https://commons.m.wikimedia.org/wiki/File:Rape_of_Europa_MAN_Napoli_Inv111475.jpg

Terug naar de oudheid: een fresco. Een vlucht, weg van de vele barokke - naar ons moderne gevoel bombastische - manieren om deze zoveelste flirt van de Oppergod voor te stellen. De gekozen muurschildering ontdekte men in de onder as bedolven stad Pompeï (uitbarsting van de Vesuvius in 79 na Chr.) en deze bevindt zich nu in het Nationaal Archeologisch Museum (MAN) van Napels. Het onderwerp 'fresco' verdient m.i. enige technische uitweiding.

Dat men er in slaagt een fresco zonder brokken naar een museum over te brengen is een klein wonder. De Italianen zijn hierin toonaangevend. Er zijn drie methodes om de klus te klaren. Bij de ‘stacco’ techniek wordt de grondlaag in meer of mindere mate, van een dunne pleisterlaag tot de ganse muur, meegenomen. Bij de ‘strappo’, een minder agressieve techniek met niettemin behoorlijk resultaat wordt enkel de bovenlaag van het fresco verwijderd en nadien op een andere drager overgebracht. Dit wordt zeer uitvoerig en mooi uitgelegd in een video op YouTube:

https://youtu.be/MzCDPDmk3AQ

Het maken van een nieuw fresco is een werkje van lange duur. De grondlaag bestaat uit opeenvolgend fijnere lagen. Het aanbrengen van het schilderij moet gebeuren op een nog vochtige (fresco) laatste grondlaag, wat betekent dat men een groot werk in stukken moet afwerken en dan elders een volgende grondlaag moet aanbrengen vooraleer hierop verder te gaan met schilderen. Vergissingen in het schilderen kan men nagenoeg niet corrigeren: de aangebrachte kleuren zijn nl. wateroplosbaar en dringen ook IN de grondlaag door. Snel en precies werken is een must! Twee zeer goede video's terzake:

https://youtu.be/Cej4Ggq5nQI

https://youtu.be/I3wiH-ddGy8

In tegenstelling tot de pathos eigen aan vele barokke schilderijen heerst hier de totale rust. Geen emoties, enkel statiek, waarmee de eenvoud in coloriet harmoniseert. De prinses Europa, zich van geen kwaad bewust, zit onbewogen op een als dociele stier vermomde Zeus, die daardoor niet enkel de prinses maar ook zijn jaloerse vrouw Hera om de tuin kon leiden.

Ook de gezelschapsdames lijken weinig argwaan te koesteren en  ze lijken het normaal te vinden dat hun frêle prinses zomaar op de rug van een uit de kluiten gewassen stier kon klimmen. Ooit al eens een dikbil stier in de wei zien staan? De stier keert zijn blik recht naar de toeschouwer: hij is misschien wel ongerust dat iemand zijn snode bedoelingen zou doorzien en verraden….