MAAGD
22 augustus – 21 september

Het maagdendom was populair op de Olympos. Drie van de zes Olympische godinnen waren maagden. Eerst was er Hestia, zuster van Zeus en godin van de haard. Dan was er Artemis, godin van de jacht, die net als Apollo geboren was uit de vereniging van de oppergod en zijn nicht, de titanendochter Leto. En tenslotte Athena, de godin van onder andere de wijsheid, de wetenschap, de krijgskunst, de weefkunst en nog vele andere kunsten: als een volwassen jonge vrouw, gehelmd en geharnast, opgestegen uit het hoofd van Zeus. Alle drie, en zeker de laatste twee, hadden ze een afkeer voor de lichamelijke liefde, en in ’t bijzonder die voor het ander geslacht. Zó angstvallig waakten zij over hun maagdelijkheid dat zij sterfelijke mannen die hun naaktheid aanschouwd hadden, zij het per ongeluk, zwaar straften, met blindheid bijvoorbeeld en zelfs met de dood. Het contrast van deze drie godin-maagden met hun zuster-collega Aphrodite, de godin van de liefde, kon niet groter zijn…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Van verscheidene Griekse godinnen wordt beweerd dat zij model staan voor het sterrenbeeld van “de maagd”, ...

Persephone komt daarvoor in aanmerking. Zij was de dochter van de oppergod Zeus en van dezes zuster Demeter, de godin van de landbouw. Hades, de god van de onderwereld, werd verliefd op Persephone en hij vroeg haar vader Zeus om met haar te mogen huwen. Zeus durfde zijn oudere broer geen afwijzend antwoord te geven, maar anderzijds durfde hij zich de woede van zijn zuster Demeter niet op de hals halen. Het was natuurlijk de bedoeling van Hades om Persephone mee te nemen naar de onderwereld, om er samen met hem te regeren over de doden. Demeter was al te zeer gehecht aan haar dochter. Zeus probeerde zich uit de slag te trekken met “ik zeg niet ja, ik zeg niet nee”… Hades interpreteerde dit antwoord als zijnde positief en op een zomerse dag ontvoerde hij het meisje met geweld. Demeter was uitzinnig van verdriet. Dolend liep zij door de velden op zoek naar haar dochter. Negen dagen lang weigerde ze te eten en te drinken. De tiende dag vertelde de alziende zonnegod Helios haar wat er met haar dochter was gebeurd. De droefheid van Demeter om het verlies van haar dochter was eindeloos en met haar treurde de hele natuur. De gewassen groeiden niet meer, alles verdorde. Zó kon het niet blijven duren. Zeus ging nog eens serieus praten met Hades en uiteindelijk werd er een compromis bereikt: Persephone zou een deel van het jaar bij haar moeder mogen doorbrengen, doch het andere deel van het jaar moest zij doorbrengen in de onderwereld aan de zijde van Hades, haar gemaal. Groot was de vreugde van Demeter bij het weerzien van haar dochter. De natuur leefde weer helemaal op, alles werd weer groen: ’t was lente. Maar onverbiddelijk kwam telkenjare de dag dat Persephone naar de onderwereld moest terugkeren: dat was op het einde van de zomer. Nu kwam er weer droefenis over Demeter en over de aardse gewassen die zij onder haar hoede had genomen. De natuur maakte zich op voor een sombere en dorre winter, die duurde tot de terugkeer van Persephone, tot de lente weer in ’t land kwam.

Ook een sterfelijke maagd komt in aanmerking: Erigone, dochter van Ikarios, een boer uit Attika. Toen de god Dionysos op een dag, doodvermoeid terugkerend van een verre reis, om onderdak ging vragen in Attika, werd hij dermate hartelijk onthaald door Ikarios, dat hij besloot de man flink te belonen voor zijn gast vrijheid. Hij schonk Ikarios een wijnstok en leerde hem hoe hij van de druiven wijn kon maken. Ikarios nodigde nu al zijn vrienden uit en liet hen van de wijn proeven. De nieuwe drank viel dermate in de smaak dat allen ervan dronken tot ze zwaar beschonken in slaap vielen. Toen ze ’s anderendaags wakker werden met zware hoofdpijn dachten ze dat Ikarios hen had willen vermoorden. Ze sloegen Ikarios dood en ze begroeven hem onder een boom. Zijn dochter Erigone ging op zoek naar het graf van haar vader. Toen zij het gevonden had verhing zij zich aan een tak van de boom. Uit erkentelijkheid zou Dionysos beiden aan het firmament geplaatst hebben: de vader als het sterrenbeeld Boötes (de ossenhoeder), de dochter als… de maagd.

En er zijn nog andere “kandidates”, sterfelijke en onsterfelijke…   

… maar uiteindelijk komt de eer ongetwijfeld toe aan Astraia. Ook over haar afkomst is er onenigheid. Volgens sommigen is zij de dochter van Zeus en de godin Themis, maar volgens de meesten is zij de zuster van de Winden en de Sterren en net als zij een dochter van de titanenkinderen Astraios en Eos. Deze laatste is de godin van de dageraad en als dusdanig de zuster van de zonnegod Helios en de maangodin Selene.

Er was een tijd dat Astraia op aarde vertoefde en er leefde met de sterfelijken. Toen waren de mensen op aarde edel en genereus, want door de goden zelf geschapen: dat was het “gouden ras”. Maar allengs degenereerde dat mensenras: het werd verradelijk, onrechtvaardig, wellustig en moorddadig. Tussen die mensen wenste Astraia niet langer te verblijven. Ze verliet de Aarde en ze nam haar plaats in tussen de sterren.