Onder het motto om een goeie buitenlandse ervaring te hebben, moet je alles meegemaakt hebben ben ik vorige week dinsdag een keer goed gevallen. Ik heb daarbij mijn voet serieus omgeslagen, t eerste moment zag ik redelijk wat sterretjes.
Omdat ik nogal regelmatig van dichtbij kennis maak met de grond, ik neem mijn diploma van geoloog au serieux, heb ik daar in eerste instantie niet echt acht op geslagen. Later op de avond was mijn voet vergelijkbaar met de poot van een olifant en besloot ik dat het misschien wel verstandig was om er ijs op te leggen.
De volgende ochtend zat er precies een ei onder mijn vel, naast mijn enkel, en begon ik te voelen dat het precies wel zeer deed.
Nu, een week en een aantal fastumgel smeerbeurten later staat mijn enkel nog dik en doet het nog steeds deftig zeer als ik mijn voet beweeg. Gisterenavond wou ik voor de zekerheid nog een keer testen als het echt nog veel zeer deed als ik mijn voet bewoog, en ik moet zeggen, de sterretjes waren er toch even terug, dus leek het verstandig om naar de dokter te gaan.
Nu kan je in Letland niet gewoon naar de dokter stappen; de mensen van wie het hun vaste dokter is krijgen namelijk voorrang, en dan bestaat de kans dat jij daar nog zit als het bezoekuur afgelopen is, en dat je dus de volgende dag terug mag komen. Dus zijn we naar t ziekenhuis gegaan.
We bleven staan voor de deur van de ķirurgs, en ik dacht wat is me dat hier, ze moeten niet in mij beginnen snijden voor ze deftig gekeken hebben, maar blijkbaar zijn omgeslagen voeten en aanverwanten hier ook het werk van de chirurg.
Terwijl we zaten te wachten tot het mijn beurt was, vertelde Ieva, die met me meegekomen was als chauffeur en tolk, dat het ziekenhuis van Gulbene een slechte naam heeft, vooral de chirurgen. Als de mensen zich in Gulbene laten opereren, zegt iedereen dat ze zot zijn en dat ze zelfmoord plegen.
Vorige week was er nog een incident geweest. Een jongen van een jaar of 12 was verongelukt tijdens het skiën. Zijn moeder had hem binnengebracht in het ziekenhuis van Gulbene, omdat dat het dichtste was, en ze hadden hem onderzocht, en gezegd dat het niks ergs was, hij had pijnstillers gekregen en ze hadden hem weer naar huis gebracht.
Een aantal uur later kreeg hij hoge koorts, en ze moesten de ambulance bellen. Toen die daar aankwamen en hem onderzochten, bleek dat er iets in zijn bloed terecht gekomen was, en dat had zich ondertussen in heel zijn lichaam verspreid (tetanus??) en er was niets meer aan te doen. Die jongen is een paar uur later gestorven, en als hij op tijd de juiste medicatie had gekregen was er waarschijnlijk niks gebeurd.
Ondertussen zat ik dus nog altijd te wachten, en toen ik uiteindelijk binnen mocht heeft de dokter een keer aan mijn voet gedraaid, en toen ik aaaa zei heeft hij mij doorgestuurd om fotos te laten maken. Daar moest ik in een omkleed kotje gaan zitten dat me ongelofelijk hard aan het medisch schooltoezicht deed denken, er waren namelijk verschillende kotjes naast elkaar, en er stond een stoel, en je ging aan de ene kant binnen, en als de dokter je roept kom je aan de andere kant weer buiten. Ik vraag me nog steeds af waarom ik in zon kotje moest gaan zitten, zoveel privacy heb ik niet nodig om mijn linkervoet te ontbloten. Nadat ik voor de 500ste keer verzekerd had dat ik zeker niet zwanger was, hebben ze dan uiteindelijk een foto getrokken, waarna ik weer in de gang moest gaan staan wachten op de foto. Ik stond er versteld van hoeveel mensen aan het wachten waren op fotos, en hoeveel daarvan hun schoen open hadden. Vallen is in de winter duidelijk een nationale sport in Letland.
Toen we uiteindelijk de fotos hadden moesten we weer bij de dokter gaan wachten. De verpleegster keek op het briefje van de radioloog en zei dat het niet gebroken was, ma dat er precies wel barstjes inzaten (denk ik, Ieva kon het niet echt vertalen van het Lets naar het Engels, en ik zou ook niet weten wat barst in het Engels zou moeten zijn) en dat ik misschien wel een gips nodig had.
Weer wat wachten later mocht ik dan uiteindelijk binnen bij de dokter, en die zei dat er iets was met mijn ligamenten, en dat ik een week niet mocht gaan lopen of turnen, en dat het dan wel over ging zijn. Ik kreeg een verband met een kompres met zoutoplossing en het gebod een week niet veel rond te lopen.
Conclusie: ik ben niet van plan iets ernstig tegen te komen in Gulbene, ik heb geen idee als de juiste diagnose gesteld is (ik heb die fotos ook een keer bekeken en ik zie niks dat op een barst zou kunnen wijzen, maar ik ben natuurlijk geen radioloog die daar 12 jaar of zo voor gestudeerd heeft), en ik ben een week lang afhankelijk van andere mensen die mij van huis naar mijn werk en weer naar huis voeren, die mij naar de winkel om eten voeren, en dat werkt na een halve dag al ongelooflijk hard op mijn zenuwen.
Dit weekend ben ik samen met Kristien gaan skiën!!!
Rond 12u kwamen we aan in Cēsis, waar we op een heuvel in de buurt zouden gaan skiën. We hadden op het internet een paar jeugdherbergen gevonden, want dezelfde dag terug naar huis gaan was geen optie, mijn laatste bus terug naar Gulbene was om 14.05u, maar aangezien we enkel de duurste terugvonden op het stadsplan besloten we naar de dienst voor toerisme in Cēsis te gaan. Daar aangekomen bleek dat we inderdaad enkel in de duurste terecht konden, de andere jeugdherbergen lagen redelijk ver uit het centrum met een zeer slechte busverbinding, en uiteraard ook helemaal aan de andere kant van de stad als de skihellingen.
Toen we bij de jeugdherberg aankwamen zagen we het eftjes niet zitten om voor één nacht in dát gebouw 9 lat te betalen, maar binnenin bleek het wel een deftige jeugdherberg te zijn.
Rond een uur of 3 kwamen we dan uiteindelijk aan op de berg en hebben skis en toebehoren gehuurd, en een liftpas voor 2u gekocht, dat alles aan de schabbige prijs van 12 lat per persoon. Toen we buitenkwamen bleek er wel 1 probleem, om aan de kinderberg, de berg voor beginners te geraken hadden we naar rechts moeten gaan in plaats van naar links. Met andere woorden, ik moest eerst de moeilijkere helling afskiën voor ik op de gemakkelijke helling kon gaan oefenen.
Gelukkig was er wel een mini oefenhellinkje aan deze kant, zodat ik daar eerst wat kon oefenen.
Uiteindelijk heb ik na 2 pogingen (na de eerste poging bleek dat het helemaal niet zou lukken om op een deftige manier beneden te geraken, dus ben ik na achter 3m gevallen te zijn terug naar boven gekeerd en nog wat geoefend) de helling in een halfuur, waarbinnen ik in het totaal waarschijnlijk meer in de sneeuw gelegen heb dan op de latten gestaan heb, afgeskied ben.
De helling aan de andere kant was inderdaad gemakkelijker, maar er zat wel veeeeeeeel meer volk op met alle gevaren van dien. Maar de laatste twee derden van die helling ben ik zonder vallen kunnen afskiën, en de laatste meters, nadat ik naar een snowboarder I cannot stooooooooooop geroepen had om een fatale botsing te vermijden, snapte ik zelfs dat mensen skiën leuk kunnen vinden.
Uiteindelijk moesten we om terug aan de juiste kant te komen om onze skis in te dienen, de moeilijkste helling afskiën. Aangezien ik ingezien had dat ik duidelijk geen natuurtalent ben, heb ik voor deze helling gepast, en ben ik braaf langs de zijkanten teruggewandeld.
In elk geval, moest ik nog een keer terug keren, zal ik in elk geval aan de juiste kant skis huren, want om van mij een volleerd skiër te maken, zijn nog veel uren training nodig, vrees ik.
De zondag zijn we dan Cēsis gaan bezoeken. Het kasteel en het museum, en aangezien we nog tijd moesten vullen tot onze bus en trein opnieuw vertrokken ook de kerk. Het bezoeken van die laatste was een bijzonder surreële ervaring. Toen we binnenkwamen zagen we dat het een halve lat was om de toren te bezoeken, en een lat om fotos te trekken, dus besloten we om er geen te nemen, weeral een lat uitgespaard. Op dat moment kwam de priester er aan, en hij vroeg als we de kerk wilden bezoeken, waarop we logischerwijs ja antwoordden. Hij dat we moesten binnengaan, en daarna zei hij dat hij de deur ging sluiten, waardoor wij niet meer snapten wat nu precies de bedoeling was. We zijn dan maar naar binnen gegaan, want we dachten dat hij ons niet ging opsluiten in de kerk. In die kerk was NIKS te zien. Ik heb nog nooit een kerk gezien waar zo weinig te zien was. Er waren muren, een vloer, een dak, stoelen en een mega kitsherig engelenbeeld en dat was het. Best dat we niet betaald hadden om fotos te trekken. Zon halve minuut na ons kwam de priester weer binnen, zei dat hij de deur had gesloten en leidde ons naar een klein deurtje, dat ons via een kamertje waar een paar mensen over iets aan het babbelen waren ons raar aankeken, naar buiten bracht. Zon minuut nadat we de kerk binnengegaan waren, stonden we aan de achterdeur weer buiten. Nog een minuut, waarin we sprakeloos waren blijven staan, later barstten we in lachen uit, want zoiets hadden we nog nooit meegemaakt.
Uiteindelijk hebben we dan nog een halfuur door de straten van Cēsis gewandeld. Het was er irreëel stil, het leek alsof de hel er elk ogenblik kon uitbarsten, maar er gebeurde hoegenaamd niks, echt vreemd.
Tenslotte heb ik mijn bus naar huis genomen en moest Kristien nog een uur wachten op haar trein.
op het bevroren meer in Cēsis
de buitenkant van de jeugdherberg
de helling:
de helling van vanonder, het bewijs dat ik beneden geraakt ben :p
in de ruines van het kasteel van Cēsis, MET lantaarn
en hier was er een put waarvan het helemaal niet duidelijk was als het de bedoeling was da je erin ging of niet, maar beneden was er in elk geval niks te zien...
de gevallen Lenin
zijn hoofd
en het inerlijke van lenin, gefotografeerd vanin zijn voeten :p
de reden van de lantaarns: een levensgevaarlijke wenteltrap zonder licht
en foto speciaal voor Kwint: allemaal kroonkurken :)
wat hoort niet thuis in volgende foto in het museum?
ik op de skis
de eerste letse vlag
een foto van de foto van de mensen die een menselijke weg maakten door elkaar de hand te geven van Vilnius tot Tallin, als actie voor onafhankelijkheid
