84. Achilles staakt de strijd.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

< tekening van Jan Bauwens, naar J-L. David.
   (de tekening is onderaan vergroot weergegeven)

De ziekte hield lelijk huis onder de manschappen. De dodelijke pest dunde het leger van Agamemnon gevoelig uit. Men besloot Calchas te raadplegen, de ziener. Deze verklaarde dat dit onheil veroorzaakt was door de god Apollo, die vertoornd was op de Grieken en daarom zijn ziekte brengende pijlen op het kamp had gericht. Waarom was Apollo dan wel vertoornd? Wie was het die zijn woede had opgewekt? Calchas weigerde die vraag te beantwoorden, tenzij Achilles voor zijn veiligheid instond. Ik sta er borg voor, zei Achilles, dat u niets kwaads zal geschieden, zelfs al zou uit uw antwoord blijken dat onze aanvoerder Agamemnon zelf verantwoordelijk is voor dit onheil. Toen wees Calchas inderdaad Agamemnon aan als de verantwoordelijke omdat hij het meisje Chryseïs tot zijn slavin had gemaakt, de enige dochter van Apollo’s priester Chryses. Agamemnon was doof gebleven voor Chryses’ smeekbeden en ongevoelig voor de losprijs die de priester hem had aangeboden. Beschimpt en vernederd en tot in het diepste van zijn hart bedroefd om het verlies van zijn dochter, had Chryses zich tot Apollo gewend. Wat de Grieken nu moesten doorstaan was niets anders dan een vergelding voor de wandaad van hun bevelhebber. Niet eerder zal dit onheil van ons wijken, zo verklaarde de ziener, dan dat Agamemnon zijn mooie bijzit aan de vader zal teruggeven.

Agamemnon voelde zich zwaar beledigd. Hij barstte uit in woede en wilde Achilles te lijf gaan. De beide mannen zouden een bloedig gevecht geleverd hebben als niet de wijze Nestor en ook de godin Athena tussenbeide gekomen waren. Zij maanden de leider aan datgene te doen wat door Apollo van hem verlangd werd. Ik ga akkoord, verklaarde Agamemnon toen, maar ik wil voor dit verlies vergoed worden. En in ruil voor Chryseïs eiste hij … Briseïs, de “erebruid” van Achilles. En nadat hij Chryseïs had laten terugbrengen naar haar vader, stuurde hij twee gezanten naar de tent van Achilles, om Briseïs te halen. Gewillig maar met oneindig veel pijn in het hart liet Achilles het meisje gaan. Na zijn geliefde nog een afscheidskus te hebben gegeven, trok hij zich terug in zijn schepen en daar zwoer hij plechtig, de goden en de mensen tot getuige roepend, dat hij niet langer zou deelnemen aan de strijd en dat ook zijn geliefde vriend Patroklos en zijn Myrmidonen de wapens definitief zouden neerleggen.