Ondertussen is het geheim van ‘het witte bad’ opgelost, de kuisvrouw van het bejaardentehuis wou vriendelijk zijn, en is mijn bad komen kuisen, dus ik heb niet geslaapkuist of zo. Maar ik zorg er nu wel voor dat iedere keer ik een douche neem dat de sleutel op de deur zit, en dat ze dus niet zomaar binnen kan komen, ‘k zou nogal verschieten…

Laar goed, over de afgelopen week valt nogal veel te vertelle, dus ik ga er maar direct aan beginnen. Donderdag was mijn appartement nogal vol. Nina, een meisje uit Duitsland, dat een EVS project doet in Ligatne, komt namelijk om de 2 weken de donderdag naar ons jeugdcentrum om Yogales te geven, en Vilis en Liga, 2 trainers van het ‘nationaal agency’ van youth in action van Letland gaven hier een training voor mensen die met jongeren werken of in de toekomst ermee willen werken, en bleven dus 4 dagen in mijn appartement.

Donderdagavond hebben we heel lang in de keuken gezeten met ons vieren, gewoon wat zitten babbelen over vanalles en nog wat. En wat bleek, het is volledig normaal dat ik geen problemen heb met het feit dat Letten onvriendelijk zouden zijn, en de andere vrijwilligers wel, want blijkbaar zijn de letten in het oosten veel vriendelijker dan in het westen, en ik zit dan ook redelijk oostelijk. Voor Vilis, die van Liepaja, aan de westkust komt, en Liga die in Riga woont, was het bijna ongelooflijk dat mensen op straat vriendelijk waren, en als je ergens iets gaat drinken dat ze met je beginnen babbelen, zelfs als ze je niet kennen. Met andere woorden, ik ben niet raar, het zijn gewoon een ander soort Letten die hier wonen.

Verder waren ze onder de indruk van Gulbene, en het feit dat alles hier zo uitgestrekt is, en dat er midden in het centrum een moeras ligt en zo. Blijkbaar is dat dus niet typisch lets, maar enkel hier. Ik was nog niet zoveel in andere kleine stadjes geweest dus ik dacht dat dat normaal was om tussen 2 huizen 10 meter land te laten en dan pas het volgende huis te zetten, waardoor je het gevoel krijgt in een mega-grote stad te zitten, kwa oppervlakte dan, waar toch maar 9000 mensen wonen. Maar ik was blijkbaar verkeerd.

Donderdagavond had Iluta, mijn Letse les leerkracht (waauw, bijna een titel voor suske en wiske) gezegd aan Ieva, mijn collega, dat mijn lets goed genoeg is, en dat ze geen engels meer met mij mogen babbelen, maar dat ze lets moeten babbelen. Ze is ook de directrice van de school waar ik naar de speciale klas ga, en vrijdag sprak de leerkracht, die engels kan, en normaal altijd engels spreekt met mij plots heel de tijd lets. Dus vrijdag had ik heel de dag lets gesproken, en je kan niet geloven hoe vermoeiend het is om een hele dat in een taal te spreken die je nog niet genoeg kent om erin te denken, in het begin had ik dat ook met het engels, maar dat is nu al lang geen probleem meer. Dus toen ik ’s avonds thuiskwam was ik doodop, maar Liga en Vilis hadden beslist dat ik met hen mee moest naar een of ander feestje waar ze zelf ook geen idee van hadden wat ze moesten verwachten, en ze hadden al mijn ticket gekocht, dus er was geen weg terug. Dat feestje, was eigenlijk een soort optreden van het toneelgezelschap (jaja weer in het lets, ma ik was toch behoorlijk trots op mezelf dat ik de grote lijnen verstond) waarin ze iedere keer een paar sketches speelden, wat dan afgewisseld werd met 2 mannen die live Letse slagers zongen en speelden waarop iedereen dan begon te dansen, van jong tot oud, eerst enkel in koppels, maar later ook gewoon alleen. Iedereen zat in een groepje rond een tafeltje en bracht hapjes mee, en zijn eigen drank die ze dan gewoon op dat tafeltje zetten, en iedereen kon er gewoon van nemen. Zeer bizar dat je gewoon je eigen drank MOEST meebrengen, in iets dat plaatsvindt in het cultureel centrum. Je kan je het in België niet voorstellen. Maar het was toch een hele belevennis.

Die vrijdag had ik zoizo mezelf al overtroffen in lets spreken, want in de nammiddag want ik was dus eerst naar de speciale klas geweest, waar ik heel de tijd lets gesproken had. Daarna ben in naar een school geweest in Belava, waar de leidster van de gidsen lesgeeft, en waar ze dus ook een gidsengroep heeft opgestart. Ik was daar al een keer geweest, en ik had hen toen leren sjorren en wat spelletjes gespeeld. Blijkbaar waren die gastjes daar zo content mee dat de hele school tegenwoordig in de pauzes constant die spelletjes speelt, dus hadden ze me gevraagd om nog een keer langs te komen om wat nieuwe spelletjes aan te leren, en deze keer was de halve school er denk ik, maar het was leuk. Maar op weg naar daar zat ik in de auto met Ingolfs, en hij spreekt zo goed als geen engels, dus heb ik heel de tijd in het lets moeten babbelen. In de school waar de jongste die mee deden aan de spelletjes een jaar of  7, dus opnieuw moest ik alles uitleggen in het lets, en in de auto naar huis zat ik deze keer met 2 letten die geen engels spreken, dus was het weer in het engels te doen. Wanneer ik dan weer in Gulbene aangekomen was, ging ik eerst mijn rugzak in m’n appartement afzetten, en toen ik hier aankwam was hier een vrouw die, denk ik voor haar job binnen moest zijn in dit gebouw, maar ik verstond haar niet zo goed, mijn lets is dan ook nog lang niet feilloos, en ik zij haar dat ze aan de andere kant, bij de bejaarden moest proberen. Toen ik terug buitenkwam, kwam zij ook net buiten, en heeft ze me een lift aangeboden tot aan het einde van de straat, weer in het lets.

Het is wel tof om eindelijk te verstaan wat ze zeggen en ook min of meer te kunnen zeggen wat ik wil, maar ik ben toch blij dat Ieva er deze week niet was (haar dochter zit thuis met een oorontsteking) en dat ik met Lana gewoon engels kon spreken, dat ik toch een stuk minder vermoeiend.

Verder ben ik donderdag naar een schooltje geweest in Ligoa of zoiets, een ‘gehuchtje’ in Gulbenes Rajons, en die school heeft 3 klassen van de 1^e tot de 9^e klas. Ik moest spreken voor de 7^e tot de 9^e klas, en ze waren met een stuk of 20. dat is wel een extreme vorm van graadsklassen vind ik persoonlijk, maar het was wel grappig, ze zijn in totaal met 64 kinderen in de school, en het is echt gelijk een familie, ook met de leerkrachten, een speciale sfeer...

Dit weekend was er dan een weekend georganiseerd door twee vrijwilligers die nu hun EVS doen in het Gauja nationaal park, en ze gaan bijna naar huis, maar wilden eerst de andere vrijwilligers het park laten zien, en tonen wat ze er allemaal gedaan hebben en zo. Zondagmorgen zijn we het dieren park gaan bezoeken, met allemaal dieren die in letland voorkomen in de natuur, maar die vaak min of meer bedreigt zijn, er waren beren, maar de beren in Letland zijn eigelijk imigranten uit Estland, er zijn er dan ook maar een stuk of 8 in het wild. Er zijn wolven, lynxen (die gelukkig ook vrij zeldzaam zijn) wolfhonden, everzwijnen (als die hier zelfzaam zijn, mogen ze er volgens mij een paar in Brugge komen halen :p ) een buffel, die zijn vrouw en kindje vermoord heeft, en nu dus nog maar alleen is, elanden, herten, wasbeertjes, vossen,uilen, en dat was het ongeveer denk ik....

In dat dierenpark hebben we een soort schattenzoektocht gedaan in teams, en wij waren oranje, en wij zijn gewonnen, uiteraard, want dat kon niet anders, want wij hadden een kreet, helemaal door mijzelf uitgevonden: hophophop, orange to the top. Inderdaad, ik had daar zeer veel inspiratie voor nodig :p. En iedereen van ons team heeft een boek gekregen over de species die in het nationaal park voorkomen (de fauna en de flora) maar het is jammergenoeg in het lets.

In de namiddag was er dan eerst een powerpoint over hun werk en het park en zo, en daarna zijn we naar een aantal punten gegaan, met een autocar, die met het openbaar vervoer, en dus voor ons vrijwilligers, niet bereikbaar zijn. Eerst zijn we naar een cliff gereden, waar de werknemers van de papierfabriek, die in het dorpje erond woonden, vroeger kelder in graafden, die dienst deden als frigo. Er zijn er nu zelfs nog enkele van in gebruik.

Wanneer we dit gezien hadden, zijn we verder gereden, en hebben we een stuk van de rivier, de Amata afgewandeld, en hoewel, of mss net daardoor, de weggetje heel glad waar, was het zeer leuk, en echt wel mooi, volgens mij veel mooier dan het zou zijn in de zomer, aangezien je dan niet zo veel meer kan zien, aangezien er overal blaadjes voor hangen.

’s Avonds is Karo, een vrijwilliger die tussen Madona en Rezekne woont dan bij mij blijven slapen, omdat ze geen bus naar haar dorpje meer had.

Deze week was het ook ongelooflijk druk, aangezien we er pas maandag achtergekomen waren dat de uitwisseling tussen onze scouts en de gidsen van Gulbene niet goedgekeurd was, en de volgende deadline al woensdag was :s. Daartussen moesten we dat project dus proberen te herschrijven tot iets dat wel goedgekeurd kon worden. Maar het is gelukt, allee het is optijd ingediend, als het deze keer goedgekeurd zal worden, dat valt nog af te wachten natuurlijk...

Verder bleek woensdag ook plots dat het spel dat ik op de 13 zou organiseren verplaatst is naar de 6^e, (eerst was het idee vandaag, want vandaag begint de vakantie hier, maar dat was onmogelijk) dus moest daarvoor ook alles plots geregeld worden, en ook het gotcha-spel begint vandaag, dus deze week was een drukke week.

Mijn excusen voor het lange, van de hak op de tak springende, chaotische bericht, maar het lukte me niet om het in een deftige tekst te gieten. Mijn ‘schrijftalent’ blijft beperkt tot 1pagina :p

03-04-2009 om 12:34 geschreven door Elke