113. Athena komt ter hulp.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

< tekening van Jan Bauwens, naar Waterhouse (onderaan vergroot weergegeven)

Hoe lang reeds verbleef Odysseus op het eiland van Kalypso? Zeven jaar? Acht Jaar? Al die jaren had de nimf hem verwend op alle gebied. Aan spijs en drank had het hem niet ontbroken en ook niet aan een zacht warm bed en aan lichamelijke liefde. Maar het heimwee naar huis en naar zijn familie en het verlangen naar zijn eigen vrouw Penelope knaagden aan zijn ziel. Zou hij die pijn nog lang kunnen verdragen? Geen dag ging er voorbij zonder dat hij zich smekend richtte tot de  goden en in ’t bijzonder tot Athena: “Laat mij toch van hier vertrekken naar Ithaka, míjn Ithaka!”

En de dag kwam dat de godin van de wijsheid zich wendde tot haar vader Zeus:

- Waarom laat gij toe dat Kalypso Odysseus nog langer vasthoudt? Heeft hij dan nog niet genoeg geleden?

- Ik begrijp, zo sprak de almachtige,  jouw gevoelens jegens Odysseus. Ook ik heb grote waardering voor zijn moed en zijn schranderheid. Zeker zou ik hem een behouden thuiskomst willen bieden. Maar Poseidon heerst nu eenmaal over de zeeën en zoals je weet heeft Odysseus zich de woede van mijn broeder op de hals gehaald, door zijn zoon, de cycloop Polyphemos, zo vreselijk  te verwonden. Niettemin ben ik bereid hem te helpen. We moeten erin slagen Poseidon te verschalken. Ik vraag je nog slechts enkele dagen geduld te oefenen, mijn kind.

Athena slaakte een zucht van verlichting. Alles zou spoedig ten beste keren, nu haar vader in hoogsteigen persoon zich met Odysseus’ lot zou gaan bemoeien. Haar wachtte evenwel een belangrijke voorbereidende taak, want... er was heel wat gebeurd op Ithaka. Sedert drie jaar werd het koninklijk paleis overspoeld door tal van jonge – en minder jonge – mannen die naar de hand van Penelope dongen en maar al te graag koning van Ithaka wilden worden. Odysseus moest reeds lang overleden zijn, zo beweerden ze. Anders had hij toch zeker wel enig teken van leven gegeven.  Tenzij hij in den vreemde zijn oog had laten vallen op een andere vrouw en daar een nieuw leven was begonnen. Ze drongen erop aan dat zij zo spoedig mogelijk één van hen zou kiezen als nieuwe echtgenoot. Hun vrijpostigheid had reeds buitengewone proporties aangenomen: ze hadden besloten het koninklijk paleis niet meer te verlaten totdat Penelope haar keuze had gemaakt. Ondertussen maakten ze goede sier, op kosten van Odysseus. Met ingehouden woede zag de zoon, Telemachos, hoe de vraatzucht van de pretendenten zijn vaders veestapel zienderogen deed slinken en hoe de wijnkelder stilaan leeg raakte. 
Penelope wenste allerminst een nieuwe echtgenoot, want zij hoopte nog steeds op de terugkeer van Odysseus. Om de opdringerige “vrijers” te paaien en aldus tijd te winnen, had ze hen beloofd dat ze weldra iemand zou kiezen. Ze moesten enkel een tijdje geduld hebben, de tijd die ze nodig had om een lijkkleed te weven voor haar schoonvader Laërtes: de oude man had zich na de dood van zijn echtgenote teruggetrokken in de bergen, om daar in eenzaamheid zijn einde af te wachten. Maar iedere nacht trok Penelope de draden uit die ze de dag tevoren had geweven, zodat het weefstuk niet vorderde. Maar haar bedrog lekte uit, tot grote ergernis van de vrijers, die er niet voor terugschrokken Penelope te bedreigen.

Nu achtte Athena het ogenblik gekomen om in te grijpen. Ze nam de gedaante aan van Mentor, de koning van het eiland Taphos. Zo trad ze Odysseus’ paleis binnen en mengde zich onopvallend onder de andere gasten.