een paar foto's van de kookvergadering van gisteren in mn appartement (kippebillen met mayonaise in de oven blijken hier normaal te zijn, net als frieten bakken in de pan)
Het is al weer een tijdje geleden dat er hier iets van mij verschenen is, waarvoor mijn excuses, maar dit heeft twee redenen. Aan de ene kant is het behoorlijk druk geweest, en aan de andere kant is er lange tijd niks noemenswaardig gebeurd om hier over te berichten.
Op mijn werk gaat alles nog altijd zijn normale gangetje, twee ochtenden in de week ga ik naar de kleuterschool/crèche/iets ertussen waar ik mij het ene moment al nuttiger voel dan het andere. Het zal in elk geval wel goed zijn voor het zelfvertrouwen van sommige van de kleuters, want als ze zo een knutselwerkje moeten maken, geeft de juffrouw altijd kweetniehoeveel complimentjes aan wie het vlug en goed doet, en de tragere kindjes zijn er gewoon van overtuigd dat ze het niet kunnen, en wanneer ze ergens iets mis doen, krijgen ze kweetnieoe hard onder hun voeten van de juffrouw, welk woord dat ze niet verstaan hebben, en als ze nu eigenlijk echt zo dom zijn, en ik zeg dan altijd dat ze het wel kunnen en dat we het eerst een keer samen gaan doen, en dan zijn ze altijd verwonderd en trots als blijkt dat ze het wel kunnen.
Ik de crèche ben ik ook getraind geraakt in het met intonatie voorlezen van iets dat je niet verstaat want er zijn een aantal kleuters die het heel leuk vinden als ik voorlees, en meestal heb ik de clou van het verhaaltje wel door, maar ik begrijp helemaal niet elke zin.
Twee keer per week ga ik ook nog steeds naar de speciale klasse waar ik aan de ene klas nog altijd Engelse les geef, en aan de andere knutselen. De reactie op de hard geworden schrinkels alleen al was het waard om daar elke week te blijven gaan, en ook zoutdeeg bleek een nieuwe ontdekking te zijn.
Verder zijn er nog de gidsen van Gulbene, voor wie ik een dus een uitwisseling met een deel gasten van onze scouts aan het organiseren ben, en waaraan ik de afgelopen weken ongelooflijk veel gewerkt heb om de aanvraag voor subsidies van de Europese unie op tijd af te krijgen. Het heeft me net geen bloed en tranen gekost, ma toch wel redelijk wat zweet maar de deadline is gehaald. Dus nu kunnen we enkel afwachten (en hopen dat het goedgekeurd wordt)
Nadat ik ondertussen drie weken geleden dagen van gemiddeld een uur of 11 klopte om die deadline te halen, ik moest die week drie ochtenden naar een lagere school Engels gaan spreken omdat ze een Engelse week hadden, heb ik dat de week erop goed gemaakt door bijna niet te gaan werken. In die school heb ik met de jongste klassen gewoon spelletjes gespeeld (soep en schipper mag ik over varen in t Engels en zo). En aan de oudere klassen heb ik een filmpje getoond van Kwint over a typical day in Belgium en erna heb ik een presentatie gegeven over België en scouting in België. Er zat ook een kwis over bekende Belgen in verwerkt, en het moet gezegd zijn: kuifje moet serieus onder doen voor asterix en obelix: bij de vraag wie van hen een Belg was, gingen ze bijna allemaal voor asterix en obelix, want dien anderen kenden ze niet.
Tijdens een van die presentaties heb ik ook ontdekt dat je in Letland blijkbaar een rijbewijs moet hebben om met de fiets te mogen rijden (te behalen vanaf 12 jaar), wat ervoor zorgde dat mijn publiek de kluts volledig kwijt was toen ze kwint naar school zagen fietsen!
Maar goed, de week erop heb ik dus bijna niet gewerkt, aangezien Femke, Karen, Maité, Niels, Steven en Jeroen op bezoek kwamen, tot groot ongenoegen van mijn bejaarde onderburen. De dinsdag zijn we namelijk naar Alūksne en Stāmeriene geweest, twee stadjes langs het laatste overgebleven stuk smalspoorlijn van Letland dat van Gulbene naar Alūksne loopt. Hoewel deze twee plaatsjes als toeristisch bekend staan is er eigenlijk niet zo veel te zien. Maar doordat het meer bevroren was en de lucht staalblauw, was het er toen wel prachtig. In Alūksne hebben we ons ook proberen inleven in een pinguïn of zeehond, zo je wil, en in Stāmeriene hebben we 3,35 lat betaald om met 7 iets te drinken in afwachting van de bus (en dan zijn er mensen die beweren dat Letland duur is?!?). Toen we uiteindelijk weer in mijn appartement aankwamen, bleek de elektriciteit uitgevallen te zijn. In afwachting van eletriek zijn we dan maar beginnen afwassen, maar onze afwas werd verstoord door een onderbuur, die het nodig vond om mij van alles wat in het gebouw gebeurd was de laatste vier maanden de schuld te geven. Zo was het mijn schuld dat de elektriciteit dit jaar al 2 keer uitgevallen is, en ik moet toegeven de vorige keer was de elektriciteit uitgevallen op het ogenblik dat ik mijn licht wou aansteken en deze sprong, maar zoveel kon ik daar nu ook niet aan doen, en deze keer was ik zelfs niet thuis. Ook was het mijn fout dat het brandalarm een keer om 2u s nachts was afgegaan, maar volgens mij was ik toen zelfs het grootste slachtoffer in plaats van de schuldige, want ik was de enige van het hele gebouw die in haar pyjama naar buiten gelopen was bij -10.
Ook nadat de deur van mijn appartement na haar gesloten was bleef ze nog een eindje verder roepen op de trappen, maar daar heb ik niet veel meer van begrepen. Maar goed, ze had dus gezien dat we met 7 in mijn appartement waren, dus heeft ze maar naar t stad gebeld om te klagen dat we de avond voordien een zware party hadden met luide boenkeboenke muziek. Wel jammer dat ik dat feestje gemist heb
Maar zo zie je maar, blijkbaar heeft de vreemdeling het altijd en overal gedaan.
Op woensdag zouden we eerst gaan sleeën en daarna een schietinitiatie krijgen (jaja, onze eigen versie van de duatlon :-p ) maar de auto was kapot, dus we konden niet op de schietinitiatie geraken. Met als gevolg dat we dan maar de hele ochtend gesleed hebben. Mijn staartenbeen was niet echt gelukkig met de manier waarop ik de eerste helling afgleed, waardoor ik de rest van de hellingen op mijn buik ben afgegaan, en ik nog steeds moet opletten hoe ik ga zitten, maar we hebben ons, Maité haar beperkte sleetalenten ten spijt, toch super geamuseerd. s Avonds hebben we dan samen een activiteit voor de gidsen uitgedacht, en ik denk dat iedereen het wel tof vond, los van het feit dat ik als postjeszitter net zo bevroren was als mijn handschoenen.
Donderdagochtend was het plan om vroeg te vertrekken naar Rīga, kwestie van genoeg tijd te hebben om het tot in de details te bezoeken. Maar de uren van de bus bleken niet te kloppen en we moesten twee uur wachten, waardoor we dan maar met zn allen een koffietje of een theetje gaan drinken zijn voor 1,55lat (Letland duur??) om dan uiteindelijk toch de bus te kunnen nemen. Maar op die manier heeft mijn bezoek toch ook kennis kunnen maken met de fraaie wcs in de Letse stations :p
Na Rīga bezocht te hebben, gezellig iets te zijn gaan eten en een bizarre avond te hebben in de french bar was het tijd om het op vrijdag terug tijd om het vliegtuig te halen, maar deze week is toch zeker een nominatie waard in de categorie meest fantastische week van mijn leven.
Gisterenavond (zaterdag) was er een afscheidsfeestje van Adrien, Stephan en Giovanni, ergens in de buurt van Rezekne, 88km en twee uur en een half op de bus. Hoewel ik het helemaal niet eens ben met het feit dat vrouwen geen kaart kunnen lezen en geen orientatiegevoel hebben (ok dat laatste klopt in de meeste gevallen wel :-s ), moet ik met enige schroom toegeven dat ik er weer in geslaagd ben om 2u rond te lopen in Rezekne om uiteindelijk gewoon in mijn beginpunt een taxi te nemen
Maar het was niet volledig mijn schuld, eerder van een combinatie van factoren. Op de wegbeschrijving die ze gemaakt hadden stond namelijk dat je van het busstation eerst naar het treinstation: Rezekne 2 moest gaan om daar de bus naar Sondori te nemen. Dat klopte al niet, want je kon die gewoon aan het busstation nemen ook, maar dat wist ik toen dus nog niet. Dus vroeg ik aan mensen die stonden te wachten welke bus ik moest nemen naar dat treinstation. De verschillende mensen aan wie ik het vroeg (en die me konden verstaan, want 90% van de inwoners van Rezekne zijn Russen) zijden dat er geen bussen waren naar dat station (wat dus ook al niet klopte want die bus die ik uiteindelijk moest hebben ging van het busstation langs dat treinstation tot in Sondori, en zelfs nog verder) en dat ik dus zou moeten lopen. De vrouw aan wie ik de weg vroeg zij dat ik heel de stad moest doorlopen en dat het dan het 2e station was dat ik zou zien (voor zover ik het Lets verstond) maar dat klopte dus ook niet, want ik passeerde maar 1 station (maar ik kan het dus ook gewoon verkeerd begrepen hebben). Dus na dat eerste station bleef ik maar doorlopen tot ik uiteindelijk al meer dan een uur stevig aan het doorstappen was, en ik op een donker stuk weg terecht gekomen was met niks anders dan bomen en een bordje dat ik uit Rezekne was. Ondertussen had ik ook al naar mensen een berichtje gestuurd om te wachten aan het bushokje, want dat ik daar ook bijna was (ik was er eigenlijk al een half uur voorbij) en die begonnen zich dus ook af te vragen waar ik bleef. Dus heb ik hen laten weten dat ze niet moesten wachten want dat ik dus verkeerd zat, en dan ben ik maar beginnen terugwandelen. Ze zeiden dat ze een taxi genomen hadden aan het station omdat het nog te lang zou duren voor de bus er was, en dat ik dat ook best zou doen.
Toen ik uiteindelijk aan dat treinstation aankwam was daar niks of niemand, ik snap helemaal niet hoe zij daar een taxi genomen hebben, maar misschien was de laatste trein daar al aangekomen en waren alle taxis daar al weg. Dus ben ik maar helemaal terug gestapt naar het busstation, om daar de taxi te nemen en 6lat te betalen voor een traject dat ik al voor de helft te voet had afgelegd (khad dus beter gewoon doorgelopen in plaats van teruggekeerd, ik ging er rapper geweest zijn, en ik had 6lat uitgespaard, maar ik heb nu toch voor de eerste keer in mn leven alleen de taxi genomen :p )
En zo ben ik uiteindelijk 2 uur later dan verwacht toch nog aangekomen
Zo nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn reilen en zeilen. En onder het motto geen nieuws is goed nieuws weet ik nog niet wanneer het volgende berichtje van mijnentwege zal verschijnen, maar weet dat ik in elk geval mijn best doe.
