|
124. Moedermoord.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
< vaasschildering (Kunsthistorisch Museum, Wenen)
onderaan vergroot weergegeven
Orestes, Elektra en Pylades begaven zich nu naar het koninklijk paleis. Klutaimnestra, die zich alleen in het paleis bevond, schrok toen ze Elektra zag in het gezelschap van de twee jongemannen. Vastberaden grepen dezen haar beet en sleurden haar naar de badkamer, waar Agamemnon de dood had gevonden door de hand van zijn echtgenote en haar minnaar. Haar hulpgeroep en smeekbeden waren tevergeefs: zonder mededogen plantte Orestes zijn zwaard in zijn moeders hart
Niet veel later verscheen Aigistos in het paleis. Het nieuws van Orestes dood was hem ter ore gekomen en daarom was hij vroeger dan gepland huiswaarts gekeerd, ongeduldig als hij was om bevestiging te krijgen van de blijde tijding. De eerste persoon die hij ontmoette was Elektra.
- Is het waar wat men mij onderweg verteld heeft, dat uw broeder Orestes gestorven is?
- Het is helaas waar, antwoordde Elektra met terneergeslagen blik en een bibberende stem. Zopas hebben twee boden uit Phokis zijn lijk hier binnen gebracht.
- Toon mij snel in welke kamer het lijk zich bevindt, sprak Aigistos, zodat ik mij ervan kan vergewissen dat gij de waarheid spreekt.
Elektra nam hem mee naar de badkamer, alwaar het dode lichaam van Klutaimnestra nog rustte. Orestes en Pylades hadden het bedekt met een wit laken.
- Onder dit laken bevindt zich het ontzielde lichaam van mijn geliefde broeder voor wie gij zo beducht waart, sprak Elektra nu heel plechtig. Neem zelf het laken weg en ge zult zien dat ik de waarheid spreek.
Gretig greep Aigistos het laken en wat hij zag, vervulde hem met afgrijzen. Toen hij Orestes zwaard op hem zag afkomen, wist hij dat ook voor hem het einde gekomen was. Twee stoten van het zwaard maakten een einde aan zijn leven
Nu Orestes ten tweede male had toegeslagen kwam er een waas voor zijn ogen en hij zag grijnzende, afschuwelijke gedaanten op zich afkomen. Het waren de Erinyen of wraakgodinnen: oude vrouwen met lange, scherpe tanden en klauwen. Doorheen hun haren waren slangen gevlochten met opengesperde muilen. Ze droegen lansen waarrond eveneens kwaadaardige slangen zich kronkelden. De Erinyen waren in feite dochters van Ouranos. Ze waren ontstaan nadat deze door zijn zoon Kronos was ontmand (zie verhaal nr. 1). Uit de bloeddruppels die op de aarde terechtkwamen, dit is in de schoot van moeder Gaia, was het dat deze afzichtelijke wrekende wezens ontstonden. Terloops weze hier vermeld dat uit dat bloed van Ouranos ook nog de Giganten ontstonden, een geslacht van reuzen.
Gegrepen door een panische angst, rende Orestes naar buiten, in een poging om de kwelgeesten te ontvluchten. Maar waar hij zich ook wendde, de wraakgodinnen lieten hem niet met rust. Tenslotte besefte hij dat Apollo zijn enige redding betekende. Samen met Pylades begaf hij zich naar Delfi, naar het heiligdom van de god. De Erinyen bleven hem achtervolgen tot aan de poorten van Apollos tempel, maar de tempel zelf durfden zij niet betreden. Ziehier hoe de god tot hem sprak:
- In eer en geweten hebt gij gehandeld, Orestes. Begeef u van hier naar Athene, de heilige stad van mijn zuster. Daar zal een rechtvaardig oordeel over u geveld worden.
|
