij iemand anders thuis. Het was tof, en zo moet dat zijn.

Omdat Margaretha de andere vrijwilligers nog eens wou zien, besloten we de vrijdag naar Riga te gaan om haar verjaardag te vieren, en dat aan de rest te laten weten. Maar aangezien ze op vrijdag plots een aanval van verlatingsangst kreeg, besloot ze toch tot zaterdagochtend te wachten om naar Riga te vertrekken. Omdat het nogal stom is om de verjaardag van iemand die er zelf niet is te vieren, en omdat ik niet wist als er iemand anders ging zijn, en ik geen zin had om alleen in Riga rond te dwalen, ben ik dan ook maar in Gulbene gebleven.

De dag ervoor (1 januari) was de lamp in mijn living gesprongen wat als gevolg had dat heel het gebouw zonder elektriciteit kwam te zitten. Die vrijdag was dat opgelost, behalve in mijn appartement. De zekering was namelijk gesprongen, en omdat ze niet wisten dat het kwam doordat mijn lamp gesprongen was, hadden ze hem niet weer aangestoken, en aangezien je een speciaal sleuteltje nodig hebt om de plongkast open te doen, kon ik dat dus niet zelf. Ma ze zijn dat de vrijdagavond gelukkig nog in orde komen brengen, en ze hebben direct ook een nieuwe lamp ingedraaid.

Op zaterdag was er een nieuwjaarsfeestje voor de jongeren die iets te maken hebben met baaze. Eerst was er ‘improvisatia teatrs kafejnica’. Dat kwam erop neer dat ze elke keer een aantal mensen uit het publiek haalden, en die kregen dan een situatie voorgelegd waarop ze moesten reageren é, je weet wel. Aan het gelach van de rest te horen was het wel grappig, en ik was wel blij dat ik niet naar voor gemoeten heb, want ik zou er niet veel van gebakken hebben, vrees ik :-s

Daarna konden degenen die op het podium gestaan hadden (en dus een aluminium stokje gekregen hadden, die ik heel de namiddag in stukken had zitten knippen) hun toekomst laten voorspellen, in de speciaal daarvoor ingerichte zaal (tijdens dat inrichten heb ik een tafel kapot gekregen, ik lag plots op de grond…) en er was eten en drinken en een dj. Aangezien fuiven om 8u ’s avonds in een veel te grote zaal en al thee drinkend niet voor mij weggelegd is, ben ik dan maar naar huis gegaan. Moest dat nu met een bende scheepsmakkers zijn, ik zou nog zeggen ja, dat is grappig, ma bijna iedereen was wel ouder dan 16é.

Afgelopen week was de vakantie ook hier gedaan. Wat betekende dat ik weer naar de kindergarten ga, de gidsen weer zie op woensdag, en op donderdag en vrijdag weer naar de special klas ga.

Voor mij is alles hier ongeveer hetzelfde gebleven, maar voor de letten is er wel redelijk wat verandert, alles is duurder geworden, want ze hebben de BTW opgetrokken, de lonen zijn vermindert en er zijn heel wat mensen ontslagen wat er dan bijvoorbeeld toe leidt dat ze springuren hebben in het middelbaar en zo.

Dit weekend is Viktoria naar hier gekomen omdat we samen een spel gaan maken binnen twee weken hier in Gulbene, en t was tof; we hebben de ideale sleehelling gevonden, helaas is de sneeuw wel aan het smelten, want terwijl het in heel Europa aan het vriezen is dat het kraakt, is er hier een zachte winter (wel een beetje jammer want ik had wel graag een keer -20 meegemaakt maar de winter is nog niet gedaan, dus er is nog hoop ) en we hebben de slechtste film ooit gezien. Voor de mensen die geïnteresseerd zijn: Death of an Angel van Petru Popescu uit 1986. Een melodrama uit de duizend, manmanman

’s Nachts was er dan wel de sensatie die we bij de film niet gehad hadden; om kwart voor 2 ging het brandalarm af; en het is niet zomaar een brandalarm, het is een ongelooflijk luid brandalarm. Dus ik ben uit mijn bed gesprongen en het maar half beseffend naar buiten beginnen lopen, en toen ik tot de conclusie kwam dat Victoria gewoon in haar bed bleef liggen, terug gekeerd om te zeggen dat het wel het brandalarm was (ik snap niet dat je dat niet kan doorhebben, wat zou het anders zijn?).

Ik vond dan mijn schoenen niet direct, want ik had ze in het bad gezet omdat ze vol hingen met sneeuw. En ik was aan het denken dat je eigenlijk gewoon naar buiten moet gaan als het brandalarm gaat en je niet eerst van alles mag meenemen, maar toen dacht ik dat ik toch ook niet in mijn blote voeten in de sneeuw kon gaan staan. Ik heb dan ook nog rap mijn vest meegenomen, maar ik was al een eind buiten voor ik eraan dacht om hem aan te doen. Toen we buiten kwamen was daar niemand anders. Ik snap dat dus niet é, zelfs al weet je dat het brandalarm overgevoelig is, dan nog blijf je toch niet in je bed liggen, de meeste mensen laten toch geen wortels aanbakken om 2u ’s nachts é. Er brandde zelfs nergens licht, wat de kans dat iemand gewoon iets had laten aanbakken ook verkleinde.

Ik ben dan maar terug naar binnen gegaan om te checken als het toevallig niet van bij mij kwam, als ik toevallig de oven niet had laten aanstaan en dat dat nu begon te smeulen of zo. Maar dat was het niet, dan ben ik weer naar buiten gelopen, om naar iemand te bellen, want dat moest stoppen, en er was precies niemand anders die iets deed. Om een of andere bizarre reden kwam de politie deze keer ook niet, misschien slaapt de politie van Gulbene ’s nachts, ik weet het niet. Maar toen ik buiten kwam was het al gestopt. Ik had dat zelf niet door, Viktoria heeft het mij moeten zeggen. Wanneer we vervolgens terug naar binnen zijn gegaan, merkte ik dat ik aan het beven was op mijn benen, en heb ik heel de nacht slecht geslapen. En als ik in slaap viel had ik de ene nachtmerrie na de andere, zo heb ik bijvoorbeeld gedroomd dat ik plots al mijn tanden verloor, zomaar ze vielen gewoon uit mijn mond, en nog een boel andere dingen, maar die weet ik nu niet meer.

Voila,

Dit was mijn eerste verslagje van het nieuwe jaar, dus ik zou zeggen:

Gelukkig Nieuwjaar ofte laimigu jaunu gadu of zoiets :-s

En een dikke zoen van je kleine kapoen,

Elke

13-01-2009 om 12:33 geschreven door Elke  

11-12-2008 om 11:53 geschreven door Elke  

Hey,

Vorige week vrijdag ben ik naar Valmiera geweest, daar wonen enkele andere vrijwilligers, en daar hebben we een rustige avond gehouden en wat gezelschapsspelletjes gespeeld en zo. Best wel gezellig. Zaterdag hebben we dan de bus genomen, eerst naar Valka; een stad aan de grens met Estland, waar we dan 20 minuten moesten wandelen, naar de andere kant van de grens: Valga (inderdaad dezelfde stad die mooi in 2 gedeeld is, en aan de ene kant spreken ze enkel lets en aan de andere kant enkel ests (en russisch natuurlijk aan beide kanten, want de russen wonen overal)) waar we de bus namen naar Tartu, de Estse studentenstad, en volgens veel esten de echte hoofdstad, want het is de enige grote stad waar vooral esten wonen en geen russen.

We hadden niet echt iets gepland maar zijn gewoon naar daar vertrokken, we hadden dus ook geen slaapplaats. Drie meisjes hadden voordien gekeken om aan ‘coach-surfing’ of zoiets te doen (ik verwar de naam altijd met crowt surfing en kan het daarom dus nie onthouden) en ze hadden en slaapplaats gevonden bij enkele EVS vrijwilligers in Tartu. Toen we daar aankwamen hebben we hen gevraagd als ze er bezwaar tegen hadden dat we met 10 meer waren…

Aangezien we met een beetje duwen en een beetje trekken in hun appartementje pasten was er geen probleem. Het was de verjaardag van onze gastvrouw, en om dat te vieren hebben we eerst een verkenningswandeling gemaakt door de stad, en een fles wijn gekocht om in ‘het park’ op te drinken. In dit park mag je buiten drinken, omdat het toch niet lukte om het daar te verbieden J

Daarna zijn we met een paar van haar Letse vrienden iets gaan eten in een goedkoop ests restaurant. Die avond was er een ‘dansavond met klassieke paardansen’ op slagers. En het was best wel grappig. Het gemiddelde publiek was 50 jaar ouder dan ons en er waren ook een paar gezinnen met kleine kinderen  die in kostuum of avondkleedje met elkaar stonden te dansen.

Erna zijn we naar een bar geweest en dan naar een fuif, waar ik meer engels en lets gehoord heb dan lets, maar het was wel een tof feestje, al is het Estse bier sommigen misvallen (ik had er geen last van, maar ik zal een sterke maag hebben zeker :p )

Op zondag hebben er een paar om 7u ’s morgens de bus terug genomen, ze waren goed zot; zo lang op de bus zitten, enkel om naar een fuif te gaan. We zijn dan met een paar Tartu gaan verkennen by light, aangezien we het by night al gezien hadden. Maar omdat er niet zoveel te zien was, het redelijk koud was en we redelijk nat waren van het sneeuwballengevecht en honger hadden, zijn we dan een koffie met een stuk taart gaan eten bij ‘pierre’ die een echte aanrader is voor iedereen die een keer iets wil gaan drinken in een stad in estland (’t schijnt dat er in Tallin ook een is) al was het maar voor de WC… (waar ik helaas geen foto van heb)

Toen we ’s avonds terug in Valmiera aankwamen had niemand nog een bus naar huis en zijn we dan maar nog een nachtje blijven slapen. Het was een heel gezellige avond, we hebben samen gekookt en veel te lang gebabbeld, rekening houden met het feit dat iedereen vroeg op moest om de eerste bus te pakken naar waar hij of zij woonde aangezien de plicht riep.

In de week die daarop volgde had ik het gevoel meer in de bus gezeten te hebben dan dak niet in de bus gezeten heb. Ik had dus net vrijdag, zaterdag, zondag en maandag in de bus gezeten, en woensdag ben ik dan met de bus naar Riga geweest. De zus van een van mijn collega’s heeft daar namelijk een NGO over dyslectie, omdat er in Letland nog veel te vaak gedacht wordt dat mensen met dyslectie dom zijn. Ze gingen in een school spreken en ik moest hen als ervaringsdeskundige van het tegendeel bewijzen. Ik moest er om 12u zijn, en moest daarom om 6.45u de bus nemen, aangezien dat de laatste bus ’s morgens is. Helaas komt die bus al om 10.20u aan. Ik ben dan maar een latte klasika gaan drinken in de double coffee in het station. Nadat ik naar die school geweest ben, ben ik naar het museum van de geschiedenis van letland geweest. Volgens Nina, een meisje uit Duitsland moet je dat museum gezien hebben om te snappen waarom de letten zo trots zijn op hun land. Helaas vrees ik dat mijn aangeboren gebrek aan patriottisme ertoe leidt dat ik het nog niet snap. Maar het was woensdag dus was het museum gratis te bezoeken en heb ik er dus helemaal geen spijt van. Onderweg naar het busstation heb ik nog twee kerstmarkten bezocht. Ja, de letten zijn kerst-gek. Al heet het hier geen kerstmis. De letten zijn in het verleden zoveel godsdiensten opgedrongen geweest, die dan weer verboden geweest zijn onder de sovjet-unie dat ze in-se ongelovig zijn. Ze vieren hier daarom ‘Ziemsvetkus’, wat zoveel betekend als ‘winterfeest’. Maar contradictorisch genoeg ‘vieren’ ze de advent veel meer dan bij ons het geval is. Overal zie je adventskransen, en op grote pleinen zijn er zelfs mega-adventskransen.

Aangezien ik nog niet genoeg op de bus gezeten had, heb ik vrijdag dan maar de bus naar Liepaja, de derde grootste stad, in het zuidwesten en dus helemaal aan de andere kant van Letland, aangezien ik in het noordoosten woon, wat 7u bus betekend, genomen. Ik ben Viktoria en Jerome (die ik maar een halfuurtje gezien heb, aangezien er een vriend uit frankrijk op bezoek was) gaan bezoeken. We gaan namelijk samen een stadsspel maken, een keer in Gulbene en een keer in Liepaja, voor jongeren uit heel letland, en we hebben een keer gekeken hoeveel alles gaat kosten en zo.

Zaterdagavond hebben we dan een aantal records gebroken, we hebben op internet naar films gekeken. Eerst naar Madagaskar 2 en dan naar de nieuwe James bond. We waren eigenlijk van plan om naar de cinema te gaan, maar we vonden niet welke films Engels gesproken waren, en de films die ze zaterdagavond speelden leken ons zoizo ook iets te trillerig. Het heeft ons 4u gekost om naar Madagaskar te kijken, omdat we telkens moesten wachten terwijl hij aan het laden was, en omdat we net voor het einde een uur moesten wachten omdat we al 72 minuten film gezien hadden. Toen dat uur bijna gedaan was kwamen we tot de conclusie dat we in die tijd eigenlijk alleen een fles wijn open gedaan hadden, record nummer 2 was gesneuveld.

Zondag ben zijn we dan voor ik mijn bus moest nemen iets gaan drinken in het eerste rock-café ter wereld, waar de latere hard-rock-cafees van de T-shirts op gebasseerd zijn. Liepaja is dan ook niet voor niks de ‘rockstad’ met zijn eigen walk of fame.

Van Liepaja zelf heb ik, behalve hun mega adventskrans, niet zo veel gezien, maar ik heb nog tijd, ik ga zeker nog 2 keer terug een weekend naar Liepaja. Het belangrijkste heb ik wel gezien; DE ZEE!!!!

Maandag ben ik dan voor de eerste keer naar de ‘kindergarden’ geweest; iets tussen een creche en een kleuterschool. Waar ik vanaf nu maandag, dinsdag en woensdag ochtend naartoe ga. Het is wel leuk, in de speeltijd heb ik al iedere keer een sneeuwballengevecht gehad met een hele klas, en geloof me als je 20 kleuters achter je hebt kan je niet winnen :p

Het is wel best vermoeiend, vooral aangezien ik niet meer gewoon ben om zo vroeg op te staan :p maar de tijd vliegt wel, en het is heel goed om mijn lets te verbeteren, aangezien de kleuters enkel lets spreken (eentje spreekt ook Duits) en de juffrouwen ook.

Voila, nu ga ik de rest van mijn witte bonen in tomatesaus in de frigo gaan steken voor morgen en naar een film kijken die ik dit weekend gekocht heb voor 0,49 lat, of bijna 75 cent in een grabbelbak in de maxima.

10-12-2008 om 14:30 geschreven door Elke  

02-12-2008 om 15:52 geschreven door Elke  

Zaterdag ben ik dus naar Rīga geweest voor de Letse avond, en we hebben allemaal Letse dingen geheten, en naar filmpjes over letland gekeken, als je ze ook eens wil zien; typ dan een keer in in youtube: Welcome to my country Brainstorm; sounds like latvia en you won’t believe untill you’ve seen it. dat laatste zijn 4 verschillende filmpjes of zo, en vooral welcome to my country is de moeite, want dat is echt mooi, en een prachtig liedje van de populairste groep van Letland.

Zondag heb ik dan nog wat in de Megashoppingcentres van Riga rondgelopen en ook wat in het oude stadcentrum, dat ik echt schitterend vind, ik loop echt graag rond in Riga, toch in de oude stad, die nieuwe stad is nogal een ongure buurt.

Ik ben ook naar een of andere tentoonstelling geweest ma die was zijn 1,5 lat echt niet waard. Maar ja, Eelste (een meisje uit Nederland) had haar trein om 12.30u en mijn bus was pas om 10 voor 3, dus ik moest me zien bezig te houden.

Zoals ik dus eerder vertelde was het dinsdag (18 nov) latvijas dzimšanās diena, en heb ik maandag Tangrams gemaakt, aangezien dat de opdracht was op mijn checkpoint van de marathon.

De tijd van de marathon was (gelukkig, want het was ijskoud) ingekort, en we moesten dus maar 3u buitenstaan. Er waren 12 groepen die meededen en ik denk dat ze zich wel geamuseerd hebben.

Wanneer iedereen terug in Bāze aangekomen was, was er thee en soep, en om 3.30u of zoiets waren er de speechen en de hymne (die zelfs de kleuters kunnen meezingen, das iets anders dan in België é, en hij is nochtans een stuk langer) en de “prijsuitreiking” en erna kwam er een vent met een gitaar volksliedjes zingen en was er nog meer thee en koffie en koekjes en cake en taart,… tot rond een uur of 5. Die volksliedjes zijn hier heel populair, iedereen bleef zitten en luisteren of zong mee, onafhankelijk de leeftijd; wel grappig, een beetje gelijk kampvuurliedjes zonder kampvuur, en dan ‘mooi’ gezongen en niet gewoon iedereen die uit volle borst meezingt zoals bij ons het geval is.

Nadat iedereen wegwas hebben we opgekuist, en warmden ze de resten van het middageten op, dat we rond 14.30u gekregen hadden, en waarna de soep, koekjes, taart,… kwamen en ze me vroegen als ik echt heel zeker geen honger had, het was algelijk al 17.30u! (ik probeer zelfs niet meer de eetgewoonten te begrijpen, ik weet enkel dat ze heel de dag door eten, 3 keer per dag warm eten, rap eten, al rechtstaand vaak en enkel een vork gebruiken)

Om 18.30 was er dan in een ander gebouw een concert van alle koren/dansgroepen van de jongeren en de kinderen van Gulbene, koren en volksdansen en zo zijn hier heel populair, en zo’n concert was wel een keer tof om te zien. En gastjes van een jaar of 8 die sjiek gekleed in koppels de wals dansen zijn echt aandoenlijk.

Om 20.00 was het concert gedaan, en gingen we terug naar Bāze om thee te drinken, de rest van het eten nog een keer op te warmen en op te eten en te wachten op het vuurwerk dat om 20.30u ging beginnen, en best wel de moeite was.

Woensdag is het beginnen sneeuwen (en het heeft niet echt meer gestopt tot nu)!!! Ik heb de eerste sneeuw zelfs zien vallen, ik ging ’s nachts naar t WC en er was nog geen sneeuw, en toen ik terugkwam was het aan het sneeuwen. Ik ben zeker 5 minuten voor mijn raam blijven staan om te kijken naar de eerste sneeuw.

’s Morgens was ik al vroeg wakker en ben ik naar buiten geweest om in de sneeuw te lopen en wat fotootjes te trekken (ondertussen ligt er wel al veel meer sneeuw) en ben ik naar hét museum van Gulbene geweest. Voor alle drie de tentoonstellingen samen heb ik 30 centimi betaald (45 cent) ze hebben de deuren van ’t slot moeten doen en de lichten moeten aansteken om mij binnen te laten, ik denk niet dat er vaak bezoekers komen. De eerste tentoonstelling was van een of andere schilder. De tweede was met zwartwit foto’s over hoe Gulbene er vroeger uitzag, en de archeologische vondsten van Gulbene. En last but not least was de tentoonstelling van de boetseerwerkjes van de leerlingen van de lagere school. Heel de tijd werd ik bijgestaan door 2 oudere dames die mij in’t Lets overal uitleg bij gaven, en waarschijnlijk heel blij waren dat ze een keer iets te doen hadden.

’s Avonds ben ik met Kristīne, een meisje dat net terug is van 8 maanden EVS in Griekenland bij Anita, een collega van mij gaan eten. Oscars, een jongen van het 6^e middelbaar woont dit jaar voor een jaar bij haar, omdat zijn ouders naar het platteland verhuisd zijn, en hij zijn school in Gulbene wou afmaken. Hij kookt graag en hij heeft ingelast dat hij op woensdag elke keer speciaal gaat koken.

Na het eten hebben we dan nog naar ‘the pianist’ gekeken en daarna ben ik dan door de sneeuw terug naar huis gewandeld.

De rest van de week heb ik niet echt iets speciaals gedaan, denk ik, en vrijdag ben ik bij Sabīne blijven slapen. We hebben naar wat filmpjes gekeken en zo en ’s morgens heb ik kennis gemaakt met het Letse ontbijt, en hebben we een wandeling gemaakt door de sneeuw en door hun 10ha land (die ze cadeau gekregen hebben van hun buren) en waar ze helemaal niks mee doen. Als land zo goedkoop is dat je gewoon eftjes 10ha weggeeft aan je buren snap ik al helemaal niet meer dat zoveel letten samentroepen in mini-appartementjes, ma soit.

24-11-2008 om 12:10 geschreven door Elke  

20-11-2008 om 14:26 geschreven door Elke  

Sinds deze week begin ik eindelijk zicht te krijgen in mijn werk hier voor het komende jaar, al komt dat vooral doordat ik zelf een aantal initiatieven genomen heb. Maandag was ik bij een bijeenkomst van de gidsen en er waren hoera hoera 2!! Gidsen en de leidster!! Dus ja veel activiteiten zijn er niet gebeurd, maar de meisjes vertelden wel dat ze heel graag scouts zouden hebben in Gulbene en dat ze er zeker van waren dat als er ook jongens in hun groep zouden zitten dat er ook meer meisjes zouden afkomen :-p

Persoonlijk ben ik ook wel te vinden voor het idee dat er ook jongens in de groep zouden zitten, maar de ‘leerkracht’ wil geen jongens in haar ‘lessen’ (jup zo zien ze de scouts hier in Gulbene, als lessen) en ze kan zich niet inbeelden dat jongens en meisjes dezelfde activiteiten doen.

Dus bij deze is mijn taak hier een stuk duidelijker geworden:

-         hier moet een jongensscouts komen, en mijn idee is dat ze bijvoorbeeld in het begin 1 keer in de week een activiteit samen hebben en ik kan dat forceren door de leidster haar ego te strelen en te zeggen dat ze haar ervaring nodig hebben :-p met het plan dat na verloop van tijd beide groepen samensmelten

-         ik hoop een uitwisseling op poten te zetten met een Belgische scouts (dat is dan weer een mogelijkheid voor de gidsen en de scouts om samen te werken ;-)

-         ik organiseer een grote activiteit voor alle scouts uit de omgeving in Gulbene deze winter, en een weekend voor scouts uit heel letland (wel niet voor allemaal natuurlijk, 'k ga geen ‘kampen rond Brussel’ organiseren in mijn eentje in Gulbene :-p

-         Ik hoop binnen 2 weken een paar dagen naar Liepaja te gaan om samen met Victoria, een meisje uit Oostenrijk een aantal dingen te regelen voor een spel dat we samen gaan organiseren

En daar ga ik al eftjes zoet mee zijn, denk ik

Dinsdag 11/11 was het hier Lacisvirsdiena of zoiets (en de gidsen bestonden 11jaar) dit is een held uit een Lets epos die met een beer vocht, en hierbij worden de mensen geëerd die 90 jaar geleden voor de onafhankelijkheid van Letland gevochten hebben. En er was een fakkeltocht vanuit het centrum tot aan het monument voor de vrijheid, dat voor het gebouw van Baaze staat. Ik ging er samen met Sabine naartoe gaan, en erna gingen we de pomelo opeten die ze me cadeau had gedaan (het is een megacitrusvrucht), maar we hebben de tocht gemist. We waren nochtans ruim op tijd in het centrum, maar we wachtten nog op Sabine’s uitwisselingszus; Luisa uit Duitsland; en die was er 6 na 6, en de tocht die om 6u begon was al nergens meer te bespeuren (t leger liep voorop op een tempo dat je eerder aan een mars toeschrijft dan aan een fakkeltocht). Maar we waren wel nog op tijd voor de festiviteiten aan het monument. Hier werd het epos voorgelezen, volgens Sabine op een zodanig poëtische manier dat niemand het nog kon verstaan, met tussenpozen van Letse volksliedjes, het volkslied en het leggen van bloemen en het plaatsen van kaarsen aan het monument. Die kaarsen staan er trouwens nog. En erna ging de tocht naar het park, waar een gedenksteen of zoiets onthuld werd om het leger van Valmiera te bedanken om voor de bevrijding van Gulbene te vechten. Luisa heeft foto’s getrokken hiervan (ik niet, ik wist pas ’s namiddags dat dat ging gebeuren en 'k had mijn kodak niet mee) maar ik heb ze nog niet.

’s Avonds hebben we dan zeeslag gespeeld, maar hier noemt dat Kartupelis, en volgens Sabine is het typisch Lets, dus hoewel ik het kende heeft ze het toch helemaal nog een keer uitgelegd, want het kon niet dat ik het kon :-s

Woensdag was er het thee-feestje van de gidsen om hun 11-jarig bestaan te vieren. Stel je gewoon het typische theekransje waarbij je bomma’s rond een tafel ziet zitten voor, en dan heb je zo ongeveer wat dat thee-feestje voorstelde (hiervan heb ik wel foto’s). Toen ze me vroegen of wij in de scouts ook soms zo’n feestjes hielden had ik enorm veel moeite om niet in lachen uit te barsten, want ik zag al onze gasten al braaf rond een tafel zitten en thee drinken en gebakjes eten à behoorlijk hilarisch idee. Maar ik heb me er diplomatisch vanaf gemaakt door te zeggen dat we in België niet zo vaak thee drinken.

Op dit feestje wist de leidster me trouwens vol trots te vertellen dat op hun kamp deze zomer, met alle scouts en gidsen van Letland de oudste leidster 95 zal zijn. Dus ik denk dat ze nog niet direct gaat stoppen.

Donderdag en vrijdag heb ik niet veel speciaal gedaan, vrijdag eigenlijk helemaal niets, behalve gewacht op mails van organisaties die niet antwoorden, wat nogal mottig is als je hun antwoord nodig hebt om verder te kunnen.

Vanmorgen heb ik mijn keuken en mijn badkamer gekuist, en 'k heb een poging gedaan om mijn bad terug wit te krijgen, en dat is toch enigszins gelukt, al ziet hij nog behoorlijk geel. ‘k had beter een voor-en-na foto genomen, maar ‘k heb dat pas gedacht als het al te laat was voor de ‘voor’.

Straks vertrek ik naar Riga, een aantal meisjes van het jeugdcentrum waarin één van de Laura’s uit Duitland werkt ('k heb er hier ondertussen al 4 ontmoet) organiseren een Letse avond voor vrijwilligers en ik ben uitgenodigd. Morgen ga ik misschien nog eftjes in Riga rondlopen, ik weet het nog niet.

Maandag moet ik om karton en een aantal Tangrams knutselen. Dinsdag is het hier namelijk nationale feestdag, en Letland bestaat 90 jaar (ja ze zijn nog maar van ’91 of zo weg van de Sovjetunie, ma toch, ‘k snap het ook niet zo goed, maar als ik ernaar vraag negeren ze die vraag precies, dus jah) en dat wordt dus uitgebreid gevierd, maandag, dinsdag en woensdag zijn 3 vrije dagen. Dinsdag is er hier een ‘marathon’ met chekpunten, en ze kunnen kiezen de echte lange marathon door heel Gulbene, of voor de families is er ook een kortere (wandel-) route. In ons checkpunt moeten ze een Tangram oplossen en dan krijgen ze een stukje van de zin die ze moeten verzamelen. Ik hoop in elk geval dat het mooi weer ga zijn, want ik moet 4u buiten staan.

Voila, dat was het voorlopig, tot de volgende keer, ik ga nu naar Riga.

17-11-2008 om 13:17 geschreven door Elke  

12-11-2008 om 14:40 geschreven door Elke