20-04-2009 om 12:54 geschreven door Elke  

Het is al weer eftjes geleden dat ik een verslagje schreef over wat ik hier zo allemaal doe, en dat heeft, zoals ik in mijn verslagje over Pasen schreef, te maken met een conflict tussen mijn bioritme en dat van de zon. Wat ik daar precies mee bedoel is het volgende. Aangezien ik me hier redelijk naar het noorden bevind, zijn de dagen hier langer dan in België, en aangezien we hier in de juiste tijdzone zitten (wat in België voor de duidelijkheid niet het geval is) betekent dat dat het hier rond 5u begint klaar te worden, en om 6u echt klaar is. Dit gegeven vermeerdert met het feit dat mijn gordijnen op niks gelijken, ze zijn zelfs niet breed genoeg om heel het raam te bedekken, en ze laten al het licht door, zorgt ervoor dat de zon iedere morgen rond 6u in mijn ogen begint te schijnen (jup, mijn raam zit inderdaad in Oosten) waardoor ik dus  elke dag veel te vroeg waker ben. Dit probeer ik te compenseren door rond 10u ’s avonds te gaan slapen, maar als je tot 8u hebt moeten werken, en dan daarna nog moet warm eten, is dat bijna onmogelijk, laat staan dat ik daartussen nog tijd zou gevonden hebben om iets neer te typen…

Dat het om 5u klaar begint te worden, heb ik ondertussen ook al aan den lijve ondervonden.  Het eerste weekend van de paasvakantie was er namelijk een soort ‘nachtwandeling’ georganiseerd door de scouts van Valmiera, en ze hadden ons uitgenodigd om eraan deel te nemen. Ik weet niet wat jullie ervan denken, maar persoonlijk verwacht ik dat zoiets, als het rond 9u ’s avonds begint, rond een uur of 3 gedaan is. Ja tarara, we hebben wel degelijk gewandeld tot 7.30u ’s morgens, en aan een tempo om U tegen te zeggen. Op het einde gingen we nog meer dan 3 km per uur, en dan hadden we het gevoel dat we traag gingen…

We waren steendood toen we aankwamen (maar we hadden het toch helemaal uitgewandeld, en dat kunnen niet alle groepen zeggen, want om 7.30 begonnen ze met groepen op te halen met de auto’s, maar dan waren wij net aangekomen, tha!). We zijn dan direct teruggekeerd naar Gulbene, en rond 9.30u was ik terug in mijn appartement. Ik wou niet gaan slapen, want dan zou ik rond een uur of 7 wakker geworden zijn, en ’s nachts niet meer geslapen hebben, en dan zat ik de volgende dag met de gebakken peren. Dus ik heb heel hard mijn best gedaan, en ik ben wakker gebleven tot rond 7u ’s avonds. De volgende ochtend moest ik al om 8u op, omdat er in de namiddag een spel zou doorgaan dat ik georganiseerd had, en ik had nog redelijk wat voor bereidingen, dus laat ons zeggen dat ik mijn overgeslagen nacht nog niet echt ingehaald had. De week die daarop volgde had ik dus de erfenis van de overgeslagen nacht + het telkens veel te vroeg waker worden van de zon die in mijn ogen scheen. Op donderdag was Nina hier dan weer, omdat ze yogales gegeven had, en ze had 2 vrienden die haar kwamen bezoeken meegebracht, met als resultaat dat ik op vrijdag een compleet wrak was. Normaalgezien ging ik die vrijdag meedoen aan een fietstocht, maar ik zag dat niet echt zitten, want ik voelde me echt slecht, ik ben dan opnieuw rond een uur of 7 gaan slapen, waardoor ik er zaterdagochtend dan toch min of meer door was.

Zaterdag ben ik dan, samen met Orguiya, Valmiera gaan bezoeken (de nachtwandeling was niet echt door het centrum gegaan :p ) want ik had gehoord dat het zo’n mooie stad was, maar het was eigenlijk niks speciaal. We hebben de ‘toeristische wandeling’ gevolgd, die langs alle ‘bezienswaardigheden’ van Valmiera leed, en daarna hebben we een terrasje gedaan (het eerste op Letse bodem!!). ’s Avonds zijn we dan naar Orguiya’s appartement in Sloka gegaan, omdat zij op een half uurtje van kemeri, het nationaal park dat we de volgende dag wilden bezoeken, woont.

Onderweg naar Sloka, hebben we eerst nog een stopje gemaakt in Dubulti, een andere deelgemeente van Jurmala (net als Sloka, en Majori, waar ik in een van mijn vorige verslagjes over gesproken heb). Ook hier staat het vol met art deco/nouveau huizen, echt fantastisch.

Toen we op de bus zaten van Valmiera naar Riga, hoorden we de mensen voor ons plots ‘woouuw’ zeggen, en remde de bus nogal bruusk. Ik keek door het raam, en zag een kanjer van Eland op zijn gemakken het bos inwandelen. We zaten verdorie op een behoorlijk drukke invalsweg naar Riga, en die was daar gewoon een beetje de baan aan het over steken, zonder eerst naar links, naar rechts en weer naar links gekeken te hebben, dat spreekt.

Dat is trouwens niet het enige beest dat ik in de afgelopen week van ‘dicht’ gezien heb; toen ik vrijdagochtend in een veld achter mijn appartement ging lopen, ben ik tot op een meter of 10 van een vos genaderd, voor hij mij hoorde en wegstoof (moest ik gewandeld hebben was ik zeker nog een stuk dichter geraakt). En vandaag was ik in een bos aan het wandelen, toen ik naast mij iets hoorde bewegen, en ik keek en dacht tedoeme, een hond, want het loopt hier overal vol met loslopende honden. Maar plots zag ik een ree heel elegant door het struikgewas springen, echt niet ver van mij, het was denk ik zelfs nog dichter dan de vos. En ook de ooievaars van het nest in mijn straat zijn in het begin van de paasvakantie aangekomen (een anticlimax na de eland, het hert en de vos ma çoit, en ik zag de ooievaar een week voor die andere, dus dan was het toch nog speciaal).

Zondag gingen we dan dus naar Kemeri. We wilden naar het bezoekerscentrum gaan om te kijken welke wandelingen we konden doen, maar dat bleek pas 1 mei open te gaan. We waren hier al eens geweest in oktober, want toen waren hier 2 vrijwilligers, en die hadden voor ze weggingen ook een weekend georganiseerd, om aan de andere vrijwilligers het park te tonen, en ook eens te laten zien wat ze allemaal verwezenlijkt hadden. Hierdoor wisten we dus wel nog een aantal dingen zijn, en zijn we zo beginnen wandelen. Op deze wandeling ontdekten we waarom het bezoekerscentrum pas op 1 mei opengaat, want we konden de meeste wandelingen niet volledig volgen, omdat het water in het moeras, waaruit het grootste deel van het park bestaat, een beetje hoger stond dan normaal, en de paadjes dus een beetje onder water stonden :p maar we hebben toch een stukje van het park gezien en het was best wel mooi.

Ook hier hebben we een aantal beestjes gezien, met name kikkers, of padden, ik ken het verschil niet, zowel platgereden als nog levende :p. Nadat we een groot aantal terug in het gras gejaagd hadden, werd ons duidelijk waarom we zoveel kikkers aantroffen, blijkbaar was de baan dé ontmoetingsplaats, want in het terugkeren zagen we op minder dan 5m 4 paar kikkers die op elkaar zaten (1paar was wel plat, laten we zeggen ‘killed in action’) blijkbaar hadden de kikkertjes last van vroege lentekriebels, en waagden ze daarvoor hun leven, door elkaar op straat te ontmoeten (terwijl ze een heel nationaal park voor zich hadden).

Maandag was er dan het einde van het Gotcha-spel (waar uiteindelijk11 mensen aan deelnamen, een groot succes voor Gulbene) en we hadden alle deelnemers uitgenodigd, voor een BBQ, en een ‘eiergevecht’, aangezien het paasmaandag was, en ik op die manier kon zien hoe het in zijn werk ging. De bedoeling van deze bijeenkomst was te weten komen wie nog in leven was, en wie dood, maar enkel de 2 mensen van wie ik al wist dat ze dood waren zijn afgekomen, waardoor we dus geen idee hebben wie gewonnen is, zeer bizar einde…

Daarbij was het ook nog een keer slecht weer, waardoor we ipv te BBQ-en gewoon een cake gekocht hebben, en het eiergevecht dan ook niet doorgegaan is…

Donderdag ben ik dan naar een school gegaan in Stameriene, om iets over België te vertellen en een beetje spelletjes te spelen. Die school werd volledig verwarmd op hout, dat was nogal een beetje zot om te zien hoeveel hout daar buiten lag te drogen. Het feit dat de meeste mensen hier op hout verwarmen zorgt er ook voor dat Letland een typische geur heeft. Overal waar je hier op straat loopt ruik je houtvuur, alsof je in Letland in 1 groot kampvuur loopt, nu ja, ze hebben hier bossen genoeg, en zo putten ze het aardgas ook niet uit é, en dat beetje CO2 dat die 2 miljoen letten uitstoten wordt rap genoeg geneutraliseerd door de bomen die nog overschieten. En het zijn vooral berken, dus dat groeit ook nog een keer kweetnieoe rap, en ’t kost niks, aangezien de meeste mensen hier een stuk bos voor hun eigen hebben :p

Niks dan voordelen zou ik dus zeggen, maar niet echt in te beelden in België…

Gisteren was er over heel Letland ‘talka’, dat is een soort opkuisactie om al het vuil op te rapen, maar om AL het vuil op te rapen, gaan er wel wat meer dergelijke acties moeten zijn, denk ik, want het is niet normaal hoeveel afval mensen hier gewoon in de natuur storten, maar ja, als je weet dat slechts 60 procent van de letten toegang heeft tot vuilnisophaling is dat ergens logisch é, ze moeten ergens naar toe met hun afval…

Vandaag ben ik dan naar Smiltene geweest, dat ik de dichtstbijzijnde stad bij Gulbene in westelijke richting, zo’n 62km. Ik was er met de bus al een aantal keer doorgereden, en ik had een toeristisch kaartje met een wandeling op, opnieuw langs de toeristische trekpleisters, maar die bestonden hier vooral uit bos en moeras en zo, dus ik ben daar gaan wandelen, en ik snap eigenlijk niet waarom er niet meer mensen op reis komen naar Letland. Er zijn hier echt prachtige plekjes, en ik denk dat het een beetje hetzelfde is als Scandinavië, meren en bossen.

Het enige dat ze hier niet hebben zijn Fjorden en gletsjers. Dus alle mensen die fan zijn van Scandinavië zouden een keer naar de Baltische staten moeten komen: de natuur is gelijkaardig, ’t ligt zuidelijker, dus meer kans op mooi weer, ’t is goedkoper, er is minder toerisme, en je helpt er een land dat duidelijk problemen heeft om te ontwikkelen, en op europees niveau te komen financieel vooruit, niks dan voordelen dus!

20-04-2009 om 12:51 geschreven door Elke