19-02-2009 om 12:54 geschreven door Elke  

16-02-2009 om 11:35 geschreven door Elke  

Het is al weer een tijdje geleden dat er hier iets van mij verschenen is, waarvoor mijn excuses, maar dit heeft twee redenen. Aan de ene kant is het behoorlijk druk geweest, en aan de andere kant is er lange tijd niks noemenswaardig gebeurd om hier over te berichten.

Op mijn werk gaat alles nog altijd zijn normale gangetje, twee ochtenden in de week ga ik naar de ‘kleuterschool/crèche/iets ertussen’ waar ik mij het ene moment al nuttiger voel dan het andere. Het zal in elk geval wel goed zijn voor het zelfvertrouwen van sommige van de kleuters, want als ze zo een knutselwerkje moeten maken, geeft de juffrouw altijd kweetniehoeveel complimentjes aan wie het vlug en goed doet, en de tragere kindjes zijn er gewoon van overtuigd dat ze het niet kunnen, en wanneer ze ergens iets mis doen, krijgen ze kweetnieoe hard onder hun voeten van de juffrouw, welk woord dat ze niet verstaan hebben, en als ze nu eigenlijk echt zo dom zijn,… en ik zeg dan altijd dat ze het wel kunnen en dat we het eerst een keer samen gaan doen, en dan zijn ze altijd verwonderd en trots als blijkt dat ze het wel kunnen.

Ik de crèche ben ik ook getraind geraakt in het ‘met intonatie voorlezen van iets dat je niet verstaat’ want er zijn een aantal kleuters die het heel leuk vinden als ik voorlees, en meestal heb ik de clou van het verhaaltje wel door, maar ik begrijp helemaal niet elke zin.

Twee keer per week ga ik ook nog steeds naar de ‘speciale klasse’ waar ik aan de ene klas nog altijd Engelse les geef, en aan de andere knutselen. De reactie op de hard geworden schrinkels alleen al was het waard om daar elke week te blijven gaan, en ook zoutdeeg bleek een nieuwe ontdekking te zijn.

Verder zijn er nog de gidsen van Gulbene, voor wie ik een dus een uitwisseling met een deel gasten van onze scouts aan het organiseren ben, en waaraan ik de afgelopen weken ongelooflijk veel gewerkt heb om de aanvraag voor subsidies van de Europese unie op tijd af te krijgen. Het heeft me net geen bloed en tranen gekost, ma toch wel redelijk wat zweet maar de deadline is gehaald. Dus nu kunnen we enkel afwachten (en hopen dat het goedgekeurd wordt)

Nadat ik ondertussen drie weken geleden dagen van gemiddeld een uur of 11 klopte om die deadline te halen, ik moest die week drie ochtenden naar een lagere school Engels gaan spreken omdat ze een ‘Engelse week’ hadden, heb ik dat de week erop goed gemaakt door bijna niet te gaan werken. In die school heb ik met de jongste klassen gewoon spelletjes gespeeld (soep en schipper mag ik over varen in ‘t Engels en zo). En aan de oudere klassen heb ik een filmpje getoond van Kwint over ‘a typical day in Belgium’ en erna heb ik een presentatie gegeven over België en scouting in België. Er zat ook een kwis over bekende Belgen in verwerkt, en het moet gezegd zijn: kuifje moet serieus onder doen voor asterix en obelix: bij de vraag wie van hen een Belg was, gingen ze bijna allemaal voor asterix en obelix, want dien anderen kenden ze niet.

Tijdens een van die presentaties heb ik ook ontdekt dat je in Letland blijkbaar een rijbewijs moet hebben om met de fiets te mogen rijden (te behalen vanaf 12 jaar), wat ervoor zorgde dat mijn publiek de kluts volledig kwijt was toen ze kwint naar school zagen fietsen!

Maar goed, de week erop heb ik dus bijna niet gewerkt, aangezien Femke, Karen, Maité, Niels, Steven en Jeroen op bezoek kwamen, tot groot ongenoegen van mijn bejaarde onderburen. De dinsdag zijn we namelijk naar Alūksne en Stāmeriene geweest, twee stadjes langs het laatste overgebleven stuk smalspoorlijn van Letland dat van Gulbene naar Alūksne loopt. Hoewel deze twee plaatsjes als ‘toeristisch’ bekend staan is er eigenlijk niet zo veel te zien. Maar doordat het meer bevroren was en de lucht staalblauw, was het er toen wel prachtig. In Alūksne hebben we ons ook proberen inleven in een pinguïn of zeehond, zo je wil, en in Stāmeriene hebben we 3,35 lat betaald om met 7 iets te drinken in afwachting van de bus (en dan zijn er mensen die beweren dat Letland duur is?!?). Toen we uiteindelijk weer in mijn appartement aankwamen, bleek de elektriciteit uitgevallen te zijn. In afwachting van eletriek zijn we dan maar beginnen afwassen, maar onze afwas werd verstoord door een onderbuur, die het nodig vond om mij van alles wat in het gebouw gebeurd was de laatste vier maanden de schuld te geven. Zo was het mijn schuld dat de elektriciteit dit jaar al 2 keer uitgevallen is, en ik moet toegeven de vorige keer was de elektriciteit uitgevallen op het ogenblik dat ik mijn licht wou aansteken en deze sprong, maar zoveel kon ik daar nu ook niet aan doen, en deze keer was ik zelfs niet thuis. Ook was het mijn fout dat het brandalarm een keer om 2u ’s nachts was afgegaan, maar volgens mij was ik toen zelfs het grootste slachtoffer in plaats van de schuldige, want ik was de enige van het hele gebouw die in haar pyjama naar buiten gelopen was bij -10.

Ook nadat de deur van mijn appartement na haar gesloten was bleef ze nog een eindje verder roepen op de trappen, maar daar heb ik niet veel meer van begrepen. Maar goed, ze had dus gezien dat we met 7 in mijn appartement waren, dus heeft ze maar naar ’t stad gebeld om te klagen dat we de avond voordien een zware party hadden met luide boenkeboenke muziek. Wel jammer dat ik dat feestje gemist heb…

Maar zo zie je maar, blijkbaar heeft de ‘vreemdeling’ het altijd en overal gedaan.

Op woensdag zouden we eerst gaan sleeën en daarna een schietinitiatie krijgen (jaja, onze eigen versie van de duatlon :-p ) maar de auto was kapot, dus we konden niet op de schietinitiatie geraken. Met als gevolg dat we dan maar de hele ochtend gesleed hebben. Mijn staartenbeen was niet echt gelukkig met de manier waarop ik de eerste helling afgleed, waardoor ik de rest van de hellingen op mijn buik ben afgegaan, en ik nog steeds moet opletten hoe ik ga zitten, maar we hebben ons, Maité haar beperkte sleetalenten ten spijt, toch super geamuseerd. ’s Avonds hebben we dan samen een activiteit voor de gidsen uitgedacht, en ik denk dat iedereen het wel tof vond, los van het feit dat ik als ‘postjeszitter’ net zo bevroren was als mijn handschoenen.

Donderdagochtend was het plan om vroeg te vertrekken naar Rīga, kwestie van genoeg tijd te hebben om het tot in de details te bezoeken. Maar de uren van de bus bleken niet te kloppen en we moesten twee uur wachten, waardoor we dan maar met z’n allen een koffietje of een theetje gaan drinken zijn voor 1,55lat (Letland duur??) om dan uiteindelijk toch de bus te kunnen nemen. Maar op die manier heeft mijn bezoek toch ook kennis kunnen maken met de fraaie wc’s in de Letse stations :p

Na Rīga bezocht te hebben, gezellig iets te zijn gaan eten en een bizarre avond te hebben in de ‘french bar’ was het tijd om het op vrijdag terug tijd om het vliegtuig te halen, maar deze week is toch zeker een nominatie waard in de categorie ‘meest fantastische week van mijn leven’.

Gisterenavond (zaterdag) was er een afscheidsfeestje van Adrien, Stephan en Giovanni, ergens in de buurt van Rezekne, 88km en twee uur en een half op de bus. Hoewel ik het helemaal niet eens ben met het feit dat vrouwen geen kaart kunnen lezen en geen orientatiegevoel hebben (ok dat laatste klopt in de meeste gevallen wel :-s ), moet ik met enige schroom toegeven dat ik er weer in geslaagd ben om 2u rond te lopen in Rezekne om uiteindelijk gewoon in mijn beginpunt een taxi te nemen…

Maar het was niet volledig mijn schuld, eerder van een combinatie van factoren. Op de wegbeschrijving die ze gemaakt hadden stond namelijk dat je van het busstation eerst naar het treinstation: Rezekne 2 moest gaan om daar de bus naar Sondori te nemen. Dat klopte al niet, want je kon die gewoon aan het busstation nemen ook, maar dat wist ik toen dus nog niet. Dus vroeg ik aan mensen die stonden te wachten welke bus ik moest nemen naar dat treinstation. De verschillende mensen aan wie ik het vroeg (en die me konden verstaan, want 90% van de inwoners van Rezekne zijn Russen) zijden dat er geen bussen waren naar dat station (wat dus ook al niet klopte want die bus die ik uiteindelijk moest hebben ging van het busstation langs dat treinstation tot in Sondori, en zelfs nog verder) en dat ik dus zou moeten lopen. De vrouw aan wie ik de weg vroeg zij dat ik heel de stad moest doorlopen en dat het dan het 2^e station was dat ik zou zien (voor zover ik het Lets verstond) maar dat klopte dus ook niet, want ik passeerde maar 1 station (maar ik kan het dus ook gewoon verkeerd begrepen hebben). Dus na dat eerste station bleef ik maar doorlopen tot ik uiteindelijk al meer dan een uur stevig aan het doorstappen was, en ik op een donker stuk weg terecht gekomen was met niks anders dan bomen en een bordje dat ik uit Rezekne was. Ondertussen had ik ook al naar mensen een berichtje gestuurd om te wachten aan het bushokje, want dat ik daar ook bijna was (ik was er eigenlijk al een half uur voorbij) en die begonnen zich dus ook af te vragen waar ik bleef. Dus heb ik hen laten weten dat ze niet moesten wachten want dat ik dus verkeerd zat, en dan ben ik maar beginnen terugwandelen. Ze zeiden dat ze een taxi genomen hadden aan het station omdat het nog te lang zou duren voor de bus er was, en dat ik dat ook best zou doen.

Toen ik uiteindelijk aan dat treinstation aankwam was daar niks of niemand, ik snap helemaal niet hoe zij daar een taxi genomen hebben, maar misschien was de laatste trein daar al aangekomen en waren alle taxi’s daar al weg. Dus ben ik maar helemaal terug gestapt naar het busstation, om daar de taxi te nemen en 6lat te betalen voor een traject dat ik al voor de helft te voet had afgelegd (khad dus beter gewoon doorgelopen in plaats van teruggekeerd, ik ging er rapper geweest zijn, en ik had 6lat uitgespaard, maar ik heb nu toch voor de eerste keer in mn leven alleen de taxi genomen :p )

En zo ben ik uiteindelijk 2 uur later dan verwacht toch nog aangekomen…

Zo nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn reilen en zeilen. En onder het motto ‘geen nieuws is goed nieuws’ weet ik nog niet wanneer het volgende berichtje van mijnentwege zal verschijnen, maar weet dat ik in elk geval mijn best doe.

Groetjes, Elke

16-02-2009 om 11:27 geschreven door Elke  

Onder het motto ‘om een goeie buitenlandse ervaring te hebben, moet je alles meegemaakt hebben’ ben ik vorige week dinsdag een keer goed gevallen. Ik heb daarbij mijn voet serieus omgeslagen, ’t eerste moment zag ik redelijk wat sterretjes.

Omdat ik nogal regelmatig van dichtbij kennis maak met de grond, ik neem mijn diploma van geoloog au serieux, heb ik daar in eerste instantie niet echt acht op geslagen. Later op de avond was mijn voet vergelijkbaar met de poot van een olifant en besloot ik dat het misschien wel verstandig was om er ijs op te leggen.

De volgende ochtend zat er precies een ei onder mijn vel, naast mijn enkel, en begon ik te voelen dat het precies wel zeer deed.

Nu, een week en een aantal fastumgel smeerbeurten later staat mijn enkel nog dik en doet het nog steeds deftig zeer als ik mijn voet beweeg. Gisterenavond wou ik voor de zekerheid nog een keer testen als het echt nog veel zeer deed als ik mijn voet bewoog, en ik moet zeggen, de sterretjes waren er toch even terug, dus leek het verstandig om naar de dokter te gaan.

Nu kan je in Letland niet gewoon naar de dokter stappen; de mensen van wie het hun vaste dokter is krijgen namelijk voorrang, en dan bestaat de kans dat jij daar nog zit als het bezoekuur afgelopen is, en dat je dus de volgende dag terug mag komen. Dus zijn we naar ’t ziekenhuis gegaan.

We bleven staan voor de deur van de ķirurgs, en ik dacht ‘wat is me dat hier, ze moeten niet in mij beginnen snijden voor ze deftig gekeken hebben’, maar blijkbaar zijn omgeslagen voeten en aanverwanten hier ook het werk van de chirurg.

Terwijl we zaten te wachten tot het mijn beurt was, vertelde Ieva, die met me meegekomen was als chauffeur en tolk, dat het ziekenhuis van Gulbene een slechte naam heeft, vooral de chirurgen. Als de mensen zich in Gulbene laten opereren, zegt iedereen dat ze zot zijn en dat ze zelfmoord plegen.

Vorige week was er nog een incident geweest. Een jongen van een jaar of 12 was verongelukt tijdens het skiën. Zijn moeder had hem binnengebracht in het ziekenhuis van Gulbene, omdat dat het dichtste was, en ze hadden hem onderzocht, en gezegd dat het niks ergs was, hij had pijnstillers gekregen en ze hadden hem weer naar huis gebracht.

Een aantal uur later kreeg hij hoge koorts, en ze moesten de ambulance bellen. Toen die daar aankwamen en hem onderzochten, bleek dat er iets in zijn bloed terecht gekomen was, en dat had zich ondertussen in heel zijn lichaam verspreid (tetanus??) en er was niets meer aan te doen. Die jongen is een paar uur later gestorven, en als hij op tijd de juiste medicatie had gekregen was er waarschijnlijk niks gebeurd.

Ondertussen zat ik dus nog altijd te wachten, en toen ik uiteindelijk binnen mocht heeft de dokter een keer aan mijn voet gedraaid, en toen ik aaaa zei heeft hij mij doorgestuurd om foto’s te laten maken. Daar moest ik in een omkleed kotje gaan zitten dat me ongelofelijk hard aan het medisch schooltoezicht deed denken, er waren namelijk verschillende kotjes naast elkaar, en er stond een stoel, en je ging aan de ene kant binnen, en als de dokter je roept kom je aan de andere kant weer buiten. Ik vraag me nog steeds af waarom ik in zo’n kotje moest gaan zitten, zoveel privacy heb ik niet nodig om mijn linkervoet te ontbloten. Nadat ik voor de 500^ste keer verzekerd had dat ik zeker niet zwanger was, hebben ze dan uiteindelijk een foto getrokken, waarna ik weer in de gang moest gaan staan wachten op de foto. Ik stond er versteld van hoeveel mensen aan het wachten waren op foto’s, en hoeveel daarvan hun schoen open hadden. Vallen is in de winter duidelijk een nationale sport in Letland.

Toen we uiteindelijk de foto’s hadden moesten we weer bij de dokter gaan wachten. De verpleegster keek op het briefje van de radioloog en zei dat het niet gebroken was, ma dat er precies wel barstjes inzaten (denk ik, Ieva kon het niet echt vertalen van het Lets naar het Engels, en ik zou ook niet weten wat barst in het Engels zou moeten zijn) en dat ik misschien wel een gips nodig had.

Weer wat wachten later mocht ik dan uiteindelijk binnen bij de dokter, en die zei dat er iets was met mijn ligamenten, en dat ik een week niet mocht gaan lopen of turnen, en dat het dan wel over ging zijn. Ik kreeg een verband met een kompres met zoutoplossing en het gebod een week niet veel rond te lopen.

Conclusie: ik ben niet van plan iets ernstig tegen te komen in Gulbene, ik heb geen idee als de juiste diagnose gesteld is (ik heb die foto’s ook een keer bekeken en ik zie niks dat op een barst zou kunnen wijzen, maar ik ben natuurlijk geen radioloog die daar 12 jaar of zo voor gestudeerd heeft), en ik ben een week lang afhankelijk van andere mensen die mij van huis naar mijn werk en weer naar huis voeren, die mij naar de winkel om eten voeren,… en dat werkt na een halve dag al ongelooflijk hard op mijn zenuwen.

21-01-2009 om 12:26 geschreven door Elke  

Gegroet,

Dit weekend ben ik samen met Kristien gaan skiën!!!

Rond 12u kwamen we aan in Cēsis, waar we op een heuvel in de buurt zouden gaan skiën. We hadden op het internet een paar jeugdherbergen gevonden, want dezelfde dag terug naar huis gaan was geen optie, mijn laatste bus terug naar Gulbene was om 14.05u, maar aangezien we enkel de duurste terugvonden op het stadsplan besloten we naar de dienst voor toerisme in Cēsis te gaan. Daar aangekomen bleek dat we inderdaad enkel in de duurste terecht konden, de andere jeugdherbergen lagen redelijk ver uit het centrum met een zeer slechte busverbinding, en uiteraard ook helemaal aan de andere kant van de stad als de skihellingen.

Toen we bij de jeugdherberg aankwamen zagen we het eftjes niet zitten om voor één nacht in dát gebouw 9 lat te betalen, maar binnenin bleek het wel een deftige jeugdherberg te zijn.

Rond een uur of 3 kwamen we dan uiteindelijk aan op de ‘berg’ en hebben ski’s en toebehoren gehuurd, en een liftpas voor 2u gekocht, dat alles aan de schabbige prijs van 12 lat per persoon. Toen we buitenkwamen bleek er wel 1 probleem, om aan de ‘kinderberg’, de berg voor beginners te geraken hadden we naar rechts moeten gaan in plaats van naar links. Met andere woorden, ik moest eerst de moeilijkere helling afskiën voor ik op de gemakkelijke helling kon gaan oefenen.

Gelukkig was er wel een mini oefenhellinkje aan deze kant, zodat ik daar eerst wat kon oefenen.

Uiteindelijk heb ik na 2 pogingen (na de eerste poging bleek dat het helemaal niet zou lukken om op een deftige manier beneden te geraken, dus ben ik na achter 3m gevallen te zijn terug naar boven gekeerd en nog wat geoefend) de helling in een halfuur, waarbinnen ik in het totaal waarschijnlijk meer in de sneeuw gelegen heb dan op de latten gestaan heb, afgeskied ben.

De helling aan de andere kant was inderdaad gemakkelijker, maar er zat wel veeeeeeeel meer volk op met alle gevaren van dien. Maar de laatste twee derden van die helling ben ik zonder vallen kunnen afskiën, en de laatste meters, nadat ik naar een snowboarder ‘I cannot stooooooooooop’ geroepen had om een fatale botsing te vermijden, snapte ik zelfs dat mensen skiën leuk kunnen vinden.

Uiteindelijk moesten we om terug aan de juiste kant te komen om onze ski’s in te dienen, de moeilijkste helling afskiën. Aangezien ik ingezien had dat ik duidelijk geen natuurtalent ben, heb ik voor deze helling gepast, en ben ik braaf langs de zijkanten teruggewandeld.

In elk geval, moest ik nog een keer terug keren, zal ik in elk geval aan de juiste kant ski’s huren, want om van mij een volleerd skiër te maken, zijn nog veel uren training nodig, vrees ik.

De zondag zijn we dan Cēsis gaan bezoeken. Het kasteel en het museum, en aangezien we nog tijd moesten vullen tot onze bus en trein opnieuw vertrokken ook de kerk. Het bezoeken van die laatste was een bijzonder surreële ervaring. Toen we binnenkwamen zagen we dat het een halve lat was om de toren te bezoeken, en een lat om foto’s te trekken, dus besloten we om er geen te nemen, weeral een lat uitgespaard. Op dat moment kwam de priester er aan, en hij vroeg als we de kerk wilden bezoeken, waarop we logischerwijs ‘ja’ antwoordden. Hij dat we moesten binnengaan, en daarna zei hij dat hij de deur ging sluiten, waardoor wij niet meer snapten wat nu precies de bedoeling was. We zijn dan maar naar binnen gegaan, want we dachten dat hij ons niet ging opsluiten in de kerk. In die kerk was NIKS te zien. Ik heb nog nooit een kerk gezien waar zo weinig te zien was. Er waren muren, een vloer, een dak, stoelen en een mega kitsherig engelenbeeld en dat was het. Best dat we niet betaald hadden om foto’s te trekken. Zo’n halve minuut na ons kwam de priester weer binnen, zei dat hij de deur had gesloten en leidde ons naar een klein deurtje, dat ons via een kamertje waar een paar mensen over iets aan het babbelen waren ons raar aankeken, naar buiten bracht. Zo’n minuut nadat we de kerk binnengegaan waren, stonden we aan de achterdeur weer buiten. Nog een minuut, waarin we sprakeloos waren blijven staan, later barstten we in lachen uit, want zoiets hadden we nog nooit meegemaakt.

Uiteindelijk hebben we dan nog een halfuur door de straten van Cēsis gewandeld. Het was er irreëel stil, het leek alsof de hel er elk ogenblik kon uitbarsten, maar er gebeurde hoegenaamd niks, echt vreemd.

Tenslotte heb ik mijn bus naar huis genomen en moest Kristien nog een uur wachten op haar trein.

21-01-2009 om 12:24 geschreven door Elke  

Gulbene, 12 januari 2009

Dag iedereen.

Het is alweer enige tijd geleden dat hier een verslagje verscheen. Er is ook nog niet zo veel gebeurt sinds ik naar huis ben geweest. Het leven gaat hier zijn gewone gangetje, en ik ben nog niet uit Gulbene weg geweest.

Eerst was er natuurlijk Nieuwjaar. Het plan was om met een aantal vrijwilligers naar Vilnius, dat dit jaar culturele hoofdstad van Europa is, te gaan. Maar die week was Margaretha, de vrijwilligster van vorig jaar in Gulbene, hier op bezoek en we zouden samen naar Vilnius gaan. Margaretha is momenteel als au pair in Cyprus, en ze had al haar geld gebruikt om haar ticket naar Letland te betalen, en vond het te duur om voor 1 nacht over en weer te gaan naar Vilnius, en ik zag het niet zitten om veel geld te betalen, en 2 dagen alleen op de bus te zitten om 1 nacht in Vilnius Nieuwjaar te vieren, iets wat toch overal gebeurd. Dus besloten we in Gulbene te blijven. We hebben eerst gegeten op mijn appartement met Sabine, Louisa, Margaretha en ik. Daarna zijn we met champagne naar t centrum gegaan om naar het vuurwerk te kijken. En erna was er nog een feestje bij iemand anders thuis. Het was tof, en zo moet dat zijn.

Omdat Margaretha de andere vrijwilligers nog eens wou zien, besloten we de vrijdag naar Riga te gaan om haar verjaardag te vieren, en dat aan de rest te laten weten. Maar aangezien ze op vrijdag plots een aanval van verlatingsangst kreeg, besloot ze toch tot zaterdagochtend te wachten om naar Riga te vertrekken. Omdat het nogal stom is om de verjaardag van iemand die er zelf niet is te vieren, en omdat ik niet wist als er iemand anders ging zijn, en ik geen zin had om alleen in Riga rond te dwalen, ben ik dan ook maar in Gulbene gebleven.

De dag ervoor (1 januari) was de lamp in mijn living gesprongen wat als gevolg had dat heel het gebouw zonder elektriciteit kwam te zitten. Die vrijdag was dat opgelost, behalve in mijn appartement. De zekering was namelijk gesprongen, en omdat ze niet wisten dat het kwam doordat mijn lamp gesprongen was, hadden ze hem niet weer aangestoken, en aangezien je een speciaal sleuteltje nodig hebt om de plongkast open te doen, kon ik dat dus niet zelf. Ma ze zijn dat de vrijdagavond gelukkig nog in orde komen brengen, en ze hebben direct ook een nieuwe lamp ingedraaid.

Op zaterdag was er een nieuwjaarsfeestje voor de jongeren die iets te maken hebben met baaze. Eerst was er ‘improvisatia teatrs kafejnica’. Dat kwam erop neer dat ze elke keer een aantal mensen uit het publiek haalden, en die kregen dan een situatie voorgelegd waarop ze moesten reageren é, je weet wel. Aan het gelach van de rest te horen was het wel grappig, en ik was wel blij dat ik niet naar voor gemoeten heb, want ik zou er niet veel van gebakken hebben, vrees ik :-s

Daarna konden degenen die op het podium gestaan hadden (en dus een aluminium stokje gekregen hadden, die ik heel de namiddag in stukken had zitten knippen) hun toekomst laten voorspellen, in de speciaal daarvoor ingerichte zaal (tijdens dat inrichten heb ik een tafel kapot gekregen, ik lag plots op de grond…) en er was eten en drinken en een dj. Aangezien fuiven om 8u ’s avonds in een veel te grote zaal en al thee drinkend niet voor mij weggelegd is, ben ik dan maar naar huis gegaan. Moest dat nu met een bende scheepsmakkers zijn, ik zou nog zeggen ja, dat is grappig, ma bijna iedereen was wel ouder dan 16é.

Afgelopen week was de vakantie ook hier gedaan. Wat betekende dat ik weer naar de kindergarten ga, de gidsen weer zie op woensdag, en op donderdag en vrijdag weer naar de special klas ga.

Voor mij is alles hier ongeveer hetzelfde gebleven, maar voor de letten is er wel redelijk wat verandert, alles is duurder geworden, want ze hebben de BTW opgetrokken, de lonen zijn vermindert en er zijn heel wat mensen ontslagen wat er dan bijvoorbeeld toe leidt dat ze springuren hebben in het middelbaar en zo.

Dit weekend is Viktoria naar hier gekomen omdat we samen een spel gaan maken binnen twee weken hier in Gulbene, en t was tof; we hebben de ideale sleehelling gevonden, helaas is de sneeuw wel aan het smelten, want terwijl het in heel Europa aan het vriezen is dat het kraakt, is er hier een zachte winter (wel een beetje jammer want ik had wel graag een keer -20 meegemaakt maar de winter is nog niet gedaan, dus er is nog hoop ) en we hebben de slechtste film ooit gezien. Voor de mensen die geïnteresseerd zijn: Death of an Angel van Petru Popescu uit 1986. Een melodrama uit de duizend, manmanman

’s Nachts was er dan wel de sensatie die we bij de film niet gehad hadden; om kwart voor 2 ging het brandalarm af; en het is niet zomaar een brandalarm, het is een ongelooflijk luid brandalarm. Dus ik ben uit mijn bed gesprongen en het maar half beseffend naar buiten beginnen lopen, en toen ik tot de conclusie kwam dat Victoria gewoon in haar bed bleef liggen, terug gekeerd om te zeggen dat het wel het brandalarm was (ik snap niet dat je dat niet kan doorhebben, wat zou het anders zijn?).

Ik vond dan mijn schoenen niet direct, want ik had ze in het bad gezet omdat ze vol hingen met sneeuw. En ik was aan het denken dat je eigenlijk gewoon naar buiten moet gaan als het brandalarm gaat en je niet eerst van alles mag meenemen, maar toen dacht ik dat ik toch ook niet in mijn blote voeten in de sneeuw kon gaan staan. Ik heb dan ook nog rap mijn vest meegenomen, maar ik was al een eind buiten voor ik eraan dacht om hem aan te doen. Toen we buiten kwamen was daar niemand anders. Ik snap dat dus niet é, zelfs al weet je dat het brandalarm overgevoelig is, dan nog blijf je toch niet in je bed liggen, de meeste mensen laten toch geen wortels aanbakken om 2u ’s nachts é. Er brandde zelfs nergens licht, wat de kans dat iemand gewoon iets had laten aanbakken ook verkleinde.

Ik ben dan maar terug naar binnen gegaan om te checken als het toevallig niet van bij mij kwam, als ik toevallig de oven niet had laten aanstaan en dat dat nu begon te smeulen of zo. Maar dat was het niet, dan ben ik weer naar buiten gelopen, om naar iemand te bellen, want dat moest stoppen, en er was precies niemand anders die iets deed. Om een of andere bizarre reden kwam de politie deze keer ook niet, misschien slaapt de politie van Gulbene ’s nachts, ik weet het niet. Maar toen ik buiten kwam was het al gestopt. Ik had dat zelf niet door, Viktoria heeft het mij moeten zeggen. Wanneer we vervolgens terug naar binnen zijn gegaan, merkte ik dat ik aan het beven was op mijn benen, en heb ik heel de nacht slecht geslapen. En als ik in slaap viel had ik de ene nachtmerrie na de andere, zo heb ik bijvoorbeeld gedroomd dat ik plots al mijn tanden verloor, zomaar ze vielen gewoon uit mijn mond, en nog een boel andere dingen, maar die weet ik nu niet meer.

Voila,

Dit was mijn eerste verslagje van het nieuwe jaar, dus ik zou zeggen:

Gelukkig Nieuwjaar ofte laimigu jaunu gadu of zoiets :-s

En een dikke zoen van je kleine kapoen,

Elke

13-01-2009 om 12:33 geschreven door Elke  

11-12-2008 om 11:53 geschreven door Elke  

Hey,

Vorige week vrijdag ben ik naar Valmiera geweest, daar wonen enkele andere vrijwilligers, en daar hebben we een rustige avond gehouden en wat gezelschapsspelletjes gespeeld en zo. Best wel gezellig. Zaterdag hebben we dan de bus genomen, eerst naar Valka; een stad aan de grens met Estland, waar we dan 20 minuten moesten wandelen, naar de andere kant van de grens: Valga (inderdaad dezelfde stad die mooi in 2 gedeeld is, en aan de ene kant spreken ze enkel lets en aan de andere kant enkel ests (en russisch natuurlijk aan beide kanten, want de russen wonen overal)) waar we de bus namen naar Tartu, de Estse studentenstad, en volgens veel esten de echte hoofdstad, want het is de enige grote stad waar vooral esten wonen en geen russen.

We hadden niet echt iets gepland maar zijn gewoon naar daar vertrokken, we hadden dus ook geen slaapplaats. Drie meisjes hadden voordien gekeken om aan ‘coach-surfing’ of zoiets te doen (ik verwar de naam altijd met crowt surfing en kan het daarom dus nie onthouden) en ze hadden en slaapplaats gevonden bij enkele EVS vrijwilligers in Tartu. Toen we daar aankwamen hebben we hen gevraagd als ze er bezwaar tegen hadden dat we met 10 meer waren…

Aangezien we met een beetje duwen en een beetje trekken in hun appartementje pasten was er geen probleem. Het was de verjaardag van onze gastvrouw, en om dat te vieren hebben we eerst een verkenningswandeling gemaakt door de stad, en een fles wijn gekocht om in ‘het park’ op te drinken. In dit park mag je buiten drinken, omdat het toch niet lukte om het daar te verbieden J

Daarna zijn we met een paar van haar Letse vrienden iets gaan eten in een goedkoop ests restaurant. Die avond was er een ‘dansavond met klassieke paardansen’ op slagers. En het was best wel grappig. Het gemiddelde publiek was 50 jaar ouder dan ons en er waren ook een paar gezinnen met kleine kinderen  die in kostuum of avondkleedje met elkaar stonden te dansen.

Erna zijn we naar een bar geweest en dan naar een fuif, waar ik meer engels en lets gehoord heb dan lets, maar het was wel een tof feestje, al is het Estse bier sommigen misvallen (ik had er geen last van, maar ik zal een sterke maag hebben zeker :p )

Op zondag hebben er een paar om 7u ’s morgens de bus terug genomen, ze waren goed zot; zo lang op de bus zitten, enkel om naar een fuif te gaan. We zijn dan met een paar Tartu gaan verkennen by light, aangezien we het by night al gezien hadden. Maar omdat er niet zoveel te zien was, het redelijk koud was en we redelijk nat waren van het sneeuwballengevecht en honger hadden, zijn we dan een koffie met een stuk taart gaan eten bij ‘pierre’ die een echte aanrader is voor iedereen die een keer iets wil gaan drinken in een stad in estland (’t schijnt dat er in Tallin ook een is) al was het maar voor de WC… (waar ik helaas geen foto van heb)

Toen we ’s avonds terug in Valmiera aankwamen had niemand nog een bus naar huis en zijn we dan maar nog een nachtje blijven slapen. Het was een heel gezellige avond, we hebben samen gekookt en veel te lang gebabbeld, rekening houden met het feit dat iedereen vroeg op moest om de eerste bus te pakken naar waar hij of zij woonde aangezien de plicht riep.

In de week die daarop volgde had ik het gevoel meer in de bus gezeten te hebben dan dak niet in de bus gezeten heb. Ik had dus net vrijdag, zaterdag, zondag en maandag in de bus gezeten, en woensdag ben ik dan met de bus naar Riga geweest. De zus van een van mijn collega’s heeft daar namelijk een NGO over dyslectie, omdat er in Letland nog veel te vaak gedacht wordt dat mensen met dyslectie dom zijn. Ze gingen in een school spreken en ik moest hen als ervaringsdeskundige van het tegendeel bewijzen. Ik moest er om 12u zijn, en moest daarom om 6.45u de bus nemen, aangezien dat de laatste bus ’s morgens is. Helaas komt die bus al om 10.20u aan. Ik ben dan maar een latte klasika gaan drinken in de double coffee in het station. Nadat ik naar die school geweest ben, ben ik naar het museum van de geschiedenis van letland geweest. Volgens Nina, een meisje uit Duitsland moet je dat museum gezien hebben om te snappen waarom de letten zo trots zijn op hun land. Helaas vrees ik dat mijn aangeboren gebrek aan patriottisme ertoe leidt dat ik het nog niet snap. Maar het was woensdag dus was het museum gratis te bezoeken en heb ik er dus helemaal geen spijt van. Onderweg naar het busstation heb ik nog twee kerstmarkten bezocht. Ja, de letten zijn kerst-gek. Al heet het hier geen kerstmis. De letten zijn in het verleden zoveel godsdiensten opgedrongen geweest, die dan weer verboden geweest zijn onder de sovjet-unie dat ze in-se ongelovig zijn. Ze vieren hier daarom ‘Ziemsvetkus’, wat zoveel betekend als ‘winterfeest’. Maar contradictorisch genoeg ‘vieren’ ze de advent veel meer dan bij ons het geval is. Overal zie je adventskransen, en op grote pleinen zijn er zelfs mega-adventskransen.

Aangezien ik nog niet genoeg op de bus gezeten had, heb ik vrijdag dan maar de bus naar Liepaja, de derde grootste stad, in het zuidwesten en dus helemaal aan de andere kant van Letland, aangezien ik in het noordoosten woon, wat 7u bus betekend, genomen. Ik ben Viktoria en Jerome (die ik maar een halfuurtje gezien heb, aangezien er een vriend uit frankrijk op bezoek was) gaan bezoeken. We gaan namelijk samen een stadsspel maken, een keer in Gulbene en een keer in Liepaja, voor jongeren uit heel letland, en we hebben een keer gekeken hoeveel alles gaat kosten en zo.

Zaterdagavond hebben we dan een aantal records gebroken, we hebben op internet naar films gekeken. Eerst naar Madagaskar 2 en dan naar de nieuwe James bond. We waren eigenlijk van plan om naar de cinema te gaan, maar we vonden niet welke films Engels gesproken waren, en de films die ze zaterdagavond speelden leken ons zoizo ook iets te trillerig. Het heeft ons 4u gekost om naar Madagaskar te kijken, omdat we telkens moesten wachten terwijl hij aan het laden was, en omdat we net voor het einde een uur moesten wachten omdat we al 72 minuten film gezien hadden. Toen dat uur bijna gedaan was kwamen we tot de conclusie dat we in die tijd eigenlijk alleen een fles wijn open gedaan hadden, record nummer 2 was gesneuveld.

Zondag ben zijn we dan voor ik mijn bus moest nemen iets gaan drinken in het eerste rock-café ter wereld, waar de latere hard-rock-cafees van de T-shirts op gebasseerd zijn. Liepaja is dan ook niet voor niks de ‘rockstad’ met zijn eigen walk of fame.

Van Liepaja zelf heb ik, behalve hun mega adventskrans, niet zo veel gezien, maar ik heb nog tijd, ik ga zeker nog 2 keer terug een weekend naar Liepaja. Het belangrijkste heb ik wel gezien; DE ZEE!!!!

Maandag ben ik dan voor de eerste keer naar de ‘kindergarden’ geweest; iets tussen een creche en een kleuterschool. Waar ik vanaf nu maandag, dinsdag en woensdag ochtend naartoe ga. Het is wel leuk, in de speeltijd heb ik al iedere keer een sneeuwballengevecht gehad met een hele klas, en geloof me als je 20 kleuters achter je hebt kan je niet winnen :p

Het is wel best vermoeiend, vooral aangezien ik niet meer gewoon ben om zo vroeg op te staan :p maar de tijd vliegt wel, en het is heel goed om mijn lets te verbeteren, aangezien de kleuters enkel lets spreken (eentje spreekt ook Duits) en de juffrouwen ook.

Voila, nu ga ik de rest van mijn witte bonen in tomatesaus in de frigo gaan steken voor morgen en naar een film kijken die ik dit weekend gekocht heb voor 0,49 lat, of bijna 75 cent in een grabbelbak in de maxima.

10-12-2008 om 14:30 geschreven door Elke  

02-12-2008 om 15:52 geschreven door Elke  

Zaterdag ben ik dus naar Rīga geweest voor de Letse avond, en we hebben allemaal Letse dingen geheten, en naar filmpjes over letland gekeken, als je ze ook eens wil zien; typ dan een keer in in youtube: Welcome to my country Brainstorm; sounds like latvia en you won’t believe untill you’ve seen it. dat laatste zijn 4 verschillende filmpjes of zo, en vooral welcome to my country is de moeite, want dat is echt mooi, en een prachtig liedje van de populairste groep van Letland.

Zondag heb ik dan nog wat in de Megashoppingcentres van Riga rondgelopen en ook wat in het oude stadcentrum, dat ik echt schitterend vind, ik loop echt graag rond in Riga, toch in de oude stad, die nieuwe stad is nogal een ongure buurt.

Ik ben ook naar een of andere tentoonstelling geweest ma die was zijn 1,5 lat echt niet waard. Maar ja, Eelste (een meisje uit Nederland) had haar trein om 12.30u en mijn bus was pas om 10 voor 3, dus ik moest me zien bezig te houden.

Zoals ik dus eerder vertelde was het dinsdag (18 nov) latvijas dzimšanās diena, en heb ik maandag Tangrams gemaakt, aangezien dat de opdracht was op mijn checkpoint van de marathon.

De tijd van de marathon was (gelukkig, want het was ijskoud) ingekort, en we moesten dus maar 3u buitenstaan. Er waren 12 groepen die meededen en ik denk dat ze zich wel geamuseerd hebben.

Wanneer iedereen terug in Bāze aangekomen was, was er thee en soep, en om 3.30u of zoiets waren er de speechen en de hymne (die zelfs de kleuters kunnen meezingen, das iets anders dan in België é, en hij is nochtans een stuk langer) en de “prijsuitreiking” en erna kwam er een vent met een gitaar volksliedjes zingen en was er nog meer thee en koffie en koekjes en cake en taart,… tot rond een uur of 5. Die volksliedjes zijn hier heel populair, iedereen bleef zitten en luisteren of zong mee, onafhankelijk de leeftijd; wel grappig, een beetje gelijk kampvuurliedjes zonder kampvuur, en dan ‘mooi’ gezongen en niet gewoon iedereen die uit volle borst meezingt zoals bij ons het geval is.

Nadat iedereen wegwas hebben we opgekuist, en warmden ze de resten van het middageten op, dat we rond 14.30u gekregen hadden, en waarna de soep, koekjes, taart,… kwamen en ze me vroegen als ik echt heel zeker geen honger had, het was algelijk al 17.30u! (ik probeer zelfs niet meer de eetgewoonten te begrijpen, ik weet enkel dat ze heel de dag door eten, 3 keer per dag warm eten, rap eten, al rechtstaand vaak en enkel een vork gebruiken)

Om 18.30 was er dan in een ander gebouw een concert van alle koren/dansgroepen van de jongeren en de kinderen van Gulbene, koren en volksdansen en zo zijn hier heel populair, en zo’n concert was wel een keer tof om te zien. En gastjes van een jaar of 8 die sjiek gekleed in koppels de wals dansen zijn echt aandoenlijk.

Om 20.00 was het concert gedaan, en gingen we terug naar Bāze om thee te drinken, de rest van het eten nog een keer op te warmen en op te eten en te wachten op het vuurwerk dat om 20.30u ging beginnen, en best wel de moeite was.

Woensdag is het beginnen sneeuwen (en het heeft niet echt meer gestopt tot nu)!!! Ik heb de eerste sneeuw zelfs zien vallen, ik ging ’s nachts naar t WC en er was nog geen sneeuw, en toen ik terugkwam was het aan het sneeuwen. Ik ben zeker 5 minuten voor mijn raam blijven staan om te kijken naar de eerste sneeuw.

’s Morgens was ik al vroeg wakker en ben ik naar buiten geweest om in de sneeuw te lopen en wat fotootjes te trekken (ondertussen ligt er wel al veel meer sneeuw) en ben ik naar hét museum van Gulbene geweest. Voor alle drie de tentoonstellingen samen heb ik 30 centimi betaald (45 cent) ze hebben de deuren van ’t slot moeten doen en de lichten moeten aansteken om mij binnen te laten, ik denk niet dat er vaak bezoekers komen. De eerste tentoonstelling was van een of andere schilder. De tweede was met zwartwit foto’s over hoe Gulbene er vroeger uitzag, en de archeologische vondsten van Gulbene. En last but not least was de tentoonstelling van de boetseerwerkjes van de leerlingen van de lagere school. Heel de tijd werd ik bijgestaan door 2 oudere dames die mij in’t Lets overal uitleg bij gaven, en waarschijnlijk heel blij waren dat ze een keer iets te doen hadden.

’s Avonds ben ik met Kristīne, een meisje dat net terug is van 8 maanden EVS in Griekenland bij Anita, een collega van mij gaan eten. Oscars, een jongen van het 6^e middelbaar woont dit jaar voor een jaar bij haar, omdat zijn ouders naar het platteland verhuisd zijn, en hij zijn school in Gulbene wou afmaken. Hij kookt graag en hij heeft ingelast dat hij op woensdag elke keer speciaal gaat koken.

Na het eten hebben we dan nog naar ‘the pianist’ gekeken en daarna ben ik dan door de sneeuw terug naar huis gewandeld.

De rest van de week heb ik niet echt iets speciaals gedaan, denk ik, en vrijdag ben ik bij Sabīne blijven slapen. We hebben naar wat filmpjes gekeken en zo en ’s morgens heb ik kennis gemaakt met het Letse ontbijt, en hebben we een wandeling gemaakt door de sneeuw en door hun 10ha land (die ze cadeau gekregen hebben van hun buren) en waar ze helemaal niks mee doen. Als land zo goedkoop is dat je gewoon eftjes 10ha weggeeft aan je buren snap ik al helemaal niet meer dat zoveel letten samentroepen in mini-appartementjes, ma soit.

24-11-2008 om 12:10 geschreven door Elke  

20-11-2008 om 14:26 geschreven door Elke  

Sinds deze week begin ik eindelijk zicht te krijgen in mijn werk hier voor het komende jaar, al komt dat vooral doordat ik zelf een aantal initiatieven genomen heb. Maandag was ik bij een bijeenkomst van de gidsen en er waren hoera hoera 2!! Gidsen en de leidster!! Dus ja veel activiteiten zijn er niet gebeurd, maar de meisjes vertelden wel dat ze heel graag scouts zouden hebben in Gulbene en dat ze er zeker van waren dat als er ook jongens in hun groep zouden zitten dat er ook meer meisjes zouden afkomen :-p

Persoonlijk ben ik ook wel te vinden voor het idee dat er ook jongens in de groep zouden zitten, maar de ‘leerkracht’ wil geen jongens in haar ‘lessen’ (jup zo zien ze de scouts hier in Gulbene, als lessen) en ze kan zich niet inbeelden dat jongens en meisjes dezelfde activiteiten doen.

Dus bij deze is mijn taak hier een stuk duidelijker geworden:

-         hier moet een jongensscouts komen, en mijn idee is dat ze bijvoorbeeld in het begin 1 keer in de week een activiteit samen hebben en ik kan dat forceren door de leidster haar ego te strelen en te zeggen dat ze haar ervaring nodig hebben :-p met het plan dat na verloop van tijd beide groepen samensmelten

-         ik hoop een uitwisseling op poten te zetten met een Belgische scouts (dat is dan weer een mogelijkheid voor de gidsen en de scouts om samen te werken ;-)

-         ik organiseer een grote activiteit voor alle scouts uit de omgeving in Gulbene deze winter, en een weekend voor scouts uit heel letland (wel niet voor allemaal natuurlijk, 'k ga geen ‘kampen rond Brussel’ organiseren in mijn eentje in Gulbene :-p

-         Ik hoop binnen 2 weken een paar dagen naar Liepaja te gaan om samen met Victoria, een meisje uit Oostenrijk een aantal dingen te regelen voor een spel dat we samen gaan organiseren

En daar ga ik al eftjes zoet mee zijn, denk ik

Dinsdag 11/11 was het hier Lacisvirsdiena of zoiets (en de gidsen bestonden 11jaar) dit is een held uit een Lets epos die met een beer vocht, en hierbij worden de mensen geëerd die 90 jaar geleden voor de onafhankelijkheid van Letland gevochten hebben. En er was een fakkeltocht vanuit het centrum tot aan het monument voor de vrijheid, dat voor het gebouw van Baaze staat. Ik ging er samen met Sabine naartoe gaan, en erna gingen we de pomelo opeten die ze me cadeau had gedaan (het is een megacitrusvrucht), maar we hebben de tocht gemist. We waren nochtans ruim op tijd in het centrum, maar we wachtten nog op Sabine’s uitwisselingszus; Luisa uit Duitsland; en die was er 6 na 6, en de tocht die om 6u begon was al nergens meer te bespeuren (t leger liep voorop op een tempo dat je eerder aan een mars toeschrijft dan aan een fakkeltocht). Maar we waren wel nog op tijd voor de festiviteiten aan het monument. Hier werd het epos voorgelezen, volgens Sabine op een zodanig poëtische manier dat niemand het nog kon verstaan, met tussenpozen van Letse volksliedjes, het volkslied en het leggen van bloemen en het plaatsen van kaarsen aan het monument. Die kaarsen staan er trouwens nog. En erna ging de tocht naar het park, waar een gedenksteen of zoiets onthuld werd om het leger van Valmiera te bedanken om voor de bevrijding van Gulbene te vechten. Luisa heeft foto’s getrokken hiervan (ik niet, ik wist pas ’s namiddags dat dat ging gebeuren en 'k had mijn kodak niet mee) maar ik heb ze nog niet.

’s Avonds hebben we dan zeeslag gespeeld, maar hier noemt dat Kartupelis, en volgens Sabine is het typisch Lets, dus hoewel ik het kende heeft ze het toch helemaal nog een keer uitgelegd, want het kon niet dat ik het kon :-s

Woensdag was er het thee-feestje van de gidsen om hun 11-jarig bestaan te vieren. Stel je gewoon het typische theekransje waarbij je bomma’s rond een tafel ziet zitten voor, en dan heb je zo ongeveer wat dat thee-feestje voorstelde (hiervan heb ik wel foto’s). Toen ze me vroegen of wij in de scouts ook soms zo’n feestjes hielden had ik enorm veel moeite om niet in lachen uit te barsten, want ik zag al onze gasten al braaf rond een tafel zitten en thee drinken en gebakjes eten à behoorlijk hilarisch idee. Maar ik heb me er diplomatisch vanaf gemaakt door te zeggen dat we in België niet zo vaak thee drinken.

Op dit feestje wist de leidster me trouwens vol trots te vertellen dat op hun kamp deze zomer, met alle scouts en gidsen van Letland de oudste leidster 95 zal zijn. Dus ik denk dat ze nog niet direct gaat stoppen.

Donderdag en vrijdag heb ik niet veel speciaal gedaan, vrijdag eigenlijk helemaal niets, behalve gewacht op mails van organisaties die niet antwoorden, wat nogal mottig is als je hun antwoord nodig hebt om verder te kunnen.

Vanmorgen heb ik mijn keuken en mijn badkamer gekuist, en 'k heb een poging gedaan om mijn bad terug wit te krijgen, en dat is toch enigszins gelukt, al ziet hij nog behoorlijk geel. ‘k had beter een voor-en-na foto genomen, maar ‘k heb dat pas gedacht als het al te laat was voor de ‘voor’.

Straks vertrek ik naar Riga, een aantal meisjes van het jeugdcentrum waarin één van de Laura’s uit Duitland werkt ('k heb er hier ondertussen al 4 ontmoet) organiseren een Letse avond voor vrijwilligers en ik ben uitgenodigd. Morgen ga ik misschien nog eftjes in Riga rondlopen, ik weet het nog niet.

Maandag moet ik om karton en een aantal Tangrams knutselen. Dinsdag is het hier namelijk nationale feestdag, en Letland bestaat 90 jaar (ja ze zijn nog maar van ’91 of zo weg van de Sovjetunie, ma toch, ‘k snap het ook niet zo goed, maar als ik ernaar vraag negeren ze die vraag precies, dus jah) en dat wordt dus uitgebreid gevierd, maandag, dinsdag en woensdag zijn 3 vrije dagen. Dinsdag is er hier een ‘marathon’ met chekpunten, en ze kunnen kiezen de echte lange marathon door heel Gulbene, of voor de families is er ook een kortere (wandel-) route. In ons checkpunt moeten ze een Tangram oplossen en dan krijgen ze een stukje van de zin die ze moeten verzamelen. Ik hoop in elk geval dat het mooi weer ga zijn, want ik moet 4u buiten staan.

Voila, dat was het voorlopig, tot de volgende keer, ik ga nu naar Riga.

17-11-2008 om 13:17 geschreven door Elke  

12-11-2008 om 14:40 geschreven door Elke  

Dit weekend was er een feestje in Jule’s appartement in Jēkabpils, dat is ongeveer 100km van hier, maar omdat het niet echt een grote stad is, en ook niet in de richting van een grote stad, is er maar 1 rechtstreekse bus per dag. Ik wou al overdag gaan, en nog iets van Jēkabpils zien, dus moest ik 2 keer overstappen, wat betekent dat ik die 100km in 6u heb afgelegd. Hoewel ik hierbij waarschijnlijk niet direct een snelheidsrecord gebroken heb, heb ik er eigenlijk helemaal geen spijt van, de reis was een belevenis op zich. Om het met een cliché te zeggen: niet de bestemming maar de reis was het doel :-p.

Ik vertrok om 10 voor 7 om de bus van 7.35u te halen en wanneer ik erop zat tot de conclussie te komen dat hij zo goed als langs mijn appartement passeert en dat ik dus 40 minuten langer had kunnen slapen, maar goed dat weten we nu voor de volgende keer. De bus die ik nam was de bus tussen Gulbene en Madona, de districtshoofdstad van het aanliggende district. Wanneer je langs de “grote (geasfalteerde) weg” gaat is het exact 50km, maar aangezien het een regionale bus was, ging hij naar alle tussengelegen kleine dorpjes met niet geasfalteerde wegen,wat ervoor zorgt dat deze 50km 1u en 40 minuten duurde. Onderweg is de buschauffeur 2 keer uitgestapt om te kijken als hij niks geraakt had aan de onderkant van zijn bus toen hij in een put reed.

Eenmaal aangekomen in Madona moest ik 1u40min wachten op de volgende bus naar pļaviņas en dringend naar het toilet. In het busstation was er een wc, en na betaald te hebben aan de WC-madam, kreeg ik mijn rantsoen wc-papier: een in twee geknipte servet.  Meestal staat er aan het loket van de wc-madam een rol waar je het benodigde wc-papier van kunt trekken, maar hier was het dus een in twee geknipte servet. Vervolgens heb ik in het station m’n boterkoek opgegeten en daarna ben ik in Madona gaan rondlopen, en ik vond het best wel een aangenaam stadje. In het station was het trouwens 15cent voor de wc en 12 cent voor een warme chocomelk. Ik ben naar de tirgus geweest, dat is een soort permanente markt waar ze vooral kleren en schoenen en zo verkopen, en ik denk dat de meeste letten ook dar hun kleren en schoenen kopen, want behalve in Rīga heb ik nog niet veel kleren en schoenenwinkels gezien. Maar ik heb daar een echte gebreide dikke wollen muts gekocht voor 3,5lat, en kben der wreed content van.

Vervolgens heb ik dus nog een uur op de bus gezeten voor de volgende 44km naar Pļaviņas waar ik weer een uur moest wachten. In Pļaviņas was er geen busstation, maar wel een treinstation, dus ging ik daar maar op zoek naar een wc die heb ik uiteindelijk, na behoorlijk lang zoeken gevonden aan het einde van het perron, de reden waarom het op het einde van het perron was werd me duidelijk toen ik naar binnen ging, net als de reden waarom mannen en vrouwenwc’s gescheiden zijn. In letland staat de V trouwens voor venten en de S voor vrouwen (niet missen aub). De reden is ook duidelijk te zien op onderstaande foto, inderdaad er zijn geen deuren, en inderdaad, de vorige persoon had het linkse gat niet gemikt :-s, maar ik was toch blij dat ik een wc gevonden had.

Vervolgens nog 40minuten tot aan het busstation van Jēkabpils, en dan kon het zoeken naar Jule’s appartement beginnen, na aan zonder overdrijven zeker 10mensen de weg gevraagd te hebben ben ik aangekomen. De meeste mensen beweerden ofwel dat ik er al was zeiden tur, nektama: daar de volgende (straat) en na heel veel turs was ik er.

Het is wel vreemd, alle vrijwilligers zeggen dat de letten zo gesloten zijn en als je iets wil vragen gewoon doorlopen en doen alsof ze je niet kennen, maar bij is het helemaal niet zo, alle mensen aan wie ik iets vroeg, gaven mij een uitleg, somige vroegen wat ik in Jēkabpils kwam doen, en wat in letland, vanwaar ik kwam,… ook met de vrouw op de markt heb ik zeker 10 minuten staan babbelen en als ik stond te wachten op de bus begonnen de mensen meestal spontaan te praten, en als ze merkten dat ik het niet verstond, probeerden ze trager te praten en met gebaren of een poging tot Engels en Duits uit te halen. T was eigenlijk echt tof, maar ik was wel blij dat het in het terugkeren maar 3u duurde.

Het feestje was uiteraard ook tof, en het leuke aan het feit dat het vroeg donker is, is dat de feestjes vroeg beginnen omdat iedereen denkt dat het al laat is, ik denk dat we om 5u of zo begonnen zijn, om 7u dacht iedereen dat het al 11u was of zo, best wel grappig. Maar theeft toch nog lang genoeg geduurd en ik heb uiteindelijk half op rugzakken geslapen, want het lag overal al vol met mensen die al eerder gaan slapen waren.

En om de foto’s eventjes te verduidelijken: het was een after-halloween en bad taste feestje

11-11-2008 om 11:25 geschreven door Elke  

10-11-2008 om 13:44 geschreven door Elke  

10-11-2008 om 13:42 geschreven door Elke  

Hoi,

Twee vrijwilligers die dinsdag naar huis vertrokken zijn, organiseerden vorig weekend een “seminarie”, zoals alle bijeenkomsten hier genoemd worden, omdat de vrijwilligers die hier al een eindje zijn de nieuwe zouden leren kennen en omgekeerd en zo ideeën uit te wisselen over wat we samen kunnen doen (voor de projecten é, niet de feestjes en dergelijke). Zij werkten in Ķemeri nationaal park. De zaterdag hebben we een kleine wandeling gemaakt in het park, en dat was wel de moeite, het is heel moerasig en er loopt een zwarte rivier doorheen, door de hoeveelheid zwavel in het water. ’t schijnt dat dat gezond is voor je huid en zo, en vroeger waren hier dan ook een aantal sanatoriums waar de russen naar op reis kwamen, maar sinds letland onafhankelijk is, staan die gewoon te verkrotten, en dat heeft het dorpje op sommige plaatsen een echt oost-Europees uitzicht.

De bomen die hier groeien hebben steltwortels, doordat er zoveel water is staan ze precies op hun tenen, een beetje zoals in het mangrovewoud. 'K had jammer genoeg mijn kodak niet bij, dus 'k heb daar geen foto’s van.

De zondag zijn we naar het meer gewandeld, en daar heb ik wel foto’s van! Dus je kan helemaal zelf zien hoe het eruit ziet! In de zomer komen de mensen hier om naar de vogels te kijken, maar nu waren er enkel zwanen en een troep ganzen met een fout in hun kalender. Daarna hebben we nog een wandeling gedaan door het bos, denk dat dat wel de moeite was, maar ik was ziek dus ik wou vooral gewoon terug naar m'n appartement.

In de namiddag zijn een aantal nog naar het weeshuis geweest om daar spelletjes te spelen. Maar ik heb samen met een paar andere de trein naar huis genomen. De foto toont wel hoe warm het was in de trein :-s

Zowel de zaterdagavond als de zondag zijn we in het motel gaan eten, het enige motel/restaurant/café in het dorp. De zaterdag heb ik 3,5 lat betaald voor m’n eten en m’n drinken samen en de zondag 2,10 lat, zeg nu nog dat letland duur is :-p

Toen ik ’s avonds thuiskwam was ik ziek, 'k denk dat ik nog nooit zo hard gerild heb, en de maandag ben ik dan ook thuisgebleven. Verder heb ik deze week niet veel speciaal gedaan, 'k had gelijk niks te doen op mijn werk maar k moest er wel heel de dag zijn donderdag omdat er anders niemand was, en ik heb dan een idee uitgewerkt voor een gotcha spel in Gulbene, maar ze kennen dat hier niet, en ze snappen het precies niet en zijn daarom niet zo enthousiast. Maar 'k ga ze nog wel overtuigen.

Sinds donderdag is het hier koud. ’s Nachts vriest het, serieus, want donderdagmorgen was het meer aan het begin van mijn straat al dichtgevroren en vandaag (zondag) liggen er al redelijk grote stenen op die mensen erop gegooid hebben en die niet door het ijs gezakt zijn (de stenen é, de mensen kan het nog niet houden). En overdag wordt het niet meer warmer dan 5 graden.

En vrijdagavond ging ik met Sabīne naar een basketmatch gaan: Gulbene – Rīga.’t Schijnt dat de plaatselijke ploeg redelijk goed is, en basketbal is hier samen met ijshockey dé sport om naar te gaan kijken en te spelen en zo. Maar mijn Letse les was verzet dus ik kon niet, en dan hebben we maar samen gekookt: bloemkool met kaassaus.

10-11-2008 om 13:40 geschreven door Elke  

Na een drie en een half uur durende rit met de bus kwamen Sabīne aan in Rīga. Daar moesten we nog de juiste bus zien te vinden die ons naar Rāmava, een deelgemeente van Rīga zou brengen. Nummer 23 hadden we snel gevonden aan één van de bekendste bushaltes: Stockman. Helaas reed hij in de misse richting, en met nog ongeveer 5 minuten respijt hadden we 2 bushaltes met dezelfde naam aan de overkant van de straat, waar we natuurlijk eerst de verkeerde van uitkozen. Maar gelukkig waren we nog ruim op tijd aan de juiste “piedetura”. Daar zagen we nog een groepje gepakt en gezakte mensen, en met de nodige concentratie konden we uitmaken dat ze Duits spraken, en aangezien ze aan dezelfde halte uitstapten konden we concluderen dat ze ook naar de on arivaltraining gingen 5eigenlijk gingen we daar al eerder vanuit, want wij wisten niet waar we eruit moesten en zijn maar uitgestapt wanneer zij uitstapten.☺)

Wanneer we aankwamen was er lunch (‘t was 2u in de namiddag, ma dat is hier volledig normaal, want waar ik dit weekend naartoe ga is de lunch om 3u) en daarna kon de training beginnen. Eerst deden we een aantal kennismakingsspelletjes en moesten we onze projecten voorstellen en zo. Alle vrijwilligers zijn toffe mensen, de een natuurlijk al toffer dan de ander, maja en ook de mentors vielen goed mee. Dit was trouwens mijn eerste kennismaking met Letse jongens die wel iets zeggen. Kaspars en Vilis (en Līga, ma das geen jongen) waren onze “trainers”, de mensen die het weekend leidden, en ze waren echt super. En ook Mārtiņš, de mentor van Eelste, het Nederlandse meisje is tof (en er waren niet meer Letse jongens aanwezig).

We moesten als mentor en vrijwilliger ook dichter bij elkaar komen (vandaar de blinddoeken, we moesten elkaar vertrouwen) en we gingen op “adventure”. Ons groepje: …(kben haar naam vergeten want ‘t is een moeilijken) en Zane uit letland en Victoria uit Oostenrijk, Markus uit Duitsland (ma die ging maar eftjes mee, want ‘t was z’n verjaardag en z’n ouders waren nr letland gekomen om hem mee te nemen naar een concert die avond) en ik had de verste tocht, en we hebben er om onze naam: “the Union of cirkle” eer aan te doen een 4 keer zo lange tocht van gemaakt :-s maar we waren wel superblij wanneer we uiteindelijk in Dole aankwamen en dat we uiteindelijk een vriendelijke vrouw vonden die ons nog binnen de tijd terug kon brengen. Onderweg moesten we ook mensen vertellen over EVS, hun levensverhaal vragen,… maar de letten mochten niet met de plaatselijke bevolking spreken, dus Victoria en ik hebben goed onze best moeten doen. En we hebben ook een foto getrokken van Zane in de tram met de bananen en van … toen ze eindelijk weer kon lachen (ergens onderweg had ze besloten dat ze niet meer ging lachen, omdat te ver was)

De foto van het boetseerwerk hoort trouwens bij het “dichter bij elkaar komen”- aspect. Sabīne moest een huisje maken en ik een paddenstoel, maar we wisten het niet van elkaar en we moesten er zonder met elkaar te spreken een geheel van maken dus heb ik de paddenstoel gepromoveerd tot schoorsteen

’s avonds waren er ook een Letse avond, georganiseerd door de mentors en een internationale avond door ons en natuurlijk erna ook iedere keer een feestje

De laatste avond, wanneer de mentors al naar huis waren mochten we naar eigen believen invullen en hebben we dus een talentenjacht georganiseerd, en ik was voorzitter van de jury J

Zondag hebben we nog “genetworked” en samen met Victoria ga ik een spel maken in 2 verschillende steden, eerst een weekend bij mij in Gulbene en dan bij haar en Jerome in Liepaje (jammer genoeg compleet de andere kant van letland en een uur of 8 op de bus zitten) en samen met Victoria en ulli gaan we een internationale dag ineensteken, maar daar moeten we nog een keer over nadenken.

En tenslotte vertrokken we met-een-knuffel-afscheid-nemend terug naar ons eigen stukje letland (behalve Jule, Kristien en Ulli die momenteel een weekje in Stockholm zitten)

Dus eftjes om jullie voor eens en voor altijd van de nationaliteiten op de hoogte te brengen:

Kristien, Jule, Karo, Marina en Markus: Duitsland

Ulli en Victoria: Oostenrijk

Jerome en Perrine: Frankrijk

Arif: Azebijan

En Eelste: Nederland

31-10-2008 om 11:42 geschreven door Elke  

Maandagochtend in de vroegte bracht Ieva me naar Mālamuiža, waar 4 jongens de nacht int bos doorgebracht hadden, en vanwaar ik ze vanaf nu zou vergezellen. Om hen te overtuigen van mijn kunnen moest ik ze voor 9u ’s avonds naar een meer iets voorbij Lieacejiems leiden, anders was er geen pot voor het ontbijt en het avondmaal.  Maar dan wel zonder de straten de gebruiken. Recht door t bos dan maar. Nu moet je je wel een echt boreaal woud voorstellen: allemaal zilverberken, heeeeeeeeeeeeel dicht bij elkaar, veel omgevallen bomen en ertussen moeras. Maar blijkbaar heb ik wel indruk gemaakt want Tagis zei dat ik precies een klein boswezentje was dat roef roef roef door ’t bos ging en dat ze onmogelijk konden bij houden. Rond de middag kwamen we aan aan de Gauja, die we moesten oversteken. Er stond een brug op de kaart, en omdat we een kilometer en een half zaten van waar we dachten dat we zaten, dachten we dus dat dat die hangbrug was (zie foto’s) en toen waren ze weeral onder de indruk dat ik dat als meisje durfde (de andere optie was zwemmen, en da zag ik nog minder zitten) maar ‘k moet eerlijk zijn, ik deed bijna in m’n broek, en ‘k was zo hard aan ’t trillen op m’n benen dat ik er halverwege bijna af lag, ma ‘k ben droog aan de overkant van de Gauja geraakt. Dat mag je wel behoorlijk letterlijk nemen, want de hangbrug was niet gemaakt voor mensen die maar 1m 59,5 groot zijn, en op ’t einde waren de touwen te ver van elkaar en ben ik naar beneden gevallen en heeft Sergei me omhoog moeten trekken :-s

Aan de overkant aangekomen hebben we vuur en eten gemaakt, is Roma naar huis gegaan, en hebben de mensen die daar woonden ons uitgenodigd voor thee, koekjes, een sauna en droge kousen (de sauna ging niet, want het is blijkbaar niet goed als je na een sauna buiten slaapt) en we hebben plastiek zakjes gekregen voor rond onze kousen zodat ze niet opnieuw nat zouden worden. ‘k had eigenlijk een foto moeten trekken van het interieur, maar ‘k heb daar toen niet aan gedacht (maar denk gewoon aan ‘terug naar Siberië met martin heylen en je komt al in de buurt) maar Tagis heeft wel foto’s getrokken en hij zou me de DVD opsturen (hij woont in Rīga) en dan zal ik ze dus wel kunnen tonen.

Toen we terug buiten kwamen was het al donker, en na een uur of 2 deed ik niks anders meer dan vallen (die jongens om een of andere reden niet, ik weet niet hoe ze het deden) en een keer ben ik verkeerd gevallen, en heb ik mijn rechterliesspier verrokken, met als gevolg dat iedere stap zeer deed en het nu ik was die hen niet meer kon volgen. Uiteindelijk zijn we nadat ik met gsm in de hand in 2 grachten gevallen was aan het meer aangekomen. We hebben vuur en eten gemaakt, de tenten op gezet en ons grief gedroogd (de extra slaapzak die ik uit Bāze meegenomen had heb ik iets te veel gedroogd (hij is een beetje gesmolten :-s)) en zijn gaan slapen, ik heb niet veel geslapen, want m’n lies deed teveel pijn (hij (of zij, wat is t geslacht van een lies??) doet nog steeds pijn, maar niet meer zoveel), maar m’n slaapzak was wel superwarm. De volgende dag zijn teruggewandeld naar lieaciejiems, waar normaal een sauna op ons wachtte, maar ze waren hem vergeten klaar te maken.

Maar al bij al: voordat m’n lies pijn deed was t heel tof

De gsm is gedroogd en werkt terug

Ik heb hen ‘every where we go’, ‘1,2,3,4,5,6,7 zo gaat het goed…’ en ’t gat van een ezel is rond…’ geleerd (da laatste wast muziekje van Sergei z’n gsm en we zaten er allemaal mee in ons hoofd, dus ik moest hen de tekst leren).

Sergei is bizar, hij eet lookteentjes en koekjes met ketchup

Tagis is tof

Maris weet ik nog niet goed als hij tof is of niet

En de woorden ‘pa labi’ (naar rechts) ‘pa kreisti’ naar links ‘streikti (of zoiets: rechtdoor) en gravis (gracht) ga ik waarschijnlijk nooit meer vergeten

En ik heb waarschijnlijk nog nooit zo ‘basic’ gekampeerd ’t water haalden we uit het meer (vandaar dat we het meer moesten bereiken en dat de pot vrij nodig was want ongekookt zou ik dat toch niet gedronken hebben) en t was ook de eerste keer dat ik rijst met corner beef (of zoiets) als ontbijt at. Maar t was super en in december ga ik misschien weer mee.

En er zit een gat in m’n broek.

Over de foto’s:

De jongen in de tent is Maris, die met de muts Sergei en die die nooit helemaal in beeld is behalve op de touwbrug is Tagis

31-10-2008 om 00:00 geschreven door Elke  

maandag en dinsdag ben ik dus 't bos in getrokken, met maris tagis en sergei, ook hier zijn nu dus enkel de foto's en volgt morgen of zo een uitgebreid verslag.

ook hier was het supertof en zo, alleen heb ik nu een verrokken lies-spier, ma da komt wel in orde

dagdag

Elke

30-10-2008 om 12:36 geschreven door Elke